AVEN - Aseksueel Voorlichtings- en Educatie Netwerk

Heb je, ondanks je afkeer naar seks, wel behoefte aan het hebben van eigen kinderen?

Ikzelf heb absoluut geen behoefte aan kinderen. Ik heb zelf sowieso erg weinig met jonge kinderen en kan me ook erg slecht in hun belevingswereld inleven. Daarnaast kan ik ook erg slecht tegen hard geluid, wat helaas wel iets is wat bij kinderen hoort.
En als ik kinderen van een ander al irritant vind, dan zou het al helemaal niet te doen zijn als er eentje 24/7 bij mij in de buurt is. Dat gaat erg veel energie vreten en neemt helaas ook heel veel vrijheid weg. Vrijheid waar ik momenteel wel heel erg op gesteld ben.

Dus nee, geen kinderen voor mij in het verschiet.

---
Ik heb al een prachtige zoon die nu al 37 jaar is en ik

heb drie kleinkinderen  8)

Ook heb ik lang geleden nog één kind verloren helaas  :'(

Ik zal beslist niet beweren dat kinderen "zaligmakend " zijn, maar het

is toch wel een prachtig iets hoor !!!!

---

Mijn moeder hoopt dat ik ooit een kinderwens krijg, maar tot nu toe heb ik deze nooit gehad.

Niet alleen heb ik niks met kinderen, ik kijk er ook niet naar uit om een te maken, 9 maanden dat ding te dragen, en dan het er nog uit zien te krijgen. Nou is er natuurlijk adoptie, maar dan moet ik het ook wel heel graag willen gezien het niet goedkoop is (al zou ik sneller adopteren dan het op de natuurlijke manier doen als ik kinderen wilde).

Ik heb ook problemen met geluid, zowel harde als zachte, en bij mij vaak wel specifiek door mens gemaakte geluiden. Wat ik heb komt ook het dichtste bij 'misofonie (http://"https://nl.wikipedia.org/wiki/Misofonie").' Dit gaat ook niet samen met babies en kinderen.

En hoewel ik andermans kinderen ook maar niks vind, ik vind dat ze net als de meeste mensen wel hun grappige en schattige momenten hebben (kinderen dan, niet babies, sorry), maar om een kind te hebben voor die ene keer dat ze een gek iets doen waardoor je moet lachen? Dat werkt niet voor mij.

Vaak zeggen mensen dan, "maar je bent zelf ook kind geweest" als je zegt dat je er niks mee hebt, of zelfs een lichte afkeer van, maar ik zou kind-mij ook niet willen opvoeden. Ik snap dat argument daarom ook nooit. Natuurlijk zou ik nooit gemeen doen of boos kijken tegen/naar kinderen als ze eenmaal aandacht vragen, maar ik heb er persoonlijk gewoon niks mee en heb er om eerlijk te zijn liever niks mee te maken.

Zelf wil ik geen kind. Dit omdat ik persoonlijk vind dat er al teveel mensen op aarde zijn, de wereld een steeds minder mooie plek wordt om op te leven, plus ik ben nogal gesteld op mijn vrijheid om te gaan en staan waar ik wil.. Daarnaast vind ik het allemaal enorm duur.

Citaat van: Ratlook op september 09, 2015, 10:17:18 PM
Ook heb ik lang geleden nog één kind verloren helaas  :'(

Heftig zeg :( Zo hoort het niet te zijn. Gecondoleerd.

Citaat van: Briggy op september 10, 2015, 03:31:21 PM

Citaat van: Ratlook op september 09, 2015, 10:17:18 PM
Ook heb ik lang geleden nog één kind verloren helaas  :'(

Heftig zeg :( Zo hoort het niet te zijn. Gecondoleerd.

Dank je wel !!

---

Heftig, Ratlook..  :(

Het valt wel op dat er hier veel mensen zonder kinderwens zijn. Zouden aseksuelen gemiddeld minder snel een kinderwens hebben? Ik heb zelf wel een enorm grote kinderwens. Het is dat ik nu studeer, geen partner heb en geen goede omgeving, anders zou ik het liefst nu al zo'n kleintje in mijn armen sluiten. :ange: Maar dat kindje mag 10 jaar wachten, zodat ik hem/haar een goede omgeving kan geven. Ik ben er nu ook al uit als ik geen partner vind, dat ik dan bewust alleenstaand moeder word, met een zaaddonor bijvoorbeeld.

Ik vermoed dat het gebrek aan een kinderwens te maken heeft dat seks toch wel een vereiste is om een kind te kunnen verwekken.

Ik heb altijd al een kinderwens gehad, maar ben me ervan bewust dat het in mijn geval in mijn eentje erg moeilijk gaat worden. Niet omdat er dan geen partner in beeld is, het idee van een bewust alleenstaande moeder zoals Sully dat zegt spreekt me ook wel aan. Maar ik kan het niet combineren met mijn werk (ploegendienst) en kan/wil mijn omgeving niet opzadelen met flinke oppasverplichtingen. Wellicht als ik een gastouder kan vinden die ook aan nachturen doet ;).

Ik heb van kinds af aan moeder willen worden en ik ben dat uiteindelijk ook geworden. Ook een kind verloren trouwens, ik heb er 2 maar eigenlijk 3 (en nog een paar miskramen). Inderdaad, daar moet je wel wat voor doen, maar ik was toen nog niet uit over mijn aseksualiteit en ik probeerde voor mezelf ook eigenlijk wel anders te zijn dan ik was.

Er bestaat op het forum trouwens een topic over kinderen krijgen zonder 'de daad'. Al is ook dat natuurlijk niet geheel seksloos. Ik reageerde in mijn huwelijk vaginistisch, dus met die partner was dat niet mogelijk en toch heb ik kinderen met hem gekregen.
http://asexuality.org/du/index.php?topic=4125.0

Ik heb wel degelijk een kinderwens, maar denk wel dat ik daarvoor de techniek om hulp ga vragen! Maar alleen wanneer ik een partner vind, zie het niet zitten om een kind bewust alleen op te voeden.

CiteerIk heb ook problemen met geluid, zowel harde als zachte, en bij mij vaak wel specifiek door mens gemaakte geluiden. Wat ik heb komt ook het dichtste bij 'misofonie.' Dit gaat ook niet samen met babies en kinderen.

Ik heb Misofonie. Ben hiervoor ook naar Amsterdam, naar het AMC geweest. Ze hebben daar een 'therapie'. Zelf vond ik het meer een knutselgroepje. Heb wel veel gehad aan het PMT gedeelte, heb mijzelf weer wat beter leren kennen. De misofonie klachten zijn echter niet minder geworden.. Over het algemeen kan ik er wel tegen wanneer kinderen eetgeluiden maken. Maar het zal zeker een uitdaging zijn wanneer ik hele dagen met een gezin in huis zou moeten leven. Maar op dit moment, zou ik het er wel voor over hebben!

Ik wil later echt heel graag kinderen, maar heb ook echt een behoorlijke afkeer van seks. Dus dat gaat nog wel een probleem worden... als ik überhaupt al ooit een partner ga vinden. Het idee van bewust alleenstaande moeder worden spreekt me ook niet zo aan (vooral dat je dan een onbekende zaaddonor hebt enzo, nee laat maar. En alleen een kind opvoeden lijkt me ook een zware taak). En ik zit ook niet echt te wachten op de hele procedure van IVF enzo. Dus echt nog geen idee hoe ik ooit zwanger zou moeten worden. Adopteren is ook een optie natuurlijk, maar ik zou toch liever zelf kinderen krijgen.

Dus ik hoop maar gewoon dat ik ooit iemand tegenkom waarmee ik het niet erg zou vinden om seks te hebben, ondanks dat de aantrekkingskracht ontbreekt, maar dat zit er niet in ben ik bang :-\

Ik heb echt helemaal niets met kinderen en vind ze meestal maar irritant  ::)
Voor mij dus geen kinderwens  ;D

Vroeger had ik wel een kinderwens maar toen neven, nichten en vrienden/kennissen kinderen kregen en ermee op visite kwamen, bleek ik erg nerveus en geïrriteerd te worden van kinderen en blijf ik liever uit de buurt van kinderen dus voor mij geen kinderwens meer. 

Altijd al geweten dat ik geen kinderen wilde. Hoe jonger ze zijn, hoe erger. Als ze baby zijn doen ze alleen maar walgelijke dingen zoals viezigheid produceren en krijsen. Ik vind het nogal een uitdaging om dat schattig te vinden....

Geen kinderwens hier voor me. Ik vind ze wel schattig, kan ze graag zien en speel er graag mee; maar er zelf hebben en er volledig voor zorgen zie ik niet zitten.

Daarnaast hou ik ook enorm veel van reizen en heb ik nog héél veel op mijn verlanglijstje staan. Mijn levensdoel is 'de wereld zien' en dat lijkt me met kinderen een onmogelijke opdracht.

Wel opvallend hoge score van mensen zonder kinderwens. Heb ze nooit gewild en ben tot op de dag van vandaag blij dat ik ze niet heb. 

k heb nou nooit echt een kinderwens gehad, maar na 3 jaar werken achter de kassa bij de appie heijn heb ik een gruwelijke hekel aan ze.
zit je 5 uur te scannen met gekrijs en gejank en gesnotter als achtergrond geluid, moet je die beesten ook nog rozijntjes aanbieden en zie je ze helemaal over die arme rozijntjes kwijlen, ze op de grond laten vallen en ze dan van de grond af eten.
harrejasses nee. valt ook geen intelligent gesprek mee te voeren en daar kan ik al helemaal niet tegen. ze zijn duur en mn droom van de wereld rondreizen en mn bucketlist aflopen zou met een kind nooit lukken.
sorry pa, maar kleinkinderen kan je wel vergeten, had je zelf maar meer kinderen moeten hebben en je hoop daarover verdelen ipv het alleen op mij te gooien.

Vroeger wel een kinderwens gehad. In de loop der tijd word je realistischer. Naast het feit dat ik enkel zwanger zou kunen worden via medische weg. Denk ik ook niet dat ik een kind zou kunnen opvoeden. Laat staan dat ik het een leven als het mijne zou willen aandoen. En verder heb ik geen enkele jobstabiliteit, dus dat gaat hem niet worden.

Ik heb wel een hele sterke kinderwens, maar moet gaan accepteren dat ik zelf nooit kinderen zou krijgen...  :'( Er is nog nooit iets bij mij naar binnen geweest. Heb er therapie voor gehad, maar dat heeft niet geholpen. Wordt al raar van het idee...

Ik werk op een kinderdagverblijf met kinderen van 0-4 jaar. Weet dus wat voor je band met kinderen kan krijgen. Laat staan met je eigen kind...

Ergens heb ik de hoop dat ik iemand tegen kom die mij accepteert, maar weet ook dat die kans klein is. Sinds een week is mijn relatie uit na een anderhalf jaar. Voornamelijk door de seksuele behoeftes van mijn ex.

Adotpie zou een optie zijn, maar dan wel met een partner...  ???

.

Citaat van: Annika Bout op oktober 08, 2017, 10:38:28 PM
Sinds ik mezelf beter heb leren kennen en accepteren, weet ik dat eigen kinderen gewoon geen optie is. Ik heb schizotypische en schizoide persoonlijkheids stoornis, en naast dat dat erfelijk kan zijn, en ik dat zeker niet door wil geven, weet ik ook dat ik gewoon teveel drukte in m'n hoofd heb om een kind 24/7 op te voeden.

Dat is een bewonderenswaardige positie, vind ik! :)

Ik heb zes prachtkinderen en vier prachtkleinkinderen  :grouphug: .  Zwanger zijn vond ik heerlijk. Zo´n klein wezentje dat groeit in je buik, dat was een mooie tijd.
Ook de bevallingen en de borstvoedingsperiode was 100 procent genieten.
Een schattige baby laten opgroeien tot een mooie zelfstandige vrouw of man, ik kan me geen grotere voldoening bedenken.
En wat een mooie bijkomstigheid was, ik gebruikte het als ´excuus´ om geen sex te hebben  ;D .
Nu zijn ze allemaal volwassen, ik ben sinds meer dan tien jaar gelukkig alleen, heb zeven jaar geleden een camper gekocht en reis nu de wereld rond.
:wave:

.

CiteerMaar als ik dan thuis kom heb ik echt rust nodig. Door alle emotionele indrukken, het sociaal doen, ben ik dan echt compleet uitgeteld.

Begrijpelijk! Ikzelf twijfel of ik het ooit zou willen, maar op dit moment zou ik om dezelfde reden sowieso al niet zien zitten (niet de energie voor).

CiteerDus ja dan wordt je wel realistisch. De laatste paar jaren is ook de behoefte volledig verdwenen. Misschien een of ander hormonaal ding..? Geen idee. Ik word ook wat ouder nu.

Zou kunnen dat er iets concreets is veranderd ja... Maar uiteindelijk maakt het niet zoveel uit. ;)

Citaat van: Sully op september 10, 2015, 06:44:21 PM
Heftig, Ratlook.. ? :(

Het valt wel op dat er hier veel mensen zonder kinderwens zijn. Zouden aseksuelen gemiddeld minder snel een kinderwens hebben? Ik heb zelf wel een enorm grote kinderwens. Het is dat ik nu studeer, geen partner heb en geen goede omgeving, anders zou ik het liefst nu al zo'n kleintje in mijn armen sluiten. :ange: Maar dat kindje mag 10 jaar wachten, zodat ik hem/haar een goede omgeving kan geven. Ik ben er nu ook al uit als ik geen partner vind, dat ik dan bewust alleenstaand moeder word, met een zaaddonor bijvoorbeeld.

Zo denk ik dus ook!!




(Opmaak gerepareerd, Edewecht)

ja ik heb een kinderwens.

ik kijk niet vooruit naar....de daad (en dan heb ik nog geluk dat ik het niet hoef te dragen) en vind babies niet zoveel aan maar ben sinds kort wel oom, en vind het magisch om te zien hoe zo'n kind zich langzaam ontwikkeld, puur en niet corrupt....het geeft me op een bepaalde manier rust.

ik vond me jeugd geweldig, heerlijk onbezorgd spelen. ik krijg dat nooit meer terug maar laat een kind graag kennis maken met die periode.

tot slot als ik kijk hoe sterk de band tussen mij en me ouders is en hoeveel ik van ze hou....zoiets wil ik later ook. krijg al een paniekerig idee van dat plaatje alleen achter de geraniums till the end of time :p

Inderdaad opvallend dat hier veel mensen zijn zonder kinderwens. Ik zou in de toekomst juist wel heel graag kinderen willen. Net als Crash hou ik heel erg van mijn familie en zou ik het geweldig vinden eenzelfde band te krijgen met eigen kinderen. Het gezinsleven lijkt me heerlijk. Lekker samen leuke dingen doen zoals mijn ouders ook altijd met mij deden toen ik klein was. Mijn idee van geluk is heel huiselijk. Ik hoef niet naar verre landen en wil ook niet allemaal avontuurlijke dingen doen; ik vind het ook heerlijk om met familie thuis te zijn en samen te koken of een serie te kijken. En inderdaad: ik moet er niet aan denken dat er geen generatie onder mij is die zich later om mij bekommert. Mijn opa en oma zouden weinig bezoek krijgen als wij er niet waren. Ik hoop dat er later (jongere) mensen zijn voor wie ik net zo belangrijk ben als zij voor mij zijn. Van andere familieleden moet ik het niet hebben want ik heb geen neefjes en nichtjes en maar een broertje en hij wil misschien niet eens kinderen. Juist doordat ik een kleine familie heb hecht ik denk ik veel waarde aan die familiebanden.
Als ik kleine kinderen zie dan denk ik ook wel eens dat ik dat over niet al te lange tijd wel zou willen, maar ook mijn situatie is daarvoor echt nog niet ideaal. Ik wil toch liever echte eigen woonruimte hebben en een stabiele baan voor ik daar serieus over na zou denken. En een relatie van een paar jaar zou ook fijn zijn. Bovendien weet ik zeker dat ik emotioneel gezien een kind nu nog niet alles zou kunnen geven. Ik ben niet egoïstisch in veel opzichten, maar het is toch best fijn om gewoon een dag echt ziek te kunnen zijn als je ziek bent (en ik ben niet vaak ziek, dus dan ben ik ook écht ziek) en niet te moeten doen alsof het toch wel gaat omdat er andere mensen zijn voor wie ik moet zorgen. Maar nog tien jaar wachten... Dat vind ik toch wel heel lang. Ik wil meer dan één kind en ik weet (van dichtbij) dat dat niet vanzelfsprekend is, zeker niet als je ouder wordt, dus heel veel ouder dan 30 zou ik toch niet willen zijn.

Grappig, ik heb voor mezelf eigenlijk ook al besloten dat ik desnoods een bewust alleenstaande moeder zou worden. Het liefst heb ik 'het ideale plaatje', maar als ik geen geschikte partner kan vinden dan is mijn behoefte om kinderen te krijgen zo groot dat ik het dan alleen zou doen. En wie weet of ik daarna dan toch nog een keer een relatie krijg.
Wel een beetje jammer om de cijfers te zien wat dat betreft. Ik heb er op zich wel vertrouwen in dat ik een aseksuele partner kan vinden die bij me past, maar dit is wel een belangrijk punt, en als het daadwerkelijk zo is dat veel aseksuelen minder snel een kinderwens hebben (dat idee krijg je wel een beetje als je deze cijfers ziet) dan wordt het misschien toch moeilijker dan ik dacht. Toch goed om te weten.

Kinderen... nee bedankt. Ik heb me 8 jaar geleden laten steriliseren zodat ik heel zeker weet dat ze er nooit komen. Vroeger wilde ik ze niet omdat ik al paniekaanvallen kreeg bij de gedachte aan een bevallig en alle onderzoeken, al die artsen die om je heen staan terwijl je daar met je benen open ligt. Het idee alleen al was genoeg om me af te schrikken, laat staan de mogelijke complicaties en zo...

Toen ik ouder werd, werd ik me ervan bewust dat er teveel dingen zijn die ik niet op wil geven voor een kind. Mijn vrijheid om gewoon te kunnen doen waar ik zin in heb wanneer ik daar zin in heb, verre reizen (kinderen kosten meer geld dan ik ervoor over zou hebben) kunnen maken zonder rekening te hoeven houden met lange vluchten, etc etc. Voor mij zou een kind een enorme last/beperking zijn waar ik niet mee om kan gaan.
Daar komt nkg bij dat ik me inmiddels bewust ben van mijn genetische bagage en dag ik die waarschijnlijk door zou geven. Dat wil ik een kind gewoon niet aandoen. Verslavingsgevoeligheid, een vergrote kans op depressies, een stoornis in het autistisch spectrum en een vergote kans op kanker.. Ik vind dat ik egoïstisch zou zijn als ik met die kennis in mijn achterhoofd een nieuw leven op aarde zet dat vervolgens maar met al die issues moet zien te dealen.
Iedereen is natuurlijk vrij om die keuze te maken, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen en zou last hebben van een schuldgevoel.

Dat stukje behoefte aan familie waar de mensen boven die bericht over schrijven herken ik ook niet. Ik heb al jaren geen contact meer met familie en mis ze ook niet. Ik betwijfel zelfs of ik in mijn toekomst nog steeds een partner wil omdat dat ook weer verplichtingen met zich meebrengt waar ik vaker niet dan wel aan wil voldoen. Hoe ik mijn toekomst dan wel zie? Als eentje met een mooie carrière, vol hard werken en verre reizen, en in mijn vrije tijd hoop ik me in te kunnen gaan zetten voor jongeren in de gemeente waar ik later ook mag wonen :) Misschien ga ik ooit nog boeken schrijven, of een spellenwinkel beginnen of zo...

Citaat van: AltijdDruk op december 04, 2017, 05:16:35 PM
Daar komt nkg bij dat ik me inmiddels bewust ben van mijn genetische bagage en dag ik die waarschijnlijk door zou geven. Dat wil ik een kind gewoon niet aandoen. Verslavingsgevoeligheid, een vergrote kans op depressies, een stoornis in het autistisch spectrum en een vergote kans op kanker.. Ik vind dat ik egoïstisch zou zijn als ik met die kennis in mijn achterhoofd een nieuw leven op aarde zet dat vervolgens maar met al die issues moet zien te dealen.

Aan de ene kant mooi, en ik wou dat iedereen hier over na dacht alvorens kinderen te krijgen. Aan de andere kant: Iedereen heeft wel enige 'negatieve' bagage, en waar leg je de grens wat te veel is? Hoeveel % van de mensen heeft zoveel negatieve bagage dat ze beter niet voort zouden planten? Erg moeilijk te zeggen. Het hangt trouwens samen met dat andere recente topic (http://du.asexuality.org/index.php?topic=5821.0), niet? ;)

Citaat van: MinEn inderdaad: ik moet er niet aan denken dat er geen generatie onder mij is die zich later om mij bekommert.

Dit hoor ik vaker, en ik snap het ook wel, ... Maar is dat in principe niet een egoïstisch argument?

Citaat van: Fricai op december 04, 2017, 05:31:33 PM

Citaat van: MinEn inderdaad: ik moet er niet aan denken dat er geen generatie onder mij is die zich later om mij bekommert.

Dit hoor ik vaker, en ik snap het ook wel, ... Maar is dat in principe niet een egoïstisch argument?

Zeker. Maar daar heb ik geen moeite mee. Het is immers geen verplichting. Sterker nog: zelf vind ik het erg fijn om mijn ouders en grootouders die liefde te kunnen geven. Ik doe het graag. Het is voor mij vanzelfsprekend, want zij hebben mij ook altijd liefde gegeven (en nee, ik heb er niet om gevraagd er te zijn, maar ik ben toch blij dat ik er ben en dat ze goed voor me gezorgd hebben). Wat zijn nou die paar momenten in een week... Ik zou ze liever nog vaker zien omdat ik van ze hou en gewoon graag bij ze ben (maar dat zou te beperkend zijn voor mijn eigen leven, dus het is prima dat ik gewoon mijn eigen leven kan leiden).

Bovendien, en dat hangt zeker samen met dat andere topic waar je naar verwijst, vind ik het leven gewoon heel leuk. Over het algemeen dan. Dat gun ik mijn eventuele toekomstige kinderen ook. Het voelt niet als een last waar ik ze mee opzadel (waarbij ik meega met AltijdDruk dat het anders ligt als je weet dat er factoren zijn die invloed kunnen hebben op de kwaliteit van leven van je kinderen. Dat lijkt me een lastige overweging. Voor zover ik nu weet speelt dat voor mij niet echt, maar ik zie van heel dichtbij bij een vriendin dat zij er nu al bij stilstaat dat ze de grote kans op depressies in haar familie liever niet wil doorgeven terwijl ze wel een kinderwens heeft. Dat is natuurlijk heel lastig). Uiteindelijk is iedereen ook vrij om zijn/haar eigen keuzes te maken. Ik ben niet zoals de mensen in arme landen die deels kinderen krijgen omdat ze iemand nodig hebben die voor hen kan zorgen als ze oud zijn. Het zou inderdaad egoïstisch zijn om ervan uit te gaan dat je kinderen dat voor je doen. Je hoopt het, maar je weet het niet en hier hebben we de luxe dat we voor lichamelijke zorg niet volledig afhankelijk zijn van nakomelingen of vriendelijke buren. Voor het emotionele aspect kan ik alleen maar hopen dat het iemand iets boeit en dan lijken familiebanden toch hechter dan de meeste vriendschapsbanden (niet per se omdat het een bloedband is, maar omdat je in een ideale situatie helemaal jezelf kan zijn bij mensen met/bij wie je bent opgegroeid).

Citaat van: Min op december 04, 2017, 05:50:57 PMZeker. Maar daar heb ik geen moeite mee. Het is immers geen verplichting.

OK. :)

Citaat van: MinBovendien, en dat hangt zeker samen met dat andere topic waar je naar verwijst, vind ik het leven gewoon heel leuk. Over het algemeen dan. Dat gun ik mijn eventuele toekomstige kinderen ook. Het voelt niet als een last waar ik ze mee opzadel (waarbij ik meega met AltijdDruk dat het anders ligt als je weet dat er factoren zijn die invloed kunnen hebben op de kwaliteit van leven van je kinderen.

Het blijft wel een beetje een gok, wat mij betreft. Je kan bagage hebben waar je je niet bewust van bent. ;)
Tevens, we kunnen niet voorspellen hoe dit land (of de wereld) er uit ziet over 10-100 jaar.

Citaat van: MinVoor het emotionele aspect kan ik alleen maar hopen dat het iemand iets boeit en dan lijken familiebanden toch hechter dan de meeste vriendschapsbanden (niet per se omdat het een bloedband is, maar omdat je in een ideale situatie helemaal jezelf kan zijn bij mensen met/bij wie je bent opgegroeid).

Dit lijkt me wel het meest relevant. Ik word moedeloos als ik me bedenk hoeveel verveling en eenzaamheid ouderen moeten ervaren. Maar wat doe je eraan? Ouderdom betekent onherroepelijk dat je minder gaat kunnen, en dat vrienden ook weinig meer kunnen of dood gaan. Ik snap dat het dan een troost is om een band te hebben met jongere mensen (zoals je kinderen), maar het lijkt me nog steeds vooral een lijdensweg.
Maar misschien ben ik te negatief over ouderdom, sommige mensen vermaken zich wellicht prima tot hun dood?

Dat klopt. Je weet het nooit. Maar je kunt ook een perfect gezond kind krijgen dat op latere leeftijd door omstandigheden gehandicapt raakt of zo. Het leven is altijd een gok. Je kunt proberen de omstandigheden zo ideaal mogelijk te maken, maar uitsluiten kun je iets nooit.
We weten inderdaad niet wat er in de toekomst gaat gebeuren, maar ik wil niet alles wat ik doe daardoor laten bepalen. Ik kan en wil in bepaalde mate rekening houden met dingen. Ik wil echter niet dingen die heel erg belangrijk voor me zijn laten vanwege een mogelijkheid. Tien jaar later kan het weer anders zijn. Als er op het moment dat ik kinderen zou willen krijgen iets is wat een directe invloed heeft op hun kwaliteit van leven (bijvoorbeeld als we zelf in oorlog zouden zijn en we niet meer zouden kunnen leven zoals nu) dan zou ik er zeker nog eens over nadenken omdat ik niet willens en wetens nieuw leven in die wereld zou willen brengen, maar ik wil niet mijn leven laten bepalen door wat misschien kan gebeuren. Wat er zeker gebeurt als ik besluit om geen kinderen te krijgen is dat ik die ervaringen die me zo fijn lijken niet zal hebben. En ja, dat is enigszins egoïstisch, maar dat is op elke manier voor jezelf kiezen in bepaalde mate als je het mij vraagt (geen kinderen krijgen zodat je kunt gaan en staan waar je wil terwijl je die kinderen veel te beiden zou hebben ook - waarmee ik niet wil zeggen dat dat een verkeerde keuze is).

Dat laatste is eigenlijk ook wat ik vanaf het begin af aan bedoelde. Als ik dat zeg dan denk ik niet zozeer aan fysieke hulp. Het lijkt me vervelend om eenzaam en alleen te sterven. Ik word er verdrietig van als ik denk aan al die ouderen die niemand hebben en daarom ben ik ook blij dat mijn opa en oma ons hebben. Natuurlijk lijkt ouderdom op zich me niet leuk. Als het kon dan bleef ik lichamelijk altijd 22 en hoefde ik niet na te denken over sociale contacten die afnemen omdat vrienden weinig meer kunnen of overleden zijn. Ik denk (hoop) echter dat er ook op oudere leeftijd nog genoeg is om van te genieten. Ik zou zelf niet genoeg hebben aan het leven dat mijn opa en oma nu leiden en waar zij tevreden mee lijken, maar ik ben van een andere generatie en verwacht dus ook dat ik mijn leven dan anders in zou vullen. En mijn passie voor dingen die niet ingewikkeld zijn en die je zeer waarschijnlijk altijd zal kunnen doen (vooral: verhalen ervaren, in welke vorm dan ook, maar liefst door te lezen (desnoods luisterboeken) of series/films te kijken) is groot genoeg om me niet te vervelen. Prima als ik daar dan mijn dagen mee mag vullen. Als ik echter écht niets meer zou kunnen (niets meer zien, niets meer horen, niets meer zelf doen etc.)... Ik weet inderdaad niet of het dan nog zou hoeven voor mij.

Ik heb opzich wel een kinderwens, het enigste wat mij in de weg staat is het seks dingetje...  :-\

Citaat van: Fricai op december 04, 2017, 05:31:33 PM

Citaat van: AltijdDruk op december 04, 2017, 05:16:35 PM
Daar komt nkg bij dat ik me inmiddels bewust ben van mijn genetische bagage en dag ik die waarschijnlijk door zou geven. Dat wil ik een kind gewoon niet aandoen. Verslavingsgevoeligheid, een vergrote kans op depressies, een stoornis in het autistisch spectrum en een vergote kans op kanker.. Ik vind dat ik egoïstisch zou zijn als ik met die kennis in mijn achterhoofd een nieuw leven op aarde zet dat vervolgens maar met al die issues moet zien te dealen.

Aan de ene kant mooi, en ik wou dat iedereen hier over na dacht alvorens kinderen te krijgen. Aan de andere kant: Iedereen heeft wel enige 'negatieve' bagage, en waar leg je de grens wat te veel is? Hoeveel % van de mensen heeft zoveel negatieve bagage dat ze beter niet voort zouden planten? Erg moeilijk te zeggen. Het hangt trouwens samen met dat andere recente topic (http://du.asexuality.org/index.php?topic=5821.0), niet? ;)

Ik kan me inderdaad wel vinden in de filosofie die in dat artikel uiteengezet wordt ;)
Inderdaad: iedereen heeft een negatieve bagage en ik denk dat iedereen er op zijn minst over na zou moeten denken. En hoeveel procent zich niet voort zou moeten planten... Hmm... Ik weet niet of ik daar een nummertje op wil plakken eigenlijk. Het enige wat ik weet is dat ik al jaren roep dat mijn ouders kinderloos hadden moeten blijven en dat komt grotendeels door de bagage die ze me hebben meegegeven en in mindere mate door hun onwetendheid wat betreft de behoeften van een ontwikkelend kind. Je kunt inderdaad niets zeker weten, maar voor mij is een groter risico dan gemiddeld voldoende om te zeggen "doe ik niet". Daarom heb ik ook nooit een hijs van een sigaret geprobeerd, want vergrote kans op kanker. Daarom ben ik heel voorzichtig met het gebruik van alcohol en heb ik nog nooit drugs gebruikt, want verslavingsgevoelig. Daarom moet ik mezelf weren van mensen om me heen die een negatieve invloed hebben op mijn gemoedstoestand, want hele grote kans dat ik weer in een depressie schiet.
Maakt me dat altijd gelukkig? Nee, absoluut niet. Maar ik weet zeker dat een verslaving of een tumor of een depressie mijn leven ondraaglijk maken, dus dan maar liever risico-vermijdend.

Citaat van: Min op december 04, 2017, 06:37:03 PM
Als ik dat zeg dan denk ik niet zozeer aan fysieke hulp. Het lijkt me vervelend om eenzaam en alleen te sterven. Ik word er verdrietig van als ik denk aan al die ouderen die niemand hebben en daarom ben ik ook blij dat mijn opa en oma ons hebben. Natuurlijk lijkt ouderdom op zich me niet leuk.

Wat ouderdom betreft: ik hoop vooral dat ik oud mag worden zonder teveel hersenfuncties te verliezen. Zodra ik ga dementeren hoop ik dat euthanasie toegestaan wordt. Ik vrees niet voor vereenzamen, al weet ik dat dat voor veel mensen de realiteit is. Ik vrees voor geheugenverlies en karakterveranderingen. En als euthanasie geen mogelijkheid is (wetgeving is nog steeds een drama op dat punt) denk ik dat ik vooral heel blij ben dat ik andere mensen niet belast met de zorg voor iemand die niet meer weet wie die mensen zijn. Dat verdriet zou ik anderen niet aan willen doen, ook al ben ik me daar op dat moment niet eens van bewust.

Hoe dan ook: gelukkig zijn er mensen die andere keuzes maken dan ik, anders was onze diersoort heel snel uitgestorven ;)

Absoluut geen kinderwens. Met bepaalde kinderen kan ik goed overweg, maar met het gros wil ik zo weinig mogelijk te maken hebben. Ik houd liever de tijd en geld over voor mijn parter en mijn hobbies, die mij gelukkig maken.

Daarnaast heb ik ook een afkeer tegen zwangere buiken en de gedachte van zwangerschap. Zo'n levensvorm in iemand anders haar buik, dat de hele tijd rondwroet? Dat doe ik echt niemand aan, de gedachte brengt me al ongemak. Het komt haast uit een horrorfilm. ? :-\

Geen kinderen voor mij! Het staat me gewoon niet aan. Het lijkt me pure horror om zwanger te zijn en dan moet het kind er ook nog een keer uit... En dan na de zwangerschap! Ik ben hoogsensitief en heb een verleden met geestelijke problemen. Ik ben bang dat een kind me te druk is, te veel geluiden en prikkels waardoor ik enorme stress ga ervaren. Die stress kan er voor zorgen dat ik terug val in oude gewoontes waar ik niet in terug wil vallen, en dat zou betekenen dat ik niet voor mijn kind zal kunnen zorgen zoals ik dat zou willen. Natuurlijk weet ik niet of dit echt gaat gebeuren als ik een kind zou krijgen, maar ik ken mezelf inmiddels vrij goed en hou me in dit geval liever aan 'voorkomen is beter dan genezen'. Ik hou het wel bij katten! :)

Aaaw mooi tineke ja vorige meid die ik probeerde te fixen zei als 2e vraag op WhatsApp heb jeen kinderwens.? Ik dacht Ho is effe dat gaat te snel xd ik wens mijn zus Veel succes die is maandag net bevallen van een kindje. Ik ben dan wel niet hsp wel pddnos en ook erg gevoelig voor gejank xd wel vind ik kinderen echt schattig om te zien maar ik vind honden veel liever.

Citaat van: Somebody someone op januari 25, 2018, 02:45:00 AM
Aaaw mooi tineke ja vorige meid die ik probeerde te fixen zei als 2e vraag op WhatsApp heb jeen kinderwens.? Ik dacht Ho is effe dat gaat te snel xd ik wens mijn zus Veel succes die is maandag net bevallen van een kindje. Ik ben dan wel niet hsp wel pddnos en ook erg gevoelig voor gejank xd wel vind ik kinderen echt schattig om te zien maar ik vind honden veel liever.

Wauw, als 2e vraag? Lekker snel haha. Ohh gefeliciteerd met je nichtje of neefje! En zoals je zegt, kinderen kunnen heel schattig zijn om te zien en soms zijn ze ook echt wel leuk hoor, maar niet voor mezelf! :)

Ik kon als kind al slecht met kinderen omgaan.  Vanaf een jaar 15, wanneer je er een beetje een gesprek mee kan voeren vind ik ze wel o.k.
Absoluut geen kinderwens dus.

En dan die fase waarin ze net kunnen praten en lopen en 100 vragen per minuut gaan stellen is zo vermoeiend. Moet je ze letterlijk alles gaan leren.

Dat lijkt me nou juist een relatief leuke periode, het gedeelte waar ze nog niet kunnen praten lijkt mij dan weer vermoeiend. :P

Nee, ik heb geen kinderwens. Nooit gehad ook.
Word dit jaar 38 en mensen denken dan dat de biologische klok vast heel hard tikt. Neen, ik denk dat die van mij gewoon kapot is. ;D

Ik heb ook altijd veel moeite gehad met leeftijdsgenoten. In mijn puberteit vond ik pubers echt vreselijk. Ik had er niks mee. Zij waren voornamelijk bezg met vriendjes, vriendinnetjes etc.
Nooit een kinderwens gehad. Tot ongeveer 2 jaar geleden. Dus ik heb hem nu wel, maar ik wil ook maar 1 kind. Waarschijnlijk wil ik het ook in me eentje gaan doen, want tja, relaties he. ::)
Maar ik heb nog steeds helemaal niks met andermans kinderen.

Ik heb zeker een kinderwens! Echt al zolang ik me kan herinneren. Ik heb een zus, een zusje, en een broer en vind een groot gezin heerlijk. Ik ben pas 19 en hoewel ik nog niet 'out' ben naar mijn ouders heb ik al wel meerdere keren gehint dat er andere manieren zijn om kinderen te krijgen. Mijn droom voor een groot gezin is met mijn seksualiteit een beetje in duigen gevallen (als ik alleen blijf dan is een groot gezin simpelweg te duur) maar ik wil zeer zeker wel kinderen! Op wat voor manier dan ook (naja, behalve op de natuurlijke manier dan  ;) )

veranderd

Ik denk dat je de link tussen ASS en geen kinderwens (zelfs een afkeer van kinderen) kunt leggen, zie ik hier duidelijk bij een aantal mensen en bij mijn zoon is dit ook het geval.

Wat grappig, ik heb hele andere ervaringen. ;)

Mijn eerste post hier op het forum...ik draai deze topic weer in gang :-). Ik ben een vrouw van 43 en heb al heel mijn leven een hekel aan kinderen. Als kind vond ik leeftijdsgenoten al niet leuk, laat staan alle sport en spel dat er aan te pas kwam. Ben ik blij dat mijn kindertijd door is! Nooit gebabysit, nooit een luier vast gehad en net geteld 1x een totaal onbekende baby vastgehad omdat hij letterlijk in mijn armen werd geduwd...tijdens een avondje naaien bij Femma. Het zegt me simpelweg niks en gelukkig maar, want ik zou zoals er hier nog al een aantal mensen neergeschreven hebben, (moest het me wel iets zeggen), absoluut niet genoeg energie er voor hebben en ook knettergek worden van het lawaai dat kinderen met zich meebrengen. Het leven is zo al druk en vol genoeg voor mij.

Voor mij is dit een gemis dat er waarschijnlijk niet komen gaat. (maar opgeven doe ik ook niet aan)

Ik val onder het ASS spectrum (asperger) en ben dus zowel aseksueel als aromantisch. Dat maakt het vrij complex. Al heb ik altijd geroepen dat ik een co-ouderschap had gewild, blijkt zelfs een donor(plus) constructie erg moeilijk, omdat autisme nu eenmaal helaas erfelijk is (met name op de mannelijke lijn).

Reden om lid te worden van dit forum was ook om hopelijk meer informatie op te doen om verder te komen, maar dat zat er niet in. Desondanks wel blijven plakken, want het is prettig om toch ervaringen met elkaar te delen. (en wie weet wat de toekomst brengt, misschien komt er ooit iemand hier die mij wel de gouden tip kan geven)

Citaat van: Ken88 op januari 25, 2020, 07:44:59 PM
Reden om lid te worden van dit forum was ook om hopelijk meer informatie op te doen om verder te komen, maar dat zat er niet in.

Wat voor informatie mis je nog of zou je graag willen hebben?

Vrij "grote" tips om het even grofweg te zeggen. Ik ben momenteel gestrandt en heb het gevoel alles geprobeerd te hebben en weet echt niet meer waar ik nog kan zoeken of vragen.

Maar zijn dat grote tips waar Aven advies in kan geven, of bedoel je dat je vast bent gelopen in je wens hier iemand te vinden die samen met jou kinderen wil krijgen? Want daar kunnen we vrees ik, weinig aan doen.

Een stukje van beide ben ik bang. Waar ik het meest naar zoek is een platform waar mensen lopen die zo'n beetje in hetzelfde schuitje zitten, maar ik geloof dat die "vijver" niet zo groot is in Nederland.

Voor wat betreft aseksualiteit heb je in ieder geval de juiste vrijver gevonden. Als je specifiek zoekt naar aseksualitelt + autisme + kinderwens wordt het denk ik wel erg specifiek. Je zou hier in ieder geval je vragen kunnen stellen, contacten kunnen zoeken of delen waar je mee zit, we zijn als community groot genoeg dat er een goede kans is dat we je kunnen helpen.

Hoe meer "eisen" je stelt, des te dunner wordt de spoeling.
Misschien is her goed om voor jezelf eens na te denken wat je daadwerkelijk wilt. Het krijgen van kinderen, brengt een grote verantwoordelijkheid met zich mee.

Het feit dat je zoekt naar een co-ouderschap, duidt aan dat je niet een partner zoekt om mee samen te leven. In dat geval is aseksueel /aromantisch zijn van een eventuele moeder van minder groot belang. In dat geval moet je je misschien meer focussen op vrouwen die ook een co-ouderschap willen en of ze verder seksueel zijn of niet, dat zal je een worst wezen. Jij hebt jouw leven, zij het hare.

Nu klinkt het allemaal heel simpel, maar bedenk eerst voor jezelf en praat er over met je omgeving of op forums, zoals deze, hoe reëel jouw beeld is. Vergeet niet, dat een kind vooral baat heeft bij een stabiele basis. Misschien moet je het proberen in te zien, hoe het leven van een dergelijk kind eruit zal zien, maar ook welke consequenties en verantwoordelijkheden co-ouderschap met zich meebrengt. Denk alleen al aan het halen en brengen naar school, sportclubs, vrienden, enzovoorts... Ben je in staat dat een kind te bieden?

Plus dat je met de moeder op een lijn moet kunnen zitten bij alle sociale en emotionele perikelen waar je voor komt te staan en in de communicatie met scholen en evt. hulpverleners. het is dus niet zo dat zij haar leven heeft en jij het jouwe, je zult elkaar juist enorm tegenkomen.  Plus haar eventuele partner, als zij die wel heeft of krijgt.

Citaat van: BjornAgain op januari 27, 2020, 02:45:33 PM
Hoe meer "eisen" je stelt, des te dunner wordt de spoeling.
Misschien is her goed om voor jezelf eens na te denken wat je daadwerkelijk wilt. Het krijgen van kinderen, brengt een grote verantwoordelijkheid met zich mee.

Het feit dat je zoekt naar een co-ouderschap, duidt aan dat je niet een partner zoekt om mee samen te leven. In dat geval is aseksueel /aromantisch zijn van een eventuele moeder van minder groot belang. In dat geval moet je je misschien meer focussen op vrouwen die ook een co-ouderschap willen en of ze verder seksueel zijn of niet, dat zal je een worst wezen. Jij hebt jouw leven, zij het hare.

Nu klinkt het allemaal heel simpel, maar bedenk eerst voor jezelf en praat er over met je omgeving of op forums, zoals deze, hoe reëel jouw beeld is. Vergeet niet, dat een kind vooral baat heeft bij een stabiele basis. Misschien moet je het proberen in te zien, hoe het leven van een dergelijk kind eruit zal zien, maar ook welke consequenties en verantwoordelijkheden co-ouderschap met zich meebrengt. Denk alleen al aan het halen en brengen naar school, sportclubs, vrienden, enzovoorts... Ben je in staat dat een kind te bieden?

De lat is al helemaal niet zo hoog meer. Co-ouderschap was waar ik eerst naar zocht, 50/50. Maar donor+ zonder zeggenschap en enkel zo nu en dan betrokkenheid is ook al enorm waardevol voor mij.

Pas dan wel op, want als jij gene zeggenschap hebt, kan de moeder in kwestie bij wijze van spreken zomaar naar Shanghai emigreren. Of op andere manieren het contact weigeren. Zou je je zelf, om maar een kind te hebben, echt in zo'n positie willen plaatsen en zou een kind daarbij gebaat zijn? Bezint eer ge begint... ;)

Citaat van: Ken88 op januari 27, 2020, 09:04:18 PM
De lat is al helemaal niet zo hoog meer. Co-ouderschap was waar ik eerst naar zocht, 50/50. Maar donor+ zonder zeggenschap en enkel zo nu en dan betrokkenheid is ook al enorm waardevol voor mij.

Hoe zie het vaderschap dan voor je? Welke rol dicht je jezelf toe in de opvoeding van het kind? Wat verwacht je van de moeder van je kind en misschien wel het belangrijkste wat kunnen die 2 van jou verwachten?

Citaat van: BjornAgain op januari 28, 2020, 11:26:18 PM

Citaat van: Ken88 op januari 27, 2020, 09:04:18 PM
De lat is al helemaal niet zo hoog meer. Co-ouderschap was waar ik eerst naar zocht, 50/50. Maar donor+ zonder zeggenschap en enkel zo nu en dan betrokkenheid is ook al enorm waardevol voor mij.

Hoe zie het vaderschap dan voor je? Welke rol dicht je jezelf toe in de opvoeding van het kind? Wat verwacht je van de moeder van je kind en misschien wel het belangrijkste wat kunnen die 2 van jou verwachten?

Ook hier heb ik geen al te hoge verwachtingen meer in. Het eerste idee was 50/50, maar een donor+ constructie, waarin ik enkel betrokken ben bij bv. verjaardagen, feestdagen, dagjes uit en gewoon een keer op bezoek komen ben ik al tevreden op. Ik heb gemerkt dat ik in mijn positie niet veel te "eisen" heb en flexibel moet zijn. Qua verwachtingen heb ik eigenlijk momenteel alleen de kinderwens zelf en de mogelijkheid om een (kleine) rol te hebben.

Heel knap van je dat je het wel realistisch inziet. Dat is al een grote eerste stap. Maar ik denk dat je hier niet verder "geholpen" kan worden.

Waarschijnlijk zijn er ook fora betreffende dit onderwerp, al zal je daar waarschijnlijk moeten concurreren met mannen die wel even hun kwakje willen doneren.

Citaat van: BjornAgain op februari 02, 2020, 07:57:21 AM
Heel knap van je dat je het wel realistisch inziet. Dat is al een grote eerste stap. Maar ik denk dat je hier niet verder "geholpen" kan worden.

Waarschijnlijk zijn er ook fora betreffende dit onderwerp, al zal je daar waarschijnlijk moeten concurreren met mannen die wel even hun kwakje willen doneren.

Dit was ongeveer zo'n beetje de reactie waar ik op hoopte. Ik heb vrijwel nul verstand van dit onderwerp, terwijl ik er al jaren mee bezig ben. Eens kijken of ik die fora kan vinden, bedankt! Ben hier nog niet weg hoor.  ;D

Gelukkig, ik kan me ook wel voorstellen dat het een hoop gepuzzel is voor je. Hopelijk weet je alle stukjes op de juiste plek te krijgen. Mochten we je ergens mee kunnen helpen, laat het weten en natuurlijk zijn we ook razend benieuwd naar de voortgang.

Citaat van: BjornAgain op februari 03, 2020, 12:21:38 AM
Gelukkig, ik kan me ook wel voorstellen dat het een hoop gepuzzel is voor je. Hopelijk weet je alle stukjes op de juiste plek te krijgen. Mochten we je ergens mee kunnen helpen, laat het weten en natuurlijk zijn we ook razend benieuwd naar de voortgang.

Ik ben vooral benieuwd naar de eerlijke mening van buitenstaanders. Ik noem mezelf tegenwoordig een AAA, waarin ik die derde A (voor autisme) als een probleem zie. Zou die mij nog erg in de weg kunnen gaan zitten? Wees niet bang mij te kwetsen met harde waarheid, die heb ik soms ook nodig.

Ik ben autistisch en ik kom zodoende vaker met autisten in aanraking. En ik kan jouw vraag niet beantwoorden. daarvoor zou ik iemand veel beter moeten kennen dan alleen zo oppervlakkig via een forum.
Hier op het forum valt me wat betreft je kinderwens op dat het daarbij vooral om je eigen behoeftes gaat, niet om wat je een kind te bieden hebt. Je bent bereid bokkensprongen te maken om maar kinderen te krijgen, zonder dat je je lijkt af te vragen wat dat kan betekenen voor het kind dat daaruit voortkomt. Of de gevolgen die dat voor jezelf kan hebben, als je geen zeggenschap hebt. Misbruik ligt op de loer.
Dat kan met je autisme te maken hebben.

Ken, je vraagt om een eerlijke mening, daarom ga ik je mijn mening geven. Om een (completer) beeld te krijgen heb ik nog even je berichten hier doorgelezen.
Ter volledigheid: Aseksueel en Aromantisch ben ik zelf ook, met autisme en kinderen heb ik slechts minimale ervaring.

Om dan maar met de conclusie te beginnen: Ik denk eerlijk gezegd niet dat het verstandig is.
In eerdere berichten geeft je aan dat je op sommige aspecten functioneert als een 8-jarige. Ik kan niet goed inschatten in hoeverre dat speelt op het gebied van kinderen, maar het lijkt me in ieder geval een lastige basis om op te bouwen. Daarnaast geef je als reden voor je kinderwens de angst voor eenzaamheid later, gemis van een gezin, jaloezie naar stellen om je heen en voortplanting als doel van het leven. Vooral de eenzaamheid en jaloezie lijken me geen goede uitgangspunten om zelf aan kinderen te beginnen. Je kan (en naar mijn mening mag) niet van kinderen verlangen dat ze die problemen voor je oplossen, daar worden jullie uiteindelijk allebei niet gelukkig van.

Gezien je vele berichten hierover op het forum is het wel een wens die heel diep bij je zit, en ik krijg ook de indruk dat je al een hoop onderzocht en geprobeerd hebt. Ik ga er even vanuit dat je daardoor ook met anderen (hulpverleners?) gesproken hebt over dit onderwerp. Behalve dat ze zeiden dat wat je wou niet kan, gaven ze ook aan wat er eventueel wél mogelijk is? Iemand die je in het echt gesproken heeft ipv. via een forum kan daar misschien veel beter antwoord op geven dan wij. Je ook bent erg creatief met het vinden van nieuwe oplossingen en hebt zelf de lat steeds lager gelegd, misschien komen daardoor ook bestaande oplossingen dichterbij dan dat ze vroeger waren.

Iets anders wat ik je nog mee wil geven: Je hebt een aantal redenen die voor jou gezamenlijk tot uiting komen in je kinderwens. Als je die redenen los van elkaar bekijkt, op welke andere manieren zou je die dan ook kunnen vervullen?

Citaat van: AceVentura op februari 03, 2020, 01:42:45 PM
Ken, je vraagt om een eerlijke mening, daarom ga ik je mijn mening geven. Om een (completer) beeld te krijgen heb ik nog even je berichten hier doorgelezen.
Ter volledigheid: Aseksueel en Aromantisch ben ik zelf ook, met autisme en kinderen heb ik slechts minimale ervaring.

Om dan maar met de conclusie te beginnen: Ik denk eerlijk gezegd niet dat het verstandig is.
In eerdere berichten geeft je aan dat je op sommige aspecten functioneert als een 8-jarige. Ik kan niet goed inschatten in hoeverre dat speelt op het gebied van kinderen, maar het lijkt me in ieder geval een lastige basis om op te bouwen. Daarnaast geef je als reden voor je kinderwens de angst voor eenzaamheid later, gemis van een gezin, jaloezie naar stellen om je heen en voortplanting als doel van het leven. Vooral de eenzaamheid en jaloezie lijken me geen goede uitgangspunten om zelf aan kinderen te beginnen. Je kan (en naar mijn mening mag) niet van kinderen verlangen dat ze die problemen voor je oplossen, daar worden jullie uiteindelijk allebei niet gelukkig van.

Gezien je vele berichten hierover op het forum is het wel een wens die heel diep bij je zit, en ik krijg ook de indruk dat je al een hoop onderzocht en geprobeerd hebt. Ik ga er even vanuit dat je daardoor ook met anderen (hulpverleners?) gesproken hebt over dit onderwerp. Behalve dat ze zeiden dat wat je wou niet kan, gaven ze ook aan wat er eventueel wél mogelijk is? Iemand die je in het echt gesproken heeft ipv. via een forum kan daar misschien veel beter antwoord op geven dan wij. Je ook bent erg creatief met het vinden van nieuwe oplossingen en hebt zelf de lat steeds lager gelegd, misschien komen daardoor ook bestaande oplossingen dichterbij dan dat ze vroeger waren.

Iets anders wat ik je nog mee wil geven: Je hebt een aantal redenen die voor jou gezamenlijk tot uiting komen in je kinderwens. Als je die redenen los van elkaar bekijkt, op welke andere manieren zou je die dan ook kunnen vervullen?

Ik weet niet waar en wanneer ik zei dat ik functioneer als een 8-jarige, maar dat is niet helemaal waar. Ik ben speels van karakter en kan meegaan in de belevingswereld van kinderen en dit is binnen het vrijwilligerswerk juist een groot voordeel. Daarbij kan ik er op ieder moment uitstappen indien nodig en zorgzaam zijn. Dat wilde ik even toelichten.

Ik heb inderdaad met hulpverleners gesproken. Zij gaven doorgaans niet aan dat het onverstandig was, maar wel dat het een heel lastig traject is. Ik heb ook met verschillende mensen die een soort van kennisgebied hadden in de buurt van dit onderwerp, maar omdat het zo specifiek is, nooit echt de juiste hulpverleners kunnen spreken. Het Oosten van het land loopt sowieso wat achter op de rest van Nederland, daarom hoopte ik op een landelijk platform als deze meer kennis op te doen en ik ben al een heel stuk wijzer geworden.

Bedankt voor je eerlijke antwoord.

Citaat van: Ken88 op februari 04, 2020, 09:52:58 AM
Ik weet niet waar en wanneer ik zei dat ik functioneer als een 8-jarige, maar dat is niet helemaal waar. Ik ben speels van karakter en kan meegaan in de belevingswereld van kinderen en dit is binnen het vrijwilligerswerk juist een groot voordeel. Daarbij kan ik er op ieder moment uitstappen indien nodig en zorgzaam zijn. Dat wilde ik even toelichten.

Bedankt voor je toelichting, dan heb ik het verkeerd begrepen. :handschudden:

Citeer
Ik heb inderdaad met hulpverleners gesproken. Zij gaven doorgaans niet aan dat het onverstandig was, maar wel dat het een heel lastig traject is. Ik heb ook met verschillende mensen die een soort van kennisgebied hadden in de buurt van dit onderwerp, maar omdat het zo specifiek is, nooit echt de juiste hulpverleners kunnen spreken. Het Oosten van het land loopt sowieso wat achter op de rest van Nederland, daarom hoopte ik op een landelijk platform als deze meer kennis op te doen en ik ben al een heel stuk wijzer geworden.

Hebben ze behalve dat het een lastig traject is ook aangegeven waar je in zo'n traject naartoe werkt of wat de verschillende mogelijkheden zijn?

Citaat van: AceVentura op februari 04, 2020, 01:49:36 PM

Citaat van: Ken88 op februari 04, 2020, 09:52:58 AM
Ik weet niet waar en wanneer ik zei dat ik functioneer als een 8-jarige, maar dat is niet helemaal waar. Ik ben speels van karakter en kan meegaan in de belevingswereld van kinderen en dit is binnen het vrijwilligerswerk juist een groot voordeel. Daarbij kan ik er op ieder moment uitstappen indien nodig en zorgzaam zijn. Dat wilde ik even toelichten.

Bedankt voor je toelichting, dan heb ik het verkeerd begrepen. :handschudden:

Citeer
Ik heb inderdaad met hulpverleners gesproken. Zij gaven doorgaans niet aan dat het onverstandig was, maar wel dat het een heel lastig traject is. Ik heb ook met verschillende mensen die een soort van kennisgebied hadden in de buurt van dit onderwerp, maar omdat het zo specifiek is, nooit echt de juiste hulpverleners kunnen spreken. Het Oosten van het land loopt sowieso wat achter op de rest van Nederland, daarom hoopte ik op een landelijk platform als deze meer kennis op te doen en ik ben al een heel stuk wijzer geworden.

Hebben ze behalve dat het een lastig traject is ook aangegeven waar je in zo'n traject naartoe werkt of wat de verschillende mogelijkheden zijn?

Voornamelijk dat het lastig was, maar mogelijkheden was toch een dood spoor.

Je wilt een eerlijke mening, hoe eerlijk is de mening van mensen die je alleen maar kennen van berichtjes op een forum, dat ook nog niet eens heel specifiek gaat over het onderwerp waar je hulp over zoekt? Ik hoop echt en raad je aan te praten met mensen die je echt kennen.

Maar goed, bij enige twijfel: vooral niet doen. Een kind krijgen kan je niet ongedaan maken of maar negeren omdat het niet is wat je dacht dat het was.

Probeer het ook langs andere kanten te bekijken, waarom zou een vrouw jou uitkiezen als zaaddonor en zeker in een constructie die jij voor je ziet. Hoe zou jij het vinden als je je vader maar sporadisch ziet, wat als het kind op latere leeftijd met vragen komt?

Citaat van: Briggy op september 10, 2015, 03:31:21 PM
Zelf wil ik geen kind. Dit omdat ik persoonlijk vind dat er al teveel mensen op aarde zijn, de wereld een steeds minder mooie plek wordt om op te leven, plus ik ben nogal gesteld op mijn vrijheid om te gaan en staan waar ik wil.. Daarnaast vind ik het allemaal enorm duur.

Couldn't agree more! En daarnaast heb ik echt een hekel aan kinderen  :o en zij ook aan mij

Heerlijk. Nog iemand die de pest aan kinderen heeft. Als ze opgevoed zijn gaat het beter, dat wel.