Ik heb een vraag, maar weet niet of deze binnen dit forum past. Als dat niet zo is, hoor ik het natuurlijk graag en bied ik bij deze alvast mijn oprechte excuses aan!
Het gaat om het preventief onderzoek naar baarmoederhalskanker.
Mannen hebben nu geen flauw idee waar ik het over heb waarschijnlijk, maar vrouwen (althans vanaf een bepaalde leeftijd) zullen weten dat je als vrouw ergens wanneer je 30 geworden bent een uitnodiging krijgt om een afspraak te maken bij je huisarts voor het maken van een uitstrijkje. Dit uitstrijkje wordt dan gebruikt om te kijken of je (de voorloper van) baarmoederhalskanker hebt.
Nu ben ik op zich een groot voorstander van zulke preventieve onderzoeken. Ik heb in mijn omgeving te veel mensen aan kanker verloren die te laat de diagnose gekregen hebben. Met zulk soort onderzoeken is het stadium van ontdekking veel eerder en de kans van overleving dus veel groter. Top dus!
Of niet.... Want dat uitstrijkje, daar zit het probleem bij mij....
Kijk, op zich is er weinig seksueels aan het maken van een uitstrijkje hoor! Je bevind je in een steriele onderzoekskamer. Je hangt daar met je benen in van die stijgbeugels en daar zit twee man vanonder naar binnen te koekeloeren.... Weinig seksueels. Toch bleek het voor mij de hel!
Toen ik 30 was en de uitnodiging ontving heb ik dan ook al mijn moed verzameld en ben naar de praktijk gegaan voor het maken van een uitstrijkje. Nou, feest.... De eendebek (nodig om werkruimte te creëren zeg maar) was met geen mogelijkheid naar binnen te krijgen. Zal vast deels te maken hebben met het feit dat je bij zoiets nu niet echt heel ontspannen ligt, maar ik vrees dat het feit dat het "daar beneden" niet zo vaak gebruikt en dus niet echt "opgerekt" is, ook niet uit te vlakken is. Lang verhaal kort: kleinere eendebek, veel proberen, andere dokterassistent erbij, nog een andere assistent en uiteindelijk de arts zelf erbij. Uiteindelijk met veel pijn (letterlijk!!) en moeite een klein beetje celmateriaal kunnen bemachtigen, wat uiteindelijk gelukkig net genoeg bleek voor het onderzoek.
Toen ik 35 was kwam opnieuw de uitnodiging. Met de ervaring van vijf jaar eerder werd de stap om te gaan gigantisch. Nu gaat de overdracht van het virus dat baarmoederhalskanker veroorzaakt via seksueel contact. Daar zag ik mijn redding. Ik heb dan zelfs ook navraag gedaan of er noodzaak was voor dit onderzoek als er geen seksueel contact was.
Dat was echter kennelijk een enorm rare vraag en daar kreeg ik dan een nog vreemder antwoord op. Daar werd ik dus niet wijzer van.
Ik heb me er uiteindelijk niet toe kunnen zetten om het onderzoek te ondergaan, maar ik schaam me daar diep voor!
Nu heb ik nog wat tijd te gaan voor ik 40 wordt, maar die uitnodiging zie ik nu al met angst en beven tegemoet. Ik vind nog steeds van mezelf dat ik er heen moet. Maar ik weet niet hoe ik dit nu eens normaal kan ondergaan.
Hebben andere mensen deze ervaringen ook? En hoe gaan jullie hier mee om?
Of is dit inderdaad een hele rare vraag voor dit forum?
Als ik als man iets mag zeggen hierover...
Het lijkt me helemaal geen vreemde vraag, Bomber. Misschien lopen hier wel meer aseksuele vrouwen tegenaan.
Als je al gespannen bent, lijkt me dat gepruts met meerdere verpleegkundigen en tenslotte de arts, niet bepaald bevorderlijk voor de ontspanning. M.a.w. de spanning zelf wordt het probleem.
Is hierover met de arts te praten? Dat je rustig kunt uitleggen dat en waarom je nooit seksueel kontakt hebt gehad en dat het daarom zo moeilijk gaat? Zou een arts dan niet meedenken? Is het een mogelijkheid om dit onder lichte narcose te doen (roesje)?
Misschien een vrouwelijke arts zoeken hiervoor?
Zomaar wat vragen van een stuur'man' aan wal... :-\
Helemaal geen rare vraag. Niet alleen aseksuele vrouwen lopen hier tegenaan. Ik denk dat het met vaginisme te maken heeft en dat komt zeker ook bij niet-aseksuele vrouwen voor.
Ik heb wel vaginistisch gereageerd, maar dat was voorbij toen ik 30+ was. Ik kreeg mijn eerste baarmoederhalskanker-onderzoek rond mijn 34e a 35e na het kinderen krijgen en pas toen ik geen borstvoeding meer gaf. En ik heb mijn dochter heel lang nog af en toe gevoed.
Ik zou het van te voren bespreken met de huisarts of de praktijkondersteunster. Hier is het tegenwoordig de assistente die dat soort onderzoeken doet en dat is eigenlijk altijd een vrouw. Maar of er ook een oplossing voor is, weet ik niet.
Citaat van: Bomber op november 06, 2017, 11:26:27 PM
Toen ik 35 was kwam opnieuw de uitnodiging. Met de ervaring van vijf jaar eerder werd de stap om te gaan gigantisch. Nu gaat de overdracht van het virus dat baarmoederhalskanker veroorzaakt via seksueel contact. Daar zag ik mijn redding. Ik heb dan zelfs ook navraag gedaan of er noodzaak was voor dit onderzoek als er geen seksueel contact was.
Dat was echter kennelijk een enorm rare vraag en daar kreeg ik dan een nog vreemder antwoord op. Daar werd ik dus niet wijzer van.
Ik heb me er uiteindelijk niet toe kunnen zetten om het onderzoek te ondergaan, maar ik schaam me daar diep voor!
Toen ik 30 werd kreeg ik ook zo'n uitnodiging. Gezien het feit dat ik helemaal geen seksueel contact had (en heb, overigens), zag ik er het nut niet zo van in. Ik heb dan ook op het formulier dat bij de uitnodiging zat aangekruist (die mogelijkheid was er) dat ik niet wens mee te doen aan zulke onderzoeken, nu niet, en ook in de toekomst niet. Ik kan overigens elk moment een aanvraag doen om toch weer uitgenodigd te worden; zo definitief is mijn weigering dus ook weer niet. Ik herinner me dat ik ook kon aangeven waarom ik niet aan zulke onderzoeken wilde meedoen, en ik heb dan ook ingevuld 'omdat ik aseksueel ben.' Ik heb nooit een bericht terug gekregen waarop stond dat dat geen goede reden is. Ik heb alleen een bevestiging gekregen dat ik niet meer uitgenodigd zal worden zolang ik zelf niet aangeef toch onderzocht te willen worden.
Waarom zou je een goede reden moeten hebben? Zo'n bevolkingsonderzoek is niet verplicht tenslotte. 'Gewoon geen zin in' zou net zo goed een prima reden kunnen zijn, denk ik zo.
Helemaal prima om deze vraag te stellen, ik vraag me alleen af of dit het juiste subforum is (niet echt een 'vraag over aseksualiteit'). ;)
Citaat van: Bomber op november 06, 2017, 11:26:27 PM
Ik heb me er uiteindelijk niet toe kunnen zetten om het onderzoek te ondergaan, maar ik schaam me daar diep voor!
Waarom? ???
Ik heb geen verstand van de medische kant van dit verhaal, maar als het klopt dat je risico in feite 0 is als je nooit seks hebt, dan lijkt het me logisch om dit onderzoek niet te doen. Bespaart jou tijd, en de gezondheidszorg geld.
Bedankt voor jullie reacties. Ook van die van de mannelijke kant :D.
In mijn geval denk ik niet dat vaginisme echt de boosdoener is. En ook het hebben van een vrouwelijke arts zal niet helpen (al zal het zeker niet tegenwerken). Van de drie assistenten die aanwezig zijn geweest waren er twee vrouwelijk.... Het mocht niet baten.
En het risico is dus kennelijk niet nul. Vandaar het feit dat ik me rotschaam. Ik zal andere mensen altijd aanmoedigen om mee te doen aan de bevolkingsonderzoeken. Je weet immers maar nooit. Er zijn al zat mensen vroegtijdig mee geholpen. En dan heb ik zelf de mogelijkheid van zo'n onderzoek en dan haak ik af. Beetje meten met twee maten zou je zeggen. Dus schaam ik me...
Ik dacht dus ook dat bij afwezigheid van seksueel contact het virus ook niet overgebracht kon worden en dat je dus eigenlijk geen kans hebt op baarmoederhalskanker. Vandaar ook dat ik die vraag heb gesteld toen ik voor mijn tweede onderzoek moest. Daar kwam dus een wat vreemd antwoord op, maar deels begreep ik er wel uit dat mensen zonder enige vorm van seksueel contact ook drager van het virus kunnen zijn. Al denk ik dat het risico wellicht wel kleiner is. En in hoeverre het feit dat mijn eerste onderzoek dus geen afwijkingen liet zien mij dan ook vrijwaart voor verdere onderzoeken zolang er geen seksueel contact is, dat weet ik niet.
Ik ben dus niet 100% overtuigd van een risico van nul. En daarom vind ik dus van mezelf dat ik mee moet doen. Maar dan wel graag op een "menselijke" manier.
Wellicht dat zo'n zelfafnametest wel een hele goede oplossing zou kunnen zijn. Die zal ik zeker eens bekijken. Bedankt voor de tip Fairy!
Gelukkig nog wat tijd te gaan voor die envelop daadwerkelijk in de bus valt...
Als ik fout zit met de subforumplaats voor deze vraag, dan excuses Fricai! Ik dacht echter dat het wel een vraag was over aseksualiteit, want ik denk namelijk dat het hele gebeuren met mijn aseksualiteit te maken heeft. Maar ben hier ook niet zeker van... Het is misschien ook wel een hele rare vraag. Ik had hem misschien ook niet moeten stellen, sorry! :(...
Citaat van: Bomber op november 07, 2017, 10:01:36 PMAls ik fout zit met de subforumplaats voor deze vraag, dan excuses Fricai! Ik dacht echter dat het wel een vraag was over aseksualiteit, want ik denk namelijk dat het hele gebeuren met mijn aseksualiteit te maken heeft. Maar ben hier ook niet zeker van... Het is misschien ook wel een hele rare vraag. Ik had hem misschien ook niet moeten stellen, sorry!? :(...
Wat mij betreft mag je hier ook rare vragen stellen hoor! ;) Ik moest eens diep nadenken over wat voor een vraag nou wel echt ongepast zou zijn, ik kwam op iets als "Hoe kan ik de AVEN website/het forum hacken?", of iets als "Wat is de beste stripclub in Amsterdam?". :schater:
En geen probleem joh, het is ook soms een beetje lastig kiezen. Ik zou zelf iets zeggen als: Dit hangt misschien samen (of komt voort uit) aseksualiteit, maar is voor veel aseksuelen geen relevant onderwerp (alleen al voor alle mannen, en de vrouwen onder de 30?). Dus het best lijkt me Buiten-A-Ards (http://du.asexuality.org/index.php?board=14.0). Maar het maakt allemaal sowieso niet uit, als we vinden dat iets op de verkeerde plaats staat, is het 5 seconden werk om dat op te lossen. ;)
Ik heb ook geweigerd toen ik zo'n oproepje kreeg. Een eerder uitstrijkje bleek zo'n moeite te kosten dat ik er voorgoed van genezen ben. Bij mij ging de kleine eendenbek er nog wel in, maar de bek vervolgens openzetten ging vrijwel niet. Net als bij jou Bomber denk ik dat het komt door een gebrek aan regelmatige oprekking. Eens in de vijf jaar gaat er een spiraaltje in en uit, en dat is alle activiteit die daar beneden ooit is geweest ;).
Het risico op baarmoederhalskanker zonder ooit intiem contact te hebben gehad is aanwezig, maar wel ongelooflijk klein.
Toen ik de oproep kreeg heb ik hem ook afgewezen.
Nog nooit is er ook maar `iets` bij mij naar binnen geweest dus moet er niet aan denken om daar te liggen.
Ik heb ook nog geen uitstrijkje laten nemen, omdat ik opzag tegen het onderzoek.
Doordat ik geen seks heb, dacht ik ook dat het risico heel erg klein was,
Het is een misvatting dat je een vagina zou kunnen oprekken.
Wel kunnen de spieren bij een seksuele heterovrouwen meer ontspannen zijn.
Citaat van: Eugenie84 op november 09, 2017, 02:52:08 PMHet is een misvatting dat je een vagina zou kunnen oprekken.
Ik heb ook al meermaals opgevangen dat dat een wijdverbreid misverstand is, maar wat is nou de waarheid...?
Voel me niet echt gekwalificeerd om hier over te speculeren. ;D
Gekwalificeerd ben ik niet en speculeren doe ik ook niet zo, maar toch. ;)
Ik vermoed ook dat het niet te maken heeft met (regelmatige) oprekking. Er zijn vaginistische vrouwen die desondanks vaginaal bevallen en er zijn vaginaal bevallen en dus zeer opgerekte dames, vaginistisch.
Toen het bij mij nog zo moeilijk was, was inwendig onderzoek ook absoluut onmogelijk. Toen heb ik het er wel eens met mijn huisarts over gehad en ook hij gaf aan dat het zelden een lichamelijke oorzaak heeft.
Een penis rekt bovendien de vagina nauwelijks op. En ik ben nooit vaginaal bevallen (door medische oorzaak keizersnedes). Inmiddels ben ik gewoon niet vaginistisch meer en is ook een inwendig onderzoek geen probleem meer. Ik ga gewoon liggen en hoppa. ;) En ik kan eigenlijk niet aangeven waardoor het over is gegaan.
Ik heb dat van dat oprekken gehoord van een ex-vaginistische vrouw die nu andere vrouwen met vagisme helpt, dus ik veronderstelde dat zij dat toch zou moeten weten.
OK, ik had er nog nooit van gehoord. :)
Twee huisartsen hebben mij destijds verteld dat het zo niet werkte, in elk geval.
Bij vaginisme kun je je spieren trainen om zich te ontspannen. Dit doe je door een soort dildo's van opeenlopende groottes in te brengenen dan te wachten tot je spieren ontspannen. Als dat steeds lukt, dan een iets grotere enz. Het is dus meer je spieren leren ontspannen dan daadwerkelijk iets oprekken.
Hoe nikkinda het vertelt, is ook hoe ik het heb gehoord. Op zich is er dus lichamelijk niks mis, uiterlijk gezien dan toch. Alleen doordat die spieren gaan samentrekken, gaat het dus pijn gaan doen. Dus door van klein naar groter iets in te brengen, gaan die spieren daar dus aan wennen. En er dus ook meer ontspannen in zijn. Die spieren hebben een soort van geheugen, waardoor ze telkens op dezelfde manier reageren. Het waarom is dan ook bij iedereen verschillend. Het is dus een wisselwerking tss psychisch en fysiek.
Bovendien is de vagina ook niet echt een buis, maar eerder 2 lapjes "huid" die uit mekaar gaat als er iets naar binnengaat.
Ik ben onlangs 30 geworden en kreeg ook m'n eerste uitnodiging. Ik zag de eendenbek ook echt niet zitten, ik heb de zelfafnametest besteld, dat was echt appeltje-eitje!
Je krijgt een pakketje met een soort klein raket-vormig ding, qua omvang vergelijkbaar met een normale tampon. Die doe je een klein stukje erin, je duwt het borsteltje eruit en dat draai je rond, dan er weer uit en voila (zit een duidelijke uitleg bij met plaatjes en alles). Het is echt goed te doen, dus als je toch wilt meedoen kan ik dat zeker aanraden!
Dan moet het wel mogelijk zijn überhaupt iets in te brengen. Dat lukt niet bij iedereen. ;)
Ik heb op mijn 30e de uitnodiging meteen in de prullenbak gegooid. Nog los van het feit dat vaginisme had, zag ik er veel te erg tegen op om dat onderzoek te laten doen.
Afgelopen week is de tweede uitnodiging gearriveerd, want ik ben onlangs 35 geworden. Onder het mom 'ik ben geen kijkdoos' blijf ik bij het standpunt dat ik niet naar de dokter ga. Wel overweeg ik die zelftest, maar.... daar komt de volgende blokkade: wat nou als ze afwijkende cellen vinden en ik alsnog naar de dokter moet?
Tuurlijk weet ik dat het belangrijk is om er vroeg bij te zijn en zo. Maar op de een of andere manier is de angst voor een inwendig onderzoek groter dan de angst voor kanker. Stom he?
Dat is niet stom, maar verklaarbaar.
Inwendig onderzoek is concreet en dichtbij. Kanker is abstract en ver weg.
Zoals ik er naar kijk is het ook niet per se stom, het hangt helemaal af van de risico's en de kosten.
Risico:
- Hoe groot is de kans op baarmoederhalskanker?
- Hoeveel beter is het om wel mee te werken aan die onderzoeken, indien je ooit baarmoederhalskanker krijgt?
Kost:
- Hoeveel tijd, moeite, geld, ongemak kosten de onderzoeken?
Geen simpele afweging. Dat zou het wel zijn als het ging om bijvoorbeeld: Een niet-invasief onderzoek, in 5 seconden gebeurd, en een gigantisch preventief effect.
Vergelijkbaar wat mij betreft: Ik draag geen helm op de fiets. De last die ik er van zou hebben is mij het lagere risico niet waard.
Citaat van: Fricai op november 17, 2017, 08:10:08 PM
Dat zou het wel zijn als het ging om bijvoorbeeld: Een niet-invasief onderzoek, in 5 seconden gebeurd, en een gigantisch preventief effect.
Zo ze ik het dus ook. Als het kon met bloed prikken had ik er geen problemen mee. Of met een uitwendige echo of röntgenfoto of scan of zo. En dan komt er nog bij: eens in de vijf jaar... oke, dan ben ik nu bijvoorbeeld vrij van dat virus maar volgend jaar misschien niet meer. Dan kan het alsnog ontwikkelen tot baarmoederhalskanker want pas over 5 jaar komt het volgende onderzoek.
Ik vind het goed dat het aangeboden wordt voor de vrouwen die dit wel willen, maar ik ga weer fijn skippen :)
herkenbaar, eendenbek paste hier ook niet zelfs de kleine ging er met geen mogelijkheid in, het onderzoek is dus hier ook gestaakt zonder meer
Wat bedoelen jullie met vagisme ??? En omdat ik 18 ben hoef ik nog geen uitstrijkje te laten doen, maar omdat het in de familie zit moet het toch zeker een keer gebeuren bij mij. Een uitstrijkje kan toch geen pijn doen? of doen ze dit met een naald ofzo? Ik heb geen idee namelijk ??? ;D
Stelt weinig voor, zo'n ding denk ik (zie bijlage), lijkt meer op een kwast dan een naald. Maar eendenbek is wat groter. ;) Al hebben ze die blijkbaar in verschillende maten (ik vermoed vanwege vaginisme).
Vaginisme is, als ik het goed heb, het constant (te veel) aangespannen zijn van bepaalde spieren bij vrouwen, waardoor de vagina overdreven strak is. Maar ik ben bepaald geen expert. ;)
@Jeanette 1707:
Yup, wat Fricai zegt klopt wel in grote lijnen.
Belangrijk om daar aan toe te voegen: je hebt zelf geen controle over het aanspannen van die spier. Ik zal het proberen zo goed mogelijk uit te leggen, dus hier komt een lang verhaal :)
Je vagina heeft in feite uit 4 bekkenbodemspieren: eentje links en rechts, eentje aan de achterkant en eentje aan de voorkant en zo krijg je dus een soort cilindervorm.. Alle vier die spieren kunnen in meer of mindere mate aangespannen zijn, waardoor het kanaal (heb er even geen beter woord voor, sorry) van de ingang naar de baarmoeder dus erg strak wordt en het letterlijk kan voelen alsof je vagina 'op slot' zit. Soms zit dat al meteen bij de ingang dus 1 cm diep, en soms ongeveer 5-6 cm naar binnen. Je voelt alleen dat die spieren zo gespannen zijn op het moment dat je er iets in wilt brengen, en het verschilt per vrouw Wat ze in kan brengen. Uiteraard geldt voor iedereen dat het inbrengen van een penis pijnlijk is bij vaginisme, maar bij sommigen is het zelf gewoon onmogelijk. Sommige vrouwen kunnen net een vinger inbrengen, anderen nog geen tampon (en ik heb zelfs ooit verhalen gehoord over pijn bij het inbrengen van een wattenstaafje!).
Soms heeft vaginisme een duidelijke aanleiding, zoals seksueel misbruik. De angst die het slachtoffer na het trauma voelt voor penetratie zorgt er in dat geval voor dat de spier onbewust aangespannen wordt. Soms ontstaat het door overtuigingen rondom seks die een vrouw meekrijgt in haar jeugd (in culturen waarin het verliezen van maagdelijkheid leidt tot schaamte of het verliezen van eer van de familienaam komt vaginisme dan ook best vaak voor, omdat de vrouw leert dat ze haar maagdelijkheid moet beschermen). Soms ontstaat het na een bevalling, omdat de bevalling een aanslag is op je bekkenbodemspieren. En bij sommige vrouwen is er geen duidelijke aanleiding... Het is er gewoon, alsof ze er mee geboren zijn.
Belangrijk puntje wat je hierbij moet onthouden, is dat het een spier is. Dat betekent dat je die spier, net zoals alle andere spieren, kunt trainen om nog meer aan te spannen. Als je dus pijn hebt bij het vrijen en je zet toch door, gaat die spier zich nog meer aanspannen (denk maar aan jezelf schrap zetten als er bloed geprikt moet worden of zo) en daardoor wordt de pijn als je vervolgens toch doorgaat alleen maar pijnlijker. Zo train je de spier en dat verergert het vaginisme.
ALS je dus last hebt van vaginisme en het inbrengen van een tampon is al pijnlijk of gewoon fysiek onmogelijk, dan is een uitstrijkje ook niet mogelijk. De kleinste eendenbek past dan niet, waardoor de arts geen ruimte kan maken om een monster van je baarmoederhals te nemen. Bovendien is zo'n onderzoek psychisch ook een hele opgave voor vrouwen met vaginisme. Ze weten dat er iets ingebracht gaat worden, weten uit ervaring dat dat pijn gaat doen dus überhaupt ontspannen lukt al niet (zelfs je been- en buikspieren span je dan onbewust aan en je moet je heel erg verzetten om niet je benen tegen elkaar aan te willen drukken), laat staan dat je een spier kunt ontspannen waar je toch al geen controle over hebt. Dit zorgt vaak al voor spanningen voordat je naar de arts gaat omdat je bang bent voor de pijn die gaat komen.
Hopelijk is deze uitleg een beetje duidelijk. Ben zelf geen arts, maar heb er flink veel over gelezen en gehoord van specialisten sinds die diagnise bij mij is gesteld.
Dankjewel voor jullie reacties! Super leerzaam. Dus afgezien van het feit dat iemand naar mij naar binnen kan kijken heb ik geen zorgen meer :) :) :cheerleader:
De eerste keer dat ik een uitstrijkje moest laten nemen, dacht ik bij mezelf dat het allemaal wel mee ging vallen.
Ik ben een vrouw dus van te voren probeerde ik altijd al vanalles binnen te krijgen (alleen ik bedoel nie alles ma bv een tampon ofzo) geraakte nooit verder dan het topje van mijn vinger.
Maar bij dat onderzoek heb ik alles kort en klein geroepen (iedereen in de wachtkamer zal t wel gehoord hebben en mijn moeder was erbij!) en gejankt en ik zweer als die vrouw die stomme eendebek er niet uit ha getrokken (want ze wilde eerst doorgaan he! :banghead:) dan had ik haar gestampt of geslagen!
zoiets wilde ik niet meer meemaken, had gelijk een trauma voor de rest van men leven, t voelde bij mij alsof ze iets kei dik naar binnen aan t rammen was, echt.
Nadien was ik wel geen maagd meer, dat was t enige voordeel, maar god zeg, uren nadien voelde ik da geweld nog steeds :s
Sinds dien krijg ik wel een hele vinger zowat naar binnen.....met heel veel moeite wel.
Dus ja jaren later dacht ik allee zal nog eens naar de dokter gaan voor zon onderzoek (andere dokteres wel!) Lukte weer niet, ik had haar verteld wat de 1ste keer gebeurde, dus ze deed t extra voorzichtig, maar ze vertelde mij al direct dat t niet ging, ze zat er nog niet in of ik sprong al weer bena van dat bed (gelukkig zonder gekrijs deze keer).
Dus had ze me naar de gyneacoloog doorverwezen, die heeft t ook nog eens geprobeerd, weer niks, ze had niet eens zon eendebek geprobeerd maar eerst gewoon iets klein dun. Dus toen heeft ze een echo gemaakt en zei dat er iets in de weg zat.
Ik dacht allee: ik ben precies overal mismaakt dan (scoliose + een aangeboren afwijking aan men schouder) nou geweldig.
Dus zon onderzoek zal nooit meer lukken vrees ik, nu weet ik wel wat het probleem is, dus ik kan letterlijk tegen ene man zeggen: sorry dat is gewoon onmogelijk! Niet dat ik dat zou willen, ik huiver al bij de gedachte alleen al!!
Dus ik laat het zo, ik heb nu ene pil waardoor ik de "maandelijkse rottigheid" niet mee krijg, is mijn leven een pak beter. Dus ja kans op baarmoederhalskanker, t is al voorgekomen in de familie, dus bij mij zouden ze t waarschijnlijk te laat ontdekken.