Hoi allemaal,
Het wordt een lang verhaal. Ik hoop dat iemand de tijd neemt om dit te lezen :-).
Ik ben een 30 jarige vrouw en heb 10 jaar een leuke relatie met mijn vriend. Alles zat goed tussen ons en we zouden dit jaar aan kindjes beginnen. Enkel op seksueel vlak vielen we niet binnen de 'standaard normen' om het zo te zeggen. Jaar na jaar hadden we steeds minder seks, tot uiteindelijk enkele keren per jaar. We wisten zelf niet goed hoe dit kwam, tot we een half jaar geleden na een ruzie via internet ontdekte dat hij misschien wel aseksueel is.
Hij is enkele keren naar een praatgroep geweest en sprak van een gevoel van opluchting toen hij hierover hoorde.
Deze ontdekking zorgde voor een enorme klap voor onze relatie. Hij weet het allemaal niet meer, zit met twijfels en heeft het precies heel erg moeilijk hiermee.
Hij kan/wil hierover niet praten met mij.
Hij is ook wel enkele keren naar een psycholoog gegaan maar dat maakt het precies alleen maar verwarrender.
Allemaal enorm frustrerend en onbegrijpelijk voor mij! Van de ene dag op de andere moet hij niets meer van mij weten. Hij heeft heel erg het gevoel dat hij hier alleen moet uit zien te geraken en dat de enige oplossing is om alleen verder te gaan. Hij is nooit echt sociaal geweest maar plots plant hij vanalles om alleen te doen, ineens terug vaak uitgaan, terug meer contact zoeken met vrienden,.. ? zoveel mogelijk om mij te ontwijken (ook al wonen we samen).
Ik ben zelf dan misschien wel 'seksueel' maar ik zie hier niet meteen een groot probleem in. Ook onder seksuelen heb je 101 variates net zoals aseksualiteit niet zwart-wit af te lijnen valt. Ik ben zelf iemand met een laag libido dus ik zie niet meteen waarom het zo een groot issue moet zijn. Ik zie hem veel te graag om onze relatie hiervoor op te geven.
Waarom is hij toch zo koppig en waarom moet dit zo een probleem zijn? Waar is mijn lieve vriend plots naartoe? In onze familie geeft hij een vage reden over onze relatieproblemen.
We leven ondertussen al een half jaar langs elkaar door en het wordt steeds moeilijker om de schade te herstellen.
Graag zou ik wat reacties willen horen van mensen die aseksueel zijn. Wat is jullie idee hierover?
* Is het herkenbaar dat je na het ontdekken van je aseksualiteit je partner meteen afstoot? Ik vind dit zo onbegrijpelijk. Het lijkt wel alsof de voorbije 10 jaar fake waren voor hem
* Hoe kan ik hem het best aan het praten krijgen? Ik heb nu het gevoel dat ik alleen maar de verkeerde dingen zeg en hem forceer
* Wat zijn jullie ervaringen met psychologen/seksuologen? Hij praat er niet over maar ik ben benieuwd hoe zo iemand je helpt met twijfels over aseksualiteit? Welke stappen doorlopen ze? Is dat "alleen proberen zijn" daar een onderdeel van?
Ik zou het eerlijk gezegd nooit echt kunnen inschatten wat een 'seksueel' denkt of voelt als de ander ineens zegt dat ie aseksueel is. Ikzelf heb grote moeite om een relatie te beginnen met een 'seksueel' want dan vind ik dat ze meer verdienen dan mij, ik kan hen niet geven wat ze willen of misschien wel nodig hebben. Ik zou zelf ook 'weglopen', heb ik al gedaan omdat ik merkte dat de ander er totaal niks van begreep en me maar bleef pushen en claimen dat ik niet goed in men kop was.
Terwijl ik perfect weet wat ik wil...maar goed. Misschien voelt hij zich alsof hij iets verplicht is aan jou, misschien voelt ie zich even verstikt....dat gevoel had ik in ieder geval.
Ik zou zeggen, probeer te zeggen tegen hem hoe je je voelt, t is vaak moeilijk en het kan al eens botsen, maar een relatie werkt alleen als 2 mensen de moeite doen om naar elkaar te luisteren. En dan bedoel ik echt luisteren, bij sommige gaat het dan nog het ene oor in en het andere eruit.
Allee ik kan natuurlijk niet garanderen dat hij luistert natuurlijk.
Misschien is hij gewoon bang om je te verliezen nu je weet dat hij aseksueel is en dan doen mensen vaak het tegenovergestelde van wat ze moeten doen (verstoppen of wegrennen dus :s).
En als hij tegen familie een andere reden geeft voor jullie problemen dan is hij gewoon bang voor wat de rest denkt.....hoe vaak worden we wel niet fout aangekeken, gepest (en dan vooral seksuele opmerkingen :s) of ineens compleet genegeerd, ik snap hem best, ik heb het mijn familie ook nog steeds niet verteld.....en ik ben ook al 33.
Met psychologen heb ik helaas geen ervaring en een seksuoloog...ik weet nie ze, ik denk dat ik daar ook maar sceptisch tegen over zou staan, wat weten die mensen er immers van.
Ik hoop dat jullie het kunnen oplossen :knuffel:
Welkom op het forum Femke, :cake: :cake: :cake: :cake: :cake:
Het is een lastige situatie waar jij/jullie in zitten.
Ik zat zelf niet in een relatie toen ik aseksualiteit ontdekte, wel kan ik me voorstellen dat zo'n ontdekking dan een grote impact kan hebben. Het was voor mij als het ontdekken van een nieuw stukje van mijzelf, en dat kan een hoop verandering geven.
Het is goed dat je in ieder geval probeert er over te praten, dat is vaak ons eerste advies in zo'n situatie. Om dat te doen is het belangrijk om als uitgangspunt te nemen dat het niet jouw probleem is, niet zijn probleem, maar een verschil tussen jullie. En als ik jouw verhaal goed begrijp is het voor jou mogelijk zelfs een overbrugbaar verschil.
Het beste wat je kan doen is denk ik interesse tonen, en hem helpen bij de antwoorden die hij zoekt. "De" vraag (ben ik aseksueel?) kan hij alleen zelf beantwoorden, dat kunnen ook wij niet. Het enige wat je kan doen is iemand helpen dat antwoord voor zichzelf te vinden. Mogelijk kan het voor hem helpen op deze site te lezen en te zien of hij de verhalen van anderen herkent, die herkenning ervaren velen als zeer waardevol als ze hier nieuw zijn.
Welkom. En een lastig verhaal. Ik zou natuurlijk niet weten waarom je vriend dit doet, daar kan ik invullingen van maken, maar de enige die dat zou kunnen uitleggen is hij en hij sluit zich af...
Het kan de kinderwens zijn. In de eerste plaats moet je daar wat voor doen en in de tweede plaats vergt zoiets een heleboel van je relatie, ouders worden. Misschien ziet hij daar tegenop? Er kan zo veel meespelen.
Het is denk ik geen standaard reactie, veel aseksuelen willen juist wel communicatie. Dat is wel vaak heel moeilijk. Ik had zelf nog niet duidelijk dat ik aseksueel was toen ik nog relaties had, maar dingen bespreken die je kwetsbaar maken is voor veel mensen helaas een struikelblok.
De ontdekking van je geaardheid kan wel als een aardbeving in je leven zijn. Je gaat heel anders aankijken tegen je relaties en tegen relaties in het algemeen. Het schept voor mij zelfs een afstand in gewone vriendschappen met vriendinnen. Het is zo fundamenteel.
Het wordt je duidelijk dat je insteek in relaties sowieso anders is dan die van de meeste mensen, ook die van je partner vaak. De seksuele component is nu eenmaal voor de meeste mensen een grote pijler waarop een relatie rust. Dus alles wordt in een ander daglicht gezien en dat betekent niet dat jullie relatie voordien fake was, maar misschien verandert zijn beleving. Maar ook dat is een invulling.
De grote kwestie is uiteraard alleen hoe je dat proces toch een beetje samen kunt doormaken en hoe je een brug kunt slaan. Veel dingen in het leven moet je in jezelf uitknobbelen, maar in een relatie is het wel van belang dat je je partner daarin toelaat. Iets wat niet altijd meevalt.
De grote vraag is dan ook hoe je weer in contact komt met hem en of hij dat uberhaupt wil. Kennelijk blijft hij nog wel in relatie met je, dus vraag ik me af wat hij daarmee wil, wat voor toekomst hij ziet. Misschien kun je hem vertellen of een briefje of mail schrijven dat je heel veel van hem houdt en dat je hem in feite mist. Dat je je daar onzeker en eenzaam door voelt. En dat het je verdriet doet.
Citaat van: Silver op april 14, 2018, 05:30:43 PM
Ikzelf heb grote moeite om een relatie te beginnen met een 'seksueel' want dan vind ik dat ze meer verdienen dan mij, ik kan hen niet geven wat ze willen of misschien wel nodig hebben. Ik zou zelf ook 'weglopen', heb ik al gedaan omdat ik merkte dat de ander er totaal niks van begreep en me maar bleef pushen en claimen dat ik niet goed in men kop was.
Terwijl ik perfect weet wat ik wil...maar goed. Misschien voelt hij zich alsof hij iets verplicht is aan jou, misschien voelt ie zich even verstikt....dat gevoel had ik in ieder geval
Dank je voor je reactie.
Dit is zo herkenbaar. Hij heeft in een huilbui wel eens gezegd dat hij niet goed is voor mij en dat hij me niet kan geven wat ik nodig heb.
Maar het frustrerende is dat hij mij niet de kans geeft om uit te leggen wat ik wil en nodig heb. Hij denkt het allemaal al te weten.
Hij zegt dat ik er te licht over ga en niet weet wat ik zeg. Zie ik het dan echt te simpel? ik heb zelf echt niet zoveel behoefte aan seks als hij denkt.
Hoe sta jij er tegenover om tot een compromis te komen in een relatie? Was dat voor jou een optie of zelfs totaal niet bespreekbaar?
Ik denk dat mijn verwachtingen helemaal niet hoog liggen en in mijn ogen is een relatie altijd wel geven en nemen.
Citaat van: Koffie op april 15, 2018, 11:49:38 AM
Je gaat heel anders aankijken tegen je relaties en tegen relaties in het algemeen. Het schept voor mij zelfs een afstand in gewone vriendschappen met vriendinnen. Het is zo fundamenteel.
Het wordt je duidelijk dat je insteek in relaties sowieso anders is dan die van de meeste mensen, ook die van je partner vaak. De seksuele component is nu eenmaal voor de meeste mensen een grote pijler waarop een relatie rust. Dus alles wordt in een ander daglicht gezien en dat betekent niet dat jullie relatie voordien fake was, maar misschien verandert zijn beleving. Maar ook dat is een invulling.
De grote vraag is dan ook hoe je weer in contact komt met hem en of hij dat uberhaupt wil. Kennelijk blijft hij nog wel in relatie met je, dus vraag ik me af wat hij daarmee wil, wat voor toekomst hij ziet. Misschien kun je hem vertellen of een briefje of mail schrijven dat je heel veel van hem houdt en dat je hem in feite mist. Dat je je daar onzeker en eenzaam door voelt. En dat het je verdriet doet.
Dank je voor je reactie!
Kan je me meer vertellen over die andere insteek nr relaties en vriendschappen? Dat vind ik namelijk iets heel moeilijks om te begrijpen? We waren/ zijn een goed koppel en kwamen supergoed overeen, dat staat in mijn ogen los van seks? ?
Ik vraag me ook af hoe hij de toekomst ziet. Ergens heb ik het gevoel dat hij moeite heeft om onze relatie te beeindigen (anders had hij dat wel al gedaan). Hij drijft het zo ver dat ik op een gegeven moment niet anders ga kunnen dan zelf weg te gaan (en dat is het laatste wat ik wil!)
Misschien is een brief inderdaad wel een goed idee. Want een gesprek starten eindigt al heel snel in frustratie en dan krijg je nog niet alles gezegd wat je wou zeggen.
Ik merk dat mijn aseksualiteit me zo anders naar de wereld en naar mezelf en relaties laat kijken, dat ik in een andere wereld leef dan bv. vriendinnen. Ook al speelt seks tussen hen en mij niet (een vriendin is bi maar ikke nie), ik kijk op een andere manier naar de wereld en relaties. Ze staan er open voor, maar ze zullen het nooit kunnen begrijpen. Net zo goed als dat ik maar heel beperkt begrijp hoe zij de wereld vanuit hun seksuele perspectief ervaren. Maar dat is wel iets heel erg fundamenteels.
Oh ik plaatste het al. Aanvulling:
Toen ik duidelijk kreeg dat ik aseksueel was, zag ik pas hoe ik steeds had geprobeerd in relaties om te zijn zoals er van me verwacht werd, namelijk seksueel. Ik had oprecht mijn best gedaan dat te zijn, omdat ik mezelf niet begreep en omdat ik natuurlijk heel graag wilde dat mijn partner zich begrepen zou voelen en ik ook geliefd zou zijn. Want zonder seks schijnt voor de meeste mensen in de relatie het belangrijkste verbindingsmiddel weg te vallen. Dus deed ik mijn uiterste best, niet alleen door seks te hebben, maar ik probeerde het ook te willen. Maar net zo goed als je van een lesbische vrouw niet kunt verwachten dat ze vanuit haar hart seks wil met een man (denk ik) kun je vanuit een aseksueel verwachten dat die vanuit zijn of haar hart seks wil met wie dan ook. Dus ik deed mezelf geweld aan, niet expres, maar omdat ik niet beter wist.
Toen me dat duidelijk werd ben ik op een heel andere manier naar relaties gaan kijken. Ik zat toen al een paar jaar niet meer in een relatie, maar ik kan me voorstellen dat als dat wel zo was geweest, ik daarin ook alles opnieuw had moeten definiëren. Ik veranderde zelf erg door het inzicht dat ik aseksueel was, er viel veel op zijn plaats. Het heeft mij geholpen om meer mezelf te zijn, maar dat houdt ook in dat ik niet mezelf was toen ik relaties had. Dus mogelijk voelt jouw vriend ook dat hij zelf vanbinnen verandert en weet hij dat (nog) niet in jullie relatie en in zijn leven in te passen.
Maar ja, dat blijft een invulling, vanuit mijn eigen ervaringen.
Citaat van: Femke op april 14, 2018, 10:22:15 AM
* Hoe kan ik hem het best aan het praten krijgen? Ik heb nu het gevoel dat ik alleen maar de verkeerde dingen zeg en hem forceer
* Wat zijn jullie ervaringen met psychologen/seksuologen? Hij praat er niet over maar ik ben benieuwd hoe zo iemand je helpt met twijfels over aseksualiteit? Welke stappen doorlopen ze? Is dat "alleen proberen zijn" daar een onderdeel van?
Sorry, ook een reactie van een "Sexueel" :-) Onze ervaring met een sexuologe was heel goed (de tweede dan, de eerste hebben we een paar jaar mee vergooid). Ze heeft mijn vrouw en mij doen inzen dat er geen sprake van een "schuldige" was en dat het niet erg was om geen behoefte aan sex te hebben.
Ook ik zei alleen maar de verkeerde dingen. Dat kwam omdat zij zich aangevallen voelde en ik niet zo subtiel was (denk ik). Ook daar hielp een sexuologe bij.
Sterke
Hey Mute,
ik weet niet of we uit dezefde regio zijn, maar kan je de naam vd psycholoog/seksuoloog doorgeven? Ik denk dat het sowieso heel moeilijk is om iemand te vinden die aseksualiteit erkent en niet eerst een anderz therapie wil toepassen.
Zit je in een lange relatie? (Seks-aseks) ben benieuwd naar al jouw ervaringen?
@Koffie jouw reactie geeft me wel een duidelijkere inkijk. Het moet voor hem een heel vreemd gevoel zijn om op deze leeftijd pas echt zichzelf te ontdekken en zijn verleden in vraag te stellen. Ergens doet het me ook wel pijn het gedacht dat hij misschien met een heel ander gevoel terugkijkt op onze relatie terwijl het voor mij zo een mooie periode was. Ik kan me voorstellen dat het voor hem ook heel moeilijk is om dit allemaal uit te leggen aan mij, want het zal altijd wel kwetsend overkomen ook al wil hij dit niet.
Na het lezen van jouw reactie dringt het wel meer en meer door dat ik het misschien echt wel te simpel bekijk. Ik heb zoiets van 'sommige mensen hebben graag seks, andere willen het niet..' wat maakt het uit, iedereen kiest zelf waar ze zich goed bij voelen... Maar er komt zoveel meer bij kijken.
Op dit moment neemt hij heel erg afstand, ook geen knuffels of kussen, en dat vind ik 1000 keer zwaarder dan seks te missen. Hij gaf eerder wel aan dat hij zijn leven niet heel alleen kan voorstellen. Hopelijk kan hij hier snel duidelijkheid over geven.
Citaat van: Femke op april 17, 2018, 04:19:16 AM
Hey Mute,
ik weet niet of we uit dezefde regio zijn, maar kan je de naam vd psycholoog/seksuoloog doorgeven? Ik denk dat het sowieso heel moeilijk is om iemand te vinden die aseksualiteit erkent en niet eerst een anderz therapie wil toepassen.
Zit je in een lange relatie? (Seks-aseks) ben benieuwd naar al jouw ervaringen?
@Mute ik ben ondertussen gaan terugzoeken naar vorige berichten van jou. Wat goed om te lezen dat er ook lange (seks-aseks) relaties mogelijk zijn en succesvol zijn. Heb je stiekem nooit het gedacht van "had ik hier jaren geleden maar een andere keuze gemaakt?" "Korte pijn en dan had je toekomst er anders uitgezien"? Misschien een gemene vraag aangezien je je vrouw duidelijk heel graag ziet. Maar wel een vraag waar ik nu ook mee worstel... ik ben nog vrij jong. Zie hem doodgraag. Alle respect dat jullie oplossing was dat je een 2nd love mocht zoeken. Al denk ik niet dat dit voor mij een oplossing is. Ik kan seks en liefde niet loskoppelen. Ik vind seks opzich niet zo heel bijzonder en het is ook niet dat wat ik het meeste mis, eerder de verbondenheid met de persoon die ik graag zie, kussen knuffels vind ik zoveel belangrijker.
Heb al veel op dit forum rondgekeken maar het lijkt me dat lange succesvolle seks-aseks relaties vrij uniek zijn. Zo benieuwd naar meer verhalen.
In hoeverre seksueel-aseksueel relaties vaak succesvol zijn, dat weten we niet hoor! Ik zou me kunnen voorstellen dat koppels die daar hun weg in vinden, ook niet zo noodzakelijk een forum als dit opzoeken. Dat doe je toch vaker als je ergens mee zit, dus zit je er niet mee, dan laat je je hier waarschijnlijk minder zien. Dus mogelijk zien we minder succesverhalen dan er in werkelijkheid zijn.
Maar wat ook in deze gemengde relaties altijd een rol meespeelt is hoe partners zijn en hoe ze communiceren. Relaties lopen niet alleen vast op het punt van aseksualiteit, maar op de hele communicatie daar omheen en dat gaan natuurlijk ook veel verder dan dat ene onderwerp.
Ik hoop dat het je lukt om met jouw partner terug in contact te komen.
Citaat van: Femke op april 17, 2018, 04:42:32 AM
Ergens doet het me ook wel pijn het gedacht dat hij misschien met een heel ander gevoel terugkijkt op onze relatie terwijl het voor mij zo een mooie periode was. Ik kan me voorstellen dat het voor hem ook heel moeilijk is om dit allemaal uit te leggen aan mij, want het zal altijd wel kwetsend overkomen ook al wil hij dit niet.
Dat kan ik me voorstellen. Bedenk wel altijd dat jullie op dat moment niet beter wisten en deden wat voor jullie goed was. Mogelijk komen jullie er nu achter dat een andere manier beter was, en dat doet niets af aan de keuze die jullie toen maakten.
Citaat van: Femke op april 17, 2018, 04:19:16 AM
Heb je stiekem nooit het gedacht van "had ik hier jaren geleden maar een andere keuze gemaakt?" "Korte pijn en dan had je toekomst er anders uitgezien"?
Hoi Femke,
Zeker heb ik dat gedacht. Zowel zij als ik hebben onszelf jaren voor de gek gehouden en ten onrechte gehoopt dat het wel zou veranderen. Dus als je de koe van achter in de kont kijkt (=achteraf bezien) had ik en stuk minder frustratie en stress gehad in mijn leven dan zoals het nu is. Aan de andere kant heb ik wel een heel rijk leven, met gezonde kinderen, veel vrijheid en we doen heel erg veel leuke dingen. Dus misschien als we geen kinderen hadden gekregen was het anders gelopen.... Je bent nooit te oud om beslissingen te nemen, ook nu nog kunnen we beslissen uit elkaar te gaan, maar we kiezen nog steeds heel bewust voor elkaar, met de wetenschap dat we in iedergeval samen een sexloos bestaan zullen hebben (blijft toch jammer hoor). Ik zal je in ieder geval niet vertellen welke keuze je moet maken, de keuze is sowieso lastig, maar moet je zelf maken (of eventueel met een sexuologe?).
Ik onderschrijf overigens dat zonder liefde sex ook niet alles is, een SL vinden die dus wel leuk genoeg is om liefde voor te voelen, maar niet te leuk om niet verliefd te worden is best moeilijk, en mij nog niet gelukt. Maar alleen het feit dat ik die optie heb en e.a. uitgesproken is geeft voldoende lucht.
Onze sexuologe heeft praktijk in Amsterdam. Laat maar horen als je haar naam wilt hebben.
zie ook het topic 'Seksuologen die aseksualiteit serieus nemen' (http://du.asexuality.org/index.php?topic=5848.0)
@Edewecht Ik zal mijn therapeute vragen of ze hier bij wil staan. Ze heeft geen publiciteit, maar ik vond haar wel erg prettig.
@Edewacht thx voor de info
@Mute nog één vraagje :-) Hoe hebben jullie ooit kinderen op de wereld gekregen? Of was er toen nog geen sprake van haar aseksualiteit?
Dit is namelijk een groot struikelblok voor mij. Ik kan me heel erg aanpassen naar de noden van een partner, maar mijn kinderwens opgeven vind ik net een stap te ver. Wordt voor ons waarschijnlijk ook het moeilijkste onderwerp.
WE hebben een topic 'Kinderen krijgen zonder 'de daad'. Uiteraard is dat ook niet geheel seksloos, maar misschien heb je er wat aan.
Citaat van: Femke op april 20, 2018, 04:23:03 AM
@Mute nog één vraagje :-) Hoe hebben jullie ooit kinderen op de wereld gekregen? Of was er toen nog geen sprake van haar aseksualiteit?
Dit is namelijk een groot struikelblok voor mij. Ik kan me heel erg aanpassen naar de noden van een partner, maar mijn kinderwens opgeven vind ik net een stap te ver. Wordt voor ons waarschijnlijk ook het moeilijkste onderwerp om een compromis in te vinden.
Je vraagt maar raak. Als het te persoonlijk wordt kan het ook via een direct persoonlijk bericht.
Toenertijd hield ik mij nog voor dat het wel goed zou komen soms hadden we ook sex (ofschoon het initiatief wel altijd van mij uit kwam). Mijn vrouw had ook een heel sterke kinderwens, dus toen we besloten te proberen kinderen te krijgenn, 'moest' ze eigenlijk wel met mij vrijen om die wens in vervulling te laten komen, ik vul dit een beetje achteraf in want toen spraken we er nog niet zo over. Je loopt dus op ons voor. Op zich was het voor mij fysiek een fijne tijd want toen hadden we wel vaker dan 1 keer per jaar sex, maar om eerlijk te zijn, is vijer leuker als je er beiden zin in hebt :-(.
Hoi Femke, wat een lastige situatie en wat fijn dat je hier informatie zoekt onder a's zelf. Laat voor mij je toewijding zien aan je partner.
Ik reageer even alleen op het deel dat je partner geen 'normale' intimiteit wil op dit moment. Ik had dat ook na mijn ontdekking omdat ik het nodig had om eerst te ontdekken wat ik eigenlijk wèl wilde, waar mijn grenzen lagen, wie ik was als aseksueel. Daar heb ik tijd voor nodig gehad.
Nu weet ik dat ik wel wil knuffelen, kroelen en aanraken op neutrale lichaamsdelen. Het gekke is dat ik me dit pas sinds kort realiseer, nu mijn hond er niet meer is. Die kwam gewoon een knuffel halen of ik bij hem, heerlijk veilig. Nu pas merk ik dat ik lichamelijk contact echt mis.
Met mijn toenmalige partner voelde ik op gegeven moment altijd de dreiging van seks als we lichamelijk contact hadden, of dat nu terecht was of niet. Ik was als de dood dat hij opgewonden zou raken en ik dat in werking gezet zou hebben. Ook al werkt het niet zo, met dat gevoel omgaan is erg moeilijk.
En het was in alle eerlijkheid ook niet zo dat hij altijd opgewonden raakte, maar ik kreeg wel altijd het gevoel dat ik dan toe zou moeten geven en seks zou moeten hebben omdat ik het vuurtje aangewakkerd had. Soms, voor ik wist dat ik aseksueel was, noemde hij mij namelijk in zijn frustratie wel eens een teaser als ik niet verder wilde gaan dan gewoon knuffelen, dat heb ik me altijd aangetrokken. Dit zou mij nu ook tegenhouden om een nieuwe relatie aan te gaan.
Citaat van: Bubble op april 20, 2018, 01:19:36 PM
Hoi Femke, wat een lastige situatie en wat fijn dat je hier informatie zoekt onder a's zelf. Laat voor mij je toewijding zien aan je partner.
Ik reageer even alleen op het deel dat je partner geen 'normale' intimiteit wil op dit moment. Ik had dat ook na mijn ontdekking omdat ik het nodig had om eerst te ontdekken wat ik eigenlijk wèl wilde, waar mijn grenzen lagen, wie ik was als aseksueel. Daar heb ik tijd voor nodig gehad.
Nu weet ik dat ik wel wil knuffelen, kroelen en aanraken op neutrale lichaamsdelen.? Het gekke is dat ik me dit pas sinds kort realiseer, nu mijn hond er niet meer is. Die kwam gewoon een knuffel halen of ik bij hem, heerlijk veilig. Nu pas merk ik dat ik lichamelijk contact echt mis.
Met mijn toenmalige partner voelde ik op gegeven moment altijd de dreiging van seks als we lichamelijk contact hadden, of dat nu terecht was of niet. Ik was als de dood dat hij? opgewonden zou raken en ik dat in werking gezet zou hebben. Ook al werkt het niet zo, met dat gevoel omgaan is erg moeilijk.
En het was in alle eerlijkheid ook niet zo dat hij altijd opgewonden raakte, maar ik kreeg wel altijd het gevoel dat ik dan toe zou moeten geven en seks zou moeten hebben omdat ik het vuurtje aangewakkerd had. Soms, voor ik wist dat ik aseksueel was, noemde hij mij namelijk in zijn frustratie wel eens een teaser als ik niet verder wilde gaan dan gewoon knuffelen, dat heb ik me altijd aangetrokken. Dit zou mij nu ook tegenhouden om een nieuwe relatie aan te gaan.
Dit merk ik ook heel hard aan mijn vriend. Plots slaapt hij op het uiterste randje van ons bed om me maar niet tegen te komen snachts. Komt voor mij een beetje belachelijk over, want ik zou hem echt niet aanraken nu ik weet dat hij dat helemaal niet wilt. Ik verwacht ook helemaal niets van hem op dit moment. Zo vreemd, het lijkt wel of hij bang heeft om naast me te liggen (hoewel we dat al jaren gewoon normaal gedaan hebben)
Voor mij hoeft sowieso niet elke knuffel of kus aanleiding te zijn tot meer. In tegendeel, ik ben er vaak zelf helemaal niet mee bezig.
Citaat van: Bubble op april 20, 2018, 01:19:36 PM
Hoi Femke, wat een lastige situatie en wat fijn dat je hier informatie zoekt onder a's zelf. Laat voor mij je toewijding zien aan je partner.
Ik reageer even alleen op het deel dat je partner geen 'normale' intimiteit wil op dit moment. Ik had dat ook na mijn ontdekking omdat ik het nodig had om eerst te ontdekken wat ik eigenlijk wèl wilde, waar mijn grenzen lagen, wie ik was als aseksueel. Daar heb ik tijd voor nodig gehad.
Hoelang heb jij er ongeveer over gedaan om alles voor jezelf te ontdekken? Mijn vriend vraagt me ook tijd en ruimte. Het duurt nu ongeveer al een half jaar maar het lijkt een eeuwigheid. Ik wil hem graag tijd geven, maar heb zelf het gevoel dat mijn leven stilstaat. Ik heb nu een leeftijd waarop iedereen toekomstplannen heeft, trouwen, kindjes... en ik weet totaal niet waar mijn relatie naartoe gaat. Als vrouw heb je ook een biologische klok die niet eeuwig blijft wachten (die druk leg ik mezelf mss wel op)
Rot hoor Femke, ik had dat ook met mijn toenmalige partner. Het was helemaal niet zo dat hij alleen maar of constant op seks uit was. Hij wilde meestal alleen maar even elkaar aanraken, gewoon contact voelen. Het was van mij uit eigenlijk een (veel te) sterke reactie. Hij had dat niet verdiend, want hij zou zich nooit opdringen. Heeft dit ook nooit gedaan.
Maar het lukte me ook echt niet om het anders aan te pakken. Het was zo raar om ineens te ontdekken dat ik anders in elkaar stak dan ik altijd had gedacht. Alsof ik mezelf niet meer kende, niet meer wist wie ik was. Maar ook een besef dat er een grote last van me afgevallen was nu ik geen seks meer hoefde te hebben, dat ik eindelijk helemaal van mezelf was. Dat wilde ik niet meer kwijt, dus ik ging alle eventuele risico's uit de weg.
En als ik dit deel van mezelf al niet kende, wat kende ik dan nog meer niet? Het was een heel verwarrende tijd die best een tijdje geduurd heeft. Gelukkig had ik dit forum gevonden waar ik vragen kon stellen, antwoorden, herkenning en acceptatie vond. Waar ik me eindelijk normaal ben gaan voelen. Maar ook best een lange tijd me schuldig voelde omdat ik hem iets ontzegde wat voor hem binnen de relatie belangrijk was. Want ook al had hij geen hoog libido, seks is voor hem wel iets natuurlijks.
Zou het kunnen dat jouw vriend ook 'druk/schuldgevoel' voelt omdat je nog een kinderwens hebt? (Waarbij ik het al ontzettend mooi vind dat je nu al naar alternatieven voor de conceptie aan het kijken bent, overigens.) Ik weet niet of jullie gesprekken al zover zijn dat je hierover praat?
Ik heb overigens zelf 2 kinderen. Ik heb pas vrij laat ontdekt dat ik aseksueel ben, seks was daarvoor iets wat hoorde in een relatie. Of ik dat nou leuk vond of niet. Gelukkig voor mij was conceptie niet afhankelijk van een orgasme mijnerzijds, dus dat was voor mij even verstand op nul en blik op oneindig. Dat ligt bij jouw vriend toch anders, vandaar mijn vraag.
Hoelang heb jij er ongeveer over gedaan om alles voor jezelf te ontdekken? Mijn vriend vraagt me ook tijd en ruimte. Het duurt nu ongeveer al een half jaar maar het lijkt een eeuwigheid. Ik wil hem graag tijd geven, maar heb zelf het gevoel dat mijn leven stilstaat. Ik heb nu een leeftijd waarop iedereen toekomstplannen heeft, trouwen, kindjes... en ik weet totaal niet waar mijn relatie naartoe gaat. Als vrouw heb je ook een biologische klok die niet eeuwig blijft wachten (die druk leg ik mezelf mss wel op)
Is lastig te zeggen, want door andere redenen is mijn relatie inmiddels voorbij. Maar ik denk dat ik wel een jaar zeker nodig heb gehad om te weten waar ik sta. Helemaal heb ik het niet in beeld omdat dit 'probleem' niet meer bestaat nu.
Maar ik snap je gevoel wel dat je leven nu stilstaat, zeker gezien je biologische klok. Die tikt gewoon door. En je weet nu gewoon niet waar je aan toe bent, of- en in hoeverre je dromen uit gaan komen. Ontzettend lastig en frustrerend!
Citaat van: Bubble op april 20, 2018, 10:51:20 PM
Rot hoor Femke, ik had dat ook met mijn toenmalige partner. Het was helemaal niet zo dat hij alleen maar of constant op seks uit was. Hij wilde meestal alleen maar even elkaar aanraken, gewoon contact voelen. Het was van mij uit eigenlijk een (veel te) sterke reactie. Hij had dat niet verdiend, want hij zou zich nooit opdringen. Heeft dit ook nooit gedaan.
Maar het lukte me ook echt niet om het anders aan te pakken. Het was zo raar om ineens te ontdekken dat ik anders in elkaar stak dan ik altijd had gedacht. Alsof ik mezelf niet meer kende, niet meer wist wie ik was. Maar ook een besef dat er een grote last van me afgevallen was nu ik geen seks meer hoefde te hebben, dat ik eindelijk helemaal van mezelf was. Dat wilde ik niet meer kwijt, dus ik ging alle eventuele risico's uit de weg.
En als ik dit deel van mezelf al niet kende, wat kende ik dan nog meer niet? Het was een heel verwarrende tijd die best een tijdje geduurd heeft. Gelukkig had ik dit forum gevonden waar ik vragen kon stellen, antwoorden, herkenning en acceptatie vond. Waar ik me eindelijk normaal ben gaan voelen. Maar ook best een lange tijd me schuldig voelde omdat ik hem iets ontzegde wat voor hem binnen de relatie belangrijk was. Want ook al had hij geen hoog libido, seks is voor hem wel iets natuurlijks.
Zou het kunnen dat jouw vriend ook 'druk/schuldgevoel' voelt omdat je nog een kinderwens hebt? (Waarbij ik het al ontzettend mooi vind dat je nu al naar alternatieven voor de conceptie aan het kijken bent, overigens.) Ik weet niet of jullie gesprekken al zover zijn dat je hierover praat?
Ik heb overigens zelf 2 kinderen. Ik heb pas vrij laat ontdekt dat ik aseksueel ben, seks was daarvoor iets wat hoorde in een relatie. Of ik dat nou leuk vond of niet. Gelukkig voor mij was conceptie niet afhankelijk van een orgasme mijnerzijds, dus dat was voor mij even verstand op nul en blik op oneindig. Dat ligt bij jouw vriend toch anders, vandaar mijn vraag.
Zo raar hoe herkenbaar dit allemaal is. Ook al spreekt hij zichzelf niet duidelijk uit hierover, aan de uitspraken die hij wel gedaan heeft heb ik precies hetzelfde gevoel. Ik denk ergens dat hij worstelt met het feit dat hij geen persoon is om heel alleen te blijven, maar anderzijds ziet hij ook niet hoe het in een relatie kan en toch zichzelf te kunnen zijn.
Wat de kinderwens betreft zou het inderdaad kunnen dat hij zich schuldig voelt. In het verleden was hij zelf wel regelmatig bezig over kindjes in de toekomst... vroeger stond hij hier precies wel voor open. Of hoorde dat tot het clichébeeld waarin hij probeerde te passen, ik weet t niet.
Het doet me zo deugd om jullie reacties te lezen en wat meer inzicht te krijgen, omdat hij zelf zo gesloten is en zelf nog zoekende is. Ik ben alle moeite van de wereld aan het doen om mijn relatie te redden, maar ik vraag me meer en meer af of ik hem hier wel mee help? ?
#trotsopjezelf Je doet het goed meis. Echt, mooi hoe je hier over nadenkt en van allekanten de visies wil bekijken. Mooi. Hoe het ook afloopt, je kan niet zeggen dat je er niet over nagedacht hebt. Wat bij mij erg geholpen heeft is het bij mijzelf te houden. Ik heb tegen mijn vrouw gezegd dat ik het lastig vond en daarom met een sexuologe ben gaan praten. Dat was ook zo overigens. Maar doordat ik de eerste stap gezet had is zij mee gegaan (overigens had ik wel gezegd dat dat niet moest van mij, maar gevraagd of ze ook een keer mee wilde gaan).
Citaat van: Mute op april 21, 2018, 12:58:45 AM
#trotsopjezelf Je doet het goed meis. Echt, mooi hoe je hier over nadenkt en van allekanten de visies wil bekijken. Mooi. Hoe het ook afloopt, je kan niet zeggen dat je er niet over nagedacht hebt. Wat bij mij erg geholpen heeft is het bij mijzelf te houden. Ik heb tegen mijn vrouw gezegd dat ik het lastig vond en daarom met een sexuologe ben gaan praten. Dat was ook zo overigens. Maar doordat ik de eerste stap gezet had is zij mee gegaan (overigens had ik wel gezegd dat dat niet moest van mij, maar gevraagd of ze ook een keer mee wilde gaan).
Dank je! ? :bloos: Ik wil inderdaad al het mogelijke doen. Ik begon aan deze ontdekking met het gedacht dat het vooral voor mij (de seksueel die iets moet 'opgeven') het moeilijkste was, wantja de aseksueel hoeft niets te missen... Maar ik zie nu meer en meer in dat t ook voor hem een soort van opgave is om met een seksueel te leven.
Ik ga dit zeker ook met een seksuologe bespreken om voor mezelf ook zeker te zijn wat ik wil. Ik val nogal snel in een rol van iemand anders te willen helpen en het hem naar zijn zin te willen maken, maar ik mag mezelf ook niet teveel vergeten.
Ik ben het helemaal met Mute eens. Zorg ook goed voor jezelf. Helaas kun je in je eentje geen relatie redden. Ook hij zal zich hiervoor moeten willen inspannen, m.i. ook in zijn eventuele verwarring nu. Ik heb echt bewondering voor hoe je hiermee probeert om te gaan. Wat je doet om zijn belevingswereld te begrijpen. Misschien is dit forum ook iets voor hem.
IK denk dat je er ook goed aan doet met iemand te praten die jou kan helpen
Citaat van: Femke op april 20, 2018, 11:27:12 PM
Het doet me zo deugd om jullie reacties te lezen en wat meer inzicht te krijgen, omdat hij zelf zo gesloten is en zelf nog zoekende is. Ik ben alle moeite van de wereld aan het doen om mijn relatie te redden, maar ik vraag me meer en meer af of ik hem hier wel mee help??
De enige die dat kan beantwoorden is hij zelf uiteraard. Zoals ik eerder zei: Een ontdekking als aseksualiteit kan ingrijpend zijn, vraag hem zelf óf hij hulp wil en waar je mee kan helpen.
Verder waardeer ik hoeveel moeite je erin steekt om hem te begrijpen, dat zien we hier niet vaak :klap:
Citaat van: Femke op april 16, 2018, 07:09:12 AM
Dank je voor je reactie.
Dit is zo herkenbaar. Hij heeft in een huilbui wel eens gezegd dat hij niet goed is voor mij en dat hij me niet kan geven wat ik nodig heb.
Maar het frustrerende is dat hij mij niet de kans geeft om uit te leggen wat ik wil en nodig heb. Hij denkt het allemaal al te weten.
Hij zegt dat ik er te licht over ga en niet weet wat ik zeg. Zie ik het dan echt te simpel? ik heb zelf echt niet zoveel behoefte aan seks als hij denkt.
Hoe sta jij er tegenover om tot een compromis te komen in een relatie? Was dat voor jou een optie of zelfs totaal niet bespreekbaar?
Ik denk dat mijn verwachtingen helemaal niet hoog liggen en in mijn ogen is een relatie altijd wel geven en nemen.
het is allemaal verre van simpel vind ik. Ik zou best tot een compromis willen komen maar dat hangt dan ook van de ander persoon af, als ik het gevoel krijgt dat ik alles kan bespreken dan wel, maar als ik het gevoel krijg dat de ander me probeer te veranderen, dan is t voor mij compleet gedaan. Voor mij zou het zowieso al extreem moeilijk zijn om tot een compromis te komen eigenlijk, om persoonlijke redenen....maar je weet nooit wie je tegen het lijf loopt zeker.
Hey Femke, welkom! :wave:
Beter laat dan nooit, ik wilde nog in gaan op een vraag uit je eerste bericht:
Citaat van: Femke op april 14, 2018, 10:22:15 AM* Is het herkenbaar dat je na het ontdekken van je aseksualiteit je partner meteen afstoot? Ik vind dit zo onbegrijpelijk. Het lijkt wel alsof de voorbije 10 jaar fake waren voor hem.
& enkele andere citaten:
Citaat van: Femke1. Hij kan/wil hierover niet praten met mij.
2. Hij is nooit echt sociaal geweest maar plots plant hij vanalles om alleen te doen, ineens terug vaak uitgaan, terug meer contact zoeken met vrienden,.. ? zoveel mogelijk om mij te ontwijken (ook al wonen we samen).
3. Op dit moment neemt hij heel erg afstand, ook geen knuffels of kussen, en dat vind ik 1000 keer zwaarder dan seks te missen. Hij gaf eerder wel aan dat hij zijn leven niet heel alleen kan voorstellen. Hopelijk kan hij hier snel duidelijkheid over geven.
4. Dit merk ik ook heel hard aan mijn vriend. Plots slaapt hij op het uiterste randje van ons bed om me maar niet tegen te komen snachts. Komt voor mij een beetje belachelijk over, want ik zou hem echt niet aanraken nu ik weet dat hij dat helemaal niet wilt. Ik verwacht ook helemaal niets van hem op dit moment. Zo vreemd, het lijkt wel of hij bang heeft om naast me te liggen (hoewel we dat al jaren gewoon normaal gedaan hebben).
Dit is voor mij even onbegrijpelijk. Het enige logische negatieve gevolg van deze ontdekking lijkt me de realisatie
waarom iemand seks nooit geweldig vond, en dat die persoon het waarschijnlijk nooit geweldig zal gaan vinden. Zonder de hoop om 'dat fantastische' wat andere mensen ervaren nog te gaan ervaren, heeft iemand dan ineens minder motivatie om nog seks te hebben. Maar je partner afstoten, alle intimiteit mijden, weigeren te communiceren, ... Is allemaal niet logisch, wat mij betreft.
En in mij komt dezelfde vraag op: Hoe ziet hij de toekomst dan? Deze situatie kan niet voort blijven duren. Je moet hem op een of andere manier zover krijgen met je te communiceren. Hoop dat dat lukt!
Citaat van: FemkeHij heeft heel erg het gevoel dat hij hier alleen moet uit zien te geraken en dat de enige oplossing is om alleen verder te gaan.
Uit zien te geraken, klinkt alsof hij denkt ervan te kunnen 'genezen'? ???