"Als je twijfelt, begin er dan niet aan."
Die raad heb ik, gekregen en opgevolgd, toen ik na een date zat te twijfelen of ik de man in kwestie al of niet wilde en of ik wilde wachten voor die tweede date. Onze eerste date was fantastisch en HIJ had MIJ als eerste opnieuw gecontacteerd erna... Maar uiteindelijk heb ik afgehaakt. Vriendelijk maar beslist heb ik er daar en dan een punt achter gezet. Het was de eerste keer na een date dat ik ZO erg getwijfeld heb. of zelfs een van de weinige keren in mijn leven, en dat wil wat zeggen voor een twijfelaar als ik!
Hetzelfde overkwam me drie jaar geleden: een onbekende stopte met zijn chique wagen naast me terwijl ik me doornat door de regen van de rijschool naar huis haastte. De knappe chauffeur bood mij aan om in te stappen en me naar huis te brengen, maar dat weigerde ik, achterdochtig dat hij andere plannen had. (hoewel ik nu niet zó knap ben dat een man jaren gevangenis wegens verkrachting zoud riskeren alleen voor mij) Hij vroeg het me opnieuw, maar weer weigerde ik. Toen reed hij weg. Ik heb er tot vandaag nog steeds verschrikkelijk veel spijt van dat ik die dag het risico niet genomen heb en in die auto ben gestapt. Het leek wel een scène uit een film! De woorden die ik van iedereen gehoord heb, dat ik het juiste gedaan heb en verstandig gehandeld heb met te weigeren, maken het nog erger.
Wat als die man wél oprecht was en me alleen maar wilde helpen en wie weet zelfs wel onder de indruk was van me? wat als ik mijzelf zo'n romantisch verhaal ontzegd heb voor niets, terwijl ik er nu zo naar verlang?!
Wie weet, had ik toen geen 'nee' gezegd, dan had ik nu misschien al jaren een relatie (gehad). Of althans de ervaring om te kunnen meepraten over wat liefde nu écht is.
hanneke je hebt ook juist gehandeld.
Vaak is het te mooi om waar te zijn. knappe man dure auto. Lijkt wel een net iets te gelikte James bond film. Kies een leuke man die op jou levenslijn staat waar je niet boven jezelf hoeft uit te stijgen. Dan denk ik wel.dat het goed komt.
Je hebt goed gehandeld. Stel dat zo'n gelegenheid zich weer voor zou doen, ook al is die kans klein, dan hoop ik dat je jezelf weer in bescherming neemt en niet instapt.
Achteraf kijk je op die situatie terug en fantaseer je erover, dat je prins op het witte paard je ontdekt en meeneemt en ze leefden nog lang en gelukkig, maar dat is fantasie. Je zou heel kwetsbaar zijn als je dat soort gedachten na zou gaan leven en echt bij iemand zomaar instapt.
Ik hoop dat andere meisjes waarbij hij dit probeert (die kans is er namelijk) net zo standvastig blijven weigeren als jij.
Hoe wanhopig ben ik eigenlijk, dat zoiets onbenulligs nu na jaren nog altijd zo blijft knellen?! ? ???
Ik ben ook al 28.
Met verstandig zijn, kom je vaak nergens als het op liefde aankomt.
Het is zo al moeilijk genoeg om te daten door dat autisme; de kans deed zich dan toch voor en ik heb ze gewoon vergooid... Mijn verstand zegt mij nu dat dat net héél idioot was! Alsof mijn hersens nu pas beginnen snappen wat er eigenlijk voorgevallen is.
En als die kerel mij iets had gedaan; en of ik eigenlijk daarom nee gezegd heb tegen die chauffeur, om dat te voorkomen, uit veiligheid...? Nee, 't zal eerder uit angst of verlegenheid geweest zijn; angst om hem alsnog teleur te stellen, verlegenheid omdat ik nog maagd was... Maar als ik heel eerlijk ben, niet omdat ik bang was dat hij mij iets zou doen. Dan had tenminste een man het ooit gedaan!
En ik heb al zo vaak met zelfmoordgedachten gekampt, dat een mogelijke dood mij niet echt angst aangejaagd heeft.
Wat lastig dat je nog last hebt van een keuze die je zo lang geleden gemaakt hebt, en dat dat zo knelt.
Toen, daar, op dat moment heb je het aanbod afgeslagen. Over het algemeen als iemand voor een spontane keuze gezet wordt kies je vaak de makkelijkste weg (iets wat je altijd zo doet) of hetgeen met het meest positieve (of minst negatieve) resultaat, uiteraard voor zover je dat op dat moment kan inschatten. Weet je nog wat maakte dat je toen die keuze gemaakt hebt?
In eerste instantie het idee dat die man meer van plan was. Hoe erg het ook is, in deze tijden moet je altijd van het ergste uitgaan. Maar tegelijkertijd was ik er zeker van dat er vast mooiere meisjes rondliepen, die wel zouden toehappen. (dat dacht ik vooral toen hij het de tweede keer vroeg) (hoe dwaas het ook klinkt achteraf - op dat moment voelde ik mij gevleid)
Toen hij wegreed, dacht ik vooral dingen als: als hij slechte plannen had, zou hij dan de moeite doen om aan te dringen en zo de aandacht op zich te vestigen?
Ik denk dat ik vooral bang was voor de reactie van mijn omgeving mocht hij mij inderdaad ontvoerd of verkracht hebben. Het zou mij blijven achtervolgen, hoe dom ik zou gebleken zijn...
(dat is ook de reden dat ik het nog niet geprobeerd heb om zelfmoord te plegen)
Dus in beide gevallen handel je eigenlijk vanuit zelfbescherming? Dat klinkt best verstandig ...
of lafheid.
het is ook maar hoe je 't bekijkt.
Een lift van een onbekende weigeren lijkt me niet laf, maar iets wat waarschijnlijk de meesten zouden doen.
En zelfs als het lafheid zou zijn, wat is er mis met af en toe gewoon even lekker laf zijn?
De kans is nog steeds 50% dat ik de kans van mijn leven heb laten schieten die dag. Want zo'n kans, een uit de duizend, krijg ik geen tweede keer.
Tenminste niet als ik doorga met mijn besluit om, op mijn 40ste, er een eind aan te maken.
En dat alleen omdat ik even niet durfde.
Ja, er is altijd een kans dat iets onverwachts je iets moois oplevert. In dit geval heb je een keuze gemaakt (en een goede keuze volgens mij), daar kan je nu niets meer aan veranderen. Misschien komt die specifieke kans niet meer voorbij, er komen ongetwijfeld ook wel weer andere kansen.
Ik kan me best voorstellen dat je je afvraagt hoe het gelopen zou zijn als je een andere keuze gemaakt zou hebben, maar er een eind aan maken klinkt wel erg heftig. Wat maakt dat het zo zwaar weegt dat je daar aan denkt?
Het idee dat ik wel liefde wil, een relatie wil maar er volgens mij gewoon niet toe in staat ben, is moeilijk te aanvaarden. Er zijn dingen - zoals een gebrek aan zelfvertrouwen vertrouwen in anderen en empathie en moeite met fysieke aanraking die een relatie altijd onmogelijk zullen maken. Nog meer dan aseksualiteit alleen al zou doen.
De reden dat ik wil dat het ophoudt, begint al rond mijn 12 jaar. twee jaar gepest geweest, van school - en studierichting - veranderd , twee jaar op die andere school gezeten waar ik mij heel goed voelde. Maar dan viel op die school de derde graad weg en twee weken voor de school herbegon mochten we op zoek naar weer een andere school. Dat vond ik al vervelend omdat het wéér eens een verandering was maar vooral omdat ik mij verraden voelde. Had ik eindelijk een goede school, was het weeral afgelopen... Op dat moment is er iets gebroken.
Al heel mijn leven moet ik vechten, dag in dag uit, door dat autisme, tegen een maatschappij en een mentaliteit die gewoon geen ruimte laat voor autisme. Net als aseksualiteit niet meer dan een deel van je persoonlijkheid die niet door de maatschappij aanvaard wordt omdat niemand er mee om kan. Ik ben het beu om altijd degene te zijn die 'zich moet aanpassen'. Na 28 jaar is het genoeg geweest. Na 40 jaar zal het gedaan zijn.
Ook werk vinden is moeilijk, en vroeg of laat zal ik daardoor financieel in de problemen komen, als mijn ouders en hun steun wegvallen. Maar ik ben niet van plan om kapot te gaan aan honger of door dakloosheid door ene gebrek aan geld, alleen omdat ik op de arbeidsmarkt niet aanvaard wordt omdat ik ben zoals ik ben... Als het zover komt, zal ik zelf beslissen wanneer en hoe ik dood ga.
Ik ben simpelweg niet tegen het leven opgewassen, zoals het gezegd wordt. Mijn geboorte was nooit bedoeld. Ik was niet ongewenst - dat geloof ik dan maar - maar ik was een ongelukje. Van zodra mijn ouders het niet meer zullen weten, zal ik doen wat zij 28 jaar geleden hadden kunnen doen.
En waarom 40 jaar? Als ik na mijn 40ste (als ik het dan al kan doen, want na mijn ouders is er nog altijd mijn broer) nog geen man gevonden heb, zal het er niet meer van komen ook. Bovendien laat het lichaam het dan toch langzaamaan afweten... Het heeft geen zin om het dan nog langer te rekken.
Wat goed dat je je verhaal met ons deelt :klap:
Ik kan me inderdaad voorstellen dat een relatie vinden nog niet zo makkelijk is voor je is. Heb je wel een idee waar je naar iemand kan vinden waarvan de kans aanwezig is dat hij je accepteert zoals je bent?
Het pesten op school is natuurlijk vervelend. Zou het kunnen dat je daar ook iets door geleerd hebt? Bijvoorbeeld om voor jezelf op te komen, of iets anders?
Citeer
Al heel mijn leven moet ik vechten, dag in dag uit, door dat autisme, tegen een maatschappij en een mentaliteit die gewoon geen ruimte laat voor autisme.
Een rare vraag misschien, maar: Welke kwaliteit in jou heeft er voor gezorgd dat je dit al 28 jaar volhoud?
Citeer
Ook werk vinden is moeilijk, en vroeg of laat zal ik daardoor financieel in de problemen komen, als mijn ouders en hun steun wegvallen. Maar ik ben niet van plan om kapot te gaan aan honger of door dakloosheid door ene gebrek aan geld, alleen omdat ik op de arbeidsmarkt niet aanvaard wordt omdat ik ben zoals ik ben... Als het zover komt, zal ik zelf beslissen wanneer en hoe ik dood ga.
Dat zeg je wel heel stellig. Ik begrijp dat het misschien nog niet makkelijk is om werk te vinden, maar als dat lukt hebben we in Nederland toch goede sociale voorzieningen?
Die 40 jaar is volgens mij erg belangrijk voor je. Zou je kunnen omschrijven wat er voor die tijd zou moeten gebeuren om het wel de moeite waard te vinden om door te blijven gaan?
Ik denk dat de man die mij past een alien moet zijn! Iemand die vooral veel geduld heeft. Genoeg om mijn handleiding te lezen, en vanbuiten te leren. ;D Dus het moet iemand zijn met een heel open geest of misschien wel net iemand die ook autistisch is.
Ik had het er met een vriendin nog over onlangs of er chatboxen zijn speciaal gericht naar autisten (om het cru te stellen) Ik heb het sindsdien nog niet gecheckt.
Het grote probleem is dat het spectrum dat ik heb niet groot genoeg is voor speciale maatregelen zoals werken in beschutte werkplaatsen en dergelijke, maar duidelijk genoeg aanwezig om op te vallen en teveel om te functioneren op een normale werkvloer.
Ik functioneer wel tot een bepaalde grens en daarom - heb ik al gehoord - is het ook moeilijk voor sommigen om echt rekening te houden met de tekortkomingen die het autisme nu eenmaal met zich meebrengt voor mij.
Het enige dat door dat pesten is blijven hangen is een gigantisch wantrouwen ten opzichte van het mannelijk geslacht. (aangezien het alleen jongens waren - en dat op de cruciale leeftijd van 12 jaar, het begin van de puberteit, en op het moment van zo'n grote verandering, de stap naar het middelbaar) Mede daardoor waarschijnlijk heeft het heel lang geduurd voor ik echt interesse kreeg voor mannen. Jongens heb ik nooit een blik waardig gekeurd. (omdat ik ervan overtuigd was dat jongens als ze te jong waren zouden zijn zoals de pesters)
Er zijn verschillende zaken die mij nu nog tegenhouden: zoals ik eerder zei, de reactie van mijn omgeving. niet uit empathie met hun gevoelens, maar omdat ik niets dan verwijten en woede over mij heen zou krijgen.
Ten tweede helpt het wel dat mijn mama wel met mij kan 'om gaan'.
En ten derde zijn er ook zoveel mensen die zelfmoordenaars egoïstisch, laf of aanstellers noemen...
Het is dus vrees ik vooral de angst voor de reactie die mij tegenhoudt; het feit dat ik dat nooit allemaal zou kunnen incasseren als het zou mislukken. En als het wel lukt zou er niemand achterblijven die het ooit zal begrijpen, die mij zal begrijpen en waarom ik het gedaan heb.
Hier in België lijkt dat allemaal gemakkelijk maar als het erop aankomt is het vooral jijzelf die het mag oplossen en 'de sociale voorzieningen' die het geld opstrijken! Nee, als het erop aankomt, wil ik dat het stopt omdat ik dat wil, niet omdat het een laatste uitweg is omdat anderen mij niet hebben kunnen helpen. En er is al zoveel dat ik zelf niet meer weet waar te beginnen om het te ontrafelen. En zoals ik zei, 40 jaar zal een kantelmoment zijn, ook fysiek.
En eerlijk? Die 40 jaar heb ik ook ietwat lukraak gekozen toen ik, al even geleden, de biografie van Franz Kafka aan het lezen was, mijn sympathie voor hem verdubbelend toen ik las dat hij ook duistere gedachten had en zijn vriend zelfmoordplannen vermoedde, toen hij jonger was. Uiteindelijk is hij al op zijn 40ste overleden. Ik zag zoveel van Kafka in mij: zijn karakter, zijn gedachten, het feit dat hij ook schreef,... Voor hem was 40 jaar te jong. Maar dat getal is blijven hangen.
En uiteindelijk, de mensen zijn toch van de hele wereld een zootje aan het maken - van het klimaat tot het onderwijs - en de natuur verzet zich eindelijk tegen ons. Met al die digitalisering... We zijn een punt overschreden naar een tijdperk waar klassieke waarden en papier verdwijnen, en waarin ik niet meer thuishoor.
Citaat van: Hanneke op augustus 28, 2018, 10:56:42 AM
Ik denk dat de man die mij past een alien moet zijn!? Iemand die vooral veel geduld heeft. Genoeg om mijn handleiding te lezen, en vanbuiten te leren.? ;D Dus het moet iemand zijn met een heel open geest of misschien wel net iemand die ook autistisch is.
Een alien :schater:
Ze zeggen wel eens dat het meest onwaarschijnlijke dat gebeurd is in jouw leven is dat je ouders elkaar ontmoet hebben. Er zijn zo veel mensen, dat het wel heel erg toevallig is dat juist die twee elkaar tegen zijn gekomen. Als het toch al van die mate van toeval afhangt dan moet het voor jou toch ook mogelijk zijn om iemand te vinden?
Citeer
Ik had het er met een vriendin nog over onlangs of er chatboxen zijn speciaal gericht naar autisten (om het cru te stellen) Ik heb het sindsdien nog niet gecheckt.
Het grote probleem is dat het spectrum dat ik heb niet groot genoeg is voor speciale maatregelen zoals werken in beschutte werkplaatsen en dergelijke, maar duidelijk genoeg aanwezig om op te vallen en teveel om te functioneren op een normale werkvloer.
Ik functioneer wel tot een bepaalde grens en daarom - heb ik al gehoord - is het ook moeilijk voor sommigen om echt rekening te houden met de tekortkomingen die het autisme nu eenmaal met zich meebrengt voor mij.
Dat is inderdaad een lastige situatie, niet het ene hokje, niet het andere hokje. Zo'n chatbox zou inderdaad wel een goed idee zijn, hoe zou je die kunnen vinden?
Citeer
Het enige dat door dat pesten is blijven hangen is een gigantisch wantrouwen ten opzichte van het mannelijk geslacht. (aangezien het alleen jongens waren - en dat op de cruciale leeftijd van 12 jaar, het begin van de puberteit, en op het moment van zo'n grote verandering, de stap naar het middelbaar) Mede daardoor waarschijnlijk heeft het heel lang geduurd voor ik echt interesse kreeg voor mannen. Jongens heb ik nooit een blik waardig gekeurd. (omdat ik ervan overtuigd was dat jongens als ze te jong waren zouden zijn zoals de pesters)
Dat is inderdaad een pijnlijke ervaring. Klopt het voor jou nog als ik zeg dat je geleerd hebt dat vertrouwen een groot goed is en dat je daar voorzichtig mee om moet gaan?
Citeer
Er zijn verschillende zaken die mij nu nog tegenhouden: zoals ik eerder zei, de reactie van mijn omgeving. niet uit empathie met hun gevoelens, maar omdat ik niets dan verwijten en woede over mij heen zou krijgen.
Ten tweede helpt het wel dat mijn mama wel met mij kan 'om gaan'.
En ten derde zijn er ook zoveel mensen die zelfmoordenaars egoïstisch, laf of aanstellers noemen...
Het is dus vrees ik vooral de angst voor de reactie die mij tegenhoudt; het feit dat ik dat nooit allemaal zou kunnen incasseren als het zou mislukken. En als het wel lukt zou er niemand achterblijven die het ooit zal begrijpen, die mij zal begrijpen en waarom ik het gedaan heb.
Wat fijn dat je moeder er wel goed mee om kan gaan, wat doet zij anders dan anderen?
En poeh, ik zou het niet laf durven noemen hoor, ik zou het zelf niet durven.
Ik heb de indruk dat je de anderen, en daarmee ook hun reactie, erg belangrijk voor je zijn. Wat betekenen ze voor je?
Citeer
Hier in België lijkt dat allemaal gemakkelijk maar als het erop aankomt is het vooral jijzelf die het mag oplossen en 'de sociale voorzieningen' die het geld opstrijken! Nee, als het erop aankomt, wil ik dat het stopt omdat ik dat wil, niet omdat het een laatste uitweg is omdat anderen mij niet hebben kunnen helpen. En er is al zoveel dat ik zelf niet meer weet waar te beginnen om het te ontrafelen. En zoals ik zei, 40 jaar zal een kantelmoment zijn, ook fysiek.
En eerlijk? Die 40 jaar heb ik ook ietwat lukraak gekozen toen ik, al even geleden, de biografie van Franz Kafka aan het lezen was, mijn sympathie voor hem verdubbelend toen ik las dat hij ook duistere gedachten had en zijn vriend zelfmoordplannen vermoedde, toen hij jonger was. Uiteindelijk is hij al op zijn 40ste overleden. Ik zag zoveel van Kafka in mij: zijn karakter, zijn gedachten, het feit dat hij ook schreef,... Voor hem was 40 jaar te jong. Maar dat getal is blijven hangen.
Goed dat je verteld hoe je hier op gekomen bent. Ik moet zeggen, ik ben zelf nu 40 en dat maakt me wel extra nieuwsgierig naar jouw verhaal, bedankt daarvoor.
Heb je een beeld van hoe je zou willen dat je leven eruit ziet op je 40e zodat het de moeite waard is om door te gaan?
Citeer
En uiteindelijk, de mensen zijn toch van de hele wereld een zootje aan het maken - van het klimaat tot het onderwijs - en de natuur verzet zich eindelijk tegen ons. Met al die digitalisering... We zijn een punt overschreden naar een tijdperk waar klassieke waarden en papier verdwijnen, en waarin ik niet meer thuishoor.
Ja dat is herkenbaar, ik wordt ook wel eens als een alien aangekeken als ik zeg dat ik niet op social media actief ben bijvoorbeeld.
Ik zou zeggen: Doe wat je zelf goed vind en maak hierin je eigen keuzes. Laat je niet te veel leiden door wat anderen vinden, het beste wat je kan doen is het goede voorbeeld geven.
:o Oeps! had ik mijzelf beter wat subtieler uitgedrukt over 40 jaar zijn.
Mijn ouders zijn niet bepaald een goed voorbeeld - ze zijn al lang uit elkaar. En ze zeggen dat je als meisje vaak iemand zoekt die lijkt op je eigen vader - nou, dat zie ik toch ook niet meteen gebeuren. ;)
Moest ik weten hoe je zoiets kan vinden, dan had ik het al waarschijnlijk al gevonden. :) En zoiets zelf oprichten kan ik niet, dus dat is ook geen optie.
Vertrouwen is heel delicaat. En wantrouwen in mensen wordt ook aangestuurd door angst - die ik veel te veel heb.
Het is belangrijk dat ik op een of andere manier een back-up heb want ik ben er vrij zeker van dat ik alleen al helemaal niet in staat zou zijn om tegen het leven op te boksen. Maar belangrijker is het feit dat ik weinig incasseringsvermogen heb. Als iemand mij beledigt, tegen mij schreeuwt of zelfs op beleefde toon kritiek levert of mij berispt, komt dat aan als een mokerslag, om het zo te zeggen. Dus daarom wil ik de omgeving niet tegen mij in het harnas jagen; enkel en alleen omdat ik niet tegen de tegenwind kan optornen. Voor de rest kon de hele wereld voor mijn part op zijn kop staan.
Het grote verschil is, dat mama tenminste durft erkennen dat er aan haar dochter iets mankeert. Toch tegenover mij. Dus is het onderwerp ook bespreekbaar, tot op zekere hoogte dan toch.
Papa en zijn familie, dat is een heel ander verhaal! >:(
Met een soulmate zou ik op mijn 40ste al heel gelukkig zijn. (vriendschap en liefde in een)
En als tegen dan mijn boeken goed zouden verkopen, en mij financieel ietwat helpen, dan kan ik de termijn misschien wat verlengen. :D
:D of dat voorbeeld ook ooit gevolgd zal worden... misschien tegen dat de wereld ooit opgebrand word door de zon over zoveel miljard jaar.
Het Nederlandse/nederlandstalige Austiderforum heeft volgens mij een chat.
http://www.autsider.net/nl/chat/default.html
Je maakt me steeds nieuwsgieriger Hanneke, dus ik vraag nog even door als je dat goed vind. Mocht het te persoonlijk worden kunnen we altijd in het privé gedeelte of via PM verder gaan.
Citaat van: Hanneke op augustus 28, 2018, 03:40:20 PM
:o Oeps! had ik mijzelf beter wat subtieler uitgedrukt over 40 jaar zijn.
Je hoeft je voor mij niet in te houden hoor ;D
Citeer
Moest ik weten hoe je zoiets kan vinden, dan had ik het al waarschijnlijk al gevonden. :) En zoiets zelf oprichten kan ik niet, dus dat is ook geen optie.
Koffie heeft zo te zien wat gevonden, is dat wat voor je?
Citeer
Vertrouwen is heel delicaat. En wantrouwen in mensen wordt ook aangestuurd door angst - die ik veel te veel heb.
/me wordt weer nieuwsgierig ...
Wat voor angsten zijn dat dan?
Citeer
Het is belangrijk dat ik op een of andere manier een back-up heb want ik ben er vrij zeker van dat ik alleen al helemaal niet in staat zou zijn om tegen het leven op te boksen. Maar belangrijker is het feit dat ik weinig incasseringsvermogen heb. Als iemand mij beledigt, tegen mij schreeuwt of zelfs op beleefde toon kritiek levert of mij berispt, komt dat aan als een mokerslag, om het zo te zeggen. Dus daarom wil ik de omgeving niet tegen mij in het harnas jagen; enkel en alleen omdat ik niet tegen de tegenwind kan optornen. Voor de rest kon de hele wereld voor mijn part op zijn kop staan.
Duidelijk, is dat iets wat je ook zoekt in zo'n soulmate?
Citeer
Het grote verschil is, dat mama tenminste durft erkennen dat er aan haar dochter iets mankeert. Toch tegenover mij. Dus is het onderwerp ook bespreekbaar, tot op zekere hoogte dan toch.
Papa en zijn familie, dat is een heel ander verhaal! >:(
Ze accepteert je dus gewoon zoals je bent, met alles wat daarbij hoort? Fijn om zo iemand te hebben.
Citeer
Met een soulmate zou ik op mijn 40ste al heel gelukkig zijn. (vriendschap en liefde in een)
En als tegen dan mijn boeken goed zouden verkopen, en mij financieel ietwat helpen, dan kan ik de termijn misschien wat verlengen. :D
Ik wist niet dat je boeken schreef, wat voor boeken schrijf je?
Zou je wat meer kunnen vertellen over de situatie hoe die dan is?
Mocht dat nog niet zo makkelijk zijn dan heb ik er een gedachte experimentje bij, is klinkt misschien wat raar, maar het werkt wel:
Stel je gaat zo slapen. Terwijl je slaapt gebeurd er een wonder en alles is ineens precies zoals jij dat zou willen, maar: Jij weet niet dat het wonder gebeurd is.
Je staat op en begint de dag, wat is er die dag anders dan nu?
Citeer
:D of dat voorbeeld ook ooit gevolgd zal worden... misschien tegen dat de wereld ooit opgebrand word door de zon over zoveel miljard jaar.
Laten we hopen dat het eerder lukt :D
Tot nu toe heb ik niets gezegd dat anderen niet mogen weten. :)
En als ze het niet wíllen weten, moeten ze 't maar niet lezen.
Ik moet die link nog eens checken.
faalangst en/of sociale fobie. Een andere term kan ik er niet op plakken. Te weinig zelfvertrouwen, waardoor dat ik altijd denk dat iets mijn fout is, dat ik wel ongelijk zal hebben, ... Doordat ik te perfectionistisch ben en een beetje van een controlefreak, word ik onrustig als ik teveel in een keer moet onder controle houden (zoals bijvoorbeeld bij autorijden -ik heb wel mijn rijbewijs maar ik heb sindsdien amper nog gereden) of als ik de controle moet loslaten.
Ja, een soulmate mag voor mij wel iemand zijn die de touwtjes in handen neemt.
Ik heb vaak gezegd bij het chatten dat ik iemand zoek die dominant is en van wanten weet.
Ik schrijf fictie. Fantasy. Het is het genre dat ik zelf ook het liefste lees. (in mijn haast maak ik soms zo'n domme typfouten of dt-fouten dat het soms lijkt of ik chinees aan het schrijven ben) :schater:
Als ik morgen wakker word, zou het ideaal zijn als ik weet dat er iemand is om samen de dag mee te beginnen. Hij of zij moet daarom niet in mijn bed liggen (zelfs liever niet, dan heb ik meer ruimte :p ) maar iemand om 's morgens mee te babbelen terwijl ik mij klaarmaak om te werken (dan heb ik tenminste werk) ideaal zou zijn als dat werken zou inhouden: verder schrijven aan mijn boek. (en eventueel samen met mijn partner) Het mag mooi en zonnig zijn maar evengoed mag het nog lekker koud zijn terwijl we samen in bed nog even in de warmte blijven liggen met het vooruitzicht om de hele dag zelf in te delen zoals we willen. Als we inspiratie hebben, schrijven we, zo niet dan doen we iets anders. Iets anders mag zijn dat de partner muziek speelt. Mijn muze.
Als het vooral maar warmte en rust uitstraalt, en vér van de realiteit buitenshuis verdwijnt. 8)
Citaat van: Hanneke op augustus 29, 2018, 02:08:17 PM
Tot nu toe heb ik niets gezegd dat anderen niet mogen weten. :)
En als ze het niet wíllen weten, moeten ze 't maar niet lezen.?
Heel goed, zo lang het een bewuste keuze is is het prima.
Citeer
faalangst en/of sociale fobie. Een andere term kan ik er niet op plakken. Te weinig zelfvertrouwen, waardoor dat ik altijd denk dat iets mijn fout is, dat ik wel ongelijk zal hebben, ... Doordat ik te perfectionistisch ben en een beetje van een controlefreak,? word ik onrustig als ik teveel in een keer moet onder controle houden (zoals bijvoorbeeld bij autorijden? -ik heb wel mijn rijbewijs maar ik heb sindsdien amper nog gereden) of als ik de controle moet loslaten.
Dat maakt vertrouwen inderdaad erg belangrijk. Ook goed dat je dit van jezelf weet, dan kan je daar rekening mee houden.
Citeer
Ja, een soulmate mag voor mij wel iemand zijn die de touwtjes in handen neemt.
Ik heb vaak gezegd bij het chatten dat ik iemand zoek die dominant is en van wanten weet.
Goed dat je daar duidelijk over bent :klap:
Citeer
Ik schrijf fictie. Fantasy. Het is het genre dat ik zelf ook het liefste lees. (in mijn haast maak ik soms zo'n domme typfouten of dt-fouten dat het soms lijkt of ik chinees aan het schrijven ben)? :schater:
Wat leuk, volgens mij zijn er redelijk wat fantasy liefhebbers hier op het forum.
Citeer
Als ik morgen wakker word, zou het ideaal zijn als ik weet dat er iemand is om samen de dag mee te beginnen. Hij of zij moet daarom niet in mijn bed liggen (zelfs liever niet, dan heb ik meer ruimte :p ) maar iemand om 's morgens mee te babbelen terwijl ik mij klaarmaak om te werken (dan heb ik tenminste werk) ideaal zou zijn als dat werken zou inhouden: verder schrijven aan mijn boek. (en eventueel samen met mijn partner) Het mag mooi en zonnig zijn maar evengoed mag het nog lekker koud zijn terwijl we samen in bed nog even in de warmte blijven liggen met het vooruitzicht om de hele dag zelf in te delen zoals we willen. Als we inspiratie hebben, schrijven we, zo niet dan doen we iets anders. Iets anders mag zijn dat de partner muziek speelt. Mijn muze.
Als het vooral maar warmte en rust uitstraalt, en vér van de realiteit buitenshuis verdwijnt.? 8)
Ok, heel goed, dat ziet er uit als een mooie dag.
En zijn er misschien al dingen uit die ideale dag, hoe minimaal ook, die je nu al hebt?
Dat laatste wel. Met wat muziek, een boek of mijn eigen schrijfwerk lukt het vaak wel om voldoende te ontspannen.
En meestal babbelen mama wel over het een of het ander, 's morgens. En als ik die dag eens ergens naartoe moet, dan voelt dat ook wel alsof ik tenminste IETS nuttigs kan doen. ;)
Ik kan eens op zoek gaan naar de fantasy-fans hier. :)
Hoi Hanneke, 40 is niet zo vreselijk oud. Je kunt nog heel veel doen voor die tijd. Kim.
Citaat van: Hanneke op augustus 30, 2018, 02:16:54 PM
Dat laatste wel. Met wat muziek, een boek of mijn eigen schrijfwerk lukt het vaak wel om voldoende te ontspannen.
En meestal babbelen mama wel over het een of het ander, 's morgens. En als ik die dag eens ergens naartoe moet, dan voelt dat ook wel alsof ik tenminste IETS nuttigs kan doen.? ;)
Ik kan eens op zoek gaan naar de fantasy-fans hier.? :)
Heel goed :klap: Je hebt zelfs de vraag die ik hierna wou stellen al beantwoord :klap:
Heb je een idee hoe je dat zou kunnen doen?
moet ik eerst wel de juiste rubriek opzoeken om over boeken te beginnen :)
Als je het over boeken in het algemeen wilt hebben dan lijkt "Buiten-A-ards" mij de beste categorie, wil je een stukje tekst delen van iets wat je aan het schrijven bent dan denk ik dat "Teksten en Poëzie" het meest geschikt is.
ok :)
Ik kan eens op zoek gaan naar de fantasy-fans hier.? :)
[/quote]
Hoi Hanneke, ook ik ben een enorme boekenwurm en ook nog eens gek op fantasy. Laat dat boek (of die boeken) van jou maar komen. :klap:
Hoi, ik lees ook veel. Nou net weer geen fantasy behalve Harry Potter. Wel benieuwd naar wat Hanneke schrijft :cheerleader:
Hier nog een fantasy fan!
Ben benieuwd naar je schrijfsels, Hanneke. Als ik dit thread zo lees krijg ik het idee dat je veel inzicht hebt in jezelf en anderen, dat je dat ook heel duidelijk onder woorden weet te brengen, en dat je de wereld ziet vanuit een ander perspectief dan de meeste mensen (die geen last hebben van autisme of andere mentale obstakels bijvoorbeeld)... en dat zijn toch wel kwaliteiten die meestal tot mooi/interessant/uniek verwoordde verhalen leiden!
Ik denk dat je intuïtie volgen en je zeg maar: onderbuik gevoel altijd het beste is. En iemand die echt iets met jou wil, die komt wel. Die neemt jou ook hoe je bent. En als je bang bent dat je iemand afwijst en spijt krijgt, misschien kun je dan proberen om iets uit te leggen over jezelf? Of schrijf het op. Laat het lezen. Maar pas goed op, vertrouw niet iedereen zomaar even te snel. En zoals mij ooit gezegd is, voordat en tijdens gedoe en gezeur in mijn leven: degenen die er echt toe doen, die blijven wel.
En dat klopt, vind ik! Het scheelt een hoop energie. Het doet pijn ook, maar de leukste mensen blijven over. Die er echt voor je zijn. En jij voor hen.
En hoe gaat het met je boeken verkoop en schrijven? Wat creatief!
Ik hoop dat je inspiratie hebt kunnen houden en dat je hier een steun en hobby aan hebt.