a-seksuele orientaties

[Ereinion]

Wat een verhaal, ik vind het moedig dat je er hier zo open over praat.

[Sammy]

@ Ereinion:

Dankjewel. Maar da's eerder een bijeffect van emotionele koudheid eigenlijk. Eens ervaren en met ratio omkleed, kan ik over de meest persoonlijke dingen spreken alsof het wiskunde is. Heeft niks met moed te maken. Dus dankjewel, maar 't is onterechte lof.

@ Chibifirli:

Hmm... 't ligt ingewikkelder dan gewoon kinderen leuker vinden om mee te praten. Pas op, veel pedo's zouden beamen wat je zegt, maar persoonlijk kan ik eigenlijk niet met kinderen omgaan.  Enfin, ik overdrijf. Ik heb wel eens een tijdlang vrijwilligerswerk gedaan waar ik veel contact had met kinderen, en ja, kinderen zijn gewoon tof. Maar ik denk dat dat minder verbonden was met m'n pedo-zijde dan ik in den beginne aannam. Eerder een soort self-forfilling prophecy effect. Maar goed... ik denk dat m'n tekstje op vorige pagina het duidelijker maakt waar ik het precies over heb.

[Knoddepropje]

Hee Sammy! Ik vind het ook heel dapper dat je t zo verteld, aan de andere kant: Ik weet precies wat je bedoeld met t feit dat je t kunt vertellen of het wiskunde is. Ik ben daar zelf ook nogal goed in, bijvoorbeeld over alle dingen die overigens niet leuk waren, maar die ik wel mee heb mogen maken. Ondanks dat t vertellen jou niks tot weinig doet, ik vind het toch knap.

[Knoddepropje]

Overigens nog een kleine toelichting,:Ik vind het wél moeilijk om die dingen tegen bijv familie of zo te vertellen. Terwijl ik het, heel vreemd, geen enkel probleem vind om mijn complete levensverhaal tegen, bijvoorbeeld, een wildvreemde in de trein te vertellen...

[Sammy]

Ok, dankjewel Knodje.

Tegen familie is het idd 100x moeilijker. Ik kan hier tot in genante details zelfanalyses à volonté posten, maar om er ook maar iets van tegen m'n moeder te vertellen... brrr... of zelfs gewoon simpel " 'k hou van u" zeggen, dat gaat mij veel te ver. 

Maar ehh... heb je effectief ooit je levensverhaal tegen een onbekende in de trein verteld? 

[Sammy]

Nog een toevoeging aan de tekst over manifestatie van pedofiele gevoelens:

Een visie die me persoonlijk erg aansprak, is de humanistische benadering van Carl Rogers. Hoewel ie weinig praktische toepassingen heeft, slaat ie volgens mij wel de nagel op de kop wat betreft verklaring van psychische stoornissen in 't algemeen.

Rogers stelt dat een psychische stoornis het gevolg is van geblokkeerde zelfverwezelijking/zelfactualisatie/zelfontplooiing. Zelfverwezelijking, een natuurlijke neiging van de mens, blokkeert als er een te grote kloof ontstaat tussen 'zelfbeeld' en 'zelfideaal'. Met zelfbeeld bedoelt ie het beeld dat we van onszelf hebben en dat ons van onze omgeving scheidt (ons 'zijn', zeg maar). Het zelfideaal is datgene waar we ons zelfbeeld naartoe doen evolueren door zelfverwezelijking, (ons 'worden', zeg maar). Als het zelfbeeld en zelfideaal samenvallen, spreekt Rogers van een 'fully-functioning person'.

Dus: als we te hoog gegrepen idealen hebben, kan ons zelfbeeld niet meer bijbenen en groeit de kloof. Op den duur 'worden' we niet meer wie we 'zijn'. We gaan signalen van ons lichaam, onze 'werkelijke gevoelens' negeren om toch die idealen te bereiken. Rogers spreekt dan van een desintegrerend zelfbeeld. Als je dan beseft dat je de spreekwoordelijke pedalen van je fiets, je lichaam dus, aan het verliezen bent, leidt dat tot een kettingreactie aangezien je dan je zelfideaal nog hoger wilt gaan leggen (men wilt immers doorgaans geen psychische afwijking hebben  ). De communicatie met jezelf wordt verbroken, en uiteindelijk leidt dat tot verbreking van communicatie met anderen. Want die anderen dragen namelijk dezelfde kenmerken die je van jezelf haat/onderdrukt/negeert. Het verlies van sociale controle draagt ook weer bij tot een verergering. Uiteindelijk verlies je alle macht over jezelf, en staat de weg open voor allerlei exotische en minder exotische psychische fenomeentjes.

Rogers oplossing luidt: onvoorwaardelijke positieve aanvaarding. Aanvaard je jezelf zoals je werkelijk _bent_, dan is er nog hoop.    Uiteraard moet je dan ook eerst naar jezelf leren luisteren, weer terug op zoek gaan naar die verdrukte emoties en zo.

Een voorbeeldje: de schizofrenogene moeder (prachtig woord ), oftwel de moeder die tegenstrijdige signalen uitzendt. Typisch is dat ze haar zoon verwijt dat hij z'n liefde niet laat zien, maar ze verstijft als die zoon haar vervolgens omhelst. Voor die zoon bestaat er dus geen manier om  aan moederliefde te geraken, z'n zelfideaal (hij die liefde krijgt) is onbereikbaar. De zelfactualisatie van de zoon blokkeert, en in bepaalde extreme gevallen bouwt dit mee aan schizofrenie bij die zoon. Zijn zelfbeeld desintegreert, wordt niet meer geupdate zeg maar, en hij voelt hoe de grens tussen zichzelf en de omgeving vervaagt. Schizofrenie is een extreem voorbeeld, ietsje vaker voorkomend is het gevoel dat je hele leven een film is (depersonalisatie). Verder ben ikzelf natuurlijk een zeer goed voorbeeld. 

-------------

Verder kan je het nog uit de evolutiebiologische hoek bekijken. Maar daar komen ze niet verder dan te beweren dat mensen homofiel of parafiel worden omdat ze geen partner van hetzelfde geslacht kunnen vastkrijgen.   

('k dacht, 'k zeg het effe )

[Knoddepropje]

Ok, dankjewel Knodje.

Tegen familie is het idd 100x moeilijker. Ik kan hier tot in genante details zelfanalyses à volonté posten, maar om er ook maar iets van tegen m'n moeder te vertellen... brrr... of zelfs gewoon simpel " 'k hou van u" zeggen, dat gaat mij veel te ver. 

Maar ehh... heb je effectief ooit je levensverhaal tegen een onbekende in de trein verteld? 

Eh......ja

[Tempesta]

Rogers oplossing luidt: onvoorwaardelijke positieve aanvaarding. Aanvaard je jezelf zoals je werkelijk _bent_, dan is er nog hoop.

Ah, de sleutel tot geluk...

Ik vond je verhaal interessant om te lezen, Sammy. Er zijn weinigen die zo diep in zichzelf graven om achter hun beweegredenen te komen. Ik denk dat daar je werkelijke moed ligt: je durft je met jezelf te confronteren. Alsnog welverdiende lof voor je .

[Tempesta]

O, en ik ben trouwens hetero-aseksueel  .

[Sammy]

Ik vond je verhaal interessant om te lezen, Sammy. Er zijn weinigen die zo diep in zichzelf graven om achter hun beweegredenen te komen. Ik denk dat daar je werkelijke moed ligt: je durft je met jezelf te confronteren. Alsnog welverdiende lof voor je

Jij snapt het. 
Dankjewel.

[Tempesta]

Dankjewel.

[Jovi_Hobbes]

Mmm ik denk dat ik een pan/sapio combinatie ben...
Dat klinkt eigenlijk wel een beetje als een slecht automerk 

[«-o-Lantos-o-»]

Nog een Pan-a-seksueel erbij!

Heb al lang gemerkt dat ik aangetrokken voelt tot iemand's persoonlijkheid en niet tot z'n uiterlijk, geslacht etc. Ik zie mensen als een onbekende "wereld" die ontdekt kunnen worden. Dus sta ik open voor alle mogelijkheden.
Maar ik heb wel het gevoel dat ik steeds meer een beetje richting auto-a-seksueel ga, lol. Het heeft te maken met mijn eigen trotsheid op mijzelf over wie ik ben en hoe ik tot nu toe het leven heb aangepakt.

[Ereinion]

Het heeft te maken met mijn eigen trotsheid op mijzelf over wie ik ben en hoe ik tot nu toe het leven heb aangepakt.

Zolang je er anderen geen kwaad mee doet is dit een goed iets. En iets wat ik nu herken, maar heel lang niet gevoeld heb.

[theruudstar]

Pan/Hetero-aseksueel. Ik voel me aangetrokken tot persoonlijkheden en niet door uiterlijk, maar alleen intiem bij vrouwen. Met andere woorden: bekrompen pan