alleen door het leven

[Zonnekind]

Het is allemaal heel boeiend om te lezen Peter. Het lijkt me de perfecte oplossing voor mensen die niet alleen willen wonen.
Je spreekt dat je er wel autonoom genoeg voor moet zijn. Dit lijkt mij zo tegenstrijdig... Je hebt voortdurend mensen om je heen die je helpen en die er voor zorgen dat je nooit alleen staat. Of zie ik het nu wat verkeerd? Ik weet van mezelf dat ik een ramp ben op zelfstandig gebied. Alles is altijd voor mij gedaan, voor mij beslist en voor mij gekozen. Die gemeenschap spreekt mij dus enerzijds wel aan maar ik denk dat iemand als ik er nooit volledig zelfstandig uit zal komen.

[petra1963]

  Hoi Zonnekind,
Het is ook dubbel. Aan de ene kant heb je veel aanspraak en gezelligheid. En ik heb bij een aantal dingen praktische ondersteuning nodig: ik kan geen oud papier en vuilniszakken aan de weg zetten, bij voorbeeld. Dat vraag ik vrienden of gang genoten. Ook heb ik geen energie om te koken. Dat doen anderen een paar keer per week voor me. Daar ben ik heel blij mee..
Maar aan de andere kant: wanneer je met bijna 100 mensen zo dicht op elkaar woont, als in mijn geval... en je hebt dagelijks zoveel met elkaar te maken... en veel bewoners zijn nogal eigenwijs (ook iets wat we onderhuids met elkaar delen) dan moet je ook zelf autonoom genoeg zijn. Of dat worden. Daar helpt een plek als deze ook bij. Vooral jonge mensen leren hier waar ze staan, en wat ze belangrijk vinden.
Het kan dan om zoiets eenvoudigs zijn als het wegbrengen van het grofvuil, of de manier waarop rekeningen moeten worden ingediend, intern. Of je fiets of andermans auto staat in de weg... Of iemand heeft hout besteld, je weet niet wie, maar er staat plotseling wel een leverancier voor je neus die je aanspraakt omdat je toevallig de eerste bent die hij tegen komt. Of de kopieertikken ( van het kopieerapparaat) worden niet opgeschreven. Hoe los je het op ? Of de koffiemelk op kantoor is op. Allemaal geen grote problemen, maar dagelijkse details.
Als je gewend bent dat veel voor je geregeld is, soms misschien tegen je zin in, dan kan zo'n groep een heel goede plek zijn om langzaam zelfstandig te worden. En je wat zelfstandiger te voelen. Mits je je in zon groep natuurlijk veilig genoeg voelt...basisveiligheid is ook hier het belangrijkste.. Is dit een beetje een reactie op jouw bijdrage ?

[Zonnekind]

Het maakt inderdaad veel duidelijk
Mijn vriend helpt mij heel sterk om zelfstandig te worden. Hij laat mij heel veel zelf doen. In het begin werd ik heel kwaad dat ik zelf naar de dokter moest bellen en dat hij het niet voor mij deed. Maar nu ben ik echt wel blij dat hij dat niet voor mij deed maar mij eigenlijk wel veel meer hielp door het te weigeren. Ik denk dat ik in zo een gemeenschap ook heel veel zou rekenen op de anderen en wanneer er een leverancier voor mijn neus staat, zou ik heel snel iemand anders gaan halen

[littlefanny]

dat ken ik! Mama deed vroeger ook nooit iets voor mij, ik moest altijd alleen naar het toilet(in een restaurant bijvoorbeeld) en mensen bellen enzo. Nu ben ik altijd degene zonder gêne, ik stap zo op iemand af wanneer anderen een beetje beschaamd/bedremmeld achteraf staan. Dat is heel handig!

[Ereinion]

Mijn moeder was meer van het type; dat moet je niet doen, wat zullen anderen denken, dat moet je niet vragen, straks ben je anderen tot last. Daar heb ik ook veel last van gehad. (Het rare was dat ze dat bij extremere dingen niet zo had, maar meer bij de dagelijkse dingen, die eigenlijk nooit veel kwaad kunnen  )

[petra1963]

  Mijn moeder ziet haar hele leven al heel veel problemen die er niet zijn..Ze ziet altijd heel veel beren en spoken op de weg..
En ze drong die ook altijd aan mijn vader en mij op.. Wij moesten het ook zo zien zoals zij, anders werd ze erg boos Zeis en was erg dwingend.. En ze heeft nooit open gestaan voor het simpele feit  dat 99,9 % van ale zogenaamde problemen puur uit haar eigen fantasie voortkwamen. Dat mocht nooit gezegd worden... 
Dat beïnvloedde mij als kind en jongere ook.. ten negatieve, mag ik wel zeggen. Het was denk ik voor mij al meer dan voldoende om een angststoornis van te krijgen, als jong kind zuig je zo alles op wat met je moeder te maken heeft..
En later voelde ik wel dat het allemaal onzin was, in de zin dat het enkel in haar fantasie bestond.. maar er lag een zwaar verbod om dat te uiten. Dus ik heb jaren geworsteld met het uiten wat ik dacht en voelde.. ik wist wel wat ik vond en voelde, maar durfde dat nergens te uiten...
Dat laatste is gelukkig verdwenen..meestal.. Maar ik vind de omgang met mijn moeder nog steeds erg moeilijk, op dit vlak. Ik durf er nu gelukkig wat meer van te zeggen, maar het blijft erg moeilijk...
Temeer omdat de echte problemen die er zijn, en waren, op die manier altijd buiten beeld verdwenen. Ze drukte ze gewoon buiten beeld met haar overdreven gedoe..En dat deed mij uiteindelijk het meeste zeer.. dat de problemen die ik echt had onbespreekbaar waren, maar ik wel altijd naar haar fantasieproblemen moest luisteren.. Het doet nog steeds behoorlijk zeer, en zoals je merkt, kan ik er nog steeds er boos over worden..
Naturlijk had mijn moeder ook de nodige ernstige psychische problemen.. depressies en angststoornis. En ook problemen om haar fantasie en de werkelijkheid uit elkaar te houden..Maar ze heeft er ook nooit aan willen werken. Wij moesten dat alles maar klakkeloos en kritiekloos accepteren, en ons naar haar richten..

Oei, wat komt er plotseling een beerput van woede in mij boven, sorry...

[Ereinion]

Nee, ik kan me wel voorstellen dat je er erg mee zit en zat. Gelukkig heb je er wel een weg in gevonden.

[petra1963]

  Hoi Ereinion,
Ja, ik heb er gelukkig een weg in gevonden.. met veel vallen en opstaan. Maar het is en blijft inderdaad moeilijk...

[Ereinion]

Gek eigenlijk, dat je weet dat het niet klopt, maar het toch zo moeilijk is om te veranderen als je ergens mee opgegroeid bent. Tenminste, dat geldt voor mij. En helemaal als het je ouders betreft is het erg moeilijk om tegen hen in te gaan en een andere mening te hebben als zij en tegen hen te zeggen dat iets niet klopt. (En dat geldt dan ook in ieder geval voor mij  )

[petra1963]

  Een ander soort vraag die te maken heeft met het thema 'alleen door het leven':
De laatste weken hebben diverse vriendinnen van mij een nieuwe relatie gekregen.. Ik gun het ze van harte.. maar het doet van binnen ook zeer..dat ik zozeer voel ook graag een (goed lopende) relatie te willen.. maar ik voel me dan zo alleen.. en het gemis doet zo zeer.. hoe gaan jullie  daar mee om ?
En ik merk ook dat ik jaloers word.. niet zozeer omdat ik met hen persoonlijk een relatie wil, maar ik wil hen als vriendin niet verliezen..en dat roept ook gevoelens van onzekerheid en jaloezie op..Hoe gaan jullie daar mee om ?

[Jovi_Hobbes]

Ik kan me het gevoel heel goed voorstellen Peter. Gelukkig is mijn beste vriendin net als ik single, maar ik denk dat ik het op een bepaalde manier toch ook wel moeilijk zal vinden als ze wel een relatie zou hebben. Het gevoel is volgens mij erg natuurlijk en logisch, maar ik denk dat je zou moeten proberen er niet te veel aandacht aan te schenken. Het is natuurlijk ook heel leuk voor die vriendinnen dat ze een leuke partner hebben gevonden.
Misschien is het een goed idee om het met hen over je onzekerheid te hebben, door ze te vertellen dat je het bijvoorbeeld heel erg leuk voor ze vindt dat ze iemand hebben gevonden, maar dat je hoopt dat jullie ook nog altijd goeie vrienden zullen zijn.

[myra]

Dat is idd heel moeilijk Peter. Ik ben nog heel goed bevriend met mijn ex vriend. In die zin zijn we nog wel exclusief voor elkaar, hoewel we geen geliefden zijn (toch niet in de conventionele zin van het woord).

maar idd, ik kan me voorstellen dat je je vragen stelt in de zin van : waarom zij en ik niet?

Een andere probleem is dat de vriendschap ook wat kan verminderen omdat de vriend dan bijna alle aandacht krijgt. En dat is ook rot.

[Zonnekind]

Temeer omdat de echte problemen die er zijn, en waren, op die manier altijd buiten beeld verdwenen. Ze drukte ze gewoon buiten beeld met haar overdreven gedoe..En dat deed mij uiteindelijk het meeste zeer.. dat de problemen die ik echt had onbespreekbaar waren, maar ik wel altijd naar haar fantasieproblemen moest luisteren.. Het doet nog steeds behoorlijk zeer, en zoals je merkt, kan ik er nog steeds er boos over worden..

Peter, ik begrijp dat dit jou pijn doet en dat je er nog steeds boos om wordt, maar ik ben er zeker van dat je moeder hier niets aan kon doen. Ik druk mijn angsten en mijn problemen ook op een totaal andere manier uit. Ik heb de echte problemen en angsten verdrongen waardoor er andere zaken naar boven komen. Bij jouw moeder zal dat dan de zogenaamde fantasie zijn maar zij zal dit zeker niet als fantasie gezien hebben. Het kan goed zijn dat jouw moeder op den duur de echte problemen niet meer kende omdat ze ze zo verdrongen had. Dit was bij mij toch het geval. Viper heeft mij hier ook al op moeten wijzen omdat ik hem ook kwetste door dezelfde reden als jouw moeder jou gekwetst heeft. Ik denk dat ze hetzelfde had en ik hoop dat je haar dit kan vergeven.
Als het iets anders was, dan vergeet je heel mijn zever maar

[petra1963]

  Hoi Zonnekind,
Zo had ik het nog nooit bekeken ! Wat jij schrijft, is voor mij een heel nieuwe manier om er naar te kijken.. dat mijn moeder zelf de echte problemen niet meer kende omdat ze  ze verdrongen en weggedrukt had..Oeps ! Dank je dat je mij dit schrijft.. maar ik moet het eens goed op mij in laten werken...
Maar: dank je wel !

[Zonnekind]

Ik ben blij dan dat ik je dit verteld heb en ik vind het super dat je het zo eens wil bekijken. Ik zou er vroeger ook nooit opgekomen zijn maar ja... als je het zelf meemaakt zie je het natuurlijk ook anders. Ik hoop dat je boze gevoelens naar haar toe nu wat minderen. Het blijft natuurlijk niet leuk, maar als je weet of denkt dat ze er niet aan kon/kan doen, is het misschien toch al makkelijker te aanvaarden.