Nieuws:

Voor vragen rond je registratie, je account of het functioneren van het forum kun je een email sturen naar:
mailaven @ freedom.nl (zonder spaties rond de @).
Vermeld dan ook even de naam waarmee je je hebt geregistreerd.

Hoofdmenu

alleen door het leven

Gestart door Sismo, april 26, 2006, 12:50:12 PM

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

Mannetje

Een jaar of 9 terug besloten gewoon lekker eeuwig vrijgezel te blijven. Geen vrouwen is ook geen problemen.
Maar daar ben ik op terug gekomen  ;D Niet zoekende naar een relatie, want daar geloof ik niet in.
Zoiets overkomt je gewoon  :D Dat was vroeger zo, en zal nu niet anders zijn!
Ook ik woon alweer bijna 5 jaar op me eigen, en dat bevalt me prima. Keuzes maken gaat me prima af.
Dat doe ik tegenwoordig op gevoel. Die liegt namelijk nooit..
En bij twijfel gewoon doen. Anders heb ik spijt van iets wat ik nooit heb gedaan.

pinky

Ben je dan niet bang dat als je eens een relatie krijgt dat je meer moeite hebt met je aan te passen? Juist omdat je al zo gewend bent aan je eigen ritme, je eigen dingen kunnen doen. Maar dat is gewoon een vraag. Ik bedoel, ben nu ook single en merk dat ik na mijn relatie ineens helemaal blij ben dat ik weer alleen datgene kan doen dat ik wil. En dus ben ik weleens bang dat ik in een volgende relatie dat alles niet meer op wil geven, waardoor de relatie ineens een stuk moeilijker wordt.

Ereinion

Ik denk dat je ook in een relatie lekker je eigen gang moet kunnen gaan. En als je echt verliefd bent, heb je vanzelf de behoefte om meer met die persoon te gaan doen en bijvoorbeeld te gaan samenwonen.
Alleen mensen zonder fantasie, vluchten in de realiteit.

pinky

Dat is zeker waar! Daar ga ik dan ook vanuit. Maar ik ken dus iemand van in de 50 die al zo lang alleen heeft gewoond dat hij dus niet meer samen kan wonen! Hij wordt gek van het bemoeierige van vrouwen, zoals hij het zelf noemt. Dat is weleens iets waar ik dan bang voor ben. Vandaar mijn vraag.

Ereinion

Misschien moet je dan gaan LAT-ten.

Ik help niet echt, hè? Ik kan me best voorstellen dat je daar mee zit, maar ik denk dat het over het algemeen best zal meevallen. Het zal een beetje aanpassen zijn, maar dat is het altijd.
Alleen mensen zonder fantasie, vluchten in de realiteit.

pinky

Haha, nou in mijn geval pas ik me vaak teveel aan, dus iets minder is denk ik geen probleem! Maar goed, het is wel wat ik om me heen zie en daar ben ik dan weleens bang voor. En niet alleen voor mezelf hoor, maar ook voor mijn toekomstige relatie. Wat als hij nou al zolang alleen woont en dus niet meer samen kan/wil? Nou, daar zit je dan! Maar ach, heb voor mezelf allang besloten dat als ik op mijn 30ste nog geen relatie heb dat tot kinderen kan uitgroeien dat ik andere maatregelen ga nemen... klinkt wel heerlijk zakelijk, maar ja, ik weet dan nog niet hoe of wat ik ga doen, dus...

Mannetje

"De mooiste dingen ontstaan als je je gevoel durft te volgen" (zin heb ik gejat hoor!)
En die dingen, ja, misschien zit daar ook wel samenwonen tussen. Of een LAT-relatie.
Dat weet ik niet. Ik heb geleerd dat je nu moet leven. Want volgende week kan er wel een betonblok op je vallen.
In de toekomst kijken voor mezelf lukt helaas nog niet.

Ik was vandaag bij een collega, en ik dacht echt wat heb jij een zeikwijf zeg. Hier heb ik géén gezeik aan me kop. Nu snap ik waarom hij zoveel overuren maakt...

@ Pinky: ik haal uit je opmerking dat je blijkbaar niet jezelf was, of kon zijn in je voorgaande relatie! Daar mag je wel eens over nadenken hoe dat precies zit/zat.

pinky

Aargh neej zeg, hou op! Ik zat meer te denken aan adoptie ofzo! Maar dat schijnt lastig te gaan als alleenstaande, dus dan misschien op zoek naar een vader die samen met mij aan kinderen wil beginnen als zijnde weekendvader (ik heb die situatie al eens eerder gehoord. Dat een man wel kinderen wilt, maar alleen voor weekenden en niet de hele week). Nou ja, zoiets, maar wat ik al zei, daar ga ik me op mijn dertigste pas in verdiepen, mits ik dan geen relatie heb. Want ja, boven de dertig wordt de kans dat je kinderen krijgt of kunt adopteren steeds kleiner. Want een adoptieprocedure duurt vaak ook vrij lang en moet je wel aankunnen. . Net als zwanger worden... Als ik naar mijn moeder kijk heb ik maar tot mijn veertigste, dus... vandaar die beslissing m op mijn dertigste naar andere mogelijkheden te gaan kijken. Wie weet word ik wel pleegouder, weet ik veel. Zo hard heb ik er nog niet over nagedacht.

En neej, ik kon niet compleet mezelf zijn in de vorige relatie. Story of my life! Dat kon ik bij mijn ouders ook al niet, dus niet verwonderlijk. Maar ja, heeft me wel aan het denken gezet ja!

Wuh? Heb je nu een opmerking weggehaald of zit ik nu zomaar op een berichtje uit een ander topic te reageren?

Mannetje

Ik had mijn berichtje gewist en weer geplaatst, aangezien ik de laatste zin niet echt netjes vond. Maar Pinky had al gereageerd. Dus komt ie alsnog (zover ik hem nog herinner):
Ik snap niet dat mensen zover kunnen gaan om aan hen kinderwens te voldoen. Je stopt met de pil en je laat je door de eerste de beste .....

Wel wil ik in jouw situatie voordat je aan kinderen begint even refereren naar je volgende postje: http://asexuality.org/du/index.php?topic=2634.msg113093#msg113093
Maar ik ga er natuurlijk van uit dat jouw therapie etc. geen 4 jaar gaat duren!

pinky

Daar ga ik dus ook niet vanuit. Maar ik ben nu ook echt niet van plan aan kinderen te beginnen. Daar is het nog te vroeg voor. Ik moet er niet aandenken om nu alleenstaande moeder te worden. Want daar komt het dan op neer. Daar ben ik veels te onstabiel voor. Ik mag dan een kinderwens hebben, maar ik heb zeker niet de wens om een kind in mijn problemen te betrekken! Dat zal ik zeker proberen te voorkomen. Juist daarom ook wil ik nu in therapie. Om te voorkomen dat mijn kinderen straks door moeten maken wat ik door heb moeten maken!

Jovi_Hobbes

Wat ik het meest zou waarderen aan een relatie is het kunnen delen van moeilijke en leuke momenten. Ik sta er tegenwoordig veel meer voor open dan een aantal jaar geleden, maar blijf nog steeds bij mijn voornemen dat ik veel liever single blijf dan me in een ongelukkige relatie te storten enkel en alleen om niet alleen te zijn. Mijn leven is al redelijk compleet, een relatie moet dus wel iets toevoegen in plaats van alleen ellende veroorzaken. Alleen wonen vind ik doorgaans juist erg prettig, maar ik geloof sinds kort wel dat ik met de nodige moeite met de juiste persoon zou kunnen samenleven.
Is there anybody out there, just like everybody out there?
Just one somebody out there, just like me?

wowwie

hey, je hebt al een tijd niet gereageerd maar ik zou er evt. voor je kunnen zijn. Reageer maar eens. Heel veel groetjes  :wave: