De ouders van een aseksuele

[Briggy]

Kijk, dat zijn nou precies de goede antwoorden waar ik niet op kom in "the heat of the moment".

Eigenlijk heb ik het er niet meer over gehad met mijn ouders. Al hadden ze het wel tegen mijn tante en oma verteld achter mijn rug om. 
Toen zat ik bij mijn oma en zei ze, wat jammer dat je niet van seks houdt. Het kan zo fijn zijn. Dan zal ik wel geen overgrootmoeder worden (geen idee of ze het bloedserieus bedoelde). (En dan voel ik me weer schuldig).

[AniMeshorer]

Mijn ouders hebben daar nooit over gesproken, over een grootouderwens. Wellicht niet vanwege m'n fobie, maar omdat ik al voor ik die fobie ontwikkelde zei geen kinderen te willen. Nu zeggen tieners wel vaker dingen die ze later herbekijken, en dat was ook bij mij zo: hoe ouder ik werd, hoe meer het idee van vaderschap me afstootte. Mijn ouders snapten dus wel dat ze geen grootouders zouden worden ; doorheen de jaren is mijn afkeer van kinderen enkel toegenomen. Ik haat kinderen niet, maar ik wil ze liever niet in de buurt. Gezien die attitude al in zekere mate bestond voor ik die fobie ontwikkelde, denk ik dat mijn ouders wel beseffen dat ik geen kinderen wil, ongeacht of die fobie ooit verdwijnt. Zelfs toen de fobie ietwat afzwakte, bleef de wens kinderloos te blijven enorm sterk.

Ik zie ook geen enkele morele plicht of zo om me voort te planten puur omdat de maatschappij die norm lijkt op te leggen.

[Dutchamoeba]

Eigenlijk heb ik het er niet meer over gehad met mijn ouders. Al hadden ze het wel tegen mijn tante en oma verteld achter mijn rug om. 
Toen zat ik bij mijn oma en zei ze, wat jammer dat je niet van seks houdt. Het kan zo fijn zijn. Dan zal ik wel geen overgrootmoeder worden (geen idee of ze het bloedserieus bedoelde). (En dan voel ik me weer schuldig).

Dat ken ik, dat schuldgevoel. Mijn moeder had het ook de hele tijd over kleinkinderen. Nou ze gestopt is met praten over kleinkinderen, omdat ik een paar jaar geleden uit de kast ben gekomen en ze toch wel inziet dat die kleinkinderen er niet gaan komen, vind ik het wel heel vervelend dat vriendinnen van haar die inmiddels wel oma zijn heel overdreven zitten te vertellen over hoe ver-schrik-ke-lijk leuk het wel niet is om oma te zijn, nog ve-le malen leuker dan ze van tevoren hadden kunnen bedenken. Het is zooo'n enorme verrijking  in hun leven... Ik vind dat nogal pijnlijk voor mijn moeder. Zeker gezien het feit dat een aantal van die vriendinnen weet dat ik aseksueel ben en mijn moeder nooit kleinkinderen zal krijgen. Kunnen ze daar dan niet gewoon rekening mee houden en over andere onderwerpen praten??

[Briggy]

Lullig inderdaad..

Op mijn broer hoef ik ook niet te rekenen, dat hij ooit (een) kind(eren) zal krijgen. Want ik zie hem nou niet bepaald ooit een relatie krijgen.

[AniMeshorer]

Maar je kan toch ook moeilijk tegen je zin een kind op de wereld zetten puur om je ouders te plezieren? Hoezeer ik erg om mijn  ouders geef, dat gaat toch vele stappen te ver (maar gelukkig hebben mijn ouders geaccepteerd dat kleinkinderen niet gaan gebeuren ...)

[Idril Telrúnya]

Zucht. Gisteren nog eens geprobeerd om een gesprek aan te gaan met mijn moeder... bad idea! Ze heeft het superdruk (= leerkracht), maar ik had nog eens nood aan een gesprek en het lukte gewoon niet. Het enige dat ik terugkreeg was onbegrip. Ze werd zelfs kwaad op me omdat ik geen rekening hield met andere mensen... dat ben ik gewoon zo beu! Wanneer houdt iemand eens rekening met mij? Heb al genoeg om andere mensen gegeven!! En telkens moet ik aanhoren dat ik er wel 'van af zal geraken', precies alsof ik ziek ben. 'Je moet er mee leren omgaan', wat, heb ik dan een syndroom of zo? Ik heb al lang geaccepteerd dat ik aseksueel ben, wat al moeilijk genoeg was, en dan zou ik nu nóg eens iets extra's moeten doen voor de mensen rond mij?!

[AniMeshorer]

Ik vind het vrij aanstootgevend als iemand kinderloos zijn "egoïstisch" vindt. Sinds wanneer is er een morele plicht om zich voort te planten?? De wereld kreunt nu al onder de overbevolking, en dan gaan we puur "uit verplichting" toch nog meer baby's maken?? Ik ben niet eens aseksueel (erotofoob, dus om een andere reden ben ik de facto seksueel inactief) maar ik vind het zo'n onzin alsof een gezinnetje opbouwen de enige juiste manier is voor het leven ... Ik laat het liever over aan mensen die er echt gemotiveerd voor zijn, ik heb al liefde genoeg van m'n hondje 

[Dutchamoeba]

Maar je kan toch ook moeilijk tegen je zin een kind op de wereld zetten puur om je ouders te plezieren? Hoezeer ik erg om mijn  ouders geef, dat gaat toch vele stappen te ver (maar gelukkig hebben mijn ouders geaccepteerd dat kleinkinderen niet gaan gebeuren ...)

Hier ben ik het volledig mee eens, en wel om de volgende reden:

Ik vind het vrij aanstootgevend als iemand kinderloos zijn "egoïstisch" vindt. Sinds wanneer is er een morele plicht om zich voort te planten?? De wereld kreunt nu al onder de overbevolking, en dan gaan we puur "uit verplichting" toch nog meer baby's maken?? Ik ben niet eens aseksueel (erotofoob, dus om een andere reden ben ik de facto seksueel inactief) maar ik vind het zo'n onzin alsof een gezinnetje opbouwen de enige juiste manier is voor het leven ... Ik laat het liever over aan mensen die er echt gemotiveerd voor zijn, ik heb al liefde genoeg van m'n hondje 

Zucht. Gisteren nog eens geprobeerd om een gesprek aan te gaan met mijn moeder... bad idea! Ze heeft het superdruk (= leerkracht), maar ik had nog eens nood aan een gesprek en het lukte gewoon niet. Het enige dat ik terugkreeg was onbegrip. Ze werd zelfs kwaad op me omdat ik geen rekening hield met andere mensen... dat ben ik gewoon zo beu! Wanneer houdt iemand eens rekening met mij? Heb al genoeg om andere mensen gegeven!! En telkens moet ik aanhoren dat ik er wel 'van af zal geraken', precies alsof ik ziek ben. 'Je moet er mee leren omgaan', wat, heb ik dan een syndroom of zo? Ik heb al lang geaccepteerd dat ik aseksueel ben, wat al moeilijk genoeg was, en dan zou ik nu nóg eens iets extra's moeten doen voor de mensen rond mij?!

Ik vind die mate van onbegrip voor iemand die leerkracht is (een beroep waarbij begrip voor de leerlingen zeer belangrijk is) best wel zorgwekkend, eigenlijk...

[Koffie]

Misschien is het wel gemakkelijker om begrip op te brengen voor een leerling, dan voor je eigen kind. Dat komt veel dichterbij en daarbij kunnen ouders zich ook van alles in hun hoofd halen, zoals dat het hun schuld is dat iemand aseksueel is en geen kinderen wil.
We moeten niet alleen zelf leren omgaan met wie we zijn, ouders moeten daarin ook vaak door een proces heen. Je ouders kunnen wel zegen dat je ermee moet leren omgaan, maar waarschijnlijk geldt dit net zo sterk voor henzelf. Het heeft allemaal tijd nodig.

Hoe dan ook, ik kan begrijpen dat ouders het jammer vinden dat ze geen kleinkinderen krijgen, dat ze daarin teleurgesteld zijn... dat ze dan hun eigen toekomstbeeld moeten bijstellen. Maar ik vind ook dat ze daarin respectvol moeten blijven naar de keuzes die hun kinderen maken. Het idee alleen al dat je min of meer verplicht bent en voor egoïstisch wordt gehouden als je geen kinderen wilt, slaat volgens mij nergens op.

[Dutchamoeba]

Ik ben het volledig met je eens, Koffie!

[Idril Telrúnya]

Hetgeen me ook kwetst is dat er geen moeite wordt gedaan om me serieus te nemen. Ik ben geen rondlopende grap of zo, dit is menes! Gisteren zei ik nog:

- Hey mam, dit weekend start de Ace Awareness Week!
- Seg, je bent daar zo mee bezig, precies alsof je het leuk vindt!

Awel JA! Ik vind het leuk om Ace te zijn, aangeboren of niet. Het feit dat ik mezelf een Ace kan noemen, maakt me trots! Ik kan eindelijk een naam geven aan mijn 'anders zijn'. En ik snap dat het inderdaad niet gemakkelijk is als ouder omdat je een bepaald beeld hebt van je kind, maar reageer aub zo niet *zucht*. Moet ik dan nu werkelijk zelf alle stappen ondernemen? Mag er niet is voor een keer een poging van de andere kant komen? Ik ben het gewoon beu om altijd voor alles de moeite te doen.

[Dutchamoeba]

Ik vind het leuk om Ace te zijn, aangeboren of niet. Het feit dat ik mezelf een Ace kan noemen, maakt me trots! Ik kan eindelijk een naam geven aan mijn 'anders zijn'.

Moet ik dan nu werkelijk zelf alle stappen ondernemen? Mag er niet is voor een keer een poging van de andere kant komen? Ik ben het gewoon beu om altijd voor alles de moeite te doen.

Helaas wel, omdat dat nu eenmaal het lot is van mensen die tot een minderheid behoren. De 'meerderheid'  is 'normaal', je moet dus met een goed verhaal komen om door die meerderheid serieus genomen te worden en geaccepteerd te worden.

[Edewecht]

Zucht. Gisteren nog eens geprobeerd om een gesprek aan te gaan met mijn moeder... bad idea! Ze heeft het superdruk (= leerkracht), maar ik had nog eens nood aan een gesprek en het lukte gewoon niet. Het enige dat ik terugkreeg was onbegrip. Ze werd zelfs kwaad op me omdat ik geen rekening hield met andere mensen... dat ben ik gewoon zo beu! Wanneer houdt iemand eens rekening met mij? Heb al genoeg om andere mensen gegeven!! En telkens moet ik aanhoren dat ik er wel 'van af zal geraken', precies alsof ik ziek ben. 'Je moet er mee leren omgaan', wat, heb ik dan een syndroom of zo? Ik heb al lang geaccepteerd dat ik aseksueel ben, wat al moeilijk genoeg was, en dan zou ik nu nóg eens iets extra's moeten doen voor de mensen rond mij?!

Ik vind die mate van onbegrip voor iemand die leerkracht is (een beroep waarbij begrip voor de leerlingen zeer belangrijk is) best wel zorgwekkend, eigenlijk...

Ik vind die mate van onbegrip voor iemand die leerkracht is (een beroep waarbij begrip voor de leerlingen zeer belangrijk is) best wel zorgwekkend! eigenlijk...

[Koffie]

Hetgeen me ook kwetst is dat er geen moeite wordt gedaan om me serieus te nemen. Ik ben geen rondlopende grap of zo, dit is menes! Gisteren zei ik nog:

- Hey mam, dit weekend start de Ace Awareness Week!
- Seg, je bent daar zo mee bezig, precies alsof je het leuk vindt!

Awel JA! Ik vind het leuk om Ace te zijn, aangeboren of niet. Het feit dat ik mezelf een Ace kan noemen, maakt me trots! Ik kan eindelijk een naam geven aan mijn 'anders zijn'. En ik snap dat het inderdaad niet gemakkelijk is als ouder omdat je een bepaald beeld hebt van je kind, maar reageer aub zo niet *zucht*. Moet ik dan nu werkelijk zelf alle stappen ondernemen? Mag er niet is voor een keer een poging van de andere kant komen? Ik ben het gewoon beu om altijd voor alles de moeite te doen.

Ik kan echt begrijpen dat ouders er niet bij stil hadden gestaan en dat ze er moeite mee hebben, maar dit ketst wel erg af. Dat doet zeer. Denk je dat je daarover kunt praten met e moeder? of dat je haar een brief kunt schrijven waarin je vertelt dat je best begrijpt dat ze het moeilijk vindt, maar dat je wel verwacht dat ze haar best doet? Heb je verder wel een goede band met haar, ik kan me niet erg voorstellen dat dit alleen op dit gebied speelt.

[Dutchamoeba]

Heb je verder wel een goede band met haar, ik kan me niet erg voorstellen dat dit alleen op dit gebied speelt.

Dat kan ik me daarentegen wel heel erg goed voorstellen, uit eigen ervaring. Het is maar 1 gebied, maar het kan voor sommige mensen zo belangrijk zijn, dat het bijna hun hele leven in beslag neemt. Je wilt niet weten hoe verschrikkelijk vaak ik vroeger wel niet ruzie had met mijn moeder omdat ze constant bezig was me te pushen richting een relatie, trouwen, en kinderen krijgen.
Ze werd ook heel erg boos toen ik aangaf het geen goed idee te vinden dat ze via datingsites een man voor me wilde zoeken...