Nieuws:

Voor vragen rond je registratie, je account of het functioneren van het forum kun je een email sturen naar:
mailaven @ freedom.nl (zonder spaties rond de @).
Vermeld dan ook even de naam waarmee je je hebt geregistreerd.

Hoofdmenu

Mijn verdriet

Gestart door Ace89, november 01, 2015, 02:48:01 PM

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

Ace89

Ik weet eigenlijk niet zo goed waar ik moet beginnen, dus ik begin maar zo: ik wil dolgraag kinderen. Dit heb ik altijd al gewild, lang voordat ik wist dat ik aro ace was. Heel veel mensen om mij heen zijn aan kinderen begonnen. Iedere keer dat ik zo'n hummeltje vast mag houden voel ik het sterker: ik wil ook een kind en emotioneel ben ik er helemaal klaar voor. Dating lukte me nooit, achteraf gezien was dat te verwachten. De asexuelen die ik online ontmoet zijn erg aardig, maar veel verder dan kennissen komt het niet echt. Ik begin nu eind twintig te raken, en het eerste dat mensen zeggen is "joh, je bent nog jong, je hebt nog tijd zat." Zo voel ik dat alleen niet. Ik wil geen oude moeder zijn, mijn kindje een mindere kans geven om gezond geboren te worden en een actieve moeder te hebben. Ik vind het prima dat andere vrouwen daar wel voor kiezen, maar ikzelf zou dat liever niet willen. Ik word er zo verdrietig van dat ik geen lieve partner kan vinden, maar ook dat ik de komende jaren geen kindje in mijn armen kan sluiten.  Zelfs al zou ik binnenkort wel een partner vinden, dan zou ik nog de eerste paar jaar geen kinderen met hem nemen, omdat ik eerst wil weten of de relatie wel een blijver is. Ik schat de kans binnenkort iemand te vinden heel klein in. Ik heb eraan gedacht om dan maar met een goede vriend "genoegen te nemen" (hij bood het zelf aan), maar ik zie ons niet voor de rest van ons leven samenwonen ofzo. Als je samen een kind neemt, moet je (op dat moment) wel de overtuiging hebben dat je bij elkaar blijft, vind ik. Single moeder is ook een optie, maar daar zie ik ook tegenop. Een kind in je eentje opvoeden lijkt me erg zwaar. Ik wil hem/haar niet iedere dag in een opvang dumpen (zou ik ook niet kunnen betalen) en mijn ouders hebben duidelijk te kennen gegeven dat ze geen standaard oppas willen zijn voor eventuele kleinkinderen, wat hun goed recht is. Hoe ik het ook wend of keer, een kindje lijkt voorlopig onbereikbaar. Het doet zo'n pijn dat zoveel mensen zonder al te veel moeite een gezinnetje kunnen stichten en het voor mij in ieder geval de komende jaren niet is weggelegd, terwijl ik daar zo naar verlang.  :78: En wat als ik nooit een partner vind, wat dan?
Een hokje dient om even te passen of iets je staat. Daarna stap je weer vrij de wereld in, met of zonder nieuwe aanwinst :D

Koffie

Ik kan me je verdriet goed voorstellen en ik heb in dezelfde positie gestaan. Ik dreigde ook 'over te schieten' en had wel een heel grote kinderwens. Daar had ik ook erg veel verdriet van. Uiteindelijk heb ik daardoor de keus voor een partner gemaakt die ik achteraf bezien niet had moeten maken en is het een enorm eenzame weg geweest (en nog) om er zo alleen voor te staan met mijn kinderen, die allebei een boel extra zorg nodig hadden. Met mijn dochter gaat het nu gelukkig wel goed. Juist om dat ik dat liever niet zo eenzaam wilde doen, wilde ik ook geen alleenstaande moeder worden, maar uiteindelijk werd ik het toch. ;)

Ik weet verder niet zo goed wat ik moet zeggen, ik kan alleen maar voor je hopen dat het toch op je pad komt. Dat hoeft geen vlammende liefde te zijn, maar wel iemand waarop je kunt bouwen, want inderdaad dat is wel belangrijk, ook als je toch besluit uit elkaar te gaan later.  :knuffel:
Groetjes van Koffie. (V, 1969)
2 kinderen (2000 en 2001). En een kat (2013).

Mijn wiki-ervaringsverhaal lees je hier: https://du.asexuality.org/wiki/index.php?title=Koffie

Imogen

Misschien zit je hier wel helemaal niet op te wachten, maar het is ook erg moeilijk voor iemand die niet in jou schoenen staat (en geen kinderwens heeft) om hier een zinnig antwoord op te geven.
Dus sorry als dit je niet helpt, but it was worth to try:

http://www.meerdangewenst.nl/

Het zou iets kunnen zijn om over na te denken, om achter de hand te houden.....

Een oude uitgaansvriend van me is donorvader van een zoontje bij een lesbisch stel. En hij ziet zijn zoon best vaak.
Je kan ook kiezen voor co-ouderschap met mensen die in de buurt wonen. Zo ben je geen single moeder en kun je je toekomstige kindje 3 ouders geven i.p.v. 1.

Ook van mij een virtuele hug  :knuffel: en ik hoop dat je wens uit gaat komen!!
"I always felt a failure as a woman; didn't know how to be one...because I am non"

Sergio

Ik denk dat ik jouw zorgen en emoties voor een deel begrijp.
Vorig jaar zat ik hier ook behoorlijk mee, ik was toen 41 geworden en had nog altijd de wens om een gezin te stichten.
Eigenlijk ben je je hele (volwassen) leven bezig om hier naar toe te leven en te realiseren.
Dat was bij mij in ieder geval een doel dat naar mijn idee wel zou lukken.

Vorig jaar zomer begon dat nare gevoel bij mij te komen dat ik geen tijd meer had om nog iets op te bouwen (op de manier die ik wilde).
Ik ging ook een rekensom maken hoe oud ik zou zijn als mijn eventuele kind 18 zou worden bijvoorbeeld.
Een "oude vader" is natuurlijk wat je er van maakt, maar toch schrok ik van deze leeftijd die ik dan zou hebben.

Met gigantisch veel frustratie in mijn lichaam ging ik toch maar een datingsite op en sloeg aan het daten.
Ik legde de druk bij mijzelf zo hoog op dat ik zelfs afspraakjes had met dames waar ik normaal gesproken geen enkele interesse in zou hebben.
Deze vrouwen waren ongeveer tussen de 30 en 36 met vaak nog een vurige kinderwens.
En dat het wellicht wel iets zou kunnen worden was gebaseerd op hoop, meer niet.

Uiteindelijk werd ik door dit alles (het piekeren, de tijd, de moeite) zo leeggetrokken dat ik eraan begon te denken om mijn gĂȘnant-wanhopige zoektocht op te geven.
Dit werd versterkt door de ontdekking dat ik ook nog is aseksueel was, dit was de knock-out stoot.

Ik ben mij ervan bewust dat er bij vrouwen veel meer zaken spelen dan bij mannen.
Ook qua emotie en beleving zal dit wat anders aanvoelen.
Maar niettemin kan ik me in jouw situatie aardig inleven.
Ik hoop echt dat alles voor jou goed zal uitpakken, veel geluk !

Demiandproud

Beste Nikkinda, wat ontzettend vervelend dat je ermee zit. Ik moet zeggen, ik heb de kinderwens ook, maar het verdriet (nog) niet... Een realisatie waar ik tegen aanliep was dat ik een goede kans loop geen partner te hebben voor de rest van m'n leven, maar ook compleet geen zin heb om op mezelf te wonen... een richting die je toch sterk opgeduwd wordt op mijn leeftijd.

Het was geweldig geruststellend om me te realiseren dat er verschillende vormen zijn om samen te wonen, van casual huisgenoten tot een platonische relatie tot een commune, en dat er genoeg andere mensen zijn die ook niet alleen wilden zijn... Dat ik zou moeten zoeken, maar dat er iets te vinden was, relatie of niet.

Misschien is iets dergelijks een optie in de toekomst? Een samenlevingsvorm met enige vastigheid, met twee of meer personen, met andere mensen die OOK een kinderwens hebben. Waarbij een seksuele of romantische relatie er niet hoeft te zijn, maar je wel de zorg voor de kinderen kan delen.

Heel veel succes in ieder geval!
Mode: exploration. Errors may occur. Please contact and leave feedback, if so. Answers to questions posed deeply appreciated. Community also appreciated.

AceWoman

Lieve Nikkida,
Als ik jou verhaal lees heb ik het idee dat ik het zelf geschreven zou kunnen hebben.
Het is inderdaad een verschrikkelijk gevoel.
Ik ben vorige maand 29 jaar geworden en inderdaad ook om mij heen verschijnen steeds meer kleintjes.
Een goede vriendin van 25 jaar heeft me maand geleden verteld ook zwanger te zijn.
Wat ben ik blij voor haar, maar wat was ik die avond verdrietig.
Het is allemaal zo dubbel!
Mocht je een keer willen praten , kan je me altijd een PB sturen.

Marie8

Knuffels voor jullie allemaal :knuffel:
duc me in cochliecclesiam (ecclesiam cochlearum)

yuki

Lieve Nikkinda,
Ik kan je zo goed begrijpen hierin. Vanaf dat ik een klein meisje was is het mijn grootste wens om moeder te worden. En in mijn dromen was dat altijd jong moeder worden. Stukje bij beetje heb ik steeds meer een beetje afstand moeten doen van die droom en dat heeft soms veel tranen gekost. Eerst kwam ik erachter dat ik lesbisch ben wat mijn droom om jong moeder te worden al wat ingewikkelder maakte. Toen gooiden een aantal depressies roet in het eten, er was toen niet echt ruimte om met mijn droom bezig te zijn plus dat ik er erg mee worstelde dat ik een toekomstig kind een stabiele moeder wilde geven en niet een moeder met een kwetsbaarheid voor depressies. Ik ben zelf opgevoed door onstabiele ouders en weet dus als geen ander wat de gevolgen daarvan kunnen zijn. Ondertussen werden bij mijn zussen mijn nichtjes en neefje geboren. Wat  een vreugde! Wat hield en houd ik zielsveel van die kleintjes en wat hebben ze mijn leven mooier gemaakt maar ook wat een verdriet soms als ik ze in mijn armen hield om bijvoorbeeld de fles te geven. Dan krampten de pijn en het gemis van een eigen kindje soms letterlijk in mijn buik. Ja, en nu ben ik 40 en weet sinds ongeveer twee maand van het bestaan van aseksualiteit waarmee er een heleboel duidelijk voor me is geworden wat natuurlijk hartstikke fijn is, maar de kans om nog moeder te kunnen worden lijkt op dit moment verder weg dan ooit en dat doet pijn. En soms ben ik in de war. Dan weet ik niet goed of ik hierom moet rouwen, moet leren accepteren en mijn leven een andere invulling geven, of dat ik moet onderzoeken wat er nog mogelijk is zoals een hulpverlener mij blijft voorhouden. Dus ja, ik begrijp je worsteling en je verdriet. Je bent niet alleen!  :knuffel:

I.

Ik vind het heel erg naar dat jullie hiermee zitten. Ik weet niet zo goed hoe ik het moet zeggen.  :knuffel: