verliefde mensen afwijzen

[Jan H]

Ha mensen,

Ik ben benieuwd hoe jullie omgaan met mensen die op jouw verliefd worden. Ik heb het regelmatig en dan moet ik mensen helaas teleurstellen. Waarschijnlijk komt het vooral door mijn karakter: spontaan, aardig en opgewekt.

Toen ik erg jong was (tiener) vond ik dat best lastig. Als ik wist dat iemand verliefd op mij was voelde ik mij soms schuldig over het verdriet van de ander. Achteraf zie ik dat ik het gelukkig het zelf maar zelden door had, vooral omdat ik een verliefdheid bij anderen het niet herken(de). 
Nu kan ik het zonder een gevoel van spijt en schuld afwijzen. Alleen voelt het soms lastig als ik merk dat iemand echt om mij geeft/liefheeft. En dat laatste is vermoed ik doordat ik de persoon hierdoor sympathiek ben gaan vinden.

Ik ben benieuwd of jullie hierin herkennen of niet, of dat je het op een andere wijze ervaart.

[Koffie]

Ik moet zeggen dat ik het niet enorm veel bij de hand heb gehad, maar een paar keer. De ene keer is het gewoon jammer, maar ik heb ook een keer gehad dat een jongen echt helemaal ondersteboven van me was en ik misschien niet vroeg genoeg duidelijk en eerlijk was, omdat ik er verschrikkelijk tegenop zag om hem te kwetsen. Ik was toen 20 of zo en daarvan heb ik geleerd eerder eerlijk te zijn zodat iemand zich niet van alles in zijn (of haar, is ook wel eens voorgekomen) hoofd kan halen en hoop heeft waar ik dat niet waar kan maken. Mij geeft dat zo'n naar femme fatale gevoel. Ik wil natuurlijk niemand verdriet doen, maar soms kun je niet anders.

Soms merk ik het als iemand verliefd is, maar vaak zijn mensen natuurlijk ook terughoudend om dit soort gevoelens te laten blijken. Ik laat het zelf ook lang niet altijd merken.

[Edewecht]

Hoi, Jan H.
Zelf heb ik hier geen ervaring mee, of ik moet met een enorm bord voor m'n kop hebben gelopen. (En dat is heel goed mogelijk...  )
Maar ik vind je vraag de moeite waard, en hoop dat hier meer reakties op komen!

[Marie8]

Ik heb zelf nog niet veel ervaring hiermee
Maar die ene keer dat een jongen me wel mee uit had gevraagd heb ik nee gezegd. Ik voelde niks romantisch of iets dergelijks voor hem, en hij was even teleurgesteld maar kwam daar snel overheen (na een paar dagen of minder). Ik denk dat ik het wel lastiger zou vinden om nee te zeggen als het iemand was geweest die mij écht ontzettend leuk en fantastisch had gevonden, die ik dan zou moeten teleurstellen...

[Silver]

ik heb het deze keer anders aangepakt, geen idee wat dat gaat geven ze. Ik heb iemand ontmoet gewoon als vrienden heb ik hem al duidelijk gezegd, maar ik weet helaas dat dat altijd veranderd omdat ik in hun ogen zit te flirten (NIET DUS HE! Das bij mij totaal iets anders ze maar goed, waarschijnlijk gemakkelijk om mis te begrijpen), ik heb hem al duidelijk gezegd dat ik hem niet kan geven wat een amn van een vrouw verlangd, nu meer heb ik nie gezegd maar ik denk dat het toch duidelijk is dat ik het over sex heb, sinds dat prioriteit is wat een man met ene vrouw wil dus. En als hem over date begint dan zeg ik als verdediging: watte? een date? we waren alleen maar vrieden hoor! En dat blijf ik herhalen en als meneer enige tekens vertoond van verder te willen, dan kap ik het af en zeg ik dat ik aseksueel ben eens zien wat hem dan zegt.

Maar voor de rest heb ik eigenlijk da nooit duidleijk gezegd tegen iemand, ik zeg gewoon dat dat niet mogelijk is (wat ook letterlijk zo is)

[Eliza Harmony]

Ik heb ook problemen met hoe ik iemand op een niet-kwetsende manier kan afwijzen. Bij mij komt het er vaak op neer dat ik zo'n groot mogelijke afstand tot potentieel geïnteresseerden bewaar om maar te voorkomen dat er ongemakkelijke situaties ontstaan (niet zo gezellig) of dat ik zodra iemand interesse toont in paniek schiet en op een totaal verkeerde manier reageer.

Ik heb weleens meegemaakt dat een jongen op een feestje op mij afstapte (nadat hij genoeg moed bij elkaar geschraapt (of gedronken) had vermoedelijk) en dat ik na zijn openingszin ben omgedraaid en weggelopen. Ik voel me er nog steeds schuldig over. Maar ik wist totaal niet wat ik moest doen of zeggen. Een en al black-out. Ik ben normaal heus niet zo onbeschoft.

Op zich weet ik wel hoe ik netjes kan uitleggen dat ik niet geïnteresseerd ben, maar dan hoor je natuurlijk ook de reden te geven. En aangezien ik niet uit de kast ben (of out of the deck zoals ik iemand het laatst prachtig zag omschrijven) en ook niet wil liegen is dat best lastig.

[Tempesta]

Ik had al een paar weken door dat een man mij leuk vond (wat een wonder op zich is, meestal ben ik de laatste die dat door heeft). Ik vond hem best een aardige vent, om sporadisch vriendelijk mee om te gaan, maar meer ook niet. Uiteindelijk had hij de moed bij elkaar geraapt om mij uit te vragen, en ik vond het zo dapper van hem. Hij was best verlegen, en wist ook dat er een "nee" aan zat te komen. Zo zei hij het ook: "ik weet dat je waarschijnlijk nee zegt, maar ik wil het toch vragen". Ik heb hem geantwoord dat ik het ontzettend leuk vind dat hij het vraagt, maar dat er inderdaad een nee als antwoord komt. Waarna hij enigszins teleurgesteld maar toch met een glimlach wegliep. Een van mijn beste afwijs-ervaringen, ik krijg er nog een glimlach van als ik eraan terugdenk .

[Tempesta]

P.S. I love your signature.

Dank je wel

[Jan H]

Leuk om te lezen dat ervaringen zo kunnen verschillen. Recent had ik nog een sympathiek meisje wat na een paar dagen erg gespannen was in mijn bijzijn. Helaas was het in een groep, ik dacht dat het voor haar het beste was om een relaxte en ontspannen sfeer te hebben. Dus een normale en gezellige sfeer gebracht met leuke gesprekken over van alles en nog wat behalve de liefde. Dat is hoe ik er nu meestal mee omgaat. 

[Koffie]

Als ik denk dat iemand wat in me ziet en ik niet in hem, en die persoon is er niet open over, dan doe ik ook gewoon. Het wordt anders wel erg pijnlijk, direct en genant denk ik. Maar volgens mij komt dat bij mij niet zo gek vaak voor.

[Koffie]

Tja dat hangt denk ik van de situatie af. Ik kan ook heel duidelijk en direct zijn hoor. Ik ben er lang niet altijd even goed in om moeilijke boodschappen in een snoeppapiertje te verpakken. En soms is er ook weinig andere mogelijkheid, als iemand je afstand nemen niet verstaat of zoiets. Dat geldt ook voor vriendschappen. Ik ben een paar keer echt heel bot geweest omdat ik geen uitweg meer zag. Snie leuk... wel effectief. Mensen weten dan wel wat ze aan je hebben.

[Anthea]

Ik moet zeggen dat ik het niet enorm veel bij de hand heb gehad, maar een paar keer. De ene keer is het gewoon jammer, maar ik heb ook een keer gehad dat een jongen echt helemaal ondersteboven van me was en ik misschien niet vroeg genoeg duidelijk en eerlijk was, omdat ik er verschrikkelijk tegenop zag om hem te kwetsen. Ik was toen 20 of zo en daarvan heb ik geleerd eerder eerlijk te zijn zodat iemand zich niet van alles in zijn (of haar, is ook wel eens voorgekomen) hoofd kan halen en hoop heeft waar ik dat niet waar kan maken. Mij geeft dat zo'n naar femme fatale gevoel. Ik wil natuurlijk niemand verdriet doen, maar soms kun je niet anders.

Soms merk ik het als iemand verliefd is, maar vaak zijn mensen natuurlijk ook terughoudend om dit soort gevoelens te laten blijken. Ik laat het zelf ook lang niet altijd merken.

Ik herken me hier zelf in. Vaak ben ik niet genoeg duidelijk en eerlijk omdat ik niemand wil kwetsen en dat leidt dan tot ver grotere problemen. Als iemand verliefd op me wordt trek ik me gewoon terug en hoop dat degene die op me verliefd is me snel weer zal vergeten. Maar helaas lukt deze strategietje niet echt. ?

Tja dat hangt denk ik van de situatie af. Ik kan ook heel duidelijk en direct zijn hoor. Ik ben er lang niet altijd even goed in om moeilijke boodschappen in een snoeppapiertje te verpakken. En soms is er ook weinig andere mogelijkheid, als iemand je afstand nemen niet verstaat of zoiets. Dat geldt ook voor vriendschappen. Ik ben een paar keer echt heel bot geweest omdat ik geen uitweg meer zag. Snie leuk... wel effectief. Mensen weten dan wel wat ze aan je hebben.

Zoiets heb ik ook al beleefd, bijzonder met vrienden. Die wilden niet verstaan waarom ik niet op hen verliefd was en ook nooit zou zijn ("We zijn toch goeie vrienden, dus waarom hou je niet van me? We kunnen tenminste proberen een relatie met elkaar te hebben"). Ik heb er echt geen zin in om mijn gevoelens keer op keer uit te leggen - voor niks! Voor een aromantische persoon zoals ik het vermoedelijk zou kunnen zijn is dit bijzonder vermoeiend. ?

[Koffie]

Voor een niet aromantisch persoon is het ook wel moeilijk hoor. Ik ben nu eenmaal niet snel verliefd en gevoelens kun je niet dwingen. Het is altijd heel lastig als iemand aan je blijft 'trekken'.

[Anthea]

Voor een niet aromantisch persoon is het ook wel moeilijk hoor. Ik ben nu eenmaal niet snel verliefd en gevoelens kun je niet dwingen. Het is altijd heel lastig als iemand aan je blijft 'trekken'.

Je hebt gelijk. Het is altijd moeilijk en tenenkrommend als iemand op jou verliefd wordt en niet verstaat dat je geen verkering met hem of haar wilt hebben.

[Bubble]

Omdat ik er zelf eigenlijk niet mee bezig ben, merk ik het niet echt op. Dus kan zijn dat het er is en ik het niet zie of dat het er niet is .
Toch een paar weken geleden werd me de liefde verklaard. Ik kon er werkelijk niks mee en heb niet geantwoord, ik kón het gewoonweg niet. Was van die persoon ook zo'n ontzettende verrassing. Nog steeds vrienden, maar weet niet of dat aanhoudt.