verliefdheid, wat doe je ermee?

[Ben Benieuwd]

Ik ben hier dus nieuw, en zit nog midden in de fase waarbij ik niet weet hoe het nu bij me zit (weet iemand dat ooit ? ? ) Ik heb veel zitten lezen hier, zowel wat informatie betreft als willekeurig geplaatste berichten van forum leden. Wat me opvalt is dat er een grote groep is die pertinent niets van seks weten wil, maar ook groepen zoals ik, die al een stuk leven achter zich hebben, en daar de ballast van dragen, en ook door moeten met het leven, al is het maar omdat er ook kinderen in het spel zijn die moeten worden opgevoed, en die niet zo goed meer weten hoe en wat.
Ikzelf ben er eigenlijk best verdrietig om geweest dat ik het leven niet zo ervaren kan zoals een hoop mensen dat wel doen. Misschien heeft het iets met hoog sensitief te maken. Ik moet me hier duidelijk nog in sterken.

Wat ik dus meerdere keren in mijn leven heb ervaren is verliefdheid. En niet zomaar verliefdheid, nee, een enorme hunkering naar aandacht van een bepaald iemand, maar dat ging dan niet om seksuele aandacht, nee gewoon samen zijn. En dat was soms echt zo erg dat als ik die persoon zou gaan zien dat ik helemaal misselijk werd, en wel op straat heb staan kotsen.
En als het dan uiteindelijk stuk liep, eigenlijk altijd door mijn niet te begrijpen gedrag, ik echt kapot was.

Dit is in mijn hele leven bij zo'n 4 personen zo geweest en met geen van hen heb ik ooit relatie gekregen of iets mee gedaan in de zin van lijfelijkheid. Hooguit een keer geknuffeld of voorzichtig gezoend, maar eenmalig en was slechts met 2 van de 4. Besef me al langer dat dat ook niet werkt en weet ook niet wat ik er mee aan moet en het is zelfs zo dat ik, al zijn sommige van die banden verbroken, nog positief en met warme gevoelens aan deze mensen denk.

Uiteindelijk ben ik een relatie begonnen met iemand bij dit niet zo was vanuit de gedachte dat het moet groeien. Nou dat werkt dus niet bij mij. Heb het uiteindelijk veel te lang volgehouden maar zit nu met behoorlijke puinhopen en een leven wat ik helemaal opnieuw moet opbouwen.

Ik vraag me af of er meer mensen zijn die dat belachelijke verliefd zijn, op iets onaantastbaars bijna, ook herkennen?
En dan ook verliefd in de zin van, ja hoe zeg je dat, zonder seksuele verlangens, gewoon, verlangen naar die persoon als persoon.
Maar wat uiteindelijk op niets uitloopt omdat die ander toch het leven anders ervaart dan ik.

Eigenlijk wil ik dit nooit meer, maar ergens toch wel, maar dan met goede afloop. En dat zou zelfs met seks kunnen zijn al weet ik niet hoe dat zou moeten lopen.

[Koffie]

Ik herken het een beetje, alleen niet zo dat ik er ook van moet overgeven. Wel dat ik er helemaal naar van word en er buikpijn van kan hebben. Het vervelende van verliefdheid is dat het erger wordt als het niet vervuld kan worden. Ik ben nog nooit een relatie aangegaan met iemand waarvoor ik echt zulke sterke gevoelens had, dus die ervaring heb ik niet. Ik denk dat mijn verlangen naar seks er dan misschien in theorie wel is, in gedachten, misschien heel in het begin van zo'n relatie, maar dat dat in de praktijk toch al gauw een probleem zou gaan vormen. Zeker nu ik ook nog ouder word en mijn hormonen ook nog aan het insuffen zijn.

Ik denk dat veel mensen een soort van wenspersoon in gedachten hebben en soms kom je iemand tegen die je heel erg doet denken aan je wenspersoon. En dat komt dan hard binnen. Of een relatie in de praktijk ook zou werken is altijd de vraag.

Als je ouder wordt en ervaringen hebt met relaties die om bepaalde redenen niet bleken te werken, dan zijn dat ervaringen die je meeneemt in een evt. volgende relatie. En inderdaad, voor je kinderen moet je steeds weer door, wat aan de ene kant een goede sturing geeft en houvast, maar wat ook een flinke emotionele inspanning vergt die je niet naast je neer kunt leggen. (Ik heb er ook 2 ). En ook dat moet weer mee een evt. nieuwe relatie in.
Ik vind het zelf vaak erg lastig dat ik niet wat meer kan zijn zoals de meeste mensen, dat lijkt me een minder eenzame levensweg, maar ik weet ook dat ik ben zoals ik ben en dat dat is waar ik mee verder moet. Ook op de momenten dat ik dat liever niet wil.

[yuki]

Ik herken dat heel erg. Ik kan ook echt super verliefd zijn, is in mijn leven twee keer gebeurd. Helaas waren het beide keren verliefdheden waar ik niks mee kon. Ik had dan ook zo'n enorm verlangen om bij diegene te zijn en toen die laatste persoon om bepaalde redenen uit mijn leven verdween ben ik echt ziek van verdriet geweest. De gedachte dat ik haar, naar alle waarschijnlijkheid, nooit meer zou zien vond ik onverdraaglijk. En... als ik eerlijk ben mis ik haar nog elke dag. Soms denk ik wel dat dat nooit meer over gaat. Niet dat er geen ruimte is voor een nieuwe liefde maar dat ik altijd een speciaal plekje in mijn hart voor haar houd. Dus ja, ik begrijp precies wat je bedoeld.