Ongelukkig

[Eruviru]

Geen idee of dit het juiste onderwerp is om dit onder te posten :/

Ik heb er intussen al ongeveer 2 jaar vrede mee dat ik aseksueel ben. De mensen die voor mij belangrijk zijn, weten ervan en ik heb al in maanden geen negatieve reactie meer gekregen over mijn aseksualiteit.
Maar soms haat ik mezelf er toch nog om, en dan zeg ik tegen mezelf 'als je nu maar gewoon eens normaal was' en daarna haat ik mezelf omdat ik mijn eigen seksualiteit zo zie. Die wens komt vooral voort uit de isolatie die ik voel. Ik ken geen andere aseksuelen in mijn buurt, dus ik kan er nooit echt met iemand over praten. Praktisch al mijn vrienden zijn hetero en hen kan ik zo moeilijk duidelijk maken wat ik bedoel als ik zeg dat ik me alleen voel door mijn seksualiteit, ze beginnen altijd direct over dat ik ooit wel een lief zal vinden. Of ik al dan niet een relatie heb, kan me op dit moment eigenlijk weinig schelen. Ik wil gewoon mezelf graag zien.

Iemand die enige ervaring heeft met dat gevoel en tips heeft over hoe je ermee om kan gaan? Het is nogal overweldigend de laatste tijd

[Koffie]

Rot dat je je zo over  jezelf voelt. Ik zelf heb dat niet zo erg zo. Ik vind het wel lastig dat ik aseksueel ben en ik zou het handiger vinden als ik op verschillende manieren meer 'normaal' zou zijn, maar ik haat mezelf er niet om. Als puber wel en dat weet ik nog heel goed, ook al is het al lang geleden. Ik kon een gruwelijke hekel aan mezelf hebben en had er ontzettend veel moeite mee dat ik nergens een soort spiegel had waar ik in kon kijken om mezelf in te leren herkennen, iemand met wie ik mezelf vergelijken kon. En soms mis ik dat nog wel. Anderen hadden rolmodellen.

Ik heb ook geen mensen in mijn omgeving die ook aseksueel zijn. Mensen accepteren het in het algemeen wel, maar ze zijn het zelf niet. Meetings zijn voor mij vaak te ver weg, maar misschien is dat iets wat voor jou een optie zou zijn? Voor mij zou het ook belangrijker zijn, naar mijn gevoel, om me begrepen te voelen door de mensen die me nastaan, maar op zich ben ik al blij met de acceptatie.

Ik denk dat het al zou helpen als je een beter zelfbeeld had, dan zou je aseksualiteit ook niet echt een punt vormen waarop je jezelf zou kunnen afwijzen, maar daar zijn geen instant-oplossingen voor. Mij heeft het geholpen dat ik nu vriendinnen heb die me nemen zoals ik ben en die me niet steeds bekritiseren. Ik zou haast gaan denken dat ik normaal was.

[AceVentura]

Korenwolf, allereerst vervelend dat je je zo voelt 

Je begint je verhaal dat je er vrede mee hebt aseksueel te zijn. Als je ik de rest van je verhaal lees twijfel ik daar over.
Aseksualiteit is niet iets wat zich laat veranderen, daarom is het het best dit van jezelf te accepteren. Bedenk dan dat het je heeft geholpen te zijn wie en wat je nu bent, wat het je allemaal aan positieve dingen heeft opgeleverd, hoe het jouw leven ook in positieve zin heeft beïnvloedt. In Nederland hoef je gelukkig niet normaal te zijn, en mag je gewoon jezelf zijn.

Als je graag anderen wil ontmoeten kan je kijken of er in de buurt (of wat haalbaar is voor jou) een bijeenkomst is waar je naartoe kan gaan, of, als je dat wil, kan je zelf proberen wat te organiseren.

Je kan ook kijken waar die onvrede vandaan komt, wat vind je precies vervelend ? Aseksualiteit is een stukje van wie je bent, welke eigenschap koppel je daaraan die je niet leuk vind ?

Hopelijk zet ik je hiermee een beetje aan het denken.

[Eruviru]

Ik vind het zo moeilijk om te verwoorden
Ik wil niet anders zijn dan ik ben, maar ik wil tegelijkertijd zo graag me niet geïsoleerd voelen. Ik weet van geen bijeenkomsten in mijn buurt, het is niet echt iets wat wordt gedaan hier, denk ik.
Jullie hebben beide wel goede punten waar ik niet bij had stil gestaan: misschien heb ik er inderdaad niet zoveel vrede mee als ik dacht, het zou niet de eerste keer zijn dat ik een probleem negeer door er onbewust nooit aan te denken. En misschien zit het probleem niet zozeer bij mijn aseksualiteit, maar eerder bij mijn algemeen zelfbeeld.

Enorm bedankt voor jullie reacties! Ik zat wat vast in een soort cirkeldenken, hopelijk raak ik er met die nieuwe invalshoeken uit!

[Bubble]

Hoi Korenwolf. Wat ik naast wat Koffie en Ace Venture al gezegd hebben zie, is ook behoefte aan begrip. Iemand die snapt wat je bedoelt en het niet met een 'ah joh, komt wel goed' antwoord afdoet. Klopt dat? (Even verder, lukte gisteren op mijn telefoon niet, toen sloeg het bericht vast)

Je zegt dat er geen bijeenkomsten bij jou in de buurt zijn, maar in welk gebied woon je? Misschien kun je afspreken met andere ace's bij jou in de buurt? Gewoon een oproepje doen?

Sterkte in ieder geval.

[yuki]

Hoi Korenwolf,

Ik herken heel erg wat je beschrijft. Om eerlijk te zijn loop ik hier de laatste anderhalve maand enorm tegenaan. Ik kan je op dit moment dan ook niet echt tips geven omdat ik hier zelf teveel mee worstel. Ik wilde je alleen even een hart onder de riem steken dat je echt niet de enige bent die zich zo voelt en zich daarin ook alleen voelt. Ik vind het bijvoorbeeld fijn om op het forum rond te lezen maar soms maakt het me ook heel verdrietig omdat ik dan haast wel de enige lijk die zichzelf soms echt kan haten. Iedereen lijkt het wel helemaal geaccepteerd te hebben en bij mij is dat gewoon nog niet zo. Verder worstel ik ook met een negatief zelfbeeld. Ik kan je alleen nog zeggen dat ik daar hulp bij heb gezocht en dat ik door gesprekken en therapieën hoop dat ik in de toekomst van mijn negatieve zelfbeeld afkom en vrede vind in mijn aseksueel zijn. Wat zal dat bevrijdend zijn! Dat gun ik jou ook.

Groetjes, Annemieke.

[Eruviru]

Het doet inderdaad goed te horen dat ik niet de enige ben die me zo voelt. Er lijkt soms zo'n druk te liggen op je goed voelen, het maakt het moeilijk om mensen te vinden die willen toegeven dat het soms ook minder gaat.

[Koffie]

Er ligt inderdaad een grote druk op geluk. Al die feelgood-goeroes, zelfhulpboeken en happinez-toestanden getuigen daarvan. En het glas dat nooit een keer gewoon half leeg mag zijn. Ik noem het de positiviteitsmaffia. Ik vind dat persoonlijk net zo nergens op slaan als altijd negatief zijn. Je kunt nu eenmaal niet altijd sterk en positief zijn. Ik ben ook blij dat ik een paar mensen heb aan wie ik af en toe kan vertellen dat ik sommige dingen gewoon heel moeilijk vind. Verder vereist de samenleving nu eenmaal toch een of ander masker. Daar heb ik me op zich de laatste decennia best redelijk bij neergelegd, maar ik heb nog steeds het meest op met echtheid.

[Ben Benieuwd]

Ik zit nog maar paar dagen op dit forum en las afgelopen dagen pas écht over aseksualiteit. Heb nog geen idee waar ik daarin sta.
Ben me er van bewust dat mijn leven in zekere zin eenzaam zal verlopen maar dat was al zo. Het is alleen nog eenzamer als je jezelf niet eens kent. Daar troost ik me mee. Keep your head up high!

[Edewecht]

Er lijkt soms zo'n druk te liggen op je goed voelen, het maakt het moeilijk om mensen te vinden die willen toegeven dat het soms ook minder gaat.

Klopt helemaal.

Er ligt inderdaad een grote druk op geluk. Al die feelgood-goeroes, zelfhulpboeken en happinez-toestanden getuigen daarvan. En het glas dat nooit een keer gewoon half leeg mag zijn. Ik noem het de positiviteitsmaffia.

Positiviteitsmaffia, haha, ja! Niet dat ik zo'n positivo ben, en niet dat ik zo depri ben, maar ik slinger op m'n levensweg wel tussen die twee heen en weer. Ik heb dan ook een gloeiende hekel aan woorden als 'tsjakka' en gebruik dit dan ook alleen als scheldwoord.

[AceVentura]

Ik denk ook niet dat altijd positief (net zoals altijd negatief) werkt. Als je de negatieve gedachtes geen ruimte geeft kan je er ook niets mee en wordt het alleen maar erger. Mijn persoonlijke streven is wel om zo veel mogelijk dingen van de positieve kant te bekijken, dit vooral omdat het gewoon prettiger is 

[Tempesta]

Iedereen lijkt het wel helemaal geaccepteerd te hebben en bij mij is dat gewoon nog niet zo.

Ik ben nu inderdaad op een punt dat ik mezelf accepteer en daar gelukkig mee ben, maar dat is een proces geweest hoor. Toen ik voor het eerst achter het bestaan van aseksualiteit kwam was ik euforisch. Die fase heeft enige tijd geduurd, maar na de high kwam het dal. Het idee dat ik fundamenteel anders in elkaar steek dan de meeste anderen voelde sterk isolerend. Ik was er vol van overtuigd dat ik eenzaam oud zou worden. Ben zelfs jaren weggeweest van dit forum, omdat ik de confrontatie met mijn anders zijn wilde vermijden.
Ik heb mijn weg in de wereld wel weer gevonden, maar de zoektocht ernaartoe was een lange. Ik denk dat dat in meer of mindere mate geldt voor iedereen hier.

[yuki]

Tempesta fijn om je reactie te lezen, en ik denk heel waardevol en hoopvol voor diegenen die hier nog mee worstelen en middenin dat proces zitten. Het helpt mij in ieder geval weer een stukje verder.

[AceVentura]

Aanvullend op wat Tempesta heeft verteld: Ik denk dat het voor de meesten wel een tijd geduurd heeft, ook bij mij moet je denken in termen van jaren. Dat is natuurlijk ook niet vreemd als je zo iets essentieels over jezelf ontdekt. Iedereen gaat daar op een andere manier mee om, en bedenk altijd: Er is geen goed of fout, er is gewoon jouw manier.

[yuki]

AceVentura, je laatste zin heb ik opgeschreven om heel goed te onthouden.