Interne twijfels van aro ace (herkenbaar?)

[stampedian]

Ik weet niet of dit de juiste plaats is, zo niet: dan mag dit topic gerust verplaatst worden.
Maar er is iets wat van mijn hart moet. Waar ik momenteel mee worstel en waar ik gisteren echt down om was.
Het is een heel verhaal geworden (sorry!), maar ik hoop dat het meer inzicht geeft in wat er in mij omgaat.

Korte voorgeschiedenis:
Ik weet sinds een jaar dat ik ace ben. Inmiddels weet ik ook dat ik aromantisch ben (iets wat ik nog steeds niet echt een plaats heb kunnen geven, het klinkt zo negatief, alsof je zegt dat je een afkeer hebt van alles wat met liefde te maken heeft).
Ik ben nu 34 jaar. Ik heb nooit een vriend gehad en heb daar ook nooit behoefte aan gehad. Maar sinds vorige maand begon er toch iets te roepen in mijn hart. Ik zou graag een vriend willen hebben (say what?!). Een vriend om samen gezellig op de bank een film te kijken of zo. Om samen iets leuks te ondernemen. Maar geen seks.
Ik ben dus begonnen met daten en het is... teleurstellend. Misschien doe ik het wel verkeerd en weet ik gewoon niet hoe ik moet communiceren. Misschien ben ik wel zo saai (creativiteit is een enorme afknapper, zo blijkt). Misschien ligt het wel aan de ander. Ik weet simpelweg gewoon niet waar ik moet zoeken. De grote visvijver met alles en iedereen erin, of de kleine poeltjes met ace-jes? En of ik het wel goed doe. En wat ik precies wil in/met een relatie. Want daar ken ik mezelf niet goed genoeg voor. Knuffelen heb ik inmiddels 'akkoord' bevonden en wellicht zijn er meer handelingen die ik later alsnog zou kunnen doen.

The good:
Afgelopen vrijdag was ik bij een vriendin van mij en ging het over relaties. Ik had haar destijds verteld dat ik ace was en dat was helemaal okee. Ze is zich vervolgens gaan inlezen over het onderwerp, zodat ze mij beter kan begrijpen. Super!
Nu heeft ze een relatie met iemand waarvan ze vermoedt dat hij ook ace is en dat hij zich daar nog helemaal niet bewust van is. Ze heeft het er met hem over gehad en ze kijken nu naar wat er wél mogelijk is en niet naar wat er NIET kan. Ik vind dat simpelweg geweldig! Nooit geweten dat mijn 'bekentenis' tot dit kon leiden! Dat ik misschien iemand anders ook rust en erkenning in zijn leven kan geven door anderen op aseksualiteit te wijzen.

And the bad:
Uiteraard ging het toen ook over mijn ge-date. Ze heeft mij gekoppeld aan een andere vriend van haar en ik heb hem nu 2x gezien. Ze gaf me het advies om hem de volgende keer te vertellen of het enkel bij 'gewone' vriendschap blijft of dat het wellicht meer kan worden. Aan de ene kant begrijp ik het (dan kan de ander ook verder), maar waarom moet ik dat al na 2 gesprekken beslissen? Ik wil iemand juist beter leren kennen en daar heb je tijd voor nodig. Tijd die mannen blijkbaar niet in de ander willen investeren (mijn ervaring).
Ik ben erg op mezelf, ik heb die tijd ook echt nodig om tot rust te komen. Misschien wel meer dan andere mensen, geen idee. Daarnaast heb ik het ook erg druk. Een fulltime baan met steeds meer verantwoordelijkheid, hobby's, boodschappen, het huishouden, huisdieren, sociale contacten, en nu dus ook die vriend.
Mijn vriendin vroeg zich af of een vriend dan wel in mijn leven past, want ik hoef hem minder vaak te zien dan dat hij zelf wil (nogmaals: ik zit ook met mijn tijd en mijn energie/rust). En die opmerking deed me pijn.
En slaat de twijfel weer toe. Gisteren heb ik de dag veelal huilend doorgebracht. Kan ik eigenlijk wel een vriend hebben? Die past in mijn leven? Is het niet gewoon beter om de rest van mijn leven als loner door te brengen? Ik ben dus op zoek naar een vriend, een buddy, voor een platonische relatie. Maar wie wil er nu een aro ace als ik?

[AceVentura]

Het is inderdaad een heel verhaal (daar hoef je geen sorry voor te zeggen hoor), dus hier komt ook een lange reactie van een andere aro-ace 

Ik weet sinds een jaar dat ik ace ben. Inmiddels weet ik ook dat ik aromantisch ben (iets wat ik nog steeds niet echt een plaats heb kunnen geven, het klinkt zo negatief, alsof je zegt dat je een afkeer hebt van alles wat met liefde te maken heeft).

Wat betekend aromantisch zijn wel voor jou ? en kan je het in die vorm makkelijker een plaats geven ?

Ik ben dus begonnen met daten en het is... teleurstellend. Misschien doe ik het wel verkeerd en weet ik gewoon niet hoe ik moet communiceren. Misschien ben ik wel zo saai (creativiteit is een enorme afknapper, zo blijkt). Misschien ligt het wel aan de ander. Ik weet simpelweg gewoon niet waar ik moet zoeken.

Bedenk altijd dat wat een ander over jou zegt meer zegt over hunzelf dan dat het daadwerkelijk over jou zegt.

De grote visvijver met alles en iedereen erin, of de kleine poeltjes met ace-jes? En of ik het wel goed doe. En wat ik precies wil in/met een relatie. Want daar ken ik mezelf niet goed genoeg voor. Knuffelen heb ik inmiddels 'akkoord' bevonden en wellicht zijn er meer handelingen die ik later alsnog zou kunnen doen.

Ik denk dat het goed is om dit eerst voor jezelf duidelijk te hebben voordat je daadwerkelijk iemand zoekt. Hoe weet je of iemand je kan geven wat je zoekt als je zelf nog niet weet wat je wil ?

Afgelopen vrijdag was ik bij een vriendin van mij en ging het over relaties. Ik had haar destijds verteld dat ik ace was en dat was helemaal okee. Ze is zich vervolgens gaan inlezen over het onderwerp, zodat ze mij beter kan begrijpen. Super!

Nu heeft ze een relatie met iemand waarvan ze vermoedt dat hij ook ace is en dat hij zich daar nog helemaal niet bewust van is. Ze heeft het er met hem over gehad en ze kijken nu naar wat er wél mogelijk is en niet naar wat er NIET kan. Ik vind dat simpelweg geweldig! Nooit geweten dat mijn 'bekentenis' tot dit kon leiden! Dat ik misschien iemand anders ook rust en erkenning in zijn leven kan geven door anderen op aseksualiteit te wijzen.

Dat is een van de belangrijkste redenen om voor meer zichtbaarheid te zorgen (en dus uit de kast te komen) en daarmee voor een groot deel het bestaansrecht van dit forum 
Goed gedaan dus 

Uiteraard ging het toen ook over mijn ge-date. Ze heeft mij gekoppeld aan een andere vriend van haar en ik heb hem nu 2x gezien. Ze gaf me het advies om hem de volgende keer te vertellen of het enkel bij 'gewone' vriendschap blijft of dat het wellicht meer kan worden. Aan de ene kant begrijp ik het (dan kan de ander ook verder), maar waarom moet ik dat al na 2 gesprekken beslissen? Ik wil iemand juist beter leren kennen en daar heb je tijd voor nodig. Tijd die mannen blijkbaar niet in de ander willen investeren (mijn ervaring).

Doe vooral wat goed voelt voor jou, en deel dat idee met hem zodat je weet of jullie het zelfde idee hebben over het verloop.

Mijn vriendin vroeg zich af of een vriend dan wel in mijn leven past, want ik hoef hem minder vaak te zien dan dat hij zelf wil (nogmaals: ik zit ook met mijn tijd en mijn energie/rust). En die opmerking deed me pijn.
En slaat de twijfel weer toe. Gisteren heb ik de dag veelal huilend doorgebracht. Kan ik eigenlijk wel een vriend hebben? Die past in mijn leven? Is het niet gewoon beter om de rest van mijn leven als loner door te brengen? Ik ben dus op zoek naar een vriend, een buddy, voor een platonische relatie. Maar wie wil er nu een aro ace als ik?

Dat is natuurlijk niet leuk om te horen zo'n opmerking. Ook hier weer: Volg je eigen gevoel. Misschien is nu nog niet het juiste moment, misschien is het niet de juiste persoon, en dat betekend zeker niet dat dat juiste moment en de juiste persoon er niet komen. De juiste persoon past in jouw leven en wil een aco-ace zoals jij.
Wat is jouw eigen gevoel over deze vriend ?

[Koffie]

Misschien moet iemand ook rustig aan de kans krijgen om je leven binnen te groeien. Ik weet niet hoe ik het anders moet uitdrukken, dus ik hoop dat het overkomt. Dat die ruimte gaandeweg ontstaat en dat ook gaandeweg duidelijk wordt wat voor vorm de relatie krijgt. Als die er komt. Ook als je niet aseksueel bent of aromantisch weet je niet altijd na 2 ontmoetingen of je iemand als partner wilt en hoe je dat praktisch en emotioneel vorm moet gaan geven.

[Ace89]

Lieve stampedian,

Ik herken mezelf zo erg in jouw verhaal! Het is al laat wn ik moet heel vroeg op morgen, dus ik moet je nu een uitgebreide reactie schuldig blijven. Wat ik je we even snel wil meegeven: niks MOET. En al helemaal niet nu of binnenkort. Neem de tijd om uit te vinden wat je nu daadwerkelijk wilt, en bijna nog belangrijker: wat je nodig hebt.

Uitgebreide reactie volgt morgen.

[Marie8]

Ik snap heel goed dat het moeilijk kan zijn om het te accepteren als je aromantisch bent, daar heb ik een jaar geleden het ook moeilijk mee gehad, dus je bent zeker niet de enige
Maar ik weet ook zeker dat dit ook weer goed komt
Voor mij hielp het om te beseffen dat het feit dat ik van veel mensen houd (vriendschappelijk dan ) losstaat van dat ik aromantisch ben (of meer demiromantisch realiseer ik me de laatste maanden...) en dat aromantisch zijn niet betekent dat ik van niemand kan houden of dat niemand van mij kan houden. Hoe dan ook, het komt sowieso goed, vroeg of laat.

Nu heeft ze een relatie met iemand waarvan ze vermoedt dat hij ook ace is en dat hij zich daar nog helemaal niet bewust van is. Ze heeft het er met hem over gehad en ze kijken nu naar wat er wél mogelijk is en niet naar wat er NIET kan. Ik vind dat simpelweg geweldig! Nooit geweten dat mijn 'bekentenis' tot dit kon leiden! Dat ik misschien iemand anders ook rust en erkenning in zijn leven kan geven door anderen op aseksualiteit te wijzen.

Goed bezig! 

[stampedian]

Dank jullie wel voor jullie lieve woorden!    Het doet me goed om te zien dat ik hierin niet alleen sta.
Inmiddels zijn de emoties alweer wat gezakt en voel ik me weer een stuk beter.