Jaloers

[Zonnekind]

Hoi allemaal,

ik heb een vraagje. Ik had vroeger een vriendin die in mijn ogen toen al het perfecte leventje had.
Ik heb ze nu meer dan 10 jaar niet meer gezien en nu zag ik ze terug. Zij heeft echt alles voor mekaar.
Ik wil niet teveel in detail gaan maar in mijn ogen heeft ze echt absoluut het perfecte leventje.
Ik ben zelf ontzettend gelukkig en had altijd het gevoel dat ik alles had wat ik wou
maar nu ik haar terug gezien heb en zoveel van haar te weten ben gekomen,
ben ik precies niet meer zo gelukkig en vooral ontzettend jaloers op wat zij heeft.
Het is geen haat-jaloezie, ik gun het haar van harte want tis een schatje,
maar ik heb nu het gevoel dat ik zoveel mis in mijn leven.

Heeft er nog iemand zoiets ooit al gehad?
Hoe ga je hiermee om?
Ik word er zelf gek van

[Koffie]

Ik heb het niet zo dat ik er echt helemaal naar van word, maar ik heb soms wel dat ik graag zou willen wat een ander wel bereikt heeft, of lijkt te hebben en waarvan ik weet dat de kans klein is dat dat voor mij weggelegd zal zijn in het leven. Een relatie bv.

Maar ik zou de gevoelens er gewoon laten zijn, ook als je wel afgunst voelt. Het zijn gewoon emoties, die zijn soms niet leuk en soms wil je dat je iets niet voelt zoals je het voelt, maar als je gaat proberen ze niet te voelen, worden ze juist sterker. Het is gewoon zoals het is en soms is het gewoon... (k*t wil ik zeggen).

En die perfecte leventjes zijn bovendien vaak zo perfect niet. Die worden ook geleefd door gewone mensen met gewone emoties en gewone tegenslagen in het groot en in het klein. Maar zij hebben iets wat jij mist en daardoor lijkt het zo mooi. En dat wijst je op jouw gemis.

[Overkantus]

Zonnekind?... Waar ken ik die naam ook al weer van? Oh ja, nu weet ik het weer. Dat introductieverhaal op de Aven wiki pagina's, dat me zo aansprak. De dame, begiftigd met zo veel positieve karakter eigenschappen. Die veel lacht en probeert overal het zonnetje in huis te zijn. Die ook tegenslagen te verwerken krijgt, er actief mee aan de slag gaat en ondanks dat het niet perfect wordt, toch steeds de goede kanten blijft zoeken. Om jaloers op te worden!

Het is een prachtige dag, de vogeltjes zingen, de bloemen staan in bloei, maar ik heb gehoord dat het voorjaar op Sicilië duizend keer mooier is, de vogels schijnen hemels te zingen in de bossen van Helicon en de Sharon-roos is mooier dan alle bloemen in mijn tuin. Dit denkende, dimt het zonnetje, de vogels twitteren betekenisloos en de bloemen zijn nu geen aandacht meer waardig.
Volgens de filosoof Bertrand Russell is deze wijze van denken-in-vergelijkingen, het probleem van jaloezie.
Het stoppen met vergelijken is volgens Russell de oplossing. Mentale discipline is nodig om deze foute gewoonte af te leren. Geniet ten volle van de dingen die je kant op komen en vermijdt vergelijkingen. Als er iets leuks gebeurt zou dit volledig ervaren moeten worden zonder enige beperking door gedachten dat het niet zo plezierig is als iets beters dat mogelijk iemand anders ten deel valt. De oplossing van jaloezie is gelukkig zijn, maar de moeilijkheid is dat juist deze jaloezie het obstakel naar geluk is. Mentale discipline doorbreekt deze patstelling. Zodra je jezelf geneest van jaloezie dan word je zelf benijdenswaardig. Immers, wat is benijdenswaardiger dan geluk? Aldus Russell.

Het is de afgelopen dagen mooi weer geweest dus ik vermoed, als ik je introductieverhaal begrijp, dat de kans groot is dat dit bericht inmiddels is achterhaald doordat je jezelf al weer grotendeels herpakt hebt.

Bertrand Russell's boek "The conquest of happiness, 1930" las ik na een tip van Erik7494.

[Zonnekind]

Je berichtje doet me in ieder geval wel lachen

Ik heb soms nog al wel jaloerse gevoelens gehad maar deze gingen altijd snel over. Dit maal blijft het hangen, vandaar mijn berichtje hier ook.
Ik heb geen idee hoe ik hiermee moet omgaan.

Ik ga je wat meer vertellen over de reden, misschien wordt het dan ook duidelijker.

Mijn man en ik willen geen kinderen. We genieten van het leven, als we het in onze kop krijgen om morgen naar d'Ardennen of de zee of waar dan ook te gaan, dan zijn we weg.
We doen wat we willen en moeten naar niemand kijken.
Mijn hormonen denken daar echter al een paar jaar anders over. Mijn moederklok tikt volop en maakt het me heel moeilijk.
Soms zorgen mijn hormonen ervoor dat ik zelf niet meer weet dat ik geen kinderen wil omdat die gevoelens zo ontzettend sterk zijn.
Gelukkig kan ik daar ontzettend goed over praten met mijn man en steunt hij mij daar heel hard in.
Het gebeurt dus wel vaker dat ik het moeilijk krijg en even jaloers ben als ik andere mensen van mijn leeftijd met kleine kindjes zie (want ja, ik zit op een leeftijd waarin iedereen uit mijn omgeving begint te kweken )
Maar als ik dan bijvoorbeeld 's avonds moe van het werk kom en ik bedenk mij dat ik dan normaalgezien nog een klein kind zou moeten gaan ophalen bij de grootouders of de crêche, dan ben ik weer blij dat ik geen kind heb.

Een tweede punt is, mijn man en ik hadden allebei altijd gezegd dat we niet in België zouden blijven wonen.
Tis een apenland en we wilden naar andere plaatsen.
Als we elkaar leerden kennen was dat dus heel fijn om dat van elkaar te horen maar omdat ik enig kind ben, vind ik het heel moeilijk om naar een ander land te gaan.
Zeker omdat mijn grootouders nog leven en die kan ik echt niet achter laten.
We hebben de plannen ook nooit concreet gemaakt en ondertussen hadden we allebei een vaste job en hadden we een huis hier dus werd de stap zetten alleen maar moeilijker.
Dat was geen probleem want we hadden hier echt wel onze draai gevonden en zoals ik al zei, we genieten van het leven.

Die vriendin waar ik nu over spreek woont in het buitenland, is samen met iemand van daar, heeft een kindje en geniet van het leven.
Het zijn voor mij blijkbaar te veel zaken samen waardoor het bij mij echt wringt.
Ik vind het zo knap dat zij die beslissing durft te nemen van: foert, ik trek mij niks aan van al de rest, ik denk aan mezelf en ik wil naar het buitenland.
In het land waar zij woont is het leven ook helemaal anders. Zij kan rustig thuis blijven, haar man is dokter, en ze kan voor haar kind zorgen.
Geen stress om 's morgens je kind naar de opvang te brengen voor je gaat werken en het 's avonds terug gaan halen, nog ergens met het kind naar de winkel, koken, wassen en plassen en slapen.
Nee, gewoon rustig 's morgens voor je kindje zorgen, spelen met je eigen kindje, als het slaapt het huishouden doen, rustig samen met het kindje naar de winkel,...
Een heel ander ritme dan hier maar doordat het in het buitenland is, toch ook heel goed betaalbaar.

Ik weet het, niemand houdt mij tegen om dit ook niet te doen, dat is een keuze geweest in ons leven en wij hebben ervoor gekozen om hier te blijven.
Ik sta nog altijd achter die keuze maar toch ben ik jaloers op haar leven.

Als ik iemand zie die een kind koopt waarvan ik denk: marginaal mens, ge zijt zelf gatachterlijk, begint toch ni aan kinderen!
Dan gun ik die persoon da kind ni en denk ik: ik zou absoluut een betere mama zijn.
Bij haar heb ik dat niet, ik ben er van overtuigd dat ze een goeie moeder is.
Ik gun haar dit leven ook echt wat ik vroeger bij jaloerse gevoelens niet had.

Ik begin nu gewoon even aan alles te twijfelen, heb ineens het gevoel dat ik niet genoeg uit het leven haal.
Ik leef heel "braaf" en neem geen risico.
Ik heb mij daar altijd zo goed bij gevoeld en nu vraag ik mij af of dat wel echt is wat ik wil.

Moesten mijn grootouders en ouders er niet meer zijn, zou ik heel andere beslissingen hebben genomen in mijn leven.
Ik ben super blij dat zij er wel nog allemaal zijn maar daardoor doe ik misschien niet 100% wat ik echt zou willen.
Sommige mensen zullen dan vinden dat dit mijn eigen schuld is maar ik weet, moest ik nu naar het buitenland gaan, ik niet gelukkig zou zijn
omdat ik hen dan achterlaat.

Ik vermoed dat ook deze gevoelens wel voorbij zullen gaan maar ondertussen zit ik er mee en weet ik er geen blijf mee.

Alvast bedankt voor jullie reacties

[Overkantus]

Oké oké duidelijk dat een weekendje zon niet gaat werken. Ik probeer het nog een keer met het volgende boek, maar ik kan er weer naast zitten. Je bent misschien in een pittige crisis beland. Je jarenlange twijfel rond je kinderwens met die vervelend aftikkende moederklok, de afbakening/verdeling van verantwoordelijkheden tussen (groot)ouders en jezelf in relatie tot eigen vrijheidswensen en het recht op een eigen leven. Met deze prangende vragen is het niet fijn is als een oude kennis alles makkelijk lijkt te krijgen en dat alles bovendien zonder last van gewetensnood en zorgplicht. Echter, ook zonder je vriendin zouden deze vraagstukken een crisis waard zijn.

Hoe moet je hiermee omgaan? Dr. M. Scott Peck schrijft in zijn boek "The Road Less traveled, 1978" over onze neiging om het legitieme lijden, dat de confrontatie met onze problemen nu eenmaal met zich meebrengt, uit de weg te gaan.   
Ons beeld van de werkelijkheid is als een landkaart waarop we onze weg door het leven moeten uitstippelen. We krijgen deze landkaart niet bij onze geboorte mee maar we moeten deze met veel moeite en inspanning zelf maken. Nog moeilijker dan de eerste opzet van de landkaart is de noodzakelijke revisie; de kaart moet immers up to date blijven. Wat gebeurt er wanneer iemand met veel pijn en moeite een behoorlijk wereldbeeld gekregen heeft en door nieuwe informatie blijkt dat zijn wereldbeeld niet juist was waardoor hij belangrijke veranderingen in zijn landkaart zal moeten aanbrengen? Dit is zo pijnlijk en kost zoveel moeite dat er welhaast een ondraaglijke situatie ontstaat. Heel vaak, en meestal zijn we ons dit zelf niet bewust, zullen we de nieuwe informatie dan ook negeren. Wanneer waarheid en werkelijkheid pijnlijk zijn, worden ze vermeden. We kunnen de landkaarten alleen aanpassen als we deze pijn niet uit de weg gaan.

Problemen oplossen kost tijd. Gun jezelf deze tijd om niet onmiddelijk een oplossing te willen, ondanks de periode van onrust, onzekerheid en pijn die niet te vermijden is in de confrontatie.

Veel sterkte en wijsheid in je lastige afwegingen.

[Zonnekind]

Dankjewel voor de, weeral, lieve en wijze woorden.
Ik denk dat ik idd even in een persoonlijke crisis zit (hoewel ik dat woord liever niet gebruik omdat het zo zwaar klinkt)
We zijn nu ook aan het bouwen, we zijn getrouwd en er komen geen kinderen. Hierdoor heb ik nu een beetje schrik dat mijn leven hier stopt. Als het huis af is en we wonen daar is de laatste grote stap in mijn leven gezet. Hier blijft het bij.
De rust die dit geeft en waar ik zo naar uitkeek boezemt mij nu angst in.

[Overkantus]

Hoi Zonnekind, daar ben ik weer want het lijkt toch weer anders te liggen dan ik eerder dacht. Jaloezie en crisis zijn reeds aangestipt. Driemaal is scheepsrecht. Je laatste bericht gaat over je angst voor rust en sleur. Misschien kan Russell je ook hierin gerust stellen want volgens hem behoort een "gelukkig" leven in belangrijke mate juist een "rustig" leven zijn. Het is uitsluitend in een rustige atmosfeer waar echte vreugde kan gedijen.

De angst voor verveling:
We zijn banger voor sleur dan ooit tevoren. De gelijkenis tussen de dagen moet koste wat kost doorbroken worden. Door de huidige reclame-propaganda-machine zijn we gaan geloven dat verveling geen natuurlijk onderdeel uitmaakt van het lot van de mens en dat dit voorkomen kan worden door het najagen van voldoende excitement. De wens om onder verveling uit te komen, zodra zich een kans voordoet is zeer verleidelijk. Vele rijken, die het zich kunnen veroorloven, trekken voortdurend van plaats naar plaats, met hun pleziertjes, dansen en drinken maar verwachten hiervan telkens meer van te kunnen genieten in een nog exotischer oord dan het vorige.
Het verlangen naar excitement zit diepgeworteld. Russell beweerde in 1930 zelfs dat oorlogen, razzia's en executies wel een component bevatten van de vlucht uit verveling. Ruzie met de buren is soms zelfs beter dan niets.

Het trage ritme van de natuur:
Een gepaste hoeveelheid opwinding en spanning is gezond maar te veel excitement nastreven is uitputtend omdat er steeds sterkere stimuli nodig zijn om dezelfde kick te ervaren. In zoverre is het met drugs vergelijkbaar. Wat we ook mogen denken, uiteindelijk zijn we zijn wezens van moeder Aarde; Het ritme van het aardse leven is gewoon langzaam; herfst en winter zijn net zo belangrijk als voorjaar en zomer. Het is noodzakelijk om contact te houden met de eb en vloed van ons aardse bestaan. Het menselijk lichaam heeft zich, door de eeuwen heen aangepast aan dit tragere ritme.
Veel pleziertjes, neem gokken als voorbeeld, heeft geen enkel natuurlijk element van dit contact met de aarde. Direct na afloop van het lolletje, laten ze iemand stoffig en ontevreden. Hongerig naar iets... maar hij weet niet naar wat. Dergelijke oppervlakkige pleziertjes brengen niets dat blijvende vreugde voortbrengt. De passiviteit van het plezier gaat tegen onze natuurlijke inspannings-instincten in. Datgene daarentegen, dat ons met het leven op aarde in contact brengt, heeft iets diep bevredigends; Als dat eindigt dan blijft het geluk dat ze brachten behouden, al is de intensiteit wellicht minder intens dan van de meer spannende uitspattingen. Ook Peck zoekt het werkelijk geluk meer in activiteiten waarin discipline, verantwoordelijkheid, moed en inspanning, wellicht paradoxaal, toch uiteindelijk de meeste voldoening en vreugde geven. Zinvol werk doen, onderhoud van waardevolle vriendschap, het hebben van de werkelijke interesse in personen en dingen die verder reiken dan onze eigen ego.
Wat betreft passieve genoegens, stelde Peck aan een therapiegroep van vijf vrijgezellen de vraag wat zij van het leven verwachtten. Ze hoopten dat ze zouden trouwen met iemand die werkelijk van hun hield. Niemand zei dat hij de kans zou willen krijgen om te beminnen en goed te doen. Het element inspanning was in hun dagdromen totaal afwezig. Hun ideaal was een moeiteloos passief leven waarin voor hen gezorgd werd in alle liefde. Maar iemand die alleen maar van plan is om passief de liefde op zich af te laten komen, moet rekenen op de ene teleurstelling na de andere.

Ego begrenzingen in relatie tot verliefdheid, liefde en geluk:
Een baby die zijn handen en beentjes beweegt, denkt dat de wereld beweegt. Het wezentje kan geen onderscheid maken tussen zichzelf zijn bedje en zijn ouders. Zijn ego omvat de gehele wereld zonder begrenzingen. In latere levensjaren leren we wie we zijn en wie we niet zijn, wat we zijn en wat we niet zijn. Dit zijn mijn gedachten, mijn gevoelens, mijn standpunten. Ons besef van deze beperkingen bepaalt de begrenzingen van ons ego, onze identiteit. Binnen deze beperkingen is het eenzaam. De meesten van ons voelen zich in deze eenzaamheid ongelukkig. Zij snakken ernaar om aan de grenzen van deze eenzaamheid te ontsnappen. Wanneer zij verliefd zijn, ontstaat - tijdelijk-  zo'n situatie. Op het moment dat wij verliefd worden, stort een gedeelte van de muur die onze identiteit begrenst in. Mijn geliefde en ik zijn één. Het toppunt van zaligheid en extase. De eenzaamheid is overwonnen. Echter, wanneer we verliefd zijn is er géén sprake van uitbreiden van ons territorium, de muren rondom onze identiteit storten gewoon in. De identiteitsgrens echt naar buiten uitbreiden is een heel ander verhaal. Dat kost moeite die met discipline en liefde is op te brengen. Verliefd worden gebeurt zonder de minste inspanning. Luie, ongedisciplineerde mensen worden net zo makkelijk verliefd als ijverige serieuze mensen. Echte liefde gaat gepaard met voortdurende territoriumuitbreiding met de bijbehorende inspanning en discipline. Echte liefde heeft een prijs. De meest waardevolle vreugde is te behalen rondom oprechte interesse in activiteiten, dingen en personen die met liefde en toewijding worden behandeld. De inspanning hiervoor maken de grenslijn rondom ons ego steeds onduidelijker en dunner. Het deel van de wereld dat we met interesse en liefdevol behandelen, nemen we binnen de grenzen van onze identiteit op, zodat we groeien. Het is in deze diepe instinctieve samensmelting waarin men zich deelnemer voelt in de stroom van het leven. Niet de ultieme excitement maar de minder intense excitement van interesse, toewijding en liefde, maakt het leven zo waardevol als je zelf wilt.

Echt saai hoeft het nooit te worden.

P.S.
Dit bericht is weer wat langer dan bedoeld, maar ik misbruik deze topic om ook gelijk voor mezelf wat gedachten te ordenen en hier te dumpen.   
De wijsheid is natuurlijk weer van de auteurs. Ik ben noch een psychiater, noch een filosoof.

[Bubble]

Hoi Zonnekind,

Als ik jouw stukjes zo lees komt er heel sterk een liedje bij me naar boven: 'Is dit alles' van Doe Maar ( https://youtu.be/NCkJe1iurjI ), maar dan op het kind na.
Geen leuk gevoel en hopelijk/vast tijdelijk. Maar voorlopig zit je er dan toch maar in.

Sterkte daarmee

[Overkantus]

Spot-on Bubble. Tekst en muziek drukken de monotone werkelijkheid geweldig uit. De YouTube reacties zijn allemaal positief. Zijn vraag "Ik zoek iets meer, ik weet alleen niet waar?" is kennelijk voor velen zo herkenbaar dat het haast humoristisch overkomt. Zo rot klinkt het monotone deuntje niet, integendeel dus misschien valt een grotendeels monotoon leven ook mee .

De vraag "waar je het moet zoeken" is ook waar Russell mee bezig was. Een zelf-gerichte belangstelling, met een focus op de eigen zonden, dwaasheden en tekortkomingen, hielpen hem in ieder geval niet. Naar binnengerichte belangstelling leidt niet tot activiteiten die de verveling voorkomt. Hij verlegde zijn interesse meer en meer naar externe dingen: de toestand van de wereld, diverse kennisgebieden, mensen waar hij iets voor voelde. Een naar buitengerichte belangstelling inspireert altijd wel een activiteit. Zolang de belangstelling aanhoudt, wordt de verveling voorkomen. Genieten van de natuur, vriendelijk zijn, berichtjes op dit forum, meeleven met anderen, vriendschap enz. enz. Bij Russell heeft het gewerkt. Nu wij nog.

[Zonnekind]

Dankjewel voor jullie reacties (helemaal niet erg dat het wat langer is  )
Ik moet alles even laten bezinken.
Ik ben net veranderd van job (ja ook dat nog  ) omdat ik mij in mijn vorige job mentaal doodverveelde. Mijn kinesist zei toen dat het belangrijk was om mij te focussen savonds en in het weekend op hobbys om er niet aan onderdoor te gaan.
Dat lijkt heel sterk op een stuk van de tekst van overkantus.
Omdat we nu al bijna 2 jaar enkel met onze bouw bezig zijn, is onze wereld even heel klein geworden. Geen tijd voor hobbys of liefde of passie voor iets anders. Kans is dus groot dat dit mee aan de basis ligt.

Ondertussen voel ik me wel al terug beter in mijn vel  binnen een paar maanden is het huis hopelijk af, zijn we verhuisd, kunnen we terug andere dingen doen en daartegen heb ik mijn draai ook helemaal gebonden op mijn job. Ik hoop dat ik dan ook terug volledige rust in mijn kopke kan krijgen 

Overkantus, hoe je begon in je eerste berichtje in dit topic heeft mij ook bezig gehouden. Twas voor mij precies nodig dat iemand buiten mezelf eens "beschreef" hoe ik ben. Alsof ik dat vergeten was...
Maar kheb me daardoor wat kunnen vermannen en ik laat me daardoor niet meer zo hangen wat ik de vorige dagen wel deed.

Het feit dat er boeken over bestaan wil wel zeggen dat ik niet de enige ben en dus niet compleet gestoord 

[Zonnekind]

Bubble, nog vergeten te schrijven. Ik ken het nummer goed maar kheb eigenlijk nog nooit grondig naar de tekst geluisterd. Ik ga dat dankzij jou nu zeker wel doen! Dankjewel

[Overkantus]

...
Het feit dat er boeken over bestaan wil wel zeggen dat ik niet de enige ben en dus niet compleet gestoord? 

Zonnekind,  Als je het zo formuleert  met je emoticon, denk ik dat je klaar bent voor een totaal nieuwe invalshoek. Het gaat ook over geluk en eenvoud, waar de filosoof Bertrand Russel el eerder over schreef. Na enkele minuten wordt duidelijk wat er gebeurt als het trage leefritme van moedertje natuur wordt verstoord.

Erg leerzaam dankzij topacteurs en moderne dans.  Ondanks dat het Engelstalig is, vond ik het best goed te volgen.
Bekijken van deze video (5 min) is op eigen risico. Try not to laugh.
https://www.youtube.com/watch?v=so9DBHCo64Q

[Zonnekind]

Ik werd absoluut gek van het filmpje maar ik snap de boodschap erachter wel

Ik probeer mij terug wat meer te focussen op concrete leuke dingen in mijn leven.
Het komt helemaal goed met mij maar ik moet dit gewoon wat tijd geven denk ik.
Ik moet even "aanvaarden" dat ik nog in België woon, dat er geen kinderen komen maar dat ik eigenlijk wel een zalig leven heb waarin ik alles heb wat ik wil.

Gelukkig blijft het zonnetje goed schijnen waardoor ik me sowieso al wat beter voel

[Zonnekind]

Ben nog iemand tegengekomen van vroeger. Die is nu samen met haar man en hun dochtertje alles in orde aan het brengen om te verhuizen naar het buitenland...   
Het universum test mij 

[Bubble]

Och hemel! Succes met je challenge dan maar