Het verhaal van een aro-ace

[IJskonijn]

Hallo lieve mensen,

Na een aantal maanden het forum gestalkt te hebben, ben ik toch maar lid geworden. Omdat ik nog niet goed weet hoe ik alle nieuwe kennis over mezelf aan mijn familie/vrienden moet gaan uitleggen, ga ik eerst maar online oefenen met over mezelf vertellen. Dus hier mijn verhaal (mezelf kennende zal het wel lang worden).

Ik ben een (cis)vrouw van inmiddels net 30. Afgelopen januari ben ik er min of meer bij toeval achter gekomen dat er veel meer bestaat dan hetero-homo-bi en er ging echt een wereld voor me open. Ik kan er nog steeds niet over uit dat niemand me dit ooit verteld heeft en dat ik er zelf via het internet achter moest komen!

Hoewel ik altijd een beetje a-typisch ben geweest en nogal wat tegenstijdige karaktertrekken heb, kon ik altijd prima overweg met andere mensen en zag ik mezelf nooit als heel erg anders dan anderen. Tijdens mijn puberteit heb ik vol verbazing en ongeloof om me heen gekeken, naar waar iedereen in vredesnaam mee bezig was. Want kom op zeg, instant seksuele aantrekkingskracht, dat was toch iets wat Hollywood verzonnen had? Normale mensen (zoals ik natuurlijk  ) die wilden pas seks als ze iemand echt goed kenden en een relatie hadden en zo. Pfft. Ik was best trots op mezelf dat ik niet zo'n 'hormonale puber' was en gewoon lekker m'n eigen ding deed. Ergens diep van binnen merkte ik wel dat ik een soort gevoel van empathie had voor de lhbt-community, hoewel ik mezelf zonder twijfel als heteroseksueel beschouwde. Ik was er immers zeker van dat ik niet aangetrokken was tot andere meisjes, dus kon ik nooit homo of bi zijn. Ik kreeg nagenoeg geen aandacht van jongens (behalve dat ik meer dan genoeg goede mannelijke vrienden had en nog altijd heb), ik snapte toen nooit goed waarom maar achteraf gezien straalde ik waarschijnlijk onbewust een soort 'laat-me-met-rust' uit.

Rond m'n twintigste begon ik te twijfelen. Het hormonale was er grotendeels vanaf, en veel van mijn vrienden hadden serieuze relaties. Ik had nog steeds weinig interesse. Was ik dan toch degene die raar was? Nouja, ik was ook wel stronteigenwijs. En toen was ik 22 en kwam daar die ene jongen. Halleluja, ik was verliefd. En hij ook. Ik was normaal! ... tot we gingen daten. Ik ging het liefst met hem uit eten, want dan zat er een tafel tussen ons in en kon hij niet aan me zitten. Maar dan zat hij met z'n verliefde puppy-ogen naar me te kijken, waar ik letterlijk misselijk van werd. Ik vond hem geweldig om mee te praten, we hadden veel gezamenlijke interesses, dezelfde zwarte humor en hij was slim en vrolijk en nuchter. Maar de 'verliefdheid' verdween net zo snel als dat het gekomen was. Ik snapte er niks van. Hij was geweldig, maar zijn gevoelens leken van een totaal andere orde dan die van mij. Na een maand of drie stelde hij voor dat we officieel een relatie zouden hebben en ik wist niet hoe hard ik 'nee' moest roepen. Gelukkig vatte hij het goed op, maar hij was verdrietig. Ik was alleen maar ontzettend opgelucht dat ik nu gewoon met hem kon praten en lachen zonder dat er 'bijbedoelingen' waren.

En zo gingen er weer jaren voorbij. Mijn vrienden bleven maar vragen naar mijn liefdesleven, ik had geen andere verklaring dan dat ik omringd was door idioten. Ik probeerde een serieuze datingsite, maar voelde er totaal niks bij. Ik gaf het min of meer op. Ik was gelukkig met mezelf, kon prima alleen zijn en was eigenlijk best wel heel erg gesteld op m'n zelfstandigheid. Ik maakte me er ook niet druk om, mijn twee oudere broers waren ook verstokte vrijgezellen. Gewoon een familietrekje dus?

En toen was ik ineens 29 en hadden mijn broers ineens allebei een serieuze relatie. Mijn vrienden gingen trouwen en kregen kinderen. Ik was net gestopt halverwege een slopende masterstudie en had ineens het gevoel dat ik ergens een boot ontzettend had gemist. Drie maanden lang was ik niet te genieten. Ik spendeerde mijn avonden op Pinterest. Ik kwam allerlei lhbt-humor tegen en groef mezelf er helemaal in. Hilarisch. Mensen die anders zijn dan de meerderheid, dat herkende ik. Ik kwam vlaggen tegen van allerlei dingen waar ik nog nooit van gehoord had. Panseksueel, non-binary... wtf? Wauw. En toen was daar die post. The 21 realest Tumblr posts about identifying as asexual.
Ik had geen idee wat aseksueel was, maar ik was nieuwsgierig dus ik klikte erop. Ik las het en aan het eind van de pagina zat ik geamuseerd en verbaasd naar mijn scherm te kijken. Jemig, het klonk wel een beetje als mezelf. ... Maar, huh? Ik typte het in op google en kwam op AVEN terecht. Met trillende handen las ik de wiki door. Alsof er een gigantisch kwartje in mijn hoofd naar beneden stuiterde. Dit was het, dit verklaarde alles. Ik was aseksueel. En er waren nog veel meer mensen net als mij! De opluchting was groot.

Wekenlang was ik niet weg te slaan van Aven en Pinterest. Alles wat ik dacht te weten, bleek niet waar. Esthetisch aantrekkelijk? Een squish hebben, kan dat ook? Kijk, nu komen we ergens.
Inmiddels ben ik zover dat ik ook tot de conclusie ben gekomen dat ik aromantisch ben (stom genoeg had ik precies dezelfde omgekeerde redenatie als bij m'n seksuele orientatie: 'ik ben niet verliefd op meisjes, dus zal ik wel heteroromantisch zijn'), hoewel de acceptatie daarvan voor mezelf een stuk moeilijker was dan het aseksueel-zijn. Iemand (geen idee meer waar) gaf de geweldige tip: probeer het een maand uit. Definieer jezelf als aromantisch en kijk wat het met je doet, of het voegt. Ja dus. Ik heb nog wel eens spontane uitbarstingen van frustratie en/of verdriet, maar hoe meer ik erover lees, hoe meer ik dingen van mezelf (uit het heden en verleden) ga herkennen en begrijpen. En hoe meer ik begrijp hoe mijn brein werkt, hoe meer ik kan sturen op de dingen die ik wel nodig heb en los kan laten wat ik dacht nodig te hebben. Jemig, wat klinkt dat vreselijk filosofisch. Afijn.

Dit was mijn verhaal. Blijkbaar moest ik het toch kwijt.

Oh ja, IJskonijn is iets wat ik mezelf al heel lang noemde. Omdat ik, tsja, niet zo veel scheen te voelen dus. Haha. "Word je nooit verliefd dan?" "Nee joh, je kent me toch? Ik ben nou eenmaal een ijskonijn." Het was altijd al een beetje een geuzennaam, en ik heb hem nu als Aro-Ace besloten met trots te behouden (hoewel ik nu weet dat ik wel degelijk dingen voor andere mensen voel, alleen op een andere manier).

... Nog tien jaar om 20 katten te verzamelen en gecertificeerd Crazy Cat Lady te worden 

[AceVentura]

Welkom op het forum IJskonijn

Bedankt voor je uitgebreide verhaal. 
Ik ben zelf ook aromantisch aseksueel en herken zeker delen van jouw verhaal. Bijvoorbeeld het als hetero identificeren voordat ik aseksualiteit had ontdekt, en denken dat die andere maar vreemd doen 
Fijn dat je ons gevonden hebt, en als je nog vragen hebt mag dat natuurlijk altijd.

[Memalon]

Haha, geweldig, jouw humor 

Welkom!!  en heel fijn dat je er vrede mee lijkt te hebben zoals je bent. Dat mocht natuurlijk ook al toen je dacht dat je de enige was, maar ik weet dat het wel helpt om te weten dat 'het' een naam heeft en er meer van zijn.

[Koffie]

Welkom en bedankt voor je intro. Ik ben niet aromantisch, maar ook niet bepaald een heethoofd (ik noem mezelf grijsromantisch) en ik herken me in elk geval in het aseksuele deel van je verhaal. Ik had ook het idee dat andere raar deden en ik kon me niet eens voorstellen dat het echt was. Voor een deel klopten die pubers natuurlijk dingen ook wel op omdat ze er tegen elkaar mee op liepen te bieden af en toe, maar de basis was wel degelijk echt waar en ik kon (en kan) daar niets mee.

Ik heb dat zelf ook zo gedaan, mijn bevinding even laten bezinken, al meldde ik me geloof ik wel meteen hier aan, zo blij was ik. Ik had wel meteen het gevoel dat het klopte, maar het impliceert ook nogal wat, dus het moest even acclimatiseren. Echt je hele kijk op de wereld, de mensen en relaties is fundamenteel verschillend. Letterlijk je kijk, want seksuelen kijken naar mensen en verbinden dat aan seks. Iets wat ik nog steeds verstandelijk moet beredeneren, ik voel dat zelf helemaal niet.

Als je nog vragen hebt, of wat wil delen, dat mag natuurlijk altijd. Kan me helemaal voorstellen dat je je verhaal toch even kwijt moet.

[Bubble]

Welkom IJskonijn (geniale naam overigens)
neem een stukje 

[SaxiePhone]

Van harte welkom!

[IJskonijn]

oooh daar hou ik wel van!  Dank, dank iedereen
Het is inderdaad vooral fijn om te weten dat je niet de enige bent en dat er een naam voor is.

[Tempesta]

Welkom IJskonijn .

Rond m'n twintigste begon ik te twijfelen. Het hormonale was er grotendeels vanaf, en veel van mijn vrienden hadden serieuze relaties. Ik had nog steeds weinig interesse. Was ik dan toch degene die raar was? Nouja, ik was ook wel stronteigenwijs. En toen was ik 22 en kwam daar die ene jongen. Halleluja, ik was verliefd. En hij ook. Ik was normaal! ... tot we gingen daten. Ik ging het liefst met hem uit eten, want dan zat er een tafel tussen ons in en kon hij niet aan me zitten. Maar dan zat hij met z'n verliefde puppy-ogen naar me te kijken, waar ik letterlijk misselijk van werd. Ik vond hem geweldig om mee te praten, we hadden veel gezamenlijke interesses, dezelfde zwarte humor en hij was slim en vrolijk en nuchter. Maar de 'verliefdheid' verdween net zo snel als dat het gekomen was. Ik snapte er niks van. Hij was geweldig, maar zijn gevoelens leken van een totaal andere orde dan die van mij.

Jep. Jep. En jep . Heel herkenbaar!

[Edewecht]

Hallo IJskonijn, welkom. Ik ben blij met je verhaal.

Iemand (geen idee meer waar) gaf de geweldige tip: probeer het een maand uit. Definieer jezelf als aromantisch en kijk wat het met je doet, of het voegt.

Hier loop ik ook al een tijd aan te denken, om dit gedachten-experiment uit te voeren. Het bestond dus al!   Bedankt voor deze tip.

[Fricai]

Hoi IJskonijn, welkom! ?

Naar aanleiding van je verhaal komen twee vragen in me op:
- Was je verliefdheid zo snel verdwenen omdat je niet zag zitten waar het allemaal naartoe met die jongen? Of was dat sowieso gebeurd, denk je? Zeg maar, dat het een heel erg tijdelijk fenomeen was, voor jou?
- Heb je helemaal geen behoefte om nog eens verliefd te worden, en die persoon ook te leren kennen (zonder bijbedoelingen dan)?

Zwarte humor, zei je? Ik vind grappen 'die echt niet kunnen' altijd echt hilarisch. Mijn favoriete weet ik niet hoe ik hem zou moeten vertalen, dus maar in het Engels:

Dark humor is like food.
Not everybody gets it.

[AceVentura]

Die is wel heel fout inderdaad 

[IJskonijn]

  oehhh die is goed fout! Hahahaha

In antwoord op je vragen Fricai:
- ik heb werkelijk geen idee, maar ik denk dat het sowieso wel gebeurd was, aangezien ik niet echt verliefd was maar gewoon heel heel graag vrienden wilde zijn. Het feit dat hij vrijwel meteen begon te frunniken en almaar wilde knuffelen heeft er denk ik zeker wel aan bijgedragen dat dat hele blije er voor mij gauw vanaf was. De basis van het hem leuk vinden bleef namelijk wel, ook (of eigenlijk: vooral) toen we niet meer aan het daten waren.
- Het is niet zo dat ik absoluut geen relatie wil, ik heb er gewoon niet echt behoefte aan en ik ga er dus ook niet actief naar op zoek. Mocht ik ooit iemand tegenkomen die ik geweldig vind, ja tuurlijk.

[Fricai]

Dus, eigenlijk is 'Crazy Cat Lady' () 'Plan A', maar als het je toevallig toch overkomt, sta je er wel voor open.

Ah, nou bedankt voor de openheid! Het is wel lastig in te leven soms in mensen die dingen anders ervaren. Ik kan me dan weer helemaal niet voorstellen verliefd te worden op iemand (of iets soortgelijks), en geen behoefte te hebben aan knuffels en dergelijke. Misschien wel net zoals 'seksuelen' zich geen verliefdheid of aantrekking kunnen voorstellen zonder behoefte aan seks?

[IJskonijn]

Ik denk dat dat een hele goede vergelijking is!