Professionele hulp?

[GrAcefulMermaid]

Hey all!

Dit heeft even wat meer achtergrond informatie nodig... dus backstory time! Ik kom zelf uit een gezin waar sex wordt gezien als een van de belangrijkste aspecten van een relatie. Als in: mijn vader heeft me meerdere malen verteld dat als je niet minstens twee keer in de week seks hebt er iets mis is met je relatie. Mijn moeder heeft me verteld dat ze de scheiding niet zag aankomen omdat mijn ouders na een "stillere periode eindelijk weer sex hadden". Dit is mij natuurlijk altijd bijgebleven...

Daarnaast heb ook ik te maken gehad met seksueel misbruik in mijn early teens. Dit heeft voor veel psychische problemen gezorgd waar ik ook voor in trauma therapie ben geweest. Ik heb het gelukkig allemaal kunnen verwerken, maar dit blijft natuurlijk altijd meespelen.

Een aantal jaar geleden zijn mijn man en ik in therapie geweest bij een seksuoloog. Dit omdat ik dus (bijna) nooit zin had in seks. Ik dacht dat er iets mis was met mij, dat ik niet kon voldoen aan de eisen die aan een relatie worden gesteld en dat ik daarom mijn man niet gelukkig kon maken. We hebben hierbij veel oefeningen gekregen die we samen moesten gaan doen. Het hielp, heel eventjes, maar mijn "lack of desire" bleef.

Dit was allemaal voordat ik de termen asexuality, demisexuality, gray-ace etc. Kende. Nu ik hier meer over onderzocht heb begin ik te accepteren dat ik waarschijnlijk wel ergens onder de ace umbrella pas. Maar voor mezelf twijfel ik nog wel waar dit vandaan komt. Is dit iets wat door mijn trauma komt of zou ik ook  aseksueel zijn geweest als dit nooit gebeurd was? Mijn man stelde voor om voor dit soort vragen met een professional te gaan bespreken. Ik denk dat dit wel een goed idee is, maar zou niet weten waar ik moet beginnen 

Dus nu eigenlijk waar dit hele lange verhaal om ging: hebben jullie wel eens professionele hulp gezocht voor veagen over jullie geaardheid/identiteit? Zo ja, waar en hoe ging dat?

[Koffie]

Om te beginnen: nee, daarvoor heb ik geen hulp gezocht. Mijn aseksualiteit is in therapie wel eens oppervlakkig besproken, maar daar vrij aparte reacties van mijn therapeut is het blijven liggen. Nu heb ik ook geen hulp meer nodig bij het zoeken naar mijn geaardheid/identiteit, maar in een periode had ik wel steun kunnen gebruiken in het accepteren daarvan. Uiteindelijk ben ik er voor mezelf gewoon tevreden mee. Ook al vind ik het niet 'praktisch'.

Het is ook niet heel makkelijk om professionele hulp te zoeken voor zoeken naar/acceptatie van aseksualiteit, omdat er onder professionals nog weinig erkenning is. Zeker als er ook trauma meespeelt niet. En natuurlijk is het mogelijk dat trauma maakt dat je een angst of afkeer hebt van seks, maar dan spreken we niet van asekualiteit als geaardheid.
En om het nog lastiger te maken: het een sluit het ander niet uit, dus je kunt ook (sekueel) trauma hebben opgelopen plus aseksueel zijn als geaardheid.

De kern van asekualiteit is dat je je niet seksueel aangetrokken voelt.

Zelf ben ik ook opgevoed met het idee dat seks een heel belangrijk onderdeel is van een relatie. Op een gegeven moment liet ik voorzichtig doorschemeren dat het mij niet zo enorm leek te boeien en dat ik eigenlijk niet goed begreep waarom je het ook gewoon niet kon doen, maar dat werd niet begrepen. Overigens geheel geen verwijt, in de jaren 60 van de vorige eeuw was het juist zo bevrijdend dat je seksualiteit niet meer hoefde te onderdrukken en niet al te zeer moest verbergen en dan komt er zo'n piepkuiken dat de boel weer in de war schopt. En mijn ouders groeiden op in de sixties en voedden hun kinderen op in de seventies. Ze waren ook producten van hun tijd.

Tegenwoordig is het helemaal openlijk, met al die seks op TV en reclames voor orgasmecremes op tijden dat kinderen ook TV kijken. Geen seks willen lijkt onmogelijk.

Dus ja waar te beginnen, ik weet het werkelijk niet. Daarbij heb je ook niet altijd evenveel keus, afhankelijk van contracten van zorgverleners met verzekeraars. Volgens mij kun je het beste ergens op gesprek gaan om te zien of het wederzijds klikt en of ze openstaan voor het idee van aseksualiteit.

[Eugenie84]

Ik volg yonitherapie. Niet zo zeer naar aanleiding voor aseksualiteit. Maar wel om een beter inzicht te krijgen in mijn eigen seksualiteit. Vooral omdat ik het gevoel had, dat seks voor mij vooral iets was dat eenrichtingsverkeer was. Waarbij er wel heel wat bij mij gebeurde, maar er vooral ook passie ontbrak. En bovendien had ik totaal geen contact met mijn eigen lijf. Waardoor ik totaal geen besef had van wat fijn voelde voor mij.
Hij werkt grotendeels met mensen die seksueel misbruik hebben meegemaakt.
www.yonitherapie.com

Het gaat dus grotendeels om massage. Waardoor je dus je eigen lijf beter leert kennen.
Verder is het een gans ritueel. En is de bedoeling dat je zelf niks hoeft te dien. Geen verwachtingen moet inlossen.
Praten over wat je voelt/gevoeld hebt ook een wezelijk deel van de therapie.

[Fricai]

Ik heb er wel eens eenmalig met een psycholoog over gekletst. Die was gelinkt aan de universiteit, daardoor was het erg laagdrempelig. Herinner me er weinig meer van. Ik geloof dat er weinig te bespreken viel, want ik ondervond geen psychische of praktische problemen.
Geen flauw idee of je direct in aanmerking komt voor doorverwijzing vanaf de huisarts.

Als in: mijn vader heeft me meerdere malen verteld dat als je niet minstens twee keer in de week seks hebt er iets mis is met je relatie.

Wel erg kort door de bocht, immers hangt het helemaal af van de mensen in de relatie.

]Een aantal jaar geleden zijn mijn man en ik in therapie geweest bij een seksuoloog. Dit omdat ik dus (bijna) nooit zin had in seks. Ik dacht dat er iets mis was met mij, dat ik niet kon voldoen aan de eisen die aan een relatie worden gesteld en dat ik daarom mijn man niet gelukkig kon maken.

Maar er zijn geen standaard 'eisen' of 'voorwaarden'... Want iedereen verlangt iets anders van de relatie. Is het ook echt zo dat je man 'meer' eist en op dit moment ongelukkig is?

Dit was allemaal voordat ik de termen asexuality, demisexuality, gray-ace etc. Kende. Nu ik hier meer over onderzocht heb begin ik te accepteren dat ik waarschijnlijk wel ergens onder de ace umbrella pas. Maar voor mezelf twijfel ik nog wel waar dit vandaan komt. Is dit iets wat door mijn trauma komt of zou ik ook  aseksueel zijn geweest als dit nooit gebeurd was? Mijn man stelde voor om voor dit soort vragen met een professional te gaan bespreken. Ik denk dat dit wel een goed idee is, maar zou niet weten waar ik moet beginnen 

Het klinkt alsof je slechts een laag libido hebt... (?) Het lijkt mij niet logisch dat trauma hier een logische verklaring voor is, maar ik ben ook maar een leek, misschien hebben professionals hier wel theorieën of data over?
Afijn, als dat wel een mogelijke verklaring is, dan is het een erg moeilijke vraag. Misschien wel onmogelijk te beantwoorden. Je kan nog eventueel therapie proberen die wordt gegeven aan mensen met soortgelijke problemen en een geschiedenis van trauma. Als die therapie iets doet, kan dat een aanwijzing zijn.

Hoe dan ook... Het proberen lijkt me weinig kwaad kunnen (behalve eventueel in de portemonnee). Ik verwacht eerlijk gezegd niet dat je een antwoord krijgt op je vraagstuk, maar een tip of therapie die je relatie verbetert lijkt me wel realistisch. Succes!

PS: Als het echt gaat om libido, is het misschien interessant om de huisarts te vragen je hormonen te checken?

[Ace89]

Ik heb er wel professionele hulp voor gezocht en ook precies aangegeven hoe de vork in de steel zat. Ze zei dat ze het begreep en ook accepteerde als iets dat bestond, maar de vragen die ze vervolgens stelde sloegen nergens op. Ik snap dat het hun werk is om uit te zoeken wat er achter je gevoelens en gedachten zit, maar waarom ze vervolgens begon te graven naar faalangst (heb ik totaal niet), autistische trekjes (nope), hormonen (had ik al verteld dat dat het niet was) en schaamte voor sex (nee hee)... Ik had duidelijk aangegeven dat ace zijn voor mij geen probleem is en ook geen oplossing behoeft. Ik wilde slechts leren omgaan met de eenzaamheid die ik af en toe voelde en voor mezelf helder krijgen hoe ik mijn leven nu wil indelen. Maar nee, we moesten eerst eens uitgraven waar mijn gebrek aan connectie met mensen vandaan kwam (wut? Ik heb genoeg connectie met mensen, alleen niet op de manier die van iedereen schijnt te moeten).

Na een paar sessies heb ik het dus maar opgegeven. Je moet heel erg geluk hebben met de hulpverlener denk ik, en eentje vinden die daadwerkelijk JOUW hulpvraag als uitgangspunt neemt i.p.v. waar zij vinden dat het probleem ligt.

[Eugenie84]

Ik denk toch dat het de moeite waard is om die vraagstukken te onderzoeken. Stel dat het misbruik toch nog een rol speelt in die verminderde zin. Dan kan daar wel een oplossing voor worden gevonden, denk ik. Al is 't maar om ev. na te gaan of er een vorm van intimiteit is die dan wel bij jullie zou passen.

En idd, het is soms zoeken nr welke hulpverlener er juist bij jou past, maar dat wil nog niet zeggen dat het niet de moeite waard kan zijn om die piste ook te proberen.

[GrAcefulMermaid]

Ten eerste thanks allemaal voor de reacties!

Het is ook niet heel makkelijk om professionele hulp te zoeken voor zoeken naar/acceptatie van aseksualiteit, omdat er onder professionals nog weinig erkenning is. Zeker als er ook trauma meespeelt niet. En natuurlijk is het mogelijk dat trauma maakt dat je een angst of afkeer hebt van seks, maar dan spreken we niet van asekualiteit als geaardheid.
En om het nog lastiger te maken: het een sluit het ander niet uit, dus je kunt ook (sekueel) trauma hebben opgelopen plus aseksueel zijn als geaardheid.

De kern van asekualiteit is dat je je niet seksueel aangetrokken voelt.

[...]

Dus ja waar te beginnen, ik weet het werkelijk niet. Daarbij heb je ook niet altijd evenveel keus, afhankelijk van contracten van zorgverleners met verzekeraars. Volgens mij kun je het beste ergens op gesprek gaan om te zien of het wederzijds klikt en of ze openstaan voor het idee van aseksualiteit.

Dat is dus ook waar ik een beetje tegenaan loop. Aseksualiteit is natuurlijk redelijk "nieuw" als een geaardheid en bij de professionals nog niet heel bekend of geaccepteerd. Dus iknweet niet zo goed waar ik naar zou moeten zoeken. PsyQ is bij ons in de buurt een beetje de "standaard" plaats om heen te gaan met psychische klachten, maar als je dan op de website kijkt heb je de keuze uit genderdysforie en seksuele disfuntie, wat blijkbaar alleen bestaat uit orgasme problematiek... ja... Dus ik weet niet zo heel goed waar ik naar moet zoeken...

@Eugenie, dank je wel! Ik zal er eens naar kijken/over lezen!

Als in: mijn vader heeft me meerdere malen verteld dat als je niet minstens twee keer in de week seks hebt er iets mis is met je relatie.

Wel erg kort door de bocht, immers hangt het helemaal af van de mensen in de relatie.

Klopt! Dit is typisch mn vader. En natuurlijk WEET ik wel dat het onzin is, maar toch blijft dit hangen als dit je zo vaak verteld is.

Een aantal jaar geleden zijn mijn man en ik in therapie geweest bij een seksuoloog. Dit omdat ik dus (bijna) nooit zin had in seks. Ik dacht dat er iets mis was met mij, dat ik niet kon voldoen aan de eisen die aan een relatie worden gesteld en dat ik daarom mijn man niet gelukkig kon maken.

Maar er zijn geen standaard 'eisen' of 'voorwaarden'... Want iedereen verlangt iets anders van de relatie. Is het ook echt zo dat je man 'meer' eist en op dit moment ongelukkig is?

Nee dit speelde dus een aantal jaar geleden. Ik had zelf de ideeën dat ik 'gebroken' was omdat ik niet kon voldoen aan wat ik dacht (mede door wat mijn ouders vertelde) wat een 'goede' relatie was. Mijn man juist degene die tijdens die therapie al zei: volgens mij ben jij gewoon zo. Ik ben tevreden met hoe het gaat. Etc.etc. Het kwam echt vanuit mij. Ook nu is mijn man nog steeds precies hetzelfde, dus er is gelukkig geen ontevredenheid of eisen in ons huwelijk

Het klinkt alsof je slechts een laag libido hebt... (?) Het lijkt mij niet logisch dat trauma hier een logische verklaring voor is, maar ik ben ook maar een leek, misschien hebben professionals hier wel theorieën of data over?
Afijn, als dat wel een mogelijke verklaring is, dan is het een erg moeilijke vraag. Misschien wel onmogelijk te beantwoorden. Je kan nog eventueel therapie proberen die wordt gegeven aan mensen met soortgelijke problemen en een geschiedenis van trauma. Als die therapie iets doet, kan dat een aanwijzing zijn.

Hoe dan ook... Het proberen lijkt me weinig kwaad kunnen (behalve eventueel in de portemonnee). Ik verwacht eerlijk gezegd niet dat je een antwoord krijgt op je vraagstuk, maar een tip of therapie die je relatie verbetert lijkt me wel realistisch. Succes! 

PS: Als het echt gaat om libido, is het misschien interessant om de huisarts te vragen je hormonen te checken?

Mijn hormonen en alles worden regelmatig gecontroleerd, hier is niets mis mee. Punt is dat het niet alleen een laag libido is. 49 van de 50 keer denk ik: sex? Meh, van mij hoeft het niet. Ik heb er geen interesse in. Meestal doet het me ook niets. Sexscenes doen me (meestal) niets. Celebrities waar mn vrienden helemaal weg van zijn... dan denk ik: ja, hele mooie man/vrouw, maar het beschuitje mogen ze houden haha

Ik heb er wel professionele hulp voor gezocht en ook precies aangegeven hoe de vork in de steel zat. Ze zei dat ze het begreep en ook accepteerde als iets dat bestond, maar de vragen die ze vervolgens stelde sloegen nergens op. Ik snap dat het hun werk is om uit te zoeken wat er achter je gevoelens en gedachten zit, maar waarom ze vervolgens begon te graven naar faalangst (heb ik totaal niet), autistische trekjes (nope), hormonen (had ik al verteld dat dat het niet was) en schaamte voor sex (nee hee)... Ik had duidelijk aangegeven dat ace zijn voor mij geen probleem is en ook geen oplossing behoeft. Ik wilde slechts leren omgaan met de eenzaamheid die ik af en toe voelde en voor mezelf helder krijgen hoe ik mijn leven nu wil indelen. Maar nee, we moesten eerst eens uitgraven waar mijn gebrek aan connectie met mensen vandaan kwam (wut? Ik heb genoeg connectie met mensen, alleen niet op de manier die van iedereen schijnt te moeten).

Na een paar sessies heb ik het dus maar opgegeven. Je moet heel erg geluk hebben met de hulpverlener denk ik, en eentje vinden die daadwerkelijk JOUW hulpvraag als uitgangspunt neemt i.p.v. waar zij vinden dat het probleem ligt.

Dit is dus precies waar ik bang voor ben.

Ik denk toch dat het de moeite waard is om die vraagstukken te onderzoeken. Stel dat het misbruik toch nog een rol speelt in die verminderde zin. Dan kan daar wel een oplossing voor worden gevonden, denk ik. Al is 't maar om ev. na te gaan of er een vorm van intimiteit is die dan wel bij jullie zou passen.

En idd, het is soms zoeken nr welke hulpverlener er juist bij jou past, maar dat wil nog niet zeggen dat het niet de moeite waard kan zijn om die piste ook te proberen.

Het is niet zozeer dat mijn man (of ik) ontevreden zijn over onze level van intimiteit; we knuffelen veel, zijn heel aanhankelijk, tot op het punt dat we in onze omgeving als plakkerig worden ervaren (op een 'wat zijn ze schattig samen' manier hoor!) Het gaat in dit geval meer om mijn zelfbeeld en zelfacceptatie als het gaat om mijn geaardheid. En idd of het trauma hier nog een rol in speelt.


Ik vraag me af of ik een soort berichtje zou kunnen opstellen wat ik naar psychologen zou kunnen sturen? Een bericht waarin ik naar hun kennis en ervaring mbt aseksualiteit vraag? Or would that be weird?

[Koffie]

Ik denk toch dat het de moeite waard is om die vraagstukken te onderzoeken. Stel dat het misbruik toch nog een rol speelt in die verminderde zin. Dan kan daar wel een oplossing voor worden gevonden, denk ik. Al is 't maar om ev. na te gaan of er een vorm van intimiteit is die dan wel bij jullie zou passen.

En idd, het is soms zoeken nr welke hulpverlener er juist bij jou past, maar dat wil nog niet zeggen dat het niet de moeite waard kan zijn om die piste ook te proberen.

Maar dan nog, als je het idee hebt dat aseksualiteit (ook) een rol speelt is het van belang dta je bij iemand komt die daar wel open voor staat. Het gaat er om dat je ergens met een open vizier in kunt stappen.

En soms weet je voor jezelf gewoon heel duidelijk dat je het niet in de richting van misbruik hoeft te zoeken. Als dat zo is, kan het een zinloze weg zijn om daarmee aan de slag te gaan. Tenslotte is gelukkig niet iedereen misbruikt.

[Imogen]

Mijn gesprekken met een psycholoog en seksuologe waren helaas ook niet echt succesvol... Bij de seksuologe wist ik nog niet dat ik aseksueel was en werd mij geadviseerd om de Penis en Vagina boeken van Goedele Liekens aan te schaffen en te lezen. En het vooral wél proberen.
Eerst alleen, tijd voor jezelf nemen, kaarsjes, speeltjes, muziekje erbij, warm bad of douche nemen etc. En daarna met mijn toenmalige partner erbij.
Geen moment is aseksualiteit ter sprake gekomen en als ik het zelf al wist, had ze me niet serieus genomen...

Dus ik hoop echt dat je een goede hulpverlener treft die je serieus neemt en je niet wil proberen 'te genezen'.

[Bubble]

Ik heb ook een verleden van seksueel misbruik en blijf me ook afvragen of dit bijdraagt aan mijn gevoel aseksueel te zijn. Ik vind het echt prima wanneer ik gewoon aseksueel ben, voel me er prettig bij, maar er blijft toch twijfel knagen. Ik wil gewoon van die twijfel, dat 'wat nou als..' gevoel af. Wie weet kom ik er een keer achter zodat ik die twijfel los kan laten, want dat heeft dat misbruiktrauma wel als erfenis in mijn brein vastgezet.

[Fricai]

Nee dit speelde dus een aantal jaar geleden. Ik had zelf de ideeën dat ik 'gebroken' was omdat ik niet kon voldoen aan wat ik dacht (mede door wat mijn ouders vertelde) wat een 'goede' relatie was. Mijn man juist degene die tijdens die therapie al zei: volgens mij ben jij gewoon zo. Ik ben tevreden met hoe het gaat. Etc.etc. Het kwam echt vanuit mij. Ook nu is mijn man nog steeds precies hetzelfde, dus er is gelukkig geen ontevredenheid of eisen in ons huwelijk

Klinkt goed!

Mijn hormonen en alles worden regelmatig gecontroleerd, hier is niets mis mee. Punt is dat het niet alleen een laag libido is. 49 van de 50 keer denk ik: sex? Meh, van mij hoeft het niet. Ik heb er geen interesse in. Meestal doet het me ook niets. Sexscenes doen me (meestal) niets. Celebrities waar mn vrienden helemaal weg van zijn... dan denk ik: ja, hele mooie man/vrouw, maar het beschuitje mogen ze houden haha

Oh, regelmatig zelfs, wauw. Nou dan komt het duidelijk ergens anders vandaan!
Ik ben even in de war. Zijn die 50 keer allemaal momenten waar je iets merkt van libido? Anders snap ik niet wat je probeert te zeggen...

Ik vraag me af of ik een soort berichtje zou kunnen opstellen wat ik naar psychologen zou kunnen sturen? Een bericht waarin ik naar hun kennis en ervaring mbt aseksualiteit vraag? Or would that be weird?

Ik denk dat menig psycholoog zoiets zou negeren (of heel kortaf op zou reageren), vanwege de insteek "Kom dat soort dingen maar bespreken tijdens een intake gesprek.". Maar niemand zal je tegen houden, als je het toch wil proberen? Ik denk overigens niet dat je veel kans hebt om iemand te vinden die meer dan een oppervlakig beeld van aseksualiteit heeft.

[Eugenie84]

 

Ik denk toch dat het de moeite waard is om die vraagstukken te onderzoeken. Stel dat het misbruik toch nog een rol speelt in die verminderde zin. Dan kan daar wel een oplossing voor worden gevonden, denk ik. Al is 't maar om ev. na te gaan of er een vorm van intimiteit is die dan wel bij jullie zou passen.

En idd, het is soms zoeken nr welke hulpverlener er juist bij jou past, maar dat wil nog niet zeggen dat het niet de moeite waard kan zijn om die piste ook te proberen.

Het is niet zozeer dat mijn man (of ik) ontevreden zijn over onze level van intimiteit; we knuffelen veel, zijn heel aanhankelijk, tot op het punt dat we in onze omgeving als plakkerig worden ervaren (op een 'wat zijn ze schattig samen' manier hoor!) Het gaat in dit geval meer om mijn zelfbeeld en zelfacceptatie als het gaat om mijn geaardheid. En idd of het trauma hier nog een rol in speelt.

Tussen knuffelen en seks zitten nog menig andere vormen van intimiteit. Het gaat erom wat van jou van belang is. En als dat voor jou zelfbeeld en zelfacceptatie en het trauma is, dan is dat wat voor jou belangrijk is. Daar kun je via gesprek wel aan werken.


Ik vraag me af of ik een soort berichtje zou kunnen opstellen wat ik naar psychologen zou kunnen sturen? Een bericht waarin ik naar hun kennis en ervaring mbt aseksualiteit vraag? Or would that be weird?

Ik denk dat zo'n mailke idd een goed idee is. Als ze het negeren, dan weet je dat je daar niet moet zijn. Ook als na een paar gesprekken blijkt, dat er toch geen klik is of je het gevoel hebt dat zij/hij je niet kan helpen. Dan moet je dat nog niet zien als een mislukking.
Daarin is mijn therapeut toch anders. De vrouw en haar noden die hij behandelt staan centraal. Omdat hij er vanuit gaat dat de vrouw alles zelf in zich heeft om zichzelf te helen. Wat toch iets anders is dan genezen. Hij ziet zichzelf als een begeleider.
En helen kan veel omvatten. Maar het komt er op neer dat iemand zich goed gaat voelen in haar vel. En bewuste keuzes kan gaan maken ivm haar seksualiteit. Wat betekent dat de persoon in kwestie gaat gaan beseffen wat seksualiteit al dan niet voor hem/haar betekend.

[Speaker]

Laatste tijd merk ik wel dat ik echt blij mag zijn met mijn psycholoog. Zij heeft mijn seksualiteit nooit bij iets betrokken zonder dat ik het aangaf en behandeld alleen dingen waarvan ik aangeef waar ik problemen mee heb of problemen die zij ziet in de dingen die ik zeg.

Misschien kan je er voor kiezen om een psycholoog te zoeken die gespecialiseerd is/ervaring heeft met LHBTI mensen en hun problemen, die zullen er waarschijnlijk anders mee omgaan dan iemand dat niet heeft. Ik heb mijn psycholoog bijvoorbeeld eerst gegoogeld voordat ik contact met haar had opgenomen om te weten wat ik kon verwacht. Had haar contactgegevens namelijke gekregen van de praktijkassistenten van mijn huisarts. Mijn psycholoog had bij haar ervaring aangegeven dat ze ervaring had met identiteit en seksuele geaardheid.

Misschien zou je PsyQ erover kunnen contacten en vragen of ze iemand hebben die zich hiermee bezighoud zonder perse aseksualiteit te noemen, aangezien dit niet genoemd is op hun website.

[Eugenie84]

De vraag is: of als je er wel iets bij zou voelen, of je er dan wel zin in zou hebben. Het lijkt me logisch als het je niks doet, dat de "goesting" op den duur verdwijnt.
Dat seksscènes jou niks doen, lijkt mij normaal. Je kan je ook niet inleven id situatie. Als het je al niks doet met je luef. Wat zou het he dan iets kunnen doen, als t zo "nep" is id film/tv.

[GrAcefulMermaid]

Nou, na het lid worden van dit forum en dit bericht plaatsen bleek in de tijd erna dat er toch nog veel meer speelt van vroeger. Dus na een hele moelijke week toch een doorverwijzing naar de psycholoog gevraagd. Eind deze maand de eerste afspraak dus ik ben heel benieuwd. Dank jullie wel in ieder geval voor het meedenken en het delen van jullie ervaringen