mijn verhaal

[eithnec]

Ik heb me reeds voorgesteld maar merk dat ik toch nog de behoefte voel om men verhaal hier wat uit te diepen.
Daarom heb ik dus een apart topic aangemaakt hiervoor.

Gezien ik anoniem ben hier durf ik wel open te zijn en ik hoop dat dat ook ok is hier en dat het helpt om herkenning te vinden hier

Ik was op het einde van men 16 jaar toen ik zoiets had van ok vooruit dan maar ik vond in men hoofd dat ik wel klaar was voor seks en heb toen aan een ex vriendje en tevens goeie vriend toen gevraagd of hij men eerste keer wou zijn. Omdat ik hem vertrouwde zou ik er zeker van zijn dat ik met respect en liefdevol benaderd zou worden.

Een goeie eerste ervaring dat was het doel, dat is op zich wel goed gelopen in zake liefdevol en met respect en zachtheid alleen voelde ik er niets bij en was het meer technisch gedoe dan gevoelsmatig van mijn kant uit. Maar goed ik hoorde en las dat dit ook niet zo vreemd is bij een eerste keer dat dat nog wel gebeurd dat je dan niets voelt en het allemaal erg ongemakkelijk kan zijn.

Verder herinner ik me ook dat ik toen ik voor het eerst zoende met een jongen ik eigenlijk vond dat het behoorlijk vies aanvoelde niet fijn en met gevoel zoals dat hoort.

Later had ik kortstondig een relatie met een jongen die (dat ben ik nadien teweten gekomen) ook erg twijfelde over zen geaardheid waardoor er tot mijn opluchting geen sprake was van seksualiteit zodat ik het even kon loslaten. Toch vond ik het na een tijdje ook vreemd van mezelf uit en dat hij hierin ook geen voortouw nam (later bleek dus dat hij homoseksueel is).

Toen ik wat op mezelf ging experimenteren vond ik dat wel een fijn gevoel en kwam ik wel het dichtste bij 'dat zalige gevoel' en genieten van.

Toen ik 18 was werd ik halsoverkop verliefd op iemand en kon ik in het begin ook wel genieten van zoenen (dat duurde niet zo lang dat gevoel van fijn maar het was er wel even) maar toen onze relatie (die 2 jaar duurde) evolueerde en er ook seks kwam bij kijken kwamen we tot de constatatie en kreeg ik later ook de diagnose vaginisme waardoor er dus een extra probleem was dat opgelost moest worden, ook merkte ik dat ik nog wel kon genieten van 'dingen' die hij bij mij deed maar omgekeerd ik er ook niet zo veel zin in had en bepaalde dingen die normaal waren binnen een relatie ook gewoon weigerde waardoor deze en ook men volgende kortstondige relaties stuk liepen.

Sinds dien is er alleen nog maar grote verwarring angst paniek en vooral geen verliefde gevoelens meer helemaal niets, want ik ben iemand die wel kan genieten van geborgenheid en knuffels en dat dan ook geruime tijd erg miste.

Dat uitte zich ook in een erg gespannen verkrampt lichaam problemen met spieren en gewrichten moeilijk tot ontspanning komen. Sinds 2 jaar loop ik nu therapie bij iemand die me behandeld met shiatsu (een bepaalde vorm van healing en massage), een hele lieve warme vrouw die er voor zorgt dat ik toch een beetje tot ontspanning kom en die me helpt om met heel wat zaken (ook buiten het thema seksualiteit) om te gaan en men leven vorm te geven wat al een heuse stap in men leven is.

Ik ga haar ook dit verhaal laten lezen want ze weet nog niets over het feit dat ik me misschien wel aseksueel vind.

Zo hoop ik dus dat ik voor mezelf wat meer duidelijkheid krijg en wat meer rust in men hoofd en men lijf en ook verder kan met dit thema in men leven

alvast bedankt om me te lezen

eithnec

[Fricai]

Gezien ik anoniem ben hier durf ik wel open te zijn en ik hoop dat dat ook ok is hier en dat het helpt om herkenning te vinden hier

Prima hoor!

Sinds dien is er alleen nog maar grote verwarring angst paniek en vooral geen verliefde gevoelens meer helemaal niets, want ik ben iemand die wel kan genieten van geborgenheid en knuffels en dat dan ook geruime tijd erg miste.
Dat uitte zich ook in een erg gespannen verkrampt lichaam problemen met spieren en gewrichten moeilijk tot ontspanning komen. Sinds 2 jaar loop ik nu therapie bij iemand die me behandeld met shiatsu (een bepaalde vorm van healing en massage), een hele lieve warme vrouw die er voor zorgt dat ik toch een beetje tot ontspanning kom en die me helpt om met heel wat zaken (ook buiten het thema seksualiteit) om te gaan en men leven vorm te geven wat al een heuse stap in men leven is.

Dat klinkt erg heftig. Enig idee waarom het zo veel met je doet?

Succes met je zoektocht naar antwoorden en/of oplossingen!

[AltijdDruk]

Hoi Eithnec,

Of een eerste keer altijd raar is weet ik niet, maar persoonlijk vind ik seks ook alleen maar een technisch gedoe
Wat ik wel uit ervaring weet, is dat vaginisme veel meer met je hele wezen kan doen dan je op het eerste gezicht zou denken. Angst en gespannenheid in zijn algemeenheid helpen daar niet bij, maar het goede nieuws is dat vaginisme in veel (niet alle!) gevallen wel behandeld kan worden. Er zijn tegenwoordig veel behandelingen mogelijk die goed aansluiten bij specifieke gevallen, al zal je dat ook al wel gehoord hebben van je therapeut. Wat ik inmiddels ook weet dankzij een bekkenbodemtherapeut: als je niet voldoende opgewonden bent is seks fysiek ook zonder vaginisme moeilijker/pijnlijker dan wanneer je wel opgewonden kunt worden. Zonder voldoende opwinding word je niet of niet genoeg vochtig, wat pijn veroorzaakt en daardoor trekt je spier samen. Bovendien schijnt de vaginale spier bij opwinding ruimte te maken zodat er iets naar binnen kan. Met vaginisme is die ruimte er gewoon niet, ongeacht of je opgewonden bent of niet. Maar zonder vaginisme is dit dus nog wel een dingetje om rekening mee te houden.
Misschien kun je voor jezelf de vraag beantwoorden in hoeverre je wel seks wilt hebben maar daarin beperkt wordt door vaginisme.
Ik zeg bewust 'misschien', omdat ik er zelf ook pas na de behandeling achterkwam dat seks ook zonder pijn voor mij gewoon echt niet hoeft. Na de behandeling past er nu wel wat in zonder pijn (mits voldoende glijmiddel), maar ik vind het nog steeds een onprettig gevoel, heb er geen zin in en vind het alleen maar gedoe omdat ik er zelf helemaal geen plezier/ontspanning uit haal. Nu ik terugkijk op de tijd voor de behandeling weet ik pas helder dat ik voorheen seks wilde hebben omdat dat van mij verwacht werd in relaties en ik niet alleen wilde zijn. Inmiddels is mij, mede dankzij dit geweldige forum, dat ik dus nooit seksuele aantrekkingskracht heb ervaren en nu vind ik het ook totaal niet gek dat ik na de behandeling alsnog geen zin heb in seks. Ik werd werd namelijk verliefd op iemand, wilde met die persoon een relatie, om in een relatie te kunnen zitten moest ik seksuele handelingen verrichten (want dat werd verwacht), dus deed ik dat om een relatie te hebben. Maar het idee 'ik vind die persoon aantrekkelijk en daarom zou ik er graag seks mee hebben.' is nog nooit in me opgekomen.
Dat kan voor iedereen anders zijn, maar ik wilde dit toch met je delen voor het geval je er iets aan hebt

Wat de rest betreft (niet zoveel zin hebben om dingen bij anderen te doen en tongzoenen vies vinden) weet ik niet in hoeverre dat iets is waar je iets aan kunt doen of in hoeverre dat iets is waar je iets mee wilt (of überhaupt zou moeten willen).
Ik heb ook weleens getwijfeld of ik misschien op vrouwen val ipv mannen (ben zelf een vrouw), maar net als jij kwam ik al snel tot de conclusie dat ook dat niet goed voelde. Ook de vele relaties die stuk zijn gelopen op seksueel vlak herken ik... En ook het fijne gevoel van verliefdheid herken ik, net als wegloopgedrag en daten eng vinden.

De zoektocht naar wat je wilt kan behoorlijk verwarrend zijn. Zorgen voor jezelf en een manier vinden om toch te ontspannen lijkt me in ieder geval een goed begin, de rest komt vanzelf

[Fricai]

Zonder voldoende opwinding word je niet of niet genoeg vochtig, wat pijn veroorzaakt en daardoor trekt je spier samen. Bovendien schijnt de vaginale spier bij opwinding ruimte te maken zodat er iets naar binnen kan.

Jep, er gebeurt van alles wat seks mogelijk maakt. Dat is volgens mij ook het hele punt van opwinding?

Wat de rest betreft (niet zoveel zin hebben om dingen bij anderen te doen en tongzoenen vies vinden) weet ik niet in hoeverre dat iets is waar je iets aan kunt doen of in hoeverre dat iets is waar je iets mee wilt (of überhaupt zou moeten willen).

Dat vroeg ik me ook al af... Het lijkt me een kwestie van smaak. Op zich prima, enkel onhandig als je smaak afwijkt van de norm (lastiger om iemand te vinden die naar hetzelfde op zoek is).

[eithnec]

dank jullie voor de reacties

Goh er zijn ook wel medische oorzaken die maken dat ik sneller vast kom te zitten in men lijf dus ik kan het ook niet allemaal daar op gooien verder denk ik dat hsp wel iets is waardoor ik daar heftiger op reageer.
Verder was het men huisarts die me doorverwees naar iemand voor bekkenbodemtherapie maar ik zag er en zie er nog steeds gewoon erg tegen op om het aan te gaan omdat ik nu al deze therapie heb daarnaast ook nog fysiotherapie voor men spieren en gewrichten en ergens speelt de gedachte ook wel dat het daarmee niet opgelost is. Dat ik er dan nog steeds niet zo veel zin heb om te gaan proberen. Want als ik nou echt gebrand was op seksuele ervaring dan was ik toch al lang gestart met de therapie maar iets weerhoud me (nu althans) nog om het aan te gaan. En wat de rest betreft is inderdaad de vraag of ik daar wel iets moet mee willen ik denk dat ik zo bijna op een punt ben beland dat ik dat wel wil aanvaarden van mezelf dat het zo is en niet anders en hoop dat ik tot een punt kom waar alles helder word voor me

[Bubble]

Wat ik inmiddels ook weet dankzij een bekkenbodemtherapeut: als je niet voldoende opgewonden bent is seks fysiek ook zonder vaginisme moeilijker/pijnlijker dan wanneer je wel opgewonden kunt worden. 

Even een nuancering, die naar mijn mening wel heel belangrijk is: Het menselijk lichaam kan net zo goed reageren door zich open te stellen voor seks, zoals een erectie of vochtig worden, wanneer er geen sprake is van opwinding. Dit kan dus ook wanneer er iets gebeurt wat niet als prettig wordt ervaren. Dan kan dat gewoon voortkomen uit zelfbehoud.

Overigens welkom Eitnec (en ook alle andere nieuwelingen). Ik lees vaak wel mee, maar ben op dit moment zelf niet zo actief op het forum.
Groet!

[AltijdDruk]

Wat ik inmiddels ook weet dankzij een bekkenbodemtherapeut: als je niet voldoende opgewonden bent is seks fysiek ook zonder vaginisme moeilijker/pijnlijker dan wanneer je wel opgewonden kunt worden.? 

Even een nuancering, die naar mijn mening wel heel belangrijk is: Het menselijk lichaam kan net zo goed reageren door zich open te stellen voor seks, zoals een erectie of vochtig worden, wanneer er geen sprake is van opwinding. Dit kan dus ook wanneer er iets gebeurt wat niet als prettig wordt ervaren. Dan kan dat gewoon voortkomen uit zelfbehoud.

Dat kan zeker! Ik kan me wel voorstellen dat dit misschien minder snel gebeurt als je al vanaf je eerste seksuele ervaring met vaginisme kampt (weet het niet zeker, ben geen arts ), en dat de bekkenbodemtherapeut ook in dat kader benadrukt heeft hoe belangrijk opwinding is voor het hele proces. Zoals ik het begrepen heb moeten je hersenen eerst leren dat seks ook fijn en pijnloos kan zijn, voordat je lichaam zich aan dat gegeven aanpast.
Ik kan me dan ook prima voorstellen dat bij een vrouw voor wie seks niet 1 op 1 gekoppeld is aan pijn, haar hersenen zelfs bij een verkrachting niet automatisch de link leggen dat het pijn gaat doen en zodoende het lichaam laat reageren op stimulans. Er zijn zelfs vrouwen die een orgasme kunnen krijgen tijdens een verkrachting, waardoor ze zich ook nog eens bedrogen voelen door hun eigen lijf. Het lijkt me verschrikkelijk als dat gebeurt...

Nogmaals, ik ben geen arts. Probeer het lichaam alleen een beetje beter te begrijpen door een soort van logische formule op los te laten op de informatie die de bekkenbodemtherapeut me gegeven heeft

[Fricai]

Even een nuancering, die naar mijn mening wel heel belangrijk is: Het menselijk lichaam kan net zo goed reageren door zich open te stellen voor seks, zoals een erectie of vochtig worden, wanneer er geen sprake is van opwinding.

Maar dat is toch opwinding? Ik denk dat je iets anders bedoelt dan opwinding.

[Bubble]

.

Even een nuancering, die naar mijn mening wel heel belangrijk is: Het menselijk lichaam kan net zo goed reageren door zich open te stellen voor seks, zoals een erectie of vochtig worden, wanneer er geen sprake is van opwinding.

Maar dat is toch opwinding? Ik denk dat je iets anders bedoelt dan opwinding.

Nee, bijvoorbeeld bij seks onder dwang is er geen sprake van opwinding. Het slachtoffer beleeft er geen plezier aan, vindt het niet leuk, wil het echt niet. Het is dan puur een lichamelijke reactie als uiting van een overlevingsmechanisme wat in werking treed.  Zoals AltijdDruk stelt, lijk je dan door je lichaam verraden te worden.

[Fricai]

Jij kent de term opwinding blijkbaar als 'seks willen hebben', ik ken hem als een automatische reactie van je lichaam in bepaalde situaties. Seks willen hebben is normaliter een gevolg van opwinding, maar dat zal in zo'n situatie teniet gedaan worden door andere factoren.

Hoe vogelen we uit wie er een accuraat beeld heeft van deze term?

[eithnec]

Als ik het even terug breng naar mezelf dan waren er wel momenten samen met mijn toenmalige partner al waren ze zeldzaam dat ik toch een zekere vorm van opwinding uit mezelf ervaren heb en toch zorgde dat er niet voor dat het lukte ook niet met truukjes zoals glijmiddel al was er in eerste instantie altijd wel voldoende natuurlijk vocht aanwezig

[AltijdDruk]

Als ik het even terug breng naar mezelf dan waren er wel momenten samen met mijn toenmalige partner al waren ze zeldzaam dat ik toch een zekere vorm van opwinding uit mezelf ervaren heb en toch zorgde dat er niet voor dat het lukte ook niet met truukjes zoals glijmiddel al was er in eerste instantie altijd wel voldoende natuurlijk vocht aanwezig

Vaginisme is dan ook niet zozeer het gebrek aan vochtig kunnen worden of opgewonden kunnen raken, als wel het samentrekken van de spier zonder dat je daar zelf invloed op hebt. Glijmiddel lost vaginisme helaas niet op. Daarvoor zijn behandelingen bij een bekkenbodemtherapeut nodig, al dan niet im combinatie met ondersteuning van een seksuoloog. Voor sommige vrouwen is de stap naar een seksuoloog kleiner, maar die wordt niet vergoed door je ziekenfonds terwijl een bekkenbodemtherapeut soms wel wordt vergoedt (indien het omder fysiotherapie valt).
Een ander alternatief is een botoxbehandeling, maar die is enorm duur en wordt niet vergoed. Na die behandeling moet je dan alsnog op een manier die bij je past (en voor sommigen is dat zelfhulp, voor anderen met ondersteuning van een seksuoloog of psycholoog) aan de slag met je eigen psyche.

Net zoals met je geaardheid denk ik dat je zelf het beste aanvoelt welke behandeling bij je past, als je al een behandeling wilt natuurlijk. Als je weinig geeft om seks, of zelfs helemaal geen seks zou willen, kan ik me voorstellen dag je vaginisme ook niet als een onoverkomelijk probleem ervaart en de tijd van zo'n behandeling lekker stopt in dingen die je wel belangrijk vindt.
Mocht je echter om wat een voor jou belangrijke reden toch aan de slag willen hiermee, probeer dan goed aan te voelen wat je nodig hebt. Loop gerust weg bij een therapeut waar je je niet goed bij voelt, of zoek een psycholoog die naast mogelijke andere problematieken ook dit stukje aan wil pakken zodatde focus niet constant op het seksuele aspect van je leven ligt. Doe wat jij denkt dat goed is, en laat je aub nooit door wie dan ook wijsmaken dat je iets moet als je dat zelf niet wilt. Dat geldt ook voor oefeningen van therapeuten of seksuologen