Nieuw hier

[Dotje]

Hoi allemaal,

Ik ben een 25 jarige vrouw en ben er ongeveer 3 jaar geleden achtergekomen dat er zoiets bestond als aseksualiteit. Van jongs af aan heb ik mij nooit tot iemand aangetrokken gevoeld en toen ik dus eindelijk over aseksualiteit las, viel alles op zijn plek. Toch had ik er veel moeite mee om dit te accepteren. Aan de ene kant voelde het natuurlijk fijn om erachter te komen dat je niet de enige bent, maar aan de andere kant voelde ik mij toch 'abnormaal'. Het klinkt misschien raar om dit hier te zeggen, maar voor mij voelde het heel ergs alsof ik toch nog steeds anders was dan de rest en dat kon ik lastig accepteren. Ik merkte dat ik het leven steeds donkerder ging zien en steeds meer stress ervoer. Ook had ik overdag zomaar paniekaanvallen en had ik slaapproblemen. Een depressie vind ik een harde term om te gebruiken, maar komt misschien het dichtst in de buurt. Ik viel bijvoorbeeld in deze periode ook 15 kg af.
Nog steeds vind ik het lastig om mijn aseksualiteit te accepteren. Ik ben bijvoorbeeld erg perfectionistisch en kan dus niet uitstaan dat ik nooit een 'perfecte' relatie zal krijgen. Natuurlijk bestaat er ook niet zoiets als een perfecte relatie, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel. Ik ben een echte controlfreak die haar leven probeert te beheersen, maar dit deel van mijn leven moet ik loslaten. Ik ben een piekeraar en kan er soms nachten van wakker liggen dat ik vrijwel zeker nooit een relatie of kinderen zal krijgen.

Ik heb geprobeerd mijn aseksualiteit zo goed mogelijk te verbergen. Natuurlijk wordt er wel eens gevraagd over dates en dan knik ik altijd maar een beetje mee. Ik heb geen zin om uit te leggen dat ik niet geïnteresseerd ben in relaties of seks. Wel heb ik eens geprobeerd om voorzichtig hierover te beginnen bij vriendinnen. Ik vertelde dan bijvoorbeeld over de paniekaanvallen die ik had als iemand enige interesse in mij toonde, maar dit werd altijd maar een beetje weggewuifd. Vaak kreeg ik te horen dat ik de ware nog wel zou vinden, wat voelde als een enorme sociale druk.

Ik heb bepaalde eigenschappen die ik nu koppel aan mijn aseksualiteit. Ik heb bijvoorbeeld moeite met aanrakingen; een knuffel van een goede vriend of vriendin kan ik wel aan, maar ik kan erg overstuur raken van een vreemde die mij ineens aanraakt. Ik sluit mij daarna vaak op in een toilet om even bij te komen. Ook heb ik van mensen te horen gekregen dat ze mijn houding gesloten vinden en het daarom moeilijk vinden om contact met mij te zoeken. Ik ben erg benieuwd of anderen dit soort eigenschappen ook in zichzelf herkennen en dat ik niet de enige ben.

Sorry voor dit lange verhaal en ik hoop niemand te beledigen met mijn ervaringen. Ik merk gewoon dat dit nu is hoe ik tegen mijn eigen leven aankijk.

[Somebody someome]

Dat geen interesse tonen in relaties heb ik ook heel erg en ik word dan super sad als vrienden bijvoorbeeld naar een feest gaan en met een meid terug komen en dat dan gelijk hun vriendin is. Zelf ook de periode gehad van afgunst naar mezelf of relaties het hoofddoel moet zijn in het leven,  en er dan niet aan kunnen voldoen voelt heel erg broken dan. Ik hoop dat je hier veel met andere aces kan praten en daar jezelf beter bij voelt. Ik hoop dat je van lekkere cake houd hier heb je al een stukje

[Edewecht]

Hallo Dotje!
Dat je een lang verhaal opschrijft is helemaal oké. Dit forum is er van en voor mensen die hun verhaal kwijt willen, en die ruimte is er, hier

Jammer dat in je omgeving je ervaringen worden weggewuifd. Sociale druk kan inderdaad erg groot zijn. Ik hoop dat je hier aansluiting vindt. Je bent niet de enige voor wie haar/zijn aseksualiteit (nog) een weg met hobbels is. Welkom!

[AceVentura]

Welkom op het forum Dotje 

Bedankt voor je uitgebreide introductie 
Vervelend dat je zo'n moeite hebt met het accepteren van je aseksualiteit. Je bent misschien wel anders dan de meesten, je bent zeker niet raar of abnormaal.
Die perfecte relatie bestaat mogelijk wel, en dan wel als jouw perfecte relatie, want dat zal voor iedereen anders zijn.

Veel plezier hier op het forum, en als je wil zijn we uiteraard bereid te helpen.

[Koffie]

Ik herken dat verhaal wel van vroeger, dat er een druk op ligt. Ik voelde me ook heel erg een buitenbeentje en wilde graag aan de verwachtingen van mijn omgeving voldoen. Ik hoopte althans dat ik er dan meer bij zou horen. Meer geaccepteerd zou worden.
Dat van de ware nog moeten vinden is denk ik een van de meest gehoorde dooddoeners. Niet dat mensen het vervelend bedoelen, ze weten gewoon niet wat aseksualiteit is en gunnen je meestal van harte een partner.

Niet alle aseksuelen hebben een gesloten houding, het is niet zo dat dat rechtstreeks daardoor veroorzaakt wordt. Maar als je het gevoel hebt dat je niet jezelf kunt zijn, om wat voor reden dan ook, omdat mensen daar vreemd naar kijken, je je kwetsbaar voelt en je er dus liever letterlijk het zwijgen toe doet, kan het er wel mee te maken hebben. Bovendien is de een nu eenmaal van nature extraverter dan de ander. Ik ben zelf vrij introvert, maar als ik mensen goed ken en ik voel me thuis bij iemand, ben ik ook weer anders.

Ik hoop in elk geval dat het forum je kan helpen je minder het gevoel te hebben dat je de enige bent. Niemand in de wereld en niemand op dit forum zal passen in het perfecte plaatje, wat dat ook zijn mag. Om diverse redenen wijken we hier daar sowieso allemaal vanaf. Om te beginnen omdat we hier bijna allemaal aseksueel zijn.

[Fricai]

Welkom Dotje!

Aan de ene kant voelde het natuurlijk fijn om erachter te komen dat je niet de enige bent, maar aan de andere kant voelde ik mij toch 'abnormaal'.

Abnormaal
Afwijkend van de norm.

Ik denk dat term abnormaal feitelijk juist is, iedereen die niet heteroseksueel is 'wijkt af van de norm' wat betreft seksuele oriëntatie. Maar 'abnormaal' heeft vaak een negatieve lading, daarom gebruiken we dat woord liever niet, als we het over seksuele oriëntatie hebben. Immers hoeft je oriëntatie niets negatiefs te zijn! Volgens mij zijn op dit forum de meeste mensen tevreden over wie ze zijn (inclusief oriëntatie).
Ik zie het helemaal niet als negatief om af te wijken van de norm, immers heeft iedereen wel eigenschappen waarbij hij/zij af wijkt van de norm. Bijvoorbeeld: Iemand is korter dan 1.50m (of langer dan 1.90m), iemand heeft groene ogen, iemand heeft rode haren, bij iemand start de puberteit vroeg (of juist laat), ... Zo zijn er oneindig veel dingen te noemen, en iedereen zal bij meerdere anders zijn dan 'de standaard'.

Natuurlijk is het meestal wel lastiger om een romantische partner te vinden, als je op het gebied van oriëntatie af wijkt van de norm, maar zeggen dat het vrijwel zeker niet lukt is wel erg pessimistisch. We kennen genoeg voorbeelden van aseksuelen die wel een partner vinden waarmee het werkt.

Nog steeds vind ik het lastig om mijn aseksualiteit te accepteren. Ik ben bijvoorbeeld erg perfectionistisch en kan dus niet uitstaan dat ik nooit een 'perfecte' relatie zal krijgen.

Dit snap ik niet, ik sluit me aan bij AceVentura! In jouw geval is de perfecte relatie er misschien een zonder ooit seks te hebben? Prima toch?

Niemand gaat hier beledigd zijn omdat je simpelweg je ervaringen beschrijft, hoor!

[Bubble]

Hoi Dotje, welkom. Neem een stukje 

Het mooie van perfect is, zoals Aceventura al stelt, dat jij bepaalt wat jouw perfect is. En daardoor ben jij ook degene om dat beeld van perfect bij te kunnen stellen. (en wat is 'perfect' eigenlijk? Zonder fouten, zoals velen zeggen? Lijkt me werkelijk dodelijk saai.). Wees maar gewoon jezelf, met al je eigen aardigheden.

[Min]

Hoi Dotje. Ik ben ook nieuw hier. Welkom.
Ik sluit me bij de rest aan: het gaat er om wat jouw perfecte relatie is. Dat dat dan niet hetzelfde is als voor de meeste anderen maakt niet uit. Als jij maar gelukkig bent. De perfecte partner voor jou (of dat een ander aseksueel persoon is of niet) zal dat ook begrijpen en zo nodig op zoek gaan naar een oplossing, want als dat niet zo is dan is dat dus niet jouw perfecte partner. Die zou jou immers moeten accepteren zoals je bent.
Ik begrijp het wel een beetje want ik ben ook best perfectionistisch, maar ik heb een groter probleem met mijn eigen verwachtingen dan met die van anderen. Zeker wat dit betreft kan het mij niet schelen wat anderen denken. Zo makkelijk en fijn is het vast ook niet om een wel seksuele relatie te hebben met alle problemen rondom verdwenen passie en het risico op vreemdgaan die dat met zich mee kan brengen. Een beetje overdreven misschien, maar ook dat is dus niet perfect. Dan zijn er alleen andere problemen.

Ik schijn het vroeger nooit fijn te hebben gevonden als iemand me wilde knuffelen. Nu vind ik dat van familieleden die dicht bij me staan niet erg meer, maar omdat ze denken dat ik daar nog steeds hetzelfde over denk als de vijfjarige van toen krijg ik eigenlijk nooit een knuffel, ook al zegt ik heel vaak dat ik me dat niet kan herinneren en dat ik het wel fijn vind. Vrienden knuffelen of op de wang kussen vind ik echter nog steeds raar. Ik hou het hooguit bij een vluchtige omhelzing bij het binnenkomen of weggaan. Ik vind het inderdaad ook heel vervelend als mensen die ik niet goed ken me zomaar aanraken.
Dat geslotene herken ik ook wel. Ik heb vaak te horen gekregen dat ik uitstraal(de) dat ik geen behoefte had/heb aan een relatie (in hoeverre dat bewust is, is wat anders. Ik wil dat immers wel, maar dan wel met de juiste persoon). Gewoon oppervlakkig contact maak ik wel makkelijk, maar dan wel in een kleine groep of als er duidelijk iets is waar we over kunnen praten. Ik stap niet gauw zomaar op mensen af. Sommige dingen hebben denk ik inderdaad te maken met die aseksualiteit, maar het is deels ook gewoon mijn persoonlijkheid.