Nieuws:

Voor vragen rond je registratie, je account of het functioneren van het forum kun je een email sturen naar:
mailaven @ freedom.nl (zonder spaties rond de @).
Vermeld dan ook even de naam waarmee je je hebt geregistreerd.

Hoofdmenu

Onderzoek baarmoederhalskanker

Gestart door Bomber, november 06, 2017, 11:26:27 PM

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

Ace89

Bij vaginisme kun je je spieren trainen om zich te ontspannen. Dit doe je door een soort dildo's van opeenlopende groottes in te brengenen dan te wachten tot je spieren ontspannen. Als dat steeds lukt, dan een iets grotere enz. Het is dus meer je spieren leren ontspannen dan daadwerkelijk iets oprekken.
Een hokje dient om even te passen of iets je staat. Daarna stap je weer vrij de wereld in, met of zonder nieuwe aanwinst :D

Eugenie84

Hoe nikkinda het vertelt, is ook hoe ik het heb gehoord. Op zich is er dus lichamelijk niks mis, uiterlijk gezien dan toch. Alleen doordat die spieren gaan samentrekken, gaat het dus pijn gaan doen. Dus door van klein naar groter iets in te brengen, gaan die spieren daar dus aan wennen. En er dus ook meer ontspannen in zijn. Die spieren hebben een soort van geheugen, waardoor ze telkens op dezelfde manier reageren. Het waarom is dan ook bij iedereen verschillend. Het is dus een wisselwerking tss psychisch en fysiek.

Bovendien is de vagina ook niet echt een buis, maar eerder 2 lapjes "huid" die uit mekaar gaat als er iets naar binnengaat.

IJskonijn

Ik ben onlangs 30 geworden en kreeg ook m'n eerste uitnodiging. Ik zag de eendenbek ook echt niet zitten, ik heb de zelfafnametest besteld, dat was echt appeltje-eitje!

Je krijgt een pakketje met een soort klein raket-vormig ding, qua omvang vergelijkbaar met een normale tampon. Die doe je een klein stukje erin, je duwt het borsteltje eruit en dat draai je rond, dan er weer uit en voila (zit een duidelijke uitleg bij met plaatjes en alles). Het is echt goed te doen, dus als je toch wilt meedoen kan ik dat zeker aanraden!

Koffie

Dan moet het wel mogelijk zijn überhaupt iets in te brengen.  Dat lukt niet bij iedereen. ;)
Groetjes van Koffie. (V, 1969)
2 kinderen (2000 en 2001). En een kat (2013).

Mijn wiki-ervaringsverhaal lees je hier: https://du.asexuality.org/wiki/index.php?title=Koffie

AltijdDruk

Ik heb op mijn 30e de uitnodiging meteen in de prullenbak gegooid. Nog los van het feit dat vaginisme had, zag ik er veel te erg tegen op om dat onderzoek te laten doen.
Afgelopen week is de tweede uitnodiging gearriveerd, want ik ben onlangs 35 geworden. Onder het mom 'ik ben geen kijkdoos' blijf ik bij het standpunt dat ik niet naar de dokter ga. Wel overweeg ik die zelftest, maar.... daar komt de volgende blokkade: wat nou als ze afwijkende cellen vinden en ik alsnog naar de dokter moet?
Tuurlijk weet ik dat het belangrijk is om er vroeg bij te zijn en zo. Maar op de een of andere manier is de angst voor een inwendig onderzoek groter dan de angst voor kanker. Stom he?

Edewecht

Dat is niet stom, maar verklaarbaar.
Inwendig onderzoek is concreet en dichtbij. Kanker is abstract en ver weg.
en de leraar die mij altijd placht te dreigen: 'jongen, jij komt nog op het verkeerde pad'
kan tevreden zijn en hoeft niets meer te krijgen, dat wil zeggen: hij heeft toch gelijk gehad.

(lennaert nijgh)

Fricai

Zoals ik er naar kijk is het ook niet per se stom, het hangt helemaal af van de risico's en de kosten.

Risico:
- Hoe groot is de kans op baarmoederhalskanker?
- Hoeveel beter is het om wel mee te werken aan die onderzoeken, indien je ooit baarmoederhalskanker krijgt?

Kost:
- Hoeveel tijd, moeite, geld, ongemak kosten de onderzoeken?

Geen simpele afweging. Dat zou het wel zijn als het ging om bijvoorbeeld: Een niet-invasief onderzoek, in 5 seconden gebeurd, en een gigantisch preventief effect.
Vergelijkbaar wat mij betreft: Ik draag geen helm op de fiets. De last die ik er van zou hebben is mij het lagere risico niet waard.

AltijdDruk

Citaat van: Fricai op november 17, 2017, 08:10:08 PM
Dat zou het wel zijn als het ging om bijvoorbeeld: Een niet-invasief onderzoek, in 5 seconden gebeurd, en een gigantisch preventief effect.

Zo ze ik het dus ook. Als het kon met bloed prikken had ik er geen problemen mee. Of met een uitwendige echo of röntgenfoto of scan of zo. En dan komt er nog bij: eens in de vijf jaar... oke, dan ben ik nu bijvoorbeeld vrij van dat virus maar volgend jaar misschien niet meer. Dan kan het alsnog ontwikkelen tot baarmoederhalskanker want pas over 5 jaar komt het volgende onderzoek.

Ik vind het goed dat het aangeboden wordt voor de vrouwen die dit wel willen, maar ik ga weer fijn skippen :)

eithnec

herkenbaar, eendenbek paste hier ook niet zelfs de kleine ging er met geen mogelijkheid in, het onderzoek is dus hier ook gestaakt zonder meer

Jeanette1707

Wat bedoelen jullie met vagisme ??? En omdat ik 18 ben hoef ik nog geen uitstrijkje te laten doen, maar omdat het in de familie zit moet het toch zeker een keer gebeuren bij mij. Een uitstrijkje kan toch geen pijn doen? of doen ze dit met een naald ofzo? Ik heb geen idee namelijk ??? ;D

Fricai

Stelt weinig voor, zo'n ding denk ik (zie bijlage), lijkt meer op een kwast dan een naald. Maar eendenbek is wat groter. ;) Al hebben ze die blijkbaar in verschillende maten (ik vermoed vanwege vaginisme).

Vaginisme is, als ik het goed heb, het constant (te veel) aangespannen zijn van bepaalde spieren bij vrouwen, waardoor de vagina overdreven strak is. Maar ik ben bepaald geen expert. ;)

AltijdDruk

@Jeanette 1707:
Yup, wat Fricai zegt klopt wel in grote lijnen.
Belangrijk om daar aan toe te voegen: je hebt zelf geen controle over het aanspannen van die spier. Ik zal het proberen zo goed mogelijk uit te leggen, dus hier komt een lang verhaal :)

Je vagina heeft in feite uit 4 bekkenbodemspieren: eentje links en rechts, eentje aan de achterkant en eentje aan de voorkant en zo krijg je dus een soort cilindervorm.. Alle vier die spieren kunnen in meer of mindere mate aangespannen zijn, waardoor het kanaal (heb er even geen beter woord voor, sorry) van de ingang naar de baarmoeder dus erg strak wordt en het letterlijk kan voelen alsof je vagina 'op slot' zit. Soms zit dat al meteen bij de ingang dus 1 cm diep, en soms ongeveer 5-6 cm naar binnen. Je voelt alleen dat die spieren zo gespannen zijn op het moment dat je er iets in wilt brengen, en het verschilt per vrouw Wat ze in kan brengen. Uiteraard geldt voor iedereen dat het inbrengen van een penis pijnlijk is bij vaginisme, maar bij sommigen is het zelf gewoon onmogelijk. Sommige vrouwen kunnen net een vinger inbrengen, anderen nog geen tampon (en ik heb zelfs ooit verhalen gehoord over pijn bij het inbrengen van een wattenstaafje!).
Soms heeft vaginisme een duidelijke aanleiding, zoals seksueel misbruik. De angst die het slachtoffer na het trauma voelt voor penetratie zorgt er in dat geval voor dat de spier onbewust aangespannen wordt. Soms ontstaat het door overtuigingen rondom seks die een vrouw meekrijgt in haar jeugd (in culturen waarin het verliezen van maagdelijkheid leidt tot schaamte of het verliezen van eer van de familienaam komt vaginisme dan ook best vaak voor, omdat de vrouw leert dat ze haar maagdelijkheid moet beschermen). Soms ontstaat het na een bevalling, omdat de bevalling een aanslag is op je bekkenbodemspieren. En bij sommige vrouwen is er geen duidelijke aanleiding... Het is er gewoon, alsof ze er mee geboren zijn.

Belangrijk puntje wat je hierbij moet onthouden, is dat het een spier is. Dat betekent dat je die spier, net zoals alle andere spieren, kunt trainen om nog meer aan te spannen. Als je dus pijn hebt bij het vrijen en je zet toch door, gaat die spier zich nog meer aanspannen (denk maar aan jezelf schrap zetten als er bloed geprikt moet worden of zo) en daardoor wordt de pijn als je vervolgens toch doorgaat alleen maar pijnlijker. Zo train je de spier en dat verergert het vaginisme.

ALS je dus last hebt van vaginisme en het inbrengen van een tampon is al pijnlijk of gewoon fysiek onmogelijk, dan is een uitstrijkje ook niet mogelijk. De kleinste eendenbek past dan niet, waardoor de arts geen ruimte kan maken om een monster van je baarmoederhals te nemen. Bovendien is zo'n onderzoek psychisch ook een hele opgave voor vrouwen met vaginisme. Ze weten dat er iets ingebracht gaat worden, weten uit ervaring dat dat pijn gaat doen dus überhaupt ontspannen lukt al niet (zelfs je been- en buikspieren span je dan onbewust aan en je moet je heel erg verzetten om niet je benen tegen elkaar aan te willen drukken), laat staan dat je een spier kunt ontspannen waar je toch al geen controle over hebt. Dit zorgt vaak al voor spanningen voordat je naar de arts gaat omdat je bang bent voor de pijn die gaat komen.

Hopelijk is deze uitleg een beetje duidelijk. Ben zelf geen arts, maar heb er flink veel over gelezen en gehoord van specialisten sinds die diagnise bij mij is gesteld.

Jeanette1707

Dankjewel voor jullie reacties! Super leerzaam. Dus afgezien van het feit dat iemand naar mij naar binnen kan kijken heb ik geen zorgen meer :) :) :cheerleader:

Silver

De eerste keer dat ik een uitstrijkje moest laten nemen, dacht ik bij mezelf dat het allemaal wel mee ging vallen.
Ik ben een vrouw dus van te voren probeerde ik altijd al vanalles binnen te krijgen (alleen ik bedoel nie alles ma bv een tampon ofzo) geraakte nooit verder dan het topje van mijn vinger.
Maar bij dat onderzoek heb ik alles kort en klein geroepen (iedereen in de wachtkamer zal t wel gehoord hebben en mijn moeder was erbij!) en gejankt en ik zweer als die vrouw die stomme eendebek er niet uit ha getrokken (want ze wilde eerst doorgaan he! :banghead:) dan had ik haar gestampt of geslagen!
zoiets wilde ik niet meer meemaken, had gelijk een trauma voor de rest van men leven, t voelde bij mij alsof ze iets kei dik naar binnen aan t rammen was, echt.
Nadien was ik wel geen maagd meer, dat was t enige voordeel, maar god zeg, uren nadien voelde ik da geweld nog steeds :s
Sinds dien krijg ik wel een hele vinger zowat naar binnen.....met heel veel moeite wel.
Dus ja jaren later dacht ik allee zal nog eens naar de dokter gaan voor zon onderzoek (andere dokteres wel!) Lukte weer niet, ik had haar verteld wat de 1ste keer gebeurde, dus ze deed t extra voorzichtig, maar ze vertelde mij al direct dat t niet ging, ze zat er nog niet in of ik sprong al weer bena van dat bed (gelukkig zonder gekrijs deze keer).
Dus had ze me naar de gyneacoloog doorverwezen, die heeft t ook nog eens geprobeerd, weer niks, ze had niet eens zon eendebek geprobeerd maar eerst gewoon iets klein dun. Dus toen heeft ze een echo gemaakt en zei dat er iets in de weg zat.
Ik dacht allee: ik ben precies overal mismaakt dan (scoliose + een aangeboren afwijking aan men schouder) nou geweldig.
Dus zon onderzoek zal nooit meer lukken vrees ik, nu weet ik wel wat het probleem is, dus ik kan letterlijk tegen ene man zeggen: sorry dat is gewoon onmogelijk! Niet dat ik dat zou willen, ik huiver al bij de gedachte alleen al!!
Dus ik laat het zo, ik heb nu ene pil waardoor ik de "maandelijkse rottigheid" niet mee krijg, is mijn leven een pak beter. Dus ja kans op baarmoederhalskanker, t is al voorgekomen in de familie, dus bij mij zouden ze t waarschijnlijk te laat ontdekken.
*I am the one and only me! :p*