Nieuws:

Voor vragen rond je registratie, je account of het functioneren van het forum kun je een email sturen naar:
mailaven @ freedom.nl (zonder spaties rond de @).
Vermeld dan ook even de naam waarmee je je hebt geregistreerd.

Hoofdmenu

Hoi

Gestart door AltijdDruk, november 16, 2017, 02:40:38 AM

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

AltijdDruk

Hoi
Hoi allemaal,

Sinds gisteren ben ik lid ben ik lid van dit forum en ik weet eigenlijk nog steeds niet hoe ik me hier voor moet stellen :)
Mijn naam is AltijdDruk en ik ben 35 jaar. Eerlijk gezegd weet ik nog niet of ik aseksueel ben, deze zoektocht is pas een paar maandjes gaande en tot op dit moment is mij nog steeds niet duidelijk of ik een psychiatrische aandoening heb of dat ik aseksueel ben.
De inhoud van mijn rugzak zou kunnen verklaren waarom ik geen behoefte heb aan seks, maar sinds ik heb ontdekt dat aseksualiteit een geaardheid is, twijfel ik enorm. Ik ging er namelijk van uit dat er iets mis met me was... Met de bedrading in mijn hoofd of met mijn hormoonhuishouding omdat ik gewoon geen libido heb. Nu weet ik dat niet meer zo zeker. Ik zit in een relatie van een aantal jaren en die dreigt stuk te lopen omdat ik me er al meer dan een jaar niet meer toe kan zetten om seks te hebben. Eerlijk gezegd walg ik ervan hoe de hele wereld om seks lijkt te draaien, hoe mensen elkaar kwetsen en bedriegen voor zoiets onzinnigs als seks. Het maakt niet uit op hoeveel vlakken je kunt compenseren, zonder seks lijk je gewoon niet goed genoeg te zijn om mee in een relatie te zitten. Ik kan gewoon niet begrijpen waarom zoveel mensen het zo belangrijk vinden.

Een week of acht geleden heb ik een intake gehad bij een seksuologe die op mijn gebrek aan zin in seks met mijn vriend reageerde door mij te vragen of ik misschien lesbisch ben. Het antwoord daarop is duidelijk nee. Ze heeft het stukje aseksualiteit echter niet aangekaart, maar inmiddels zou ik willen dat ze dat wel had gedaan omdat me dat al eerder aan het denken zou hebben gezet. Ze vond het maar gek toen ik zei dat ik liever alleen ben dan in een relatie te zitten waarin seks een rol speelt, dat ik seks echt niet mis. Volgens haar was ik veel te jong voor zo'n rigoreuze beslissing. Het is overigens bij de intake gebleven want ik voelde me totaal niet gehoord of begrepen.

Anyway, ik hoop op dit forum verder te komen met mijn zoektocht naar de vraag of in mijn geval een gebrek aan behoefte aan seks te verklaren is door een geaardheid of door mijn verleden/psychiatrische aandoeningen. De laatste dagen probeer ik me te herinneren of ik me ooit seksueel aangetrokken heb gevoeld tot een partner en ik denk eigenlijk van niet. Ik werd altijd snel verliefd en kon ook fantaseren over seks, maar als puntje bij paaltje kwam was het altijd maar weer een pijnlijke ervaring met rare luchtjes en vieze smaakjes en was het steeds weer een teleurstelling.

Mochten jullie verdere vragen hebben dan hoor ik het wel. Weet op dit moment niet zo goed wat ik verder nog moet zeggen :)

Patricia

Welkom Altijd Druk/ Nathalie! Ik ben hier net een paar dagen, heel kort dus maar nog. Hoe het bij jou zit durf ik natuurlijk niet te zeggen, maar ik herken wel heel veel in je verhaal. Inclusief de teleurstelling in seks: je voelt weinig of niets, en net als jij ervaar ik het ook als pijnlijk en best vies.
Later zal ik uitgebreider reageren, ik moet zo naar mijn werk.

Edewecht

Hallo Nathalie, welkom!
Oef, je zit in een vervelende situatie.
Op de vraag of iemand aseksueel is, geven wij op dit forum vaak niet zondermeer een antwoord van ja of nee. We gaan er vanuit dat jij dat voor jezelf bepaalt. Wel kunnen we je helpen bij je zoektocht en onze ervaringen met je delen.

Je verhaal is trouwens best herkenbaar. De twijfel: 'ben ik psychisch niet in orde, en heb ik daardoor nooit zin in seks' tegenover: 'ben ik aseksueel, en raak ik door de druk van de seksuele buitenwereld psychisch steeds meer in de war'.
Heel voorzichtig zeg ik: dat laatste zou een mogelijkheid kunnen zijn. Ik kan natuurlijk niet in je ziel kijken, en hoe je verder in elkaar zit. Maar je leven lang iets tegen je zin doen, en je de enige voelen die zich zo voelt... dat is zeker niet goed voor je welzijn.

Jij hebt daarbij de pech gehad, bij een 'verkeerde' seksuologe te zijn beland. Er zijn namelijk twee soorten seksuologen: de ene soort ziet goede seks als een geneesmiddel voor je klachten (dus veel oefenen en seks hebben hoor!); de andere soort erkent het bestaan van aseksualiteit en zal je adviseren om ermee leven.

(Dit is een beginnetje, ik hoop dat je er iets aan hebt.) :handschudden:
en de leraar die mij altijd placht te dreigen: 'jongen, jij komt nog op het verkeerde pad'
kan tevreden zijn en hoeft niets meer te krijgen, dat wil zeggen: hij heeft toch gelijk gehad.

(lennaert nijgh)

Koffie

Welkom. Ik heb gene ervaring met seksuologen. Er schijnen er wel te zijn die aseksualiteit erkennen, maar nog lang niet allemaal. Ze zijn er zelf gewoon niet mee bekend omdat het iets is dat pas de laatste paar jaar meer voet aan de grond krijgt.

Zoals Edewecht al zei, kan niemand voor je bepalen of je aseksueel bent, dat is iets wat je bij jezelf voelt. En het ligt niet altijd even zwart-wit, dus het is soms niet een een keer duidelijk.

Voor de meeste mensen lijkt seks inderdaad een heel belangrijke poot onder de relatie. Mogelijk voelt je partner zich ook erg afgewezen en is hij bang zelf niet leuk en aantrekkelijk genoeg te zijn. Als een van de partners geen seks wil, kan dat de ander onzeker maken. Dus misschien is het wel goed om je vermoedens met hem te delen.

Mocht je inderdaad aseksueel zijn, dan is dat wel iets wat in het algemeen is zoals het is en niet verandert. Dan is het zoeken voor beide partijen in hoeverre een compromis mogelijk is. En dat valt lang niet altijd mee...
Groetjes van Koffie. (V, 1969)
2 kinderen (2000 en 2001). En een kat (2013).

Mijn wiki-ervaringsverhaal lees je hier: https://du.asexuality.org/wiki/index.php?title=Koffie

AltijdDruk

Dank voor jullie reacties :)

Uiteraard verwacht ik niet dat jullie me kunnen vertellen of ik aseksueel ben of niet. En eigenlijk verwacht ikzelf ook niet om heel makkelijk een antwoord te vinden op mijn twijfel.
Zoals Koffie al zegt: het is niet altijd zwart-wit, en dat maakt het natuurlijk ook moeilijk.

Misschien dat ik moet uitleggen waarom de twijfel over mijn geaardheid nu pas komt. Al zolang als ik seksueel actief ben, heb ik vaginisme gehad. Ik ben opgegroeid met seksuele voorlichting die vooral bestond uit: 'seks is vies, seks doet pijn, maar als je niet wilt dat je man later bij je weggaat zul je hem toch af en toe zijn zin moeten geven.' Die mantra is erin gestampt sinds ik nog een heel klein meisje was, een jaar of 4 (misschien wel eerder).
In mijn jeugd ben ik door beide ouders emoioneel verwaarlosd, in sommige opzichten zelfs emotioneel mishandeld. Beide ouders dachten dat de juiste opvoedvorm er een was waarin een kind uit angst niets deed dat tegen de regels in, en niet een van liefde of respect naar het kind als individu.
Dit leidde ertoe dat ik vanaf mijn puberteit op zoek was naar een vriendje, zodat mijn leven toch enigszins normaal zou zijn. Ik heb mijn eerste seksuele ervaring gehad met mijn eerste vriendje, een vakamtieliefde. Toen ik hem vroeg om te stoppen omdat het enorm veel pijn deed, stopte hij niet. Ook een tweede keer vragen hielp niet. Ik kreeg een blackout en kan me niet eens meer herinneren hoe ik thuis gekomen ben.
Zowel die eerste keer als alle keren daarna kan ik me niet herinneren dat ik seks wilde vanwege aantrekkingskracht tot die persoon. Ik wilde vooral veiligheid en dacht dat iemand van me zou gaan houden als ik hem mijn lichaam gaf. Later wilde ik seks kunnen hebben zonder pijn, net zoals normale mensen, dus ook toen ging het niet om seksuele aantrekkingskracht maar om de behoefte om net zoals andere mensen in staat te zijn om een relatie te kunnen hebben.

Ten gevolge van mijn jeugd heb ik een hechtingsproblematiek. Ik vertrouw mensen niet, wil ook niet gaan samenwonen (want als het uitgaat sta ik straat) en vind het uiten van genegenheid door bijvoorbeeld te knuffelen heel erg moeilijk. Volgens de psycholoog heb ik naast de hechtingsstoornis ook last van dysthemie (chronische depressie) met ernstig depressieve episoden. Deels heeft ze gelijk, maar ik ben er zelf inmiddels wel achter dat die chronische depressie vooral in relaties zichtbaar is omdat het daar draait om seks. Ik functioneer verder prima in het dagelijks leven, sta met beide benen in de maatschappij en kan van veel dingen genieten (lekker eten, lezen, samen met vrienden dingen doen, tekenen etc).

In het begin dacht ik dat het pijn deed omdat het de eerste keer was, maar al snel bleek dat de pijn bleef. Toen enkele jaren later een serieuzere relatie op de klippen dreigde te lopen omdat ik geen seks wilde (want het deed zo'n pijn), ben ik naar het ziekenhuis gegaan en werd vastgesteld dat ik vaginisme had. Ik kreeg dilators mee om te oefenen maar van die oefeningen ging ik over mijn nek.
Omdat ik weigerde mijn leven lang slachtoffer te blijven van een verkrachting (pas later kreeg ik door dat ik mijn eerste keer zo mocht noemen) ben ik mezelf gaan pushen om door de pijn heen te bijten. Seks werd nooit leuk, nooit iets wat ik wilde, maar ik hoopte dat misschien ooit een relatie stand zou houden als ik om kon leren gaan met de pijn.

Inmiddels zit ik bijna 4 jaar in mijn eerste serieuze relatie. Eind augustus heb ik een botox-behandeling laten doen om het vaginisme te genezen. Wederom heb ik oefeningen die ik moet doen met dilators. Nu ga ik niet over mijn nek, maar ik heb er eigenlijk nooit zin in. Omdat ik het geld van de behandeling niet zomaar weg wil gooien doe ik de oefeningen braaf twee keer per week, maar het voelt als verplicht sporten.
Voor ik de behandeling liet doen heb ik bij de gynaecoloog aangegeven dat ik twijfelde. Want ook al zou de pijn straks over zijn, ik had geen idee of met het verdwijnen van de pijn de zin in seks toe zou nemen. Zij vertelde me dat die angst normaal was, maar ook dat het normaal was om geen zin in seks te hebben als ik het alleen maar in verband bracht met pijn en teleurstellingen. Mijn hersenen moeten door de oefeningen opnieuw leren dat seks geen pijn doet, en pas na maanden kan seks dan iets worden wat ik wel wil. De uitleg klonk me heel logisch in de oren. Bovendien stelde het me gerust dat ze zei dat het normaal was dat ik geen zin had in seks door mijn ervaringen, dus ik had hoop.

Inmiddels ben ik twee maanden oefeningen verder. Het doet inderdaad geen pijn, maar het voelt ook niet prettig. Zo kwam ik ook bij de seksuologe uit: straks kan de seks, maar dan moet ik het nog willen. Maar hoe meer die seksuologe aankwam met therapieën en andere oefeningen hoe meer in mijn hoofd het stemmetje kwam: 'maar dat wil ik allemaal helemaal niet, ik heb wel wat beters te doen met mijn leven dan al die tijd in zoiets onzinnigs als seks stoppen'. Ik kan seks alleen maar zien als iets technisch: iets wat nodig is om je voort te planten en aangezien ik dat niet wil, verliest het alle nut.

In de hoop dat libido iets terug zou komen als ik stopte met de pil, ben ik daarmee gestopt. Ook dat doet niets. In december wordt mijn bloed getest omdat ik wil weten hoe het zit met mijn hormoonbalans, zodat ik helderheid krijg of het daar aan kan liggen. Maar ondertussen sluimert steeds vaker de gedachte: 'Wat als ik gewoon aseksueel ben? Wat als dit niet door mijn opvoeding/traumatische ervaringen komt, maar dit gewoon in mij zit? Dan klopt mijn gevoel dus wel dat ik niks bij een psycholoog te zoeken heb...'

Sorry voor het lange verhaal, maar ik hoop dat iets meer context misschien ook meer duidelijk maakt over waar mijn twijfel vandaan komt :) Zo'n reflectie op je eigen leven neemt nogal wat tijd in beslag...

Fricai

Hey AltijdDruk, welkom! :wave:

Citaat van: AltijdDrukVolgens haar was ik veel te jong voor zo'n rigoreuze beslissing.

Rigoreuze beslissing? Ik snap die opmerking niet, het lijkt me überhaupt geen beslissing, je gaf enkel aan wat jouw verlangens zijn? :P
Als je nou specifiek had gezegd "Ik wil een relatie met A & B, en zonder C & D, voor de rest van mijn leven, en daarmee uit!", dan zou ik haar opmerking misschien snappen...

Citaat van: AltijdDruk op november 16, 2017, 09:11:10 AMIk ben opgegroeid met seksuele voorlichting die vooral bestond uit: 'seks is vies, seks doet pijn, maar als je niet wilt dat je man later bij je weggaat zul je hem toch af en toe zijn zin moeten geven.' Die mantra is erin gestampt sinds ik nog een heel klein meisje was, een jaar of 4 (misschien wel eerder).

Eh, wat afschuwelijk. Ik zie dit ook als kindermishandeling.
Ik hoop dat je de nare aspecten van vroeger uiteindelijk (steeds meer) los kan laten! :knuffel:

CiteerZowel die eerste keer als alle keren daarna kan ik me niet herinneren dat ik seks wilde vanwege aantrekkingskracht tot die persoon. Ik wilde vooral veiligheid en dacht dat iemand van me zou gaan houden als ik hem mijn lichaam gaf. Later wilde ik seks kunnen hebben zonder pijn, net zoals normale mensen, dus ook toen ging het niet om seksuele aantrekkingskracht maar om de behoefte om net zoals andere mensen in staat te zijn om een relatie te kunnen hebben.

Volgens mij gaan deze factoren niet goed samen(!). Als je het eigenlijk niet/nauwelijks ziet zitten, is het volgens mij wel normaal dat het pijnlijk wordt. Maar als man ben ik natuurlijk geen expert. ;)

CiteerZij vertelde me dat die angst normaal was, maar ook dat het normaal was om geen zin in seks te hebben als ik het alleen maar in verband bracht met pijn en teleurstellingen. Mijn hersenen moeten door de oefeningen opnieuw leren dat seks geen pijn doet, en pas na maanden kan seks dan iets worden wat ik wel wil. De uitleg klonk me heel logisch in de oren. Bovendien stelde het me gerust dat ze zei dat het normaal was dat ik geen zin had in seks door mijn ervaringen, dus ik had hoop.

...
Maar ondertussen sluimert steeds vaker de gedachte: 'Wat als ik gewoon aseksueel ben?

Ik snap die insteek van de gynaecoloog wel, waarschijnlijk zal bij de meeste mensen die met zulke verhalen bij haar komen, er niet ook nog aseksualiteit spelen. Maar dat wil niet zeggen dat het bij jou niet zo is, natuurlijk. ;)

Ongeacht wat je uiteindelijk voor vermoedens hebt, of voor conclusies trekt, je bent welkom om er hier over te praten! Ik hoop dat je in ieder geval nooit meer zulke negatieve dingen hoeft mee te maken als de aspecten van je jeugd die je noemde, en je 'eerste keren'... :-X

Patricia

Je hebt er veel voor over gehad om "normaal" seksueel te kunnen functioneren Nathalie. Daar heeft het beslist niet aan gelegen zeg! Ik was nooit vaginistisch, maar ik vond het wel vaak pijnlijk. Als je geen zin hebt kan het ook behoorlijk veel pijn doen. Daar kwam bij dat sommige mannen gewoon hard knepen, of ruig deden. Ik "moest" dingen doen waar ik eigenlijk van walgde, zoals orale seks en sperma doorslikken. Tegen anaal kwam ik wel in opstand, dat wilde ik absoluut niet. Verder deed ik maar mee omdat ik net als anderen wilde zijn en niet verlaten wilde worden.
Veel dingen deden pijn, en het ging me steeds meer tegenstaan. Na mijn eerste bevalling kon ik vanwege een inscheuring wekenlang geen seks hebben. Mijn ex ging enorm klagen dat hij als man toch recht daarop had.

Fricai

Citaat van: Patricia op november 17, 2017, 06:06:33 AMMijn ex ging enorm klagen dat hij als man toch recht daarop had.

Wat een belachelijke instelling. :schater:

Patricia

Ja, erg he Fricay. Ik was toen nog zo onzeker en naief en ik neigde ernaar het wel plausibel te vinden. Pas veel later drong het tot me door hoe idioot het eigenlijk was.
Om hem niet kwijt te raken liet ik het veel te snel weer toe.

Fricai

Jep, dat lijkt me een nare situatie. Gelukkig ligt dat nu in het verleden! :knuffel:

Loesz :)

Jeetje wat een heftig verhaal Nathalie!  :knuffel:
Welkom op het forum, ik hoop dat je hier verder komt met je zoektocht