visie en beleving......

[Ben Benieuwd]

Ik heb me verleden jaar hier aangemeld, heb in het begin een paar dingen gepost maar ben daarna alleen maar regelmatig voorbij gekomen om te lezen. Wat mij vooral verbaasd is dat een ieder hier een soort van trots is op zijn/haar a-seksualiteit. Of het accepteert en kennelijk ook nog relaties kan hebben met al dan niet a-seksuele partners. Ik ervaar mijn kennelijk "afwijkende" seksueel gedrag namelijk op een heel andere manier en het vinden van een partner is al helemaal nicht im trage. Ik ervaar het  als een behoorlijk lijden, te zijn wie ik ben. Ik heb een relatie van meer dan 10 jaar achter de rug waarbij mijn seksueel gedrag werd ervaren als dat ik haar afwees. Er zijn wel 3 kinderen uit die relatie voortgekomen, al waren alle 3 niet gepland maar toevalstreffers. Met mijn zaad is kennelijk niets mis. Zo'n relatie met iemand die wel heel seksueel actief wenst te zijn was een hel achteraf. Ik zou dus alleen maar zeggen als deze situatie/vraag zich voordoet binnen je "relatie" : Stoppen. Vroeg of laat loopt het toch mis. Je kunt iemand nog zo leuk, lief of weet ik wat vinden, als je niet bij elkaar past dan is dat nu eenmaal zo. Wat ik me nu vooral afvraag is of ik één van de weinige ben die dit zo ervaart of dat het toch ook herkenbaar is. Daarbij wil ik zeggen dat ik seks niet afgezworen heb maar het overkomt me gewoon niet. Er is nooit iemand die seks of relatie o.i.d. met mij wil en dat zal wel.komen door mijn eigen toedoen al heb ik echt geen idee wat het dan is. Enfin samengevat, ik voel eigenlijk alleen maar heel kut om seks niet te ervaren/beleven zoals  anderen dat wel kunnen.

[AceVentura]

Ik heb me verleden jaar hier aangemeld, heb in het begin een paar dingen gepost maar ben daarna alleen maar regelmatig voorbij gekomen om te lezen. Wat mij vooral verbaasd is dat een ieder hier een soort van trots is op zijn/haar a-seksualiteit. Of het accepteert en kennelijk ook nog relaties kan hebben met al dan niet a-seksuele partners.

Ik behoor volgens mij tot de "trots" categorie, en vooral het woord verbaasd triggert mij tot het schrijven van deze reactie.

Uiteraard is het naar wat je hebt meegemaakt. En ik denk ook, dat het zeker een lastige situatie is als je in een relatie zit met een niet aseksuele partner als je deze ontdekking doet. Voor mij staat dat echter los van jezelf accepteren zoals je bent en daar trots op zijn. Uiteraard is dat ook niet eens wat even in een korte tijd veranderd, het is denk ik wel een positieve manier om met de situatie (dat je aseksueel bent) om te gaan.
Daardoor ben ik nieuwsgierig wat er bij jou achter die verbazing zit, zou je daar wat over willen vertellen?

[Bubble]

Hoi Ben,

Vanuit mijzelf gesproken: ik ben niet 'trots' op het aseksueel zijn, wel blij dat ik dit van mijzelf accepteer en dat ik een soort van labeltje heb gevonden wat me op dit moment past. En ik kan het accepteren omdat ik pas een gevoel van normaal zijn, van thuiskomen, hier op het forum ervoer. Er zijn dus meer mensen zoals ik, ik ben hier geen 'afwijking'. Heerlijk voelt dat, ondanks dat ik wel eens twijfel heb over mijn geaardheid, en ook die mag er gewoon zijn. Ik wordt daar niet op afgerekend! Hoe fijn is dat! Misschien dat dar een soort van 'blije' stemming in mijn berichten zit, zou best kunnen.

Wat niet wil zeggen dat ik er geen moeite mee heb gehad te ontdekken wat er 'aan de hand' was. Ik heb een relatie van meer dan 30 jaar achter de rug, ook kinderen gekregen en mij op seksueel gebied altijd tekort voelen schieten. Gedacht dat ik dan zeker niet genoeg van mijn partner hield en daarom geen seks met hem wilde en me dus ook schuldig gevoeld omdat ik niet genoeg van hem kon houden om seks met hem te willen. Dat breekt op, net als het eens in de zoveel tijd maar initiatief nemen om maar geen bonje te krijgen, daar walgde ik bij mezelf van. Seks op zich was best wel regelmatig oké, maar het hoeft van mij gewoonweg niet. Ik voel me gewoon niet op die manier tot iemand aangetrokken.
Ik ben nu driekwart jaar gescheiden, maar niet in eerste instantie om onze seksuele verschillen, hoewel dat uiteindelijk wel een rol speelde. 

Ik kan mij zeker voorstellen dat het vinden van een partner lastig is als aseksueel. Maar hoe lastig, daar heb ik geen idee van omdat ik daar gewoon niet mee bezig ben op dit moment. Maar afgelopen week kwam ook het besef dat ik niet perse tot het einde der tijd alleen hoef te blijven. Ik heb jaren geleden een squish ervaren en hoop dat ooit weer mee te maken. Maar dan wel zo dat ik eraan toe durf te geven, het ook durf te uiten naar die persoon zelf. Dat lukte me die eerste keer niet, door verschillende redenen. Het was een heel verwarrende tijd om me een soort van verliefd te voelen zonder het echt te zijn. Ik heb zelden ergens spijt van, maar hierbij heeft het me ontzettend gespeten (en soms nog!) dat ik er nog niet aan toe was. Dat heeft me de kans op een mogelijke, diepe vriendschap gekost. Ik heb heel lang in stilte genoten van-, en geleden onder de verschillende gevoelens van die squish en mijn onvermogen om er iets mee te doen.

Wat mij nu wel verward, is dat ik me afgelopen week bij een bepaald persoon, die ik niet eens echt ken, zomaar ineens afvroeg hoe het zou voelen als hij mij (niet geheel platonisch, maar toch ook niet seksueel) zou strelen. Waar dat nu ineens vandaan kwam, weet ik niet, ik ken deze gedachte helemaal niet van mijzelf! Ook niet bij degene waarbij ik de squish ervoer. Maar blijkbaar heb ik toch wel een bepaalde behoefte aan lichamelijk contact. Er is daarmee in mij een hoop beweging op dit vlak wat het wat-nou-als-gevoel over mijn geaardheid weer doet aanwakkeren. Maar misschien is dat ook wel een latente hoop om toch seksueel te willen zijn, ik weet het gewoon niet.

Wat ik niet snap in je verhaal is dat je schrijft:

Daarbij wil ik zeggen dat ik seks niet afgezworen heb maar het overkomt me gewoon niet. Er is nooit iemand die seks of relatie o.i.d. met mij wil en dat zal wel.komen door mijn eigen toedoen al heb ik echt geen idee wat het dan is.

Wat bedoel je daarmee? Je hebt het eerder ook over afwijkend seksueel gedrag van jezelf. Zie je jezelf als aseksueel of als iemand met een laag/verminderd libido? Wil je seks kunnen hebben omdat dat een relatie dichterbij brengt, heb je puur behoefte aan lichamelijk contact en is seks daar een middel voor of verlang je echt naar het hebben van seks met iemand? En is seks iets wat je overkomt? Ik weet dat echt niet.
En m.b.t. relatie/seks: Is er in jou al echt ruimte voor een ander? Ik heb het idee dat je nog behoorlijk met jezelf overhoop ligt. Zou dat (onbewust) iets zijn wat meespeelt?

[Ben Benieuwd]

Gezien de lengte van beide reacties heb ik met mijn bericht wel wat losgemaakt en ik zal (in het kort) proberen e.e.a. te verduidelijken. Als eerste de reden dat ik verbaasd ben is dat ik geen enkele reden zie om trots te zijn op a-seksuaiteit evenmin als ik dat zie in hetero, homo of bisexualiteit. Accepteren is inderdaad het sleutelwoord, daar ben ik het roerend met je eens. Maar dat is wat anders dan trots zijn. Het is ook zoiets " Hollands " om op alles wat een beetje anders is gelijk trots te zijn. Een ander voorbeeld daarin? Ik heb een zoon met A.A.S en daarbij M.C.D.D. en voor psychiaters niet te verwoorden afwijkend complex gedrag. 13 jaar en zit in jeugdpsychiatrische instelling. Het leven is een hel voor hem. Daar ga je niet tegen zeggen dat hij trots moet zijn want er is niets om trots op te zijn. Dat hij moet accepteren wie hij is en wat hij heeft zeg je wel en dat hij uniek is zoals een ieder en dat hij met zijn beperking zal moeten leren leven. Zo zie ik dit ook. En daarbij zeg ik niet dat a-seksualiteit voor mij in het psychiatrische vlak ligt maar wel in het afwijkend van de norm. Dat zul je als mens moeten leren accepteren maar daarbij vind ik trots ongepast. Trots kun je zijn op iets wat je hebt geleverd maar niet op wat je bent in mijn beleving. Dan neigt het naar narcisme. Ik accepteer wie ik ben met mijn kunnen en beperkingen maar dat neemt niet weg dat ik soms pijn voel. Of ik klaar ben voor een andere relatie kan ik niet zeggen. Hoe moet ik dat zien? Ik geloof dat als je ware tegenkomt je dat wel merkt, iets van chemie, noem het een klik. Ik weet niet of dat met er klaar voor zijn heeft te maken. Daarbij vind ik ook dat als je het erover hebt dat je je hier geaccepteerd voelt, je je wel moet beseffen dat dit een forum is met geschreven woord. Waar je best steun mag vinden maar waarbij je je moet beseffen dat het niet je echte dagelijkse wereld is. Dat het social media is. Waarbij je eigenlijk niet weet met wie je zit te praten (ik weet sommige hebben elkaar daadwerkelijk ontmoet!) Mijn collega's of familie staan dichter bij mij dan jullie, alleen in dir dagelijkse echte wereld ervaar ik alleen maar onbegrip.En dat is dan met negatieve lading maar ik bedoel gewoon de zin : " ik snap niks van jou" Herkenbaar?

[Ben Benieuwd]

Even herstel van laatste zin. Dit moet zijn: DIT IS NIET MET NEGATIEVE LADING.

op een gegeven moment zit je op je telefoon zoveel te typen dat je je fouten niet meer ziet

[Koffie]

Ik herken denk ik wel wat in wat je ervaart. Ik ben ook niet trots op bv. mijn aseksualiteit of mijn autisme. Het zit me meer in de weg dan dat het me wat oplevert. Ik baal er wel eens van dat ik het ben. Het draagt niet bij aan mijn 'geluk'. Toch lees ik in wat jij schrijft verbittering en dat heb ik dan weer niet.

Verder heb ik het gevoel dat je trots zijn op jezelf misschien wat vergroot. Het betekent voor mij meer 'heb zelfvertrouwen'. Geef om jezelf, hou van jezelf. En wees jezelf daarin trouw. Ondanks je problematiek. Niet: maak jezelf groot en blaas jezelf op als een narcist en wees dwars tegen alle belemmeringen in als een soort blind paard blij met je problematiek. Althans, dat ik wat ik opmaak uit wat jij schrijft. Misschien begrijp ik je verkeerd.
Er zijn dagen waarop ik mezelf alleen maar als een looser kan zien en dat is net zo min terecht als wanneer ik mezelf helemaal de hemel in zou prijzen. Het is geen van beide reëel.

Aan de andere kant zou ik ook niet seksueel willen zijn of niet-autistisch, dat is het dubbele, want ik wil gewoon mij zijn en toch gewaardeerd worden. Zoals iedereen dat in feite wil, gewaardeerd worden om wie hij is.

Overigens kun je je eigen berichten wijzigen. Boven aan je stukje heb je de knop 'verander', als je daarop klikt, kun je een aanpassing maken. Je ziet dan wel een automatisch toegevoegde regel onderaan hetgeen je getypt hebt, met 'laatste wijziging' en dan de tijd waarop je de verandering hebt aangebracht.

[Fricai]

Ik heb me verleden jaar hier aangemeld, heb in het begin een paar dingen gepost maar ben daarna alleen maar regelmatig voorbij gekomen om te lezen. Wat mij vooral verbaasd is dat een ieder hier een soort van trots is op zijn/haar a-seksualiteit.

Ik ben het met je eens, trots is niet heel logisch, maar schaamte ook niet. Het is wat het is. Ik snap wel dat mensen er trots op zijn dat ze accepteren hoe ze in elkaar zitten, en daar voor uit durven te komen.

Maar, ik heb nou niet het idee dat ik veel trots of schaamte zie op dit forum, om eerlijk te zijn.

Of het accepteert en kennelijk ook nog relaties kan hebben met al dan niet a-seksuele partners. Ik ervaar mijn kennelijk "afwijkende" seksueel gedrag namelijk op een heel andere manier en het vinden van een partner is al helemaal nicht im trage. Ik ervaar het als een behoorlijk lijden, te zijn wie ik ben. Ik heb een relatie van meer dan 10 jaar achter de rug waarbij mijn seksueel gedrag werd ervaren als dat ik haar afwees.
...
Zo'n relatie met iemand die wel heel seksueel actief wenst te zijn was een hel achteraf. Ik zou dus alleen maar zeggen als deze situatie/vraag zich voordoet binnen je "relatie" : Stoppen. Vroeg of laat loopt het toch mis. Je kunt iemand nog zo leuk, lief of weet ik wat vinden, als je niet bij elkaar past dan is dat nu eenmaal zo. Wat ik me nu vooral afvraag is of ik één van de weinige ben die dit zo ervaart of dat het toch ook herkenbaar is.
...
Enfin samengevat, ik voel eigenlijk alleen maar heel kut om seks niet te ervaren/beleven zoals ? anderen dat wel kunnen.

Wat kunnen mensen anders, dan het te accepteren? Het niet accepteren verandert niets aan de werkelijkheid, en zal enkel frustratie kweken. Net hoe sommige homoseksuelen hun oriëntatie (eerst) niet accepteren, en zichzelf dwingen relaties met mensen van het andere geslacht te hebben. Die mensen zullen niet erg gelukkig zijn, wel?

Ik denk dat veel mensen je dezelfde teleurstelling voelen over hun situatie. Wel een romantische relatie willen, maar weinig kans hebben van slagen: Het is geen pretje. Volgens mij heb ik bijna elke 'romantische' aseksueel op dit forum wel eens ruwweg datzelfde gevoel zien uiten. Dus ik snap niet zo waar jouw beeld van de mensen op dit forum vandaan komt?

[Bubble]

Ha Ben, eigenlijk maak je nu pas iets los in mij.

Gezien de lengte van beide reacties heb ik met mijn bericht wel wat losgemaakt ...

Je weet toch wat ze zeggen? Dat het niet de lengte is die er toe doet? 

Trots kun je zijn op iets wat je hebt geleverd maar niet op wat je bent in mijn beleving. Dan neigt het naar narcisme.

Ik kan en mag wel degelijk trots zijn op wie ik ben. Wie ik ben, is degene wie ik mezelf heb toegestaan te zijn, wie ik geworden ben door de inspanningen die ik ervoor heb verricht. het is maar hoe je kijkt. Maar het heeft ook met een persoonlijk beeld van trots te maken. Wat ik onder trots versta, kan voor jou een compleet andere betekenis hebben.

Of ik klaar ben voor een andere relatie kan ik niet zeggen. Hoe moet ik dat zien? Ik geloof dat als je ware tegenkomt je dat wel merkt, iets van chemie, noem het een klik. Ik weet niet of dat met er klaar voor zijn heeft te maken.

Lees het stukje over mijn squish nog eens, ik was daar ook niet klaar voor, ondanks dat er een bijna fysiek voelbare klik was. Maar wat ik bedoel, is dat het mijn ervaring is dat je soms zo met jezelf bezig kunt zijn dat je de wereld om je heen niet meer zo goed waarneemt. Dus eventuele chemie niet eens opmerkt. Daarnaast heb ik gemerkt dat mijn uitstraling anders is wanneer ik erg met mezelf bezig ben. Lijkt dan alsof ik iets van afstand uitstraal, terwijl ik dat helemaal niet uit wíl stralen.

Daarbij vind ik ook dat als je het erover hebt dat je je hier geaccepteerd voelt, je je wel moet beseffen dat dit een forum is met geschreven woord. Waar je best steun mag vinden maar waarbij je je moet beseffen dat het niet je echte dagelijkse wereld is. Dat het social media is. Waarbij je eigenlijk niet weet met wie je zit te praten (ik weet sommige hebben elkaar daadwerkelijk ontmoet!)

jij mag uiteraard vinden wat je vindt, maar ik móet niks! Mijn aseksualiteit is onderdeel van wie ik ben en daarmee van mijn dagelijkse echte leven en voor mij maakt het forum daar weer een deel van uit. Een deel waar ik herkenning ervaar en me kan uiten en meer te weten kan komen. Want ook al is dit 'maar' een forum, en ken ik maar weinigen persoonlijk, die uiting die gegeven is, is een uiting van een persoon. Al zou alles van a tot z verzonnen zijn - stel bijvoorbeeld jouw eigen bijdrage hier- feit is dan dat wat er staat uit jouw brein komt. Mooi toch dat ik daar dan iets bij mag ervaren, mag nadenken en eventueel leren van jouw inzichten of fantasie? Daarnaast heeft iedereen zijn eigen waarheid, dus eerlijk gezegd: What's your point?

Mijn collega's of familie staan dichter bij mij dan jullie, alleen in dir dagelijkse echte wereld ervaar ik alleen maar onbegrip. En dat is dan (niet) met negatieve lading maar ik bedoel gewoon de zin : " ik snap niks van jou" Herkenbaar?

Afgezien van aseksualiteit heb ik wel meer dingen die mensen niet snappen van mij. Maar de vraag is of dat belangrijk is. Zijn dat degenen die er toe doen, denk ik dan? Ik kan en wil het niet iedereen naar de zin maken. Soms is onbegrip gewoon wat het is. Ik begrijp een seksueel tenslotte ook niet. Maar daarbij merk ik ook dat als mensen mij niet begrijpen, maar dit wel willen, gewoon doorvragen naar mijn beleving. Dit werkt ook vice-versa. En dan accepteren dat dat anders is dan wat iemand zelf ervaart. Soort van agree tot disagree.
Je hebt mensen die dicht bij je staan, schrijf je. Is dat dan niet je dagelijkse leven? In hoeverre laat je je leiden (lijden) door een beeld wat anderen van je hebben? 

[Eruviru]

echt veel heb ik niet toe te voegen, maar aangezien ik zelf lang met mijn seksualiteit geworsteld heb, wil ik toch even dit meegeven:

Tegenwoordig ben ik trots op het feit dat ik aseksueel ben (echt 'hollands' vind ik dat als vlaming niet). Dit komt niet voort uit een vorm van narcisme, maar omdat voor mijn 'trots' het verst afstaat van de 'schaamte' die ik vroeger voelde. Ik denk niet dat ik de enige ben die trots gebruikt om te zeggen 'ik mag dit aspect van mezelf aan de wereld tonen'. Als je de definitie van het woord opzoekt kom je naast 'trots op eigen acties' en 'ijdelheid' ook uit op 'een besef van je eigen waarde'

Dat het niet gemakkelijk is, is waar. En we leven helaas in een maatschappij die ons bijna dwingt om elk aspect van onszelf zonder nadenken zomaar te aanvaarden. Het is niet fijn als je een aspect van jezelf als een belemmering ervaart, maar het is volgens mij wel een heel normaal gevoel. Echt advies kan ik daar niet over geven .

Mocht ik volledig naast de kwestie gereageerd hebben, dan mag je gerust mijn berichtje negeren!

[AceVentura]

Bedankt voor de toelichting Ben. 

Gezien de lengte van beide reacties heb ik met mijn bericht wel wat losgemaakt en ik zal (in het kort) proberen e.e.a. te verduidelijken. Als eerste de reden dat ik verbaasd ben is dat ik geen enkele reden zie om trots te zijn op a-seksuaiteit evenmin als ik dat zie in hetero, homo of bisexualiteit. Accepteren is inderdaad het sleutelwoord, daar ben ik het roerend met je eens. Maar dat is wat anders dan trots zijn. Het is ook zoiets " Hollands " om op alles wat een beetje anders is gelijk trots te zijn. Een ander voorbeeld daarin? Ik heb een zoon met A.A.S en daarbij M.C.D.D. en voor psychiaters niet te verwoorden afwijkend complex gedrag. 13 jaar en zit in jeugdpsychiatrische instelling. Het leven is een hel voor hem. Daar ga je niet tegen zeggen dat hij trots moet zijn want er is niets om trots op te zijn. Dat hij moet accepteren wie hij is en wat hij heeft zeg je wel en dat hij uniek is zoals een ieder en dat hij met zijn beperking zal moeten leren leven. Zo zie ik dit ook. En daarbij zeg ik niet dat a-seksualiteit voor mij in het psychiatrische vlak ligt maar wel in het afwijkend van de norm. Dat zul je als mens moeten leren accepteren maar daarbij vind ik trots ongepast. Trots kun je zijn op iets wat je hebt geleverd maar niet op wat je bent in mijn beleving. Dan neigt het naar narcisme.

Je zet me wel aan het denken. Misschien is het ook meer trots op het durven laten zien wie ik ben, het duurde voor mij ook een paar jaar voordat ik dat aan de wereld buiten dit forum durfde te doen.
Ik ben niet met je eens dat we trots moeten zijn op alles wat enigszins afwijkt. Ik ben ook niet trots op de enorme littekens die ik heb na een breuk van m\'n elleboog, ik ben ook niet trots op het feit dat m'n ogen niet helemaal recht staan, en dat zijn alleen nog maar de dingen die aan de buitenkant zichtbaar zijn en die ook zo hun beperkingen opleveren. Dat zijn meer dingen die er gewoon zijn en die ik moet accepteren, ik kan wel willen dat ze er niet zijn, maar dat gaat me niet helpen.

Ik accepteer wie ik ben met mijn kunnen en beperkingen maar dat neemt niet weg dat ik soms pijn voel. Of ik klaar ben voor een andere relatie kan ik niet zeggen. Hoe moet ik dat zien? Ik geloof dat als je ware tegenkomt je dat wel merkt, iets van chemie, noem het een klik. Ik weet niet of dat met er klaar voor zijn heeft te maken. Daarbij vind ik ook dat als je het erover hebt dat je je hier geaccepteerd voelt, je je wel moet beseffen dat dit een forum is met geschreven woord. Waar je best steun mag vinden maar waarbij je je moet beseffen dat het niet je echte dagelijkse wereld is. Dat het social media is. Waarbij je eigenlijk niet weet met wie je zit te praten (ik weet sommige hebben elkaar daadwerkelijk ontmoet!)

Natuurlijk is dit forum anders dan de buitenwereld, en kan je in de buitenwereld ook pijn gedaan worden om wie je bent. Trots zijn, of jezelf accepteren, maakt niet plotseling dat alle problemen weg zijn. Wat het mij wel brengt is dat ik de omstandigheden makkelijker accepteer en bij eventuele negatieve reacties makkelijker kan beseffen dat die reactie waarschijnlijk meer zegt over de persoon die die reactie geeft dan over mij.

Mijn collega's of familie staan dichter bij mij dan jullie, alleen in dir dagelijkse echte wereld ervaar ik alleen maar onbegrip.En dat is dan met negatieve lading maar ik bedoel gewoon de zin : " ik snap niks van jou" Herkenbaar?

Ik heb ook wel eens mensen ontmoet die mij niet snappen. Dit is precies waarom ik acceptatie belangrijker vind dan begrip. Accepteren van iemand zoals die is kan je rationeel vrij makkelijk doen en begrip vraagt inlevingsvermogen. Als ik eerlijk ben vind ik het ook lastig om me in te leven in iemand die wel seksueel is (in welke variant dan ook), dus ga ik er vanuit dat het andersom wel eens net zo lastig zou kunnen zijn.

[Ben Benieuwd]

Ligt het aan mij of zijn er hier mensen die zich aangevallen voelen door mijn bericht waarin ik mijn denken verwoord. Ik vind de reacties nogal heftig en het draait toch constant op een soort trots zijn op zichzelf. Is dat het nodige zelfvertrouwen dat je jezelf aanpraat vanwege je onzekerheid? Ik begrijp helemaal niets van die houding. Maar ik wil er verder geen groter iets van maken. Waarschijnlijk begrijp ik van a-seksuelen net zo weinig als van seksuelen en ligt het allemaal toch dichter bij elkaar. Ik wil mensen niet boos maken dus als mijn woord dat doet : Negeer mij en wees vooral trots op jezelf als dat is wat je nodig hebt.

[AceVentura]

Uiteraard mag jij ook jouw mening hebben, en die delen. Ik kan uiteraard niet voor anderen spreken, maar wat ik probeer te doen is mijn kant te laten zien.
Als je iets raakt wat waar mensen trots op zijn, of dat nou aseksualiteit is of iets materieels als bijvoorbeeld een auto, dan lokt dat reacties uit.

Uit je reactie denk ik te lezen dat het topic anders is gelopen dan je bedoeld had. Is er iets waar je het graag over had willen hebben wat nu ondergesneeuwd is in de discussie over trots zijn?

[Fricai]

Ik denk dat je spoken ziet. De reacties zijn helemaal niet heftig, niemand voelt zich aangevallen, niemand is boos.


Je zegt:

Wat mij vooral verbaasd is dat een ieder hier een soort van trots is op zijn/haar a-seksualiteit.

Daarop reageren mensen met hun ervaringen (voel je wel of geen trots, en waarbij dan precies), en met hun visie op wanneer trots wel en niet gepast is.

Daarop reageer jij met:

Ik vind de reacties nogal heftig en het draait toch constant op een soort trots zijn op zichzelf.

[Koffie]

Geen idee, het valt mij niet zo op, dat aangevallen voelen. Ik zelf voel me in elk geval helemaal niet aangevallen.
In mijn opinie proberen mensen gewoon uit te leggen hoe ze iets ervaren.

[Ben Benieuwd]

Het feit dat er geroepen wordt dat ik spoken zie zegt mij zoiets dat het oordeel van te voren al door je geveld is. Ik praat je niet naar de mond dus moet er gediscussieerd worden. Waarom? Wil je dat ik zeg dat je gelijk hebt? Ik snap niets van het feit dat je trots moet zijn op iets wat een genetische of karaktereigenschap van je is. Dat wilde ik stellen. Seksualiteit, huidskleur, komaf etc. Allemaal punten waar mensen trots op zijn en die trots leidt alleen maar tot ellende. Er wordt in iedere reactie op mijn bericht toch wel met iets van trots op dat je jezelf accepteert gereageerd. Wat ik wil zeggen is dat ik mezelf wel accepteer, wat kun je anders doen? Maar dat ik dit niet leuk vind. Dat ik niet leuk vind hoe of wie ik ben. En dan op een manier/punt wat ik zelf echt niet in de hand heb. Wat ik niet kan veranderen. Ik kan niet morgen opeens seksueel anders in elkaar steken. En dat wat mensen hier vaak een relatie zonder sex of intimiteit noemen is in mijn beleving goede vriendschap. Die heb ik meer dan genoeg gehad met (niet a-seksuele) vrouwen. Alleen omdat het niet tot intimiteit kwam haakten ze uiteindelijk toch af. Vanwege behoeftes, wat ik volledig begrijp. Ik.kan mensen die ik.leuk vind en liefheb niet geven wat ze willen. Dat doet me pijn, en ik vraag me af of een ander dat ook heeft, in plaats van dat geneuzel over zelfacceptatie al dan niet met het woord trots. Mezelf nog meer verduidelijken heb ik echt geen zin in. Dan liggen we als mens gewoon te ver uit elkaar. Dat accepteer ik ?