Nieuws:

Voor vragen rond je registratie, je account of het functioneren van het forum kun je een email sturen naar:
mailaven @ freedom.nl (zonder spaties rond de @).
Vermeld dan ook even de naam waarmee je je hebt geregistreerd.

Hoofdmenu

Onzekere zoektocht naar hopelijke (h)erkenning

Gestart door Samoth, september 12, 2018, 12:52:41 PM

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 1 gast bekijken dit topic.

calculatedpassion

Veel herkenning hier.

Voor mij is romantische liefde oorlog. Je vind iemand buitengewoon leuk en wil met een gezonde dosis waanzin diegene overwinnen. Ondertussen neemt geleidelijk de waanzin toe, vergeet je je verdediging en offer je steeds meer van jezelf. Met elke kleine overwinning komt een capitulatie. Op het moment dat je de patstelling herkent is het te laat voor terugkeer, de ander is van jou evenals jij van de ander bent. Weten dat je elkaar toebehoort is de ultieme intimiteit.

Samoth

Het is ruim drie maanden geleden dat ik me hier voorstelde. Toen vol frustratie, twijfel en ongewis. Vandaag (het is 00.18u, dus feitelijk gisteren) enorm dicht gestaan bij mijn aseksualiteit aan mijn ouderlijk gezin openbaren. Nu eens was mijn gebrek aan overtuiging en lef niet mijn horde, maar het feit dat mijn zeven- en negenjarige nichtje en neefje zich steeds rond mijn vader, zusje, zwager en mijzelf bevonden tijdens onze kerstviering. En ik (mijn) aseksualiteit toch niet een onderwerp voor hun jonge oortjes vind. Maar ik voelde de wil, lef en overtuiging te vertellen wat ik sinds heel kort voor mezelf wel besef; aseksueel is wat ik ben. Twijfels rond hoe en wat verder, vind ik niet langer een reden voor stilzwijgen erover. Hoewel ik het dus (nog) niet verteld heb, heb ik wel het (zelf)vertrouwen en de eigen acceptatie, overtuiging en rust in mijn hoofd gevonden het te vertellen. Dus het was niet mijn coming out, maar wel een soort coming in voorafgaand aan mijn zeer aanstondse coming out.
:cheerleader:

Atlantis

Dapper Samoth :D. Ook ik ben steeds aan het uitvissen aan wie en hoe en wanneer en óf.... Kortom, dat je je nu klaarmaakt voor het grote moment, super!!!! Succes  :highfive1:

En speciaal voor jou (hoop dat je het nog op kan na het kerstdiner)  :cake: :cake: :cake: :cake: :cake: :cake: :cake: ;D
I solemnly swear that I am up to no good...

Koffie

Groetjes van Koffie. (V, 1969)
2 kinderen (2000 en 2001). En een kat (2013).

Mijn wiki-ervaringsverhaal lees je hier: https://du.asexuality.org/wiki/index.php?title=Koffie

Edewecht

Hee, Samoth, mooi voorbeeld van hoe je jezelf de tijd kunt gunnen, en kunt omgaan met stappen zetten, of nog-niet-stappen-zetten. Je verhaal getuigt van wijsheid. Veel geluk de komende dagen!
en de leraar die mij altijd placht te dreigen: 'jongen, jij komt nog op het verkeerde pad'
kan tevreden zijn en hoeft niets meer te krijgen, dat wil zeggen: hij heeft toch gelijk gehad.

(lennaert nijgh)

AceVentura

Wat een mooie stappen ben je aan het zetten Samoth, en wat goed dat je dat hier deelt  :klap:

Ik herken ook veel in je verhaal. Toen ik aseksualiteit net ontdekt had waren de kinderen in mijn familie ook allemaal nog op een leeftijd die niet echt passend is voor dit onderwerp. Het positieve is dat het vanzelf over gaat  ;D
53x + m³ = Ø
Verwarring is een doorgang naar een andere, nieuwe realiteit.
- Richard Bandler

Samoth

De afgelopen dagen heb ik een heel epistel geschreven over mijzelf en mijn zoektocht, met name betreft aseksualiteit. Net voor Kerst ben ik begonnen te schrijven, gewoon schrijven, zoals ik dat wel vaker voor mezelf doe. Omdat ik met schrijven mijn hoofd leeg kan maken. Dit schrijven was ooit bedoeld als (korte) reactie om hier te plaatsen, maar is een soort (lange) essay/uiteenzetting vol persoonlijke overpeinzingen en hersenspinsels geworden. Daarin komt mijn kapotgelopen relatie van bijna tien jaar aan bod en ik heb mijn ex gevraagd of ik haar het stuk mag sturen en daarna hier mag plaatsen. Weliswaar ben ik eigen baas over wat ik wel en niet zeg, gaat het vooral over mij als persoon in ontwikkeling, zijn we nu na onze scheiding zo'n zes jaar verder en staat haar naam er niet in, maar toch vond ik het wel zo netjes en prettig als zij het (eerst) zou lezen en eventueel van opmerkingen zou voorzien. Twee dagen geleden stuurde ik het haar, ze heeft het stuk gelezen en mij vandaag zonder verdere op- en aanmerkingen bemoedigd het hier te delen. Dus dat doe ik dan hierbij ook.

Mijn zoektocht, mijn al zo lang durende zoektocht die me al zoveel ellende bezorgde, was altijd een 'verkeerde' zoektocht. Ik wilde dolgraag onvoorwaardelijk liefde, iemand op wie ik te allen tijde terug kan vallen, iemand die aandachtig luistert, maar mij ook van tegenargumenten voorziet. Iemand die mij aanmoedigt en ook eens op de rem trapt als ik te hard ga. Iemand die mijn nukken en grillen accepteert. Een maatje, noemde ik het eerder in dit topic, maar maatjes heb ik in vrienden wel, dus die term is toch niet zo geschikt. Wat dan wel; een partner, een relatie? Zoiets zocht ik volgens mij meer, maar toch was dat ook niet helemaal wat ik zocht. Een moeder dan misschien? Maar een moeder had ik in mijn eigen moeder, tot ze vorig jaar overleed. Een surrogaatmoeder dan misschien? Zoiets, maar toch ook weer helemaal niet. Ik heb recent een term gevonden voor wat ik zocht één die wel prima de lading dekt. Ik zocht een klankbord.

In mijn ex heb ik ontzettend lang zo'n klankbord gehad. Een klankbord van onvoorwaardelijke liefde, gas- en rempedaal, spiegel soms. Dat kon ook, want we hadden weliswaar onze eigen levens, voorkeuren, nukken en grillen, maar ook erg ons leven samen, elkaar aanvoelend en aanvullend. Mijn ex en ik zijn bijna 10 jaar bij elkaar als stel geweest, we zijn zowel individueel als samen gegroeid, samengegroeid en zo ook dat 'klankbord' in en met ons. Uiteindelijk bleken onze seksuele behoeftes toch dusdanig anders te liggen, dat er een (onherroepelijke) scheiding kwam. Na onze scheiding is er bij mij een ruimte ontstaan waar ooit dat klankbord zat, een gapend gat van verdriet, schaamte en leegte. En dat wilde ik dolgraag vullen.

De afgelopen (kerst)dagen heb ik erg veel tijd gehad om na te denken. Radartjes in mij zijn overuren gaan draaien. Ontzettend veel heb ik gedacht en geschreven, veelal daarvan heb ik hier ook gedeeld. Ik heb onder andere ontdekt dat mijn aseksualiteit een geaardheid is en geen blokkade of wat dan ook maar dat 'te verhelpen' is. Dat heb ik afgelopen zondag tijdens de meeting met jullie als 'eensgezinden' bevestigd gekregen. Daar ben ik immens dankbaar voor. Daar ben ik jullie immens dankbaar voor. In jullie open- en eerlijkheid. Nu ik weet, besef en vooral voel dat mijn aseksualiteit (een) geaardheid is, kan ik (eindelijk) loslaten dat het ontbreken van mijn seksuele lust iemands schuld is. En onze scheiding daaruit resulterend ook. Schuld die ik nogal nadrukkelijk bij mezelf zocht en op mezelf betrok, met gevoelens van kwalijk nemen en zelfs haat voor mezelf tot gevolg. Want ik kon mijn ex niet geven wat ze graag wilde, waar ze mij juist zoveel gaf. Ik was degene die haar wel haast dwong haar behoeftes elders te vervullen. Nu ik weet dat aseksualiteit een deel van mij is, een geaardheid en dus geen 'schuld', heb ik rust gekregen.

Maar waar 'het gevoel' dat aseksualiteit -resulterend in onze scheiding- niet mijn eigen schuld was ook echt 'wetenschap' en besef werd, ontstond naast rust ook wel wat onrust. Want in mij zit toch best wel een controlfreak die graag zijn zaakjes in eigen hand houdt, eigen verantwoording draagt, omdat dat me een gevoel van onafhankelijkheid en vrijheid geeft. En als het niet mijn schuld was, dan legde ik de schuld dus eigenlijk elders neer en gaf 'het beheer' uit handen. Zo zwart-wit denk ik soms. Onrust kwam, wat drukte op mijn reeds aanwezige rusteloosheid.

Na mijn scheiding is vanuit zelfreflectie een beschermingswand in mij ontstaan, rond dat gapende gat van verdriet, schaamte en leegte. Die initiële beschermingswand van zelfreflectie werd steeds dikker en hoger door zelfverwijt. Rond en op zelfverwijt kwam zelfhaat en zo ontstond een hermetisch afgesloten muur van zelfnegativisme. Uit wat ooit puur een beschermingswand rond mijn verdriet, schaamte en leegte was, was een gedrochtopstakel van de Chinese gecombineerd met de Berlijnse Muur volgroeid.

Van psychiaters, psychologen en therapeuten op allerlei vlak heb ik sindsdien zo vaak "wees toch niet zo kritisch voor jezelf" als reactie gehad. Ik heb altijd wel gesnapt dat ze gelijk hadden, dat ik te kritisch voor mezelf was. Maar de in mij gemetselde en gegroeide muur, maakte dat ik het nooit echt zo voelde, omdat mijn echte gevoel in dat gapende gat erachter lag. Waar niets of niemand -zelfs ikzelf niet- uiteindelijk nog bij kon. En wat ik me nooit besefte, omdat ik dacht dat die muur van zelfnegativisme mijn 'ware' gevoel was.

In dat gapende gat van verdriet, schaamte en leegte, ben ik nu toch terecht gekomen. Langs of door of over of via die ondoordringbare muur die dus helemaal niet zo ondoordringbaar was. En in dat -niet meer zo gapende- gat, ligt mijn eigen klankbord, op de plek waar ooit dat van mijn ex ook lag. Ik zocht steeds uitwendig, via en in anderen, naar een klankbord, maar ik had er al die tijd al zelf één. Een wat gedeukt en broos exemplaar, maar een verder nog alleszins functionerende.

En de ondoordringbare muur waarvan ik zo lang dacht dat het mijn gevoel was, gemaakt van allerlei zelfverwijten, brokkelt nu zienderogen af. Omdat die muur het gat niet langer hoeft te 'beschermen'. Omdat het verdriet, de schaamte en de leegte zo goed als verdwenen zijn. De sloop die al járen bezig was, gaat sinds ik weet van mijn aseksualiteit veel sneller. Want een muur afbreken gaat -met het juiste gereedschap- toch vele malen sneller dan een muur bouwen. En het juiste gereedschap, de sloophamer, heb/ben ik zelf.

Lang voelde ik me een labiele, instabiele freak en zo werd ik er ook één. En nog raak ik wel eens wat uit balans, maar ik ben stabiel genoeg om dan dan mijn evenwicht toch weer te hervinden en me in deze instabiele, wankele wereld te begeven. Nog altijd zou ik heel graag een partner, maatje, metgezel, relatie, een klankbord vinden. Maar nu wel een éxtra klankbord. Niet enkel en alleen de (in)vulling om dat gapende gat te dichten, maar een anvulling, een versiering, een bloem op dat wat ooit een gapend gat van verdriet, schaamte en leegte was. Zodat we samen (verder) kunnen groeien. 
:smile-hart:

Atlantis

#22
Hi Samoth. Ik heb je verhaal een aantal keer gelezen, voor ik reageer. Wat ben je door dalen gegaan en wat een onzekerheid en frustratie.... Waar ik blij om ben is dat je jezelf nu aan het herontdekken bent en dat je jezelf veeeeel positiever gaat zien dan je tot nu toe hebt gedaan. We geven onszelf vaak zo gemakkelijk de schuld, maar gelukkig zie je nu dat jij net zo goed, of misschien nog wel meer, het slachtoffer was, dan wie dan ook. Gelukkig is nu de tijd om uit dat (diepe) dal te komen!!!
En bedenk, zonder pieken geen dalen en andersom.

Maar uit dat dal komen moet je inderdaad zelf doen, die drive en wil moeten uit jezelf komen. Maar ik zie je nu al voor me met je breekijzer en sloophamer, en ik denk dat dát wel goed gaat komen.... (ik ben nogal een plaatjesdenker en in gedachten zie ik je al beuken op die (Berlijnse) muren  :D).

En dan komt er een tijd om weer te gaan bouwen!!!! Geloof in jezelf en ookal wil je het alleen redden en doen, soms is hulp of raad van vrienden (of van de Ace Family) ook wel eens handig  ;).

:knuffel:

Als toetje leek me het toegevoegde plaatje ook wel leuk....
I solemnly swear that I am up to no good...

Samoth

Specifiek voor Atlantis; dank je voor je toffe reactie; ? :knuffel:.

Overwogen voor wat ik nu ga zeggen een apart topic te openen, maar toch besloten dat ik het hier prima kan plaatsen; ik ben vanavond voor het eerst openlijk in een face-to-face-gesprek voor mijn aseksualiteit uitgekomen tegenover bekenden. Op zondag eet ik altijd met mijn vader, zusje, zwager en hun kids en nadat de kids op bed waren, hebben we een heel gesprek met de vier volwassenen onder elkaar gevoerd. Ik kan me niet heugen dat we zo'n diep en inhoudelijk gesprek over vanalles en nogwat hadden. Tijdens dit fijne gesprek, voelde ik de juiste sfeer en heb ik mijn aseksualiteit 'opgebiecht'. Mijn vader, zusje en zwager reageerden allen heel relaxt, bijna alsof ze zoiets al wel hadden verwacht (zie ik er zo aseksueel uit?). Met goede gerichte vragen, die voor mij wel bewezen dat ze snappen en erkennen dat dit niet één of andere bevlieging (ofzo) van me is. Er is nu een haast loden last van mijn schouders gevallen. Opgelucht, blij, bemoedigd, trots ook wel. Het past perfect in mijn traject van interne muur van schaamte, verdriet en frustratie afbreken en (zo) een positiever zelfbeeld krijgen. Ik ben even een potje juichen.
:highfive1: :cheerleader: :bloos: :dance: :headbang:

Bubble

Wow Samoth! 
Wat ongelofelijk fijn dat het zo goed ontvangen en geaccepteerd werd. Ik kan me je opluchting zó voorstellen. En stoer dat je van de juiste sfeer gebruik hebt gemaakt om jezelf zo bloot te geven. Als het mag, juich ik een tijdje met je mee.
:klap :cheerleader: :klap: :knuffel: :cheerleader: :highfive1::

Anders goed is ook goed

Edewecht

Geweldig, Samoth!

Mooi om te zien hoe je de tijd hebt laten rijpen en het juiste moment hebt afgewacht. Niet passief, maar met je ogen open.

Gefeliciteerd met dit kado dat je jezelf gegeven hebt!
en de leraar die mij altijd placht te dreigen: 'jongen, jij komt nog op het verkeerde pad'
kan tevreden zijn en hoeft niets meer te krijgen, dat wil zeggen: hij heeft toch gelijk gehad.

(lennaert nijgh)

Atlantis

Hi Samoth, ik ga even meejuichen met je hoor. Ik ben zó trots op je  :highfive1:

Oké, nu even juichen  :cheerleader: :cheerleader: :cheerleader: :cheerleader: :cheerleader: :cheerleader: ;D
I solemnly swear that I am up to no good...

Ace89

Ik doe ook een dansje mee  :cheerleader: :cheerleader: Wat dapper van je en wat fijn dat het zo goed uitpakte! Een enorme stap. Super fijn dat je je hierdoor beter en zelfverzekerder voelt  :cheerleader: :cheerleader:
Een hokje dient om even te passen of iets je staat. Daarna stap je weer vrij de wereld in, met of zonder nieuwe aanwinst :D

AceVentura

Wat goed gedaan Samoth :cheerleader: :cheerleader: :cheerleader: :cheerleader: en zo snel na je ontdekking al  :klap:

Citaat van: Samoth op januari 07, 2019, 12:04:19 AM
Mijn vader, zusje en zwager reageerden allen heel relaxt, bijna alsof ze zoiets al wel hadden verwacht (zie ik er zo aseksueel uit?).
Mensen die je echt goed kennen hebben het vaak wel door als er iets is, alleen weten ze soms zelf ook niet wat, of soms weten ze zelfs dat wel en willen ze je zelf de ontdekking laten doen. Je hebt best kans dat er ook bij hun nu enkele puzzelstukjes op hun plek zijn gevallen.

Geniet nog maar even van dit moment :cake: :cake: :cake: :cake: :cake: :cake: :cake: :cake: :cake:
53x + m³ = Ø
Verwarring is een doorgang naar een andere, nieuwe realiteit.
- Richard Bandler

Samoth

Dank lieve mensjes, dat jullie oprecht blij voor mij zijn en met me meejuichen. 
:grouphug:

Citaat van: AceVentura op januari 07, 2019, 08:59:46 AMJe hebt best kans dat er ook bij hun nu enkele puzzelstukjes op hun plek zijn gevallen.

Dit hoop ik en is denk ik wel het geval. Ze zijn na mijn scheiding heel rechtlijnig achter mij gaan staan en hebben mijn ex als pure boeman aangewezen. Uit pure liefde voor mij en ergens snap ik dat heel goed. En waardeer ik het zelfs wel. Maar ik wist dat de situatie minder zwart-wit lag dan zij het deden voorkomen. Het voelde een beetje alsof ze mij als slachtoffer zagen, terwijl ik mezelf nogal nadrukkelijk als dader zag. En zo voelde hun 'liefde' zo vaak voor mij juist verkeerd. En daarvoor steek ik de hand absoluut in eigen boezem (zonder nou mezelf -weer- als schuldige te zien, maar meer reflecterend), want ik heb mijn nadrukkelijke moeite met seks hebben heel lang 'achtergehouden', uit pure schaamte en daardoor ook niet een beeld geschept zoals het was. Ja, mijn ex is vreemd gegaan en zeker het hoe en met wie (allemaal) verdient bepaald niet de schoonheidsprijs, maar het uiteindelijke waarom kwam voort uit mijn aseksualiteit en daardoor onze andere (seksuele) behoeftes. Ik hoop dus ook dat mijn ouderlijke gezinsleden voor en vanuit mijn ex nu iets meer begrip hebben voor haar doen en laten. En mijn doen en laten met haar, ook in onze vriendschap na onze breuk, want ook die is vaak niet begrepen. Alsof ik (nog) heulde met de vijand. Of in ieder geval hoop ik nu dat ze het iets genuanceerder kunnen zien.

Ik dacht gelezen te hebben dat iemand iets zei over snel na mijn ontdekking. Mijn 'ontdekking' van aseksualiteit is eigenlijk al van vele jaren geleden. De hond was al jaren in mijn nabijheid, maar sinds kort heeft het beestje een naam gekregen en heb ik het geadopteerd. Vandaag is the day after en nog altijd voelt het heel goed, eerlijk en oprecht. Een fijn en bemoedigend gevoel, waarvan ik zeker weet dat het ook elders in mijn leven z'n positieve weerslag gaat hebben. Het dansende juichen is wel al een beetje voorbij, maar zo af en toe heb ik nog wel even een yesss-gevoel en wil ik willekeurige voorbijgangers high-fiven.
:highfive1: