Ken

[Ken88]

Hi,

Ik ben Ken en heb jaren geleden een keer een account aangemaakt. Toen was ik nog vrij nieuw in de wereld, maar had dezelfde wens als die wie ik nu heb. Maar daar kom ik straks bij.

Ik ben 30 jaar heb een vorm van autisme en ben aseksueel. Inhoudelijk betekend dit dat ik geen interesse heb in sex of seksuele handelingen, maar ook geen verlangen heb naar vrouwen of mannen. Waar ik wel naar verlang is gezelligheid. Ik ben heel erg bang eenzaam te worden als mijn familie over (hopelijk nog vele jaren) komt te overlijden. Momenteel ga ik de eenzaamheid uit de weg door vrijwilligerswerk te doen, ga 1x per week naar mijn moeder en 2x naar mijn oma en help haar met de boodschappen.

Al klein jongentje was ik volledig overtuigd dat het doel van het leven voortplanting is! Naarmate ik ouder werd ben ik hier serieuzer naar gaan kijken en kwam eigenlijk precies op hetzelfde uit. Ik ben helaas afgekeurd om te werken, maar doe zoals ik al zei wel veel vrijwilligerswerk. Dit is voornamelijk sociaal werk bij scouting, circus en mijn eigen stichting in vakantiewerk. Dit is momenteel voor mij heel erg waardevol, want hier tref ik gezellige mensen en doe ik werk dat voldoening geeft.

Waar ik concreet naar zoek is toch een stukje opvulling in een gat dat heel erg moeilijk te vullen is. Een relatie zit er voor mij helaas niet in, hooguit vriendschappelijk. Ik wil dolgraag een stukje van mezelf op deze aarde te zetten. De lat heb ik de afgelopen jaren veel lager gezet. Om het weekend een bezoeksregeling zou al helemaal perfect zijn. Zelfs volledig het gezag bij de moeder vind ik prima, zolang ik maar contact mag houden, deel uit mag maken van feestdagen, verjaardagen en dagjes uit. Ik ben iemand die graag veel uit het leven haalt.

Dit begint ondertussen aardig op een advertentie te lijken, dus ik ga het hierbij houden. Ik hoop een hoop inspiratie op te doen en mensen te leren kennen waar ik veel van kan leren.

[Koffie]

Welkom terug.

[Tabula rasa]

Hey Ken,
Dapper dat je zo je droom/doel probeert na te jagen.
Hopelijk kun je daarbuiten (en op het forum) ook genieten van het contact met de mensen om je heen zodat je je niet eenzaam hoeft te voelen.   
Liefde en geluk zitten verstopt in veel kleine dingen 

[Ken88]

Eindelijk heeft het beestje echt een naam. Lang dacht ik dat aseksueel dekkend was, maar na het lezen van velen met de wel de behoefte aan een intieme en/of romantische relatie, wist ik dat wat ik had niet volledig genoemd is. Na vele pogingen Googlen, ben ik vanavond eindelijk op de term 'Aromantisch' uitgekomen. Dit schijnt niet echt een ding te zijn in Nederland, ik kan er amper wat over vinden. Weliswaar wel in het Engels.

[AceVentura]

Wat goed dat je aromantisch gevonden hebt
Je kan er hier op de site en andere sites over aseksualiteit wel wat over vinden, de onderwerpen zijn wat gerelateerd aan elkaar. Er zijn hier enkele leden (waaronder ik) die aromantisch aseksueel zijn, dus met een beetje geluk kunnen we je wel helpen als je vragen hebt.

[Ken88]

Mijn grootste angst is om later alleen en eenzaam te zijn. Ik hou niet van romantische en/of erotische relates, maar wel van gezelschap. Ik ga graag dagjes uit en mis het gevoel van op vakantie te gaan al heel erg. Ik weet niet of dit herkenbaar gebied is voor mensen zoals ik. Dat is een gebied waar ik advies zoek.

[Koffie]

Ja, dat herken ik wel. Helaas heb ik geen advies. Het is gewoon lastig.  Niet onmogelijk, maar wel moeilijk.

[AceVentura]

Dat klinkt zeker herkenbaar. Een maatje om leuke dingen mee te doen, om het mee over alledaagse dingen dingen te hebben en ook wat diepere onderwerpen mee te bespreken. In mijn geval zal ik het eerder omschrijven als een behoefte om die dingen samen te doen dan als een angst om alleen te zijn.

[Natascha]

Heel herkenbaar

[suus]

Mijn grootste angst is om later alleen en eenzaam te zijn. Ik hou niet van romantische en/of erotische relates, maar wel van gezelschap. Ik ga graag dagjes uit en mis het gevoel van op vakantie te gaan al heel erg. Ik weet niet of dit herkenbaar gebied is voor mensen zoals ik. Dat is een gebied waar ik advies zoek.

vooral het gevoel van vakanties herken ik!

[Somebody someome]

Mijn grootste angst is om later alleen en eenzaam te zijn. Ik hou niet van romantische en/of erotische relates, maar wel van gezelschap. Ik ga graag dagjes uit en mis het gevoel van op vakantie te gaan al heel erg. Ik weet niet of dit herkenbaar gebied is voor mensen zoals ik. Dat is een gebied waar ik advies zoek.

daarom ga ik meestal met groepsreis mee. Zo leer je toch nieuwe mensen kennen. Laatst was ik huttentocht gaan doen met groep van 13 man in de Oostenrijkse alpen. super dikke hike gedaan heerlijke ervaring. Was met flowreizen. Dat is een reisorganisatie voor mensen met beperking. Daarvoor had ik gekozen omdat ik zelf pddnos heb ook vorm van autisme.

Had super chille groep


helemaal vergeten, ? welkom Ken, hopelijk leer je hier je Mattie kennen en eet eerst maar een stuk taart.

[Sintara]

Welkom.
Ik ben ook op ontdekkingstocht en denk inderdaad ook dat ik aromantisch ben. Voel geen aantrekkingskracht naar mannen of vrouwen. Ik snap het helemaal dat je bang bent eenzaam achter te blijven. Maar je doet hier al veel aan. Vakanties zijn tegenwoordig groepsreizen en singelreizen handig voor. Ben je toch niet alleen. 

[Ken88]

Groepsreizen heb ik al wel over nagedacht, maar denk niet dat het gaat werken. Ik heb meer tijd nodig om los te komen en vriendschappen te sluiten. Vroeger op vakanties had ik altijd mijn broertje die het ijs voor me brak, tegenwoordig heb ik dit niet. (Behalve in het vrijwilligerswerk kinderen die me min of meer dwingen om mee te doen, lijkt op de rol van mijn broertje vroeger en heeft hetzelfde effect)

Toch enorm bedankt voor het meedenken, het was op zich een heel goed idee. :-D

[Samoth]

Hey kenbeimer, je post ontzettend veel herkenbare dingen. Bij mij is het volgens mij meer (vanuit) een afhankelijksstoornis (door mijn opvoeding) dan vanuit autisme (nooit bij mij gediagnosticeerd), maar je angsten herken ik zéker. Ik voel ze bijna want veelal loop ik tegen hetzelfde aan. Ik zie vooral je gretigheid, je motivatie, je wil, maar dat kan ook een valkuil zijn. Dat je té veel, té snel en té graag wilt. Kleine geduldige stapjes, zelfs al duren die al tíjden en gaan die je veel te traag. Misschien lukt het je een keer bij een meeting te komen. Daar zul je onherroepelijk eensgezinden tegenkomen. Qua aseksualiteit, aromantiek, maar vast ook mensen die zich eveneens op autismespectrum begeven. En je hóéft niet meteen de beste maatjes met iemand of zelfs meerdere iemanden te worden.

Ik weet mijn eerste meeting nog erg goed; naar de dierentuin in Rhenen. Goh wat was ik vooraf angstig en nerveus. Ik zat nog niet zo lang op het forum, kende er vanzelfsprekend (nog) niemand en bovendien stond ik ineens oog-in-oog met mensen als AceVentura, Edewecht, Bubble en Nikkinda. Mensen die ik erg hoog had zitten omdat zij al veel verder leken te zijn in hun zelfontdekkingstocht (betreft aseksualiteit) dan ik. Toch ben ik gegaan, best wel trots op mezelf dat ik zoiets nieuws en engs aanging en zeker achteraf dolblij dat ik ben gegaan. Blij en trots dat ik een stapje uit mijn comfort zone zette. De angsten en issues die vooraf zo énorm leken, bleken in werkelijkheid best wel wat mee te vallen qua grootte. Angsten, verwachtingen, vastgeroeste patronen, veelal zijn ze door mijn brein 'eigen gemaakt'. Langzaam (och kenbeimer, wat gaat het traag en langzaam) worden die angsten, verwachtingen en vastgeroeste patronen anders en voel ik me zowaar wat beter uit die comfort zone, die helemaal niet zo comfortabel bleek. Op die meeting in de dierentuin was ik -zéker in het begin- erg terughoudend en bleu, liep ik met de groep mee door de dierentuin, maar sociale interactie maakte ik amper tot niet. Zelfs niet als anderen eens wat tegen mij zeiden of aan mij vroegen. Totdat ik Koning ergens gaandeweg de dierentuin sprak en we zo'n beetje tot na het etentje in het pannenkoekenhuis aan de praat waren. Als hij niet met mij een gesprek had aangeknoopt, dan had ik mogelijk de hele dierentuin een beetje gedwee en veelal zwijgzaam met de groep meegewandeld. Heel af en toe eens een vluchtig woord met iemand gewisseld, maar daarna weer snel mijn vertrouwde eigen bubble in. En daar is niks mis mee, ábsoluut niet. Ik weet van mezelf ook dat ik -net als jij van jezelf zegt- vrij lang tijd nodig heb om los te komen. Vrij onzeker, schuchter en zelfs wat bang ben, zéker in het begin. Als er ooit een mondiaal kampioenschap kat uit de boom kijken is, dan weet ik zeker dat ik tot de favorieten behoor. Maar nogmaals; dat is helemaal niet erg, dat hebben zelfs meerdere mensen op een meeting.

Kinderen dwingen je echt niet met ze te spelen. Sterker nog; kinderen kunnen soms juist keihard zijn en anderen buitensluiten. Misschien helpt hun openheid je wat, zoals je broertje zijn openheid je hielp op vakanties. Misschien besefte je het niet eens en als je het al besefte, was het ineens doodeng, maar je deed het uiteindelijk zelf. Ik heb zelf ook vrijwilligerswerk gedaan. Fietsles gegeven aan asielzoekers. Op een afgebakend terrein zaten ze eerst op een hometrainer om het peddelen te leren, uiteindelijk stonden ze op een step voor hun evenwicht, gaandeweg zaten ze op een heuse fiets, terwijl ik achter de fiets liep en de pakjesdrager vasthad om ze zo te ondersteunen. Tot ik ze -zonder dat ze het zelf door hadden- voorzichtig los liet. En daar fietsten ze, helemaal zelf, zonder enige hulp. Als ik ineens naast iemand kwam rennen en naar diegene zwaaide, kwam ineens het besef dat ik er niet was om de bagagedrager vast te houden en toen ineens werden ze weer wat ongerust. Maar beetje bij beetje kregen ze meer zelfvertrouwen en uiteindelijk kon ik met een aantal door een park fietsen en uiteindelijk zelfs de grote weg op. Eng, moeilijk soms, er viel ook nog wel eens iemand, maar soms moet je ook even een deukje in je vertrouwen oplopen om later weer te durven en gaan. Het is helemaal niet erg om eens een stapje terug te doen, om er vervolgens twee vooruit te kunnen zetten.

Je bént niet je aandoening hè, je bent geen autist. Je hebt autisme, wie weet (mede daardoor) zelfs nog wel wat andere issues, allemaal hele lastige belemmerende kwesties, maar je bént jij. Meetings zijn perfect voor kleine stapje uit de comfort zone. Je hóéft echt niet te rennen, waarna je struikelt om vervolgens met je staart tussen de benen weer je comfort zone in te duiken. Als je die comfort zone induikt uit (sociale) angst terwijl je het eigenlijk helemaal niet zo wilt, dan is dát een perfect gespreksonderwerp om eens met iemand op de meeting te bespreken. Ik durf je wel op een presenteerblaadje te geven dat menigeen zal herkennen wat je bedoelt. Je bent dus echt niet alleen. En dat zien, dat voelen, dat ervaren gaf mij in ieder geval erg veel vertrouwen. En dat vertrouwen wens ik jou ook erg toe. Hopelijk tot op een meeting (er wordt zelfs georrienteerd op een heel weekend samen weg).

[Ken88]

Bedankt voor je bericht. Ik ga nu zeker inzetten om een keer een meeting bij te wonen. Volgens mij zijn ze bijna altijd op zaterdag he, want dat is voor mij een probleem ben ik bang. Het hele verhaal is in ieder geval een enorme opsteker en het geeft mij minder het gevoel er alleen voor te staan. Er zijn er meer en dat geeft hoop.

Nog even een andere reactie op je verhaal.
Ik kan mij heel goed herinneren toen ik pas bij de scouting was en in een grote carnavalszaal gedumpt werd samen met wat kinderen. Ik weet hoe ik in dat soort situaties altijd volledig dicht klap en me terug trek in een hoekje zonder een woord te zeggen. Daar hebben de kinderen mijn gedwongen toch mee te doen en dit is een van de vele voorbeelden, waarin het vrijwilligerswerk mij helpt om uit mijn schulp te komen. Ja, buitensluiten kunnen ze eveneens goed, zit bijna 11 jaar in het vak nu.