Nieuws:

Voor vragen rond je registratie, je account of het functioneren van het forum kun je een email sturen naar:
mailaven @ freedom.nl (zonder spaties rond de @).
Vermeld dan ook even de naam waarmee je je hebt geregistreerd.

Hoofdmenu

De frustratie van wél fysieke aantrekkingskracht en géén seksuele/lust/libido

Gestart door Samoth, november 06, 2018, 05:50:35 PM

Vorige topic - Volgende topic

0 leden en 2 gasten bekijken dit topic.

Samoth

Even een beetje gal spuwen hier.

Heeft iemand het; wel fysieke aantrekkingskracht, maar geen seksuele? En herkent iemand het; de frustratie die de áánwezigheid van fysieke aantrekkingskracht geeft? De zinloosheid ervan. De belemmering ook. Sowieso vind ik fysieke aantrekkingskracht al een wat bekrompen fenomeen, echter voor een aseksueel -zoals ik (volgens mij) ben- zonder seksuele drang/lust/libido is fysieke aanrekkingskracht al helemáál een stompzinnig en totaal overbodig concept.

Maar misschien zou ik het moeten omdenken en juist blij moeten zijn dat ik wél fysieke aantrekkingskracht voel. Want op dit forum blijkt wel dat niet iedereen ermee is 'gezegend'. En ach, als er wél fysieke aantrekkingskracht is, dan kan de zwengel toch even handmatig worden hardgeslingerd? Danwel zelf, danwel door degene die ermee maar wil spelen? Of eventueel een pilletje het lijf in drukken. Klaar. Erectie. Boem. Rampetampen maar. Wat zeur ik nou toch? Nou, knijp maar eens je neus dicht en denk aan Tony Chocolonely caramel zeezoutmousse als je een lepel vol hondenpoep je strot in geduwd krijgt. Mooi dat je dan geen chocola proeft. Denk ik, want deze chocola-hondenpoep-metafoor is strikt hypothetisch.

Waarom 'moet' ik fysieke aantrekkingskracht voelen om iemand leuk (genoeg) te vinden als ik vervolgens met die fysieke aantrekkingskracht toch niks seksueels wil/doe? STOM. BOOS. WAANZIN. HAAT. KICK OUT FYSIEKE AANTREKKINGSKRACHT!






Zo, dat lucht wel even op!
:cake:

Edewecht

Oef... jij was boos! :cheerleader:

Misschien helaas voor jou, maar ik herken je frustratie niet.

Fysieke aantrekkingskracht ken ik heel goed en... ik ben er blij mee!
Ik kijk graag naar jongens/jongemannen (ja, altijd jonger dan ik, dat komt ervan als je 56 bent) en ik geniet van het feit dat ik er graag naar kijk. Me volledig bewust van de afwezigheid van seksuele aantrekking, en ook daar ben ik blij mee, met die afwezigheid.

Als ik dan zo'n bloedmooi schepsel langs zie fietsen voel ik het dan ook niet in m'n broek, maar ergens in m'n buik of borst of hart, weet ik veel. Een ontroering, en een dankbaarheid dat ik dat mag zien, zoiets.
Maar verder ook geen verlangen om daar iets mee te doen, contact te leggen of aan te pappen.

Citaat van: Samoth op november 06, 2018, 05:50:35 PM

Waarom 'moet' ik fysieke aantrekkingskracht voelen om iemand leuk (genoeg) te vinden als ik vervolgens met die fysieke aantrekkingskracht toch niks seksueels wil/doe?


Voor mij is 'iemand leuk vinden' niet per se hetzelfde als fysieke aantrekkingskracht voelen. Soms ben ik me ervan bewust, dat ik iemand leuk vind zonder hem (of haar) bijzonder mooi/knap/aantrekkelijk te vinden.
Dus mijn vraag aan jou is: moet je inderdaad fysieke aantrekkingskracht voelen om iemand leuk te vinden??
Zo nee, dan hoef je ook helemaal niets meer het het seksuele.
Een mens is immers meer dan haar/zijn lichaam...
en de leraar die mij altijd placht te dreigen: 'jongen, jij komt nog op het verkeerde pad'
kan tevreden zijn en hoeft niets meer te krijgen, dat wil zeggen: hij heeft toch gelijk gehad.

(lennaert nijgh)

Koffie

Ik moest wel even lachen om je vergelijking. :)

Ik weet niet goed wat je bedoelt. Ik voel namelijk wel fysieke aantrekking, maar alleen als ik ook gevoelens van verliefdheid heb. Fysieke aantrekking als de behoefte om te knuffelen (zonder tongzoenen) en lichamelijk intiem te zijn. Ik word daar niet opgewonden van. Mijn libido staat daar los van.

Als mijn gevoelens puur vriendschappelijk zijn, heb ik helemaal niet de behoefte aan bv. knuffelen (behalve bij mijn kinderen en mijn kat). In gewone vriendschappen (al jaren alleen met vriendinnen) knuffel ik wel bij begroeten en afscheid, maar eigenlijk alleen omdat zij dat willen en ik hen niet zou willen kwetsen. Voor mij heeft het eigenlijk geen nut.

Maar ik verlang juist wel naar een liefdesrelatie waarin ook lichamelijk contact is, zonder dat dat seksueel hoeft te worden. Ik ervaar dat gevoel, die behoefte, ook niet als zinloos en stompzinnig, wel als een frustratie omdat het er o.a. vanwege mijn aseksualiteit niet echt in zit dat er ooit uiting aan kan worden gegeven. iets waar ik me zo ver dat gaat bij neer heb gelegd, maar dat op zich frustreert ook. Maar het is niet anders.

Verder kan ik mensen heel mooi vinden, maar dat roept dan geen gevoel van aantrekking bij me op. Ik vind dat gewoon mooi, zoals ik een schilderij bv. mooi kan vinden en daar hoef ik ook niet mee te knuffelen of zo. ;)

Het komt op het forum volgns mij vaker voor hoor dat mensen dat wel willen, maar dan niet gekoppeld aan seks. Je bent in elk geval geen vreemde eend in de bijt.
Groetjes van Koffie. (V, 1969)
2 kinderen (2000 en 2001). En een kat (2013).

Mijn wiki-ervaringsverhaal lees je hier: https://du.asexuality.org/wiki/index.php?title=Koffie

calculatedpassion

^ Wat Koffie zegt.

Ga lekker mensen knuffelen als je aantrekkingskracht voelt. Van oxytocinetekort kan je (ik tenminste wel) best chagrijnig worden.

Samoth

Het is vooral een soort boosheid op mezelf. Onmacht ook wel.

Citaat van: calculatedpassion op november 06, 2018, 07:34:00 PMVan oxytocinetekort kan je (ik tenminste wel) best chagrijnig worden.

Hier zit wel een beetje de crux bij mij. Mijn moeder (vorig jaar overleden) heeft mij wel verteld dat ik als baby erg afstandelijk was en dat later ook altijd zo heb gehad. Dat wanneer ze mij als baby/kind oppakte (om te knuffelen), ik me met mijn babyarmpjes van haar af poogde te drukken. Geen idee waarom ik dat toen zo deed, maar volgens haar reageerde ik geregeld zo. Mijn moeder heeft altijd wel een soort van verlatingsangst/angst alleen gelaten te worden gehad. Dus misschien was het ook wel haar eigen angstprojectie op mij als baby, ofzo. Dat ze mijn babyarmpjes op haar lijf als wegdrukken ervoer, terwijl dat helemaal niet zo was. Gaandeweg schijn ik die afstandelijkheid altijd zo gehouden te hebben. Naar mijn idee nu, heb ik die afstandelijkheid (vanaf) toen wat ontwikkeld. Mijn vader was altijd een wat stugge, afstandelijk man. Vriendelijk, dat zeker, maar altijd op een afstandelijke manier. Laatst wilde ik hem een knuffel geven en toen stak hij snel zijn arm en hand uit, als teken dat een ferme handdruk hem wel genoeg was. Hij is nooit zo knuffelig geweest, ook nu niet echt naar mijn neefje en nichtje toe. Die ik dan weer geregeld bijna kapot knuffel. Net zoals mijn hond. Dus zo maak ik wel wat oxytocine aan. Ik heb echter flink het idee dat ik er wel een flink shot extra van kan gebruiken.

Citaat van: Koffie op november 06, 2018, 06:55:41 PM
Maar ik verlang juist wel naar een liefdesrelatie waarin ook lichamelijk contact is, zonder dat dat seksueel hoeft te worden. Ik ervaar dat gevoel, die behoefte, ook niet als zinloos en stompzinnig, wel als een frustratie omdat het er o.a. vanwege mijn aseksualiteit niet echt in zit dat er ooit uiting aan kan worden gegeven. iets waar ik me zo ver dat gaat bij neer heb gelegd, maar dat op zich frustreert ook. Maar het is niet anders..

Dit is de voornaamste frustratie die ik voel en eigenlijk die ik bedoelde. Ik ben nog niet zover als jij dat ik me er zomaar bij neer kan leggen, met als gevolg; (opgekropte) frustratie. Work in progress. Het is dus echter ook mijn eigen sociale tekortkoming, waardoor ik vaak wat afstandelijk overkom. Een soort opzetten van mijn stekels, terwijl ik eigenlijk snak naar een (vriendschappelijke) knuffel. Afgezien van naar mijn neefje en nichtje en hond, heb ik nog geregeld die soort van afstandelijkheid. Het opzetten van mijn stekels zoals ik dat hierboven memoreerde. Waarom ik dat doe, terwijl ik eigenlijk niets liever wil dan juist wél (even) geknuffeld worden, weet ik niet. Misschien doe ik het omdat ik denk dat het van mij verwacht wordt, is het eigen onzekerheid, mogelijk angst om afgewezen te worden, bang om iets verkeerds te doen en daarmee iemand te kwetsen, ofzo, geen idee. Ik denk wel eens dat dit alles enig verband houdt met mijn aseksualiteit. Kan dat, denken jullie?

Ik vermoed zo wel eens dat ik heel ver in mij, diep in mijn kern, niet aseksueel ben, maar dat die stekels een soort (ontstane) angst/mechanisme zijn en zo mijn aseksualiteit veroorzaken. Maar haast tegelijk denk ik; ik ben wel geaard aseksueel, maar ik wil daar nog niet (helemaal) aan.

Kortom;  :banghead:

Koffie

Neem de tijd om rustig in jezelf na te voelen of de kip of het ei er eerder was. Dat is helemaal niet altijd zo duidelijk en simpel hoor. ;)

En wat 'zomaar' bij neerleggen betreft: dat kon en kan ik ook niet. vandaar de frustratie. Maar daar probeer ik dan maar mee te leven en dat kost behoorlijk wat energie. Je kunt ene behoefte niet naar believen aan- of uitzetten tenslotte.
Groetjes van Koffie. (V, 1969)
2 kinderen (2000 en 2001). En een kat (2013).

Mijn wiki-ervaringsverhaal lees je hier: https://du.asexuality.org/wiki/index.php?title=Koffie

Atlantis

Zo. Hier wil ik wel even op reageren.... want ook dit is weer herkenbaar. Het verliefd kunnen worden, de behoefte hebben aan knuffelen en zoenen, maar verder niet...
Een partner zei ooit eens tegen mij, "seks met jou is als met een hoer. Het is erin, eruit en klaar". Dit deed mij zo verschrikkelijk veel pijn, vooral omdat het me zoveel moeite kostte. Nu, begrijp ik deze opmerking veel beter. Het was namelijk ook waar!!! Voor mij hoefde (en hoeft) de seks niet. Ik was vooral blij als ik er weer vanaf was..... Dus ja, jouw frustraties begrijp ik wel. Bij vrouwen is het allemaal wat makkelijker, we hebben geen pilletje nodig en dan hupsakee...

Ook mijn ouders waren altijd afstandelijk, er werd niet geknuffeld en al helemaal nooit een zoen gegeven. Dan denk je al snel dat het aan je opvoeding ligt.

Het accepteren is misschien wel het lastigste, maar als je zo ver bent (ik ook nog niet hoor), dan gaat het hopelijk allemaal wat makkelijker. Wat mij wél helpt, is dat ik niet de enige ben.
Ook heb ik voor mezelf nu veel duidelijker wat ik wél wil en vooral wat ik niet wil. Kijk, als je verliefd bent is het, zeker voor een vrouw, makkelijker om die seks maar weer te hebben en daarmee het ook weer achter de rug te hebben. Maar die consessie wil ik niet meer doen. Makkelijk??? Nee, zeker niet. Vooral niet als je wel behoefte hebt aan intimiteit. Maar het maakt het leven wel overzichtelijker...
I solemnly swear that I am up to no good...

Samoth

Vooral dat het leven er bepaald niet eenvoudiger, maar wel overzichtelijker door wordt, geloof ik zeker. Ik heb zelf mijn aseksualiteit nu wel geaccepteerd, ik benoemde het zelfs aan een date. Die duidelijkheid geven, geeft ook mij zelf rust. Echter ben ik er haast een borderliner in en kan die acceptatie zo ineens weer zijn vervangen voor grove twijfel en ongeloof. Vooral of mijn aseksueel zijn nu is wat ik ben en altijd zal blijven/zijn, waar ik me maar maar bij neer te leggen heb, of dat ik met de juiste partner, de goede klik en hele duidelijke communicatie misschien nog 'te genezen' ben. Zogezegd heb ik nu echt wel vrede met mijn aseksualiteit, denk ik ook prima mijn leven zonder seks te kunnen leven, zéker met een aseksuele partner, maar tegelijkertijd wil ik ook (nog) niet uitsluiten dat mijn aseksualiteit en mijn afwezigheid van lust tijdelijk is. Misschien is dat ook wel een levenslang proces. En ik houd mezelf ook voor dat ik nooit nooit moet zeggen, dat enkel de dood permanent is. En zelfs daar twijfel ik wel eens aan.

Bubble

.
Hoi Samoth

Wat je schreef over het niet geknuffeld willen worden als kind door je moeder, herken ik van de andere kant. Mijn dochter kon zich zo afzetten. Pas veel later besefte ik dat ik 'teveel' voor haar was. Te intens, te behoeftig, zo je wilt. Voelde heel afwijzend als zij zich van mij af duwde. Zij had wel degelijk behoefte aan fysiek contact en knuffelen, maar ik vroeg onbewust teveel van haar. Waarmee ik wil zeggen dat er verschillende redenen kunnen zijn van afstand houden als kind
Anders goed is ook goed

Samoth

Bubble, ik heb erg het idee dat de situatie tussen jou en je dochter ook precíés is wat tussen mijn moeder en mij speelde. Hopelijk zullen jullie nog vaak samen knuffelen, met wederzijds goedvinden.

Jan H

Beste Samoth, ik heb zelf lang gezocht naar wat ik nu eigenlijk wel voel/ervaar. Nadat ik van aseksualiteit hoorde en dus wist dat ik aseksueel was, ging deze zoektocht ook verder. Ik kan van mijzelf zeggen dat ik sommige mensen graag in mijn directe nabijheid heb, en een gezond lichaam mooi vind, en van een liefdevolle omhelzing houd. Echter al deze zaken lijken los van elkaar te staan. En als er een van de dingen gebeurd maakt het verder weinig tot niets in mij los. Echter is er wel iets maar kan er de vinger niet op leggen. Waarmee het ook dus ook een marginale rol speelt in mijn leven. Dus ja, wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat het bijna geheel ontbreken van aantrekkingskracht ook wel frustratie oplevert in de bijhorende zoektocht.  Ik vermoed dat bijna iedereen hier op het forum op zijn eigen wijze van frustratie kent. Daarom is het fijn dat we het met elkaar kunnen bespreken en spuien wanneer nodig.  :grouphug:   

Samoth

Toch steeds meer begin ik me te realiseren en ook te accepteren dat ik (op wat voor manier dan ook) aseksueel ben. Dat er in mij wél een (fikse) behoefte aan genegenheid/geborgenheid zit, maar dat ik géén seksdrive heb. Echter, nog niet altijd is er de acceptatie dat dit okay is. En baddabeng baddaboem, daar zit het 'm volgens mij in, dát is de hele crux; acceptatie dat (mijn) aseksualiteit okay is.

Veelal heb ik gedacht dat de afwezigheid van seks willen, aan mij lag. Dat ik niet graag genoeg wilde (niet genoeg van de persoon hield), dat ik een erectiestoornis had, misschien wel dat ik (onbewust) homo was, dat mijn hormonen fucked up zijn, dat ik een egocentrisch en minderwaardig onmens ben. Die gedachte, die frustratie, heeft gezorgd voor een behoorlijke portie zelfhaat. Ik heb één langere relatie (uiteindelijk bijna tien jaar) gehad, waarbij mijn afwezigheid van lust -en haar wél aanwezigheid daarvan- steeds als een molensteen om mijn nek hing. En haar nek. Om onze nekken. En daarmee 'om de nek' van onze relatie. Het heeft geleid tot de uiteindelijke (achteraf gezien onvermijdelijke) relatiebreuk. Mijn zelfhaat/twijfel had zich toen al behoorlijk in mij genesteld en gesetteld en na die relatiebreuk werd dat enkel erger. Toch kwam ik (via een Tinder-date) uiteindelijk weer in een soort van relatie terecht. Want ik smacht(te) wel naar tedere liefde, doch zonder het seksuele aspect. Maar ook daarin liep het spaak, omdat haar en mijn seksdrive bepaald niet gelijk aan elkaar liepen. Wéér een relatie die stuk liep om (geen) seks, wat míjn schuld was (zo ervoer/ervaarde ik het) en wat mijn zelfhaat dan weer voedde. En me vervreemde van mezelf, want dat doet frustratie op en om jezelf met jezelf. Een depressie/negatief zelfbeeld kan flinke invloed hebben op iemands lust, maar in mijn geval was het eerder andersom. Mijn afwezigheid van lust (aseksualiteit) heeft gezorgd voor mijn depressie. Tot deze epifanie ben ik zojuist gekomen.

Het is niet de ergernis dat ik geen seks behoef (fuck seks), boosheid dat ik geen libido heb, frustratie dat ik wél de aanwezigheid voel van fysieke aantrekkingskracht maar niet van seksuele (om maar on-topic te blijven), maar meer dat dit (voor mij) nogal een blokkade is op gelukkig zijn. Dat seks een nogal allesomvattend onderdeel van een gezonde relatie zou moeten zijn. En ik zeg hier expres 'zou moeten zijn', want dit is een stigma. En zo is mijn afwezigheid van lust, dat lust/seks een vereiste zou moeten zijn voor een relatie, een zelfstigma. En misschien frustreert me dit nog wel het meeste. Het is zoals ik ook wel eens gefrustreerd/verdrietig kan worden om de enorme invloed die geld in onze samenleving heeft. Er zit in mij best wel een (verkapt) communistje, of beter; een háter van kapitalisme. Maar dat is boos zijn om en op iets waaraan nu eenmaal niets te veranderen is. Het is eigenlijk meer een soort onmacht. En precies dát voel ik -volgens mij- ook betreft aseksualiteit. Onmacht ook als een soort gefrustreerd zijn dat ik gefrustreerd ben, de vicieuze cirkel des frustratie. Nu ik (meer) weet over aseksualiteit en erg het idee heb dat dit een onderdeel is van mij, neemt de frustratie wel (steeds wat meer) af. Maar in weten (rationeel) en accepteren (gevoelsmatig) zit nog wel eens een contradictio in terminis. Maar besef is een eerste stap naar acceptatie toch?

:knuffel:

Atlantis

Citaat van: Samoth op november 08, 2018, 07:50:53 AM
Nu ik (meer) weet over aseksualiteit en erg het idee heb dat dit een onderdeel is van mij, neemt de frustratie wel (steeds wat meer) af. Maar in weten (rationeel) en accepteren (gevoelsmatig) zit nog wel eens een contradictio in terminis. Maar besef is een eerste stap naar acceptatie toch?

:knuffel:


Hoi Samoth.
Al jouw frustraties komen me zó  bekend voor. Maar dat laatste is toch wel waar. Ik had gewild dat ik dit allemaal wat eerder had geweten. Dat had mij, maar ook veel partners, veel pijn gescheeld. Hoe vaak ik wel niet over grenzen ben gegaan.... pffff....
Toen wist ik niet eens dat aseksualiteit überhaupt bestond. En alles in onze maatschappij is gericht op seks, toch? Dus denk je dat je misschien wel een beetje gek bent of zo.... Maar gelukkig ben ik niet gek en niet de enige die zich rot ergert aan alle op seks gerichte reclames.
Ook wij mogen er zijn. Het blijft moeilijk, maar wetende dat je niet de enige bent is prettig. Dus: fuck seks en omarm goede vriendschappen...
:knuffel:
I solemnly swear that I am up to no good...

Edewecht

en de leraar die mij altijd placht te dreigen: 'jongen, jij komt nog op het verkeerde pad'
kan tevreden zijn en hoeft niets meer te krijgen, dat wil zeggen: hij heeft toch gelijk gehad.

(lennaert nijgh)

Minimalis

Citaat van: Edewecht op november 06, 2018, 06:41:46 PM
Oef... jij was boos! :cheerleader:

Misschien helaas voor jou, maar ik herken je frustratie niet.

[Fysieke aantrekkingskracht ken ik heel goed en... ik ben er blij mee!
Ik kijk graag naar jongens/jongemannen (ja, altijd jonger dan ik, dat komt ervan als je 56 bent) en ik geniet van het feit dat ik er graag naar kijk. Me volledig bewust van de afwezigheid van seksuele aantrekking, en ook daar ben ik blij mee, met die afwezigheid.

Als ik dan zo'n bloedmooi schepsel langs zie fietsen voel ik het dan ook niet in m'n broek, maar ergens in m'n buik of borst of hart, weet ik veel. Een ontroering, en een dankbaarheid dat ik dat mag zien, zoiets.
Maar verder ook geen verlangen om daar iets mee te doen, contact te leggen of aan te pappen.]

Mooi gezegd Edewecht, ik heb dat met vrouwen en inderdaad, als 50+ers bijna altijd jonger dan ik.
Citaat van: Samoth op november 06, 2018, 05:50:35 PM

Waarom 'moet' ik fysieke aantrekkingskracht voelen om iemand leuk (genoeg) te vinden als ik vervolgens met die fysieke aantrekkingskracht toch niks seksueels wil/doe?


Voor mij is 'iemand leuk vinden' niet per se hetzelfde als fysieke aantrekkingskracht voelen. Soms ben ik me ervan bewust, dat ik iemand leuk vind zonder hem (of haar) bijzonder mooi/knap/aantrekkelijk te vinden.
Dus mijn vraag aan jou is: moet je inderdaad fysieke aantrekkingskracht voelen om iemand leuk te vinden??
Zo nee, dan hoef je ook helemaal niets meer het het seksuele.
Een mens is immers meer dan haar/zijn lichaam...