Wat is (voor jullie) verliefdheid?

[Samoth]

Misschien en hopelijk helpen jullie antwoorden mij meer begrip voor (eigen) idee/gevoel van verliefdheid te krijgen. 

Verliefdheid dus, wat voor gevoel is dat nu eigenlijk? Misschien poog ik gevoel wel (teveel) te rationaliseren en overanalyseer ik (weer) wat. Maar voor mezelf ben ik er bepaald niet over uit wat verliefdheid is en hoe dat voelt. Hoewel ik heel lang dacht dat ik het prima snapte. Ik twijfel nu zelfs sterk of ik wel verliefdheid ken en vermoed sinds kort dat ik -naast aseksueel- misschien ook wel aromatisch ben. En dat is sinds heel kort, sinds de meeting van afgelopen zondag eigenlijk pas echt. Mensen die mij al langer en goed kennen, zullen me daarin hoogstwaarschijnlijk voor gek verklaren. Want ik ben toch bijna immer een vat vol verliefdheid. Voorheen dacht ik altijd dat ik ontzettend snel en makkelijk verliefd word. Maar volgens mij ben ik 'gewoon' nogal gevoelig, stromen er sowieso al miljoenmiljard gevoelens door mijn lijf en dacht ik altijd dat iets in die stroming ook wel verliefdheid moest zijn, zeker als ik me in gezelschap van een fysiek aantrekkelijke vrouw bevond. Maar mogelijk verwarde ik verliefdheid wel met één of meer andere gevoelens/emoties. 

Ter illustratie twee persoonlijke voorbeelden. Tijdens mijn huwelijk, kreeg ik op mijn toenmalige werk een nieuwe vrouwelijke collega. We klikten goed en hadden dezelfde hobby's. Met haar begon ik voor het eerst zo'n beetje ooit over emoties en gevoelens te praten. Ook buiten het werk spraken we geregeld af, soms met andere collega's, soms met vrienden die gemeenschappelijke vrienden waren geworden en soms met mijn toen nog vrouw erbij. Voor haar aan, had ik -naast mijn vrouw dus- alleen maar mannelijke vrienden met wie ik het veelal had over oppervlakkige onderwerpen als voetbal, sport, muziek, drank en vrouwen. En seks, maar vaak voelde ik me daar wat ongemakkelijk bij en viel ik wat stil als dat gespreksonderwerp ten tafel kwam, nu weet ik wel waarom dat was. Mijn gevoel voor die collega groeide en ik dacht dat ik verliefd aan het worden/geworden was. Dat heb ik zowel haar als mijn vrouw 'opgebiecht'. En daarbij gezegd dat ik wat in de war was, me zittend in een spagaat voelde, maar dat ik mijn liefde voor mijn vrouw koesterde en zo nam ik (even) volledige afstand van die collega. Want twee verliefdheden naast elkaar, zou mij enkel nog meer gaan verwarren. Nooit kwam er enige seksuele aantrekkingskracht bij, ook daarvan weet ik nu waarom. Die collega had ondertussen een andere baan gevonden, amper contact werd door die innerlijke strubbeling van mij en het afstand nemen tot haar geen contact en zo verwaterde het tot niets. Sindsdien heb ik haar ook nooit meer gezien of gesproken.

Enkele jaren na mijn scheiding had ik bij een andere baan een vrouwelijke collega die een beetje een teruggetrokken en terughoudend type was. Op het werk zonderde ze zich geregeld af, tijdens pauzes voegde ze zich echter vaak wel bij een groepje collega's waar ik ook mee omging. Ik vond die collega altijd wat stug en ingewikkeld in de omgang, arrogant bijna. Tot we een keer met een hele groep collega's na het werk in de kroeg zaten. Zij was er ook. Ik raakte met haar in gesprek, ze vertelde wat over zichzelf en daaruit werd ook duidelijk waarom ze zich op het werk vaak zo afzonderde. Ineens voelde ik voor haar wat ik nooit voor haar had gevoeld, alsof Cupido een pijl in mij schoot. Ik vond haar zelfs ineens fysiek aantrekkelijk, waar ik dat daarvoor helemaal niet zo vond. We raakten bevriend, deden ook buiten het werk steeds meer dingen samen en ik dacht echt dat ik smoorverliefd was (geworden). Dat heb ik haar ook verteld, maar zij had die gevoelens niet voor mij. Sindsdien zijn we -tot mijn grote verdriet- uit elkaar gegroeid. Ik kon niet goed met mijn gevoelens (waarvan ik dacht dat ze verliefdheid waren) voor haar omgaan en zij zo ook niet best met mij en mijn gevoelens (voor haar). Onze geworden vriendschap werd weer enkel collegialiteit en uiteindelijk werden we zelfs vreemden voor elkaar. Om geheel andere redenen ben ik uiteindelijk niet meer werkzaam waar zij nog wel werkzaam is. Maar heel lang heb ik een bijna obsessief gevoel van gemis gehad en nog altijd is dat gevoel van haar missen er wel wat, terwijl we dus al enkele jaren geen enkel contact meer hebben en hooguit goed bevriende collega's waren. Het gemis wat ik ook wel wat voel als ik aan die andere oud-collega denk.

Al langer twijfel ik wat over mijn emoties, gevoel en idee van verliefdheid. En zeker sinds ik wat meer weet heb van aromantiek, is die twijfel weer opgelaaid. Helemaal nadat we het er dus zondag even over hadden. Ik vroeg toen vrij algemeen of jullie geloven in liefde op het eerste gezicht. Dat vervormde zich snel in een gesprek over (a)romantiek. Waar ik aromantiek voor mezelf dus nu ook wel wat vermoed. Maar in tegenstelling dat het labeltje aseksueel, plak ik dat van aromantisch toch nog niet op mezelf. Maar de twijfel is er wel.

Was wat ik voor die collega's voelde wel verliefdheid/romantiek of was het veel meer bewondering of iets andersoortig? En misschien heb ik dat zelfs voor mijn vrouw met wie ik 10 jaar samen ben geweest ook wel zo gehad. Ik vermoed steeds meer dat ik wel iemand lief kan hebben (omdat dat zo groeit, uit bijvoorbeeld bewondering of fysieke aantrekkelijkheid), maar waag te betwijfelen of ik wel verliefdheid voel. Of eigenlijk is het meer twijfel wat ik dan precies voel als ik iemand bewonder. Door bewondering ben ik die collega's uiteindelijk ook (fysiek) mooi gaan vinden, aantrekkelijk. Maar dat fysiek aantrekkelijk vinden, heb ik niet bij iedereen die ik bewonder. Bij mannen is dat bijvoorbeeld sowieso al niet het geval.

Er zijn genoeg mensen die ik bewonder zonder dat ik ze fysiek aantrekkelijk vind, laat ik dat gevoel voor hen eens 'gewoon gevoel' noemen. Bij sommige vrouwen die ik bewonder, komt ook een zeker (fysiek) aantrekkelijk vinden kijken, laat ik dat eens 'gevoel+' noemen. Bij vrouwen die ik alleen maar fysiek aantrekkelijk vind (omdat ik ze nog niet goed ken bijvoorbeeld) gaat mijn 'gewoon gevoel' sneller naar 'gevoel+' dan bij vrouwen die ik niet (meteen) fysiek aantrekkelijk vind. Maar is die + in 'gevoel+' dan verliefdheid?

Wat denken jullie. En wat is jullie idee over en bij verliefdheid?

[Atlantis]

Goh Samoth, wat een indringend verhaal. En wat fijn dat je zulke "makkelijke" vragen stelt  .

Voor mij is verliefdheid in eerste instantie, onzekerheid. Iemand graag willen zien en er ook weer bang voor zijn. Als de verliefdheid beantwoord wordt, dan geeft het juist weer meer energie als je de ander ziet.
En dan wil je juist graag bij de ander zijn.

Ik ben ook eens gaan googelen en daar werd gesproken over verschillen in de kenmerken van verliefdheid bij vrouwen en mannen. Waarschijnlijk is dit ook weer zo'n gevoel dat zich bij iedereen anders manifesteert. Er wordt gerefereerd aan gevoelens van geluk, euforie, vlinders in de buik, afhankelijkheid en zweterige handen. Dit duurt slechts 1 jaar. Daarna zouden diepere gevoelens zich moeten ontwikkelen. Verliefdheid werkt als een soort van drug, wordt er gezegd.

Kortom, dit zal je waarschijnlijk ook niet veel helpen.

Als ik verliefd ben, dan ben ik juist bang om die persoon rechtstreeks aan te spreken. Grapjes maken gaat me dan ook niet al te goed af. En eigenlijk ben ik dan veel bezig met hoe ik die persoon z'n aandacht kan trekken, zonder mezelf weer voor gek te zetten.... Ook hier kan ik je dus niet echt een goede definitie geven.... Sorry 

[Edewecht]

Samoth, JIJ voelt wat JIJ voelt.
Ik denk dat het weinig zin heeft om in een woordenboek of op wikipedia op te zoeken hoe het heet wat jij voelt.
Natuurlijk, 'woorden', 'begrippen', 'concepten' kunnen helderheid geven als je nadenkt over iets, of als je uitzoekt hoe je in elkaar zit, maar ze kunnen je ook gevangen houden, beperken.

Met gevoelens is het net als met mensen: het is prima om ze serieus te nemen, maar plak de labeltjes niet te vast.
Wat je voelt is o.k., en wat je niet voelt is ook o.k. En tuurlijk, je kunt behoorlijk in verwarring zijn over wat je ineens wel of niet meer voelt. Laat die verwarring er maar even zijn, ook al kan dat waarschijnlijk ook heel ongemakkelijk eh... voelen.

[Samoth]

Atlantis, nee, ik heb ermee geen antwoord op de vraag wat verliefdheid nou eigenlijk is, maar dat is ook niet wat ik zoek. Ik hoef geen allesomvattende definitie of uitleg van verliefdheid, maar ik hoor graag wat verliefdheid nu bij een ieder (vooral aces) oproept en wat dat met diegene doet (en laat). "Wat gaat er dan door je heen?", zou een sportjournalist vragen. Zodoende kan ik wat beter (pogen te) bepalen wat verliefdheid/romantiek/aantrekking voor mijzelf nou zoal is. Want door erover te praten en filosoferen, voel ik. Dat merkte ik afgelopen zondag wel en dat vond ik toen erg fijn. Nu ik weet dat er bij mij totaal geen seksuele aantrekking/lust aan 'verliefdheid' gekoppeld zit en dat voor anderen hier ook geldt, voel ik me er niet meer zo minderwaardig door. En zo krijg ik bij verliefdheid (hopelijk) ook een wat positiever gevoel dan wat ik kreeg. Benieuwd dus wat iemand nou voelt en ervaart bij 'verliefdheid' en ook wat die term bij eenieder los maakt.

Want verliefdheid, gevoel sowieso, bracht bij mij lang enkel razernij. Dit nummer is lang zoals ik gevoelens ervoer;
https://www.youtube.com/watch?v=XnhoIf8dDVE

[AceVentura]

Voor mij is verliefdheid een wat apart verschijnsel

Als ik mensen over verliefdheid hoor dan gaat het over het algemeen over een "roze bril" waardoor je de ander (en de wereld om je heen) bekijkt. Alles is ineens mooi aan die ander, zelfs in de minder mooie eigenschappen weet je nog wel wat moois te zien. Daarnaast hoor ik vaak over het "vlinders in je buik" gevoel, als ik het al eens ervaren zou hebben heb ik het in ieder geval niet herkend dus inhoudelijk kan ik daar weinig over zeggen.
Wat ik verliefde mensen vaak ook nog zie doen is dat ze soms erg niet rationeel handelen, ik heb iemand uit verliefdheid in recordtijd naar Thailand zien emigreren bijvoorbeeld.

Dat ik dit zelf nog nooit zo ervaren heb heeft er bij mij toe geleid dat ik het label "aromantisch" gebruik.

[Atlantis]

Volgens mij, Samoth, moeten we hier maar eens een boom over opzetten bij een volgende meeting  . En dan onder het genot van een borrel  . Dat is veel makkelijker dan het zo op te moeten schrijven 

[Samoth]

Voor mij is verliefdheid ook een wat apart verschijnsel. En ik weet niet eens of ik aromantisch ben. Bovendien heb ik het idee dat vele sterk romantische types verliefdheid ook wel als een apart verschijnsel zullen typeren.

Als ik mensen over verliefdheid hoor dan gaat het over het algemeen over een "roze bril" waardoor je de ander (en de wereld om je heen) bekijkt. Alles is ineens mooi aan die ander, zelfs in de minder mooie eigenschappen weet je nog wel wat moois te zien. Daarnaast hoor ik vaak over het "vlinders in je buik" gevoel

Dit heb ik wel meerdere keren zo ervaren. Als dit verliefdheid is. Ik heb het zelfs -voorbeeld met eerste collega- ervaren voor twee verschillende vrouwen tegelijk. Kan dat? Nou ja, ik heb het ervaren, dus kennelijk kan het; op twee personen tegelijk verliefd zijn. Het voelde voor mij echter als 'vreemd gaan' dat ik voor iemand verliefde gevoelens had, terwijl ik ook al tot houden van geëvolueerde verliefdheid voor mijn toen vrouw had. Maar wie weet wilde ik wel graag geloven dat ik die gevoelens had, maar hadden mijn twijfels door onze verschillende seksuele behoeftes toen al wel een deukje in mijn 'verliefdheid' voor mijn vrouw geslagen. Maar als ik bovenstaande dus kennelijk voel, betekent dat dan dat ik wel romantisch en dus niet aromantisch ben? Of kan ik het niet zo zwart-wit kort door de bocht stellen? Misschien ben ik zelfs juist wel multiromantisch, nieuwe term.

Atlantis, ik heb nu al zin in een volgende meeting.

[AceVentura]

Ik ga uiteraard niet voor jou oordelen wat je wel of niet bent 
Op basis van afwezigheid van die gevoelens heb ik voor het label aromantisch gekozen. Om jouw verwarring misschien nog groter te maken, of misschien juist kleiner, besef je dat alles wat je voor het label "seksueel" kan zetten ook voor "romantisch" kan. Denk daarbij dus ook aan varianten als demi, half, grijs, enz., misschien zit daar iets tussen wat je beter past dan het zwart-wit van (a)romantisch.

[Koffie]

Op 19 januari 2015 omschreef ik mijn gevoel van verliefdheid in dit topic: http://du.asexuality.org/index.php?topic=4317.msg144033#quickreply als volgt:

Ik weet natuurlijk niet hoe het is om als seksueel verliefd te zijn, maar ik kan wel enorm verliefd zijn als aseksueel. Ik voel me dan ook lichamelijk aangetrokken, alleen niet of nauwelijks seksueel. Ik vind tongzoenen heel naar dus dat wil ik niet en de broeken mogen sowieso aan blijven van mij. Ik wil wel verschrikkelijk graag intiem knuffelen, dicht bij iemand zijn. In gewone vriendschappen heb ik dat niet. Het gevoel is gewoon anders. Als ik verliefd ben heb ik ook de behoefte om veel persoonlijke dingen te delen, heftiger dan ik in vriendschappen doe, hoewel dat daar natuurlijk wel een rol speelt.
Als ik verliefd ben heb ik het gevoel dat ik emotioneel heel warm voor iemand word en alsof ik heel zacht word en smelt.

Dus volgens mij word ik 'gewoon' verliefd, net als seksuelen (op iemands persoonlijkheid, hoewel uiterlijk waarschijnlijk ook wel meespeelt) maar zonder de behoefte om daar seksueel iets mee te doen. Of maar heel af en toe.

Wat ik wel hoor van seksuelen om me heen is dat ze seksuele aantrekking soms verwarren met verliefdheid. Ik voel me alleen intiem-knuffelaangetrokken als ik een liefdesrelatie wil zijn, of ben met iemand. Nooit zomaar bij een man die ik gewoon wel aardig vind of knap. Voor mij is het dus abacadabra waar dat over gaat, puur lichamelijk aangetrokken zijn.

Andere mensen, al dan niet aseksueel, zullen weer een heel andere omschrijving kunnen geven. Voor mij persoonlijk is het altijd heel erg duidelijk als ik verliefd op iemand ben. En voor mij heeft het weer helemaal niets te maken met roze wolkjes.

[Bubble]

Ook ik twijfel over wat verliefde gevoelens eigenlijk zijn. Ik heb eerder aangegeven dat de term squish voor mij het beste beschrijft wat ik bij/voor iemand kan voelen. Maar ik heb dat maar heel zelden gevoeld. En eigenlijk ben ik nog nooit op een bepaald uiterlijk gevallen, ik val voor iemands geest. Ik kan dan in mijn lijf fysiek een soort hunkering voelen. Alleen geen idee waarnaar. Wat ook weer voor de nodige onrust zorgt als ik een dergelijke fysieke reactie heb op andere emoties. Daarnaast is hunkering iets anders dan verliefdheid, lijkt mij. Zelfs op mijn ex ben ik nooit 'verliefd' geweest. En toch dik 30 jaar samengeweest. De vraag waar ik nu mee struggle is wat houden van eigenlijk is. Want ik merk dat ik volkomen blanco tegenover naasten kan staan. Helemaal niets voel. Wat is dan precies houden van? Maar misschien is dat wel teveel off-topic hier