AniMeshorer

Ik ben Ani Meshorer, 32-jarige man uit België, momenteel woonachtig te Brussel na een reeks omzwervingen. Het pseudonym is overigens Hebreeuws en betekent simpelweg "ik ben poëet" ; de bewuste woordspeling is dat Ani hierbij naar de ik-figuur, of metaforisch naar het ego, verwijst. Tegelijk klinkt de naam voor wie geen Hebreeuws kent als een zeer normale naam, alleen wat ongewoon voor een man, maar ook dit is symbolisch als statement tegen gender stereotypen en klassieke rollenpatronen rond man en vrouw. Om overigens even heel correct te zijn, in een ideale wereld waar computers alle alfabetten en formats aan zouden kunnen, is mijn pseudonym dus אני משׁוֹרר

Symboliek is voor mij heel belangrijk in mijn activisme om op te komen voor die dingen waar ik sterk in geloof. Mijn excentrieke voorkomen, het bestaande symbolen in een andere context gebruiken, bepaalde metaforen, ... hebben allen een zeer symbolische en soms persoonlijke achtergrond.

Ik ben afkomstig uit Gent maar groeide op op het platteland. Een verstikkende ervaring, waar het quasi dagelijks bestuderen van kaarten en atlassen een soort overlevingsmechanisme was. In het pre-internet tijdperk keek je nog naar een kaart en naar die kleine stipjes, dorpjes waar je nooit over hoort praten, en moest je nog je fantasie gebruiken om te gissen hoe die plekken er echt uitzien. Een misschien nooit te realiseren droom (vanwege kosten en praktische of bureaucratische bezwaren) is het bezoeken van al die plekjes waar ik als kind over droomde, en de werkelijkheid te vergelijken met de fantasiebeelden van toen ; het zou een ideaal concept voor een boek kunnen zijn indien het praktisch haalbaar was (het feit alleen dat enkele van die plekjes verboden gebied zijn voor niet-wetenschappers is, los van de kosten, een spelbreker). Gewoon dicht bij huis blijven en een gewoon leven van dag tot dag leiden, zoals de gewoonte was in het dorp, boeide totaal niet. Ik had nooit mensen om naar op te kijken, enkel mensen rondom mij die me deden beseffen hoe ik vooral NIET wilde worden.

De daad bij het woord voegend, verliet ik België voor 8 jaar lang op mijn 22ste, een zwerftocht langs Ierland, Noord Ierland, Istanbul, Berlijn, Tsjechië en Barcelona. Pas in het buitenland voelde ik de kans mezelf echt te ontplooien en sociaal open te bloeien, in zekere zin begon het échte leven voor mij op het moment dat ik België verliet. In de toekomst sluit ik her-emigratie niet uit. Cuba, Noorwegen, Israel en Palestina, zijn enkele van de bestemmingen die me zeer aantrekken.

Ik heb Asperger Syndroom en ben hoog-sensitief. Ik kamp al heel mijn leven met regelmatig terugkerende depressieve buien. Op mijn 16de ontwikkelde ik een hardnekkige OCD die tot op de dag van vandaag met ups en downs standhoudt. De OCD uit zich vooral in smetvrees en erotofobie. Dat laatste bracht me in contact met de aseksuele gemeenschap. Erotofobie is een angst voor het seksuele ; dit kan een angst rond seksualiteit algemeen zijn, of een angst rond bepaalde aspecten van seksualiteit.

Ik ben heteroseksueel maar met een sterke demi kant, een sterk vrouwelijk karakter, en inderdaad een hardnekkige angst rond seksuele aantrekkingskracht en seks algemeen. Concreet val ik dus gewoon op vrouwen en kan ik me ook fysiek sterk aangetrokken voelen tot een vrouw, met die nuance dat die aantrekking of enige seksuele uiting voor grote problemen zorgt. In zulke situaties ben ik als gevolg van de smetvrees onrustig tot ik een behoorlijk complexe reeks reinigingsrituelen heb uitgevoerd. Doorgaans val ik niet op vrouwen op basis van uiterlijk, maar op basis van karakter, intellectuele en emotionele verbondenheid, en gedeelde passies. De aantrekking begint zelden bij het uiterlijk in mijn geval.

De ideale relatie voor mij zou zijn: een extreem hechte en diepe emotionele en intellectuele verbondenheid, quasi identieke karakters en passies. Een partner die zeer sensitief is en dat ook uit, die zeer artistiek is, en die mij zonder woorden kan aanvoelen en vice versa. De term "tweelingzielen" is hierbij van toepassing. In de ideale relatie zie je jezelf weerspiegelen in je partner, en vice-versa. Ik hecht veel belang aan het samenzijn en vind het bijvoorbeeld een zeer aantrekkelijk ideaal om geen dag van elkaar gescheiden te zijn. Een uitgebreide vriendenkring is eerder onnodig, kinderen ronduit ongewenst. Belangrijk is dat invloeden van buitenaf die volmaakte cirkel en diepe emotionele verbondenheid niet kunnen breken.

Intimiteit is wel degelijk gewenst, maar dan denk ik eerder aan strelingen, tedere kussen, dicht bij elkaar kruipen en elkaars adem horen en voelen, ... hetgeen ik als minstens even intiem en emotioneel krachtig beschouw als seks. Seks kan denk ik mooi zijn in de juiste context: binnen een liefdesrelatie, op een tedere en zachte manier, waar overgave en het jezelf aan je partner weggeven (en vice versa) als teken van totaal vertrouwen centraal staat. Dichter bij elkaar op emotioneel vlak kan je niet zijn, want je geeft jezelf weg en doet iets wat je met niemand anders dan je partner zou toelaten. In die context (slechts in die context) geloof ik wel dat seks mooi kan zijn, maar mijn fobie staat dat op moment van schrijven in de weg. Verlangen naar iemand kan ook mooi zijn als je verlangt naar de nabijheid van die persoon ; louter lichamelijk verlangen vind ik eerder onaangenaam qua context.

Ik schrijf Engelstalige poëzie die veelal gaat rond het leven met autisme, smetvrees, erotofobie, depressies, ... Bedoeling is via poëzie de stereotypen te weerleggen en een realistischer beeld geven van het dagelijkse leven met deze hindernissen. Ik wil tonen dat achter die diagnoses gewone dromen, verlangens, emoties, angsten en ambities schuilgaan. Ik zoek constant podia waar ik een poëzielezing kan doen, zowel in België als daarbuiten.

Ik doe daarnaast speeches (voornamelijk voor universiteitsstudenten psychologie, doch ik ben ook zeker bereid in de pers of media mijn verhaal te doen) en heb meegewerkt aan enkele documentaires, allen met de bedoeling het taboe rond mentale hindernissen te helpen breken. Zowel voor poëzielezingen, speeches als interviews ben ik steeds bereid.

In de marge kom ik ook via diezelfde kanalen op voor mijn zeer linkse politieke idealen, en voor mijn idealisme dat elke mens zichzelf moet kunnen ontplooien. Normen, waarden en tradities staan die zelfontplooiing vaak in de weg, terwijl heel wat van die normen en tradities op fundamenten gebouwd zijn die niet langer relevant zijn en enkel overleven omdat de mens niet vaak de neiging heeft die gewoontes in vraag te stellen. Heel wat normen zijn simpelweg niet rationeel onderbouwd maar beletten ons wel in onze ontplooiing. De norm die ik volg is "respecteer elkaar, en kwets nooit iemand doelbewust". Voorts pleit ik voor het in vraag stellen van die tradities en normen, en het verwerpen van wat niet langer relevant of rationeel onderbouwd is. Ik pleit voor een maatschappij waar tolerantie en diversiteit de bovenhand halen op normen en tradities. Waar wie "anders" is zich niet hoeft te assimileren of aanpassen, maar waar begrip voor zijn "anders-zijn" juist een vanzelfsprekendheid is binnen de maatschappij algemeen.

Mijn activisme en artistieke activiteiten zijn gebundeld in het project Illusion of Purity (www.illusionofpurity.com) hetgeen in feite een eenmansproject is dat zeer occasioneel gastbijdrages bespreekbaar houdt. Het is het kader binnen hetwelke mijn poëzie, speeches, interviews en ander activisme elkaar tegenkomen en met elkaar verbonden worden. Ik hoop in de toekomst een vereniging te kunnen oprichten rond erotofobie, of activiteiten hierrond te organiseren binnen de koepel van bestaande verenigingen rond van de norm afwijkende seksualiteitsbelevingen.

Ik zoek constant naar podia voor poëzielezingen, naar aula's of andere omkaderingen voor speeches, ben steeds beschikbaar voor interviews of getuigenissen in de media.