seks, seks, seks, ik wil gewoon seks.

[Jan]

soms worden problemen nog groter door er op deze manier na te kijken.

Ereinion: vaak moet je eerst inleveren om je doel te bereiken.

[Ereinion]

Hoe bedoel je dat precies?

[Jan]

Natuurlijk is het voor jou een groot probleem, maar soms worden problemen nog groter door er op deze manier na te kijken. Wat logisch is, maar toch... Het blijft gewoon moeilijk.

Ereinion, je schreef dit wat hierboven staat. De confrontatie om er op deze manier naar te kijken maakt het moeilijk, maar je moet ergens beginnen om verder te komen, meer duidelijkheid, begrip e.d. op te kunnen bouwen.

En die eerste stappen zonder resultaat dat noem ik inleveren. En dan hopende dat die investering resulteren zal in verder komen.

[Mute]

@Moi,
Ik weet precies wat je beleeft. De twijfels druipen uit je verhalen. Wat ik zelf wel denk is dat je (we) ons niet achter "smoesjes" moeten verschuilen. Kinderen zijn heel belangrijk, maar wat veel belangrijker is dat jij een gelukkig leven lijdt. Ik zie om mij heen ook genoeg gescheiden mensen met kinderen die het wel goed doen. De kinderen zijn overigens ook gebaat bij een gelukkige moeder. Ik merkte aan mij zelf dat mijn gebrek aan intimiteit en sex mij zo chagerijnig maakte dat ik ook niet leuk voor de kinderen was.
Dat je vriend geen spullen heeft is ook maar een excuus, die zijn echt wel te krijgen en dat mag geen argument zijn om je eigen geluk niet te zoeken.

Misschien dat ik nu hard en lomp ben, maar als hij weigert er over te praten, geen hulp wil zoeken of geen oplossing met elkaar wil zoeken kan je beter uit elkaar gaan. Je zult anders ongelukkig en gefrustreerd door het leven gaan, altijd onbegrepen door je partner. Leg het hem voor, zeg dat het zo niet langer gaat, vraag hem wat zijn oplossing zou zijn, en dat jij er nog maar 2 ziet. Hulp zoeken of uit elkaar gaan. Misschien dat dat hem aan het denken zet. Je hebt het zelf in de hand.

[pinky]

Om even bij het berichtje van Mute aan te sluiten wat betreft de kinderen (om je zorgen daarover wat weg te nemen). Je hebt vier soorten kinderen. Kinderen van gelukkig getrouwde ouders, ongelukkig getrouwde ouders, tevreden gescheiden ouders (ouders die dus na de scheiding vrienden zijn gebleven) en ontevreden gescheiden ouders (de ruziënde gescheide ouders).
De kinderen van tevreden gescheiden ouders groeien op als de meest gelukkige mensen. Want die voelden zich geliefd en hebben zich leren aanpassen!
De kinderen van gelukkig getrouwde ouders voelen zich ook gelukkig, want die voelden zich geliefd.
De kinderen van ontevreden gescheiden ouders voelen zich als volwassen niet zo gelukkig, want constant agentje spelen tussen je ouders (waar dat andersom zou moeten zijn) voelt niet goed.
De kinderen van ongelukkig getrouwde ouders voelen zich als volwassen het minste gelukkig, want cyclussen herhalen zich gemakkelijk en de kans is groot dat ook zij in een ongelukkig huwelijk terecht gekomen zijn.
Nou dit is allemaal statistieken. Is geen harde waarheid voor elk kind natuurlijk! Maar misschien kan het je helpen bij het gemakkelijker maken van een beslissing.
Ben het echter wel mee eens dat je vriend er wel over moet kunnen praten. Niet omdat hij per se een probleem heeft, maar omdat jij die hebt. En als hij echt van je houd, wil hij jou met dat probleem helpen en maakt hij het ook zijn probleem. Hij wil jou tenslotte toch gelukkig maken? En als hij dat niet wilt...
Ik heb echter wel de indruk dat je heel veel van je vriend houd.  Sterkte met je relatie! Ik hoop werkelijk dat de situatie verbeterd!

[Ereinion]

Natuurlijk is het voor jou een groot probleem, maar soms worden problemen nog groter door er op deze manier na te kijken. Wat logisch is, maar toch... Het blijft gewoon moeilijk.

Ereinion, je schreef dit wat hierboven staat. De confrontatie om er op deze manier naar te kijken maakt het moeilijk, maar je moet ergens beginnen om verder te komen, meer duidelijkheid, begrip e.d. op te kunnen bouwen.

En die eerste stappen zonder resultaat dat noem ik inleveren. En dan hopende dat die investering resulteren zal in verder komen.

Daar ben ik het helemaal mee eens. Ik heb al vaak geschreven dat je in het begin misschien meer ruzies maakt of moet maken, wanneer aseksualiteit ter sprake is gekomen. Dat is ook inleveren, maar als het goed is krijg je er uiteindelijk een hoop duidelijkheid voor terug. Maar als je je alleen maar op het probleem gaat concentreren en het steeds groter maakt, lost dat ook niet op natuurlijk.


Verder vind ik dat Mute en Pinky wijze woorden hebben gesproken.

[Jan]

In het begin zal het voor beiden erg moeilijk zijn en zonder communicatie zal het moeilijk blijven.

De reactie van Mute vindt ik erg duidelijk, maar misschien nog wat te voorbarig.
Moi heeft naar mijn gevoel nog veel te veel twijfels om directe acties te kunnen nemen.
Maar uiteindelijk, als Moi er van overtuigd is dat de kansen nihil blijken dan ben ik het zeker met je eens.
In een negatieve spiraal blijven hangen is nooit goed, maar iemand moet het voor zichzelf wel helder hebben of dat dan aan de orde is.

[Moi]

@Moi,
Ik weet precies wat je beleeft. De twijfels druipen uit je verhalen. Wat ik zelf wel denk is dat je (we) ons niet achter "smoesjes" moeten verschuilen. Kinderen zijn heel belangrijk, maar wat veel belangrijker is dat jij een gelukkig leven lijdt. Ik zie om mij heen ook genoeg gescheiden mensen met kinderen die het wel goed doen. De kinderen zijn overigens ook gebaat bij een gelukkige moeder. Ik merkte aan mij zelf dat mijn gebrek aan intimiteit en sex mij zo chagerijnig maakte dat ik ook niet leuk voor de kinderen was.
Dat je vriend geen spullen heeft is ook maar een excuus, die zijn echt wel te krijgen en dat mag geen argument zijn om je eigen geluk niet te zoeken.

Misschien dat ik nu hard en lomp ben, maar als hij weigert er over te praten, geen hulp wil zoeken of geen oplossing met elkaar wil zoeken kan je beter uit elkaar gaan. Je zult anders ongelukkig en gefrustreerd door het leven gaan, altijd onbegrepen door je partner. Leg het hem voor, zeg dat het zo niet langer gaat, vraag hem wat zijn oplossing zou zijn, en dat jij er nog maar 2 ziet. Hulp zoeken of uit elkaar gaan. Misschien dat dat hem aan het denken zet. Je hebt het zelf in de hand.

Sorry maar ik denk niet dat je weet wat ik beleef, verre van zelfs.. Hoe jij het nu beschrijft slaat voor mij nergens op... Niet alles, een moeder moet idd gelukkig zijn maar ik denk niet dat ik me gelukkig zal voelen als ik bij mijn vriend weg zou gaan verre van... Wij maken elkaar ondanks ons probleem compleet, we vullen elkaar aan waar we dingen missen en missen elkaar al wanneer we even zonder elkaar moeten. Hij weigert er helemaal niet over om te praten maar hij vind dit heel erg moelijk en dat kan ik heel goed begrijpen, er word immers van mannen verwacht dat het een stel geile neukmachines zijn... Hoe meer vrouwen hoe beter en hoe stoerder ze zijn, mijn vriend wel zelf niet eens goed wat er aan de hand is en we doen wel ons best... Gefrustreerd ja, dat ben ik regelmatig, maar denk je niet dat mijn vriend dat ook is als hij weer moet gaan vertellen waarom er iets niet is wat hij zelf niet eens begrijpt? Tuurlijk wil ik hulp zoeken maar ik ga hem geen ultimatum stellen... Ik ben er nl nog steeds van overtuigd dat wij met zijn tweeen de hele wereld aan kunnen en de rest van de wereld kan kapot vallen als wij met zijn 3en zijn, wanneer ik me kut voel is hij er voor me, hij is wel de gene die me altijd trootst, die hier ook verdriet van heeft.... Tuurlijk is het niet makkelijk of leuk maar om het zo simpel te zien, nee das voor mij geen liefde...

Als je een slechte relatie hebt vind ik nog steeds dat je iemand niet zomaar zonder wat dan ook op straat zet. In ons geval ligt dit weer anders, hij heeft 2 jaar geleden zijn huis en spullen alles wat hij had achter gelaten om bij mij te zijn en te gaan samenwonen, niet alleen de materiele dingen maar hij is ook naar de andere kant van nl verhuisd, zijn vrienden, familie etc alles heeft hij opgegeven en dan zou ik hem nu zo zonder pardon op straat zetten!?! Nou sorry maar hoe kom je erop? Als je niet meer verder wilt, tuurlijk heb je het recht om je relatie te beeindigen maar om iemand waar je van houd en die alles voor jou heeft opgegeven zonder pardon op straat te zetten?! No way... Niet in mijn wereld in ieder geval.

En smoesjes, niet bepaald... Ik ben gewoon realistisch in plaats van egoitisch, je bent een leven met iemand aan gegaan, dat wil nog niet zeggen dat je het recht hebt om iemands leven kapot te maken omdat jou iets niet bevalt... Daarnaast is hij de vader van mijn kind en mijn dochter had geen betere vader kunnen wensen, wanneer je kinderen hebt heb je ook de verantwoordelijk rekening te houden met hun gevoelens en toekomst, niet dat je jezelf dan maar moet wegcijferen maar zeker niet de eerste beste impulsieve beslissing nemen.

@Pinky

Ook met jou ben ik het eens dat een kind gelukkiger en met meer zelfvertrouwen in het leven zal staan dan wanneer dit niet het geval is... Zelf zijn mijn ouders gescheiden op een late leeftijd, ik ben opgegroeid tussen 2 ongelukkige ouders dus weet heel goed wat dat voor een effect op iemand kan hebben.

Mijn ouders zijn wel als vrienden uit elkaar gegaan maar dat veranderd niets in de situatie. Het voelt alles behalve prettig zowel voor ons (de kinderen) als voor mijn ouders. Mijn beide ouders zijn lange tijd heel ongelukkig geweest door hun scheiding en om dat aan te zien en te horen is mss nog wel erger dan in het geruzie zitten.

Daarnaast zijn we ontzettend gelukkig met elkaar, daar onbreekt helemaal niets aan, alleen dat ene stukje... en ja das een heel heel erg moelijk en piijnlijk stukje voor ons allebei maar wat ik zeg samen zijn wij compleet en nu ik deze dingen zo lees besef ik eigenlijk alleen nog maar meer hoe sterk dat voelt.... Ik wil niet opgeven en zal niet opgeven maar dat veranderd helaas niets aan de dingen die je voelt en mee moet maken. Maar wat ik wel weet is dat ik heel erg gelukkig ben met mijn mannetje, die er echt altijd voor me is op welke manier ik ook maar kan bedenken.

@ Jan

Ik denk idd dat we een hoop moeten inleveren en ik hoop ook dat die infvestering tot zijn recht zal komen. Het is alleen niet zo dat het investeren zonder vragen komt... ik heb wel duizende vragen maar wie heeft er nu duizenden antwoorden over zichzelf? Ik ben het met je eens over de reactie van Mute... erg voorbarig... uitgaande van een slechte relatie wat geheel niet aan de orde is...
Wanneer er echt geen mogelijkheden meer zijn is het mss tijd om over een eventuele breuk na te denken maar dat is inderdaad voorlopig niet aan de orde... Er is ook geen negateve spiraal, gewoon een positieve die ff stil staat...


...

Wie weet waarom hij of zij dingen voelt en denkt met alle antwoorden op rij? Ik niet in elk geval. Er zijn momenten dat ik het echt niet meer weet en dat ik iedere afweging maak en het enige waar ik steeds wel op terug kom is dat een punt er achter voor alsnog geen oplossing is.
We horen bij elkaar als peper en zoet, zoet en zuur en ga zo maar door...

Of ik hier over een paar jaar nog steeds zo over denk weet ik niet en het is ook niet zo dat ik jullie nu wil aanvallen maar wel duidelijk maken dat dingen vaak niet zo simpel zijn als dat ze lijken. Ik wil mijn liefde niet opgeven, mijn man niet kwetsen, maar ook niet gekwetst worden en zeker niet dat onze dochter op er wat voor een manier er dan ook onder komt te lijden...

Geen ongelukkige ouders met of zonder elkaar, geen overhaaste beslissingen, geen breuk wanneer dit mss helemaal niet nodig is... Maar wel af en toe es ff lekker me ei kwijt kunnen. En ja ook praten maar makkelijk is dit voor ons allebei niet.
Ik word altijd super emo als we het er over hebben en dat kan mijn vriend niet aanzien, ik loop dan weg omdat ik niet meer kan... Hij voelt zich schuldig en wil ook echt dat het anders is... Hij geeft wel aan dat het zijn ding niet is en dat hij niet weet hoe hij daar mee om moet gaan... Ik denk dat we beide nog heel erg moeten wennen dat het is zo als het is en wellicht altijd zo zal blijven of dat er mss over een tijdje wel dingen kunnen... In de zin van tot elkaar komen zonder verwachtingen, praten zonder kwetsen...

@ Ereinion,

Voor de verandering ben ik het weer eens helemaal met je eens 

[Mute]

Moi,
Excuses als ik je beledigd heb. Ik had de indruk dat je partner het onderwerp onbespreekbaar vond, maar ik denk dat ik het verkeerd gïnterpreteerd heb. ik vind dat je heel mooi over hem en jullie relatie spreekt. Ik zeg ook zeker niet dat je hem dan moet verlaten, wel dat iedereen, dus ook moeders en vaders, er in mijn optiek uit uit moeten zijn zo gelukkig mogelijk te zijn. Hoe je goed in ieder geval en sterkte met de frustraties. We moeten er toch mee zien te leven. Ik weet alleen nog niet hoe.

[Ereinion]

Ook al kwam je verhaal voort uit het feit dat velen je verkeerd hadden begrepen (ik ook een beetje, soms kan ik niet zo heel goed onthouden wie wat allemaal heeft geschreven en dan vergeet ik de achtergrond, sorry), ik vind het super om te lezen dat je je partner en je relatie zo verdedigd. Een goed teken! 

[pinky]

Moi, ik heb na het lezen van je bericht een lach op mijn gezicht. Waarom? Omdat je dit dus blijkbar heel duidelijk voor jezelf hebt. En de liefde die je voor je man voelt vind ik mooi om te lezen. Ik moest daardoor aan mijn eigen vriend denken. Ik wil niet met hem samenwonen als traditioneel zou moeten. Ik zou graag bij hem willen wonen. Mijn ideaal is een beetje als we samen een voordeur hebben en een woonkamer maar dat de rest gescheiden is. Als zijnde van twee appartement in één woning. Als we dan later kinderen krijgen hebben die ook hun eigen slaapkamer in één huis. Ze zien hun papa en mama beiden elke dag dat ze thuis zijn, maar mijn vriend en ik hoeven dan niet de hele dagen bij elkaar te zijn en hebben nog enige vorm van eigen vrijheid en inbreng.
Waarom ik dit vertel? Ik vroeg me ineens af of zoiets voor jullie misschien een oplossing zou kunnen zijn? Bij mijn vriend en mij heeft het voor een gedeelte te maken met zijn sexdrang en voor mij dat ik hem er niet altijd bij wil hebben als mijn vriendinnen langskomen en dat ik niet voor alles verantwoordelijkheid hoef af te leggen. Het geeft ergens meer ruimte, zonder dat de intimiteit verloren gaat. Het geeft een minder afhankelijk gevoel. Voor zowel hem als voor mij.
Nou goed, was zomaar een idee. Ik ben in elk geval blij met dat je duidelijk hebt dat je de relatie niet op wilt geven! Ik vond je bericht erg mooi om te lezen. Volgens mij ben jij een erg zorgzaam en lief persoon!

[Moi]

Moi, ik heb na het lezen van je bericht een lach op mijn gezicht. Waarom? Omdat je dit dus blijkbar heel duidelijk voor jezelf hebt. En de liefde die je voor je man voelt vind ik mooi om te lezen. Ik moest daardoor aan mijn eigen vriend denken. Ik wil niet met hem samenwonen als traditioneel zou moeten. Ik zou graag bij hem willen wonen. Mijn ideaal is een beetje als we samen een voordeur hebben en een woonkamer maar dat de rest gescheiden is. Als zijnde van twee appartement in één woning. Als we dan later kinderen krijgen hebben die ook hun eigen slaapkamer in één huis. Ze zien hun papa en mama beiden elke dag dat ze thuis zijn, maar mijn vriend en ik hoeven dan niet de hele dagen bij elkaar te zijn en hebben nog enige vorm van eigen vrijheid en inbreng.
Waarom ik dit vertel? Ik vroeg me ineens af of zoiets voor jullie misschien een oplossing zou kunnen zijn? Bij mijn vriend en mij heeft het voor een gedeelte te maken met zijn sexdrang en voor mij dat ik hem er niet altijd bij wil hebben als mijn vriendinnen langskomen en dat ik niet voor alles verantwoordelijkheid hoef af te leggen. Het geeft ergens meer ruimte, zonder dat de intimiteit verloren gaat. Het geeft een minder afhankelijk gevoel. Voor zowel hem als voor mij.
Nou goed, was zomaar een idee. Ik ben in elk geval blij met dat je duidelijk hebt dat je de relatie niet op wilt geven! Ik vond je bericht erg mooi om te lezen. Volgens mij ben jij een erg zorgzaam en lief persoon!

Hey Pinky wat een lief berichtjuh 

En ja dat zou idd lekker zijn ja, sowieso in iedere relatie denk ik wel... dat je toch nog echt je eigen ruimte hebt... Soms zit ik te fantaseren om het huis helemaal te restylen en als ik dat dan aan me vriend vertel zegt ie: hallo, ik woon hier ook nog hé.. en ik weer wat is er nou mis met knalroze panterprint behang hahahaha.... Dat zou ik dan dus gewoon kunnen doen als ik daar zin in had ... Maar t samenwonen bevalt heel goed hoor zou niet zonder hem kunnen en hij gelukkig ook niet zonder mij... We kunnen alles samen doen, maar hebben ook echt ons eigen leven dus dat zit wel goed  en tja zorgzaam en lief... hihi  niet altijd hoor...

[pinky]

Haha, dat knalroze panterbehang is precies waarom ik graag mijn eigen huisje wil houden. Net als dat ik soms de afwas gewoon een dagje wil laten staan! Dat geeft zoveel minder wrevel over die suffe huishoudelijke taken! Het klinkt misschien niet heel romantisch, maar ik vind het juist ontzettend romantisch!
Haha, en ja, je klinkt echt als een zorgzaam en lief persoon. Misschien niet handig om dat te zeggen want ik haat het als mensen het tegen mij zeggen. Ik ben altijd dat lieve schattige aandoenlijke meisje. Bah! Soms wil ik gewoon een gemeen kreng zijn! En dan dat niemand dat dan tegen me durft te zeggen! Gnagna! Maar ach, soms is het ook wel fijn dat mensen dat vinden, want in werkelijkheid is dat denk ik beter dan andersom.

Maar goed, als je liever wilt horen dat je een klein  bent (af en toe dan....) 

[zotte pé]

Heb niet alles gelezen, wil alleen ook effe duidellijk stellen dat ik hetzelfde wil en ook gefrustreerd rondloop!!!!

[Ienepien]

 

Maar fijn, dat je hier bent komen kijken. Ook voor jou zal er een berg te beklimmen zijn.