P-magazine: Hoe zit het met kinderwensen?

[Zonnekind]

Ik heb altijd gezegd dat ik 4 kinderen wou hebben. Viper wil er maar 2 tenzij we genoeg geld hebben, dan mogen het er 3 worden Daartegen zou het dan seksueel wel moeten lukken. Ik kan mij niet voorstellen dat we bijna nooit seks hebben maar dat ik dan ineens zeg: ja schat, nu hebben we seks want ik wil een kind. In Viper zijn plaats zou ik echt lastig zijn dan!

Ik heb als kind ook al wel altijd over adoptie gesproken. Het zwanger zijn lijkt me zalig maar de bevalling... daar zou ik echt tegen op zien! Maar ondertussen denk ik toch wel dat je een heel andere band hebt met eigen kinderen dan met geadopteerde kinderen. Ik denk dat ik voortdurend met de gedachte zou blijven rondlopen: het zijn niet echt mijn kinderen...

Nu kan je iets na de bevruchting de erfelijke ziekten uit het bevruchte eicelletje halen. Als je weet welke ziekten er in de familie zitten die erfelijk zijn, kunnen ze dit voor een groot stuk al tegenhouden... Als je hele familie dus bijvoorbeeld last heeft van reuma, kan dat uit het eicelletje gehaald worden. Waarschijnlijk is dit allemaal zeer kostelijk, maar misschien wel de moeite waard.

De puncties om na te gaan of je kindje gehandicapt is, kloppen ook niet altijd. Een zus van een collega van mijn moeder had een punctie laten doen toen ze zwanger was en ze hadden haar gezegd dat het kind een open ruggetje had, zwaar mentaal gehandicapt zou zijn, hartproblemen zou hebben en waarschijnlijk ook nog blind. De vrouw wou toch geen abortus laten doen, ze wilde het kind houden. Iedereen in haar omgeving verklaarde haar zot en zei dat ze haar kind geen toekomst gaf. Het kind is geboren en had absoluut niets, het was kerngezond.
Dit is misschien toeval maar sindsdien geloof ik toch veel minder in al die puncties en andere toestanden.

[Ereinion]

De puncties om na te gaan of je kindje gehandicapt is, kloppen ook niet altijd. Een zus van een collega van mijn moeder had een punctie laten doen toen ze zwanger was en ze hadden haar gezegd dat het kind een open ruggetje had, zwaar mentaal gehandicapt zou zijn, hartproblemen zou hebben en waarschijnlijk ook nog blind. De vrouw wou toch geen abortus laten doen, ze wilde het kind houden. Iedereen in haar omgeving verklaarde haar zot en zei dat ze haar kind geen toekomst gaf. Het kind is geboren en had absoluut niets, het was kerngezond.
Dit is misschien toeval maar sindsdien geloof ik toch veel minder in al die puncties en andere toestanden.

Dat vind ik juist het enge eraan 

Ik heb altijd gezegd dat ik 4 kinderen wou hebben. Viper wil er maar 2 tenzij we genoeg geld hebben, dan mogen het er 3 worden Daartegen zou het dan seksueel wel moeten lukken. Ik kan mij niet voorstellen dat we bijna nooit seks hebben maar dat ik dan ineens zeg: ja schat, nu hebben we seks want ik wil een kind. In Viper zijn plaats zou ik echt lastig zijn dan!

Het baart mij af en toe ook zorgen, dat ik denk dat het niet zo makkelijk zou zijn om zwanger te raken. We doen het al zo weinig en dan moeten we ook nog raak schieten  . Het lijkt me vreselijk als je het volgens zo'n tijdschema moet gaan doen.  Dan maar geen zwangerschap.

[petra1963]

Ik heb nare ervaringen met dit soort diagnostiek. Voor mij is het ook iets wat persoonlijk heel dichtbij komt..
Wat Zonnekind zegt is juist.. je kunt hooguit op basis van prenatale dianostiek consteren of een kind wellicht een Open Rug heeft bij de geboorte. ( en zelfs dan zitten ze er naast) Maar over de mate waarin, de ernst van de uitvalsverschijnselen en hoe het kind zich later zal ontwikkelen kun je helemaal niets zeggen..De artsen in het stukje van Zonnekind waren vooral bezig hun vooroordelen over kinderen met open rugjes te spuien, en zo de komende ouders bang te maken. Goed dat jouw vriendin voet bij stuk heeft gehouden..
Toen ik zestien jaar was werd mij verteld dat ik/ mijn vriendin bij een zwangerschap recht had op gratis prenatale diagnostiek in verband met mijn open rug... maar dan zouden we wel abortus moeten plegen als het kind inderdaad een Open Rugje had.. Ik vond dat zo walgelijk.. prenatale diagnostiek dus als middel om er vanuit de overheid voor te zorgen dat er zo min mogelijk kinderen met open rugjes geboren worden, goedschiks of kwaadschiks..wat is het verschil met een totalitair geregeerde staat ?
De reden voor die voorwaarde was heel banaal: het onderzoek was zo duur, werd tegen mij  gezegd, dat er daarom abortus moest volgen.. her et was niet voor de toekomstige ouders om slechts te weten wat er zou gebeuren..
Inmiddels wordt overal bij hoog en laag ontkend dat dat ooit het beleid zou zijn geweest, maar dat zijn leugens...

En wat dacht je van het 'GRoninger Protocol'? Als dat er in 1963 was geweest, was ik preventief weggeaborteerd..vreselijk toch ? Want dit 'protocol' gaat over euthanasie bij pasgeboren baby's. De theorie is dat het gaat om baby's die zo ernstig geboren ter wereld komen dat ze snel zullen overlijden, met veel lijden en veel pijn.. De afgelopen jaren zijn zo 20 baby's om het leven gebracht. En raad eens ? Ze hadden allemaal bij de geboorte een open rugje.. Het gaat feitelijk dus allemaal over de vooroordelen van artsen, die ze over willen dragen op de toekomstige ouders..
Ik voel me er zelf ook persoonlijk door bedreigd.. hoe zit het met mijn recht op leven ? 

[Ereinion]

Ik kan me dat heel goed voorstellen. Het is belachelijk om te beslissen of iemand die afwijkt een gelukkig leven kan leiden. Iemand die gezond is weet niet wat het is, en van een baby kan niemand zeggen hoe het wordt. Verschrikkelijk dat er toch mensen zijn die dat proberen in te vullen en dan opdringen aan een ander. 

Het lijkt me erg verrot voor je om hier weer telkens mee geconfronteerd te worden.

[petra1963]

  Lieve Ereinion,
Ja, dat is heel akelig.. maar het voelde ook goed om daarover, nu het onderwerp toch ter sprake kwam, iets met jullie te delen..

[ThirdMagus]

Het is belachelijk om te beslissen of iemand die afwijkt een gelukkig leven kan leiden.

Dat klopt, maar ik kan me de redenatie van de doktoren ook goed begrijpen. Als het laten sterven van een kind met een afwijking erg is, hoe is het dan om een kind geboren te laten worden, laten leven met veel pijn en hulp van allerlei machinerie, om vervolgens na enkele maanden alsnog te sterven, of nog erger, met chronische pijn of in vegetative state laten leven? Naar mijn idee is dat laatste vele malen erger.

[Zonnekind]

Ocharme Peter, ik kan me heel goed voorstellen dat je je hier slecht bij voelt.
Ik vind dat iemand anders niet over iemand zijn of haar leven kan beslissen. Ik werk bijvoorbeeld bij zwaar mentaal gehandicapten. Die mensen kunnen niets: niet zelf eten, geen kleren aandoen, ze voelen niet wanneer ze naar toilet moeten,... Voor de ouders is dit een ramp. Zij hebben vooral schrik dat hun kind niet goed verzorgd gaat worden als zij er niet meer zijn. Maar de mensen zelf? Die zijn heel gelukkig en hebben er geen last van. Ik denk dat ze misschien heel af en toe beseffen dat er iets niet juist is. Maar geef ze een touwtje of een ballon en ze stralen. In dit mooie weer gewoon buiten zitten, ook al doen ze niets, is voor hen genieten. Ze hebben een mooi leven, waarom zouden dokters hen dit afpakken?
Kinderen die na enkele maanden sterven... het zijn uitzonderingen. Tegenwoordig is onze wetenschap al zo ver dat ze bijna elk medisch probleem kunnen aanpakken en overwinnen. En ik denk dat alle ouders liever alles proberen om hun kind in leven te houden dan hun kind "pijnloos" laten sterven omdat het anders na enkele maanden toch zou sterven...

[petra1963]

Lief Zonnekind,
Dank je voor je reactie en je steun.. zo ervaar ik het ook..Dank je !  

[Ereinion]

Dat klopt, maar ik kan me de redenatie van de doktoren ook goed begrijpen. Als het laten sterven van een kind met een afwijking erg is, hoe is het dan om een kind geboren te laten worden, laten leven met veel pijn en hulp van allerlei machinerie, om vervolgens na enkele maanden alsnog te sterven, of nog erger, met chronische pijn of in vegetative state laten leven? Naar mijn idee is dat laatste vele malen erger.

Ja, alleen weet je dat van tevoren nooit zeker, daarom vind ik het zo erg. Voor euthanasie ben ik een voorstander.

[petra1963]

Inderdaad Ereinion,
Dat weet je nooit zeker.. en vaak is die zogenaamde wetenschappelijke zekerheid van artsen en deskundigen gewoon gebaseerd op angsten en vooroordelen. Zoals bij kinderen met een open rugje. Terwijl die deskundigen wel vinden dat ze dan van alles mogen.. de mensen met de handicap zelf wordt niets gevraagd..

[Zonnekind]

Misschien wel maar zo'n baby'tje zegt nog niet veel

[littlefanny]

Ik heb hier iets andere ervaringen mee. Ik vind het best belangrijk dat een zwanger koppel erover wordt ingelicht hoe de zaken staan en ze wordt aangeraden een abortus te laten doen. Natuurlijk heeft een gehandicapt kind recht op leven, als het al geboren is zeker. Maar ik zou als ik zou weten dat mijn kindje gehandicapt wordt het meteen weg laten halen. Veel niet heel zwaar gehandicapte kinderen en mensen vinden het verschrikkleijk om met hun handicap te moeten leven en verwijten hun ouders hun geboorte.

Jemig, ik kan niet zeggen wat ik wil zeggen, ik weet het wel, maar de woorden zijn kwijt.

Als ik naar mijn broertje kijk denk ik: "Was hij maar niet geboren" dat had zoveel gescheeld, zoveel smart en pijn en wanhoop en  en en en  wíllen helpen maar gewoon niet kunnen.
Mijn broertje is een heel tevreden jochie, hij geniet van zijn leven en zijn omgeving maar toch, ik wens hem een normaal leven toe.

nou ja, kheb nog steeds niet gezegd wat ik wil, ik ga er nog wel even over nadenken, net als over die vraag van : "waar leef je voor"

[Zonnekind]

Wat heeft je broertje dan, als ik dat mag vragen?

Het is wel waar dat mensen met een andere handicap of mensen die licht mentaal gehandicapt zijn, vaak wel ongelukkig zijn. Maar ik zou mij niet kunnen voorstellen dat er een baby'tje in mijn buik groeit en dat ik het dan zou laten wegnemen omdat het misschien een beetje gehandicapt is... Er zijn ook ontzettend veel gehandicapte mensen die wel gelukkig zijn. Er zijn ook heel veel mensen zonder handicap die ongelukkig zijn. Ik vind het echt zo moeilijk om te beslissen over iemand anders zijn leven.

[myra]

Ik vind het een heel zwaar dilemma.

Ergens vind ik dat het nazistisch wordt als we zouden zeggen dat er geen mensen met een handicap meer geboren mogen worden. Ik weet dat zo'n uitspraken voor mensen die leven met een  (fysieke) handicap zeer bedreigend en kwetsend zijn, net zoals ouders die tegen hen zeggen : 'als ik wist dat je gehandicapt was, had ik je laten weghalen'.(dat gebeurt!) Eigenlijk vind ik dat mensen zouden moeten geaccepteerd worden met  of zonder handicap, en dat iedereen zo'n beetje zou moeten meewerken aan integratie ipv ubermensen te willen creeren. En ik ben ook voor het recht op euthanasie : als iemand vindt dat hij/zij niet met die handicap kan leven, heeft hij/zij het recht om te sterven volgens mij.

Probleem blijft dan zwaar mentaal én zwaar fysiek gehandicapten die pijn lijden, en dit niet kunnen aangeven. Zij kunnen zelf niet beslissen of zij willen leven of niet, en anderen kunnen moeilijk hun levenskwaliteit beoordelen.

[Zonnekind]

Ik ben het volledig met je eens Myra