Iedere keer als ik iemand ontmoet die ik sympathiek vindt maakt niet uit van welk geslacht dan ga ik vol in op die persoon. Ik heb mijn enthousiasme dan niet meer in de hand en stuur diegene berichtjes of wil dingen delen met personen bijv mijn blog. Daar blijft het bij want ik ga nooit stiekum gluren bij het huis van die persoon. Ik vind andere bezigheden leuker om te doen. Begrijp me niet verkeerd maar ik ben niet verliefd. Want een relatie wil ik absoluut niet. Daar ben ik te asexueel voor. Wha, ha, ha! Ben ik nu een stalker?
Denk't niet.
Geen idee. ;) dat hangt er vanaf hoeveel berichtjes je stuurt en vooral: wat vindt de ontvanger daarvan? Geeft die aan dat onprettig te vinden of houdt hij/zij de boot af, zonder dat je je enthousiasme wat indamt dan kan het als stalkerig ervaren worden.
Af en toe stuur ik een berichtje. En nu heb ik een slachtoffer gevonden en die laat het aan de ene kant wel toe dat ik berichtjes stuur en aan de andere kant weer niet.
Dan is het denk ik dus aan jullie beiden om de grenzen daarin in de gaten te houden. ;)
Mij klinkt het ook wel een beetje apart in de oren als je zegt een 'slachtoffer' gevonden te hebben. Het is waarschijnlijk ironisch bedoeld, maar toch, kennelijk voel je wel aan dat je de neiging hebt verder te gaan dan de ontvanger plezierig vindt. Misschien zijn die contacten ook een beetje eenzijdig op jouw plezier gericht?
Ik herken dit wel, ik heb ook een tijdje de neiging gehad om iemand te "bombarderen" als het ware met berichtjes.
Misschien is bombarderen wat sterk uitgedrukt, maar het voelde destijds zo, en ik voelde me ook een beetje een "stalker".
Ben het daar in wel met Koffie eens.
Als het al zo voelt, kan het helpen om te kijken hoe je dichter bij jezelf kunt blijven.
Voor mij was dat uiteindelijk de "les" die er in zat.