gefaalt als moeder

[tremmeke]

  nu weet ik weer waarom ik tegen seks ben dit is ook de reden dat ik lang hier niet ben geweest wij weten het nu een maand   

Wat deed ik als mama verkeerd?   
Vrolijk wandelen jullie de voordeur buiten.
Rijden langs het raam op je step, fiets of go-car, een bal en/of springtouw in de hand.
Op zoek naar jullie vrienden uit de straat.
Jullie vrienden om mee te spelen.
"Vrienden zijn zo belangrijk ook in een kinderleven. Om te leren samen spelen, dingen te delen, praten, lachen en te huilen. Leren omgaan met kleine ruzies. Leren luisteren naar elkaar. Leren dat er meer is dan je veilige thuis.
Op weg naar zelfstandig, volwassen worden."
Of is dit allemaal maar schone schijn?

Ik heb jullie altijd willen beschermen, met mijn hart, mijn lichaam, mijn ziel, mijn zelfs mijn leven wil ik voor jullie geven.
Maar nooit heb ik jullie beschermd tegen je vrienden.
Veilig moesten jullie je voelen bij hen.
Ik had het zo verschrikkelijk mis
Gefaald heb ik als moeder.
Gewaakt heb ik tot diep in de nacht, niemand zou jullie ooit kwaad kunnen doen zonder eerst mij te moeten passeren.
Maar het is mijn niet gelukt.
Jij mijn kleine meid bent amper 12 jaar, mooi, lief en knap maar dat is toch geen reden om aan jou te zitten.
Misbruikt heeft hij jou zelfs in onze eigen huis wat veilige zou moeten zijn voor jou en je broertje.
Toch heeft hij jullie pijn gedaan.
Jij mijn kleine ventje nog maar net 10 jaar hielt buiten trouw de wacht.
Af en toe keek je, je moest toe kijken hoe hij je zus vernederde met zijn vuile handen zat hij aan haar en jij, jij kon niets doen.
Kleine meid je broertje ziet jou graag, anders zo hij het nooit verteld hebben.
Boos ben je nu op hem.
Bang dat hij nu andere meisje je vriendinnetjes pijn zal doen.
Bang is ook mijn kleine ventje dat hij hem pijn zal doen omdat hij niet heeft gezwegen.
Hij kon er niet meer tegen te zien hoe jullie vriend jou zoveel pijn was aan het doen..

Nog steeds houd ik de wacht tot diep in de nacht.
Ik lig te luisteren of ik jullie of vreemd dingen hoor hier in deze veilige thuis voor jullie .
Ik heb jullie niet kunnen beschermen maar nu zal ik er voor jullie zijn.
Vooral je nare dromen als jullie mij roepen diep in de nacht.
Ook als jullie willen dat ik naast je zit de ganse nacht.
Beschermen zal ik jullie nu nog veel meer dan vroeger.
Niemand zal jullie nu nog ooit pijn doen.
Ik heb gefaald, gefaald als moeder maar die tijd is nu voorbij.
Jullie zijn mijn eigen vlees en bloed.
Ik haat die kerel echt waar ook als is hij nog maar 14jaar .
Haat ik weet het is een groot woord maar ik haat hem met heel mijn hart.

Zal ik ooit nog rust vinden? 
Zal ik ooit mezelf kunnen vergeven? 
Twee kinderen heb ik maar ik had ze moeten beschermen dag en nacht.
Twee maar en het is mijn niet gelukt.
Niemand schijnt te weten hoe ik heb gefaald, gefaald als moeder.
Gewaarschuwd heb ik jullie wel duizend maal voor vreemde mensen maar niet voor deze jongen hij was en hoorde een goede vriend te zijn.
Jullie vader moet zich niets verwijten.
Gewaarschuwd heeft hij mij misschien wel duizend maal.
Ik wilde er niets van weten die jongen, zou iets zo hij toch nooit doen?
Nu, nu is het te laat .
Kan ik hier ooit mee leven?
Kunnen jullie mij ooit vergeven?
Iedereen zegt mij "je kunt ze niet blijven beschermen, je hebt geen fout gemaakt."
Toch diep in mijn hart, heel diep weet ik dat ze mij het nooit zullen vergeven.
Ik wil niet worden getroost, gestraft moet ik worden, gestraft om mijn daden.
Ik moest jullie beschermen, beschermen zoals een moeder hoort te doen.
Sorry, is hier niet op zijn plaats het kan de pijn niet verzachten, de pijn waar het hier om gaat.
De pijn van schuld en onmacht, de pijn die alleen ik voel.
Toch blijf ik van jullie houden mijn kleine lieve schatten.
Stilletjes blijf ik hoop dat jullie mij kunnen vergeven wat ik mezelf nooit zal vergeven en wat niemand ooit zal begrijpen.

Op een paar minuten tijd stond ons gezin op zijn kop.
Waarom heeft hij jullie dit aangedaan?
Wij waren er voor hem toen zijn ouders uit elkaar gingen ook toen zijn vader een paar maanden later stierf en hij nergens troost kon vinden.
Geluisterd, gepraat, getroost, een warm hart een veilig gevoel hebben wij hem willen geven.
Als dank heeft hij mijn klein lieve meisje en mijn klein ventje pijn gedaan.
"Neem nooit het recht in eigen handen!." Ook dit moeten jullie leren in het leven.
Jullie "eigen"rechten liggen nu in de handen van de politie waar wij klacht hebben neer gelegd.
Zij zullen hun werk nu wel doen en hem straffen als het moet.
Al had ik hem graag ***** gemaakt met blote handen.



Mijn doolhof.
Ik loop hier rond in een doolhof zonder einde en zonder begin.
Ik loop en loop en loop als maar in het rond.
Er is niemand die mij zegt daar, daar is het einde het einde van een nieuw begin.
Ik zoek en zoek maar kan niet vinden noch het einde noch het begin.
Iemand zegt" mij volg mij maar ik ken het eind, het eind van een nieuw begin."
Al vlug is ook deze verdwenen.
Waar is ze nu ging ze naar links of was het naar recht?
Ook zij hielp mij niet met mij zware bagage.
Ik kon haar niet volgen en nu, nu is ook zij verdwenen ik weet niet waar heen.
Af en toe kom ik haar tegen.
Ze roept mij " kom blijf daar niet staan volg mij dan toch.
Ik weet het einde, het einde van een nieuw begin"
Waarom kan niemand mij verder helpen, uit deze doolhof in mijn hoofd?
Niemand zegt mij" kom geef mij je hand samen komen we er wel door."
Mijn man doet zo zijn best ook mijn bagage te dragen maar het lucht hem niet.
Hij zegt" gooi wat weg van die bagage het is veel te zwaar voor jou en mij;"
Wat moet ik verwijderen? Mijn verleden?, mijn heden?, mijn toekomst?
Alleen zijn ze een deel van mijn.
Waarom zegt niemand mij dit mag je houden dat doe je weg?
Waarom kan ik niemand vind die mij help bij deze doolhof in mijn hoofd?
Waarom zegt niemand "kom geef mij je hand samen zullen wij iemand vinden die jou help uit de doolhof in je hoofd."
Deze zal mij zeggen "kom laat mij je helpen.
Samen komen we er wel door en zullen het vinden het einde van de doolhof in je hoofd.
We zullen omwegen moet maken om door jou doolhof heel te gaan.
Misschien moeten wij wel terug gaan terug naar jou begin.
Om wie zal het zeggen je daar iets achter liet.
Maar we zullen samen je bagage dragen.
Overal in de doolhof leggen we een stukje neer.
Een stukje dat je nooit meer zal vinden ééntje dat je nooit meer nodig zal hebt.
Samen zullen wij je bagage dragen tot het leeg is in je hoofd en jou doolhof kunnen verlaten.
Misschien moet we wel een weggetje terug en word jou bagage in het begin wat zwaarder maar ik zal naast je staan en ook deze bagage raak je spoedig weer kwijt.
We moeten door deze doolhof vol met ellende.
Aan het einde van de doolhof staan je man en kinderen.
Ze juichen je al toe."Komaan, je zult de weg wel vinden."
Je rugzak is nu vol met nieuwe moed het is nu klaar voor je gezinnetje.
Vergeet je bagage niet op tijd te ledigen vraag hulp als het moet ook dat vraagt heel veel nieuwe moed.

[petra1963]

 

[Jovi_Hobbes]

Ik heb hier ook geen woorden voor. Wat een verschrikkelijke tijd moet je nu meemaken.
Heel erg veel sterkte 

[pinky]

Sterkte! Als je troost nodig heb, ben ik hier!

[Ereinion]

Het lijkt me echt verschrikkelijk om zoiets te horen en mee te maken.

[Stev]

Ja, inderdaad. Sterkte, Tremmeke!

[pinky]

Hoi Tremmeke!
Hoe gaat het inmiddels met alles? Is er al verandering?  en strekte nogmaals!