Uitgelachen

[Zonnekind]

Waarom snijden mensen zichzelf? Zodat ze de geetselijke pijn niet meer hoeven te voelen, maar bezig zijn met de fysieke pijn en dat is beter/ makkelijker te behappen.

Het was een reden die ik nog niet kende maar ik ken ook nog een andere belangrijke reden. Jezelf snijden of jezelf uithongeren geeft een heel intens gevoel. Je lichaam reageert hierop met pijn en dat is een intens gevoel. Voor mensen die veel problemen hebben en die zich niet geliefd voelen of wat dan ook is het fijn om zo'n intens gevoel te hebben. Mensen kunnen hier heel ver in gaan. Ik had niet genoeg moed om mezelf te snijden maar wel om mezelf uit te hongeren. Na een tijdje leer je dan nog trucjes om dat intens gevoel nog sterker te krijgen. Als je al grote honger hebt en je eet dan een koek of een stukje chocolade ofzo, is je honger heel even weg maar vrij snel krijg je terug die grote honger alleen nog veel dieper en intenser, het doet bijna pijn. Ik kon hier van genieten en kon mezelf steeds zover krijgen tot net voor ik zou flauwvallen.

Libra,
ik volg je mening. Ik word heel snel depressief en vraag mij soms af of ik nog ooit uit de depressie graak. Ik heb een hele periode super hard mijn best gedaan om er weer uit te geraken. Ik deed me goed gezind voor, probeerde me voor te stellen dat ik alles aan kon, prentte me zelfs in dat ik veel energie had. Ik heb echt alles geprobeerd, het kost inderdaad super veel moeite en mijn problemen bleven. Het enige verschil was dat niemand nog vroeg hoe het met me ging omdat ik me zo goed gedroeg.

[loganmanticore]

post verwijderd op vraag van gebruiker

[libra81]

Zolang je maar niet denkt dat je gek bent.
Depressie is inderdaad erg breed, en ik had het inderdaad over de lichte vorm.
Ik ben persoonlijk erg tegen antidepressiva, maar ja, wat weet ik er nou van....
Ik denk alleen wel dat je met pillen niet veel oplost.
Als je er mee leert leven en het te accepteren (dat is met alles zo), dan is er niks aan de hand, jij bent jij!

[pinky]

In het geval van serotine tekort zeker wel. Dan vullen de pillen het serotinetekort aan en voel je je minder depressief. Nadeel is dat ook mensen die uit zichzelf depressief worden pillen krijgen die gevoelens afstompen. Dan wordt de boel alleen maar onderdrukt en als je stopt ben je weer teug bij af. In principe. Het werkt in elk geval niet genezend. Dat zul je toch echt zelf moeten doen...
@ Zonnekind; bedankt voor de andere reden. Maar even een vraag, is het niet zo dat als je die fysieke pijn hebt, je de geestelijke dan niet meer voelt of kunt voelen, omdat je daar geen plek meer voor hebt? Oftwel je het geestelijke gemis aan voelen fysiek maakt? Dat denk ik namelijk...

[petra1963]

Wat depressies betreft: ik heb zware depressies vanaf mijn 12e/13e jaar. Voor mij waren de pillen een uitkomst. Maar dat lag natuurlijk ook aan mijn situatie: lang en zwaar depressief, gesprekstherapieën hielpen of helemaal niet, of gaven we inzicht maar ik werd er niet minder depressief van enzovoort.. Pillen helpen om het serotoninetekort in de hersenenen op te lossen. Bij lichte en hopelijk voorbijgaande depressies kun je beter met een vorm van gesprekstherapie beginnen. Kijken of je zo van je depressies afkomt..Sterkte !

[Stev]

Anderen zijn vaak meer van 'dat moet anders', en gaan dan juist ipv bepaalde dingen NIET meer te doen, juist proberen dingen WEL te doen. Alsof veranderen een heel actief proces is. Niet heel gek dat sommige mensen het er op een gegeven moment moeilijk mee krijgen: het kost veel energie en er verandert niet veel....

Volgens mij is het heel normaal dat een mens zo af en toe last van een lichte depressie krijgt. Zolang het positieve "wint" van het negatieve, gaat het om een periode die van zelf weer overgaat.
Ik ben ook van mening dat je beter een stapje terug kunt doen. In eerste instantie krijg je een enorme tegenslag maar op langere termijn levert het resultaten op. Ik heb het zelf ook meegemaakt. Ik zit nu in de fase dat ik van mezelf dingen aan ga pakken, niet omdat het van iemand moet (vroeger dacht ik dat ik degene was die bepaalde wat ik wilde maar in feite was het niet zo...) maar omdat ik het zelf wil. Dus is ook helemaal waar wat Peter al zei 

Wat je aansnijdt is een hele diepe filosofische vraag: doen mensen wat ze doen vor zichzelf, of doen ze dat voor iemand anders ? Voor beide opvattingen kun je karrevrachten voorbeelden aandragen, en zo je gelijk 'bewijzen'. Filosofen breken er zich al duizenden jaren het hoofd over..Uiteindelijk is het de vraag hoe je naar de mens en zijn/ haar gedrag en motieven wilt kijken. Dat bepaalt dan weer wat je waarneemt..

[petra1963]

In de jaren dat ik depressief was, zag ik een heleboel mogelijkheden en ruimte niet die ik nu wel waarneem. En ik ervaar de relaties met mensen in mijn omgeving ook heel anders. Om het in een beeld te zeggen: ik had vanbinnenuit in mijn geest op alle ramen en deuren met grote letters 'NEE !'geschilderd. Maar zonder dat ik doorhad dat ik dat daar op geschilderd had. Dus ik wist niet dat ik dat geschilderd had, en dat ik er 'NEE !'op geschilderd had.. Dat besefte ik pas langzamerhand toen het al weer jaren beter met mij ging..
Ik herken ook wat Zonnekind schreef : < Ik heb een hele periode super hard mijn best gedaan om er weer uit te geraken. Ik deed me goed gezind voor, probeerde me voor te stellen dat ik alles aan kon, prentte me zelfs in dat ik veel energie had. Ik heb echt alles geprobeerd, het kost inderdaad super veel moeite en mijn problemen bleven. Het enige verschil was dat niemand nog vroeg hoe het met me ging omdat ik me zo goed gedroeg.> Dat heb ik ook doorgemaakt, ja. En ik ging me er alleen maar ellendiger door voelen, en voelde me er alleen maar nog eenzamer door..
Alleen ik wist heel lang niet hoe ik weer uit die zelf gebouwde mentale en sociale gevangenis kon komen. Dat besef is pas langzaam gekomen.

[Zonnekind]

Ik heb ook ooit pillen gekregen tegen mijn depressie en dat hielp bij mij langs geen kanten maar ik ben blij dat andere mensen er wel mee geholpen worden.

Bij de fysieke pijn wordt de geestelijke pijn wat achteruit geschoven maar het verdwijnt niet. Begrijp je? Ik voelde me toen elke keer een beetje goed omdat het echt een kick geeft als je jezelf zo kan uithongeren en je je lichaam pijn kan doen. Maar je weet nog altijd wel dat je diep in de put zit.

[petra1963]

Bij de fysieke pijn wordt de geestelijke pijn wat achteruit geschoven maar het verdwijnt niet. Begrijp je? Ik voelde me toen elke keer een beetje goed omdat het echt een kick geeft als je jezelf zo kan uithongeren en je je lichaam pijn kan doen. Maar je weet nog altijd wel dat je diep in de put zit.

Hoi Zonnekind, ja dat snap ik wel. Ik heb toen ik 18 jaar oud was een vorm van anorexia gehad. Ik voelde liever de lichamelijke pijn van de honger dan de mentale pijn. En nog meer gaf de zelfbeheersing die ik daarbij nodig had mij een gevoel van zelfvertrouwen en kracht. En ik maakte me wijs dat wat ik deed goed was. Later drong tot mij door wat ik eigenlijk aan het doen was, en toen heb ik mij gedwongen om het los te laten. Gelukkig kon ik dat toen nog...

[pinky]

Ja gelukkig. Ik denk wel dat ik het steeds meer begin te snappen.