Uitgebreide hallo

[Acey]

Ha iedereen,

Vandaag raakte ik ineens op dit forum verzeild en ik heb nu zo veel van jullie verhalen gelezen dat het wel zo netjes is om me even voor te stellen.

Vrouw, midden 30, sporty.
Ik heb me altijd aangetrokken gevoeld tot de LHBT+ community. Waarschijnlijk omdat ik het fijn vind om onder mensen te zijn die 'anders' als iets positiefs zien, of op plekken te zijn waar gewoon iedereen alles prima vindt. Maar ook daar voelde ik me nooit meer dan een supporter langs de zijlijn. Ik ben niet lesbisch, niet bi, niet echt confused , ik heb nooit aan de 'juistheid' van mijn lichaam getwijfeld, etc. (Wel heb ik grote issues met genderstereotypen, maar dat is misschien een ander verhaal. )

Anyway. Nu de lettersoep zich de laatste jaren zo uitbreidde, begon ik toch te denken of er niet ook een letter voor mij bij zat. Want iets was er toch anders aan mij. Het is me al lange tijd duidelijk dat ik totaal geen interesse heb in seks. Ook als ik iemand leuk vind, draait dat zelden om fysieke aantrekkingskracht. Zelfs toen ik tot over m'n oren verliefd was op een man, had dat helemaal NIETS te maken met welke lichamelijke handeling dan ook.
Een serieuze relatie heb ik nooit gehad. Ik ben een redelijk happy single en heb er gewoon geen behoefte aan – op de 'klassieke' manier dan. Dat klinkt voor mij meer als een soort schrikbeeld dan als iets waar je naar op zoek moet gaan. Ik erger me vaak (zoals ik hier ook veel lees) aan de totale oversekstheid van de maatschappij en ik heb die drang naar / preoccupatie met seks altijd maar oppervlakkig en leeghoofdig gevonden.

Maar ik vermoed inmiddels ook dat dat voor heel veel mensen kennelijk wél een heel wezenlijk onderdeel van het leven is, en dat het voor hen ook heel betekenisvol kan zijn. Dat maakt dat ik soms denk dat er bij mij toch echt iets anders is. Ik dacht: misschien een overdreven behoefte aan personal space, misschien gewoon te weinig ervaring om er iets aan te vinden, of misschien wel getekend door een vervelende ervaring in het verleden.

Nu ik hier zo de verhalen lees, herken ik wel érg veel. Ik las bijvoorbeeld dat iemand het had over "de dreiging van seks", en ik dacht: JA PRECIES!!! Als ik een man leuk of interessant vind, dan is dat altijd iemand waarmee het nooit iets kan worden. Bezet, veel ouder, homo, een leraar; geen reële opties. Bij mannen die wel beschikbaar zijn, merk ik dat ik me al snel niet meer veilig voel. Omdat zij waarschijnlijk meer gaan willen dan ik. Ik denk nu dat dat precies die "dreiging van seks" is waardoor ik het al vrij snel niet meer leuk vind en weer weg wil rennen.

Ik kan bijna niet geloven dat er blijkbaar zo veel mensen zijn die iets soortgelijks hebben / zijn. Die er ook geen bal aan vinden, die ook die behoefte niet hebben. Dus: fijn dat jullie er zijn! 

Ik heb dit eigenlijk nooit gezien als een 'geaardheid', maar misschien is dat het gewoon. Het is voor mij ook niet echt problematisch, ik ben heel tevreden met wie ik ben, alleen is dit ook niet iets wat ik van de daken zou schreeuwen. Ik voel me geen loser en ik zit prima in m'n vel, maar ik vraag me af of anderen dat ook zo zien  Soms denk ik ook dat maagd zijn (wat ik technisch gezien wel ongeveer ben) op late leeftijd nog een groter taboe is dan welke afwijkende gevoelens dan ook.
Hoe doen jullie dat? Is dit iets wat je aan mensen vertelt, als onderdeel van je identiteit zeg maar? Bestaat er een soort coming out voor aseksuelen? Of alleen als het 'moet'?

In elk geval bedankt voor het lezen (van dit behoorlijk lange verhaal), voor wat jullie hier allemaal schrijven, en ik ben benieuwd naar je reactie!

[Edewecht]

Mooi om te lezen, Acey, dat je - in ieder geval wat deze dingen betreft - wel lekker in je vel zit. En dat het je toch ook goed doet om dit forum te ontdekken.

Soms denk ik ook dat maagd zijn (wat ik technisch gezien wel ongeveer ben) op late leeftijd nog een groter taboe is dan welke afwijkende gevoelens dan ook.

Daar lijkt het soms wel op. Inmiddels is het wel in om LHBT te zijn, maar als je A bent, roept dat nog altijd associaties op met 'blokkades', 'stoornis', 'iets fout gegaan vroeger', e.d.
Aan de andere kant, gelukkig, blijkt dat als je er rustig met mensen over praat, veel mensen toegeven dat ze ook niet altijd 'zin' hebben, en dat ze warmte en intimiteit eigenlijk wel belangrijker vinden dan seks.

Hoe doen jullie dat? Is dit iets wat je aan mensen vertelt, als onderdeel van je identiteit zeg maar? Bestaat er een soort coming out voor aseksuelen? Of alleen als het 'moet'?

Leuke vraag, wordt zelden gesteld.
Ik spreek alleen voor mezelf als ik antwoord: ja, het is onderdeel van mijn identiteit.
De ontdekking van het begrip 'aseksualiteit', op mijn 50e, is één van de beste dingen die me overkomen is in mijn leven, zeg ik vaak. Ik wist, net als jij, dat ik niet gelukkig was met seks, dus ik vermeed relaties e.d.
Ondertussen had ik die 'gekke eigenschap' van mezelf al wel geaccepteerd, zonder daarvoor in behandeling te willen ofzo. Ik vond 't allemaal wel best.
Maar toen ik het woord 'aseksualiteit' ontdekte, viel de berg met kwartjes, begreep ik hoe het in elkaar zat, hoe ik in elkaar zat. Ik was niet de enige. Enorme opluchting. Was zo blij dat ik het in mijn omgeving heb verteld - nu snapten die mensen mij ook beter. Ja: coming out, de tweede na mijn homo-coming out rond m'n 18e.

Maar iedere aseksueel beleeft dit op haar/zijn eigen manier, iedereen gaat er op een heel eigen manier mee om.
Nou ja, dat zul je ook wel lezen op dit forum.

In ieder geval: welkom, en neem 'n lekker stukkie

[Koffie]

Welkom!

[Samoth]

Hey Acey,

Lang is ook maar relatief en suggestief. ;Lekker inhoudelijk', zou ik prefereren. Al is dat ook weer relatief en suggestief. Maar ach, zo'n beetje het hele leven in perceptie en perspectief. Welkom in ieder geval. Je hebt zo te lezen zelf ook al veel herkenning gelezen hier. Mooi. Fijn dat je lekker in je fel zit. Je komt uit je tekst ook over als een hele relaxte, uitgebalanceerde chica, die zich lekker op haar manier een weg door het leven baant. Aseksueel zijn, of dat vermoeden te zijn, zal misschien nog wel wat vraagjes voor je oproepen, maar ook weer beantwoorden en weer meer oproepen en weer meer beantwoorden. Of niet, ook prima. Dit forum is als wat de ballenbak van IKEA voor kinderen is; een leuke plek om eens wat andere en nieuwe dingen te bemerken. Veel speelplezier hier in deze ballenbak.

Hoe doen jullie dat? Is dit iets wat je aan mensen vertelt, als onderdeel van je identiteit zeg maar? Bestaat er een soort coming out voor aseksuelen? Of alleen als het 'moet'?

Ikzelf heb mijn (vermoeden van) aseksueel zijn nog amper aan iemand verteld. Aan mijn langste ex (ik heb een hele lange en een hele korte relatie gehad) heb ik het verteld. Ook om haar duidelijk te maken dat ik weldegelijk van haar hield, dat het geen afwijzen uit onwil was. En aan mijn laatste (Tinder)date heb ik het verteld. Wel allebei via app trouwens, want zo ietwat preuts ben ik dan ook wel weer. Allebei reageerden ze heel begripvol. Mijn aseksualiteit is ook wat het is, meer hoeft er niet van gemaakt te worden (ook en vooral niet door mezelf). Hoewel ik zelf -sinds ik het zo'n half jaartje (zeker) weet- absoluut gerégeld op allerlei eigen frustraties en vraagstukken stuitte, maar dat is ook meer omdat ik wel die aantrekkingskracht en 'drang' naar genegenheid voel, ook omdat ik dus een langere relatie gehad heb en weet hoe fijn samen is/kan zijn. Daar ben ik best lang naar op zoek geweest. Nu nog zou ik die geborgenheid en genegenheid graag (weer en op de juiste wijze) hebben, maar ik ben er niet (meer) bewust naar op zoek, heb alle datingsapps van mijn telefoon getyft bijvoorbeeld.

Verder dan aan die twee mensen (en hier op het forum, via persoonlijke berichten nog wat inhoudelijker) heb ik het (nog) niet verteld. Niet omdat ik dat niet wil, of me er voor schaam ofzo, maar meer omdat ik er (nog) niet echt de aanleiding toe had. Ik heb overwogen het één van mijn beste maatjes te vertellen en een stuk tekst in elkaar te flansen en dat op mijn (afgeschermde en enkel voor vrienden zichtbare) Facebook te plaatsen, maar ik wacht daar toch nog maar even mee. Seksualiteit heeft mij eigenlijk nooit een ruk (pun intended) kunnen schelen, dus waarom zou ik er nu ineens een hele heisa van maken nu voor mijn seksualiteit een a komt te staan? Als het zo eens -min of meer- ter sprake komt en ik ben met iemand of iemanden waarmee ik het delen wil, dan zal ik er niet voor weglopen, maar voor nu vind ik het zo wel prima. Het voelt ook niet alsof ik opgesloten zit, smachtend te wachten tot ik de deurtjes open kan zwaaien en vol enthousiasme uit de kast kan komen. Ik voel het (nu) ook niet zo dat (a)seksualiteit per se iets met mijn identiteit te maken heeft. Dus je zult mij ook niet op een boot door de grachten zien varen of met een t-shirt met 'Aseksueel' erop door de stad sjokken.

Het is volgens mij aan een ieder en voor een ieder ook verschillend of en hoe diegene out wil coming. Binnenkort gaan we met wat mensen van hier meeten; samen naar de dierentuin (http://du.asexuality.org/index.php?topic=6236.msg165140#new). Gewoon, casual, zonder allerlei opsmuk. Dat zal mijn eerste echte 'openbaring' zijn, hoe niets openbarends dat ook zal zijn. Maar dat zal dan voor mij toch een soort van aseksuele zelf-acceptatie zijn. Soort coming out naar mijzelf. Hoe en wat daarna, weet ik eigenlijk niet. Ik verwacht niet dat ik dan ineens veel openhartiger over (mijn) aseksualiteit zal zijn, maar wie weet toch wel wat meer als ik dan voor mezelf 'definitief' bepaald heb dat ik toch echt aseksueel ben. Als ik jouw tekst zo lees en daaruit een inschatting maak van hoe jij in ellkaar zit (hoewel mij geregeld NIVEA -Niet Invullen Voor Een Ander- op het hart gedrukt is) denk ik dat jij betreft (je) aseksuealiteit lekker door de oceaan die het leven is dient te blijven peddelen (wel zo sportief), niks om je voor te schamen maar ook niet per se iets om je druk om te maken. Wat komt, dat komt. Wie je het vertellen wilt, die vertel je het volgens mij wel. En wie niet, die (lekker) niet.

Overigens wel benieuwd wat je bedoelt met coming out als het 'moet'. Er is gelukkig geen aseksuelen-opsporingsdienst die razzia's door steden, wijken, straten en huizen houdt en je op de brandstapel zet om jezelf ten overstaan van een horde opgehitste belangstellenden te verplichten jezelf als aseksueel te reveleren. Als je moet, ga je naar de WC.

Welkom, alhier. Peddelze! ? 

[Acey]

Ha, dank voor de reacties,

dus waarom zou ik er nu ineens een hele heisa van maken nu voor mijn seksualiteit een a komt te staan? Als het zo eens -min of meer- ter sprake komt en ik ben met iemand of iemanden waarmee ik het delen wil, dan zal ik er niet voor weglopen, maar voor nu vind ik het zo wel prima.

Dat herken ik inderdaad wel, die 'heisa'. Ik denk ook vaak, ik ben gewoon toevallig nog nooit iemand tegen gekomen waarmee ik het wél echt wil, maar dat betekent niet dat dat ook nooit gebeurt. Dan klinkt aseksueel als echte geaardheid ook weer zo definitief Misschien is dat het wel, maar ja, misschien ook niet. Ik heb wel eens in een goed gesprek gezegd dat ik "er gewoon geen bal aan vind" of "daar helemaal niet in geinteresseerd ben" en dat was dan prima. Zonder er de A-sticker op te plakken, dat is dan meteen weer zo'n 'diagnose'

[Happy]

Welkom op het forum Acey en bedankt voor je uitgebreide verhaal!

[Erik7494]

Hoe doen jullie dat? Is dit iets wat je aan mensen vertelt, als onderdeel van je identiteit zeg maar? Bestaat er een soort coming out voor aseksuelen? Of alleen als het 'moet'?

Welkom!

Voor mij is het zeker onderdeel van mijn identiteit (al heb ik dat altijd een beetje een vreemd woord gevonden omdat ik geen sterk zelfbeself heb), maar ik draag het niet echt actief uit.  Maar ik vertel  het meestal als het als mensen vragen bijvoorbeeld waarom ik geen relatie op kinderen heb. Dan nog maak ik dan vaak een afweging, als ik denk dat ze het toch niet begrijpen zeg ik vaak maar wat anders. Ik schaam er niet voor, maar het onbegrip van anderen over aseksualiteit is bij veel mensen is van die aard dat ik gewoon geen zin heb om daar al te veel tijd aan te besteden.  Dus ik ben een beetje semi-open denk ik.

[Koffie]

Bij mij komt het zelden ter sprake. Er is bij mij dus zelden een reden om bewust niet open te zijn, maar ik heb er zelf geen behoefte aan om te forceren dat wel te zijn. Mijn vriendinnen weten het en ook daar spreek ik er zelden over. Ik zou ook gewoon niet weten wat ik er alsmaar over zou moeten zeggen. Dat kan een geïsoleerd gevoel geven, maar dat is iets wat ik gewend ben.

[Samoth]

Zonder er de A-sticker op te plakken, dat is dan meteen weer zo'n 'diagnose'

Ik vind je identificeren (of geïdentificeerd worden) met of als iets ook wel wat lastig. Het is dan ook alsof je jezelf kadert, een sticker opplakt, beperkt en in een hokje plaatst. Wat ik lastig vind, want ik heb de schurft een hokjesdenken. Al van kinds af aan wordt ons dat hokjesdenken (voortkomend uit (be)oordelen) door de strot geduwd. Eerst nog in goed, voldoende, onvoldoende en slecht, later zelfs tot op de tiende achter de komma nauwkeurig; je hebt een 6,2 voor deze biologie-toets. En tegenwoordig dient ieder kind 'gemonitord' via een soort eigen dossier, met geregeld een zeker rugzakje daaraan gekoppeld. En bij volwassen lijkt dat ook haast wel wat het geval. En in zekere zin is dat allemaal ook prima hoor, want mensen zijn nu eenmaal maatwerk, íéder individu is anders en wij mensen hebben hokjes en lijntjes en kaders nu eenmaal nodig om (voor onszelf) duidelijkheid te scheppen, geven en krijgen in deze toch vaak al zo warrige wereld. Maar wat mij betreft draven we er wel eens in door.

Want als iemand dan ineens niet (meer) per se in te kaderen is, dan heb je stront aan de knikker. Ik zie dat inkaderen geregeld als 'klein' gehouden worden, gediagnosticeerd zoals jij aangeeft. Als je erg aan je onafhankelijkheid bent gehecht, dan kan die diagnose en (tamelijke) permanentie nogal lastig zijn. Maar vrijwel niets in dit leven is definitief. En gehecht zijn aan onafhankelijkheid en niet ingekaderd willen (worden), kán weer ingekaderd worden als hechtingsproblematiek. En zo valt álles wel kapot te denken. Echter, iets kan nú een zekere diagnose krijgen, maar volgende week onder heel andere omstandigheden weer heel anders gediagnosticeerd worden. Het voelt zelfs voor mij als maverick soms zelfs wel fijn om mezelf nú even te kaderen, hoezeer ik me ook besef dat iets zo ook weer anders kan zijn. Vergankelijk is het (mijn) leven.

Hmmm, een reactie op jou beginnen met 'Ik' en vervolgens zo'n beetje de hele tijd over mezelf lullen, in de psychologie zou ik nu zomaar de diagnose narcistische persoonlijkheidsstoornis opgestempeld kunnen krijgen. Een aseksuele ook nog eens.

[Koffie]

Soms kan het best handig zijn om een hokjes te denken, het kan duidelijkheid en houvast geven. Het 'hokje' van aseksualiteit heeft mij veel gegeven. Ik begrijp mezelf nu een stuk beter. Zo lang het deurtje ervan maar openstaat zeg ik altijd. Het moet geen dwang worden, want ik ben als mens natuurlijk niet de hokjes waarin ik pas. Een hokje is voor mij een soort kapstok, een leidraad, geen superlijm.

[Samoth]

Als dit forum Facebook was, dat had ik bij jouw reactie Koffie, op het 'Vind ik leuk' duimpje omhoog gedrukt. 

[AceVentura]

Ook van mij nog een wat laat welkom Acy, 

Er is al een hoop gezegd waar ik weinig aan toe te voegen heb. Toch ga ik het nog proberen 

Ik heb dit eigenlijk nooit gezien als een 'geaardheid', maar misschien is dat het gewoon. Het is voor mij ook niet echt problematisch, ik ben heel tevreden met wie ik ben, alleen is dit ook niet iets wat ik van de daken zou schreeuwen. Ik voel me geen loser en ik zit prima in m'n vel, maar ik vraag me af of anderen dat ook zo zien  Soms denk ik ook dat maagd zijn (wat ik technisch gezien wel ongeveer ben) op late leeftijd nog een groter taboe is dan welke afwijkende gevoelens dan ook.
Hoe doen jullie dat? Is dit iets wat je aan mensen vertelt, als onderdeel van je identiteit zeg maar? Bestaat er een soort coming out voor aseksuelen? Of alleen als het 'moet'?

Je hoeft het ook niet van de daken te schreeuwen, doe vooral wat goed is voor jou. Als je het voor jezelf wilt houden is dat goed, wil je het van daken schreeuwen is dat ook prima, en alles daar tussenin uiteraard ook. Soms veranderd dat ook in de loop van de tijd. Toen ik aseksualiteit net ontdekt had was het ook mijn geheimpje, tegenwoordig vertel ik het aan iedereen die het wil horen.
Voor mij is het inderdaad wel een stukje van mijn identiteit. Uiteraard gaat dat niet als "Hoi, ik ben aseksueel", net zoals iemand die bijvoorbeeld homo is dat ook niet zou doen. Het is voor mij wel belangrijk genoeg dat mensen waar ik wat langer mee om ga het op een gegeven moment wel weten.
Of iets 'moet', je zet het gelukkig al tussen quotes, bepaal jij zelf natuurlijk. Een coming-out is geen eenmalig iets maar een continu proces van afwegen waar je het wel of niet vertelt.

Voor wat betreft het identificeren, in hokjes zetten of bestickeren heb ik het zelf het liefst over labels. Daar kan je er meerdere van hebben, je kan ze erbij pakken als ze je helpen en ook weer wegleggen als je tot de conclusie komt dat hij niet meer past. Zo'n label heeft positieve kanten, zo helpt het je om via fora als dit mensen met een zelfde ervaring te vinden, en het heeft ook negatieve kanten als je je erdoor laat beperken "Dat mag ik niet leuk vinden wat ik ben aseksueel" ofzo.

[Bubble]

Welkom Acey,

Het heeft voordelen om later te reageren. Alles is al gezegd door mijn 'collega's', dus ik hoef me daar alleen maar bij aan te sluiten. Bij dezen .

Lekkere no-nonsense forumnaam trouwens.

[Acey]

Dank weer allemaal!
Ik moet zeggen dat ik jullie (ook) allemaal behoorlijk relaxed, uitgebalanceerd, weloverwogen en onproblematisch vind klinken Leuk om te zien. En ook een soort rustgevend! Ik heb het idee dat mijn houding al een beetje verschuift van 'zou er iets mis zijn met mij en hoe komt dat' naar 'zo kun je dus ook gewoon in elkaar zitten' - zonder daarmee allerlei deuren dicht te gooien. Da's toch een ander gevoel. Ik blijf hier nog wel even rondhangen denk ik

Oh ja, en over dat 'moeten': dat bedoelde ik meer in het geval dat je misschien toch iets met iemand probeert. Mijn ervaring is dat er dan altijd wel een moment komt dat ik voel dat hij (in mijn geval) op weg is naar meer dan ik, of andere verwachtingen heeft, en dat ik mezelf 'moet' verklaren. Want waarom zou je anders met iemand gaan daten, denkt hij waarschijnlijk. Bij iemand die ik belangrijk genoeg vind zeg maar, voelt het dan of ik hem een verklaring 'verschuldigd' ben.
Lang niet altijd hoor! Als er iemand aan het flirten slaat ofzo ben ik ook vrij makkelijk in het uitstralen van 'Ja oké hou maar meteen op, daag!' 

[Edewecht]

Ik heb het idee dat mijn houding al een beetje verschuift van 'zou er iets mis zijn met mij en hoe komt dat' naar 'zo kun je dus ook gewoon in elkaar zitten' - zonder daarmee allerlei deuren dicht te gooien.

Je hebt het heel kernachtig geformuleerd, Acey. 'n Mooie samenvatting van hoe ik het zelf ervaren heb, en wat ik ook anderen toewens.