de volgende stap...

[Mc Thomas]

hallo,
Ik ben volledig nieuw op het forum en heb me zonet voorgesteld in het welkom stukje. 35 jarige man in een relatie van 12 jaar en 2 kinderen.
Mijn vriendin is denk ik asexueel. Haar libido is zeer laag gedurende onze gehele relatie. De laatste jaren is het volledig onbestaand.
We hebben dan wel jonge kinderen die we zelf hebben verwekt, uit iiefde uiteraard... toch is er van sex nauwelijks sprake.
Het onderwerp wordt dan ook geschuwd en vermeden op alle mogelijke momenten.
Momenteel zit ik hier weer om 2:30u 's nachts omdat ik niet kan slapen van frustratie. Het verlangen naar intimiteit met haar is zeer groot maar word niet beantwoord.
Ik voel me echt genegeerd, al weet ik wel dat ze beseft dat ik die gevoelens heb.

Ik durf het onderwerp niet meer aansnijden wat leidt tot grote frustratie. Ik wil er zelf niet meer over beginnen omdat ik mezelf zo beu ben gehoord. Ik weet niet meer waar ik met mijn gevoelens naar toe moet.
Af en toe komt het er wel van, het praten, dan vind ze het zelf ook wel raar dat die behoefte er niet is. We hebben al samen hulp gezocht toen onze relatie op een wat lager pitje stond maar dat leidde tot niet veel nieuws. Onze relatie is weer wat hechter maar sex is geen onderdeel daarvan.
Maar zij kan zonder sex en denkt er bijgevolg ook nooit aan. En ziet het dan ook niet als een probleem lijkt mij.

Ze is altijd zeer preuts geweest op sexueel gebied en zelf heb ik dat altijd gerespecteerd op een bepaalde manier, er proberen mee om te gaan en mezelf en mijn behoeften aan de kant te schuiven.
Er zijn perioden geweest waar we 18 maanden geen enkele vorm van intimiteit in onze relatie hadden. Perioden van 11 of 8 maanden... En toen er wel iets van kwam was het echt om mij te plezieren en niet uit behoefte of begeerte. Het vreemde vond ik wel dat ze het na de vrijpartij wel prettig vond. Ze kwam zelf tot een orgasme zei ze, waar ik zelf nooit iets van heb gemerkt. Geen expressie of lichamelijk signaal daarvan...
Maar de behoefte, verlangen, drang of gedachte is er nooit bij haar...

Maar nu heb ik het gevoel dat mijn emmer vol is. Dat ik nu besef dat ik de rest van mijn leven echt niet op deze manier verder wil. Al wil ik wel met haar verder.
Kortom... ik zit veel met de handen in het haar, lig er van wakker en dat heeft zijn effect op mijn humeur soms. Al besef ik dit zelf en probeer dit zoveel mogelijk weg te stoppen, het heeft mij in een greep en laat me niet meer los.

Ik wou jullie laten weten wat mijn gevoel hier over is en hoop ergens op een soort van raad of oplossing...
In de aanvaardingssituatie ben ik echter nog niet gekomen... dit klinkt misschien hard voor jullie.
Ik vroeg mij dan ook af of er geen manieren bekend zijn om dit op te lossen. Zijn er geen middeltjes of therapiëen gekend die succesvol zouden kunnen zijn? Ze zal er ergens wel voor open staan denk ik (hoop ik) Ik weet anders echt niet wat de volgende stap zou kunnen zijn naar een 'oplossing'. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar, de dingen proberen op te lossen... ik word gek van iets waar ik machteloos tegenover sta en zoek dan ook naar manieren om ons te helpen.
Dit kan zo niet verder, dit is niet meer leefbaar.

*zucht* waarom moet dit allemaal zo complex zijn...

[AceVentura]

Hoi Mc Thomas, welkom op het forum.

Bedankt voor je uitgebreide persoonlijke verhaal. Meestal adviseren we in dit soort situaties vooral te gaan praten, maar ik begrijp uit je verhaal dat dat al uitgebreid is gebeurd. Ondanks dat: Onderschat de waarde niet van zoiets bespreekbaar maken, want dat is uiteindelijk toch de enige manier om er uit te komen.

Wat je zou kunnen doen is in ieder geval je vriendin ook hier eens op de site laten lezen en kijken of zij zichzelf herkent in de verhalen hier, want hoe duidelijk het soms ook voor anderen kan zijn, de persoon zelf is de enige die kan bepalen of het klopt. Daarna kan je misschien iets meer focussen op de oorzaak van jullie verschillen.

Als ze echt aseksueel is (ik zie dat als een geaardheid net zoals hetero, homo, enz.), is het niet iets wat over gaat of te behandelen is. Het enige wat je kan doen is proberen te kijken of je tot een compromis kan komen wat voor jullie beide werkbaar is. Daarin zou naar mijn mening centraal moeten staan dat niet zij of jij het "probleem" bent maar het verschil tussen jullie op dit vlak, en dat is hopelijk iets wat jullie samen kunnen oplossen.

Op het forum zijn ook enkele partners van aseksuelen actief, misschien kunnen die wat concretere tips geven dan ik, ik ben namelijk niet gehinderd door enige vorm van ervaring 

[Lizzie7]

Ze is altijd zeer preuts geweest op sexueel gebied en zelf heb ik dat altijd gerespecteerd op een bepaalde manier, er proberen mee om te gaan en mezelf en mijn behoeften aan de kant te schuiven.
Er zijn perioden geweest waar we 18 maanden geen enkele vorm van intimiteit in onze relatie hadden. Perioden van 11 of 8 maanden... En toen er wel iets van kwam was het echt om mij te plezieren en niet uit behoefte of begeerte. Het vreemde vond ik wel dat ze het na de vrijpartij wel prettig vond. Ze kwam zelf tot een orgasme zei ze, waar ik zelf nooit iets van heb gemerkt. Geen expressie of lichamelijk signaal daarvan...
Maar de behoefte, verlangen, drang of gedachte is er nooit bij haar...

Hoi Thomas,

Ik herken mezelf heel erg in je vriendin: aseksueel of toch laagseksueel, al 9 jaar in relatie met seksuele partner, ook altijd preuts geweest dus dacht in eerste instantie dat het daaraan lag, maar dat is nu beter en toch komt de zin er niet. Ik heb regelmatig seks met mijn man voor hem, soms kan ik het achteraf ook wel best bevredigend vinden op een bepaald niveau, in de zin dat ik het fijn vind om zo dicht bij mijn man te zijn en soms is het fysiek ook wel aangenaam, maar ik ervaar daardoor absoluut geen drang naar meer. Het feit dat ik het echter niet verschrikkelijk onaangenaam vind als ervaring maakt wel dat ik mij ertoe kan zetten om gewoon op geregelde basis seks te hebben, bij wijze van compromis. En mijn man kan ermee leven dat ik dat dan uit liefde voor hem doe en niet uit seksuele opgewondenheid. Andere oplossingen zijn bij echte aseksualiteit volgens mij niet mogelijk. Je kan natuurlijk wel altijd op zoek gaan naar een mogelijke oorzaak voor een verlaagd libido, maar verder blijft het helaas bij praten en compromissen sluiten.

[Edewecht]

Hallo Mc Thomas, je verhaal is uitgebreid en openhartig.
Je hebt dus duidelijk al wel geprobeerd te praten hierover. Ook geef je duidelijk aan dat je wel wilt doorgaan met haar.
Ik kan me voorstellen dat je je situatie nog niet kan aanvaarden; neem de tijd.

Wat AceVentura schrijft, vind ik heel verhelderend: niet zij of jij bent het probleem, maar het verschil tussen jullie. Als je het op die manier probeert te bekijken, krijgt het misschien wat minder een persoonlijke lading.

Ik blijf dit onderwerp volgen. Sterkte !

[Jovi_Hobbes]

Ik heb weinig toe te voegen aan wat al is gezegd, behalve dan één ding dat soms wel schijnt te helpen, zeker als alle vormen van intimiteit ontbreken. Spreek met elkaar af hoe ver zij wel wil gaan en zorg dan dat je je voorlopig allebei aan die afspraak houdt. Op deze manier is het voor sommige aseksuelen mogelijk geweest om toch meer intimiteit te delen. Het probleem is namelijk vaak dat de aseksuele persoon bang is dat elke toenadering van de seksuele persoon uitdraait op seks. Daardoor is er na een tijdje helemaal geen enkele intimiteit meer, terwijl beide partners daar toch wel behoefte aan hebben. Het is niet direct een oplossing voor je probleem, maar misschien een begin?

[Mc Thomas]

Bedankt voor de goede raad allemaal.
Een groot deel van mijn frustratie is dat ze niet weet wat dit met mij doet van binnen. Dat ze mijn gevoelens niet begrijpt. Dat die zeer diep geworteld zitten en een mens helemaal kunnen overpakken, stuurloos zetten.
Ik vind geen woorden en metaforen meer om het gemis aan intimiteit te omschrijven. Ook omdat het niet te vergelijken is met iets anders.
Als je dit gevoel nog nooit hebt meegemaakt hoe kan je dan begrijpen waar het echt over gaat?
Het is toch een essentieel onderdeel van het uiten van liefde voor iemand? Toch zeker als partner? Knuffels zijn heel fijn en belangrijk maar dat doe je met familieleden en vrienden ook. Ben ik dan echt niet meer? 

Omdat de gesprekken hieromtrent helemaal vastzitten schrijf ik het af en toe van me af. Eerst zat er heel veel frustratie in mijn schrijfsels en zat het allemaal door elkaar.
Nu probeer ik het meer analytisch aan te pakken en niet te schrijven als de frustraties hoog oplopen. Om zo een zo goed mogelijk beeld te geven van wat er in mijn hoofd afspeelt... hoe ik onze relatie zie...

Welke tips zouden jullie mij nog kunnen geven op gebied van communicatie? Wat als de gesprekken vastzitten?
In mijzelf schreeuw ik het uit en ben ik in alle staten soms. Maar aan de oppervlakte probeer ik alle rust te bewaren. Zij gaat er ook nooit echt spontaan over beginnen, de confrontatie opzoeken...
Dus ligt het gewoon stil. Ze weet uiteraard wel dat ik er problemen mee heb maar het gewicht dat ik er aanhang daar heeft ze geen idee van denk ik. Daar heb ik echt veel moeite mee.
Moest ik wat meer impulsief en zelfzeker zijn dan was ik hier al vertrokken denk ik...
op zoek naar geluk

tja, jullie zullen al wel gemerkt hebben dat ik helemaal van de kaart ben... en wil helemaal niet onrespectvol overkomen.
dit ben ik...

[Fricai]

Ik vind geen woorden en metaforen meer om het gemis aan intimiteit te omschrijven. Ook omdat het niet te vergelijken is met iets anders.
Als je dit gevoel nog nooit hebt meegemaakt hoe kan je dan begrijpen waar het echt over gaat?
Het is toch een essentieel onderdeel van het uiten van liefde voor iemand? Toch zeker als partner? Knuffels zijn heel fijn en belangrijk maar dat doe je met familieleden en vrienden ook. Ben ik dan echt niet meer? 

Voor jou wel, maar niet voor iedereen.
Ik vergelijk het soms met wat andere lichamelijk intimiteit voor mij betekent (zelf aseksueel, seks hoeft voor mij niet in een relatie), ik zou het ook bijzonder moeilijk vinden om een relatie te hebben maar niet het soort intimiteit dat ik mooi vind/bij liefde vind passen.
Is niet exact hetzelfde, maar ik denk wel ik daar in dezelfde richting zit?

Tips op gebied communicatie... Sleur ze eens mee naar de computer en laat ze dit lezen? Je geeft aan dat zij niet weet wat voor gewicht er aan hangt, maar je legt het hier wél uit. Oftewel, deze informatie mist ze. Als je er niet over begint en probeert normaal/vrolijk over te komen heeft ze misschien helemaal niet door dat je niet gelukkig bent met de relatie... Het moet eerst duidelijk zijn dat het 'zo' niet verder kan, dan kom je vanzelf terecht bij het zoeken naar een compromis.

[Lizzie7]

Bedankt voor de goede raad allemaal.
Een groot deel van mijn frustratie is dat ze niet weet wat dit met mij doet van binnen. Dat ze mijn gevoelens niet begrijpt. Dat die zeer diep geworteld zitten en een mens helemaal kunnen overpakken, stuurloos zetten.
Ik vind geen woorden en metaforen meer om het gemis aan intimiteit te omschrijven. Ook omdat het niet te vergelijken is met iets anders.
Als je dit gevoel nog nooit hebt meegemaakt hoe kan je dan begrijpen waar het echt over gaat?
Het is toch een essentieel onderdeel van het uiten van liefde voor iemand? Toch zeker als partner? Knuffels zijn heel fijn en belangrijk maar dat doe je met familieleden en vrienden ook. Ben ik dan echt niet meer? 

Voor mij persoonlijk vind ik dat dus niet, dat seks een essentieel onderdeel is van het uiten van liefde. Ik vind dat ik dat ook op zoveel andere manieren uit (verbaal, aanrakingen, knuffels, dingen voor elkaar doen, verzorgen, troosten, pleziertjes doen...).
Ik begrijp ook wat je zegt ivm knuffelen wat je ook met vrienden en familie doet, maar ik zou toch niet zover gaan om te zeggen dat het verschil tussen een partner en een vriend enkel maar is dat je met die partner ook seks hebt en met die vriend niet. Ik ben ook op andere vlakken lang niet zo intiem met mijn vrienden (zowel mentaal als emotioneel als qua knuffelen en dergelijke) als met mijn partner, en ik denk dat dat voor de meeste mensen wel zo is. Gewoon samen slapen vind ik bijvoorbeeld ook heel intiem, dat doe ik niet met vrienden maar wel met mijn man. Of samen douchen. In elkaars armen naar tv liggen kijken.
Natuurlijk ben je meer dan een vriend of een familielid, maar probeer verder te kijken dan alleen het lichamelijke aspect.
Veel succes ermee!

[Jovi_Hobbes]

In mijzelf schreeuw ik het uit en ben ik in alle staten soms. Maar aan de oppervlakte probeer ik alle rust te bewaren. Zij gaat er ook nooit echt spontaan over beginnen, de confrontatie opzoeken...
Dus ligt het gewoon stil. Ze weet uiteraard wel dat ik er problemen mee heb maar het gewicht dat ik er aanhang daar heeft ze geen idee van denk ik. Daar heb ik echt veel moeite mee.

Vertel haar dat dan onomwonden, want zij mist het gevoel van de waarde van seks en kan dus niet begrijpen wat jij voelt als je dat niet duidelijk maakt. Cru gezegd begreep ik ook nooit waarom mensen zich zo laten leiden door een dom, dierlijk instinct. Maar dankzij dit forum en de verhalen van partners van, snap ik nu veel beter wat het voor hen betekent. Voor mij stond seks gelijk aan lust, en lust is in mijn ogen iets egoïstisch en heeft niets met liefde te maken. Maar zo blijkt het voor seksuelen dus totaal niet te werken. Ga ervan uit dat je vriendin dat besef nog niet heeft. Maak desnoods gebruik van die verhalen van de partners op dit forum als je het moeilijk vindt om je eigen gevoelens te uiten.
En verder is het misschien goed om je te beseffen dat seks slechts één manier is om liefde te uiten. Ik begrijp dat het voor jou een belangrijke manier is, maar als je erop let zul je zien dat er veel meer manieren zijn waarop partners elkaar hun liefde tonen. Die manieren zijn ook waardevol.

[Kiko]

Hoi Thomas,

Ik herken me woord voor woord in jouw verhaal. Tenminste tot een jaar geleden.
Vorig jaar heb ik een aantal stukjes geschreven toen mijn vrouw en ik uit elkaar gingen.

Ik moest toevallig weer aan het forum denken en voelde me een beetje verplicht om weer wat te schrijven, omdat er zo weinig partners op het forum komen. En natuurlijk om ervaringen te delen waar anderen misschien wat aan hebben.

De totale wanhoop die onstaat, de onmacht, blokkades etc.
Ik heb geprobeerd om met haar te praten, maar dat wilde ze niet.
Kortom. We begrepen elkaar gewoon niet en als je niet kan praten, dan houdt het wel op.

Ik heb haar nog 6 maanden proberen duidelijk te maken dat praten de enige oplossing is. Ze bleef zeggen dat dat juist averechts werkte omdat ze daar spanningen van krijgt.
Ook de eerdere toezegging om samen therapie te volgen kwam ze uiteindelijk niet na om dezelfde reden.

Ik ben er voor mezelf van overtuigd dat het de juiste beslissing is geweest om uit elkaar te gaan. Al wilde ik heel graag nog dingen proberen voor onze 2 kleine kinderen.
Toch denk ik dat ik in de relatie steeds meer geobsedeerd was geraakt om op een of andere manier bevestiging van haar te krijgen (lieve woorden, fysiek contact). En die gaat natuurlijk niet komen, omdat ze gewoon anders is.

Respecteren kon ik dat wel. Accepteren is me nooit gelukt. Ik bleef het zien als een relatie zonder liefde, omdat ze mij nooit aanraakte en nooit iets liefs tegen me zei. Het gemis was te groot en dat heeft ze natuurlijk ook jaren gemerkt.

Inmiddels zijn we bijna een jaar uit elkaar en ik heb sinds een paar maanden een nieuwe vriendin.
Nu ik afstand heb op de hele zaak, zie ik pas hoe zwaar het is geweest en wat het al die jaren met mij heeft gedaan. Het heeft mijn zelfbeeld al die jaren enorm verlaagd, terwijl ik juist een knappe zelfverzekerde man ben. Al die jaren heb ik rationeel moeten bedenken dat ze wel om me gaf, en dat lukte voor langere tijd, maar uiteindelijk overwon mijn gevoel altijd.
Je blijft toch altijd voelen en twijfelen of het aan jezelf ligt.

En asexualiteit gaat wat mij betreft ook helemaal niet over sex. Ik zou best zonder sex kunnen leven. Zonder intimiteit (helaas) niet.

Helaas heb ik geen oplossing. Laat het een troost zijn dat je absoluut niet de enige bent.

Vorig jaar kon ik me niet voorstellen dat we uit elkaar gingen. Juist ook omdat ik van haar hield. Nu alles voorbij is, ben ik er juist heel blij mee.
Het heeft mij en haar al die jaren veel te veel energie gekost en dat had z'n weerslag op alles.

Het lijkt misschien op een advies om uit elkaar te gaan. Dat is absoluut niet zo. Ik heb alles geprobeerd, waarschijnlijk te lang. Uiteindelijk moeten er wel keuzes gemaakt worden. Samen praten en eraan werken en als dat niet lukt uit elkaar gaan. Gewoon doorgaan is je kop in het zand steken en daar wordt niemand gelukkig van. Hoe moeilijk en verdrietig het ook is, je bent daardoor wel sneller gelukkig. Wat je samen ook beslist.

[Fricai]

Hey Kiko, mooi dat het nu beter met je gaat. 

En asexualiteit gaat wat mij betreft ook helemaal niet over sex. Ik zou best zonder sex kunnen leven. Zonder intimiteit (helaas) niet.

Dit is van toepassing op jouw situatie, maar niet op aseksualiteit algemeen. Sommige aseksuelen houden wel van 'andere' intimiteit (en sommige niet, dus).

[Lady]

Beste Mc thomas,

Hoe gaat het nu binnen de relatie. Is er vooruitgang, of helemaal niet. Ik zit net sinds een paar dagen op het forum en ben benieuwd hoe mensen die zich in dezelfde situatie bevinden met de situatie omgaan.......

Gr.