Een aseksuele partner blijft aseksueel, wat dan?

[Jovi_Hobbes]

Welkom olivier b bommel    Ik hoop dat je hier steun vindt.

[Ereinion]

Dat hoop ik ook. 


Wel opvallend dat er ineens een aantal partner van's lid zijn geworden die allemaal rond de 15 jaar een relatie hebben. Zo lang heb ik ook al een relatie.

[Kiko]

Ik ook (nou ja, ongeveer).

misschien is dat wel een onderzoek waard.

Ik zit ook nog met het probleem dat ze geen professionele hulp wil inschakelen en op termijn is toch wel gebleken dat we er zelf niet uitkomen.
Vooral het feit dat we kinderen hebben, maakt mn huidige situatie erg moeilijk.

[Ereinion]

Wat voor professionele hulp bedoel je dan? En wat verwacht je daar van?

[Kiko]

Inmiddels ben ik erg blij dat ze er voor open staat om alles te doen. Dus ook hulp zoeken. Ik ben overtuigd dat dit soort verschillen in hoe we zijn en de gevoelens die daarbij komen kijken alleen kunnen worden opgelost als je OOK professionele hulp hebt.
Ik heb m'n uiterste best gedaan om het beste van het beste te vinden. Dus niet zomaar de eerste de beste. (ik wil geen namen noemen).

Dus iemand die je kan helpen in de omgang met elkaar, je kan leren hoe je je in bepaalde situaties gedraagt en hoe je zo goed mogelijk met elkaar kan communiceren, zodat je er uithaalt wat er in zit.
Het zal zeker geen makkelijke weg worden, maar ik hoop dat onze relatie en ons respect ten opzichte van elkaar groter is dan ons verschil in behoeftes en gevoelens.

[Jovi_Hobbes]

Heel veel succes daarbij. Het is in ieder geval al erg goed dat jullie er samen mee aan de slag willen.

[Kiko]

Even een update.
Inmiddels hebben we vorige week een intake gehad bij een psychotherapeut, maar ze heeft aangegeven dat ze niet verder wil met therapie.

Daarnaast wil ze helemaal niet inhoudelijk praten en houdt ze mij op behoorlijke afstand. Als het iets anders gaat dan zij wil , dan wordt ze boos.
Ze ziet alles negatief wat ik en andere proberen en ze komt niet met oplossingen.
Alles wat te dichtbij komt ervaart ze als spanningen en dat gaat ze het liefst uit de weg.
Inmiddels wonen we 8 weken apart en wordt de situatie eigenlijk alleen maar slechter.

Het enige wat ze wil is voorlopig apart blijven wonen en op termijn 1 keer per week een half uur bellen. Om zodoende geen spanning meer te voelen en om haar gevoel voor mij terug te krijgen.
Aangezien we samen nog wel een huis en 2 kinderen hebben, is het een erg moeilijke situatie.

Eigenlijk blijft er voor mij nog maar weinig positiefs over om op te wachten en ik merk dat ik me steeds meer neerleg bij een definitieve breuk. Hoe erg ik dat ook vind.

[Jovi_Hobbes]

Wat naar Kiko. Als er zelfs geen communicatie meer mogelijk is dan wordt het inderdaad wel erg moeilijk om nog samen aan de relatie te werken. Veel sterkte met de situatie.

[jojo2003]

Dat klinkt heel naar Kiko. Veel sterkte de komende tijd. Ik hoop dat jullie er toch nog op enige manier uit kunnen komen.

[Ereinion]

Wat een rot situatie. Veel sterkte!

[Fricai]

Klinkt idd erg moeilijk, Kiko.

Het enige wat ze wil is voorlopig apart blijven wonen en op termijn 1 keer per week een half uur bellen. Om zodoende geen spanning meer te voelen en om haar gevoel voor mij terug te krijgen.
Aangezien we samen nog wel een huis en 2 kinderen hebben, is het een erg moeilijke situatie.

Eigenlijk blijft er voor mij nog maar weinig positiefs over om op te wachten en ik merk dat ik me steeds meer neerleg bij een definitieve breuk. Hoe erg ik dat ook vind.

Haar tactiek klinkt voor mij niet alsof het je je dichter bij elkaar gaat brengen (uiteraard maar mijn mening, mensen zitten verschillend in elkaar...). Als je niet kunt praten, kun je ook niet dingen oplossen/verbeteren, lijkt me. Lijkt me frustrerend, aan de ene kant haar aanpak willen respecteren, aan de andere kant er weinig geloof in hebben dat het helpt.

Sterkte iig!

[Kiko]

Inmiddels zijn we een paar weken verder en heb ik toch wel weer een hoop geleerd.

Ten eerste goed nieuws dat ze toch de therapie wil starten, al geeft ze wel aan dat ze er erg tegenop ziet en dat ze er eigenlijk niks van verwacht. Ivm vakanties maken we volgende week een afspraak.
Ben erg benieuwd hoe dat gaat, al verwacht ik gezien haar motivatie, uit zelfbescherming, niet veel.

Aan de andere kant is ze behoorlijk definitief in haar keuzes mbt een breuk en heeft ze een appartement gehuurd.
Ze wil het liefst geen enkele verwachting meer in de relatie om zodoende de spanningen die ze continu voelt, kwijt te raken. En dan afwachten of het beter wordt.

Ik ben er achter gekomen dat ze mij gewoon niet begrijpt en daardoor niet begrijpt wat mij dwars zit en dat daardoor de spannigen ontstaan. Een relatie heeft voor mij allerlei verwachtingen (naast vele andere) oa. intimiteit, lief doen, aardige dingen zeggen over de ander, diepgaande gesprekken etc), maar voor haar is dat (volgens mij) totaal anders. Zij wil, een goedlopend gezin, leuk werk, een leuke woning, vrienden, leuke dingen doen samen, lachen, aardig zijn tegen elkaar en volgens mij houdt het daarbij wel op. (die gelden voor mij natuurlijk ook)

Gedurende de relatie heb ik regelmatig signalen afgegeven dat ik mijn 'behoeftes' in de relatie mis (en dan doel ik niet op sex) en ben er vanuit gegaan dat ze begreep wat ik wilde, maar dat zij het gewoon niet wilde of niet kon. Nu ben ik er achter gekomen, dat ze gewoon helemaal niet begreep waar ik op doelde. Terwijl ik het idee had dat ik heel duidelijk was, werd zij steeds onzekerder omdat ze gewoon niet begreep wat van haar verlangd werd. Helaas heeft ze ook niet eerder aangegeven,  dat ze het niet begreep, maar ik neem aan dat ze er ook nu pas is achtergekomen.

Ik ben benieuwd of anderen dat ook zo ervaren. Ik weet alleen niet of ik het goed kan uitleggen. Voorbeeld. Als ik me kwetsbaar opstel en haar een compliment geef of iets aardigs tegen haar zeg, dan ziet ze niet in dat ik eigenlijk ook graag iets aardigs terug hoor. (want eerlijk gezegd ben je natuurlijk ook op zoek naar een bevestiging).  Het komt gewoon niet in haar op om dan iets aardigs terug te zeggen en dat maakt mij onzeker over hoe ze voor me voelt. Daardoor komen we voor mijn gevoel weer een stapje verder in die negatieve cirkel. Of ligt dit aan mij?

Vergelijk het met het uitsteken van een hand en de ander geeft geen hand terug. Dan krijg je ook een gevoel dat het niet helemaal goed zit?

Fysiek contact staat hier nog los van. ze raakte mij sowieso zelden uit zichzelf aan.

Ik mis(te) gewoon elke vorm van empathie vanuit haar richting mij, terwijl ik weet dat ze me zeer waardeert.

Aan de andere kant kent zij een totaal andere taal om waardering te uiten. Ze regelt dingen, betrekt mij bij dingen, zoekt leuke uitstapjes, praat over vanalles en nog wat, is geinteresseerd, vraagt hoe het was en hoe het gegaan is, koopt een leuk verjaardagscadeau en sinterklaas cadeau etc.

En rationeel weet ik dat het haar manier is om waardering te uiten, maar toch kan ik alleen echt gelukkig zijn als iemand direct iets liefs tegen me zegt of me een knuffel geeft.
Blijkbaar is instinct toch sterker dan de ratio, al ben ik daar al 14 jaar tegen aan het vechten. Helaas heb ik het gevoel dat ik het gevecht aan het verliezen ben en dat is zeer frusterend.

Juist omdat ik weet dat ze is weggegaan omdat ze niet meer met de spanning kon leven dat ze mij niet gelukkig kon maken en aan mijn 'behoeftes' kon voldoen.

[Ereinion]

Wel fijn dat jullie nu toch samen in therapie gaan. Het lijkt mij dat er genoeg is om samen aan te werken. Dat jullie leren elkaars signalen te begrijpen en in te spelen op de behoeften van een ander.
Ik denk dat het voor een gemengd koppel misschien nog wel belangrijker is om elkaar op andere manieren (dus door woorden, maar ook door kadootjes en andere leuke dingen) te laten merken hoeveel je om elkaar geeft. Juist omdat de seksuele bevestiging er niet is. Dat jullie nu weten dat die communicatie niet duidelijk is voor elkaar kun je daaraan gaan werken.

Ik hoop dat alles goed gaat voor jullie. Jullie willen er allebei nog steeds voor gaan en dat is een goed teken, denk ik. En misschien helpt een beetje afstand er juist wel bij.

Heel veel succes!  

[Jovi_Hobbes]

Ik denk dat je analyse van de situatie in ieder geval erg juist moet zijn. Doordat jullie basisbehoeftes in een relatie zo van elkaar verschillen zijn jullie blijkbaar erg lang op onbegrip ten opzichte van elkaar gestuit. Op zich is het positief dat je die verschillen nu wel zo duidelijk kunt benoemen. En wat je schrijft is erg herkenbaar. Ik kan me er alles bij voorstellen dat jij je rot voelt dat je niet die overduidelijke tekenen van waardering en houden van van haar krijgt. Aan de andere kant vind ik de manieren waarop zij haar affectie toont ook wel heel herkenbaar.
Misschien is het nog wel handig om uit te zoeken waarom ze, in jouw ogen, niet normaal op complimentjes en tekenen van affectie reageert. Het kan natuurlijk zijn dat ze ze echt niet herkent, maar dat lijkt me dan geen symptoom van aseksualiteit, eerder iets wat met iets als autisme te maken kan hebben.
Als ik naar mezelf kijk, kan ik ook afwijkend reageren op wat jij omschrijft, maar dat komt dan voort uit een gevoel van ongemak. Het idee van: heel fijn dat je me aardig vindt en ik vind jou ook aardig, maar moeten we het daar echt hardop over hebben. Ik zet wel koffie voor je, dan snap je vast ook dat ik je waardeer.   Zoiets lijkt me meer bij aseksualiteit (maar niet per se bij alle aseksuelen) passen, of in ieder geval bij problemen met intimiteit.

[Kiko]

Hoi Jovi_Hobbes en Ereinion,

Bedankt voor jullie reacties. Ze zijn zeer waardevol.