Brummetje's fanclub

[Ienepien]

Als ik het even 'in het groot' zie bij jou, dan zie ik het als : iets van mezelf willen hebben. Een bloedverwant.
Dan heb ik tenminste ook eens iets, wat écht familie van me is.

Dus in dit verband zou ik zeggen, zorg eerst eens dat je weet wat je komaf is, zoek je eigen bloedverwanten, ga je daar eerst eens in verdiepen.
Ik denk, dat je eigenlijk 'hunkert' naar familie, iemand met hetzelfde 'bloed'.
En dat jij dat eigenlijk 'vertaalt' in een heftige kinderwens.

Sla ik hiermee de spijker op zijn kop?

[Brummetje]

Behalve hierover hebben wij géén problemen!

Nee Ienepien, het voelt niet zo voor mij. Het is gewoon een hele grote kinderwens, die heel veel vrouwen op een gegeven moment krijgen, ook die niet geadopteerd zijn.

[pinky]

Ik heb die grote kinderwens ook. Als het aan mij had gelegen, had ik er nu al drie rondlopen. Ik heb in de tussentijd een relatie van 3,5 jaar gehad en had gemakkelijk aan kinderen kunnen beginnen. Ik heb het niet gedaan omdat ik hem er niet aan toe vond zijn. En later mijzelf ook niet, maar in eerste instantie hij niet. Onze relatie was voor mij ook niet voldoende ontwikkeld om samen de verantwoordelijkheid op ons te nemen. En ik had gelijk, we zijn uit elkaar. Ben ik nu blij dat er geen kinderen de dupe van zijn. Ik voel me nu dus al een erg goede moeder! Omdat ik de juiste beslissing heb genomen voor mijn nog niet geboren kindjes.

Ook nu, een one night stand is zo geregeld, zwanger worden ook. Ik kan zo single moeder worden. maar dat wil ik mijn kind nu niet bewust aandoen. Omdat ik te onstabiel daarvoor ben. Nu heb ik 'alleen maar' een eetprobleem. Jij hebt, naar eigen zeggen, bij tegenslag de neiging zelfs suicidaal te worden. Dus in mijn professionele mening als therapeut en persoonlijke mening als vrouw met kinderwens, ben je totaal niet stabiel genoeg om een kindje de stabiele jeugd te geven die het verdient! Dat zeg ik niet om je te pesten, want ik pest mezelf er dan ook mee. Ik ben ook nu niet in staat om een kindje een stabiele jeugd te geven en daarom kies ik er bewust voor nu niet aan kinderen te beginnen, ondanks mijn grote kinderwens! Ik wil echt eerst een relatie hebben, meer financiele zekerheid, een stabiele woonomgeving en wil dat ik zelf in balans ben zodat tegenslagen me minder uit balans gooien. En dat is nu allemaal nog niet zo. Dat komt wel, maar tot die tijd ga ik er niet bewust een kind bij betrekken die daar ook niet om heeft gevraagd.

Wil niet zeggen dat als ik per ongeluk zwanger zou worden ik het kindje ook zou laten weghalen, maar dat is een heel ander verhaal. En express per ongeluk zwanger worden (lees; niet vertellen dat je gestopt bent met de pil/ gaatjes in condooms prikken) dat vind ik echt de meest vreselijke manier om je zin te krijgen ten koste van zowel je partner als je nog ongeboren kindje. dan is het vertrouwen al bij voorbaat weg! Dus alsjeblieft, wees slim en wacht gewoon nog een paar jaar met kinderen krijgen. Je bent er jong genoeg voor! En mocht het zover komen dat je dan geen biologische kinderen meer kunt krijgen, dan kun je nog altijd gaan adopteren. Je geeft zelf al aan dat je een 'probleemkindje' geen probleem vind. Dus dan heb je nog keus genoeg.

En in de tussentijd, wie weet is het iets voor je om kindjes uit arme gezinnen in de vakantietijd op te vangen. Vanuit Polen komen er elke zomer behoorlijk wat kinderen een aantal weken naar Nederland om vakantie te vieren. Dan kun je eens in het echt ervaren hoe het is om 24/7 een kind om je heen te hebben en wat dat van je vraagt. Dat geeft je waarschijnlijk ook een stuk realistischere kijk op het hebben van een kind. Daarbij geef je een ander kind ook nog eens een geweldige vakantie.

[Brummetje]

Een probleemkindje is geen probleem, maar ik ga het niet opzoeken, mocht ik niet van mezelf kinderen kunnen krijgen.

En ik kan én wil geen jaren meer wachten...

[Brummetje]

Ik vraag me trouwens af of mijn vriend beseft dat mijn liefde voor hem minder is, door zijn afwijzing... Het is voor mij een behoorlijke afknapper dat hij niet hetzelfde voelt als ik.

[petra1963]

Ja, maar dat hoort volgens mij ook bij een relatie. Dat je over zoiets fundamenteels als een kinderwens heel verschillende meningen kunt hebben..

[Brummetje]

Kan hij dan wel De Ware zijn? (Zo voelt het dus wel, bij allebei.) Maar als je echt de ware voor elkaar bent, denk je toch hetzelfde? Dan zou hij toch ook nu al dolgraag met mij een kindje willen?

[AceVentura]

In iedere relatie, in wat voor vorm dan ook, zal je altijd punten hebben waar je het niet met elkaar eens bent. Het altijd maar met elkaar eens zijn is ook zo saai
Wat volgens mij een relatie kenmerkt is dat je over die punten waar je verschilt kan praten en elkaars mening respecteert en tot een resultaat probeert te komen dat voor beide acceptabel is.

[pinky]

Je kan zeker nog wel jaren wachten. Je wilt het alleen niet. Maar Brummetje, wat mis je toch in je leven dat je zo graag een kindje wil. Dat is niet dat kindje zelf. Ik begrijp dat je graag kinderen wilt. Heus wel. Ik herken het gevoel. Maar ik weet ook dat ik iets in mijn eigen leven mis, in mijn geval acceptatie van wie ik ben, waardoor mijn verlangen naar een kind nog groter wordt. Maar een kind zorgt er heus niet voor dat je jezelf gaat accepteren. Daarnaast is het nogal een grote taak voor een kind om te zorgen dat jij gelukkig gaat worden. Dat moet in zijn geheel andersom zijn. Jij moet het kind gelukkig proberen te maken. Andersom mogen er op dat gebied geen eens verwachtingen zijn! En ik denk dat jij die wel hebt.

Ik denk dat jij je niet geaccepteerd voelt door je omgeving en door jezelf. Daarom wil je een kind, omdat een kind altijd van zijn ouders houd. Onvoorwaardelijk. Of de ouder nu perfect is of niet. Maar besef wel dat kinderen ook groot worden en een eigen mening krijgen en die liefde ineens toch niet meer zo onvoorwaardelijk blijkt te zijn. De enige manier om gelukkig te worden is als jij jezelf gaat accepteren als persoon. Juist ook zonder kinderen. Betrek alsjeblieft geen onschuldig kind in je problemen! Dat is zo egoïstisch. Net zoals je zin doordrijven bij je vriend. Hij wilt het nog niet omdat hij ook wel ziet dat jullie relatie en jij als persoon nog niet stabiel genoeg bent. En dat ben ik dan geheel met hem eens. Een relatie waarbij je wraak wilt nemen is geen gezonde volwassen relatie waar een kindje bij moet zitten. Wat nou als je een huilbaby krijgt? Ga je dan ook wraak nemen op je kind door hem of haar lekker links te laten liggen? Of geen eten te geven?

[Brummetje]

Ik vraag me af waarom iedereen altijd zegt dat ik niet klaar ben voor kinderen en nog maar een paar jaar moet wachten. Over een paar jaar is het exact hetzelfde, evenals over 10 jaar. Mag ik dan helemaal nooit kinderen krijgen? Wat een onzin!

Ja, een kindje gaat het wél heel goed krijgen bij ons! Ik weet voor een miljard procent zeker dat wij het kunnen (en ik alleen ook)!

[Brummetje]

En er worden zoveel kinderen geboren in nóg slechtere situaties als wij hebben. En die redden het ook.

Alles wat een kindje nodig heeft is liefde (ook tussen de ouders), een dak boven het hoofd, eten+drinken en een goeie opvoeding, en dat allemaal kunnen wij prima bieden.

[pinky]

Waarom ik denk dat je nog niet klaar bent voor kinderen? Omdat je aan zelfmoord denkt op het moment dat je ze niet NU op dit moment kunt krijgen. Dat geeft voor mij aan dat je emotioneel nogal onstabiel bent. Daarnaast geef je ook aan graag je vriend terug te willen pakken voor wat hij jou nu aandoet, en dat terwijl hij enkel aangeeft hoe hij erover denkt en jou dus helemaal niets aandoet. Ook dat je hem terug wilt pakken geeft voor mij aan dat je een nogal kinderlijke manier van denken hebt en dus nog niet heel volwassen bent/ je relatie nou niet zo stabiel is als gewenst is voor een kindje.

Dat er kinderen in nog slechtere situaties geboren worden klopt. Die mensen hebben er dan ook niet over nagedacht en die kinderen krijgen zeker wel problemen. Neem nu een kennis van mij. Nu inmiddels een aantal jaar gescheiden, kind zit tussen de ouders in (co-ouderschap). Dat kind is nu 5 en zegt na een paar uur met mij dat ze wilt dat papa en mama weer lief tegen elkaar doen. En dat terwijl ze nu toch echt al vier jaar zijn gescheiden. Dat kind vraagt op een vervelende manier om aandacht en kan emoties niet uiten op een normale manier en de ouders zijn daar al door de leerkrachten op school door aangesproken. Leuk voor zo'n kind. En ook die twee dachten er toen de tijd klaar voor te zijn. En oooh, wat heeft dat goed uitpakt en ooh wat heb ik nu medelijden met een kindje dat behoorlijk ongelukkig is met zichzelf en de situatie en die daar in groot wordt. Dat kind zal later toch een problemen krijgen met zichzelf! Dat vind ik zo zielig. En dat terwijl ik toen ze zwanger werden ik ook allang doorhad dat het niet slim zou zijn. Nu is dat kindje er de dupe van. Daar heeft dat kindje zelf niet om gevraagd en dat verdient het kindje ook niet.

Ik ben opgegroeid met een moeder die ongelukkig was met zichzelf, met het leven, ondanks dat wij, haar kinderen er waren. Depressief. Daar ben ik als kind de dupe van geworden. Daar heb ik nog altijd problemen door een mee. En dan zal jij, terwijl je nog altijd denkt aan zelfmoord op een behoorlijk gedetailleerde manier, naar waarheid kunnen zeggen dat jouw kind niets tekort komt? Wat dacht je van geluk en gelukkige ouders?

[pinky]

Ik vraag me af waarom iedereen altijd zegt dat ik niet klaar ben voor kinderen en nog maar een paar jaar moet wachten

Misschien komt dat omdat iedereen dat zo ziet behalve jijzelf... Wie weet kun je daaruit opmaken dat iedereen misschien wel gelijk heeft en jij in je eentje misschien een keertje niet. Al iemand tegengekomen die tegen je zei dat je er wel helemaal klaar voor bent en dat je er vooral nu gelijk aan moet beginnen en dat je vriend ook echt de vader moet zijn, ook als hij dit zelf nog niet wilt.

[Ereinion]

Ik vraag me af waarom iedereen altijd zegt dat ik niet klaar ben voor kinderen en nog maar een paar jaar moet wachten. Over een paar jaar is het exact hetzelfde, evenals over 10 jaar. Mag ik dan helemaal nooit kinderen krijgen? Wat een onzin!

Soms is de beste beslissing die je kunt nemen als moeder dat je geen kinderen zult krijgen. Het gaat tenslotte om het kind en niet om jou. Ik vind het onzin om te roepen dat je maar kinderen MOET krijgen, omdat jij dat graag wilt. Kinderen krijgen is geen recht wat je hebt, maar een voorrecht. En met dat voorrecht moet je met heel veel eerbied omgaan. Het gaat hier om een leven.

Ik vraag me af wie je voor de gek houdt door te zeggen dat je geen problemen hebt. Ons of jezelf?

(Pinky, ik heb diep respect voor je, omdat je zo bewust kiest om nu geen kinderen te krijgen hoewel je zo'n grote kinderwens hebt. Als we een buigende smiley hadden, zou ik hem nu gebruiken.)


Als ik mag gokken waarom je zo graag en ondanks alles kinderen wilt, dan zou ik zeggen dat je op deze manier aandacht probeert te krijgen. Kraambezoek, vriend die je in de watten legt, als je achter de kinderwagen loopt kijkt iedere vrouw om en maakt een opmerking... Dat je hier loopt te roepen dat je zelfmoord gaat plegen is een roep om aandacht. Dit volgens mij ook.

[pinky]

(Pinky, ik heb diep respect voor je, omdat je zo bewust kiest om nu geen kinderen te krijgen hoewel je zo'n grote kinderwens hebt. Als we een buigende smiley hadden, zou ik hem nu gebruiken.)

Het niet hebben van een vriend maakt het wel een beetje makkelijker, maar als ik rond de dertig ben en ik heb nog geen vriend, dan zie ik het rustig gebeuren dat ik naar een andere oplossing ga zoeken. Bijvoorbeeld om samen met een homostel aan kinderen te beginnen of iets dergelijks. Maar ja, ik wil graag kinderen. Zo graag dat het soms letterlijk pijn doet (in de kinderopvang werken met huilende baby's en gek genoeg ook (pijnlijk) reagerende tepels is soms erg confronterend. Of zoals nu als klassenassistente met altijd kinderen om me heen, maar geen één die je mee naar huis mag nemen). Maar ik heb het er verder niet over. Dat maakt het alleen maar erger. Daarnaast weet ik zelf hoe het is om kind te zijn van een moeder met problemen. Ik heb mijn moeder jarenlang haar egoisme verweten. Ze heeft eens letterlijk gezegd dat ze kinderen wilde om de leegte in haarzelf op te vullen en dat haar dat niet was gelukt. Die fout wil ik niet maken. En dat is een extra motivatie om nu aan de slag te gaan en aan mijn problemen te werken. Zo niet voor mezelf, dan voor de kinderen die ik ooit hoop te krijgen. Maar ik wil er niet aan beginnen zolang ik nog zo onzeker in onstabiel in het leven sta. Dat wil niet zeggen dat ik nu een hele slechte moeder zou zijn, het wil wel zeggen dat ik niet de beste ben die ik zou kunnen zijn. En dat kan ik dan weer niet accepteren. Mijn kind hoort het beste te krijgen. Ook van mij! Juist van mij! Dus moet ik beter worden, gezond, zodat ik mijn kind kan leren om gezond en gelukkig te worden. Maar hoe kan ik dat nu aan een ander leren, nu ik zelf geestelijk (en daardoor ook lichamelijk) niet gezond en dus ook nog niet gelukkig ben? En wil ik dan echt zo graag een ongelukkig mens op de wereld zetten? Wil ik mijn kind hetzelfde aandoen als mijn moeder mij heeft aangedaan?

@ Brummetje. Ben jij zo blij met jezelf en jouw leven dat jij iemand anders datzelfde leven gunt? Want daar komt het op neer. Jouw kind leert van jou! Jij bent HET voorbeeld. Je kind gaat je nadoen, je kopiëren en heeft een grote kans om net zo in het leven te gaan staan als jij! Gun je dat je kind echt? Is dat wat je voor je kind wilt? Als je daar voor 100% zeker ja op kunt zeggen, dan heeft niets wat wij zeggen nu nog nut. Maar jij weet net zo goed als 'iedereen' dat je daar geen volmondig ja op kunt zeggen. Dat eerder het tegengestelde waar is. En daarom moet je nu nog niet aan kinderen beginnen. Over 10 jaar komt eerder in de buurt. Mits je leert om jezelf te accepteren als persoon. Met al je kwaliteiten en tekortkomingen. Dat je leert om gelukkig te zijn, ondanks de tegenslagen... zodat je dit ook op je kind kunt overbrengen en je je kind tot een gelukkig mens kunt opvoeden. Want zolang jij niet weet hoe je gelukkig moet zijn, kun je dat je kind ook niet leren! Dat betekent dus ook dat je gelukkig moet kunnen zijn zonder een kind. Want ook je kinderen gaan ooit het huis uit en hun eigen weg inslaan. En dat moet dan wel kunnen zonder dat hun moeder instort en zelfmoord wil gaan plegen.