zal ik me eventjes voorstellen?

[Stev]

Sinds ik hier rondzwalk ben ik een beetje raar. Het is een soort op en af tussen hoopvol ( vond hier al veel steun) op een "betere" relatie enerzijds, en een soort droefheid anderzijds.

Ik weet niet of je het als troost of anders moet zien maar ik kan je verzekeren dat de "andere" partij zich vaak ook zo voelt.
In ieder geval sterkte!

[Thiotric]

Mag ik idd niet vergeten natuurlijk, strafpunt voor ikzelf !

[Stev]

Eh, zo heb ik het ook weer niet bedoeld.  

Laat ik voor mezelf spreken dan. Ik vind het erg om te merken dat mijn seksuele partner het er zo moeilijk mee heeft terwijl ik op dat moment niet zo veel voor hem kan betekenen. En als je er dan ook een paar van die stresdagen bij hebt...

[Sismo]

Jouw dubbele gevoel herken ik ook wel, alleen ging het bij mij om de acceptatie van mijn eigen aseksualiteit. Voor jou ligt het natuurlijk heel anders, maar wel frapant dat het zelfde gevoel zich openbaart!

[Ereinion]

Dat ik me eigenlijk beter definitief bij neerleg bij de zaak...... tis zo een beetje een opgeven-gevoel, het moeten toegeven dat het nooit meer zal veranderen ( eerlijker is om "goedkomen" te zeggen ). En na 11 jaar "vechten" is het zo een beetje een niet echt aangenaam vooruitzicht.

Ik weet van mijn vriend dat hij het daar ook erg moeilijk mee had. Met het ontdekken dat ik aseksueel ben, verdween meteen de hoop dat het op seksueel gebied ooit goed zou komen. Toch heeft het bij ons ook wel iets positiefs gebracht. Het gaf duidelijkheid en een basis waar vanuit we verder konden werken. Maar het blijft meestal wel lastig. Vooral voor de seksuele partner, denk ik, want soms vergeet ik gewoon dat het seksuele gedeelte ook nog bestaat, terwijl hij dat natuurlijk nooit kan vergeten. 

[Thiotric]

Thiotric doet zijn potje hoop dicht en legt het op de bovenste plank. " zo ligt het niet direct in het zicht, en indien nodig kan ik toch nog eens komen ruiken.", mompelt hij.
"... en dan nu op zoek naar een ander potje hoop, zonder zie ik het echt niet zitten", en hij vraagt zich af welk potje hij nu zoeken moet...

[petra1963]

Auw, dat doet heel zeer.. je potje met hoop dicht doen en wegzetten op een hoge plank.. Dat wens je niemand toe..
Wat voel je nou ? Woede ? verdriet ? onmacht ? Of nog iets anders....

[Thiotric]

Hoi Peter,
Wat ik nu voel ... woede zou zinloos zijn zegt de ratio. Verdriet, tja ergens voelt het een beetje zoals verdriet, onmacht is redelijk goed vertegenwoordigd, maar met een raar kantje aan. Er is altijd de vrije keuze om hier mee op te houden, in die zin is het geen echte onmacht. Omdat ik op dit moment die optie niet wil overwegen is het dan eigenlijk weer wel onmacht ( ik zoek het soms te ver denk ik)... of zoiets. Boosheid ergens wel ( vind ik niet hetzelfde als woede, dat klinkt te "straf").
Ik ben vooral lastig op mezelf, mijn verstand zegt: "kies voor Elke en leg er u dan ook bij neer, of kies voor een breuk en dan moet je niet meer klagen", maar "de buik" zegt iets anders, elke vijf minuten eigenlijk, het hoofdgevoel is eigenlijk verwarring ( bemerk ik nu).
Vechten is blijkbaar gemakkelijker dan opgeven in deze context... moet ik zelf is over nadenken denk ik !
* Thiotric kijkt stiekem naar het kleine laddertje waarmee hij aan de bovenste plank kan. Vies gevoel komt op, beetje cold-turkey-achtige ervaring voor potjes hoop. * 

[petra1963]

Missien zeg ik nu iets vreselijks, en dat is niet mijn bedoeling. Maar jouw reactie lezende, gaat er dit door mij heen:
Vechten is misschien makkelijker dan je onmacht proberen ( met de nadruk op 'proberen', er is niets moeilijkers dan dat) te accepteren..en je onmacht accepteren is iets anders dan opgeven.
Althans, dat is mijn ervaring in mijn situatie van handicap, chronische zieke en steeds sterker wordende lichamelijke invaliditeit..want ik geef niet op, maar te proberen mijn  onmacht te accepteren geeft mijzelf wel weer ruimte in mijn leven.. 

[Thiotric]

Maar tenslotte ben je wel een vechter ( *ik geef niet op*)... alleen voer je een ander gevecht, zit zeker iets in Peter, alleen weet ik nog niet goed wat... Vandaag mijn dossiers afwerken ( moeten voor 17.00 uur in Brussel zijn) en dan heb ik wat meer tijd om is over een aantal zaken na te denken. Is precies eens hard nodig.
En nee hoor je zegt zeker geen vreselijke dingen, ik heb al begrepen dat je het niet gemakkelijk hebt, ( beetje understatement ), dat vereist ook een wat kordate aanpak indien je jezelf bijeen wil houden. Ben blij voor je dat je die kracht kan vinden, ik durf mezelf totaal niet beloven dat ik het zou kunnen, me erbij neerleggen, al lijkt dat wel de verstandigste keuze. Jammer genoeg heeft dit rationaliseren (nog) niet het gewenste effect... Eigenlijk wil ik me er niet bij neerleggen, ik vecht al jaren om de situatie anders te zien, en dat volhouden is de rechtstreekse basis om de situatie vol te houden, hoop op verandering. Accepteren is dus eerder achterblijven met niets... enkel een dagdagelijkse confrontatie met een "vrijwillige" keuze. En dat in een wereld waar seks zowat om elke straathoek in je gezicht waait... Misschien ga ik er nu wat over maar zelfs gevangenen hebben het recht om te mogen ontsnappen ( anders worden ze zot of zo), diep vanbinnen wil ik dit helemaal niet accepteren denk ik, of weet ik wel zeker. Ik zal dus een andere manier moeten zoeken om ermee om te gaan, maar accepteren... ik vrees ervoor.
Maar het inzicht dat je aanreikt is zekers helemaal juist ! 

[Zonnekind]

Sindsdien zit ik met die angst: op een dag komt er een heel lief charmant meisje in mijn leven binnen, en als zij dan mogelijks gevoelens heeft én deze uit... dan durf ik niet beloven dat ik niet "naast den pot zal pissen" om het eens wat plastischer te zeggen. Opgekropt verlangen naar passie kan rare zaken doen met een hongerig mens... niet dat ik daar fier op ben zenne, maar wel realist. Als aseksuele partner, hoe ga je in godsnaam met die stres om?

Dit is iets dat ik ook heel goed herken (je hele situatie eigenlijk). Viper ging vroeger soms zonder mij naar fuiven, hij doet het niet meer omdat hij zichzelf op dat vlak niet meer kan vertrouwen.
Hoe ik daar mee om ga? Ik begrijp hem daar perfect in. Soms probeer ik mezelf te overtuigen hem dat te gunnen, maar dat kan ik niet en het lijkt me dan ook geen gezonde relatie meer. Ik begrijp hem perfect maar als hij die stap zou zetten, zou het voor mij het teken zijn dat hij het niet meer aan kan en is de relatie gedaan. Ik ben daar in het begin ontzettend bang voor geweest. De eerste keer dat hij me dit zei, wist ik niet waar ik het had. Vanaf toen was ik voortdurend bang dat hij me zou bedriegen. Die angst doet geen goed aan de relatie dus ik heb die laten vallen. We zijn allebei altijd eerlijk tegenover elkaar. Als hij me ooit bedriegt, dan is dat zo en dan is de relatie gedaan. Ik ga daar nu nog niet over liggen piekeren want dat maakt het allemaal alleen maar erger. Ik heb dat dus proberen uit mijn kopke te zetten.


Je hebt het nu over of je het gaat aanvaarden of niet. Ik kan je zeggen dat Viper het simpelweg niet aanvaard. Ik kan hem hier ook geen ongelijk in geven. Hij is slechts 23, we hebben nog geen kinderen (en zelfs dan...) Hij wil een oplossing vinden want hij wil zijn hele leven zo niet vergooien. Ik begrijp hem daarin en ik doe er alles aan om niet meer aseksueel te zijn. Ik weet niet of het allemaal helpt, maar ik geef hem wel voortdurend het signaal dat ik het niet opgeef en dat ik er aan werk.


De gesprekken die in stilzwijgen eindigen... Wij hebben een relatie waarbinnen we fantastisch goed kunnen praten. Alles kan er gezegd worden, zelfs al kwetsen we de ander daar hard mee, we hebben nog liever dat het gezegd wordt dan dat het verzwegen wordt. Maar toch zijn de gesprekken rond de seksualiteit ontzettend moeilijk. Als hij vertelt hoe moeilijk hij het heeft en dat hij weer pijn heeft en dat hij weer het gevoel heeft dat hij het niet aan kan... dan weet ik ook niet wat zeggen. En ook bij mij is het de keuze: of ik ween omdat ik mij zo schuldig voel en het super erg vind voor hem, of ik hou mij sterk en ween niet maar zwijg omdat ik gewoon simpelweg geen antwoord vind. Ik denk dan altijd dat ik hem al een plezier doe door naar hem te luisteren maar hij vindt het niet leuk als ik niets zeg. Ik probeer nu dus ook altijd te reageren maar veel zinnigs komt er dan bij mij niet uit. Want wat moet je zeggen als jouw partner zoiets zegt? Je weet dat het aan jou ligt, dat jij de basis van zijn problemen bent, je wil hem helpen omdat je hem graag ziet maar je kan het niet,...
Ik denk soms dat het voor beide partners een "opluchting" is als de relatie gedaan is, maar daarvoor zie ik Viper te graag

We bijven met z'n allen vechten en misschien vinden we binnenkort een oplossing?


ps: ik reik je een potje hoop aan, want hoop doet leven. Je moet het niet opendoen, gewoon weten dat er hoop bestaat en dat je het bij je hebt, is al belangrijk.

[Thiotric]

hey  Zonnekind !  je bewijst wel een beetje de patstelling in dit soort situaties... maar je hebt wel door wat ik wil uitleggen.
Ik schrik wel een beetje van je stelling ivm "vreemdgaan". Ik ben nu wel een nogal vergevingsgezind mens, maar ik denk dat al heel veel mensen zichzelf meer verdriet hebben aangedaan door een relatie te verbreken na bedrog, dan door het verdriet van het bedriegen zelf. Ik ben heel lang geleden daarmee geconfronteerd geweest, en was achteraf toch wel blij dat ik dat toen heb doorgeslikt. De hoeveelheid positiefs die erna gekomen is was heel veel groter dan de negatieve gevoelens op korte termijn. Ik zit nu net lang genoeg in een relatie om te snappen dat werken aan je relatie veel te maken heeft met elkaars fouten leren vergeven, elkaars menselijkheid erkennen. Elke mens heeft recht om eens een fout te maken ( al mag dit geen uitvlucht worden natuurlijk). Er is natuurlijk wel een verschil tussen 1 fout en tussen af en toe een fout, dat zou ik zeker niet willen verdedigen.
Omgekeerd zou ik het ook heel moeilijk hebben mocht Elke er een eind aan maken na 1 fout... Tenslotte draag ik het probleem al vreselijk heel lang mee...met respect en begrip, maar een mens is maar een mens... ( maar ik snap evengoed als je het hier niet mee eens bent hoor, vertrouwen is tenslotte de basis van een relatie).

Jammer genoeg denk ik dat ik Viper volg... tot nu wil ik het echt niet aanvaarden, sommige momenten maak ik het mezelf wel wijs hoor, maar achteraf besef ik maar al te goed dat dit zelfbedrog is. Een soort zelfverdediging?
al mag ik onze situatie niet met jullie vergelijken, Elke heeft geen echte afkeer van seks ( of ze verdient een Oskar!   ).

Dat je bezig bent met je aseksualiteit, is dan toch wel een steun voor Viper? ( ik hoop het spoedig te ontdekken ! )

Heel veel merci voor het potje ! Ik hou het dichtbij in de buurt, en ik laat het toe, zolang ik kan! ( en mocht je het zelf eens nodig hebben, vraag het dan gerust terug hoor !).

Kheb ergens veel vragen voor Viper, maar ben een beetje bang dat de overdosis testosteron die dan samenkomt schadelijker is dan zwijgen... Zoiets als twee junkies die mekaar helpen afkicken, dat gaat ook niet zo best... ik weet het eigenlijk niet goed...

Ik denk soms dat het voor beide partners een "opluchting" is als de relatie gedaan is, maar daarvoor zie ik Viper te graag

... die gedachte heb ik al miljarden keer gehad, slingert tussen   en   omdat ik die gedachte altijd heb als het niet zo goed gaat...
En dan blijven we idd vechten in de hoop ooit een oplossing te vinden... ( Wat dacht je van een harem ). Maar ik kan amper 1 vrouw aan ... niks voor mij dus!

[Stev]

Kheb ergens veel vragen voor Viper, maar ben een beetje bang dat de overdosis testosteron die dan samenkomt schadelijker is dan zwijgen... Zoiets als twee junkies die mekaar helpen afkicken, dat gaat ook niet zo best... ik weet het eigenlijk niet goed...

Ik denk dat hier nog meer "partners van" zijn die te maken zouden krijgen met een overdosis testosteron  
Maar serieus, van gedachten wisselen kan geen kwaad, vind ik. Je moet wel bedenken dat geen van de relaties hetzelfde is. Er spelen zo veel andere factoren mee, denk ik dan. De leeftijd natuurlijk, wel of niet hebben van de kinderen etc. etc. En hoe je als persoon bent, je snapt wat ik bedoel (met je beroep al helemaal, toch?    ) Dus wat in mijn eigen relatie "werkt" of juist niet helpt, zou voor iemand anders precies andersom zijn. Maar dat je hier je verhaal kwijt kunt, vind ik nog het belangrijkste. En dat je lang niet alles op je eigen situatie kunt toepassen, dat lijkt me duidelijk.

[Thiotric]

Dag Stev !
Ik volg je helemaal, maar wat als je twee mensen ( mannen met een zeer gezonde drift) die de situatie niet aanvaarden samen zet? Ik denk aan het cliché beeld van 2 gasten op café die na pint 7 stilaan hun frustraties beginnen omzetten naar seksistisch gezever, of het prototype van de frigide vrouw gaan ophangen om even later tot de conclusie te komen dat we ons daar echt niet bij moeten neerleggen. En daarna komt de spreekwoordelijke kater...
Als ik eerlijk ben heb ik op dit moment zelfs veel zin in eens lekker sarcastisch de tegenpartij onderuit halen ( wat ik niet écht zou doen natuurlijk). Maar geloof me, het zou me wel opluchten. ( ja ik denk dat ik ergens toch wel een stuk boosheid voel vanbinnen ...).
Het vinden van dit forum maakt veel los wat al veel te lang vastzat...

[Stev]

Het vinden van dit forum maakt veel los wat al veel te lang vastzat...

Ook dat kan geen kwaad en hopelijk brengt het uiteindelijk iets positiefs mee. En anders heb je het in ieder geval geprobeerd....