emotionele banden

[Ereinion]

Dat herken ik ook wel. Voor mezelf denk ik dat er twee oorzaken voor zijn. Ten eerste heb ik het gevoel dat als ik iemand vriend/vriendin noem, dat betekent dat ik dus ook meer verantwoordelijkheden en verplichtingen naar die persoon toe krijg. Ten tweede vraag ik me altijd af wie bepaalt of iemand een vriend is. Ik kan wel iemand vriend noemen, maar vindt die ander mij eigenlijk wel aardig genoeg?
O ja, dan is het ook nog zo dat ik mensen erg op afstand hou, dus dat maakt echte vriendschappen alweer een stuk moeilijker.
Wat dit betreft vraag ik me altijd af of ik contactgestoord ben ofzo, maar het probleem daarbij is dat ik best heel sociaal ben en met veel mensen goed kan opschieten. Ik heb alleen een bijna ondoordringbaar glazen muurtje om me heen denk ik.

Heel herkenbaar. En ik maak me daar soms best wel zorgen om. De laatste tijd durf ik toch iets losser te worden, gelukkig. Maar ik zal nooit veel vrienden om me heen hebben en ik denk dat ik altijd het gevoel kan hebben dat ze zo weer uit mijn leven kunnen verdwijnen.

[Jovi_Hobbes]

Maar dat is toch niet verkeerd? Dat is een hele goede zelfbescherming. Als dat muurtje maar wel doorzichtig blijft.

Eigenlijk denk ik toch dat het niet zo goed is. Ik voel me soms een beetje een museumstuk: alleen kijken, niet aankomen!
Als ik soms om me heen zie hoe makkelijk andere mensen met anderen omgaan en hoe makkelijk ze vriendschappen sluiten dan heb ik wel een het gevoel dat ik wat mis. Nu ziet de buitenkant er altijd mooier uit dan het is, maar goed ik heb toch wel het idee dat ik wat dit betreft een beetje abnormaal ben. Het lijkt soms alsof ik vanachter mijn glazen muur de wereld in kijk, er deel van lijk uit te maken, maar er eigenlijk nooit echt aan deelneem. 

Dat gezegd hebbende moet ik zeggen dat ik me nog steeds verbaas over hoe goed ik me voelde tijdens onze twee bijeenkomsten. Net alsof ik met de mensen hier net wat makkelijker contact kan maken.

[Ereinion]

Maar ik denk ook dat de meeste mensen hier me al een stuk beter kennen, dan de mensen die ik in het 'echte' leven ken.

Ik begrijp je woorden helemaal, Jovi. Ik kan mezelf daar wel in herkennen. Ook in combinatie dat ik de dingen altijd net iets anders doe dan anderen.

[Sismo]

Het lijkt soms alsof ik vanachter mijn glazen muur de wereld in kijk, er deel van lijk uit te maken, maar er eigenlijk nooit echt aan deelneem.

Dit stukje herken ik ook wel...een beetje voor spek en bonen meedoen...nooit helemaal. Ik ga hier nog eens over nadenken!

[Jovi_Hobbes]

Positieve gedacht: misschien staan wij wel gezellig met zijn drietjes aan de andere kant van de glazen muur 

Maar ik denk ook dat de meeste mensen hier me al een stuk beter kennen, dan de mensen die ik in het 'echte' leven ken.

En dat herken ik dan weer 

[Ereinion]

Die tekst van majoor Boshardt past hier ook wel. 

'Ik ben overal welkom, maar ik hoor nergens bij.'

[pinky]

Ja, dat heb ik ook wel. Ik denk dat stiekum heel veel mensen dat wel hebben hoor. Ik denk alleen dat er weinigen zijn die het lef hebben dat toe te geven.

[Jovi_Hobbes]

Maar veel mensen doen ondanks dat wel mee of dat nu tegen hun zin is of niet. Zelf heb ik daar vaak moeite mee en ik plaats mezelf dus ook nogal eens buiten de groep door bepaalde dingen niet te doen. Dat is geen dwarsigheid, maar eigenlijk iets waar ik bijna niets aan kan doen.

Die tekst van majoor Boshardt past hier ook wel.

'Ik ben overal welkom, maar ik hoor nergens bij.'

Dat is waar. Het is inderdaad een heel mooie tekst en vast herkenbaar voor veel mensen.

[petra1963]

Is dat niet ook een aanwijzing voor een grote mate van autonomie ?

[Stev]

Ik denk dat er veel autonome mensen zijn die wel overal bij (kunnen) horen.

Ik kan prima alleen zijn en kan me doorgaans uitstekend zelf vermaken. Eenzaamheid heb ik weleens ervaren maar dat kwam vaak niet voort uit een daadwerkelijk gebrek aan contact maar uit het besef dat mijn belevingswereld heel anders was /is.
Buiten mijn relatie is er slechts één iemand die ik als vriend beschouw, de rest noem ik kennissen en die doen me gevoelsmatig  amper iets. Tja, genegenheid en emotionele binding dwing je niet bij jezelf of anderen af.
Mijn behoefte aan contact is dus klein en begrijpelijkerwijs levert dat ook een vrij beperkt sociaal leven op. En hoewel dat een no-no is in de samenleving (althans dat idee heb ik) past het wél bij wie ik ben....een eigenzinnig klein dondertje dat contact zo af en toe best leuk vindt maar het liefst haar eigen gang gaat

Ik had het niet beter kunnen schrijven (over mezelf)...