Familie met depressie

[pinky]

Nou moet ik het toch echt kwijt (weet niet of ik dit al ergens had neergezet)

Het verhaal; Ik kom terug uit Amerika, het land waar ik een bijzonder jaar heb gehad en waar ik toch een stukje van mijn hart aan verloren ben. Het land waar ik veel geleerd heb en waar ik een boel aan te danken heb. Het land waar ik vrienden heb gemaakt die ik heb moeten achterlaten.
Tsja, dus toen ik na een geweldige drie-weekse vakantie met mijn vriend naar Nederland terugging wilde ik graag de eerste dag en nacht in NL bij mijn vriend thuis zijn. Toevallig woont hij nog bij zijn ouders. Dus naar hem gaan betekent dat ik zijn ouders er gratis bijkrijg.
De redenen om daarheen te gaan in plaats van mijn eigen ouders; Ik wilde even een overgangsfase hebben van Amerika en mijn eigen plekje, naar na 5 jaar zelfstandig weer bij mijn ouders wonen en daar in de logeerkamer terecht te komen. Ook wilde ik een overgang hebben van happy en alleen naar happy bij mijn depressieve moeder en haar drukte. En ik wilde gewoon veel slapen en niet in de ochtend wakker gemaakt worden door een wasmachine, de oppaskinderen die er om 7 uur al zijn, mijn moeder die de radio lekker hard zet etc. Er is gewoon altijd lawaai hier in huis. En dat is bij mijn vriend dus absoluut niet zo. Daarnaast wilt mijn moeder graag mijn aandacht hebben en eist deze min of meer gewoon op. En daar heb ik ook geen zin in. Ook het eten tussen 5 en 6 uur vind ik niet prettig. Ik eet liever tussen 7 en 8 uur in de avond. En ik moet me weer aan de regeltjes houden.
Nou ben ik ontzettend blij weer bij mijn ouders terecht te kunnen hoor. Begrijp me niet verkeerd. Maar ik wilde dus eerst even ergens anders zitten. Het liefst in mijn eigen huisje of die van mijn vriend. En aangezien ik geen eigen huisje heb...

Maar mijn moeder heeft er dus een heel probleem van gemaakt dat ik mijn schoonouders boven mijn eigen ouders verkies. Ze herkende haar eigen dochter niet meer. Ergens snap ik het wel dat ze dat meteen denkt, maar zelfs na mijn uitleg, dat ik naar mijn vriend ga en niet zijn ouders, maar dat ik die er alleen maar bijkrijg, heeft niets geholpen. Ook het feit dat ik thuis meer een logee ben dan een bewoner hielp niet. Uiteindelijke heb ik met mijn vader gesproken en die vertelde mij gewoon datgene te doen wat voor mij het beste voelde. Ik ben dus naar mijn vriend gegaan.

Vervolgens krijg ik een mail van mijn zus dat zij haar zus (mij dus) niet meer herkent en dat ze niet snapt wat ik bij de ouders van mijn vriend moet, terwijl ik gewoon naar mijn eigen ouders kan etc. Ik hoorde zo ongeveer letterlijk mijn moeder praten. Oke. Dus ik het allemaal mijn zusje uitgelegd en toen snapte ze ineens heel goed waarom ik liever niet naar huis ging. Dus dat was uit de weg geruimd. Even later ging ik naar mijn opa en oma toe. Komt opa naar me toe waar ik in hemelsnaam mee bezig ben. Eerst zomaar en jaar weggaan en dan bij terugkomst zo'n stunt flikken en mijn moeder zoveel verdriet te doen. Hij heeft me gezworden dat als ik nog eens weg zou gaan dat hij me aan de haren terug zou slepen!
En dan moet je bedenken dat dit mijn leuke opa is. Tenminste, dat vond ik altijd. Ik had dit van hem dus absoluut niet verwacht! Absoluut niet! En dan vraag ik me dus af wat mijn moeder tegen iedereen heeft gezegd. Het erge vind ik dat ik telkens uit andere familieleden de woorden van mijn moeder hoor. Niet alleen mijn moeder is ziek, de hele familie neemt delen van mijn moeders ziekte over! En ik krijg het dan op mijn bordje. Want ja, mijn moeder die is zielig en heeft het moeilijk, dus moet ik het dan maar zo makkelijk mogelijk voor haar maken en daarbij dan mezelf maar even vergeten ofzo? Ik snap het gewoon niet. Ik ben haar kind, zij moet mij willen helpen. Mij gelukkig willen zien! Ik niet voor haar zorgen. Ik moet haar niet gelukkig maken. En ik heb het idee dat dat wel van mij wordt verwacht! BAH!

Nou goed, een weekje na terugkomst gingen mijn vriends ouders op vakantie. Dus ik ben die periode bij mijn vriend geweest. Terwijl hij aan het werk was ben ik met schoolwerk bezig geweest. En doordat zijn ouders er niet waren, kreeg ik ook het gezeur niet van dat ik zijn ouders boven die van mezelf verkies.
Hoe dan ook, mijn moeder, zusje en ik liepen samen hier in het dorp en komen een buurvrouw en vriendin van mijn moeder tegen. Dus die vraagt hoe het met me gaat en waar ik nu woon. Zegt mijn moeder 'nou ja, meer bij d'r vriend dan bij ons!'. En dat voelt dan best wel als een steek onder water. Tis niet dat ze het zegt, maar meer de manier waarop het dan gezegd wordt. En dat ben ik inmiddels zo zat! Elke keer weer maakt ze van dit soort opmerkingen die me toch pijn doen. En ze doet het echt wel expres omdat ze ook wil dat ik doe pijn voel en zo toch ga doen wat mijn moeder wil. De hele familie doet dat bij haar zo. Alleen ik lijk het soms niet meer te doen. En dat vind ik best wel erg. Dat gedoe. Mijn moeder is nu al mijn hele leven depressief. En ik wil niet meer voor haar kiezen maar voor mezelf. Maar waarom doet het dan toch zoveel pijn! Waarom wordt het mij toch zo moeilijk gemaakt dan allemaal. Ik wil gewoon een leuke relatie met mijn moeder. Ik hou van haar! Maar dit gedoe ben ik zoo zoo zat! Dat ik het gedoe alleen van mijn moeder kreeg was al erg zat. Maar nu ook de rest van de familie zich ermee gaat bemoeien (voor wie het nog weet, dat ik de boze mail van mijn broer kreeg met oud en nieuw! Ook mijn moeders woorden in een mail door mijn broer!). Nou ben ik er helemaal klaar mee. Ik weet ook niet meer goed hoe ik het moet aanpakken. Dat mijn moeder even boos wordt als ik grenzen stel is oke. Maar als de rest van de familie dat ook nog eens gaat doen. Dan wordt het wel heel erg moeilijk.
Nou goed, moest het even kwijt!

[Ienepien]

Dat kan hier allemaal, hoor. En ik heb het met belangstelling gelezen.
Jouw moeder lijkt me iemand, die iedereen om haar heen naar háár hand wil zetten.
Maar zo werkt het niet in het leven. Ze wil natuurlijk gewoon, dat jij óók haar kant kiest, en hetzelfde denkt als zij.
Jij hebt ook de helft van de genen van je vader, en misschien is het bij jou wel meer 75 vader, 25 moeder. En bij je broer en zus iets van 40 vader, 60 moeder ofzo. Daar kan jíj toch niks aan doen?

Ik snap jouw beweegredenen, en je vader en zus nu ook?
Maar rot is het wel.

[pinky]

Dat is een beetje het probleem. Ik weet niet wie iets wel en wie iets niet snapt. Mijn zusje snapt nu het waarom wel. Mijn vader denk ik ook nog niet, maar die vind het allemaal veel minder interessant. Mijn vader kan veel beter met mijn moeder omgaan wat dat betreft. Die laat zich niet zo gemakkelijk naar de hand zetten. Het probleem is vooral dat ze niet iedereen naar haar hand wilt zetten, het is meer dat mensen haar dat laten doen. Want mijn moeder is zo gevoelig en kwetsbaar en is al depressief. Dus als iemand dat dan erger lijkt te maken dan is die persoon dus fout. In dit geval ik dus. Maar mijn kant van het verhaal krijgen ze dan niet te horen. Mijn zusje vroeg in elk geval nog waarom ik het zo heb gedaan. Maar mijn opa niet eens! En dat is het vervelende ervan. En aan de ene kant wil ik mezelf bij de rest van de familie gaan verdedigen, maar de andere kant van het verhaal is dat ik dan weer degene ben die de problemen maakt en dat het waarschijnlijk net zoveel helpt als dat het niet helpt. Daarnaast kan ik dat niet buiten mijn moeder omdoen. En als ik mijn moeder ga uitleggen dat ik moeite heb met haar depressie en manieren van doen en dat ik dat niet meer wil, dan kwetst ik haar dus nog een keertje!
En zo zit ik dus constant in een dilemma. Wat is handig om te doen en wat niet. Maar de uitkomst is altijd dat niets helemaal goed is en alles wel om één of andere reden fout. Want ik kwets of mijn moeder of anderen van de familie of mezelf. Het gaat niet zonder slachtoffers. En dan denk ik weer dat zachte heelmeesters stinkende wonden maken. Dus wellicht moet ik toch gewoon hard zijn voor mijn moeder en daarmee voor mezelf kiezen. Ongeacht wat de rest van de familie daarvan denkt of vindt. En dan maar eens gaan kijken wat de uitkomst wordt. Maar dan denk ik weer, het laatste wat ik wil is dat ik de oorzaak ben van problemen/ ruzie in de familie. Maar ook daar weer, wellicht is dat gewoon niet te vermijden omdat ik er dan zelf aan onderdoor ga.
En nu zit ik weer met een volgend dilemma. Een vriendin van mij heeft haar woning een week leeg staan omdat ze met vakantie is. Ik zou die week in haar woning kunnen verblijven en op de huisdiertjes passen (dat laatste doe ik sowieso wel). Nou dat gaat mijn moeder dus niet leuk vinden, voornamelijk omdat haar huisdiertjes vissen zijn die ik ook elke dag even te eten kan geven en wegwezen. En als ik ga dan zal mijn moeder dat hoogstwaarschijnlijk opvatten als dat ik zo graag weg wil bij hen thuis dat ik een paar kilometer verderop liever in andermans huis zit en geld uitgeef aan boodschappen dan bij mijn moeder die voor me zorgt en alles voor me betaald. Krijg je dat weer. AAARGH! Het is gewoon irritant dat mijn voorspellingen over mijn moeders gedrag meestal wel uitkomen. Soms niet op het moment dat ik het verwacht, maar het komt er altijd wel een keertje uit. En dan krijg ik die steek onder water weer! Bleg! En ik snap niet dat mijn moeder mij niet snapt. Zij wil echt zeker weten niet meer bij haar ouders wonen. En als dat nou rotmensen zouden zijn, maar dat zijn ze echt niet. Mijn moeder houd heel veel van haar ouders. Maar er wonen is gewoon een stapje te ver. En dat is het dus voor mij ook! En zowel ik als mijn moeder zijn blij dat als puntje bij paaltje komt dat we wel bij onze ouders terecht kunnen. En mijn moeder snapt dat bij haarzelf wel, alleen heeft ze niet door dat mijn gevoelens naar haar toe ongeveer gelijk zijn als die zij naar haar eigen ouders heeft. Want zij is toch een totaal andere moeder dan haar eigen moeder? Tsja...wat moet ik daar nou weer op zeggen...niet totaal anders, maar wel ander jah. Maar dat verandert niet veel aan mijn gevoelens voor haar. Ik wil gewoon niet meer thuis wonen als een logee, maar in mijn eigen huisje wonen, als een hoofdbewoner! YEAH!

[Ienepien]

Slikt jouw moeder geen anti-depressiva eigenlijk?
En zo ja, zijn het wel de goede? Hoe zal ze zijn, als ze die niet zou hebben?

[Jovi_Hobbes]

Ha die Pinky. Ik lees eigenlijk twee dingen in jouw verhaal: aan de ene kant vind je het niet leuk om na al die jaren weer bij je ouders te moeten wonen en dat kan ik goed begrijpen. Jouw moeder lijkt er echter nog steeds problemen mee te hebben dat je volwassen bent en zo ondertussen je eigen leven aan het opbouwen bent. Dat is erg moeilijk en wat dat betreft is het bijna onmogelijk om het zowel voor hun als voor jezelf goed te doen.

Aan de andere kant merk ik ook een aantal gevoelens van je moeder (en een aantal andere familieleden) die ik wel herken en ook kan begrijpen. Ik denk dat veel moeders (en familieleden) er moeite mee zouden hebben als hun kind een jaar weg is geweest, daarna drie weken met haar vriend op vakantie is geweest en bij terugkomst in Nederland alsnog eerst naar de vriend toegaat.
Begrijp me goed, ik veroordeel je keuze niet, je hebt er je redenen voor, maar dat neemt helaas niet weg dat zo'n beslissing voor de betrokkenen toch erg pijnlijk kan zijn. HEt geeft ze natuurlijk wel het gevoel dat je hun niet hebt gemist, dat je je vriend en zijn familie belangrijker vindt en dat je hun gevoelens niet belangrijk vindt. Dit is natuurlijk allemaal niet waar, maar ja gevoelens zijn rare dingen en zet je daar maar eens over heen.
Als je moeder ,die zich al gekwetst voelt, daarna ziet dat je vervolgens alsnog een groot deel van de tijd bij je vriend woont, doet haar dat nog meer pijn.
Nogmaals, dit betekent niet dat je niet moet doen wat jij wilt want er zijn maar weinig redenen om dat niet te doen, maar misschien helpt het je als je accepteert dat je moeder zich gekwetst voelt en dat ook wel mag. Misschien irriteert het je dan minder en kun je er beter mee omgaan.

Ik ken natuurlijk jullie hele geschiedenis niet, maar naar aanleiding van je verhaal heb ik niet de indruk dat je moeder alleen maar zo reageert omdat ze depressief is. Ze is je moeder, houdt van je en is gewoon bang om je kwijt te raken.

To zover mijn analyse, hopelijk heb je er iets aan en vat je het niet op als kritiek op jou, want dat is het dus niet  

[pinky]

@ Ienepien: ze heeft zeker een tijd aan de anti-depressiva gezeten en eerlijk is eerlijk, het gaat al een stuk beter met haar dan een aantal jaar geleden. Ik heb alleen geen idee of ze nog steeds aan de anti depressiva is.

@ Jovi: Ik snap dat je me niet bekritiseerd. Ik snap ook mijn moeders gevoelens en daar heb ik ook de problemen niet mee hoor. Ik snap dat ze het gek vind en raar en ze daar gevoelens over heeft. Dat zou ik ook hebben in haar plaats. En dat is ook niet waar ik de problemen mee heb. Waar ik de problemen mee heb is dat het direct veroordeelt wordt zonder naar mijn redenen te vragen of enige moeite te doen deze te begrijpen. Ik wordt veroordeelt en de rest van de familie sleept ze daar direct in mee. En nog steeds wordt er niet naar mijn redenen gevraagd en ik weet ook niet hoe ik ze dat nu weer kan uitleggen zonder er een groot gedoe van te maken. Want natuurlijk ligt het allemaal gevoelig. Alleen denk ik ook dat wanneer ik een appartementje had gehad ik daarheen was gegaan. En dan had ik mijn ouders ook niet dagelijks gezien. Dus voor mij ligt dat even niet anders. Voor mijn ouder wel. Alleen wil ik daar dan graag een open en eerlijk gesprek over hebben. En in het verleden heb ik deze aanpak regelmatig geprobeerd. Dat we dingen zin ons gezin meer zouden bespreken. En dat gebeurde dan alleen wanneer ik weer eens aan de bel trok. Inmiddels heb ik dat opgegeven. Ik wil dit niet alleen doen. Als ik de enige ben die dit moet doen, dan hebben ze aan mij de verkeerde. Nogmaals, ik ben nog altijd het kind en niet de ouder van dit gezin. En nadat ik genoeg hints een aanleidingen en kansen heb gegeven dingen te veranderen, zijn deze niet aangegrepen door mijn ouders en broers en zus. En tsja, dan zit het er voor mij even op. En nu alleen mijn broertje nog thuis woont heeft het voor mij ook weinig nut dit alsnog te doen. Daar zal mijn vader of moeder dan mee moeten komen.
Al met al wil ik gewoon mijn vrijheid. Een vrijheid die ik bij mijn vriend thuis wel heb en bij mijn ouders thuis een stuk minder.
het grootste probleem is dat ik werkelijk niet weet hoe om te gaan met de depressie van mijn moeder. Want wanneer ik wel direct naar huis was gegaan had ik ook met mijn moeder en haar depressie te maken gehad. Dan had ze mijn aandacht opgeeist, was ze helemaal blij dat ik er was op het verstikkende af. En dan is mijn moeder wel helemaal blij, maar ik dus niet. Tsja... Snap je het probleem. Ik moet altijd kiezen tussen mijn moeder of mezelf en als ik voor mezelf kies dan lijkt het wel nog erger af te lopen!
Ik weet dat ik soms rare keuzes maak die gevoelens aanboren. Ik heb mijn ouders wel degelijk gemist, maar ik moet ook eerlijk zeggen dat ik erg blij was een jaartje rust te hebben gehad van mijn moeder. Haar depressie heb ik absoluut niet gemist. En ja ik merk dat ik heel hard naar mijn moeder toe aan het worden ben en eigenlijk wil ik dat niet, maar ik weet langzamerhand ook niet hoe ik het dan anders aan moet pakken. En daar zit dus mijn probleem. Hoe dan wel!

[Ienepien]

Ik zou het écht niet weten, Pinky.

[myra]

wat een rottige thuiskomst, Pinky

[Ereinion]

 

[petra1963]

Dat is wel een rottige thuiskomst, Pinky.. 

En ik zou ook zo niet weten wat je er aan zou kunnen doen.

Maar ik denk, dat je leeftijd ook een rol speelt. Ik bedoel: meestal is het makkelijker om er innerlijk wat afstand van te nemen naarmate je wat ouder wordt..

[pinky]

Ik hoop het wel zeg!!! Pfff... Maar het is wel weer gek dat het juist nu ineens zo'n groot probleem voor me is. Mijn moeder is al mijn hele leven depressief, maar het is net alsof ik het afgelopen jaar pas heb doorgekregen hoeveel invloed dat eigenlijk op mij heeft (gehad). En dat is wel een bizarre ontdekking! En ik ben ook bang dat ik juist nu heel veel dingen fout ga doen en verpesten en alles. En dat is natuurlijk niet de bedoeling!

[petra1963]

Nee, maar je kunt niet weten wat de toekomst brengt. En proberen jezelf bewust te blijven en zelf dingen anders ( en beter) te doen dan je moeder. En dat is al moeilijk genoeg.

Dat je het nu heftiger merkt, is wel verklaarbaar. Je bent een jaar zeg maar buiten dat 'systeem' geweest. Ook daarin heb je afstand kunnen nemen. En nu word je weer met dat systeem geconfronteerd. Dan valt alles wat raar is, des te meer op.

Daarnaast geldt denk ik, dat je in dat gezins- en familie systeem altijd het kind van je ouders bent. Je bent daarin geen therapeut. Enthousiaste jonge hulpverleners die hun familie willen helpen.. dat heb ik in de loop der jaren vaker meegemaakt. Alleen: dat werkt zo niet. Die positie heb je als kind niet binnen een gezins- en familiesysteem.

Dus, om het wat scherper te stellen ( het is geen aanval  ): je vindt van alles, en terecht denk ik. Alleen: doet het er in de praktijk wat toe wat je vindt ?  En kun je daar dan een zekere rust in proberen te vinden ? 

[pinky]

Kijk en daar zit het hem. Ik ben allang gestopt met proberen mijn gezin 'te redden' Nog voordat ik aan de opleiding begon zelfs. Dus daar heb ik ook de moeite niet mee. Ik ben ook gestopt met proberen mijn moeder te redden want inderdaad, dat kan ik niet en ik wil die taak ook niet op me nemen. Dus ook daar zit he probleem hem niet.
Wat ik wil is een goede afstand bewaren en mijn eigen grenzen kunnen aangeven zonder dat daardoor weer hele familieperikelen ontstaan. En dat gaat dus wel erg lastig. Ik heb die afstand wel nodig om ermee om te kunnen gaan. En nu ik die fysieke afstand niet heb, moet ik die dus op een andere manier creëren. Want zelfs als ik niet thuis ben wordt er aan me getrokken op een manier die ik niet prettig vind. En als mijn moeder er dan een probeem van maakt wist ik dat redelijk van me af te zetten, maar nu ook mijn broer en zus en opa zich ermee gaan bemoeien...dat kan ik dan weer niet van me afzetten en nu let ik dus weer extra op mijn moeder omdat ik dus geen ruzie of onenigheid met de rest van de familie wil hebben. Ik moet mezelf dus altijd verdedigen. En als het alleen mijn moeder was dan was dat wel gelukt. Maar dat is dus niet meer zo! En dat is het moeilijke. En ik voel de behoefte mezelf te gaan verdedigen. Alleen dan ben IK weer degene die er een probleem van maakt. Alweer! En daar heb ik ook geen zin in. Maar om het er maar zo bij te laten voelt voor mezelf ook niet goed. En zo zit ik dus in die tweestrijd.
Ik hoop echt dat ik er met mezelf uitkom en ik hoop dat ik grenzen durf te blijven stellen bij mijn moeder. Ondanks wat de rest van de familie doet.

[Ienepien]

 

[pinky]

Dank je!