Kun je over dingen praten met ...?

[petra1963]

Hoi Pinky,
Goed dat je je eigen keuzes maakt, en maakte. Ik heb me ook nooit zoveel van mijn ouders aangetrokken voor wat betreft mijn eigen keuzes ( zie andere stukjes van mij op dit forum). Zij wilden toch dat ik heel anders zou worden en andere dingen ging doen dan ik zelf wilde. Ik voelde me dan wel rot onder hun afwijzing, maar ik wist dat ik me nog veel rotter zou gaan voelen als ik mijn eigen verlangen en richtingsgevoel op zou geven en dat zou gaan doen wat zij wilden. Dus dan toch maar gekozen voor wat ik zelf wilde.
En feitelijk leef ik nog steeds zo.. Ik wil niemand kwetsen met mijn keuzes, maar besluit uiteindelijk wel zelf wat ik ga doen. En niemand anders.. ( dat klinkt geloof ik wat barser en negatiever dan ik het bedoel). 

[Ereinion]

Zo ben ik ook gezakt voor mijn rijexamen. Ik zat zelfs bij de examinator nog te checken of ik het wel goed deed. Ik had het zelf niet eens door, maar haar commentaar achteraf was dat ik wel kon rijden, alleen dat ik nu moest leren om zelf te rijden.    Het leuke is dat wanneer ik alleen in de auto zit, ik het best wel kan (ik heb een slipcursus gehad en moest toen alleen rijden) Net zoals bij alle andere dingen. Ben ik alleen, gaat het goed, ben ik met een ander, dan vraag ik om bevestiging van wat ik doe. Heel irritant.

Dat herken ik ook wel, ik houd er niet van om op mijn vingers te worden gekeken, omdat ik dan heel onzeker word over wat ik doe. En dan gaat het fout, terwijl ik het best kan.

@ Peter, Ik vind dat niet negatief klinken, zo is het gewoon!

[pinky]

Jaz o denk ik ook. ik maak mijn eigen keuzes. ik doe wat ik wil zolang ik dat kan doen zonder iemand opzettelijk of onnodig te kwetsen. Dus dat mijn ouders zich gekwetst voelen omdat ik met school stop, dat is hun probleem, maar ik deed het niet om hun te kwetsen, maar om mezelf niet nog vier jaar lang af te vragen wat ik in hemelsnaam op die school deed. Dus Peter, wat je zegt klopt helemaal. Zo denk ik er ook over. in de praktijk wil het soms stiekum toch wel eens anders gaan, maar dat heb ik nu veel sneller door. Dan maak ik toch nog een keuze op basis van wat een ander wilt.

Dat herken ik ook wel, ik houd er niet van om op mijn vingers te worden gekeken, omdat ik dan heel onzeker word over wat ik doe. En dan gaat het fout, terwijl ik het best kan.

Ik heb het er met meer mensen over gehad. En daar hadden een paar dat ook. Alleen ik zit mezelf ermee in de weg (ik ben tenslotte toch gezakt voor het examen), maar bij de meeste mensen is er goed mee te leven. Is het ook niet zo erg.
Ik kan ook op mijn werk (waar ik al vier jaar werk) om de simpelste dingen bevestiging vragen. Dat is niet zo handig. Want mijn baas zegt dan ook dat ik dat allang weet. En dat is ook zo, maar ik check het dan toch even. En dan heb ik het eigenlijk altijd al wel goed.
Dat van die fouten maken doe ik ook nog wel eens. Dan zit iemand je zo op de vingers te kijken dat je er zenuwachtig van word. Dan vraag ik me af hoe kappers zich voelen. Over het algemeen volg ik hen ook via de spiegel... Dat lijkt me dan helemaal niets voor mij.

[Jovi_Hobbes]

Help dit is een lichte openbaring voor mij! Ik realiseer me door jouw verhaal dat ik vooral vroeger eigenlijk niets deed zonder het eerst met met name mijn moeder en soms vriendinnen te bespreken. Wilde ik een nieuwe broek kopen, dan zei ik dat eerst tegen mijn moeder en als die dan zei: nou, goed idee. Dan ging ik dat doen. Niet dat ik zelf geen beslissingen kon nemen, maar ik wilde blijkbaar altijd even nagaan of ik wel de juiste beslissing had genomen. Ik realiseer me nu ook dat ik dat sinds een paar jaar veel minder doe. En eigenlijk is dat precies sinds de periode dat ik beter in mijn vel ben ga zitten en daardoor ook meer zelfvertrouwen heb gekregen. Ik bespreek nog steeds wel veel dingen, maar niet echt meer om bevestiging te krijgen. Ik ben nu eigenlijk juist weer moeilijk van mijn beslissing af te krijgen 

Wat mij ook erg opvalt aan mezelf is dat ik nooit het voortouw in iets zal nemen als er iemand anders is die dat kan doen. Waarschijnlijk een overblijfsel van mijn jeugd. Ik was de jongste thuis en veel dingen werden er daardoor automatisch voor mij gedaan, waardoor je natuurlijk niet leert zelf initiatief te nemen. Maar als ik in een situatie kom waar niemand het voortouw neemt en iedereen elkaar maar aan zit te staren raak ik altijd zo geïrriteerd dat ik me meteen opwerp om datgene dan te doen (en dan blijkt natuurlijk dat ik het ook gewoon kan). Heel vreemd 

[petra1963]

Heel mooi dat je dan gewoon het voortouw blijkt te kunnen nemen, en datgene te doen wat noodzakelijk is om te doen ! 

[pinky]

Als er iets is wat ik heb geleerd is het dat we vaak veel meer kunnen dan we denken. Ik hoor de laatste tij van meerdere mensen dat ik zelfverzekerd overkom  Daarnaast ben ik veels te zwaar (dat vind ik niet, dat is zo. Mijn BM index is hoger dan gezond is), maar als ik daar over begin dan zitten mensen me raar aan te kijken. Ze hebben niet het idee dat ik er mee zit ofzo. En dat terwijl ik jarenlang met mijn gewicht ben gepest. Het is dus een gevoelig punt, maar ik ben blij dat ik uitstraal dat het me niet zoveel kan schelen. Dat is waar ik altijd voor ging. Afvallen ging niet, dus dan moest mijn houding veranderen En dat is blijkbaar gelukt. Net als dat ik een stuk zelfverzekerder overkom. En als de nood aan de man komt, dan red ik me vaak ook nog. Ik blijk ook op mezelf te kunnen wonen en zelf de keuze te kunnen maken in wie te vertrouwen is en wie niet. Ik vertrouw mensen tot het tegendeel bewezen is. Mijn ouders hebben vaak juist het omgekeerde. Die vertrouwen mensen pas als het bewezen is dat het kan. En dat vind ik persoonlijke niet echt een goede instelling.
Hoe dan ook, de meeste mensen hebben meer kracht in zichzelf zitten dan dat ze weten. En ik ga ervan uit dat ik aankan wat ik aan moet kunnen in mijn leven. En ik weet dat ik zal leren niet meer om bevestiging te vragen. Dat kan ik gewoon. Niet meteen, maar over een paar jaar moet dat zeker te doen zijn.

[Ereinion]

Ik had zelf ook zo'n masker opgeworpen dat ik heel zelfverzekerd ben. Maar bij mij zat dat wel in de weg, omdat ik daardoor zo bang werd om fouten te maken en dat mijn masker dan af zou vallen. Nu zeg ik vaak dat ik dingen eng vind, of dat ik zenuwachtig ben. Dan kunnen mensen daar rekening mee houden en vaak blijkt dat de anderen dat ook hebben. Dat vind ik dan een steun.

Wat betreft het op de vingers kijken. Als ik iets maak, weet ik meestal nog niet hoe het er precies uitziet. Vaak is het begin niet zo mooi of goed, maar het eindresultaat is dan wel goed. Ook lijkt het vaak dat ik in het begin maar wat aanpruts, dat is met kleding maken ook zo. Dan denk ik constant: wat zou diegene nu we niet denken, het lijkt nog nergens op. Dus ben ik liever alleen als ik dingen maak, dan verbluf ik mensen wel met het eindresultaat. Het grappige is dat mijn vader precies dezelfde manier van werken heeft.

[petra1963]

Inderdaad, je onzekerheid tonen en dan steun vinden is veel plezieriger dan jezelf de hele tijd groot moeten houden.. Oei, wat leverde mij dat vroeger een stress op....

[Sismo]

Hé, ik raak in de war van al die splitsingen! 

[pinky]

Ik denk dat dat zelfverzekerde ook stiekum wel een masker is. Ik wil die niet af laten vallen. Voorlopig nog niet, maar ik zal er wel mee moeten beginnen. Denk ik zo. Ik ben alleen bang dat ik mezelf dan teveel in ga dekken. Zo van, nou jongens, ik ben zenwuachtig, dus als het mis gaat...En zo de schuld van me af te schuiven. Is wel lekker makkelijk en veilig. Voor nu probeer ik perfect te zijn en dat is niet helemaal mogelijk natuurlijk. Ik ben een mens en elk mens maakt fouten. Alleen heb ik de verborgen mening dat iedereen fouten mag maken behalve ik.
Nu ik het terug lees is het best confronterend allemaal. Lastig...

[Ereinion]

Sorry, Sismo 

Pinky het is inderdaad een gevaar dat je jezelf te veel indekt en dan niet zoveel je best meer doet. Voor mijzelf geld dat ik liever op die manier werk, omdat ik niet minder mijn best ga doen als ik dat gezegd heb. Ik ben namelijk gek op complimentjes  . En ik strooi het ook niet overal in het rond, maar vertel het aan weinig mensen. Ik merk dat zeggen dat je spanning hebt al heel veel spanning wegneemt, en vaak gaat het dan nog veel beter ook.

[Stev]

Hé, ik raak in de war van al die splitsingen!  

Bij het oude onderwerp kun je gewoon doorgaan  

Help dit is een lichte openbaring voor mij! Ik realiseer me door jouw verhaal dat ik vooral vroeger eigenlijk niets deed zonder het eerst met met name mijn moeder en soms vriendinnen te bespreken.

Dit dacht ik ook toen ik Pinky's verhaal las. Het was eigenlijk nog erger bij mij. Zelfs toen ik al op mezelf woonde, deed ik niets voordat ik eerst dacht wat mijn moeder ervan zou denken (werd mij verteld, want het was een heel onbewust proces blijkt achteraf)

[Jovi_Hobbes]

Bizar hè om dat opeens van jezelf te ontdekken. Ik wist het eigenlijk wel, maar heb nooit alle touwtjes aan elkaar geknoopt. Nou ja, het heeft zich uiteindelijk "vanzelf" opgelost bij mij. Jippie!

[pinky]

Kijk dat is handig! Als het zich vanzelf oplost! Ik denk dat ik er iets meer voor moet doen, maar hoe dan ook, komt heuw wel weer goed. Ik vind het toch wel weer gaaf om t ehoren dat veel meer van jullie vaak bevestiging zochten. En dan vooral bij mama. Dat heb ik ook wel gedaan, totdat ik erachter kwam dat haar en mijn ideeën heel verschillend waren. Ik ben in vele opzichten hetzelfde als mijn moeder. Veel dezelfde normen en waarden en dezelfde grondinslag. Zij is herstellende van een derpessie. Maar ze laat zich er door anderen gemakkelijk weer mee naartoe slepen. En dat heb ik ook. Ik moet er heel erg voor waken dat ik niet teveel in andermans problemen meega. En mijn moeder is denk ik ook iemand die veel bevestiging nodig heeft. Thuis niet, omdat ze dat allang allemaal wel kan. Maar ik weet niet hoe ze op haar werk was. Ze werkt nu ook niet meer, omdat het teveel stress is voor haar. Maar toch.

Zoals een collega van mij die altijd al haar ellende over mij heen stort, maar nooit echt luistert als ik iets vertel en dan toch tot de conclusie komt dat haar leven zoveel zwaarder is dan het mijne. Nou vind ik sowieso dat je ellende nooit met elkaar kunt vergelijken, maar zulke opmerkingen vind ik altijd erg misplaatst.

dat heb ik ook bij een vriendin van mij. Ze heeft teveel ellende die ze over mij heenstort. Ze zegt vaak zat dat als ik ergens meezit ik het oko moet vertellen, maar ze vergelijkt het dan al snel met haar problemen waar die van mij natuurlijk bi jin het niet valt. Maar dat maakt het probleem voor mij niet minder groot ofzo! Heel iriitant. In elk geval sterkte met je collega. En ik denk dan altijd maar, je probleem is misschien wel groter dan je denkt. Want die vriendin van mij, stoot iedereen door dit gedrag af. Tot het punt dat ik eigenlijk wel kan zeggen dat ik nog de enige ben die ze als echte vriendin ziet. Maar ook ik neem langzaam afstand van haar.

Bij de weg; Ik vind het echt stoer om jullie reacties te lezen en dat het vooranderen ook confronterend werkt. En ik ben blij niet de enige te zijn die hier last van heeft (gehad).

[petra1963]

Zoals een collega van mij die altijd al haar ellende over mij heen stort, maar nooit echt luistert als ik iets vertel en dan toch tot de conclusie komt dat haar leven zoveel zwaarder is dan het mijne. Nou vind ik sowieso dat je ellende nooit met elkaar kunt vergelijken, maar zulke opmerkingen vind ik altijd erg misplaatst.

Die mensen ken ik ook. Heel vermoeiend, lastig en irritant. Het zijn vaak collega's, vrienden zal ik met iemand die zulk gedrag heeft niet snel worden. Ik voel dan vaak veel weerstand, en ontwijk ze wanneer ik kan.   
En ik vind de opmerking van Pinky heel mooi: 'je probleem is groter dan je denkt'..hi..hi..die moet ik onthouden, daar heb ik als gedachte op zo'n moment zelf ook wel wat aan !