mijn levensloop tot nu toe

[X-U]

Ik ben net nieuw en heb eerlijk gezegd nog geen andere verhalen gelezen (op een paar na), maar ik wil hier even mijn verhaal kwijt, want ik zit heel erg met mezelf in de knoop en hoop dat k daar weer kan uitkomen als blijkt dat ik aseksueel zou zijn.

De afgelopen jaren denk ik alleen maar seks, het lijkt soms of het mijn leven overheerst, en niet omdat ik seks lekker vind, maar juist omdat ik geen behoefte heb aan seks. Als ik anderen dan over seks hoor praten (of je kijkt in de media), krijg ik altijd het gevoel dat ik iets heel belangrijks mis. Dat er iets meer moet zijn dan wat er nu is. Ik eis(te) van mezelf dat ik seks leuk zou moeten vinden.

Normaal gesproken ga je je in je puberteit orienteren op seksualiteit en je eigen lichaam ontdekken. Ik heb toen al eigenlijk nooit die behoefte naar ontdekking gehad. Ik weet nog dat ik een keer uitgelachen werd op mijn 13e, omdat ik het verschil tussen bekken en beffen niet wist. Dat heeft toen heel veel indruk op me gemaakt. Ik schaamde me toen voor mezelf, maar toch had ik zoiets van "seks interesseert me niet, dat komt later wel". Maar dat later kwam er niet echt van. Ik ging mezelf niet ontdekken en liet het helemaal langs me heen gaan. Op mijn 16e had ik nog nooit iemand gezoend. Ik had er geen behoefte aan, maar mijn omgeving vond dat ik wel "laat" was en mijn zus en haar vriend vonden dat ik maar een keer moest zoenen en hebben me mee uitgenomen naar het cafe waar zij vaak heen gingen (ik ging zelf ook nooit uit). Ze hebben me gekoppeld aan een van hun vrienden en daar heb ik mee gezoend, maar ik vond het helemaal niet lekker. "Is dit het nou?" vroeg ik me af. Ik romantiseerde intimiteit en seksualiteit altijd, zoals je dat ook in films zag. Die jongen waarmee ik zoende, wilde ik daarna ook niet meer zien.

Van mijn 14e tot mijn 16e heeft mijn moeder een relatie gehad met een man die haar sloeg. Niemand mocht die man, en mijn moeder raakte daardoor ook veel sociale contacten kwijt. Ik snapte niet waarom ze bij hem bleef. Zij beweerde dat ze van hem hield, maar hoe kon je nou van zo iemand houden? (ik begrijp het nu wel beter). Ik sliep boven hun slaapkamer en ze hadden nogal wel eens luidruchtig seks met gekreun en van alles en dat vond ik echt verschrikkelijk. Ik snapte dat ook niet. Waarom seks hebben met iemand die je mishandelt en waardoor het hele huishouden zich rot voelt? Ik haatte mijn moeder en die man daarvoor. Ergens in mijn hoofd heb ik toen gezegd "Ik ga mannen nooit zoveel plezier bezorgen, dat zijn ze niet waard." Een totaal verkeerde instelling natuurlijk, maar dat was toen mijn manier om die frustratie te uiten denk ik.

Ik werd op mijn 16e voor het eerst verliefd en heb 5 maanden iets met een hele lieve jongen gehad. hij had al ervaring met seks, maar hij wilde wel wachten voor me. Toen we in het begin wat kregen, zei ik dat ik niet wilde zoenen, want dat vond ik niet lekker, maar na een aantal weken hebben we toch gezoend. Ik had nog steeds niet zoiets van "wauw, lekker". 1 keer per week sliepen we bij elkaar, en we knuffelden soms een beetje, maar als hij met zijn hand verder naar beneden wilde gaan, stopte ik hem altijd, want dat wilde ik niet. Lichamelijk gebeurde er dus vrij weinig en het was uiteindelijk meer een hechte vriendschap dan een volwaardige relatie. Na 5 maanden stelde ik voor om samen te douchen (ik had hem nog nooit naakt gezien), maar in plaats van een fijne soort intimiteit te voelen, voelde ik me heel erg ongemakkelijk. Daarna hebben we het samen uitgemaakt.

Daarna kreeg ik weer een relatie met een jongen die ook ervaring had en voor hem was het moeilijker dat ik geen seks wilde. We hadden een knipperlicht-relatie en als we even niks hadden, dan had -ie met een ander meisje seks (hoorde ik later). Ik zei altijd dat ik geen seks wilde, omdat ik dat niet leuk vond. Mensen gingen dan aan mijn hoofd zeuren "Maar hoe weet je dan dat je het niet lekker vindt? Je hebt het nog nooit gedaan."

Op mijn 17e (of 18e) ging ik een keer naar feest met het thema "pimps en ho's", en het leek daar net een complete orgie. Het waren vooral meiden en jongens van 15/16 jaar die de hele tijd met elkaar aan het zoenen en betasten waren, wiet rookten, zich totaal klem zuipten. Af en toe ging een stelletje naar boven, en verder lag een meisje half in coma na combinatie wiet+alcohol. Er stond ook een tv aan met porno op. Nou zullen zulke feesten niet echt normaal zijn, maar de meeste mensen die het helemaal niks vinden, zullen hun schouders optrekken en denken "niet mijn ding, laat ze lekker." "Die zijn stom bezig" of zoiets, maar ik voelde me er echt naar bij. K werd bijna misselijk en op tv werd toen iemand gepijpt en ik zat letterlijk te kokhalzen. Ik vond seks echt vies op dat moment. Iedereen deed het maar zomaar en seks was helemaal niet zo speciaal en romantisch zoals ik het me voorstelde. Ik ben weggegaan en heb me zo zwaar rotgevoeld toen.

Op mijn 19e ging ik studeren, en heb ik toen seks gehad om de stomste reden die je maar kan bedenken: ik wilde af zijn van het gezeur dat mensen zeiden "Hoe kan je zeggen dat je seks niet lekker vindt, als je het nooit gehad hebt", dus heb ik toen met een jongen die ik wel leuk vond seks gehad, om tegen mensen te kunnen zeggen "Zie je wel, ik vind het niet leuk." We hebben een maand iets gehad en 2 keer seks gehad. De 3e keer was ik zo gespannen, dat ik helemaal verkrampt was en het niet lukte.

Ik had toen ook besloten dat ik ook niet meer aan "houden van" wilde doen, want als ik iemand dicht toeliet, zorgde het voor problemen.

Ik leerde bij mijn studie een jongen kennen waar ik beste vrienden mee werd. Ik zag hem 4 keer per week en kon met hem over alles praten. Hij werd verliefd op me en dat was het begin van heel veel problemen. Ik dacht dat ik ook mss wel verliefd op hem zou zijn en na een half jaar kregen we iets met elkaar. Het was ook de 1e keer dat ik met iemand zoende en het ook echt lekker vond. Dat vond ik heel vreemd, maar ook speciaal. Hij streelde me ook veel, en dat vond ik ook heel fijn. Maar meer wilde ik nog steeds niet. Ik nam ook geen initiatief om hem te strelen of te knuffelen, dat vond ik minder fijn om te doen. Wat mij betreft bleef het bij lekker op de bank zitten tegen elkaar aan en dan een film kijken. Ik bedacht me dat dat geen liefde was, maar toch vriendschap. Ik wilde me ook nog steeds niet met liefde inlaten, dus ik heb het na 3 weken weer uitgemaakt. Het zou alleen meer nooit meer hetzelfde zijn. Ik dacht echt dat ik een soulmate had gevonden. We wilden allebei bij elkaar zijn, alleen hadden we andere verwachtingen van elkaar wat maanden lang voor veel ellende zorgde. In de zomermaanden, toen ik hem niet zag, kon ik alleen maar aan hem denken. Ik wilde bij hem zijn, ik voelde me zwaar rot zonder hem in de buurt. Zonder hem kan ik niet leven, dacht ik, waardoor ik concludeerde dat ik mss toch wel van hem hield. Ik heb dat verteld en we kregen weer wat, maar na een paar weken voelde ik me daar ook weer rot bij en heb het weer uitgemaakt. Ik heb hem echt zoveel gekwetst. Ik baalde ook zo van mezelf, waarom kon ik nou niet gewoon wat makkelijker zijn. Samen zijn hoort toch fijn te zijn? Seks hoort toch fijn te zijn? Maar ik wilde met helemaal niemand seks.

Als ik lichamelijk met iemand bezig ben, kan ik nooit mijn gedachten erbij houden. Ik ga onbelangrijke dingen denken als "Wat zal ik morgen voor boodschappen doen?". Zo blijft mijn hoofd doorratelen. Als er een gesprek is met meerdere personen, droom ik ook heel makkelijk weg. In mijn hoofd ben ik bijna altijd non-stop aan het denken. Alleen als ik muziek luister, denk ik niet na, dan kan ik in de muziek opgaan en meezingen met de lyrics waardoor ik gedachtes en gevoelens kan wegdrukken. Maar gevoel heeft bij mij nooit echt goed een plaatsje gekregen, de gedachtes hebben altijd de overhand.

Voordat ik ging studeren, dronk ik nooit alcohol omdat ik dat ook niet interessant vond, maar tijdens mijn studie hadden we wel feesten waar ik ook begon met drinken en ik merkte dat als ik dronk, dat ik dan minder nadacht en meer ging voelen. Als ik had gedronken, dan werd ik aanhankelijk tot het vervelende toe. Ik kon mezelf daardoor aardig klem zuipen omdat ik dan wel behoefte kon hebben aan lichamelijk contact. Geen seks, maar aanraking vond ik dan wel goed. Ik vind aanraking over het algemeen niet fijn. Vroeger was dat heel erg, als een vriend (waar ik niet heel close mee ben) me al ergens aanraakte, op mijn rug bijvoorbeeld om een schouderklopje of iets te geven, dan kon ik me daar ongelooflijk rot door voelen. Ik dacht dan paranoia "Wat wilt -ie van me? Blijf van me af!", maar dat zei ik niet.

Op mijn 20e werd ik voor het eerst smoorverliefd. Het type verliefdheid van "Dit is de ware." Ik voelde me zo fijn bij hem. Ik had hem mijn problemen over seks verteld en hij had begrip voor me en was heel lief voor me. Ik vond het heel fijn om met hem te zoenen en intiem te zijn. Bij hem slapen, knuffelen, samen knus op de bank zitten, dat vond ik echt heel fijn. Maar gevoelens van opgewonden raken of zijn, die had ik nog nooit gehad en die had ik nu nog steeds niet. Na een maand hadden we seks, en ik vond het heel fijn. Ik vond het fijn omdat ik zo verliefd op hem was. Van de seks zelf voelde ik lichamelijk geen genot, maar het idee dat we zo dicht bij elkaar waren, vond ik heerlijk. Eigenlijk vond ik seks  fijn op een mentale manier. Dat was in ieder geval een vooruitgang. Ik was ook nog nooit klaargekomen en dacht dat dat nou misschien wel een keer zou kunnen gebeuren, en klaarkomen zou iets heel lekkers moeten zijn, dus ik verlangde er heel erg naar. Ik dacht wel dat er misschien iets mis was met mijn lichaam, dat ik om de een of andere reden niet klaar zou kunnen komen.

Na een aantal maanden was er alleen niks veranderd. Ik had lichamelijk nog steeds geen behoefte aan seks, en begon het daardoor saai te vinden. Ik nam ook geen initiatief meer. Het ging zover dat seks alleen bestond uit penetratie, hop erin en er weer uit. Want ja, wat heb je aan voorspel als je toch niet opgewonden wordt? Mijn vriend deed wel veel research, en zocht veel op over mensen die ook problemen hadden met seks. Op een gegeven moment kregen we het advies om een avond lekker lang film te gaan kijken, vooral niet aan seks te denken, gewoon ontspannen en dan elkaar strelen bij de genitalien. We hebben Lord of the Rings opgezet, veel gedronken, want dan denk ik niet zo na, en wonder boven wonder, na anderhalve film (ongeveer 4 uur) kreeg ik een orgasme. Ik vond het orgasme alleen helemaal niet fijn. Ik had weer ontzettend het gevoel wat ik had toen ik voor het eerst zoende "Is dit het nou?". Was dit nou dat moment supreme waar de hele wereld omdraait? In plaats van dat ik blij was dat ik voor het eerst in mijn leven klaar gekomen was (op mijn 21e), voelde ik me soort van bedrogen. Ik kon dit gevoel niet aan seks koppelen en totaal niet aan liefde. Daarna daalde mijn behoefte aan seks nog veel meer, want waarvoor zou ik seks hebben? Zelfs van het "ultieme" moment kon ik niet genieten. Ik ging me zwaar rot voelen en was een periode zwaar lusteloos en hoewel nooit geconstateerd, depressief, of op het randje ervan. Het is toen uitgegaan.

Daarna heb ik geexperimenteerd met seks. Als ik seks niet aan liefde kon koppelen, misschien dan wel aan lust. Ik heb jongens altijd aantrekkelijk gevonden, dat was het probleem niet. Maar ik vond ik een jongen dan aantrekkelijk om naar te kijken, van naar een mooi lichaam kijken kan ik echt genieten. De bouw van het lichaam is echt iets fascinerends. Ik  fantaseerde ook wel eens over seks met knappe jongens. Als ik dan niet van seks zelf zou kunnen genieten, dan kon ik op zijn minst genieten van hoe een jongen eruitzag, want dan zou de seks ook wel goed zijn, dacht ik.

Ik had een onenightstand met een jongen die in mijn ogen zo goed als perfect was. Ik vond het heerlijk om naar zijn lichaam te kijken, maar toen we uiteindelijk bezig waren, vond ik seks nog steeds niet leuk. Het deed me nog steeds niets.

Ik leerde een andere jongen kennen, waar ik openhartig over al mijn problemen kon praten en na een maand stelden we voor dat hij me "educatief gezien" wilde laten proberen klaarkomen. Ik dacht, waarom niet, ik heb zoveel geprobeerd. Het enige wat hij zou doen, was proberen me laten klaar te komen. Ik hoefde verder niks te doen. Dat vond ik fijn, want zoenen, strelen, pijpen, al die dingen vond ik niet echt interessant en leuk om te doen. Ik sloeg weer heel wat alcohol achterover, ben een concert gaan kijken van van favo-band en die jongen mocht zijn ding doen. Ik kwam klaar. Ik kwam ook veel heftiger klaar dan de 1e keer met mijn vriend. Ik vond het alleen nog steeds niet zo speciaal. Maar als je iets niet kent, dan is het niet altijd meteen leuk, en we hebben het daarna nog een keer geprobeerd, hetzelfde concept, en ik kwam weer klaar, en dit keer was het minder onprettig. Op een bepaalde manier zelfs prettig. Hierbij hadden we verklaard dat ik "gezond" was: ik kon gewoon klaarkomen, en als ik een leuke jongen tegenkwam, dan moest ik met hem gaan experimenteren met seks.

Ik was een tijdje helemaal blij. Misschien dat ik eindelijk wel van seks zou kunnen gaan genieten. Maar al snel merkte ik dat ik toch nog steeds geen behoefte had aan seks, en ik had ook geen behoefte om weer klaar te komen. Ik snakte wel enorm naar liefde. Ik voelde me eenzaam. Met mijn vriend waarvan ik dacht dat het de ware was, had ik bijna een jaar gehad, en ik had weer liefde ervaren.

Ik voelde me eenzaam. Een jaar nadat het uit was, kreeg ik iets met een andere jongen. Ik was weer helemaal verliefd. Ik dacht dat ik nu misschien kon werken aan mijn probleem dat ik seks niet leuk vond. Het duurde wel 2 weken voordat we zoenden, en dat vond ik toen toch weer niet speciaal. Na een maand hadden we seks en dat vond ik weer mentaal fijn, maar lichamelijk niet. Na 3 maanden kwam ik van mijn roze wolk af, en wilde ik ook geen seks meer. Het deed me niks, ik vond mijn vriend lichamelijk ook niet aantrekkelijk en zag seks weer als een noodzakelijk kwaad wat bij een relatie hoort.

We kregen veel botsingen en een maand later was het uit. De liefde was totaal verdwenen.

Dit was 2 weken geleden.


Mijn conclusie tot ik dit forum tegenkwam:
Zonder seks, geen relatie. Zonder relatie, geen liefde. Zonder liefde, eenzaamheid. Eenzaamheid, depressiviteit.
Maar wie weet kan het ook wel anders...

[Ienepien]

Moedig, dat je hier je hele verhaal kwijt wil.
Ik weet even niks te zeggen. Ik moet er over nadenken, maar ik herken wel veel.

[Stev]

Ik wil je in ieder geval een compliment geven, X-U, volgens mij ben je wel iemand die niet zo maar dingen doet alleen omdat anderen dat doen of vinden dat jij het ook zou moeten doen!
Verder herken ik ook heel veel in je verhaal en ik zal er niet omheen draaien, het zou best kunnen dat je aseksueel bent maar hier zegt men altijd: je bent de enige die het kan zeggen!
"Technisch" gezien is blijkbaar alles OK, dat is bij mij ook zo (ik kan ook klaar komen en 1x in tien jaar vind ik het misschien zelfs lekker  ) maar bij aseksualiteit gaat het juist om de behoefte die je hebt (of eigenlijk niet hebt), desinteresse om alles rondom seks, tot het onsmakelijk vinden, niet hoeven te zien etc. etc. En wie zegt dat juist dat abnormaal is en het tegenovergestelde "normaal"?

Lees hier rustig rond en trek nog geen conclusies, het kan zeker wel anders! 

[pinky]

Tsja, ik vind het ook lastig te reageren. Moedig dat je je verhaal hier hebt neergezet en hoe je met alles bent omgegaan. Ik heb dit gevecht al een paar keer eerder hier in andere vormen voorbij zien komen. Ik kan alleen zeggen, meng je hier in de verhalen, lees ze mee en ik denk dat je veel herkent. 

[X-U]

Bedankt voor jullie lieve reacties 
Ik had het gevoel dat ik mijn verhaal hier wel kwijt kon. Het is ook fijn om het van je af te schrijven. Als je het dan zo hebt staan, dan kan je dingen ook makkelijker gaan relativeren, en op een rijtje krijgen, denk ik.

Ik vind het hier echt een mega-interessant forum en hoop zo ook meer over mezelf te weten kunnen komen

[petra1963]

Ja, moedig dat je je verhaal hier zo post.. ik weet ook even niets te zeggen.. Het is allemaal best heftig voor je..

[Ienepien]

Bedankt voor jullie lieve reacties 
Ik had het gevoel dat ik mijn verhaal hier wel kwijt kon. Het is ook fijn om het van je af te schrijven. Als je het dan zo hebt staan, dan kan je dingen ook makkelijker gaan relativeren, en op een rijtje krijgen, denk ik.

Ik vind het hier echt een mega-interessant forum en hoop zo ook meer over mezelf te weten kunnen komen

Inderdaad. Het van je afschrijven kan je al zoveel helpen. 

[myra]

Het klinkt alsof je je thuis zult voelen op ons forum. Veel mensen herkennen elementen uit je verhaal. Welkom!

[petra1963]

Zeker, er zaten zeker herkenbare dingen in ! 

[Jovi_Hobbes]

Bedankt voor je verhaal  X-U, het helpt niet alleen jezelf om het neer te schrijven, maar misschien ook weer anderen die op dit forum komen. JE verhaal is op allerlei punten heel herkenbaar. Als je wat meer leest op dit forum zul je zien dat veel elementen uit je verhaal ook in verhalen van anderen voorkomen. Ik bespeur in je verhaal een beetje dat je aan de ene kant blij bent nu misschien te weten wat er aan de hand is, maar dat je je aan de andere kant afvraagt "maar wat nu?". Ook dat is herkenbaar.
Misschien kan ik je iets beter laten voelen door te zeggen dat aseksualiteit niet per definitie betekent dat je nooit een relatie kunt hebben. Er zijn voorbeelden van mensen die dit wel hebben. Het is alleen wel zo dat het lang niet altijd makkelijk zal zijn. Ideaal is natuurlijk als je een aseksuele partner tegen kunt komen, maar ook relaties met seksuele personen zijn mogelijk, maar daarbij zijn communceren en het sluiten van compromissen van heel groot belang. Nou ja, lees rustig verder en je zult vanzelf al dit soort verhalen tegenkomen.

[Stev]

Ik durfde het eerst niet op te schrijven maar misschien kun je wel blij zijn dat je nog niet samenwoont of getrouwd bent, hetgeen je meestal in de hoop doet dat "alles wel goed komt". Dan zou je misschien nog een groter probleem hebben. Voor mezelf weet ik het nog steeds niet wat erger is: single zijn en de hoop op een vaste relatie min of meer kwijt zijn of een partner hebben en er voortdurend voor moeten knokken dat je relatie stand houdt... 

[Jovi_Hobbes]

Het is allebei niet eenvoudig denk ik 

[X-U]

Ik durfde het eerst niet op te schrijven maar misschien kun je wel blij zijn dat je nog niet samenwoont of getrouwd bent, hetgeen je meestal in de hoop doet dat "alles wel goed komt". Dan zou je misschien nog een groter probleem hebben. Voor mezelf weet ik het nog steeds niet wat erger is: single zijn en de hoop op een vaste relatie min of meer kwijt zijn of een partner hebben en er voortdurend voor moeten knokken dat je relatie stand houdt... 

Ik ken dat idee wel, hopen dat alles wel goed komt. Het is alleen niet het goede uitgangspunt heb ik gemerkt, want het kwam niet goed. Ik dacht altijd, als ik dit en dat doe, dan wordt het beter. En als ik dat dan voor elkaar had, dan voelde het nog niet goed en dacht ik: als ik nu dit en dat anders aanpak, dan wordt het beter. Maar het was weer hetzelfde liedje. Ik moet niet van de toekomst uitgaan, maar van het heden.

Het is net als gelukkig worden of zijn, dat is -volgens mij- geen doel waar je naartoe moet streven, maar iets wat je op een gegeven bent, door de juiste keuzes die je gemaakt heb.

Ik ben in ieder geval nog jong, dus er is nog een hoop dat ik kan uitvinden en ik hoop dat ik de juiste keuzes ga maken in de toekomst.

[Ienepien]

Ik hoop het ook voor je. 

[petra1963]

Ik ook !