ik heb mijn aseksualiteit nog niet geaccepteerd

[X-U]

Zo, ik begin maar even met stukjes  uitdelen, want ik heb weer een lekker lang verhaal getypt. Dus eet smakelijk tijdens het eten .

Begin juli ging het uit met mijn vriend en kwam ik op dit forum terecht. Ik was echt superblij dat ik dit forum gevonden had en ik kon me in heel veel beschrijvingen vinden die met aseksualiteit hebben. Ik heb het zelfs met een paar mensen in mijn omgeving het over aseksualiteit gehad en had het gevoel dat ik mezelf ging accepteren zoals ik ben.

Eind juli kreeg ik een email van mijn ex waarmee het anderhalf jaar geleden uit ging. Ik heb er altijd spijt van gehad dat het uit is gegaan. Als er zulke dingen bestaan als "de grote liefde" en "de ware", dan was die jongen dat voor mij. Ik had dus echt het idee dat het geen toeval was dat hij mailde net nadat het uit ging met die andere jongen. Tijdens mijn laatste relatie had ik nl. veel zitten denken aan hem. Hij had nadat het uitging met ons ook een nieuwe relatie, waardoor ik eigenlijk dacht van: het is echt definitief over.  Maar eind juli gingen we dus een beetje emailen over en een beetje bij te kletsen en toen zei hij dat het uit was met dat andere meisje en toen had ik meteen zoiets van: ...wie weet...misschien...dat we overnieuw kunnen beginnen...
We spraken af om een keertje bij te kletsen en het klikte meteen weer. Ik vertelde hem ook dat ik dacht dat ik aseksueel was en daar reageerde hij niet slecht op. Een paar weken geleden bleef hij na een avondje uit bij me slapen, en het voelde echt zo vertrouwd en fijn, en ook al hou is fysiek niet zo van seks, met hem wil(de) ik echt mentaal verbonden met hem zijn. We hebben toen seks gehad en dat vond ik fijn omdat ik weer bij hem was...ik dacht echt dat het betekende dat we weer overnieuw zouden beginnen, niet dat het meteen weer serieus zou moeten zijn, maar dat er wellicht weer een toekomst voor ons was.
Vorige week bleef hij weer slapen en was ik de dag daarna echt helemaal happy, dus ik stuurde hem een e-card waarin ik zei dat ik het zo fijn vond dat we weer bij elkaar waren. Ik kreeg alleen geen reactie op die e-card, dus ik heb hem een dag later een emailtje gestuurd om te vragen wat hij van mijn kaartje vond (en nog wat andere dingen wat ik me afvroeg). En toen bleek dus dat hij helemaal niet op zoek was naar een relatie en dat onze verwachtingen dus nogal wat uit elkaar liepen.  Hij vond het vooral leuk dat we weer knusse en vertrouwde momentjes hadden, maar hij zocht er niets achter...
Eerst heb ik toen in een email gezegd dat ik dan mijn verwachtingen zou aanpassen, want ik vond het ook knus en vertrouwd, maar later dacht ik dat dat echt superstom was om te doen, want ik wil toch meer, en uiteindelijk raak ik dan gekwetst denk ik. Ik dacht echt...wat we nu doen is toch niet anders dan "seks met je ex" dan? Dus heb ik gezegd dat we maar beter niet meer bij elkaar kunnen slapen.

Ik vind het wel even moeilijk...ik had echt gehoopt dat we weer iets zouden krijgen. Maar laatst zag ik een citaat in de DAG staan: "Don't cry because it's over, smile because it happened", en dat vind ik echt een mooi citaat.
Ik heb er geen spijt van wat ik met mijn ex heb gedaan...want ik voelde me de afgelopen anderhalve maand enorm happy, alleen de uitkomst is dus wat rot.

Waar ik wel van baal is...is dat ik weer met alle man en macht mijn aseksualiteit heb geprobeerd te verdringen. Ik dacht dat ik het geaccepteerd had, maar toen ik weer met mijn ex omging, zat ik weer allemaal dingen te bedenken waardoor ik misschien van mijn aseksualiteit af zou kunnen komen, zodat ik "normaal" met mijn ex weer een relatie zou kunnen opbouwen. Ik ben een beetje met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik mijn aseksualiteit dus toch nog niet accepteer. Dat vind ik wel jammer van mezelf.

Dat wilde ik even kwijt  .

[Ienepien]

Lekkere taart. Ik heb dat stukje chocoladetaart maar genomen. Mocht toch wel?

Maar ik kan je hier niet mee helpen, want ik ben sinds de overgang (bijna) zo ongeveer sexueel geworden.
En sex met je ex? Dat schept bij hem ook weer hoge verwachtingen. Stél, dat het weer een relatie wordt,
dan zegt hij natuurlijk: maar tóen en tóen heb je zonder problemen sex met me gehad........

[Jovi_Hobbes]

Bedankt voor je openhartige verhaal.
Ik denk dat het ook veel makkelijker is om aseksualiteit te accepteren als je geen relatie hebt. Op het moment heb ik er zelf niet zoveel problemen mee, maar als ik opeens verliefd zou worden op een seksueel persoon verandert dat natuurlijk direct.

Een bemoedigende   voor jou.

[X-U]

aan Ienepien: Ik weet niet of het nou echt hoge verwachtingen schept.
Bij hem zat er blijkbaar toch al geen relatie in, dus wat dat betreft, waren er denk ik geen verwachtingen van zijn kant af.

Even iets anders (je hebt het er vast al wel over gehad op het forum), maar hoe kan het eigenlijk dat je sinds de overgang seksueel bent geworden? Is er dan iets aan je lichaam veranderd? Of heb je zelf mentaal een knop omgezet, waardoor het fijn werd? K ben even nieuwsgierig  Vond je dat fijn of was het vooral onwennig?

aan Jovi_Hobbes: Bedankt voor de 
Ook een vraagje: Stel dat je verliefd zou worden, wat zou je dan doen?
Eerst kijken of seks toch wat is? Of toch meteen eerlijk zeggen?

[Ienepien]

Even iets anders (je hebt het er vast al wel over gehad op het forum), maar hoe kan het eigenlijk dat je sinds de overgang seksueel bent geworden? Is er dan iets aan je lichaam veranderd? Of heb je zelf mentaal een knop omgezet, waardoor het fijn werd? K ben even nieuwsgierig  Vond je dat fijn of was het vooral onwennig?

Ik voel me hiermee toch wel verplicht om je één en ander uit te leggen.
Ik ben tot mijn 46e frigide geweest. Het deed me niks, seks, ik voelde ook fysiek niks gebeuren, maar wees het niet af.
Ik heb het dus wél gedaan, maar van mij hoefde het eigenlijk niet. Het plezierde me niet, ik gaf er niks om.
Maar "omdat het zo hoorde" en "rechten en plichten" in het huwelijk enzo, liet ik het gewoon gebeuren.

En sinds het begin van de overgang zijn mijn hormonen op hol geslagen, en ben ik eigenlijk wat dát betreft in de pubertijd gekomen.
En eigenlijk vind ik het een geweldige belevenis, om nu (eindelijk) ook eens te voelen hoe het is om sex lekker te vinden. (en om óók eens een orgasme te beleven)

Misschien klinkt het voor jou een beetje verward, maar als je er nog vragen over hebt, stel ze maar, want daarin ben ik heel eerlijk, en misschien kan ik er iemand wel mee helpen.

En o ja, vond ik het fijn of onwennig? Beide. Ik ben nog steeds verward over dat het allemaal met mij heeft kunnen gebeuren, en probeer nog steeds te achterhalen waaróm het allemaal zo gegaan is, zoals het gegaan is bij mij.

[Sismo]

Accepteren.....ik geloof dat mijn eerste postje daar over ging (ongeveer tweeënhalf jaar geleden) en als ik er eerlijk over ben, accepteer ik het nog steeds niet. Ergens blijft er een stukje hoop dat het toch niet zo is, dat ik kan veranderen...."gewoon" kan zijn.

[Ienepien]

 

[Sismo]

  

[petra1963]

 

[Ereinion]

Ik vind het eigenlijk raar van hem, maar ben wel blij dat je er toch positief op terug kunt kijken.

Accepteren is inderdaad lastig. Ik heb het van mezelf geaccepteerd, maar twijfel toch nog wel eens. En als je hebt meegemaakt wat jij omschrijft kan ik me voorstellen dat je helemaal gaat twijfelen. Ondertussen moet je maar gewoon doen waar jij je prettig bij voelt. 

[Jovi_Hobbes]

Ook een vraagje: Stel dat je verliefd zou worden, wat zou je dan doen?
Eerst kijken of seks toch wat is? Of toch meteen eerlijk zeggen?

Ik denk dat er voor mij geen mogelijkheid is om ongemerkt eens te proberen of het toch wat is. Ik loop al veel eerder tegen barrières op: aanrakingen, zoenen... Dat soort dingen kan ik wel, maar ik heb erg lang nodig om zo vertrouwd met iemand te raken dat ik zoiets toelaat en de gemiddelde "geïnteresseerde" zal toch liever wat sneller te werk gaan.
Eerlijk gezegd denk dat ik niet in staat zou zijn een relatie te hebben met een seksueel persoon. Het idee dat die persoon mij seksueel aantrekkelijk vindt zorgt er al voor dat ik minstens drie passen afstand wil houden. Kortom, ik ben een beetje een hopeloos geval 
Misschien dat iemand anders jouw vraag beter kan beantwoorden.

Accepteren.....ik geloof dat mijn eerste postje daar over ging (ongeveer tweeënhalf jaar geleden) en als ik er eerlijk over ben, accepteer ik het nog steeds niet. Ergens blijft er een stukje hoop dat het toch niet zo is, dat ik kan veranderen...."gewoon" kan zijn.

Ik denk dat de meesten hier wel momenten hebben waarop ze zich heel hard afvragen: waarom ik? waarom kan ik nou niet gewoon zijn?
TEnminste, dat vraag ik me natuurlijk ook wel eens af. Ik probeer dat alleen los te zien van mijn zelfacceptatie. In theorie vind ik dat ik mezelf moet accepteren zoals ik ben, op allerlei gebieden, niet alleen op het gebied van aseksualiteit. Er zijn gewoon dingen die veel meer energie kosten om te veranderen dan om te accepteren en misschien is het dan de gemakzuchtige weg om voor accepteren te kiezen, maar voor sommige dingen is dat uiteindelijk wel de oplossing waar je het gelukkigste mee kunt worden (of misschien zelfs de enige oplossing omdat er niets te veranderen valt).

Dat gezegd hebbende ben ik er wat aseksualiteit betreft nog steeds niet uit of acceptatie (in mijn geval) de beste keuze is. Daar twijfel ik ook wel aan, met name als ik bedenk wat dat voor de toekomst kan betekenen. Wil ik ooit iemand vinden om mijn leven mee te delen? Ja, waarschijnlijk wel. Gaat het me lukken om een aseksueel iemand te vinden om mijn leven mee te delen? Misschien, maar de kans van niet is groter...

MAar als ik mezelf dan de keuze geef tussen aseksuele single of aseksueel in een seksuele relatie, dan weet ik honderd procent zeker dat single zijn mij veel gelukkiger maakt.

[Ienepien]

Héél eerlijk verwoord, Jovi.

[petra1963]

Ik sluit me bij de conclusie van Jovi aan. En voor mij geldt dat niet alleen op sexueel vlak, maar ook breder:  liever single dan in een slecht lopende relatie.. Dat heb ik ervaren, en toen wist ik: dat wil ik noooooooit meer...

[Zanskar]

Gaat het me lukken om een aseksueel iemand te vinden om mijn leven mee te delen? Misschien, maar de kans van niet is groter... MAar als ik mezelf dan de keuze geef tussen aseksuele single of aseksueel in een seksuele relatie, dan weet ik honderd procent zeker dat single zijn mij veel gelukkiger maakt.

Ik snap wel de vraag van Jovi, of het hem gaat lukken om een aseksueel te vinden om zijn leven mee te delen. Ik vraag mij dat de laatste tijd ook vaak af. Ik wil graag een partner om mijn leven mee te delen, maar met een sexuele persoon lijkt het mij zo ingewikkeld, ook uit ervaring. Ik moest continue over mijn grenzen gaan, en mijn partner kwam desondanks in zijn behoeften tekort. Maar ik zou, denk ik, liever een relatie met een seksueel iemand hebben dan single zijn. Gevoelsmatig toch. Rationeel denk ik dat een sexuele relatie weinig toekomst biedt voor mij.

[Jovi_Hobbes]

Iedereen is natuurlijk ook anders en hoe groter de wens om niet alleen te blijven, hoe meer moeite je zult doen om over je eigen grenzen heen te komen. Je moet in ieder geval vooral doen waar je jezelf het beste bij voelt.

Ik sluit me bij de conclusie van Jovi aan. En voor mij geldt dat niet alleen op sexueel vlak, maar ook breder: liever single dan in een slecht lopende relatie.. Dat heb ik ervaren, en toen wist ik: dat wil ik noooooooit meer...

Inderdaad, op het moment zelf was ik natuurlijk erg onglukkig met mijn "negatieve" ervaring op het relationele gebied, maar nu denk ik soms dat het ook goed is geweest om zoiets meegemaakt te hebben. Het heeft mij geleerd dat het zo verschrikkelijk belangrijk is om ervoor te zorgen dat je het een beetje met jezelf kunt vinden en dat je onafhankelijk kunt zijn. Als je dat allebei kunt, hoef je jezelf namelijk niet tekort te doen met een relatie waarin je je eigenlijk doodongelukkig voelt.