en wat met kinderen?

[Thiotric]

Lang getwijfeld voor ik dit topic wou starten, maar het moet eruit...
Morgen gaan we naar een vruchtbaarheidscentrum om te kijken wat de opties zijn ivm een tweede kind. Onze vruchtbaarheid is niet wat het moet zijn, voor ons eerste kind hebben we een viertal jaar moeten "proberen". En nu zijn we weer vier jaar verder, maar we hebben nog steeds maar 1 kind, daarom de vruchtbaarheidskliniek in !
Nu heb ik het daar enorm moeilijk mee, maar het lukt om een of andere reden niet om daarover een constructief gesprek te hebben met Elke.
Het is al een hele tijd dat ik haar zeg dat ik het enorm moeilijk heb met die "verplichte" seksmomenten. Ik voel me echt een soort "dekhengst" of zo ( sorry als dit grof klinkt, heb er geen betere woorden voor.) Klop de hele maand op uw kin, en vanavond moet het dan maar, maar zet er vaart achter, dat het niet te lang duurt. Wel ik voel me iedere keer  heel vies achteraf.
Voor Elke is dit iets totaal onafhankelijk van ons seksleven, dit is voortplanting... ik ben er echt niet gelukkig mee...
Enerzijds moet ik elke maand opnieuw afkomen met :"schat als je zwanger wil worden ga je toch iets moeten doen hoor". En nu wordt ik wel naar een vruchtbaarheidskliniek gestuurd.... Ik vind het zo oneerlijk...
Iemand ervaring?

[Stev]

Oeps, dit doet mij wat....
Laat ik maar vertellen waar jouw gevoel van "dekhengst" mij aan doet denken. In de jaren dat ik nog niet precies wist wat met mij aan de hand kon zijn, stelde ik het moment van "de daad" zo lang mogelijk uit (dit had niets met het wel of niet krijgen van een kind te maken). Dus gingen we vrijen ongeveer op de laatste dag voor mijn menstruatie, ja want anders kon het pas na een week weer en dat wilde ik mijn partner niet "aandoen"... In die zin was het dus ook een "verplicht" moment voor mij. Ik heb altijd geprobeerd daar het positieve van in blijven zien maar in de negen van tien gevallen voelde het alsof ik "verkracht" werd (en dat heeft echt niets met de manier waarop te maken, dat is puur gevoelsmatig). Ik denk dat het ongeveer hetzelfde gevoel moet zijn dat jij ook hebt maar dan in een andere positie (letterlijk en figuurlijk   ) Dat vind ik dus heel erg voor je.
Dat je die kliniek zo oneerlijk vindt, dat kan ik me ook indenken. Ik heb daar dus geen ervaring mee maar waarschijnlijk moet eerst een gesprek plaats vinden? Zouden ook andere dingen ter sprake komen? Dat moet haast wel! Dan kun je daar misschien ook iets positiefs van verwachten? (een klein potje hoop    )

[Thiotric]

Dag Stev !  Ik ga er in elk geval met een open vizier naartoe, maar Elke zal na ons eerste bezoek wel is heel goed moeten praten... Ik ben een beetje ontgoocheld in haar enthousiasme en inzet om ons probleem op te lossen ( of minstens er aan willen werken). En het gaat me eigenlijk verder dan het onevenwicht tussen seks, voortplantingsdrang en ziekenhuizen... Het gaat mij zeker ook om het feit dat een relatie met een aseksueel persoon zwaar is en opoffering vraagt. Als ik nu zie hoeveel energie zij er wil insteken ( ze werd al boos omdat ik haar teveel "push" om hier op het forum is te komen)... Ik heb zo geen vertoruwen in deze relatie, en dat vloekt enorm met een kind bijnemen...  . Iedereen weet dat een kind een relatie eerder belast dan redt. Ik moet mezelf nog meer vastbetonneren in iets wat ik om te beginnen al niet kan aanvaarden, en waar ik van ontdek dat er na jarenlang vragen, klagen en smeken nog steeds evenveel interesse voor is. Elke keer dat ik aandring om er toch is op verder te gaan krijg ik een waslijst met voorwaarden, en stelt zij de spelregels op, krijg ik een hoop verwijten en na twee dagen is alles weer vergeten voor 6 maand. ... Is dit een basis voor een tweede kind? En deze discussie wordt ook dadelijk vertaald in "gij wilt helemaal geen kind meer", waarna ik weer de boerman ben...
erover praten zeggen ze dan.... en als da gepraat niet gewenst is? ( gelukkig heb ik jullie nog  ).
Ondertussen probeer ik elke maand mijn verstand uit te zetten, en te "genieten" van een vrijpartij...
Die laatste dag voor de menstruatie ... daar heb ik ook lang last van gehad. ( een man met menstruatieproblemen !  )
Die potjes hoop zijn een succes, had ik al jaren geleden moeten ontdekken !

[Ereinion]

Ik ben het wel met je eens dat het krijgen van kinderen misschien geen goed idee is als je zo twijfelt over de relatie.
Soms is het moeilijk om over dit soort dingen te praten omdat het je vriendin ook met haar neus op haar onmogelijkheden drukt. Ik kan me indenken dat je dan zo'n gesprek liever zo snel mogelijk afkapt. Maar dat praat het niet goed.

[Jovi_Hobbes]

Dat zijn een hoop moeilijke vragen Thiotric en ik denk niet dat ik je echt goed advies kan geven, behalve dan dat ik denk dat het gezien jouw bericht misschien wel heel verstandig is om eerst een aantal zaken op wat voor manier dan ook aan te pakken voordat je een beslissing neemt over nog een kindje. Het lijkt me dat dat toch iets is waar je niet aan moet beginnen als je grote twijfels hebt.
Ik vind het naar om te lezen hoe zwaar dit voor je is. Kan een   een heel klein beetje helpen?

[pinky]

Hoi thiotric,
ook ik vind het moeilijk om een passende reactie te geven, maar ik zit te denken he, als jullie samen niet kunnen praten omdat het afgekapt wordt, is het dan een idee om het gesprek aan te gaan met een derde onafhankelije persoon erbij? een soort van relatietherapeut ofzo.
Ik ga dan denken wat ik in jouw situatie zou doen. Ik denk dat ik mijn vriend dan heel duidelijk zou maken dat ik moeite heb met de relatie zoals het nu gaat, maar hem niet kwijt wil, omdat ik veel van hem hou. Maar dat dat wel betekent dat er nu iets moet gebeuren. Dan zou ik voorstellen om naar een relatietherapeut te gaan, zodat er niet de grootste ruzies ontstaan en iemand anders het gesprek kan begeleiden, waardoor het niet zo snel/gemakkelijk afgekapt kan worden. Daarbij zou ik dan voorstellen dat we beiden van tevoren een lijstje maken met wat ieder van ons zou willen bespreken. Dat klinkt misschien wat zakelijk, maar dat werkt het beste, denk ik.
Maar zoals ik al zei, dat zou mijn oplossing zijn. Ik hoop dat je er iets mee kan? In elk geval heel veel sterkte met alles. 

[Thiotric]

Er zijn zo van die mensen die aan alles kunnen twijfelen, en veel te lang ook, en jammer genoeg ben ik ook zo iemand. Ik stel mij deze vraag al zoveel jaar, maar uiteindelijk zijn we nog altijd samen, en ik twijfel niet aan de liefde die ik nu voel, ik twijfel of dit ooit onze realtie zal stukmaken. Dat kind willen staat voor mij ook volledig buiten die keuze omdat het een onzinnige keuze is. Als partner van een zeg maar aseksuele vrouw zou ik geen energie in die relatie willen steken als ik niet geloof dat het kan lukken. Maar een "gewoon" huwelijk is al niet gemakkelijk, en seks blijft een lijmmiddel hoor, denk maar aan het bijna spreekwoordelijke "goemaakseks" na een ruzie.
Mocht ik niet meer geloven in deze relatie zou ik nu nooit een kind bijnemen, maar ik ben er wel van overtuigd dat dit soort relaties wel harder knokken is... Maar wat ik eigenlijk wou zeggen is dat ik twijfel aan deze relatie als het probleem niet in zijn waarde erkend wordt.
Het is te lang te weinig besproken gebleven, nu voel ik pas hoeveel slechte emoties zich opgekropt hadden. Als Elke samen met mij hierdoor wil... geef mij nog maar een paar klein mannen bj zenne!
De vraag is wat voor ons de goeie manier zal zijn ( een relatietherapeut was voor Elke niet direct een succes, misschien eens een psycholoog proberen??? ). Gisteren hebben we hierover voor het eerst sinds lang een constructief gesprek gehad. Misschien kan genoeg praten die twijfel wegnemen... proberen waard zou ik zeggen ! ( positief zijn hee  )

[Sismo]

Fijn dat jullie er goed over hebben kunnen praten! Hou het vast!

[Ereinion]

Inderdaad, blijf praten met elkaar.

[elke]

Hallo,

Ik begrijp dat Thiotric gefrustreerd is omdat ik het moeilijk heb over het onderwerp met hem te praten, maar dat komt grotendeels door een schuldgevoel en me ergens niet erbij kunnen neerleggen dat de zin in seks wel ooit zal komen.
Ik heb ondertussen wel al wat tekst doorgenomen op deze site, en ik krijg ook meer zin om te komen lezen. Gisterenaavond was het hier zelfs aflossing aan de computer.
Het doet me wel pijn te lezen wat Thiotric soms over me schrijft, maar dat zorgt wel voor meer communicatie. Ik probeer meer mijn kant van het verhaal ook te brengen.

groetjes, elke

[Ereinion]

  Neem je tijd, Elke. Ik begrijp dat het moeilijk is om hier dingen op te schrijven of de posts van Thiotric te lezen. Maar het maakt vast ook veel duidelijk. Jullie komen er samen vast wel uit!

[Thiotric]

sorry schat.... 

[Jovi_Hobbes]

Hoi Elke, wat fijn dat je toch wat aan dit forum hebt.
Ik denk dat het heel belangrijk is dat het voor jullie beide duidelijk is wat nu precies het probleem is en waar het vandaan komt. Als het bijvoorbeeld inderdaad zo is dat je aseksueel bent, dan is dat iets wat jullie nu beide weten. Natuurlijk moet je dan eerst nog een manier zien te vinden voor jezelf om daarmee om te gaan en het eventueel te accepteren of misschien hulp te zoeken of wat dan ook. Maar als er duidelijkheid is over het probleem wordt er met elkaar over praten misschien langzaamaan ook steeds makkelijker. Ik denk dat het al heel veel kan schelen als jullie al die gevoelens bij elkaar kwijt kunnen. DAt lost het probleem niet direct op, maar dan wordt het wel iets waar jullie samen aan kunnen werken.
Heel veel sterkte aan jullie beide en ik denk dat Ereinion helemaal gelijk heeft! Ik denk ook dat jullie er samen wel uit gaan komen 

[Zonnekind]

Ik zou de seks puur voor de voortplanting even vies vinden als Thiotric. Ik heb bij seks hetzelfde gevoel als Stev, dat ik verkracht wordt. Ik wil niet verkracht worden om kinderen te kunnen hebben... Ik zou mezelf ook super schuldig voelen tegenover Viper als ik nooit seks wil maar voor kindjes mag het dan ineens wel... Ik zou het echt niet kunnen.
Elke, maakt dit het voor jou niet allemaal veel moeilijker? (dit is niet negatief bedoeld, puur uit interesse)

[elke]

Gelukkig voelt seks bij mij niet als verkrachting, behalve als het te lang duurt. Het eigenaardige is dat in de relaties die ik had en heb, de zin in seks er oorspronkelijk wel was. Na een maand of twee wordt dat steeds minder en na pakweg 4 maanden is de zin zo goed als over. Heel soms kan ik nog genieten als we beginnen te vrijen, maar dat duurt jammer genoeg niet zo lang. Voor Thiotric, die elke dag wel zin in seks heeft, is het dus verschrikkelijk moeilijk om iemand in huis te hebben die pakweg 1 keer om de twee maanden zin heeft, en vreemd genoeg toevallig meestal na een heel ernstige ruzie. Kan het psychische het fysische soms overwinnen? Het probleem is, de zin is er totaal niet, maar als we vrijen, kan ik het toch soms fijn vinden. Daarom probeer ik toch af en toe met Thiotric te vrijen, en omdat mijn kinderwens gigagroot is denk ik er(slecht vn mij (en hier voel ik me ook schuldig over)), doen we het wat vaker rond de vruchtbare periode. Tot voor kort (en dat denk ik nog steeds een beetje), dacht ik dat de oorzaak van mijn probleem bij mezelf en soms zelfs bij Thiotric lag ( = ikzelf dus). Misschien moeten we ons probleem anders aanpakken, dan vooral op 'het zal wel beter gaan, de 'goesting' zal wel terugkomen,...'. Soit, ik hoop dat dit al een beetje een antwoord is op je vraag