Dichtbij maar toch weer zo ver weg.

[Hij en Zij]

Hallo beste mensen,

Graag wil ik ons aan jullie voorstellen.
Wij zijn "hij" en "zij", uit privacy overwegingen gebruiken we niet onze echte namen, we zijn hier samen ingelogd en willen graag beiden ons verhaal doen, uiteraard ieder vanuit zijn en haar eigen positie.
Hopelijk kan het ons helpen om het op deze manier te doen, voor jullie wellicht en beetje vreemd, maar wij denken dat het 't beste is.

Als ik (hij dus) iets schrijft zal ik te allen tijde beginnen met: "hij schrijft", zo zal er altijd duidelijkheid zijn wie heeft gereageerd omdat wij wellicht niet altijd samen achter de pc zullen zitten.
We doen ons introductie-verhaal onafhankelijk van elkaar zonder eerst elkaar verhaal te lezen, zodoende kun je uiteraard dubbele zaken tegenkomen, maar misschien ook hele tegenstrijdige.
Echter zo proberen we vanuit persoonlijk positie zoveel mogelijk te vertellen.

Eerst mijn verhaal maar.

Hij schrijft:

Ik ben dus de mannelijke helft en getrouwd met haar, we zijn al 15 bijna 16 jaar samen, toen ik haar leerde kennen was ze net 18, ik ben 5 ½ jaar ouder. We hebben sinds december 2007 een eigen horeca-zaak zonder personeel en werken dus 6 dagen in de week samen. Dat gaat perfect.

Echter wij hebben dus 1 groot probleem, zij kan/wilt geen liefde, genegenheid, knuffel, sex of wat dan ook (meer) geven c.q ontvangen. Eerst zette zij zich er vaak overheen en onderging het, echter nu heeft ze aangegeven dat niet meer te kunnen/willen.
Ze zegt dat het altijd tegen haar gevoel heeft ingedruist.
Ik ben een gezonde vent, met in mij ogen gezonde verlangens en heb dat moeite mee, dat is uiteraard op zijn zachtst uitgedrukt, momenteel loop ik over van emoties en voel ik vanalles, van verdriet tot kwaadheid en alles wat daar maar tussen zit.
Onze relatie is zeker niet altijd makkelijk gelopen, ik ben geen echte prater, heb dat moeten leren echter haat gaat nog steeds niet vanzelf, ik heb een sterke persoonlijkheid en ben over het algemeen vrij direct. Ik heb een redelijk normale jeugd gehad en heb altijd prima gefunctioneerd in de maatschappij.
Zij heeft een zeer moeilijke jeugd gehad, als baby weggehaald bij haar dronken ouders, van kindertehuis naar een pleeggezin waar ze geestelijk, lichamelijk en wellicht ook sexueel mishandeld werd. Op haar 16e liep ze weg en ging weer bij haar biologische moeder wonen. Dat ging nog steeds niet perfect, maar het was iets. Toen ik haar 2 jaar later leerde kennen was het een onzeker, maar ontzettend lief meisje, binnen 2 maanden werd ik smoorverliefd op haar, zij vroeg mij notabene ook nog om de eerste zoen, die ik uiteraard nooit meer vergeten zal.
Wel werd mij vrij snel duidelijk dat ze wat terughoudend was, maar dat is niet raar na zo'n verleden. We hebben een half jaar gewacht met echte sex, ook omdat ik wilde weten als 23 jarige of ik echt van haar hield en dat het niet om de sex ging, in dit sexloze half jaar hebben we zelfs 10 dagen lang bij elkaar in bed geslapen op vakantie en nachtenlang passioneel gezoend tot het weer licht werd, dit nagenoeg zonder alcohol.
Toen wel met elkaar naar bed gingen hebben we ooit een hele dag met elkaar gevreeën vol passie, haar ouders waren toen weg en ik mocht een weekend blijven slapen, het leek wel een droom. Ook dit was volledig zonder alcohol.
Toen wij binnen een jaar gingen samenwonen kwam een droom uit, intimiteit in de ruimste zin des woords ging niet altijd even makkelijk maar het was er.
Zij had echter wel moeite met functioneren in de maatschappij, was erg onzeker en kwam met zichzelf in de knoei. Ze ging in therapie, dit heeft echter niets geholpen, ons moeilijke deel brak aan.
Spontaniteit was ver te zoeken, spontaan een knuffel geven zat er niet (meer) in, echter ze onderging het wel, zo ook sex. De meeste tijd was er wel drank voor nodig, echter we hebben het ook vaak genoeg zonder drank gedaan, ook op andere plaatsen en tijdstippen dan gewoon 's avonds in bed.

Het is lastig om 15 jaar leven even kort op te schrijven, echter onze relaties heeft ups en downs gekend, we hebben normaal nooit ruzie echter als we ruzie hebben is het altijd over sex en intimiteit, daar verschillen we dus. Ik heb een waarschijnlijk normale gezonde behoefte, zij dus niet.

Momenteel heeft ze aangegeven mij niet meer tegemoet te kunnen/willen komen omdat ze er zich ongelukkig en ongemakkelijk bij voelt, dit is voor mij niet te begrijpen.
Ik mag haar hand vasthouden, ik mag naast haar slapen en een arm om haar heen leggen en "that's it".
Dit is nagenoeg onmogelijk. Ik hou van haar met heel mijn hart, ziel en lichaam, ik wil alles kwijtraken behalve haar, echter dit geeft me een ondraaglijk gevoel. Ik die altijd alles weet, bij wie mensen komen om raad en nu, nu zit ik zelf in de knoei.
Mijn vrouw is een mooie vrouw om te zien, een droomfiguurtje en gewoon ontzettend lief, elk moment van de dag kan ik vaak weer verliefd op haar zijn en dat maakt het nu juist zo lastig, al 15 jaar samen geknokt (wellicht niet op de goede manier), dat wil en kan ik voor mijn gevoel niet opgeven, daarvoor hou ik te veel van haar en wil ik haar niet missen.
Daar komt bij dat ik vind dat ook zij dat prettige gevoel mag ervaren van echte liefde en warmte. Het kan zo mooi zijn.

Echter met de laatste stand van zaken weet ik geen raad, ze wil niet meer in therapie omdat ze dan dingen zeggen die ze moet doen en dat werkt dus niet, ik heb aangeboden om samen in therapie te gaan, maar dat lijkt ook geen optie. Ze wilt zichzelf (haar gevoel) niet weer wegcijferen ten bate van "anderen".
Er lijkt geen tussenweg meer, maar ik wil haar niet missen. Een leven zonder liefde-uitingen, knuffels, troost, sex of wat dan ook is voor mij ondenkbaar. Ik heb dat (helaas) wel nodig.

Ik ben er van overtuigd dat zij niet aangeboren asexueel is, maar dat er iets kapot gemaakt is in haar jeugd. Ik heb een aantal malen dat ongelofelijk mooie diamantje in haar gezien, waaraan alles klopt, dat diamantje moet ooit tevoorschijn komen. Het zit er, ik heb het mogen zien en ervaren.

Het meest denk ik nog dat dit een gevolg van een veel groter geheel is, zeker omdat er ook betere momenten zijn geweest, er komt ook nog bij dat ze in de laatste 2 jaar ook nog haar echte ouders verloren heeft. Ze heeft met haar biologische moeder gelukkig het laatste jaar van haar ziekbed nog een goede band op kunnen bouwen.
Helaas heb ik haar niet altijd even goed kunnen helpen bij het verlies van haar vader een jaar later, gewoonweg omdat ik niet wist hoe.

Praten gaat momenteel erg moeilijk, ze stoot me nu voor mijn gevoel volledig af.

Ik kan zo nog uren doorschrijven maar hopelijk begrijpen jullie wat ik bedoel, we hebben echt hulp nodig, samen zien we geen oplossingen meer.

Alsjeblieft help ons.

Mijn verhaal is misschien een beetje onsamenhangend en van één zijde belicht, maar zoals ik al zij, ik ontplof bijna van emoties en weet het even niet meer. Een voor mij onbekend probleem. Ik voel me echt wanhopig, overal zie ik nu gelukkige mensen die elkaar knuffelen en vasthouden, het verscheurd en in de wonden valt continu zout.
En maar proberen te glimlachen en zeggen dat het prima met je gaat als klanten vragen hoe het met ons is.

Hieronder zal zij haar verhaal doen, hopelijk kunnen jullie van deze 2 eigen verhalen een samenhangend geheel maken en ons helpen. We hebben het echt nodig.

Heb je nog vragen of wens je meer informatie? Vraag! We willen graag zo veel mogelijk vertellen om maar verder te kunnen komen.

Ze zit hier naast mij op de bank, een halve meter bij me vandaan.

Dichtbij, maar toch zo ver weg.
-------------------------------------------------------------------------


Hallo allemaal,

Ik ben dus zij, en ik ben hier om mijn verhaal te doen en advies te vragen.
Ik ben een vrouw van 32 jaar heb een lieve man waar ik 16 jaar mee samen ben.
Ik ben opgegroeid in een pleeggezin waar ik 16 jaar zwaar geestelijk en lichaamelijk mishandeld ben.
Ik heb een groot brobleem en weet dan ook echt niet of dat met vroeger te maken heeft of niet, heb het wel altijd de schuld gegeven.
Ben mijn leven lang al in thrapie geweest, heb er zoveel gezien maar niks aan gehad.
Nu mijn probleem, ik houdt absoluut niet van aanrakingen en al helemaal niet van knuffelen en ook geen sex, ik kan het zelf ook niet geven of het nu mannen zijn of vrouwen dat maakt niet uit.
Heb bepaalde relaties gehad en zodra er sex kwam of knuffelen werd ik wel zo ontzettend gespannen en moest ik er echt niks van hebben, kon er niet van genieten had zoiets van blijf uit mijn buurt en blijf van me af.
Heb ook altijd dat gevoel bij vrienden of famillie gehad. Kan ook absoluut geen eigen innegatief nemen.
Ik wist dan ook niet hoe snel ik moest stoppen met een relatie.
Ik ben nu 16 jaar samen met mijn man en ook vanaf het begin heb ik dit probleem gehad.
Ik ben alcohol gaan drinken want misschien lukte me het dan wel, om een beetje te ontspannen en sex te hebben, dat is misschien 2 keer gelukt maar als ik dan s òchtends wakker werd voelde ik me wel zo klote en verdrietig.
Ik heb me in alles mijzelf de schuld gegeven en heb vaak tegen mijn eigen gezegd stel je niet aan sex hoort er nou eenmaal bij en ik mocht niet egoïstische zijn en moest ook aan mijn man denken, dus heb dit over me heen laten komen en gedacht misschien ooit gaat het wel over.
Zoals ik al zei heb ik veel therapieen gehad waarin alle therapieen werd gezegd we kunnen je niet helpen en gaan niet wroeten in het verleden anders kom je er nooit meer uit.
Mijn laatste therapie is hypnotherapie geweest ook met haar heb ik over deze problemen gehad en ik kreeg opdrachten wat ik moest doen en dan zou ik van zelf wel zin krijgen in knuffelen en sex, heb het geprobeerd echt waar maar ik kreeg het echt niet voor elkaar, ik loop al 16 jaar te knokken maar dit doet me zo ontzettend veel verdriet het knuffelen en de sex maken mij dan ook zeer ongelukkig.
Ik weet wat ik voel en het voelt niet goed.
Mijn man heeft daar veel moeite mee en terecht dat snap ik heel goed.
Ik ben dag en nacht gespannen, en als het bedtijd is zit ik al op de bank van ohhhhhhhhhhhh jee, misschien hebben we sex, ik wil niet naar bed.
En als we sex hebben lig ik huilend in bed en schreeuw in mijzelf ik wil niet, ik wil niet.
Ik trek het niet meer en heb er zoveel verdriet van.
Mijn man zoekt liefde, en alles wat daar bij hoort en dat is logische, alleen ik kan het hem niet geven, ik heb echt mijn best gedaan maar ik ga zo tegen mijn gevoel in.
Wat blijft er dan nog over, tja dat is weer therapie, ik zal jullie zeggen daar heb ik geen vertrouwen in want dan krijg je opdrachten die je moet doen en als ik daar nu al aan denk, doet het me intens veel pijn en verdriet omdat het tegen mijn gevoel in gaat.
Ik heb het altijd gedaan voor mijn man,omdat ik hem niet wilde teleurstellen en ja hij is ook maar een mens maar heb mijzelf daar door weg gecijferd en altijd mijn eigen gevoel voor op zij gezet en altijd maar gedacht het hoort er bij zet je eigen er over heen, maar het maakt me zo ongelukkig, en heb zoiets van god luister nou eens naar jezelf en kies daarvoor.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, mijn man wil graag liefde en sex, ik niet, dan zal toch 1 iemand niet gelukkig zijn. Ik houd zielsveel van hem maar dan op mijn eigen manier zonder sex en wat nog meer en dat doet me heel veel pijn naar hem toe, maar voor mijn gevoel heb ik geprobeerd zeveel mogelijk te geven.
We kunnen er wel samen over praten maar hebben daar allebei een hele eigen mening over,die dus absoluut niet samen gaan.
Hoop op wat advies want dit trek ik niet meer.
Alvast bedankt.

[Betty]

Hoi Hij en Zij, welkom 
Voor mij is jullie verhaal heeeeeel erg herkenbaar. M komt uit een "normaal" gezin, ik ben enig kind van twee ouders die chronisch ziek waren en al genoeg aan zichzelf laat staan aan elkaar hadden. Ik ben een belangrijk deel van mijn jeugd opgegroeid in een kindertehuis. Of dit nu allemaal de reden is van mijn aseksualteit betwijfel ik. Ik heb het nu goed, heb veel geleerd, kan zelfstandig- en samenwonen, heb een baan een huis enzovoorts. Hij schrijft: ik heb normale gezonde behoefte. Dat is helemaal waar. Maar als therapie door psycholoog of seksuoloog niet helpt (heeft bij mij ook niet gewerkt) om het libido te versterken dan is dat zo. Een heel laag libido hebben is ook normaal. Ik verbaas me er achteraf nog over dat die hele therapie er alleen op gericht leek om iemand seksueel te krijgen ofzo. En dat gegeven door professionals, personen die toch beter zouden moeten weten volgens mij. Toen mijn leeftijdgenoten in het kindertehuis belangstelling kregen voor seks enzo merkte ik al een totale afwezigheid van die behoefte. Ik vond het maar stom gedoe en voelde er letterlijk niets bij.
Ik vind het nu nog wel moeilijk om jullie tips te geven, ik zal het hele verhaal nog eens goed lezen. Ik hoop in ieder geval dat jullie iets hebben aan dit forum. Ik ben zelf ook nog maar een newbie maar vind het erg plezierig om hier te komen. Ik vind het heel erg moedig dat jullie met z'n tweeen komen. Dat zie ik als een goede openheid naar elkaar toe en die heb je zeker nodig.
Liefs B (sorry dat ik wat kort ben maar maar zoon vraagt aandacht voor zijn domino.... moet ook gebeuiren  ).

[Ienepien]

Welkom Hij en Zij. 

Heel herkenbaar verhaal. Zelfs dat van "eerst wel passie en sex, en later niet meer willen"
Sommige seksuelen vinden dat, alsof je de boel belazerd hebt, en maar een "toneelstukje" hebt gespeeld.
Maar ik weet ook, dat het toch min of meer "echt" kan voelen.
Als je wat ouder wordt, dan ga je er meer over nadenken, en kan het niet goed meer voelen.
Zo is dat bij jullie ook gebeurd. En die -peuten, die graag behandelen, alsof "het" vanzelf wel weer goedkomt, met oefeningen, daar word ik ook verdrietig van. Net of ze gewoonweg niet willen erkennen, dat aseksualiteit zowiezo bestaat.
Ze moeten toch in hun opleiding die kant ook uitgebreid behandelen? Gebeurt vast nog niet.

Ik neem aan, dat jullie geen kinderen hebben? Staat niks over in jullie verhaal.
Maar dat jullie veel van elkaar houden is mij wel duidelijk.
Misschien kunnen jullie (net als meer mensen hier van het forum) elkaar ontdekken door te knuffelen, en er elkaar expliciet in beloven, dat er niks, maar dan ook niks, achteraan komt, wat maar een beetje naar seks "ruikt"?
Als je op die manier kan knuffelen en elkaar lief kan hebben, heb je er weer een intimiteit bij, waar jullie je beide prettig bij kunnen voelen.
Alleen dat "Hij" zich dan moet inhouden, tja, dat moet maar even geleerd worden dan.
Begrijp me goed, ik kan me heel goed voorstellen, dat dat deel ontzettend moeilijk is, maar deze methode brengt jullie weer iets intiemer naar elkaar toe. (Wat naar mijn idee ontzettend hard nodig is).

Het verdere verloop wil ik graag volgen, dus hoop ik, dat jullie hier commentaar op zullen geven.
Kijk maar verder rond hier, waarschijnlijk zullen jullie wel wat hebben aan de ervaringen van andere forumleden.

[Ereinion]

Welkom Hij en Zij! Allebei  ?

Moedig dat jullie hier samen komen. Ik denk dat het voor jullie zelf op deze manier ook veel verduidelijkt! 

Ik begrijp heel goed de twijfels en frustraties van Hij. Ik heb zelf een vriend, dus weet zo ongeveer wat hij meemaakt. (voor zover dat voor een aseksueel te begrijpen is natuurlijk.) Uit jullie verhaal maak ik op dat Zij nog niet zo lang geleden heeft besloten geen intimiteit meer te willen? Ik hoop dat Hij er dan over een tijdje anders over kan denken. Mijn vriend was eerst ook erg geschokt. Hij ontkende dat er iets bestond als aseksualiteit, omdat daarmee alle hoop vervloog dat het op dat vlak tussen ons beter zou worden. (gek genoeg is het toch echt beter geworden nadat we er allebei aan waren gewend en het hadden geaccepteerd.) Later viel met dit labeltje alles op zijn plaats en vonden we manieren om er mee om te gaan.

Tegen Zij wil ik alleen maar zeggen dat ik het knap vind dat ze voor zichzelf durft te kiezen. Als ik haar verhaal lees denk ik dat het goed is als er eens even een stop op dit soort contact is. Zodat Zij de rust kan vinden. Van daaruit is misschien wel weer van alles mogelijk.

Ik wens jullie heel veel sterkte. Ik hoop dat jullie er samen uit gaan komen en dat dit forum kan helpen. Jullie zijn allebei normaal, alleen heel erg verschillend. Het kan verhelderend zijn eens uit te gaan van dat verschil in libido, in plaats van denken dat jullie hetzelfde libido hebben, maar dat er redenen zijn waarom het er bij Zij niet uit komt.

[Brummetje]

Ik ben de aseksueel in mijn relatie. Heb sinds kort een vriend en in het begin deden we het best veel (3 keer per dag) maar sinds een tijdje heb ik er (weer) genoeg van. In mijn vorige relatie precies hetzelfde. Op het laatst deden we het heel sporadisch nog.

En ook nu weet ik niet hoe het verder moet. Hij zegt bij me te blijven ook al zouden we heel weinig seks hebben. Hij is zelf ook niet zo heel seksueel (doet het niet met zichzelf bijv), maar niet aseksueel. En ik weet nog niet of ik het ooit nog wil, of nooit meer, of mss heel sporadisch.

Als ik het doe, doe ik het puur voor de ander. Zelf hoeft het niet. Ik voel er toch niks bij, maar heb er geen afschuw van.
Ik houd wel van knuffelen, niet van zoenen.

Hij en Zij, ik hoop dat jullie een tussenweg vinden die voor beide te acceperen is. Maar onthoud: doe niks tegen je zin in.

[Hij en Zij]

Hij Schrijft:

Graag wil ik iedereen bedanken voor jullie reactie's.

Ik ben blij dat ons verhaal toch enigzins goed is overgekomen, uiteraard heb ik moeite met enkele reactie's omdat ze confronterend zijn, of wij hier helemaal op onze goede plek zijn weet ik (nog) niet.
Zelf heb ik namelijk het idee dat zij niet asexueel is in de zin van zoals het hier omschreven is. Ik denk dat ons intimiteit-probleem een gevolg is van de ontwikkeling die zij heeft gehad vanaf haar jeugd. Daardoor is er erg weinig vertouwen in de mensheid opgebouwd en zijn mensen vooral figuren die je pijn kunnen doen. In haar jeugd kreeg zij alleen een knuffel als er slaag was geweest, dus een negatieve assosiatie is dan natuurlijk snel geboren, als dit maar lang genoeg duurt ontwikkel je naar mijn mening als kind en later volwassene geen "normaal" gevoel. Dit is er zo ingestampt dat het andere voor het gevoel niet bestaat. Het is namelijk niet alleen de sex die haar geen goed gevoel geeft, maar het is intimiteit is de volle zin van het woord (aanrakingen, knuffels, kussen, omhelzingen enz.), het geeft haar een beklemmend gevoel van geen controle hebben en niet meer weg kunnen. Logisch want zo is het haar geleerd. dat sex daarin de 2e stap is, is naar mijn idee een logisch gevolg.

Het rotte gvoel van haar komt geloof ik ook vaak na de sex. Sex zelf kan ze volgens mij (soms) wel van genieten, ze kan vrij makkelijk normaal klaarkomen en dat geeft haar ook een prettig gevoel, helaas overheersen daarna vrij snel weer de andere gedachten.

Dit is kort de reden waarom ik denk dat zij niet gewoon asexueel is.

Ik blijf nadenken hoe ik haar/ons kan helpen, maar het is moeilijk.

Momenteel hebben we het beiden erg moeilijk, ik wil haar juist nu zo graag knuffelen, vasthouden, troosten..., maar ook getroost worden, ik heb ontzettemde dorst, het water staat binnen handbereik, ik ruik het zelfs, maar ik mag er niet aankomen, juist daardoor wordt het verlangen alleen maar sterker en sterker.
Ik weet ook niet goed wat ik wel of niet kan/mag doen, voorheen gaf ik haar graag een spontane omhelzing, gewoon omdat ik het prettig vind en dat op haar wilde overbrengen, nu durf ik dat niet meer.
Gisterenavond zijn we gaan slapen, voor het eerst hadden wij weer een redelijk normale dag gehad met elkaar, veel moeilijke momenten, maar het ging. Ze kwam heerlijk tegen mijn rug aanliggen en ik kon haar hand vasthouden voor mijn borst. Het voelde ontzetten goed en warm. Maar tegelijkertijd doet het ook zeer, mijn verlangen komt dan uiteraard opzetten, niet alleen naar sex maar ook naar die ene innige omhelzing. Verdrietig en blij tegelijk. Moeilijk om te voelen, maar ook moeilijk om te beschrijven. je gevoel kun je namelijk naar mijn mening nooit helemaal bij iemand overbrengen. Al ben je in dezelfde situatie, al denk je het te weten, gevoel is iets persoonlijks en geheel uniek voor jouwzelf. Iemand zal nooit 100% zeker weten wat een ander voelt.

Praten blijft lastig voor ons beiden. Vandaar ook de keuze om samen op dit forum te komen, onze afzonderlijke reactie's kunnen ook een soort "praten" zijn tussen ons.

Gr. Hij.

[Ienepien]

Ik denk, dat dat voor beiden een goede keuze is geweest.
Wat je als laatste schrijft, kan inderdaad al een heel stuk "op weg helpen".
Bij mij heeft het ook heel goed gewerkt, om dingen op te schrijven. Praten is (vooral in het begin) zó moeilijk.
En omdat Zij hier ook meeleest, weet ze dan ook precies hoe en wat jij denkt.
Bovenden wil ik je nog even een aanmoedigings- geven, want ik vind, dat je het fantastisch kan verwoorden.

[Ereinion]

Sex zelf kan ze volgens mij (soms) wel van genieten, ze kan vrij makkelijk normaal klaarkomen en dat geeft haar ook een prettig gevoel, helaas overheersen daarna vrij snel weer de andere gedachten.

Dit is kort de reden waarom ik denk dat zij niet gewoon asexueel is.

Zo kan ik mezelf ook omschrijven. Ik zie mezelf natuurlijk wel als aseksueel.


Hmm, ik begrijp je twijfels. Maar brengt dat verandering in de zaak? Het blijft een feit dat zij seks niet ziet zitten en aangeeft dat ook niet meer te willen omdat ze te lang niet haar eigen gevoel heeft gevolgd. Dus of ze nu aseksueel is, of dat het bij haar een reden heeft. Het verschil tussen jullie blijft. Je kunt wel op zoek gaan naar een oorzaak, maar misschien is die niet zo gemakkelijk aan te wijzen. Zij geeft zelf al aan dat therapie ook te veel kan oprakelen.
Zo lang je naar een oorzaak blijft zoeken, is er altijd het gevoel dat iemand de 'schuld' heeft of niet 'normaal' is. Dat werkt niet. Misschien kun je je energie beter richten op wat nog mogelijk is. En zoals iemand in een ander onderwerp zei: is dat wat mogelijk is acceptabel voor jullie?

[Jovi_Hobbes]

Dat lijkt mij een heel goede tip. Ik denk dat jullie echt van voren af aan moeten beginnen. De oorzaak maakt op dit moment niet zoveel uit. Als er een duidelijke oorzaak is, dan is die blijkbaar niet eenvoudig op te lossen aangezien 16 jaar therapie niet heeft geholpen. Ik denk dat het belangrijk is om een manier te vinden om om te gaan met de situatie zoals die nu is. Pas als dat lukt kunnen jullie verder werken.

[Hij en Zij]

Hij schtijft:

Helaas het is voorbij.

Zij kan/wil er niet meer aan werken, ze kiest nu volledig voor haar eigen gevoel, haar goed recht natuurlijk.

Aangezien ze mij volledig geen lichamelijke genegenheid meer kan geven en geen compromies kan sluiten, geen kracht meer heeft om er ook maar iets aan te doen, moeten we helaas concluderen dat onze man/vrouw relatie ophoud.

Ik kan niet leven als man/vrouw zonder enige knuffel, spontane kus, hand  door mijn haar of wat dan ook. Het verst gaan we door hand in hand te lopen. Ik kan het proberen, zou het ook willen, maar ik weet dat het niet kan, ik ben een mens met behoeftes en kan niet omgaan met een dergelijke situatie. Waarschijnlijk voelt zij ongeveer hetzelfde maar dan van de andere kant.

Ik probeer haar te begrijpen maar dat lukt niet, helaas.

Bedankt voor jullie ontvangst en adviezen.

[Ereinion]

Hè bah. Wat vervelend om te horen. Ik hoop dat het jullie allebei goed gaat en misschien toch nog een manier vinden om er samen voor te vechten. 

[Ienepien]

Jeetje, dat is naar om te horen.
Het lijkt wel, of zij zich niet wil verdiepen in dit forum, en er de kop voor in het zand steekt.

Misschien hebben jullie samen wel een rustperiode nodig, omdat dit allemaal op jullie af is gekomen, en je er nu pas serieus over nadenkt.
Laat het even op zijn beloop, en dat komt het (misschien) allemaal nog wel goed.

[Gabrielle]

Erg jammer! 

Maar voorlopig misschien wel de beste oplossing. Het is al heel wat dat jullie beiden voor jezelf kunnen uitmaken dat het met/zonder seks niet verder kan.
Hopelijk kunnen jullie wel samen de horecazaak blijven runnen.

[hij/zij]

Zij schrijft,

Ik heb me wel degelijk in dit forum verdiept en de dingen en berichten tot me door laten dringen.
Het is de laatste tijd zo erg geworden dat we niet meer normaal met elkaar konden praten, en de dingen die ik zei wilden bij mijn man niet doordringen.
Elkekeer als we het er over hadden kregen we fikse ruzie.
Mijn man is er van overtuigd dat ik het knuffelen en de sex in me heb zitten en daar ook van kan genieten, zo voelt hij dat, zo denkt hij dat, en zo beleefd hij het.
Ik dus niet, en wat ik ook zei dat maakte niet uit, hij blijft het van zijn kant bekijken.
Ik heb alles gevolgd wat hier geschreven werd, maar ik had het gevoel wat maakt het voor mij nog uit om mijn gevoel hier neer te zetten als mijn man toch zijn eigen mening blijft houden.
Ben al weken zwaar geestelijk en lichamelijk kapot, ook omdat het diepe verdriet van het overlijden van mijn ouders aanwezig is,en ben nu op een punt gekomen dat ik op ben, ik kan niet eens meer vatzoendelijk denken.
Dit is niet zomaar iets van de laatste tijd wat ik niet kan geven dat heb ik mijn hele leven al.
Ik heb in die 16 jaar 4 maal weg willen gaan om juist dit probleem.
We kunnen het kei goed vinden samen maar als we ruzie krijgen dan gaat het altijd daarover.
Die 4 keer heeft mijn man me elke keer weten over te halen omdat hij wist dat het in me zou zitten, elke keer weer heb ik geprobeerd uit te leggen dat het niet zo was en elke keer ging ik dan toch in therapie omdat ik dacht misschien gaat het wel over en komt het wel goed.
18 jaar lang zit ik al met al dat verdriet dat vechten om iets wat ik echt niet kan. Heb het 16 jaar lang geprobeerd.
Ik wil dat dat verdriet eens een keer op houd, genoeg is genoeg, hoe lang moet ik daar dan nog tegen vechten of in therapie gaan, tot ik tachtig ben, nou nee.
Ik ben wie ik ben en ik wil niet blijven veranderen voor andere mensen.
Heb zo het gevoel hier niet in begrepen te worden en van mijn man kan ik dat begrijpen maar dat maakt het wel heel moeilijk.
Ik kan en mag hier niet mee doorgaan, ik hou mezelf voor de gek en word er doodongelukkig van maar ook naar mijn man kan dat niet, We hebben er allebei niks aan.
Mijn man vroeg om een tussen weg, en zei we kunnen eens kijken hoe we het knuffelen wel fijn kunnen maken, dat gaat helaas niet want ik moet niks van dat knuffelen hebben en heb dat 16 jaar geprobeerd net zo als de sex.
Moet ik dan maar weer zeggen van ok we proberen het terwijl het me al verscheurt van verdriet als ik er aan denk,om het alleen al te moeten doen.
Ik kan het gewoon niet, en ik kan blijven proberen en blijven knokken terwijl ik weet hoe het zit.
Om dag en nacht gespannen te moeten zijn en elke dag angst te moeten hebben van ohhh jee hebben we vanavond sex ,en al dat verdriet, moet ik dat mezelf aan doen.
Dat heb ik 16 jaar gedaan en ik kan niet meer.
Het kwetst mij ontzetten omdat ik mijn man kwets omdat ik hem niet kan geven wat hij nodig heeft.
Ik heb het geprobeerd, en ik weet wat ik voel en ik weet wat er door me heen gaat, en dat wil en kan ik niet meer.

gr zij

[Ienepien]

Lieve Ingeborg, ik had je hier al vaker gezien.
Maar dat jij de "zij" was van hij en zij, dat wist ik niet.
Ik voel helemaal met je mee, en eigenlijk voel ik me schuldig nu, omdat ik dat knuffelen had aangeraden aan "hij".
Dat het daarom nu helemaal fout is, daarvan moet ik ook een beetje 

Ik denk trouwens, dat hij het heel erg goed met je meent, alleen moet het nog even tot hem doordringen, hoe jij je voelt, en wat je denkt. En dat het menens is.

Het enige wat me nog rest is hopen, dat het ooit nog goed komt, en dat hij kan accepteren hoe een aseksueel voelt en denkt.
Begrip voor beiden is de sleutel tot de oplossing.