Dichtbij maar toch weer zo ver weg.

[hij/zij]

Het maakt uit over dat knuffelen.

Ik weet heel zeker dat hij het goed meent, het doet hem zeer en dat snap ik heel goed.
En al dat verdriet wat hij nu heeft doet mijn zo^n verdriet, ik voel me nu een heel slecht mens, maar ik heb het geprobeerd, en ik kan niet meer, ik moet realistische zijn.
Hij is nu gelukkig even een paar nachtjes bij een hele goeie vriendin en kan even met iemand praten dat doet me dan wel weer goed.
Maar dat klote gevoel en al dat verdriet wat ik nu voel doet zo zeer, juist omdat het hem zo zeer doet.
Ik hou met heel mijn hart van hem echt maar dat geen kan ik hem niet geven.

gr zij

[Sismo]

 Ik herken me ontzettend in je verhaal, al is de periode waarin ik me zo voelde een stuk korter geweest. Ik voelde me ook ontzettend schuldig toen ik niet meer verder wilde en hij huilend tegenover me zat. Maar ik kon ook niet anders. Ik leef met je mee....

[Ienepien]

Maar als hij hier al wat gelezen heeft, dan moet hij toch weten, of kunnen lezen, hoe het in het algemeen wordt beleefd?
Dan moet het toch tot hij doordringen, wat het inhoud om een partner te hebben, die aseksueel is?

[Hij en Zij]

Hij schrijft:

Sorry maar ik vind de laatste 2 reacties erg kort door de bocht.

Eva,
Ik heb geen standpunt wat ik ingenomen heb, ik heb nooit gezegd tegen haar: Het is of dit, of dat en zo niet dan.......
Zo ligt de situatie niet, geloven, begrijpen en aanvaarden heb je waarschijnlijk wel gelijk in, vergeet niet dat wij al 16 jaar bij elkaar zijn en al een heel leven opgebouwd hebben.
Onze intieme relatie is zeker altijd al wat moeizamer gelopen en zij heeft zeer zeker situatie gehad waarin zij zich (achteraf) zeer onprettig heeft gevoeld. Echter ik weet dat er ook prettige momenten zijn geweest, dat vertelde ze me dan spontaan achteraf. De laatste keer is ongeveer een jaar geleden toen we hier pas woonde, we waren samen in bad geweest, daarna vertelde ze mij dat ze zich al lang niet meer zo ontspannen had gevoeld en dat het erg prettig was.
Door dat soort reacties heb ik inderdaad moeite met het geloven, begrijpen en aanvaarden. Uiteraard zijn er meerdere van dat soort momenten geweest, echter ik zeg niet dat ze de overhand hadden. Haar onprettige gevoel heeft meestal de boventoon. Ik weet nog wel dat als ik overdag werken ging dat ze me 's aonds vertelde dat ze echt de hele dag op me had gewacht en dat ze mij gemist had. Ze had zich voorgenomen dat als ik thuis zou komen dat ze me zou omhelzen en lekker zou knuffelen. Echter als ik dan thuis kwam keer ze een bepaalde angst en sloeg ze helemaal dicht, ze wilde wel maar kon het niet.
Ik kan natuurlijk honderden prettige en minder prettige situaties opnoemen, maar daar gaat het niet om.
Het lijkt mij duidelijk wat ik bedoel.

Ienepien,
Rekening houdend met bovenstaande, hoe kun je van dan verwachten dat ik weet wat het inhoud om een partner te hebben die aseksueel is? De diagnose is snel gesteld dat ze dus aseksueel is.
Daarnaast heb je waarschijnlijk gradaties van hier tot Tokyo en zit ook ikzelf met mijn gevoelens in de knoei.
Verder denk ik dat er geen "algemeen beleven" is. Elk mens, elk gevoel, elk denken, elke beleving is anders. Omdat je tot een groepje behoort of zou behoren, betekend niet dat alles hetzelfde is.


Ik ben er zeker niet op uit om mijn relatie te beëindigen, als er voor mij een pilletje bestond om mijn gevoelens weg te nemen zou ik die nemen.
16 jaar gooi je niet zomaar even weg, zeker niet als je van elkaar weet dat je tot het einde van de wereld van elkaar houd.
Ik blijf hopen dat we een oplossing kunnen vinden, ik zie hem nog niet, maar wellicht is ie er wel ergens.

[Ienepien]

Hij schrijft:

Ienepien,
Rekening houdend met bovenstaande, hoe kun je van dan verwachten dat ik weet wat het inhoud om een partner te hebben die aseksueel is? De diagnose is snel gesteld dat ze dus aseksueel is.
Daarnaast heb je waarschijnlijk gradaties van hier tot Tokyo en zit ook ikzelf met mijn gevoelens in de knoei.
Verder denk ik dat er geen "algemeen beleven" is. Elk mens, elk gevoel, elk denken, elke beleving is anders. Omdat je tot een groepje behoort of zou behoren, betekend niet dat alles hetzelfde is.


Ik ben er zeker niet op uit om mijn relatie te beëindigen, als er voor mij een pilletje bestond om mijn gevoelens weg te nemen zou ik die nemen.
16 jaar gooi je niet zomaar even weg, zeker niet als je van elkaar weet dat je tot het einde van de wereld van elkaar houd.
Ik blijf hopen dat we een oplossing kunnen vinden, ik zie hem nog niet, maar wellicht is ie er wel ergens.

Ik vind, dat je hier zeker gelijk in hebt. Iedereen beleeft het anders, en zelfs ieder moment, iedere dag kan je er anders naar kijken. Je eigen humeur, de toenadering, alles heeft invloed op hoe iemand reageert. Maar dat geld (denk ik) ook voor seksuelen.
Dan moet ook "alles" goed voelen, om samen intieme dingen te kunnen doen.

Ik weet, dat ik vaak mezelf wegcijferde, omdat mijn partner het graag wilde.
Sinds ik op een leeftijd ben gekomen, dat ik veel over dingen na ga denken, kom ik ook meer voor mezelf op, en merk ik aan mijn man, dat als ik "nee, nu niet", zeg, hij er wel degelijk begrip voor heeft, en dat het "dan echt niet hoeft, omdat hij het zo graag wil".
Maar dat begrip naar elkaar, is zo belangrijk, en vooral het "jezelf" kunnen zijn in een relatie, en niet altijd maar "toneelstukjes spelen" zoals ik jaren heb gedaan.

[Hij en Zij]

Hij schrijft:

Dank je voor deze positieve reactie.

Jij noemt het begrip, ik noem het liever respect.

En dat heb ik.
Nooit, maar dan ook nooit, zal ik haar dwingen of heb ik haar ooit gedwongen.

[Ienepien]

Ik denk eigenlijk, dat "zij" met jou een hele goede partner had, met begrip, respect (ja, je hebt gelijk, maar is toch even iets anders)
en het gevoel op de juiste plaats.
Een andere partner zoeken met eenzelfde instelling zal ze niet gauw vinden.
Daar gáát het helemaal niet om, maar "zij" schreef, dat jullie voor proef eventjes uit elkaar zijn.
Als zij dat in haar achterhoofd houdt, moet ze jou toch weer snel in haar armen kunnen sluiten?
Alleen moeten jullie vooral veel praten, en elkaar vertellen, wat je wel en niet wilt.
Dan ben ik er van overtuigd, dat het (weer) goed kan komen.
Veel sterkte en liefde gewenst. Ga ervoor!

(en misschien verwoord ik bepaalde dingen niet helemaal goed, ik hoop, dat je begrijpt wat ik bedoel)

[Betty]

Wow, heftige reacties allemaal. Het zit gecompliceerd in elkaar... Ik lees: het is voorbij. Moet ik daaruit begrijpen dat jullie inderdaad geen paar meer zijn? Erg verdrietig om te horen.  . Begrip, aanvaarding, acceptatie. Wat een woorden zijn het eigenlijlk. Wanneer begrijp je nu iets of weet je zeker dat je iets geaccepteerd hebt? Ik weet het zelf vaak ook niet. Hoe gaan jullie nu verder? Ik heb het idee dat jullie beiden erg verdrietig zijn. Ik lees in de woorden van zowel hij als zij dat er een groot gat zit tussen jullie grenzen. Zij kan absoluut geen aanrakingen verdragen en Hij kan niet leven zonder aanrakingen. En toch als ik alle woorden lees bekruipt mij het gevoel dat jullie nog deuren op een kier willen houden. Ik hoop dat jullie weer naar de toekomst kunnen gaan kijken.
Liefs B. Mocht ik iets gezegd hebben wat kwetsend is, of op z'n minst jullie begrip niet kan hebben dan zeg het gerust. Ik ben meestal niet geneigd om me bij voorbaat te verontschuldigen maar ik vind het zo'n complex verhaal. Mede omdat jullie aangeven dat het verdriet heel diep zit. Dan verwacht ik ook niet van mezelf dat ik jullie goed begrijp.

[petra1963]

Eva schreef : < Ik heb dikwijls het gevoel bij dit forum, dat als mensen hier terecht komen - het signaal wordt gestuurd van ... jezelf aanvaarden, je bent wie je bent, er zijn er nog, er zijn geen oorzaken/redenen e.d. , het is gewoon zo, leg je er bij neer. Mijn excuses aan alle asexuele forumgebruikers die ik nu voor de borst stoot maar het is een gevoel (daarom geen waarheid). >

Even een kritische reactie: 'Het' signaal van dit forum berstaat niet.

Maar wat Eva beschrijft is wel een deel van de boodschappen die veel op dit forum voorkomen. En met reden. Respect voor elkaars grenzen is in ieder geval een voorwaarde om met elkaar verder te kunnen. En om als persoon ( sexueel en asexueel) je eigen lichaam en gevoel te kunnen aanvaarden. Vervolgens kun je aslsnog besluiten om er tegen te vechten. Wat legitiem is. 
Aan de andere kant: bij koppels is de boodschap op dit forum minstens net zo vaak 'blijf met elkaar praten, blijf met elkaar communiceren'. Juist omdat het emotioneel zo heftig is, juist omdat sex / intimiteit/ nabijheid zoveel heftige gevoelens oproept bij beide partners. En er ook met enige regelmaat sprake is van een relatie waarin de ene partner wel wil/ kan communiceren over dit onderwerp, en de andere niet.. Heel pijnlijk en verdrietig allemaal..

De deelnemers aan dit forum hebben geen illusie of ambitie dat zij de 'waarheid' verkondigen. Ik ook niet. Wat ik in de loop der jaren merk, is dat sexuele partners terecht aandacht vragen voor hun kant van het verhaal. En dan vaak ook het gevoel hebben dat de asexuele deelnemers wellicht te snel, te gemakkelijk of te vaak de boodschap uitzenden om de asexualiteit te aanvaarden.

We hebben er op dit forum al wel vaker een discussie over gevoerd.. Want het is en blijft wel vanuit de opzet een forum van en voor asexuelen. Dat is zo, en dat willen we ook wel graag zo houden. Daar is volgens mij breed consensus over hier.

Daarnaast proberen we ook uit te stralen dat het juist heel positief is als een koppel bij elkaar kan blijven, ondanks ( grote) verschillen in beleving van sexualiteit/initimiteit etc. Maar dat het vaak een hele strijd is. Die ook niet zomaar op te lossen is... tot verdriet van de meest direct betrokkenen, vaak.

Dus mijn beeld is van een ijle balans.. Dat we als forum van/ voor asexuelen juist open blijven staan voor koppels en sexuele partners omdat dit ook een van de zeer weinige plekken is waar mensen ( sexueel en asexueel) vaak- na jaren ploeteren- hun verhaal kwijt kunnen. En dan - min of meer- begrepen worden. Dat vind ik een heel mooie kant van dit forum.

Dat niemand hier de problemen waar mede forumleden tegenaan lopen is verdrietig, pijnlijk etc. Maar dat is niet alleen eigen aan een forum als dit. Het is ook eigen aan het leven zelf. Hoe graag je ( bijv als ouder van een kind, of als partner) de problemen op zou willen lossen van degene van wie je houdt.. Dat kan niet altijd, lang niet altijd.

Gerard van Maasakkers heeft daar een keer een liedje over gemaakt:

Marieke, Marieke, veur jou is di lieke, Marieke, Marieke, di lieke veur jou..
Ik gaaf oe zo gerre de zon in oew leve, de beum en de vruchte, de zuiverste luchte..   


Goed, genoeg gepreekt voor vandaag !
 

[Jan]

Ik heb dit topic gelezen en het valt mij op dat ik niet veel lees over communicatie op gevoelsniveau. Peter haalde dat in zijn reactie wel aan.
Ik vind het voor mijn gevoel vreemd dat een relatie 16 jaar loopt en dat er in die jaren een heel goede verhouding is opgebouwd en nu valt of staat die hele investering met als ernstig onderwerp: Seks.
Ondanks de uitgebreide beschrijvingen mis ik iergens ets.

Ik lees van beiden heel begripvolle en positieve stukken, maar ik kan dit nu heftige conflict niet plaatsen, zeker doordat de relatie al 16 jaar loopt.

Een relatie draait 16 jaar prima, seks is een punt, duidelijk!
Dan komen jullie na 16 jaar ineens op dit forum én dan met een klein aantal berichten komen tot strakke conclusies die ineens zeggen dat het over is.

Aan één kant een erg open verslaggeving, aan de andere kant mis ik iets.

[Ienepien]

Ik ook, ik vond het ook al een beetje raar.
Worden ze nu ineens geconfronteerd met de term "aseksualiteit" en komen dus tot de conclusie, dat er geen verbetering, of geen oplossing meer mogelijk is, en beëindigen daarom "dus" maar de relatie?
Beetje vreemd, inderdaad.

[Hij en Zij]

Worden ze nu ineens geconfronteerd met de term "aseksualiteit" en komen dus tot de conclusie, dat er geen verbetering, of geen oplossing meer mogelijk is, en beëindigen daarom "dus" maar de relatie?

Hij schrijft:

Ik denk dat je de spijker precies op zijn kop slaat. (artikel weekblad "Vriendin" van kort geleden).

Sorry voor de korte reactie.

[Ienepien]

Auwww. Ik wil niet iemand zomaar pijn doen.

Maar lees nog eens rond, en kijk nog eens hoe anderen het doen, een relatie in stand houden.
Het zou toch jammer zijn, als je 16 jaar, en houden van, zomaar "weggooit"?

[petra1963]

Ik vermoed dat er al veel, heel veel aan vooraf is gegaan. Dat we hier op dit forum maar een heel klein stukje meekrijgen van wat er speelt en gespeeld heeft. Dat is geen kritiek, slechts een constatering.

[pinky]

@ zij: Ik heb pas het boek gelezen van Tatjana Simic 'Jij!'

zie---> http://www.bol.com/nl/p/boeken/jij/1001004002499482/index.html

Dat heeft bij mij veel losgemaakt. Daarin praat ze over haar verleden met haar vader die haar mishandelde en het gevecht dat zij met haar zus en moeder heeft gevoerd. Een voor mij heel emotioneel verhaal. Ik ben nooit mishandelt door mijn ouders, heb een bijna voorbeeldige jeugd gehad. Maar ik heb nooit mezelf kunnen zijn, omdat ik te gevoelig ben voor mijn omgeving. Met een depressieve moeder en als pispaaltje in de klas, heb ik geleerd om de kern van mijn wezen te beschermen tegen buitenaf. Ik voel me als een soort Matroesjka poppetje. Je weet wel, die russische poppetjes die als je hem uit elkaar haalt dat er een kleinere inzet en dan weer en weer etc.

Maar wie ik nou echt ben, durf en wil ik nog aan niemand laten zien. Ik heb een poppetje gecreeërd voor elke situatie die ik in mijn leven tegenkom. Een poppetje voor mijn ouders, eentje voor mijn vriend, eentje voor op school, eentje voor op het werk etc. Maar nooit ben ik mezelf. En dat doet pijn. Ik heb daaraan een eetverslaving overgehouden. Ik eet teveel, ben te dik en dat is het zichtbare gedeelte van zo'n poppetje. Het verstopt mijn kern erg goed.

Het nadeel van die poppetjes is dat ze allerlei dingen doen die ik in wezen niet wil doen. Ik heb alleen geleerd dat te doen, om te overleven! En als ik me baseer op de postjes van jullie hier, dan heb jij geleerd dat intimiteit, knuffelen, sex iets slechts is. Misschien wil je het in wezen wel, maar het staat je tegen. Want vroeger kreeg je alleen een knuffel om iets goed te maken. Dus voelt sex voor jou wellicht als goedmakertje en voel je je na de sex of de knuffel rot en slecht, omdat je weet (het is tenslotte in je poppetje ingeprogrameerd) dat je iets slechts hebt gedaan. Des te frustrerender om dan niet te weten wat het slechte dan is. Het enige wat je tenslotte echt hebt gedaan, is de ander intiem met jou laten zijn. Dus ben je dat als het slechte gaan zien.

Ik wil hier niet mee zeggen dat je fout bent. Sterker nog, ik denk zelfs dat je eindelijk op de goede weg bent door te zien wat je wel en niet wilt en daarvoor op te komen. Ik denk alleen dat de volgende stap is om te achterhalen waarom je die angst en afkeer hebt voor intimiteit. Misschien is het inderdaad gewoon aangeboren, maar wellicht komt het ook door je verleden. Ik weet het niet en kan daar ook geen oordeel over hebben.

Het is net als mijn overgwicht. Mijn moeder en oma hebben beide overgewicht. We komen snel aan. Volgens de statistieken eet ik niet teveel, maar zelfs te weinig. Dus heb ik dan een verslaving? Of is mijn overgewicht in feite aangeboren? Ik denk dat het een beetje van beide is in mijn geval.

In jouw geval vermoed ik diezelfde combinatie. Een aangeboren lager dan gemiddeld libido en dat in combinatie met je ervaringen uit het verleden. Wie weet.

Ik hoop dat je iets aan het boek van Tatjana hebt, dat je het wilt gaan lezen. Het is echt erg interessant. Ik wil er wel bij zeggen, ik heb het niet achter elkaar kunnen lezen en regelmatig weg moeten leggen, omdat het veel bij me losmaakte. Maar het interessante is dat er voor mij veel dingen duidelijk zijn geworden. Ik voel me op dit moment zowel heel erg klote als ontzettend blij. Klote omdat ik weet dat het niet zomaar over is en de weg naar geluk/ genezing nog lang gaat zijn. En blij omdat ik nu eindelijk weet dat het niet aan mij ligt en dat ik er iets aan kan doen!

Pfff... ik hoop dat mijn verhaal nog enigzins duidelijk is. Ik wil hierin niet belerend of iets zijn, dus mocht het zo overkomen, dan spijt het me. Het is mijn visie op het verhaal hier en is net als ieders visie aan jou om het te gebruiken of niet. Ik wil je in elk geval heel veel sterkte wensen voor de komende periode. 


@ hij; Ik hoop dat je de kracht in jezelf kunt vinden om in elk geval haar vriend te blijven. Want ik hoor in jullie beider verhalen dat jullie erg veel van elkaar houden en jullie elkaar steun goed kunnen gebruiken. En hoewel het misschien nu niet goed voelt, denk ik dat letterlijk afstand nemen van elkaar wel eens heel goed kan zijn. Zo kunnen jullie je gevoelens een beetje tot rust laten komen zodat er weer ruimte is om echt te praten. En eerlijk gezegd denk ik niet dat het gebrek aan intimiteit en sex de oorzaak zijn van jullie probleem, hooguit die van jullie uit elkaar gaan. Ik leef met jullie mee en hoop echt dat jullie er samen uit kunnen komen. Hetzij als stelletje of als vrienden. Want ik denk wel dat jullie op de één of andere manier bij elkaar horen!