Einde relatie? help!!!

[sutoroberi_sheku]

mannen kunnen best zonder seks, is er een die je als aseksueel niet weloverwogen kunt maken

Dat snap ik, en ik snap dat ze niet zonder willen leven. maar het kan wel.  als mensen in erge stress situaties zitten (zoals ik al noemde oorlog)
dan valt de 'behoefte"weg. want het is immers maar een behoefte. ik heb ook behoefte aan veel dingen die ik niet heb. kan ik toch goed leven zonder .
Je behoefte naar voeding en water veranderd echter niet in zo'n situatie. daarmee wilde ik zeggen dat seks geen primair levensbehoefte is.

en iemand van chocolade weg halen terwijl ie er behoefte aan heeft, is wat anders dan iemand chocola geven die er bv. allergisch voor is. (dus iemand dwingen om het doen doen vind ik ve-le malen erger, dan iemand ervan weghalen. veel mensen hebben trauma's van het dwingen, mensen waarbij het is weggelaten zijn enkel gefrustreerd  )
Ik vind die behoefte gewoon zwaar overrated. ik heb bijvoorbeels altijd erg de behoefte gehad aan huisdieren. je kunt goed leven zonder. en dat is wat ik heb gedaan.
mijn hele jeugd heb ik zonder dieren geleefd, terwijl ik daar erge behoefte aan had. Toch heb ik die periode prima overleefd; en ga er ook niemand de schuld van geven,
dat ik al die jaren zonder heb moeten leven, om maar een simpel voorbeeld te geven

en een leven zonder chocolade, waar ik gek op ben, kan ik me prima voorstellen..tenzij je verslaafd bent natuurlijk

[pinky]

Toch is het heel frustrerend als je weet dat iemand iets heeft waar jij niet aan mag komen. Stel jij hebt de chocola, je gebruikt het zelf niet, waarom zou je het de ander dan niet geven? Stel dat je ouders wel huisdieren hadden gehad, maar jou daar bij weg hadden gehouden? Dat is toch zwaar frustrerend. Elke dag moet je dan leven met de gedacht dat er wel huisdieren in je huis aanwezig zijn, maar dat jij er niet bij kan en mag en dat je zelfs afgestraft wordt als je er toch bijkomt! Het is gewoon zo oneerlijk dan! EN ik denk dat dat het gevoel is van de man. Het is in zijn ogen waarschijnlijk de onwil van de andere er iets aan te doen. Want het kan namelijk wel, het is fysiek niet onmogelijk, de ander weigert alleen altijd. En als jij dat dan heel graag wil wat een natuurlijke behoefte is van de man, dan is dat niet alleen frustrerend, maar voelt dat keer op keer als afwijzing van je zijn, van wie je bent. Afwijzing van zijn liefde.. en dat is hard! Heel hard. Als dat niet traumatiserend is... ik denk dat dat wel eens onderschat wordt. Niet om je tegen te spreken, maar ook om de andere kant te belichten. Zijn kant van de zaak.

[Jip]

Precies, ik bedoel het ook allemaal niet zo negatief als het nu misschien overkomt, maar ik vraag me gewoon echt af of veel mensen niet aan relaties/seks doen, puur omdat ze denken en om dat het zo aangeleerd is, dat dát de beste en normale leven is. Kijk, bij mensen die zichzelf écht aseksueel voelen, is dat misschien duidelijk. Maar de situatie hoeft toch niet zo zwart-wit te zijn? Het is niet dat ik me niet kan voorstellen dat iemand behoefte heeft aan seks (ik heb het zelf soms ook, zeker in mn fantasie en wat ik in de praktijk echt kan en durf zal de tijd moeten leren) maar het is meer de 'vanzelfsprekendheid' die mensen hebben mbt seks en relaties die ik storend vind.
Dat er dus gesproken wordt in termen van 'iets voor elkaar over hebben' etc, terwijl seks (of laten we zeggen op een lichamelijke manier intimiteit bij elkaar zoeken) juist iets is dat beide personen prettig moeten vinden.
Waarom wordt er zo gemakkelijk gedacht dat seks er nu eenmaal bij hoort? Dat een relatie er nu eenmaal bij hoort? Ook tieners zijn er al op gefocust, familie hoort je uit of je 'al een vriendje hebt', waarom krijg je dat wel te horen als je 12 bent maar bijv niet elke maand: al plannen voor een wereldreis?
Als mensen eenmaal wel een relatie hebben is de vraag: 'en, al trouwplannen?'
En eenmaal getrouwd: 'en wanneer komen de kindjes?'
En als er eenmaal een kindje is: 'wanneer komt de tweede?'

Nooit hoor je de vraag op een verjaardagsfeest:
'Zeg, vind jij de seks met je man nou ook zo vervelend?'
'En, denken jullie ook al aan scheiden, wij wel.'
'Hebben jullie nu ook zo'n spijt van de kinderen?'
etc.

Daarom denk ik dat er bepaalde rol- en verwachtingspatronen in menselijke relaties geslopen zijn en zijn er ook bepaalde taboes ontstaan. Zoals: geen behoefte hebben aan een relatie, zoals niet willen trouwen als je wel een relatie hebt, zoals geen kinderwens hebben en eigenlijk alles wat met seks te maken heeft en wat je niet wil of niet prettig vindt.

[Jip]

Om die reden denk ik ook dat het van belang is dat twee mensen - als ze een relatie met elkaar aangaan - er duidelijk in moeten zijn wat ze wel of niet willen of seksueel gebied. En als blijkt dat die wensen te ver uit elkaar liggen, omdat de een bijv veel vaker wil, of extreme dingen wil, of de ander echt helemaal niks wil, dat het dan beter is als mensen uit elkaar gaan.
En daar lag dan ook mijn punt; in de praktijk blijkt dan vaak dat de vrouw minder 'behoefte' heeft dan de man (in een heteroseksuele relatie) maar dat de vrouw dan wel vaak toch toegeeft aan die lusten van haar man. En dat vind ik verkeerd, want het ís niet vanzelfsprekend. Het is pas vanzelfsprekend wanneer beide personen willen en er zijn ook genoeg vrouwen die wel een hoog libido hebben.

En ik denk dat er ook nog wel verschil zit tussen het afwijzen van liefkozingen en het afwijzen van seks. Wanneer liefkozingen worden afgewezen kan ik me voorstellen dat het voor de partner die de dupe is daarvan niet leuk is. Maar orale seks of anale seks vind ik niks te maken hebben met seks en ik vind dat iemand áltijd het recht heeft dat te mogen afwijzen. Waar de grens ligt tussen liefde en seks ligt nergens vast en zal voor iedereen verschillend zijn, maar ik denk dat wanneer iemand m/v het gevoel heeft dat de partner vooral seks heeft ipv de liefde bedrijft dan vind ik zeker dat daar tegenin gegaan mag worden.

Ving vanmorgen iets op op de radio dat in Afghanistan mannen hun vrouw voedsel mogen weigeren, als zij hem seks weigert. Met liefde heeft dit dus absoluut niets te maken...

[pinky]

Ik denk dat de vragen naar vriendje, trouwen en kindjes gelijk staan aan 'lekker weertje he?'. Oftewel, gewoon een standaard onderwerpsgesprek. Zo kreeg ik naast de vriendjesvraag ook altijd de vraag hoe het met school ging! Dus tsja...

En het is ook erg gek als je tante ineens aan je vraag of je wel houd van seks. Eeuhm... IEW!!! Dat zijn veels te persoonlijke onderwerpen voor bij familiefeesten of bijd e bushalte. Ik snap je punt, maar ik denk als daar een punt van gemaakt gaat worden het sociale contact dat we nu nog hebben (en langzaam minder wordt, in elk geval persoonlijk contact wordt minder) dat dat contact nog ongemakkelijker wordt. Want wat moet je in hemelsnaam vragen als je niet naar de vriendjesvraag mag vragen. Naar school? Gaat alles dan om wat je presteerd? Is dat alleen belangrijk. Moet je goed presteren om erbij te horen? Snap je? Het weer is lekker veilig, vriendjes, trouwen en kinderen ook. Dat gaat iedereen namelijk aan. Iedereen wil zo ongeveer wel een relatie, de meeste mensen willen vastigheid en het krijgen van kinderen is niets anders dan natuurlijk. Net zoals eten en drinken en slapen. Dus daar kom je denk ik niet vanaf. Een ander punt is als je relaties een minder groot deel van de opvoeding wil maken. Maar dan moet je deze gewaarwording bij ouders creëeren. Want het moeten hebben van een relatie geeft ook druk, maar als ouders dat niet zo belangrijk vinden... nou, dan is dat al een stik minder. Voorlichting dus!

[sutoroberi_sheku]

Afghanistan mannen hun vrouw voedsel mogen weigeren, als zij hem seks weigert

Daarom ben ik wel blij met mijn familie (iig zo blij als dat voor mij mogelijk is). nog nooit heeft iemand aan mij of mijn zus
gevraagd of we al een vriendje hadden. Dat is bij ons gewoon niet belangrijk. Want de jongste in onze erg kleine familie wordt 17,
dus met kinderen is bij ons ook niemand bezig. Bij iedere andere familie zou ik al weggevlucht zijn.
en als mensen t vragen zeg ik vaak gewoon : goed. want voor mij is het meer dan goed dat ik geen relatie heb.

[Jip]

@ Pinkeltje
Denk je dat dergelijke onderwerpen voor de meeste mensen juist gewoon vanzelfsprekend zijn in plaats van dat het een ongemakkelijk gevoel geeft? Met andere woorden: de meeste mensen gaan dan dus met de stroom mee, maar voelen zich daar ook prettig bij.
Het feit dat het voor mij dus anders voelde komt dan misschien omdat ik zélf anders was. Goh, mijn oma en tantes hebben het misschien altijd wel juist heel lief bedoeld om te informeren naar mij, contact te maken... terwijl ik alleen maar héél bozig er van werd, ik ben pas twaalf! Ik ben helemaal niet met jongens bezig. Ze interesseren mij geen biet.
Ik zag op school ook heus wel dat er veel meiden van mijn leeftijd wel met jongens bezig waren, maar ik vond het allemaal aanstellerij. Ik geloofde niet dat ze deden wat ze echt zelf wilden maar wat kennelijk geacht werd te doen, omdat ze die 'indruk' krijgen van familie, leeftijdsgenoten en meidenbladen.
Als je dan eenmaal in die stroom zit, houdt het niet meer op. Dan ben je verliefd, dan heb je het vriendje, dan ga je kussen, vrijen etc. En na zoveel jaar samen dan gaan veel mensen ook samenwonen, trouwen, kinderen krijgen.
Misschien is het voor de meeste mensen wel zo dat zij zich gelukkig voelen bij deze manier van leven - en daar is dan ook helemaal niks mis mee, ik veroordeel er verder ook niemand om - maar ik heb wel degelijk het idee dat het een bepaalde 'stroom' is, waar mensen in terecht komen, nog voor ze überhaupt zelf echt de mogelijkheid hebben gehad er serieus over na te denken.

[Jovi_Hobbes]

Die gedachtelijn kan ik wel volgen. Van veel dingen die voor de meeste mensen normaal zijn wordt automatisch aangenomen dat iedereen het doet/wil doen. Als je dan niet in dat plaatje past word je daar voortdurend mee geconfronteerd. Ik vraag me ook vaak af of mensen dingen doen omdat ze het zelf willen of omdat ze braaf de kudde volgen omdat het zo hoort. Waarschijnlijk geldt voor een deel van de mensen het laatste en dat is inderdaad jammer. Aan de andere kant denk ik dat iedereen wel dingen heeft waarin hij/zij de massa slaafs volgt, gewoon omdat het niet interessant genoeg is om er tegenin te gaan. Pas als je erg sterke gevoelens de andere kant op hebt, loop je tegen de conflicten (en helaas vaak het onbegrip) aan.

Ik zag op school ook heus wel dat er veel meiden van mijn leeftijd wel met jongens bezig waren, maar ik vond het allemaal aanstellerij. Ik geloofde niet dat ze deden wat ze echt zelf wilden maar wat kennelijk geacht werd te doen, omdat ze die 'indruk' krijgen van familie, leeftijdsgenoten en meidenbladen.

Zeg maar, het idee dat de hele wereld een toneelstukje aan het opvoeren is en dat het lijkt alsof jij de enige bent die dat doorheeft. Zo voelde ik het tenminste. Maar zoals je zelf ook al aangeeft geldt voor veel mensen toch echt dat dit is waar ze gelukkig van worden. Veel mensen denken hier inderdaad niet bij na, voor hen is het iets wat natuurlijk verloopt. Voor de meeste mensen hier is dat anders. Voor mezelf in ieder geval wel. Ik denk veel te veel na over dit soort dingen en ben misschien te kritisch waardoor ik heel moeilijk zomaar de massa kan volgen. Ik moet wel een reden hebben om iets te doen of te willen. Dat iedereen het doet is lang niet altijd een goede reden voor mij.  Aan de ene kant ben ik blij dat ik zelfstandig en kritisch kan denken, aan de andere kant zou ik soms ook wel willen dat meer dingen in mijn leven natuurlijk en zonder te veel analyse zouden verlopen. Ik weerhoud mezelf dus ook altijd van waardeoordelen wat dit soort dingen betreft. Ik doe het anders dan de anderen, maar niet per definitie beter (of slechter).

[Jovi_Hobbes]

en iemand van chocolade weg halen terwijl ie er behoefte aan heeft, is wat anders dan iemand chocola geven die er bv. allergisch voor is. (dus iemand dwingen om het doen doen vind ik ve-le malen erger, dan iemand ervan weghalen. veel mensen hebben trauma's van het dwingen, mensen waarbij het is weggelaten zijn enkel gefrustreerd  )
Ik vind die behoefte gewoon zwaar overrated.

Dit is zo dubbel: aan de ene kant snap ik je gevoel precies, maar aan de andere kant blijf ik erbij dat wij niet kunnen en mogen oordelen wat nu erger is. Wij kennen de behoefte aan seks niet en kunnen het dus ook niet met andere behoeftes vergelijken. Die chocoladetaart was natuurlijk geen vergelijkbaar voorbeeld. De manier waarop ik het me probeer voor te stellen is met het idee dat je als mens gedwongen wordt om zonder andere mensen (of dieren) te leven - natuurlijk is het mogelijk, maar ik denk dat de meeste mensen daar meer dan gefrustreerd van zullen raken.
Er zijn hier meerdere partners van geweest die aangaven letterlijk kapot te gaan doordat een normale seksuele relatie met hun partner niet mogelijk was. Als zij dat zeggen dan geloof ik dat. Ik kan het me ook niet voorstellen omdat ik het nergens mee kan vergelijken, maar dat betekent niet dat ze zich daarom aanstellen of alles overdrijven ofzo.

[miepje86]

Wow... ben even een week op vakantie en dit onderwerp is nog heel actief. Fijn te horen/lezen!

Voor ik verder ga over de situatie nu, wil ik nog 1x zeggen dat de 'sex-stop' maar tijdelijke intentie had. We hoopten dat als hij geen toenaderingen zou doen ik zelf gevoelens zou krijgen. Maar helaas. Daarnaast wil ik ook nog een keer zeggen dat we een normaal tot goed sexleven hebben. 2 a 3 keer per week, met alles erop en eraan. Daar ligt ons probleem ook niet. Hoewel de gedachte aan sex me niets doet, en het actief hebben van sex voor mij het zelfde is als strijken, doe ik het nog vaak omdat ik wel vind dat het hoort bij een relatie.

Er zijn dus 2 grote problemen bij ons. Ten eerste natuurlijk dat hoewel we vaak sex hebben, ik liever zonder ga dan met. Daarnaast vindt mijn vriend het belangrijk dat zijn partner naar hem verlangt, sexueel gezien. Dat vind ik niet eens zo raar. Maar hij vraagt dus wel het onmogelijke van me We praten er al heel veel over, dus we weten hoe het zit en wat we willen en verwachten. Het lijkt dus of we alles goed doen, maar toch loopt het telkens weer mis.

KORTOM: ik begrijp zijn behoeftes en frustraties. Ik begrijp ook mijn eigen behoeftes en frustraties. Ik vind dat je niet van je partner kunt verwachten 100% mee te gaan in je eigen sexuele behoeftes. Dus van je partner verlangen dat hij je altijd met rust laat en geen sex van je vraagt, is hetzelfde als van je partner verlangen iedere dag sex te hebben en sexueel naar je te verlangen.

Maar dus, de vakantie! Heerlijke vakantie gehad, zonder sex. Geweldige paar dagen, leuke dingen gedaan samen. We waren met een soort van groepsreis dus sex was zowat onmogelijk. Sexuele toenaderingen waren ook onmogelijk, dus ik voelde totaal geen druk, heerlijk. Bij thuiskomst was het natuurlijk al snel tijd voor sex. Ik was ongesteld dus besloot hem te verwennen zonder dat hij zelf mee hoefde te werken. Helaas had hij zoveel opgekropte sexuele spanning in zich dat hij niet op een verwenning zat te wachten, maar op pure ontlading. Mijn extra aandacht was helaas slecht getimed en we kregen hier ruzie over...

Het lijkt bijna dagelijks terug te komen, onenigheid over sex... Het is mentaal slopend... Ga morgen, als ik alleen thuis ben, opzoek naar een sexuoloog hier in de buurt. Er moet echt snel iets veranderen anders gaat de relatie helemaal kapot... Hopelijk kunnen we snel bij iemand terecht, maar ik ben al bekend met de lange wachtlijsten...

Wie van jullie heeft ervaring met een sexuoloog? Wat kan ik ervan verwachten? Een halleluja moment zal er wel niet inzitten, maar stiekem hoop ik daar toch op!

x

[Mannetje]

Ik ben ook heeel benieuwd wat zo'n sexuoloog te melden heeft.
Jij wilt geen seks, hij wil wel sex.
Komt hij/zij dan met zijn toverstaf en hup, alles is opgelost.  Ik geloof er niet zo in, in zo'n therapeut!

[Ienepien]

Zelfs dat soort mensen kunnen niet toveren..............

[pinky]

Maar wel de communicatie erover helderer de krijgen en hebben een objectieve kijk, zodat afspraken die gemaakt worden ook eerlijk zijn naar beiden toe. En dat is iets wat wel wonderen kan doen! Met de nadruk op KAN!

[miepje86]

Dat denk ik ook wel ja, maar voor mijn gevoel hebben we al zoveel geprobeerd. Afspraken maken is voor mij een oplossing, maar niet voor hem. Hij zegt dat er in een gezonde relatie geen afspraken horen...

Ik denk dat het slim is om voordat ik uberhaupt een afspraak maak met een sexuoloog we nog een goed gesprek moeten hebben. Over dat ik nooit maar dan ook nooit zin zal hebben in sex. Dan is het de vraag of hij genoegen zal nemen met 'afspraken' rond de sex. Ik ben bang voor zijn antwoord hierop, daarom stel ik dit gesprek telkens weer uit...

Ik heb geen zin om me de rest van mn leven 'net niet goed genoeg' te voelen in deze relatie. Maar aan de andere kant is hij wel het beste dat me ooit is overkomen, en weet ik dat ik nooit iemand tegen zal komen die van me kan houden zoals hij... Moet ik er dan een punt achter zetten zodat hij in de toekomst wel een gezonde relatie kan hebben met iemand die hem kan geven wat hij nodig heeft, of moeten we door blijven gaan zoals we nu doen tot hij er over 10 jaar achter komt dat ik hem niet gelukkig kan maken...

[pinky]

En andersom, moet je het niet uitmaken zodat JIJ iemand kan vinden die JOU kan geven wat JIJ verdient? Want wat als jij er over 10 jaar achter komt dat hij jou niet gelukkig kan maken. Dat is denk ik de betere benadering. Jullie hebben samen een probleem. Dat jij anders bent dan de meeste mensen is waarschijnlijk ook een reden dat hij op je is gevallen. En dat daar ook een voor hem minder leuke kant aan zit is logisch. Dat is in elke relatie. Dus moeten jullie er SAMEN een oplossing vinden waar jullie het SAMEN mee eens zijn. En als dat niet kan dan is er geen samen en dus ook geen relatie.

Een seksuoloog kan jullie helpen bij het helder krijgen van het probleem buiten de seks om (waarshcijnllijk de communicatie) en kan samen met jullie naar een oplossing kijken die bij jullie beiden past. Is het wel verstandig een therapeut te vinden waar jullie beiden mee kunnen opschieten, anders werkt het alsnog niet.

Ik wens jullie samen sterkte! En cijfer jezelf alsjeblieft niet weg! Je moet uiteraard water bij de wijn doen. Maar niet alleen jij. Hij moet zich zeer zeker OOK aanpassen. En dat is iets om niet te vergeten. Jouw probleem is net zo groot als die van hem, niet groter, niet kleiner, maar EVENgroot. En ik denk dat hij dat anders ziet, vooral omdat jij het waarschijnlijk ook anders ziet. Mijn advies is dus om te kijken naar of jij deze relatie zo wel wilt als dat betekent dat je constant met zijn sexdrive geconfronteerd wordt. Hij moet bedenken of hij wel verder met de relatie wilt als hij constant met jouw seksuele afwijzing wordt geconfronteerd. En als voor beiden het antwoord ja is, dan moeten jullie dus gaan zoeken naar manieren om het voor elkaar en voor jezelf dragelijk te maken en de rest van de relatie leuk te houden! Sterkte... en dat gesprek is wel belangrijk. Vooral voor jou. En als zijn antwoord afwijzend is, dan kun je dat toch maar beter nu weten, dan over 10 jaar?