Familie met depressie

[Jovi_Hobbes]

HEt is allemaal verschrikkelijk dubbel voor je. Ik denk dat je er goed aan doet om toch ook echt je eigen grenzen aan te blijven geven, maar die reacties van je familie zijn natuurlijk niet leuk. Zou het helpen als je de volgende keer dat iemand kritiek heeft gewoon zegt: ik snap dat je het voor mijn moeder opneemt, maar het verhaal heeft twee kanten. ik heb mijn redenen om te doen wat ik doe en als je die wilt begrijpen moet je maar eens een kop koffie komen drinken.  Of zoiets.
Maar ja, hoe je dan jouw standpunt moet uitleggen, zonder daarbij weer allerlei beerputten open te trekken...

[pinky]

Dat vind ik wel een hele handige tip! Misschien een goed idee. Bij mijn opa niet echt, want die heeft (bijna) alzheimers, dus die onthoud alleen de echt belangrijke dingen. Dus een verdrietige dochter onthoud hij wel, maar als daar uitleg voor gegeven wordt kan hij rustig een uur later vragen hoe het ook alweer zat.
Maar bij de rest van de familie vind ik dat inderdaad wel een goede, kom maar een kopje thee drinken, dan hebben we het erover. Maar niet via de mail. Daar heb ik gewoon geen zin meer in! Ik hoop dat ik mijn eigen grenzen kan blijven trekken.
Ik moet trouwens zeggen dat het thuiswonen me redelijk goed afgaat. Alleen het vroege avondeten...daar kan ik echt nog steeds niet aan wennen. Het grootste nadeel is dat ik dan veel na het eten ga snoepen. En dat is niet goed voor de lijn! Haha.

Maar ik ga deze tip goed in mijn hoofd opslaan. En hopelijk denk ik eraan dat dan te zeggen of terug te mailen bij de rest van de familie. En misschien moet ik het er toch eens met mijn moeder over hebben. Ik zal er niet zelf over beginnen. Maar als het gesprek die richting uitgaat, ga ik het er zeker over hebben!

[Ienepien]

  voor Jovi.

[petra1963]

Kijk en daar zit het hem. Ik ben allang gestopt met proberen mijn gezin 'te redden' Nog voordat ik aan de opleiding begon zelfs. Dus daar heb ik ook de moeite niet mee. Ik ben ook gestopt met proberen mijn moeder te redden want inderdaad, dat kan ik niet en ik wil die taak ook niet op me nemen. Dus ook daar zit he probleem hem niet.
Wat ik wil is een goede afstand bewaren en mijn eigen grenzen kunnen aangeven zonder dat daardoor weer hele familieperikelen ontstaan. En dat gaat dus wel erg lastig. Ik heb die afstand wel nodig om ermee om te kunnen gaan. En nu ik die fysieke afstand niet heb, moet ik die dus op een andere manier creëren. Want zelfs als ik niet thuis ben wordt er aan me getrokken op een manier die ik niet prettig vind. En als mijn moeder er dan een probeem van maakt wist ik dat redelijk van me af te zetten, maar nu ook mijn broer en zus en opa zich ermee gaan bemoeien...dat kan ik dan weer niet van me afzetten en nu let ik dus weer extra op mijn moeder omdat ik dus geen ruzie of onenigheid met de rest van de familie wil hebben. Ik moet mezelf dus altijd verdedigen. En als het alleen mijn moeder was dan was dat wel gelukt. Maar dat is dus niet meer zo! En dat is het moeilijke. En ik voel de behoefte mezelf te gaan verdedigen. Alleen dan ben IK weer degene die er een probleem van maakt. Alweer! En daar heb ik ook geen zin in. Maar om het er maar zo bij te laten voelt voor mezelf ook niet goed. En zo zit ik dus in die tweestrijd.
Ik hoop echt dat ik er met mezelf uitkom en ik hoop dat ik grenzen durf te blijven stellen bij mijn moeder. Ondanks wat de rest van de familie doet.

Van mij ook  !

[petra1963]

Toen ik veel jonger was, heb ik mijn ouders een half jaar niet willen zien. Ik was zo ontzettend boos op ze ! Ik wilde mijn zus er buiten houden, ook in haar eigen belang. Ze zou toch alleen maar fijn gemalen worden tussen mijn ouders en mij.
Maar dat bleek niet te gaan. Want mijn ouders zaten wel op haar in te praten, en zij koos partij voor mijn ouders. En ze begon mij dus op te bellen en telefonisch de les te lezen over hoe fout ik wel niet zat. ( Er was toen nog geen e-mail). Ik heb haar toen kort en goed te verstaan gegeven dat zij zich er buiten moest houden. Dat ik geen bemoeizucht van haar meer wilde. Dat dit iets was tussen mijn ouders en mij.
Nou, mijn zus dus flink aangebrand. Maar ik heb voet bij stuk gehouden, en op den duur hielp dat. Ze was het er niet mee eens, maar ze hield haar mond. Misschien heb je iets aan deze episode uit mijn leven..

[pinky]

Tsja, ik zou dat het liefste willen doen, maar ik kan er niet tegen als mensen slecht over me denken. Of nou ja, cliënten wel. Dat kan soms wel eens goed zijn ook. Maar ik bedoel niet van mensen die dichtbij me staan. Dus mijn opa's en oma's en mijn broers en mijn zus en vader. Ik wil dat die me snappen en liever niet boos op me zijn. Zeker niet als ze mijn kant van het verhaal nog niet eens hebben gehoord. Dus dan zal ik het ze wel uitleggen. En als ze zich er dan nog mee gaan bemoeien dan zal ik ze inderdaad vragen zich erbuiten te houden. Want ik heb geen zin in bemoeienissen. Na een tijdje heeft verdedigen toch geen zin meer. Als mensen hun oordeel eenmaal klaar hebben dan houd het wel op ja. Maar eerlijk gezegd hoop ik niet dat het zover komt! Dan wordt het helemaal zo'n real life soap! En daar heb ik pas echt geen zin in!

[pinky]

Shit, nou ben ik zelf depressief! (zie mijn fanclub!  )

[petra1963]

Ach, arme Pinky ! 

[pinky]

Ja hier baal ik wel van. Ik dwing mezelf nu maar gewoon om toch dingen te blijven ondernemen. Van thuis blijven zitten wordt het in elk geval niet beter! Maar ik hoop dat ik er dit keer vrij snel uitben. En niet zoals de laatste keer dat ik echt depressief was dat het maanden heeft geduurd (denk zelfs al met al twee jaar, maar goed, dat ga ik maar even niet natellen. Dan kan ik er nog wel eens van schrikken!)
Dank voor de knuffel Peter! Dat doet me zeer zeker goed!

[Ereinion]

 

[pinky]

haha, ik stik zo echt wel!

Nou zoals ook in de fanclub staat, gaat het weer een stuk beter. Gewoon lekker bij vrienden langsgaan en de deur uit. Goede remedie. En morgen mijn huiswerk afmaken en als ik dat snel doe ga ik nog een schilderij maken...denk ik! Heb ik wel weer zin in eigenlijk! We zien allemaal ook wel. Maar ben blij dat ik me weer wat beter voel en een stuk positiever. Was echt bang dat ik weer in een erge depressie zou schieten!

[Ienepien]

Hé, over schilderij gesproken, heb je die ene nog meegenomen naar huis?

[pinky]

Ja, die is meegekomen. Die staat nu in mijn kamer mooi te wezen. Ik wil er nog een mooie lijst omheen maken en hem dan in mijn straks nieuwe huisje gaan ophangen. Maar zo eentje wil ik nog maken. Heb een boel verjaardagen en bruiloften aankomen en die willen natuurlijk ook allemaal een kadootje. Dus kan ik daar misschien wat leuks voor maken! Zat ik me zo te bedenken!

[Jovi_Hobbes]

Slim! Is goedkoper dan iets kopen en wordt waarschijnlijk ook nog eens veel meer gewaardeerd. JE maakt van de nood een deugd 

[petra1963]

Ik heb de afgelopen week noga;l last van depressie gehad. Inmiddels is het weer voor een deel weggetrokken. Ik heb maandagmiddag een gesprek met mijn psychiater, over hoe het gaat. Wellicht verhogen we de medicijnen, misschien ook niet.
Ik kon de afgelopen week net mijn dagelijks leven min of meer gaande houden, maar al het andere ( vergaderingen, yogalessen) was te veel. BAH ! 
Ik heb zelf het gevoel dat het een flinke uitslag naar beneden is, en dat het zich vanzelf wel weer herstelt. De komende dagen/ weken. En verder ervaar ik het hetzelfde als Pinky: gewoon maar zoveel mogelijk toch doorgaan met waar je mee bezig bent, voor zover dat gaat. Want thuis gaan zitten wachten totdat ik mij beter voel, werkt niet. Dat heb ik in de loop der jaren al wel ervaren..