Soms is acceptatie niet genoeg, zit aseksualiteit dieper?

[pinky]

Bedankt Ienepien, is gewoon therapeut ook goed?

Maar ja, ik vind het leuk om erachter te komen wat mensen beweegt Hoe het komt dat mensen doen wat ze doen. En vaak ligt de oorzaak toch echt in zichzelf. Ik ben er ook van overtuigd dat mensen in wezen niet slecht zijn. Wel dat ze slecht kunnen doen, maar ook dat heeft zijn oorsprong (even de geestelijke ziektes buiten beschouwing gelaten). Bijvoorbeeld en crimineel, die gaat echt niet zomaar moorden. Die is daarvoor zelf waarschijnlijk pijn gedaan. Door misbruik, mishandeling, doordat ie zelf een moord heeft zien gebeuren op iemand van wie die houd. En ja, dan wilt hij die gevoelens kwijt, die pijn wilt hij niet meer voelen, dus gaat hij het zelf doen. Dat klinkt onlogisch, maar vergelijk het met pesten. ALs je gepest bent, dan wil je voorkomen dat het nog eens gebeurt, dus ga je zelf pesten. Want als pestkop zul je niet gepest worden. En zo werkt dat ook vaak met criminelen.

Nou goed, beetje rare sprong van scattered naar dit. Maar goed, ik ga dus zoeken naar wat de oorzaak kan zijn van het gedrag en probeer daarbij van het positieve uit te gaan. En in dit geval kan ik ook niets negatiefs ontdekken in de relatie. Ik hoor uiteraard ook maar één kant, maar goed, ik kan me toch niet voorstellen dat er echt iets ergs is gebeurt, anders zou Scattered dat wel geweten hebben. Het is dus een sluimerend probleem geweest die zijn vriendin voor zich heeft gehouden. En misschien ook wel weggestopt en ontkend heeft. En op het moment dat ze dat niet meer kon ontkennen is ze geschrokken en is ze in haar schulp getrokken, als bescherming voor haarzelf. En heeft ze zichzelf ook wijsgemaakt hem zo te beschermen tegen haarzelf. En angst kent vele vormen. Dit is geen doodsangst, dan ren je weg, bevries je of ga je vechten voor je leven. Maar in haar geval is het een angst die dichterbij komt. Die ze zelf misschien niet kan plaatsen. Dat is het enige wat ik kan bedenken dat haar heeft doen besluiten zo abrupt het contact te verbreken en weg te gaan. En het verklaart ook waarom ze dan iets met haar beste vriend is begonnen. Die is al 10 jaar dichtbij haar, dus haar gevoelens voor hem zijn duidelijk en daar heeft ze geen angst meer voor. Lekker rustig.

[pinky]

P.S. het zou een hele bizarre situatie zijn als ze hier anoniem zou meelezen, bedenk ik me zojuist. Aangezien gebleken is dat ze hier ooit actief was, acht ik het niet onwaarschijnlijk. Ze zal mij aan de nickname al onmiddellijk kunnen herkennen. Dan is het diepste dieptepunt in de geschiedenis van de communicatie wel zo ongeveer bereikt.

Mensen moeten meer praten met elkaar, in het echt, niet digitaal. Al is het voor mij wel fijn om mijn kant van het verhaal hier kwijt te kunnen en ook nog eens te merken dat mensen het lezen, erover nadenken en heel erg hun best doen om te bedenken wat er nou echt aan de hand is. Heel mooi, echt waar.

Persoonlijk contact is ook zo veel fijner. Ik vraag er ook altijd om. LIever ook in persoon dan via de telefoon. De telefoon vervormd ook veel van de communicatie hoor! Maar digitaal is nog meer. Ik geef je groot gelijk! Ik hoop ook dat het digitale netwerk uiteindelijk vooral gebruikt gaat worden om afspraken te maken over het persoonlijke contact en om documenten door te sturen. Maar gesprekken zoals deze... die moeten eigenlijk gewoon persoonlijk gevoerd worden. Hoewel, de anonimiteit van hier maakt dat mensen meer kwijt durven. Maar ik bedoel meer tussen vrienden en collega's etc. Mail is zeker niet heilig.
Trouwens, zou je het heel erg vinden als ze meeleest? Zo ziet ze wel wat ze bij jou heeft teweeggebracht. Wellicht doet haar dat beseffen wat er eigenlijk is gebeurt. Ik denk dat het erger dan dit toch niet echt kan worden, wel?

[Ienepien]

En het verklaart ook waarom ze dan iets met haar beste vriend is begonnen. Die is al 10 jaar dichtbij haar, dus haar gevoelens voor hem zijn duidelijk en daar heeft ze geen angst meer voor. Lekker rustig.

Ja, dat laatste had ik zelf ook al bedacht.
Omdat het zo 'vertrouwd' is, en misschien ook als 'afleidingmanoevre', want nu heeft ze 'een nieuwe relatie', dus niet meer bezig met de 'oude relatie' voor de buitenwacht.

[pinky]

Tsja, en hoewel ik denk dat haar gevoelens voor hem er zeker zijn, zullen deze niet romantisch zijn geweest. Ze houd zichzelf misschien voor de gek daarin. Ik persoonlijk denk dat deze relatie ook vrij snel weer over is. Of... en dat kan natuurlijk ook... ze vind hem natuurlijk super, dus wie weet kan ze zichzelf dan ook erg lang voor de gek houden en blijft het wel. Dat lijkt me trouwens wel vreemd hoor. Maar ja, als hij inderdaad wel verliefd op haar was, dan versterkt hij het hele plaatje wel weer. Tsja... ik denk eerlijk gezegt dat het wel een afleiding is voor haar, maar wel eentje die ze erg lang vol zou kunnen houden. Dus hopen op dat het uit gaat is denk ik niet zo slim in dit geval. Als het een willekeurig ander iemand zou zijn, dan is het een ander verhaal. Maar ja... dit maakt het wel gecompliceerd.

[Mannetje]

Maar in haar geval is het een angst die dichterbij komt. Die ze zelf misschien niet kan plaatsen. Dat is het enige wat ik kan bedenken dat haar heeft doen besluiten zo abrupt het contact te verbreken en weg te gaan.

Dit bovenstaande herken ik bij mijzelf in het verleden, toen ik niet wist wat aseksualiteit was.
En een pijn wat het deed.....

Wat bij haar misschien ook nog meespeelt is dat als je een relatie met je zielsliefde hebt, dit zo enorm confronterend is, dat ze daarom uiteindelijk de beslissing heeft genomen. Het kijken in de spiegel is wellicht te zwaar voor haar geworden. Of, misschien heeft zij dit gebruikt om in één keer reuzenstappen in haar ontwikkeling te maken. Je gaf zelf al aan "Ze leerde een kant van haar kennen die ze nog niet kende".
Wat ook kan meespelen dat zij in deze ontwikkeling vele stappen verder was dan jij. Jijzelf had immer van de term zielsliefde nog geen benul, terwijl dat voor haar al duidelijk was.

Het is misschien een troost om te weten dat je een deel van haar hart hebt gestolen, en dat jij voor altijd in dat gedeelte "aanwezig zult zijn", en dit geldt ook andersom! Dat gaat er nooit meer uit.

Dat mensen meer moeten praten ben ik mee eens. Een hoop problemen hier op de site zouden er niet zijn als mensen goed met elkaar praten. En, een nadeel van via internet communiceren is dat je géén context aan een verhaal kan toekennen. Een misverstand is zo ontstaan.
Voordeel is wel weer als het om algemene problemen gaat. Dus niet 1 op 1 met één persoon, dat je hier lekker je hart kan luchten. Vrienden moeten toevallig net zin hebben om je probleem aan te horen. Hier kan je een probleem van je afschrijven, en net wie er zin heeft kan erop reageren.

[jojo83]

Ik heb net even de vele berichten in dit topic gelezen in de paar daagjes dat ik superdruk was en even geen tijd had om te avennen. Wat goed scattered dat je "hulp" hebt gezocht. Vooral omdat je wel eens met haar moet werken, is een klein beetje een normale omgang wel zo fijn. Vervelend dat die ene dienst zo verschrikkelijk was!
En om nog even terug te komen op een eerdere vraag van jou of wij jouw verhaal niet moe worden...Nee hoor. Blijf alles er lekker uitgooien hier. Hopelijk kunnen we je ietsjes helpen, al zal de pijn ook met de tijd moeten slijten

[Scattered]

Hallo allemaal, ik kom later nog terug op alle reacties. Ik heb ze allemaal gelezen, heb er ook al over nagedacht, maar heb nog wat tijd nodig om er op te reageren. Dit weekend is zoals gezegd nogal druk en de 8 dagen er na zit ik eigenlijk iedere dag op het werk 

Weet dat ik alle reacties waardeer en dat ik er ook echt wat aan heb. 

[pinky]

Take your time! 

[Scattered]

Lastig hoor. Ik denk echt dat ze op een kromme manier tot een conclusie is gekomen. Ik doe dat ook wel eens, alleen ik weet van mezelf dat het een week later anders kan zijn, dus ik ga mijn conclusie checken. Vaak is het dan half waar of zelfs helemaal niet. Ik denk teveel na.

Dit klinkt als mijzelf, haha.

Maar misschien is zij zo'n iemand die ergens een conclusie aan verbind en er dan meteen een actie aan verbind.

Daar heeft het alle schijn van. Voordat zij gaat nadenken, wil ze er vanaf zijn, zo lijkt het. Voordat het moeilijk wordt, stopt ze ermee. Er zijn meerdere voorbeelden uit haar leven te noemen waaruit blijkt dat ze dingen niet afmaakt. Dat gaat terug tot werkstukjes op de kleuterschool.

Ik kan me voorstellen dat als ze irritaties jegens jou voor zich heeft gehouden, dat die dan ineens teveel worden. Maar ja, ik zou er dan over gaan praten, misschien een tijdje afstand nemen en dan opnieuw beginnen. Maar misschien waren jouw gevoelens voor haar veel groter. Of is zij geschrokken van haar gevoelens voor jou. Geschrokken omdat je ineens veels te dichtbij kwam. Misschien wel dichterbij dan haar beste vriend ooit kon komen in die tien jaar. En heeft ze daarom bedacht dat ze dat niet meer wilt en iemand zoekt met wie ze ook een erg goed contact heeft, maar die niet zo dichtbij kan komen. Haar beste vriend dus. Is dat haar tweede conclusie geweest waar ze naar heeft geleeft. Maar goed, allemaal gedachtes van mijn kant, dus zeker weten doen we het niet. Maar ik kan het me erg goed voorstellen dat het ongeveer zo gegaan is.

Dit is een scenario die ook al door mijn hoofd gespookt heeft. Niet zo gek denk ik, aangezien het puur op mijn kant van het verhaal gebaseerd is.

Een ander punt waar ik steeds over maal is dat ze bang lijkt te zijn om de diepte in te gaan. Toen het net aan was met haar, heb ik dat als eerste aan mijn beste vriendin verteld. Ik wilde heel graag weten wat ze ervan vond en was heel gelukkig om te horen dat ze het leuk voor me vond en blij voor me was. Dat was zo belangrijk voor mij. Aangezien het hebben van een beste vriend(in) iets was wat mij en mijn ex bond, vroeg ik weleens aan haar hoe haar beste 'vriend' (ik kan dit echt niet zonder apostrofes typen) eigenlijk dacht over ons. Ik kreeg daar nooit echt een antwoord op dat anders was dan "volgens mij vindt hij het wel best, zolang de vriendschap maar niet verandert". Ze heeft daar met hem nooit heel uitgebreid over gesproken. Ik verbaasde me toch altijd over de oppervlakkigheid van hun relatie, vond het allemaal erg kinderachtig aandoen. Ik zeg er meteen bij: zo kwam het op mij over, het hoeft bij lange na niet in de buurt van de werkelijkheid te komen. Ik verbaasde me erover dat ze nooit echt met elkaar praatten over diepere onderwerpen, ze deed het altijd af met "ik kan aan zijn gezicht zien wat hij denkt". Andersom heb ik met mijn ex wel gesproken over haar 'relatie' met hem. Ze was altijd zeer duidelijk over hun bannd. Hij was absoluut geen relatiemateriaal. Hij rook niet goed, ze voelde zich niet 100% op haar gemak bij hem, hij was een broertje... Iets dat haar moeder nog eens herhaalde.

Ik denk echt dat het een vorm van angst is waar ze last van heeft. Anders zou ze je nog wel willen spreken. En ik denk dat de agst hem zit in haar gevoelens voor jou. Als ze echt weer met je zou gaan praten en ze je zo kwetsbaar zou zien, dan zou ze misschien weer net zo hard voor je vallen als de eerste keer. Die kans is zelfs vrij groot en dat weet ze dan ook. Die gevoelens is juist datgene waar ze dan bang voor is en daarom praat ze niet.

Ook dit heb ik gedacht, maar wil ik niet meer toelaten tot mijn gedachten. Het is te positief naar mij toe. Er zijn meerderen die dit geopperd hebben, maar ik ben me er erg van bewust dat dit blijkbaar uit mijn kant van het verhaal naar voren komt. Logischerswijs zijn gevoelens niet van het ene op het andere moment weg. Hoe vreselijk ik het ook vind om haar nu te zien, die vreselijkheid komt natuurlijk ook voort uit het feit dat ook mijn gevoelens nog aanwezig zijn. Ik moet die gevoelens echter zoveel mogelijk kwijt zien te raken, de enige manier om dat voor elkaar te krijgen is haar volledig uit mijn leven te bannen.

En hoe suf zou dat klinken. Ik heb het uitgemaakt omdat ik teveel om je geef? Nou, dan ga je helemaal je best doen om haar terug te winnen, toch? Dus dat is de enige verklaring die ik kan geven.

Idem hiervoor. Te sprookjesachtig. Ik moet ervan uit gaan dat ze me helemaal niet meer leuk vindt. Ik mag niet blijven hangen in hopeloze hoop.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet denk dat ze een spelletje met je heeft gespeeld. Zo zijn mensen niet. Tenminste, niet bij anderen. Ze spelen spelletjes met zichzelf. Maken zichzelf dingen wijs, zijn in ontkenning, testen anderen dingen uit etc. En ja, daar zijn helaas vaak anderen bij betrokken. In dit geval jij dus. Maar ik vermoed dat ze je vooraf niet bewust pijn wilde doen. En haar weigering van contact is om haarzelf en jou nog meer pijn te besparen. Ik denk dat zij denkt dat ze jou ook een plezier doet door niet meer te praten. Omdat met haar praten jouw gevoelens over de verbroken relatie alleen maar heftiger kunnen maken.

Dit zou me helemaal niks verbazen, dat ze zichzelf dit wijsmaakt, zodat ze een excuus heeft voor haar lafheid. Ze wordt nogal opgehemeld door haar moeder ("mijn dochter is perfect"), het patroon dat ik steeds zie is dat ze al haar acties goed probeert te praten. Daarom wil ze de diepte ook niet in, dan zou weleens kunnen blijken dat er nog wat ontwikkelpuntjes zijn (zoals bij iedereen). Als het te moeilijk doet, dan maakt ze zich er makkelijk vanaf door "het spijt me vreselijk, maar ik kan er niks mee en kan je verder niet helpen" te zeggen.

Nou ja, weer allemaal mijn gedachtes. Maar dat zou mijn reden zijn om zo uit elkaar te gaan.

Ik ben erg verbaasd hoeveel jij nagedacht hebt over mijn situatie en heb veel aan je gedachtes. Een groot deel komt overeen met wat ikzelf denk, wat voelt als een stukje erkenning (wat we allemaal willen). Het nadeel blijft echter dat de feedback alleen gebaseerd is op mijn kant van het verhaal. Ik denk continu na of ik het niet te veel vanuit mijn gekleurde perspectief vertel, maar nogmaals, ik ken haar kant van het verhaal nauwelijks omdat ze (ookal vindt zij van niet) er erg oppervlakkig over is.

Later reageer ik nog op de overige berichten...

[Scattered]

Ik ga nu uitwaaien op Scheveningen met mijn beste vriendin. Een mooi moment om een herinnering uit te wissen, want de laatste keer dat ik daar was, was met... juist.

[pinky]

Als het je iets beter doet voelen... ik denk ook dat ze zichzelf inmiddels heeft wijsgemaakt dat jij niet goed voor haar bent en dat de gevoelens die ze nog voor je heeft juist oppervlakkig zijn en dus niet relevant. Maar goed, tot die conclusie zul je zelf ook wel gekomen zijn. En of ze nu nog wel of niet om je geeft, wat je al zeg, feit blijft dat een relatie er niet meer inzit. En dat is het ergste van het hele verhaal. Maar het klopt wel met wat ze altijd heeft gedaan, vroegtijdig stoppen, iets niet afmaken. Ze zal er nog weleens tegenaan lopen. Ik ben ook iemand die dingen niet afmaakte. Bij mij was het de angst voor verandering als ik klaar was. Bijvoorbeeld mijn opleiding. Juist mijn afstuderen was zo moeilijk. Begon te laat, deed het op een manier die niet handig was etc. Ik ben er toen eens over gaan nadenken en ik kwam erachter dat ik bang was voor wat er na mijn studie zou komen. ZOu ik wel werk kunnen vinden en zo ja, wat zou dat dan zijn, zou ik dat dan de rest van mijn leven moeten blijven doen, kan ik wel genoeg verdienen etc. En juist tijdens mijn studie was alles helder. Ik ging naar school, IB gaf me geld, ik kon rondkomen. Mijn bijbaantje had ik ook etc. Dus alles was oke. En ik was bang dat het wel eens niet zo oke meer zou zijn na mijn studie. Met dat besef ben ik het wel gaan afmaken. Nog steeds veel onzekerheden. Eigenlijk een soort hoop dat ik het niet zou halen. En hoewel ik opgelucht was het gehaald te hebben, was ik ook verdrietig. Het was toch een afscheid van een periode in mijn leven.

Nou ja, kom ik toch weer terug op de angst. Ook bij haar. Wat als ze verder zou zijn gegaan met jou? Wat zou er veranderen in haar leven? Misschien zou ze wel gaan samenwonen, wat, misschien zou ze wel eens moeder kunnen worden. En wat dan? Hoe zou dat gaan? Te beangstigende vragen. En doordat ze daar misschien niet bewust mee bezig is geweest (zoals ik in het begin van mijn afstuderen) gaat ze de boel saboteren. En dus irriteerd ze zich aan jou, vind ze je niet meer leuk, en maakt ze het ineens uit! En door het uit te maken is haar angst weg, voelt ze zich beter (geen angst meer) dus weet ze dat ze de juiste beslissing heeft gemaakt. En met mams die haar geweldig vind krijgt ze dan de bevestiging.

Begrijp me nu niet verkeerd. Voor haar zijn alle gevoelens echt. De angst die ze bij jou voelde heeft ze aan jou gekoppeld (en dus niet aan haarzelf waar het zat). Het feit dat jij er nu niet bent en die angst ook weg is, bevestigd dat voor haar uiteraard alleen maar. Dat ze nog om je geeft doet ze dan waarschijnlijk af als oppervlakkig, want ja, ze is ooit toch verliefd op je geweest en dat is ook niet ineens weg. Maar ik denk wel dat ze ervan overtuigt is de juiste beslissing genomen te hebben en dat ze ook ervan overtuigd is dat ze niet echt iets voor je voelt. En juist die overtuiging staat opnieuw beginnen compleet in de weg. En mensen kunnen zichzelf lang voor de gek houden. Dus erop gaan wachten totdat ze het doorheeft kan nog jaren, deccenia lang duren. Niet zo handig dus. In antwoord op wat je zegt, ik denk dat ze ergens nog wel gevoelens voor je heeft, maar dat zij die niet meer geloofd. Dat maakt dan ook dat ze zo hard naar jou kan zijn. In dat opzicht heb je dus gelijk.

Maar goed, ook hier weer, alleen mijn gedachtes die ik erbij zet. Hoeft niet waar te zijn... dat weet alleen zij.

Ik had dit helemaal ziten schrijven toen ik je laatste berichtje zag. Anyway, veel plezier op Scheveningen! Ik hoop dat je niet teveel aan haar hoeft te denken en dat je lekker wat kunt uitwaaien!

[Ienepien]

Pinky, jij zegt heel goed, hoe ik er ook over denk. Alleen jij kan het zo mooi verwoorden.
En duidelijk uitleggen met voorbeelden.
Maar ik denk inderdaad, dat je gelijk hebt.
Ze is bang voor haar eigen gevoelens, als ze een gesprek aangaat. En daarom steekt ze liever haar kop in het zand.........

[Scattered]

Anyway, veel plezier op Scheveningen! Ik hoop dat je niet teveel aan haar hoeft te denken en dat je lekker wat kunt uitwaaien!

Scheveningen was leuk, het misschien wel de plek van Nederland waar ik het liefste kom. Ik ben een kind van het strand en de zee. Niettemin haalde het herinneringen naar boven, natuurlijk. Het leek als de dag van gisteren dat ik daar met P. was. Het is wrang dat zelfs Scheveningen nu voor altijd verbonden zal zijn met pijn, terwijl tegelijkertijd de herinnering aan die middag met P. daar heel mooi is.

Later deze week meer...

[Scattered]

Nou goed, beetje rare sprong van scattered naar dit. Maar goed, ik ga dus zoeken naar wat de oorzaak kan zijn van het gedrag en probeer daarbij van het positieve uit te gaan. En in dit geval kan ik ook niets negatiefs ontdekken in de relatie. Ik hoor uiteraard ook maar één kant, maar goed, ik kan me toch niet voorstellen dat er echt iets ergs is gebeurt, anders zou Scattered dat wel geweten hebben. Het is dus een sluimerend probleem geweest die zijn vriendin voor zich heeft gehouden. En misschien ook wel weggestopt en ontkend heeft. En op het moment dat ze dat niet meer kon ontkennen is ze geschrokken en is ze in haar schulp getrokken, als bescherming voor haarzelf. En heeft ze zichzelf ook wijsgemaakt hem zo te beschermen tegen haarzelf. En angst kent vele vormen. Dit is geen doodsangst, dan ren je weg, bevries je of ga je vechten voor je leven. Maar in haar geval is het een angst die dichterbij komt. Die ze zelf misschien niet kan plaatsen. Dat is het enige wat ik kan bedenken dat haar heeft doen besluiten zo abrupt het contact te verbreken en weg te gaan. En het verklaart ook waarom ze dan iets met haar beste vriend is begonnen. Die is al 10 jaar dichtbij haar, dus haar gevoelens voor hem zijn duidelijk en daar heeft ze geen angst meer voor. Lekker rustig.

Het klinkt allemaal als iets dat mogelijk is. Ik denk dat in dit kader ook heeft meegespeeld dat ze erg honkvast was. We wonen op ongeveer 1 uur rijden van elkaar en zij gaf aan dat ze altijd op niet meer dan 10 minuten van haar moeder wilde wonen. Die beste 'vriend' woont in dezelfde plaats als zij.

[Scattered]

Trouwens, zou je het heel erg vinden als ze meeleest? Zo ziet ze wel wat ze bij jou heeft teweeggebracht. Wellicht doet haar dat beseffen wat er eigenlijk is gebeurt. Ik denk dat het erger dan dit toch niet echt kan worden, wel?

O ja wel hoor, het kan nog erger worden. Ik denk dat het namelijk ooit toch wel uit zal komen op het werk. Dan slingert het buiten ieders controlegebied. Ik denk dat ze diep van binnen wel beseft wat er gebeurd is, maar dat ze dat nooit zal toegeven naar zichzelf.