Soms is acceptatie niet genoeg, zit aseksualiteit dieper?

[Scattered]

Het is misschien een troost om te weten dat je een deel van haar hart hebt gestolen, en dat jij voor altijd in dat gedeelte "aanwezig zult zijn", en dit geldt ook andersom! Dat gaat er nooit meer uit.

Ik verzuchtte gisteren nog dat ik het liefste een bepaald gedeelte van mijn leven uit mijn geheugen laat wissen. Dat schijnt ooit een film geweest te zijn.

[Scattered]

Tsja, en hoewel ik denk dat haar gevoelens voor hem er zeker zijn, zullen deze niet romantisch zijn geweest. Ze houd zichzelf misschien voor de gek daarin. Ik persoonlijk denk dat deze relatie ook vrij snel weer over is. Of... en dat kan natuurlijk ook... ze vind hem natuurlijk super, dus wie weet kan ze zichzelf dan ook erg lang voor de gek houden en blijft het wel. Dat lijkt me trouwens wel vreemd hoor. Maar ja, als hij inderdaad wel verliefd op haar was, dan versterkt hij het hele plaatje wel weer. Tsja... ik denk eerlijk gezegt dat het wel een afleiding is voor haar, maar wel eentje die ze erg lang vol zou kunnen houden. Dus hopen op dat het uit gaat is denk ik niet zo slim in dit geval. Als het een willekeurig ander iemand zou zijn, dan is het een ander verhaal. Maar ja... dit maakt het wel gecompliceerd.

Raak. Meer heb ik er niet op te zeggen eigenlijk.

[Scattered]

Nou ja, kom ik toch weer terug op de angst. Ook bij haar. Wat als ze verder zou zijn gegaan met jou? Wat zou er veranderen in haar leven? Misschien zou ze wel gaan samenwonen, wat, misschien zou ze wel eens moeder kunnen worden. En wat dan? Hoe zou dat gaan? Te beangstigende vragen. En doordat ze daar misschien niet bewust mee bezig is geweest (zoals ik in het begin van mijn afstuderen) gaat ze de boel saboteren. En dus irriteerd ze zich aan jou, vind ze je niet meer leuk, en maakt ze het ineens uit! En door het uit te maken is haar angst weg, voelt ze zich beter (geen angst meer) dus weet ze dat ze de juiste beslissing heeft gemaakt. En met mams die haar geweldig vind krijgt ze dan de bevestiging.

Dat is een theorie die ik zelf nog niet bedacht had en ook niet van andere gehoord heb. Samenwonen en kinderen waren wel dingen die ter sprake kwamen, en waarvan ik zei dat dat nog in de toekomst lag. Ik wilde sowieso eerst nog een tijdje in mijn huidige huis wonen, omdat ik daar pas net woon. Zij zei dat te begrijpen en vond dat tempo waarin het ging prima. Ik weet wel dat zij heel graag kinderen wil in de toekomst, dus angst daarvoor zal ze niet gehad hebben.

Begrijp me nu niet verkeerd. Voor haar zijn alle gevoelens echt. De angst die ze bij jou voelde heeft ze aan jou gekoppeld (en dus niet aan haarzelf waar het zat). Het feit dat jij er nu niet bent en die angst ook weg is, bevestigd dat voor haar uiteraard alleen maar. Dat ze nog om je geeft doet ze dan waarschijnlijk af als oppervlakkig, want ja, ze is ooit toch verliefd op je geweest en dat is ook niet ineens weg. Maar ik denk wel dat ze ervan overtuigt is de juiste beslissing genomen te hebben en dat ze ook ervan overtuigd is dat ze niet echt iets voor je voelt. En juist die overtuiging staat opnieuw beginnen compleet in de weg. En mensen kunnen zichzelf lang voor de gek houden. Dus erop gaan wachten totdat ze het doorheeft kan nog jaren, deccenia lang duren. Niet zo handig dus. In antwoord op wat je zegt, ik denk dat ze ergens nog wel gevoelens voor je heeft, maar dat zij die niet meer geloofd. Dat maakt dan ook dat ze zo hard naar jou kan zijn. In dat opzicht heb je dus gelijk.

En dat maakt ook dat ze nu zo nep op mij overkomt. Voor haarzelf is ze overtuigd en echt, maar ik kan het allemaal niet anders zien dan een toneelstukje. Daarom is er sprake van een vertrouwensbreuk, ook op het werk, ik weet niet wat ik aan haar heb. Ik weet niet wat echt is en wat toneelspel is. Ik kan haar niet meer lezen, vind haar onberekenbaar. Is het erg cynisch als ik zeg dat ik al genoeg door haar 'verrast' ben?

[pinky]

Nee hoor, niet cynisch. Ik denk dat het realiteit is. En logisch ook. Ik snap ook heel goed dat je nu niets meer met haar te maken wilt hebben. Als er zo met je wordt omgegaan.

Om even terug te komen op het stukje angst voor de toekomst... ik wilde ook graag aftstuderen. Beetje suf om te zeggen dat ik dat niet zou willen toch? Had ik al 3,5 jaar naartoe gewerkt, het diploma. Maar op een gegeven moment, toen het te dichtbij kwam, ging ik de boel onbewust saboteren. Toen ik het doorhad, had ik het nog steeds moeilijk, ging ik het nog steeds saboteren, maar kon ik ook makkelijker een tegenbeweging opgang brengen, waardoor ik nu toch ben afgestudeerd. En nu moet ik die angst induiken. Wat nu als ik toch geen baan vind? Wat nu als ik mijn huur niet meer kan betalen. Wat nu als... etc.

In haar geval zal jij misschien de eerste zijn met wie ze serieus heeft nagedacht over het krijgen van kinderen. En zonder dat ze het door heeft gehad, beangstigde haar dat misschien wel ontzettend. En die angst heeft ze niet als angste erkent, maar omgezet in irritatie over jou. Jij was tenslotte ook de veroorzaker van de angst. Zonder jou had ze die angst ook niet gehad. Klinkt heel krom, dat is het ook, maar het kan wel haar waarheid zijn. Helaas voor jou. En het ergste is dat ze vooral haarzelf ermee in de weg zet en jou daarmee raakt. Maar goed, of dat het is zul jij nooit weten en zijzelf misschien ook wel niet. Misschien gaat ze nu aan het idee wennen en zal de angst bij een volgende (Bijna) verdwenen zijn. Wie weet. Maar goed, ook speculatie.

Is het zo iets duidelijker?

[Scattered]

Stel dat dat meegespeeld heeft, dan ligt het denk ik net iets anders. Ik heb haar namelijk gezegd, nadat ze haar kinderwens uitte, dat ik ooit wel kinderen wil maar daar nu nog niet aan toe ben. Dat vond ze logisch, het was nog maar een paar weken aan op dat moment. Ik denk dat het niet meer dan speculatie zou zijn om nu te zeggen dat het angst van haar was in de zin van "wat als hij uiteindelijk toch geen kinderen wil?"

Ik begrijp verder goed wat je bedoelt, maar als dat bij haar een rol speelt/speelde, dan heeft ze dat binnen gehouden. Ze vond mij altijd een erg open persoon, dat verbaasde mij, want ik schaar mijzelf onder de introverten. Misschien dat ik in vergelijking met haar extravert ben, al zou je dat van de buitenkant niet zeggen. Zij komt veel opener over. Wel is het zo dat ze dat ook van zichzelf vaak zei, dat ze voor de buitenwereld geen geheimen had. En als mij iets duidelijk is geworden, dan is het wel dat als mensen zichzelf hardop bepaalde eigenschappen toedichten, dat meestal inhoudt dat ze die eigenschappen graag zouden hebben (of daar graag erkenning voor willen hebben). Op mij komt die hele open houding nu over als een facade waarachter wellicht iets heel anders zit. Weet zij zelf eigenlijk wel wie zij is?

[pinky]

Waarschijnlijk ook niet! Als er iets duidelijk is, dan is ze dat ze iets aan het ontkennen is.

[Scattered]

Maandag j.l. gesprek gehad met maatschappelijk werker. Niet echt veel nieuws ter sprake gekomen, ook hij is eigenlijk van mening dat een gesprek wat zou kunnen betekenen. Deze situatie is een probleem voor een professionele samenwerking. Natuurlijk kan ik de rest van mijn leven doen alsof mijn neus bloedt en zakelijk met haar omgaan, maar intussen vertrouw ik haar niet (meer). Dat kan problematisch worden in situaties waarbij het erop aankomt, wat soms voorkomt in ons beroep aangezien er een sterke link met het thema veiligheid bestaat. Toen er eind mei zo'n situatie optrad dat het even heel druk werd, had ik dienst met mensen van wie ik weet dat ik *wel* van ze op aan kwam. Ik kon zonder problemen delegeren, omdat ik wist dat het in meer dan goede handen was. Bij haar zal ik dat gevoel niet hebben, doe ik het 't liefst allemaal zelf (zelfs als het te druk is), omdat ik weet dat ze als het te moeilijk wordt waarschijnlijk af zal haken.

Enfin, morgen meteen weer een gesprek, op nadrukkelijk verzoek van de maatschappelijk werker. Hij wilde er zelfs terug van vakantie voor komen, maar gelukkig kon het morgen ook al i.v.m. mijn rooster (ik wil me niet bezwaard voelen).

[pinky]

Heftig. In dat geval zou ik toch aan de planning vragen jullie niet meer tegelijk in te plannen. Dat scheelt jou ook weer een boel ellende waar je nu duidelijk even niet teveel mee kan.

[Ienepien]

Dat is eigenlijk ook in eerste instantie mijn advies.

[Scattered]

Ik heb een goed gevoel over gehouden aan het gesprek.

Al vertellende nog tot enkele nieuwe inzichten gekomen. Zijn conclusie op basis van mijn verhalen is in ieder geval dat zij niet zo volwassen is als ze zelf denkt en dat ze problemen heeft op het gebied van communicatie (vooral sociaal-emotioneel).

Niettemin is het vooral mijn probleem en heeft hij de aandacht gelegd op het deel waarover ik wel controle heb. Ik moet inzien dat ik moet accepteren dat ik mezelf soms neerslachtig voel. Ik moet me er niet meer tegen verzetten. Dat verzet zou namelijk averrechts werken. Ik moet niet meer te veeleisend zijn voor mezelf en niet meer vinden dat ik dit zo snel mogelijk allemaal achter me moet laten. Zo schijnt het niet te werken.

Het gedeelte waar ik geen controle op heb blijft nog wel bestaan, hij blijft het met me eens dat een direct gesprek het beste zou zijn. Hij heeft me al een paar keer gevraagd: "waarom ga je niet gewoon een keer naar haar toe?" Ik ben daar zeer huiverig voor.

[pinky]

Wie weet is het inderdaad handiger om even te wachten. Zeker als je er nog zo huiverig voor bent nu. Wie weet heeft zij ook nog veel te verwerken. Maar wel fijn dat het gesprek zo heeft geholpen. Vaak is weerstand bieden aan je gevoelens hetgeen waardoor de pijn langer blijft. Tenslotte wil je het niet toelaten, maar het moet er toch een keer uit. Het is erin gekomen en je wilt het niet meer, dus moet het eruit. Door je tegen de emoties te verzetten, blokkeer je in feite de uitgang. En die gevoelens kunnen er alleen maar uit via jou. Desondanks is dat erg lastig. Ik weet het. Worstel er zelf ook mee, met onverwerkte gevoelens toelaten. Is niet ff te doen. Maar ik hoop wel dat het je lukt. Sterkte! 

[Ienepien]

En waar ben je dan eigenlijk bang voor? Dat ze je uitmaakt voor grof vuil, ofzo?
Of dat ze je weer terugwil?
Waar hoop je op? Wat denk je zelf?

[Scattered]

En waar ben je dan eigenlijk bang voor?

We hebben hier te maken met iemand die bewezen heeft dat ze 1) niet kan communiceren en 2) volslagen onverwachte dingen kan doen. Als ik zomaar bij haar op de stoep sta, dan is de kans groot dat ze gewoon niet open doet of uit paniek een scene gaat trappen. Dat laatste zou wel erg genant zijn. Ik heb er dus geen vertrouwen in dat het zal leiden tot een volwassen afrondend gesprek.

Nee, ik ben niet bang dat ze me terugwil. Daar ben ik zelf immers bij en dat is voor mij geen optie. Vertrouwen = weg. Ik hoop dat ik uiteindelijk een keer op een rustige manier met haar kan praten, om in de toekomst op een normale manier -zonder spanningen of wantrouwen- te kunnen samenwerken. Ik ben niet achterlijk, wist eigenlijk al snel dat ze de plaat zou poetsen betreffende zo'n gesprek. De bedrijfsmaatschappelijk werker heeft mij aangeraden nog 1 laatste poging te doen. Ik overweeg de mogelijkheden.

[pinky]

 

[Ienepien]

Ik denk, dat dat voor jezelf ook wat rustiger maakt.
Je wilt zoiets afronden, en weer zonder frustraties verder gaan.
En inderdaad, met haar kunnen samenwerken zonder dat er een 'muur' tussen jullie inzit.
Onbesproken dingen blijven zo hardnekkig hangen, en kunnen een spanningsveld blijven houden.
Dat is niet prettig, en kost zó veel energie..............

Doe het, als je er klaar voor bent, en alles in je hoofd op een rijtje hebt staan.