Ik kwijn weg van mijn partner zijn libodo

[keltickitten]

Ik weet met mezelf geen raad. Ik weet al heel mijn leven dat ik aseksueel ben en maak daar voor mezelf heel weinig problemen van, maar in mijn huidige relatie speelt het wel een rol. Mijn vriend heeft een redelijk libodo en schijnt me niet te begrijpen. Ik moet mezelf echt altijd motiveren voor seks. Mijn grootste drijfveer was mijn kinderwens, maar mijn partner wil geen kinderen en dat maakt me erg depressief en ik voel aan dat ik mijn aantrekking tot hem verlies. Ik heb ruim een jaar de pil genomen en merkte dat het beetje motivatie dat ik had, helemaal weg ebde. Ik voel me gewoon niet gelukkig in een seksuele relatie.

Ik heb door die pil blijkbaar bloedklonters in mijn onderbeen en longen ontwikkeld en ben zo in het ziekenhuis beland. Nu moet ik bloedverdunnende medicijnen nemen en die maken me suf en loom. Ik kan geen pil meer nemen en heb dan maar een koperspiraal laten plaatsen, maar voel me gewoon wegzakken in een diep moeras. Ik heb gewoon het gevoel dat ik me wegcijfer voor hem. Deze ochtend was ik echt doodop van de medicijnen, waar ik nog amper mijn bed van uit geraak en hij had zin. Ik compleet niet, maar hij kon zich niet inhouden. Ik was te zwak om me te verzetten en liet het maar over me heen gaan, maar voel me al een hele dag compleet op. Ik voel me gewoon verkracht.

Ik haat seks en krijg het mijn vriend maar niet aan zijn verstand dat ik wel van hem hou, maar dat de seks me teveel wordt. Ik heb tien jaar een relatie gehad met een man, die me amper aanraakte. Hooguit 3 keer in de maand en ik voelde me er goed bij. Het laatste jaar van de relatie was helemaal seksloos en ik leed daar niet onder.

Mijn huidige vriend heeft bijna dagelijks zin en ik kan dat niet meer aan. Mijn gevoelens voor hem beginnen gewoon af te takelen. Ik begin eerder weerzin voor hem te voelen en haat het dat hij me aanraakt. Hij wou nog geen kinderen. Ik nam de pil voor zijn plezier en ben er bijna aan gestorven. Er is enorme schade aan mijn longen, want ik had naast verschillende longembolies ook nog een longinfarct. Ik ben er zowel fysiek als mentaal niet goed van. Ik wil inderdaad enkel seks omdat ik graag kinderen wil. Daarvoor wil ik me nog opofferen, maar ik voel me gewoon gebruikt op den duur. Ik haat de seks en wil het niet meer langer ondergaan met mijn partner.

Ik ben bijna dood geweest, terwijl ik al lang zwanger wou zijn. Ik ben een vrouw van 36 en weet dat mijn tijd dringt. Relaties beginnen voor mij meer als vernederingen en tijdsverspilling aan te voelen. Mannen lijken me enkel voor de seks te willen, maar nooit voor hun verantwoordelijkheid op te nemen. Ik wil gewoon nooit geen man meer aan mijn lijf. Ik heb er echt genoeg van om me nog op te offeren.

Ik voel me eerder aangetrokken om, zodra ik mijn medicatie kan afbouwen en weer zwanger mag worden, een donor te zoeken, die zijn sperma in een potje wil geven en zo aan een kind te beginnen. Ik begin zo van seks te walgen. De partner die  ik vertrouwde en aan wie ik me wou geven, geeft me niet het respect dat ik wil. Hij begrijpt me compleet niet. Voor hem is seks misschien een uiting van liefde, maar voor mij is het hoe langer hoe meer mezelf opofferen en vernederd voelen. Hij lijkt me echt niet te begrijpen. Hij snapt niet dat ik wel een kind, maar geen seks wil.

Misschien is het genetisch, want ik weet dat mijn moeder ook aseksueel is. Ze heeft na de breuk met mijn vader ook geen zin meer gehad in een andere man. Ik kan echt diepe gevoelens voor iemand hebben, maar seks is altijd zoiets dat er voor mij niet bij hoort en dat ik nooit echt interessant gevonden heb. Ik wou dat mijn partner kon begrijpen wat voor een offer seks voor mij is. Ik haat het uit de grond van mijn hart. Ik gaf hem mijn hart en wou het wel met hem ondergaan, maar ik krijg zo een gevoel dat hij me echt niet snapt en echt niet begrijpt wat voor een offer dit elke keer voor mij is.

Eigenlijk heb ik nooit echt zin gehad in seks. Het heeft me nooit echt bezig gehouden. Moest ik niet ooit gruwelijk verkracht geweest zijn, denk ik dat ik eeuwig maagd zou willen gebleven zijn. Ik heb compleet geen seksuele aantrekking tot mijn medemensen. Soms heb ik misschien eens een kriebel, die ik inderdaad niet met een ander link en die eerder als jeuk aanvoelt, die ik kan weg krabben. Ik wil daar dan nog iets mee doen in mijn relatie, maar krijg het gevoel dat ik mijn eigenwaarde compleet verlies in een seksuele relatie.

[NewacE]

Wow, wat een verhaal. Het spijt me zo voor je. 

Hoe hou je het vol? Elke dag is er één te veel. Zo tegen je zin. Maar vooral ook: waarom? Waarom doe je dit je zelf aan?
Als het je alleen om een kind gaat, dan zou je inderdaad veel beter af zijn met een donor.

[Edewecht]

Hoe hou je het vol? Elke dag is er één te veel. Zo tegen je zin. Maar vooral ook: waarom? Waarom doe je dit je zelf aan?
Als het je alleen om een kind gaat, dan zou je inderdaad veel beter af zijn met een donor.

Eens. Volgens mij geef je de antwoorden op je vragen zelf al. Het kan moeilijk zijn om de gevolgtrekkingen te maken en de stappen te zetten.
Het lijkt me dat je (letterlijk!) jezelf moet gaan redden.
Sterkte.

[SoulDragon]

Ik ben het met bovenstaande eens.
Als ik je verhaal lees is er maar één conclusie uit te trekken, en volgens mij weet je het zelf eigenlijk ook wel.
Stop hiermee, want je gaat zo helemaal kapot!

Als je inderdaad zo graag een kind wilt zijn er inderdaad andere opties, zoals een donor...klinkt veel beter dan wat je nu jezelf aan doet.

[Himawari]

Ik ben het met iedereen eens. Je 'krijgt' duidelijk alleen maar dingen die je niet wilt en niets wat je wel wilt. Wat heeft de relatie dan nog voor meerwaarde?
Overigens is sex hebben tegenover een nee van jou gewoon verkrachting, of het nou binnen een relatie gebeurt of niet.

[keltickitten]

Ik zou inderdaad liever voor een donor gaan. Momenteel ben ik dankzij mijn gezondheid weer enkele maanden af om aan kinderen te beginnen. Ik merk dat ik gewoon van mijn partner begin te walgen. Ik ben gewoon op. Seksuele mannen gaan niet met mij samen. Ik denk dat dit zoiets is als een homo die getrouwd is met een vrouw. Je kan het even volhouden, maar uiteindelijk blijft het niet duren. Ik haat mezelf omdat ik gevoelens krijg voor iemand. Ik word heel moeilijk verliefd. Meestal is daar tijd voor nodig en als ik dan gevoelens heb, beland ik in een relatie waar ik niet gelukkig in wordt. Het is niet dat ik geen relatie wil, maar de seks wordt me altijd teveel. Dat lijkt me altijd een groot offer, waar ik het beste van maak, maar dat me op den duur altijd ongelukkig maakt. Ik probeer er mezelf altijd over te zetten en te denken dat ik het wel aankan. Ik snap ook niet waarom ik van seks zo ongelukkig word. Het voelt voor mij altijd zo tegennatuurlijk aan.
Ik heb als puber nooit willen experimenteren. Ik heb er nooit interesse in gehad. Eigenlijk heb ik er nooit last van gehad, tot ik gevoelens krijg en dan word ik doodongelukkig. Soms denk ik dat ik een hele tijd bewust om onbereikbare mannen viel, gewoon voor het gevoel te koesteren, maar ze niet in mijn bed te moeten hebben. Ik hou wel van een knuffel, maar echt seks is me teveel. Ik word er ziek van. Ik heb het opgegeven het te willen verklaren. Het is gewoon mijn geaardheid en ik kan het aanvaarden, maar soms heb ik het gevoel dat de buitenwereld het niet kan. Ik ken maar een paar mensen die ook aseksueel zijn en die begrijpen me volledig, maar mijn partner bijvoorbeeld, lijkt me niet te snappen. Hij lijkt op veel punten niet te denken zoals ik en dat maakt me heel verdrietig. Ik moet het maar ondergaan en hij begrijpt echt niet wat een offer het voor mij is en hij lijkt niet altijd even begripvol als ik echt geen zin heb en me er niet over kan zetten. Veel mannen zijn zo. Blijkbaar geef je er eens 1 keer aan toe en denken ze dat je hun bezit bent. Ik voel aan dat veel seksuele mannen zo zijn en daarom begin ik er gewoon bang van te worden. Stap de deur uit en je bent precies een lustobject. Ik voel me daar niet gelukkig bij. Ik haat het als mannen avances op mij maken. Ik wordt dan erg bang en wil liefst van al zo ver mogelijk gaan lopen. Meestal eindigt dat voor die man met een vuist in zijn gezicht, als hij me echt te hard irriteert en geen vluchtroute gunt.

Het probleem is dat ik al verschillende keren de relatie stop wou zetten, maar mijn vriend woont bij me in en wil voorlopig nog niet vertrekken. Zijn appartement is nog niet in orde en ik wil hem ook niet op straat gooien. Ik begrijp dat hij er niet aan kan doen dat hij een slachtoffer is van zijn lusten, maar zijn er geen geneesmiddelen die ik hem tijdelijk kan laten nemen, om zijn libido af te remmen? Er bestaat toch zoiets als chemische castratie? Als hij echt van mij houdt, zou hij dat in mijn ogen even voor mij over moeten hebben.

[NewacE]

Ik heb eens in een soortgelijke situatie verkeerd. We waren al uit elkaar (tenminste volgens mij, volgens hem niet, maar dat is weer een ander verhaal ).
Het huis waar we in woonden was mijn eigendom, hij is bij mij in komen wonen en later ook zijn zoon (dat is eigenlijk wat ons de das omdeed).
Ik wilde ze ook niet zomaar op straat zetten, dus hij had de keuze: óf je laat me met rust en doet net alsof we in 2 verschillende huizen wonen (welliswaar met 1 voordeur) totdat je je eigen huis kan betrekken, óf je kan nu direct door die ene voordeur vertrekken.

Raad eens voor welke optie hij koos

Ik kan niet anders zeggen dan dat je voor jezelf moet kiezen. Jezelf "opofferen" en wegcijferen voor een ander kan niet goed blijven gaan. En het is ook niet zo dat het erg gewaardeerd wordt door die ander. Of dat nu een vriend is of bijv. een werkgever. Als ze om je zouden geven, zouden ze niet toestaan dat je dit jezelf aandoet. Dat heb ik ook pas in de laatste paar jaar écht ingezien.

[Koffie]

Dit klinkt als een behoorlijk beroerde relatie, heel grensoverschrijdend. Ik denk dat ook een seksuele partner op deze manier geen gevoel meer heeft en dat het met de (seksuele) relatie spaak loopt. Met liefde heeft dit weinig meer te maken. Veronderstel dat je met iemand die zo geen rekening kan houden met een ander, wel kinderen zou krijgen. Dat zou voor jou èn de kinderen niet goed zijn. (Kan me niet voorstellen dat dit alleen op seksgebied een probleem is in ieder geval en dat hij verder wel serieus geïnteresseerd is in jouw gevoel).

Je kinderwens maakt je ook wel heel erg kwetsbaar, je bent bijna bereid om alleen al daarvoor een relatie aan te gaan, lijkt het. Dat is geen verwijt hoor, ooit was ik ook zo. Al had ik dat nauwelijks in de gaten van mezelf. Maar verstandig is dat niet.

[Fricai]

Er zijn wel lidiboverlagende middelen, maar het lijkt me stug dat hij daar zin in heeft.
Misschien weinig nuance, maar ik zou 'm per direct op straat gooien. Er zijn ook (seksuele) mannen die verder kunnen kijken dan hun eh, neus, lang is. Ik denk dat je al veel te veel voor hem gedaan hebt. Kies voor jezelf!

[keltickitten]

Het probleem is dat ik me echt niet kwaad in hem kan maken. Hij kan er niet aan doen dat hij seksueel is. Blijkbaar zit het in de genen. Zijn vader en zijn grootvader waren allebei seksverslaafd en zijn vader sloeg zijn moeder af, als ze eens geen zin had. Dat haantjesgedrag is er in gekweekt en daar wil ik hem helemaal niet volledig zelf verantwoordelijk voor stellen.

Maar ik offer mezelf inderdaad teveel op. Het is niet dat ik niet van hem hou, maar ik voel aan dat de verschillen enorm groot zijn. Zo houden we allebei van metal muziek, maar hij komt de laatste tijd aanzetten met black metal en dat is nu eenmaal muziek waar ik heel slechte herinneringen en heel slechte gevoelens bij heb. Ik hou meer van traditionele heavy metal en power metal, naast trash en wat death. Ik verbied het hem niet naar die muziek te luisteren, maar voel me wel niet goed erbij.

Daarnaast schelen onze religies. Ik ben katholiek. Ik voel me in die religie het best thuis, omdat dit in mijn ogen het enige instituut is waar je als aseksueel nog gerust jezelf kan zijn. Hij is paganist en wil me meenemen in zijn wereld. Ik heb het geprobeerd, maar voel me er niet in thuis. Ik wil voor de Kerk trouwen en hij niet. Dat maakt me radeloos. Ik respecteer hem nog als vriend, maar kan het moeilijk met hem vinden als partner.

[Koffie]

Begrijp je het wel?
Het gaat er niet om dat hij seksueel is en dat hij daar niets aan kan doen. Natuurlijk kan hij daar niets aan doen en het is ook niet verkeerd om wel seksueel te zijn.

Het gaat om de manier waarop hij met je omgaat, niet alleen op seksgebied, maar op alle gebieden eigenlijk. Dat hij dat in zijn jeugd heeft meegekregen is triest, maar stel je voor dat ik ging doen wat ik in mijn jeugd heb meegekregen. Dan beland ik in de bak... en wat komt er dan van mijn kinderen en evt. partner terecht. M.a.w.: hij heeft een keus. Hij hoeft niet over je heen te denderen. Dat is hem gewoon aan te rekenen. Mijn vader verkrachtte mijn moeder en het zal best dat dat uit zijn eigen opvoeding voortkwam, het is gewoon verboden om te slaan en te verkrachten. Haantjesgedrag is wat anders dan dit!

En ook jij hebt een keus. Alleen, soms heb je hulp en steun nodig om die te durven maken. Ik heb het niet alleen gekund.

[Imogen]

Hoi Keltickitten! Allereerst welkom op dit forum! Ik hoop dat je een beetje wat hebt aan de adviezen die de anderen je hebben gegeven. Je relatie waar je nu in zit klinkt inderdaad niet gezond! Ik heb zelf een korte tijd in een niet zo`n gezonde relatie gezeten en heb uiteindelijk voor mezelf gekozen. Het was niet zo heftig als bij jou en jullie wonen ook nog samen, maar dat neemt niet weg dat je het gedrag van je partner moet accepteren. Als je er zowel lichamelijk als geestelijk bijna van onderdoor gaat, dan wordt het tijd dat je aan de noodrem trekt!
Heb je familie of vrienden/vriendinnen in je buurt die misschien kunnen helpen? En wat NewacE zegt klinkt logisch: stel hem de keuze, of we leven apart in 1 huis en hebben (als het mogelijk is) allebei een andere slaapkamer, of je pakt je spullen en vertrekt. Misschien kan je vriend tijdelijk naar een vriend van hem tot zijn appartement klaar is. Maar zo doorgaan met hoe hij met je omgaat raad ook ik sterk af!

Je bent zoveel meer waard dan dit! Vind jezelf zoveel meer waard dan dit! Vertrouw in/op je eigen kracht, dat je het al zo ver volhoud is een teken van hoe sterk je kan zijn! Gebruik deze kracht alsjeblieft voor jezelf, niet om je vriend te kunnen verdragen.....

Overigens lijkt het me geen goed idee om nu aan kinderen te denken of te beginnen. Ik denk dat het beter is als je eerst voor een stabiele omgeving zorgt.
Later van je moeder moeten horen dat ze spijt heeft dat ze een kind van je vader heeft gekregen en geen kind had gewild op dat moment (in haar leven) is echt niet leuk om te horen, als kind.........

Dit is mijn mening, hoe ik er over denk. Ik hoop van harte dat je ook iets doet met het advies dat je gegeven is. Ik zou het heel erg voor je vinden als het van hier uit nog erger voor je wordt!

Heel veel sterkte ermee! 

[Himawari]

Begrijp je het wel?
Het gaat er niet om dat hij seksueel is en dat hij daar niets aan kan doen. Natuurlijk kan hij daar niets aan doen en het is ook niet verkeerd om wel seksueel te zijn.

M.a.w.: hij heeft een keus. Hij hoeft niet over je heen te denderen. Dat is hem gewoon aan te rekenen. Mijn vader verkrachtte mijn moeder en het zal best dat dat uit zijn eigen opvoeding voortkwam, het is gewoon verboden om te slaan en te verkrachten. Haantjesgedrag is wat anders dan dit!

Dit. Je laten verkrachten (want dat is echt wat het is als jij niet wil, hoe seksueel, zielig en triest hij en zijn verleden verder mogen zijn) om de vrede te bewaren, of omdat hij nergens heen kan, of wat voor reden je dan ook kan bedenken is nooit een goede optie. Libidoremmende middelen? Hij moet gewoon van je afblijven als jij niet wil. Punt. En jij zult duidelijk moeten zijn in wat je wilt. Heel moeilijk, maar als je wilt dat er iets verandert, zul je het toch echt zelf moeten doen. Morele steun kunnen anderen bieden, maar het doen is aan jezelf.

[Uffie]

Hoi keltickitten,

Allereerst natuurlijk welkom, maar ik kom meteen ter zake, misschien op een botte manier, maar ik bedoel het echt alleen maar goed.
Wat jij nu meemaakt is niet normaal! Nee, je vriend kan er niets aan doen dat hij seksueel is, net zo min als jij er iets aan kunt doen dat je aseksueel bent.
Maar de manier waarop hij jou behandelt is meer dan schandalig. Sorry, maar ik kan het alleen maar met de anderen eens zijn, wat hij doet is gewoon ordinaire verkrachting.
Red jezelf, en zet hem de deur uit. Als je een huis huurt is het een kwestie van andere sloten op de deur zetten. Hebben jullie samen een koophuis, laat het eenzijdig bij de notaris op jouw naam zetten, en neem er een clausule in op dat hij in de toekomst geen kosten aan het huis zal hebben. Dan kan hij dat ook niet tegen je gebruiken. Neem voor de zekerheid contact op met een juridisch loket bij jou in de buurt, of met een sociaal raadsman. Die kunnen je hierin goed adviseren.
Dat zijn appartement niet op orde is, is geen argument. Dan slaapt hij maar in een slaapzak, en een waterkoker, magnetron en oploskoffie zorgen wel voor de meest elementaire behoeften.
Mocht hij moeilijk gaan doen, investeer in een dictafoon, en neem alle bedreigingen op. Doe aangifte bij de politie, en zorg dat er een dossier van wordt aangelegd.
Sla alle eventueel bedreigende emails en sms-jes op, en laat deze ook in het dossier opnemen.
Voor de zekerheid deze link: http://www.slachtofferwijzer.nl/geweld/bedreiging?gclid=CP-A5Kisv7kCFcRQ3god7HMAAA
En zorg er in dat geval voor, dat er zoveel mogelijk mensen in je omgeving hiervan op de hoogte zijn, zodat je een netwerk hebt waarop je terug kunt vallen.
Oké, dit was even het worst case scenario, ik hoop echt dat het niet zover hoeft te komen. Maar je kunt maar beter op het ergste voorbereid zijn. Ik hoop echt dat jullie alles op een beschaafde manier kunnen afhandelen, als je een punt achter deze relatie wilt zetten.
Denk aan je gezondheid, dat is het allerbelangrijkste, en je veiligheid.
Laat je niet zo behandelen, je bent veel meer waard!
Zorg goed voor jezelf.

Lieve groetjes,
Uffie 

[keltickitten]

Ik ga geen aangifte doen. Ik schiet hier geen moer mee op. Blijkbaar was het ook een misverstand. Ik ben dus momenteel zwaar ziek en zwak en kon me niet verweren. Hij dacht dat het oké was. Ik vond van niet, maar kon het niet duidelijk maken. Normaal respecteert hij me wel en snapt hij dat ik wat tijd nodig heb om mij mentaal voor te bereiden op de seks, maar ik heb ook beslist niet meer tegen te stribbelen.

Ik ben het gewoon beu. Dit keer deed het niet zo een pijn als toen mijn eerste vriendje me gruwelijk verkrachtte en ik half open lag. Blijkbaar verstaan seksuele mannen het niet dat een vrouw nee zegt. Mijn ervaring is dat ze dan gewoon nog erger worden. Die verkrachting ben ik wel gaan aangeven en daar is gewoon niets mee gebeurd. Ik was toen nog minderjarig, was zwaar toegetakeld, maar hij legde klacht tegen mij neer voor laster, want we waren een koppel en ik stemde volgens hem toe. Ik ben gewoon op het politiebureau uitgelachen, omdat ik bijna 18 jaar was en nog geen zin had in seks. Blijkbaar nemen ze het niet serieus. Zijn klacht tegen mij namen ze wel ernstig en ik heb een strafblad wegens laster. Dus, aangifte doen, mijn oren. Ik los alles wel op mijn manier op.

Wat gaan ze dan nu doen? Zijn moeder heeft me ook al verschillende keren aangeklaagd voor stalking en slagen en verwondingen en allerlei dingen die ik niet gedaan heb. Er waren geen bewijzen en de zaak is gewoon seponeert, maar ik sta dus juridisch nergens. Zelfs als je helemaal ingescheurd bent en bloedt als een rund, gaan ze er nog niet van uit dat je verkracht bent. Ditmaal zijn er geen sporen, dus ga ik me niet weer belachelijk maken.

Mijn vriend zingt ondertussen zo ook weel een toontje lager. Ik heb hem laten verstaan dat hij buiten staat, als hij me nog één keer aanraakt. Het is niet dat ik geen gevoelens voor hem heb, maar bij mij liggen die los van seks en ik hoop dat hij het eindelijk eens gaat begrijpen.