Brummetje's fanclub

[petra1963]

Mee eens...

[Brummetje]

Oh, dus niemand mag ergens verdriet over hebben? Of dat misschien wel, maar het zeker niet uiten, want dan word je als zwak gezien. Goed, dan krop ik het vanaf nu allemaal op. Ik laat geen traan meer hierover.
B.t.w: Over 10 jaar ben ik nog steeds hetzelfde. Zo ben ik gewoon, das mijn karakter, al mijn hele leven. Het is niet leuk en ik probeer sommige dingen ook niet te zeggen, maar alleen op i-net te uiten, maar mijn vriend accepteert me helemaal. Ook dat ik af en toe een kreng ben. En NIEMAND die mij verbied om kinderen te krijgen! Ik zal ze krijgen, hoe dan ook. En ze zullen gelukkig worden. Omdat ik dán ook gelukkig ben omdat mijn grote wens is gehoord en uitgekomen.

Ik zie er zo naar uit om moeder te worden, dat mij dat echt geen slechte moeder maakt. Met een kindje zal ik de hele dag met een glimlach om mijn mond rondlopen. En dan zal ik zeker never nooit meer aan zm denken, ik moet er immers zijn voor mijn kindje en dat wil ik heel graag. Nu denk ik eraan omdat ik een groot verdriet heb, als dat eenmaal weg is, doordat mijn vriend er ook klaar voor is, is er geen probleem meer. Dan ben ik echt, eerlijk waar, het gelukkigste mens op aarde.

[pinky]

Oh, dus niemand mag ergens verdriet over hebben? Of dat misschien wel, maar het zeker niet uiten, want dan word je als zwak gezien. Goed, dan krop ik het vanaf nu allemaal op. Ik laat geen traan meer hierover.

Er is een groot verschil tussen verdrietig zijn en zo depressief dat je afscheidsbrieven gaat schrijven. Dat laatste is een teken van psychisch niet stabiel zijn en daarom dus GEEN goede moeder KUNNEN zijn. Niet omdat je dat niet wilt of omdat je het nooit zal kunnen, maar omdat je op dat moment gewoon niet in staat ben om een kind een stabiele jeugd te geven. Hoe zijn jij het vinden als jij helemaal in je eentje verantwoordelijk ervoor bent dat je moeder gelukkig is? Dus dat je lang haar MOET hebben, omdat anders moeders weer eens instort. Dat je niet samen MAG wonen met je vriend, omdat anders je moeder weer zwaar ongelukkig wordt en haar zelfmoord gaat plannen? Zou jij daar blij van worden? En hoe zij jij je voelen als je moeder inderdaad zelfmoord pleegt omdat JIJ iets hebt gedaan wat zij niet goed vindt?
Dat is precies de situatie waar jij je kind in wilt plaatsen. De situatie waarin jouw kind voor 100% verantwoordelijk is voor jouw geluk.

Met een kindje zal ik de hele dag met een glimlach om mijn mond rondlopen. Dan ben ik echt, eerlijk waar, het gelukkigste mens op aarde.

Waarbij je kind altijd voor jou MOET lachen, want als hij dat niet doet, ben je blijkbaar toch een slechte moeder en dan stort je weer in en is zelfs je kind beter af zonder je en ga je weer met je afscheidsbrieven, zodat je kind zich weer compleet schuldig voelt, omdat hij niet doet wat jij graag wilt. Oh, het is zo ongelooflijk egoïstisch om te zeggen dat alleen een kind je gelukkig maakt. Alsjeblieft zeg, neem een hond. Die is er voor jou. Daar kun je ook voor zorgen. En neej, wij kunnen er niets over zeggen. Begin dus vooral aan kinderen. Ik zoek toch nog een baan als therapeute. Hoe meer mensen in jouw situatie er aan kinderen beginnen, hoe eerder ik een baan heb! Dus zet hem op! Oh en als je dan toch bezig bent, doe er gelijk een stuk of 7, dan heb ik al één cliënt per dag van de week! Ideaal! Zie, kunnen we elkaar toch nog helpen! Zucht...

[Brummetje]

Oh, dus niemand mag ergens verdriet over hebben? Of dat misschien wel, maar het zeker niet uiten, want dan word je als zwak gezien. Goed, dan krop ik het vanaf nu allemaal op. Ik laat geen traan meer hierover.

Er is een groot verschil tussen verdrietig zijn en zo depressief dat je afscheidsbrieven gaat schrijven. Dat laatste is een teken van psychisch niet stabiel zijn en daarom dus GEEN goede moeder KUNNEN zijn. Niet omdat je dat niet wilt of omdat je het nooit zal kunnen, maar omdat je op dat moment gewoon niet in staat ben om een kind een stabiele jeugd te geven. Hoe zijn jij het vinden als jij helemaal in je eentje verantwoordelijk ervoor bent dat je moeder gelukkig is? Dus dat je lang haar MOET hebben, omdat anders moeders weer eens instort. Dat je niet samen MAG wonen met je vriend, omdat anders je moeder weer zwaar ongelukkig wordt en haar zelfmoord gaat plannen? Dat heb ik helemaal niet gezegd!! Ik weet godverdomme hoe het is als je dat NIET mag doen. Als je moeder je haast niet eens wilt kennen als je doet met je haar wat JIJ graag wilt! Zou jij daar blij van worden? En hoe zij jij je voelen als je moeder inderdaad zelfmoord pleegt omdat JIJ iets hebt gedaan wat zij niet goed vindt? Mijn kind mag helemaal zichzelf zijn en alles doen wat hij/zij wilt, binnen bepaalde grenzen natuurlijk. Als hij/zij later in het buitenland wil wonen, prima! Als hij/zij een vriend(in) krijgt 200 km van mij vandaan, prima!! Als iets belangrijk is voor mijn kind zal ik het hem/haar NOOIT weigeren!
Dat is precies de situatie waar jij je kind in wilt plaatsen. De situatie waarin jouw kind voor 100% verantwoordelijk is voor jouw geluk. Niet waar! Ik heb alleen gezegd dat ik gelukkiger dan nu zal zijn, omdat mijn allergrootste wens is gehoord. Of mag ik dan niet gelukkig zijn? Nee dat lijkt me goed voor het kindje...

Met een kindje zal ik de hele dag met een glimlach om mijn mond rondlopen. Dan ben ik echt, eerlijk waar, het gelukkigste mens op aarde.

Waarbij je kind altijd voor jou MOET lachen, want als hij dat niet doet, ben je blijkbaar toch een slechte moeder en dan stort je weer in en is zelfs je kind beter af zonder je en ga je weer met je afscheidsbrieven, zodat je kind zich weer compleet schuldig voelt, omdat hij niet doet wat jij graag wilt. NIET WAAR!! Hou nou eens op met zulke dingen zeggen!! Oh, het is zo ongelooflijk egoïstisch om te zeggen dat alleen een kind je gelukkig maakt. GelukkigER Alsjeblieft zeg, neem een hond. Die is er voor jou. Daar kun je ook voor zorgen. Die komt er ook. Ja dat lees je goed, ook. En neej, wij kunnen er niets over zeggen. Begin dus vooral aan kinderen. Ik zoek toch nog een baan als therapeute. Hoe meer mensen in jouw situatie er aan kinderen beginnen, hoe eerder ik een baan heb! Dus zet hem op! Oh en als je dan toch bezig bent, doe er gelijk een stuk of 7, dan heb ik al één cliënt per dag van de week! Ideaal! Zie, kunnen we elkaar toch nog helpen! Zucht...

Het enige wat ik wilde, was van me afschrijven, omdat ik het heel moeilijk heb met mijn vriends afwijzing. Maar ik merk al dat dat niet mag. Ik mag niet van me afschrijven. Jammer... heel jammer!

[Jovi_Hobbes]

Volgens mij is deze discussie flink aan het ontsporen. Er worden nu allerlei woorden in Brummetjes mond gelegd die zij niet heeft gezegd. Ik denk dat het duidelijk is dat mensen zich afvragen of het voor haar verstandig is om nu al moeder te worden. Ik snap ook best waarom er zo wordt gereageerd. Brummetje is de discussie zelf nogal controversieel begonnen, wat het een erg gevoelig onderwerp maakt, maar laten we proberen om toch respectvol te blijven naar elkaar toe.

[pinky]

Natuurlijk mag je schrijven dat je er verdrietig om bent. Ik begrijp, misschien beter dan wie dan ook hier, hoe verdrietig je erom bent. Maar ik vind ook, en dat vind ik belangrijker, dat jemoet gaan inzien dat je nu echt nog niet aan kinderen moet beginnen, omdat ik vind dat je dat een kind niet aan mag doen. En de reden dat ik dat schrijf is omdat ik ook zie dat je ontzettend ongelukkig bent om bepaalde dingen. Ik bedoel, je roept niet zomaar dat je over zelfmoord nadenkt. En als je dat wel doet, dan raad ik je alsnog therapie aan, omdat je dan moet leren hoe je op een prettigere manier om aandacht kunt vragen.

Echt, Brummetje, je wilt geen kind in jouw problemen meesleuren. Je kunt een kind pas gelukkig maken als jij gelukkig bent. En dat kan dus niet als alleen dat kind je gelukkig maakt. Ik spreek uit ervaring vanuit het kind. Ik ben NIET gelukkig, omdat ik mijn moeder niet gelukkig kan en kon maken. Ondanks dat zij ook de vaste overtuiging had dat zij met kinderen wel gelukkig zou zijn. Ik heb als kind altijd op mijn tenen gelopen, zo onzichtbaar mogelijk proberen te zijn om mijn moeder maar te ontzien. Mijn ouders hebben nauwelijks geweten hoe erg ik op school werd gepest, omdat ik dat niet durfde vertellen uit angst mijn moeder nog verdrietiger te maken. En zo heb ik zoveel voor mijn moeder en vader achtergehouden. En dat gaat jouw kind ook doen. Om jou gelukkig te maken. Dat verwacht je ook van je kind. Dat zeg je hier zelf. En dat kun en mag je niet van een kind verwachten. Je zult echt eerst zelf in je eentje gelukkig moeten kunnen zijn, voordat je serieus gaat nadenken over zwanger worden. En dat meen ik serieus. Dat maakt je pijn er nu niet minder op. Dat begrijp ik. Maar ik hoop ook dat je begrijpt dat jouw verlangen naar een kindje op dit moment voortkomt uit een verlangen naar iets anders. Ik vermoed liefde. Liefde voor jezelf. Dat is het bij mij tenminste ook. En ik wil niet aan kinderen beginnen voordat ik zeker weet dat ik ook zonder de kinderen gelukkig kan zijn, omdat ik mezelf datgene kan geven dat ik nodig heb. Dit om te voorkomen dat ik mijn kinderen onbewust ga vragen om voor mijn emotionele welzijn te zorgen. Dat is een taak die niemand kan vervullen. Zeker een kind niet.

En daarom Brummetje, denk ik dat je het krijgen van kinderen moet uitstellen totdat je echt nooit meer aan zelfmoord hoeft te denken. Sterker nog, dat het je vreemd voorkomt dat je er ooit aan hebt gedacht. Dat is het moment dat jij een kind niet meer nodig hebt om gelukkig te worden en jij er wellicht echt voor het kind kan zijn. En wie weet is dat ook het moment dat je je beseft dat je eigenlijk helemaal geen kinderen wilt!

En nogmaals, ga eens kijken op een site om een pools kindje een paar weken in huis te nemen. Dan weet je echt hoe het is om een kindje in huis te hebben. Wat het je aan energie kost en hoeveel je met een kind bezig bent. Wie weet kijk je er dan heel anders tegenaan. En dat kan in zowel positieve als negatieve zin natuurlijk! Maar doe eerst zoiets voordat je zomaar zwanger wordt.

[pinky]

Trouwens, ik wil ook mijn excuses aanbieden voor mijn sarcastische berichtje een stukje terug. Ik kan gewoon heel boos worden om mensen die een een kind willen om henzelf gelukkig te maken. Ik besef me ook dat dit alles met mijn eigen moeder te maken heeft. Ik ben daarin wellicht te ver gegaan. Echter wil ik niet straks het gevoel hebben dat ik iets niet heb gedaan, waardoor ik een ander kind niet heb geholpen. En ik doel nu dus op Brummetjes nog ongeboren kindje. Ik weet hoe erg ik het vind dat ik nu zo hard moet vechten voor mijn geluk, omdat mijn moeder ooit zo naïef of egoïstisch (hoe je het noemen wilt) is geweest om mij te krijgen enkel om haar gelukkig te maken (ook al beweerde ze toendertijd echt anders!). Dit is een gevecht wat ik nu echt al 16 jaar actief aan het voeren ben en dat nog lang niet teneinde is. En dat is een gevecht dat ik niet had hoeven voeren als mijn moeder de confrontatie met haar depressie aan was gegaan voordat ik werd geboren. Of nu, want ook nu probeert ze nog steeds mijn leven op sommige gebieden te bepalen, ook al zal ze tegen ieder ander zeggen dat ik vooral datgene moet doen dat mij gelukkig maakt, de werkelijkheid is wel anders.
En dan is het moeilijk te verteren als ik iemand zie die zich ervan bewust is dat ze het doet en dan toch zwanger gaat worden, ondanks dat ze weet wat de gevolgen zijn. En zeker bij Brummetje, omdat we hier allemaal weten, inlclusief Brummetje zelf, dat ze nogal impulsief is. Dus Brum, nu vind je kinderen helemaal geweldig, maar hoe weet je zo zeker dat je dat ook nog vind als ze geboren zijn?

[Brummetje]

Even zonder de rest van de reaties te hebben gelezen, ga ik na deze post doen.

Ik weet dat ik een echte bitch kan zijn, omdat mijn gedachten automatisch allerlei vervelende dingen gaat denken. (Zoals bijv het wraak nemen, echt, ik zal dat nooit doen, maar ik denk het helaas wel. Of zm, ook dat zal ik never nooit doen, ik ben er namelijk van overtuigd dat je dan gestraft word, en geloof me, wat ik heb gezien op tv (docu over vrouw die zelfmoord wilde plegen) dat was echt niet leuk! Dat houd me tegen om het te doen + dat ik mijn leven vaak ook niet vreselijk vind. Het komt eigenlijk maar heel sporadisch voor, dat ik aan zm denk.)
En ik weet niet waarom ik dan zo naar denk, dat ik bijv mijn vriend wil straffen. Is het mijn karakter of komt het ooit nog goed met mij?

1 ding weet ik zeker en dat is dat ik het heel vervelend vind van mezelf. Maar ik kan het niet stoppen. En om hem er niet mee lastig te vallen, moet ik het op een andere manier uiten en aangezien ik geen vrienden heb waar ik ff naar toe kan gaan... Daarom wil ik het graag van me afschrijven als ik verdriet heb.

[Brummetje]

En wat ik ook erg vervelend vind van mezelf is mijn hoe-zeg-ik-dat, ehm: de wil om te laten zien dat ik het wel kan. Bij iets anders dan kinderen kan ik dat gerust doen, mezelf toch bewijzen. Maar mijn verstandige ik weet echt, heus wel dat ik dat bij dit niet moet doen. Ik besef dat je kinderen voor je hele leven hebt. Dat je ze niet terug kan brengen naar de winkel en omruilen. Echt, dat begrijp ik.

[pinky]

Oke, maar waarom ga je dan niet eens proberen hoe het is om met kinderen samen te leven door dus bijvoorbeeld een kind uit Polen een leuke vakantie te bezorgen. Dan heb je twee vliegen in één klap. Jij kunt voor jezelf kijken hoe je dat doet en vind, de hele tijd een kind om je heen, en je vriend ziet meteen hoe jij dit aanpakt. En dat kind kun je wel terugsturen naar waar hij of zij vandaan komt. Dus dat is dan een soort proefperiode voor jullie beiden. En ik denk ook dat als dat heel erg goed gaat, voor jezelf en voor je vriend, dat het voor hem ook makkelijker is de beslissing te maken over kinderen. En je kunt zelf dus kijken of je er echt al aan toe bent om je eigen leven gedeeltelijk aan de kant te zetten. Maar echt Brummetje, ik druk je op het hart absoluut niet aan kinderen te beginnen totdat jijzelf helemaal lekker in je vel zit en zelf weet hoe je met je verdriet om moet gaan op een constructieve manier. Want dat is het gedeelte dat ik het meest heb gemist, ik heb nooit geleerd hoe ik met negatieve emoties om moet gaan. En juist daarom heb ik nu problemen. Mijn moeder kon dat namelijk ook niet en ik proef uit jouw woorden dat jij dat ook nog niet onder de knie hebt.

Als je verdrietig bent kun je, denk ik, beter jouw verdriet en pijn opschrijven, niet de acties die je eraan wilt verbinden. Want over zelfmoord beginnen is een schreeuw om aandacht die niet veel mensen kunnen waarderen als men het idee heeft dat het zomaar gewoon geroepen wordt. Het staat ook heel vreemd als men het ene moment zegt vrij gelukkig te zijn en het andere moment dood te willen of voor de ander ineens uit het niets te roepen zelfmoord te willen plegen. Dus wellicht kun je hier dan alleen je verdriet en pijn beschrijven over hoe jij je voelt. Waarom je die pijn voelt, zonder daar direct acties aan te verbinden. En dat je die acties erbij bedenkt... dat moet je vooral voor jezelf houden. Iedereen mag zijn binnenpretjes hebben. Ik neem in mijn hoofd ook wel eens wraak, maar dat is echt in mijn hoofd om mezelf te helpen door te kunnen. En dan altijd op een komische manier. Niets zo leuk om iemand in gedachten in pek en veren te dompelen en aan de vlaggemast op te hijsen, zodat zijn vernedering voor iedereen zichtbaar wordt. Of ineens een mini-ijsbaan te laten verschijnen onder zijn of haar voeten, zodat hij of zij gegarandeerd om gaat. Maar ja, dat is alleen in gedachten leuk. Niet in het echt.

[Fricai]

Ook dat ik af en toe een kreng ben. En NIEMAND die mij verbiedt om kinderen te krijgen! Ik zal ze krijgen, hoe dan ook.

Je klinkt als zo'n moordlustige schurk uit een willekeurige disneyfilm.

Volgens mij hebben we inmiddels toch meer dan duidelijk genoeg uitgelegd waarom het (in onze ogen) een slecht idee is. Ze wil het gewoon niet snappen.
Brum, mensen kunnen niet aan elke hormoon-geïnduceerde drang die ze ervaren toegeven. That's life. Leer dat te accepteren en ermee om te gaan(ala mind over body ), zet je hersenen aan, en stop te dreigen met wraak en zelfmoord zodra je niet krijgt wat je wilt. Succes.

[Brummetje]

Ik wil gewoon dat hij ziet, merkt en beseft dat ik écht pijn heb. Het gewoon zeggen helpt niet. Ik moet hem 9 van de 10 keer helpen herinneren aan iets wat ik heb gezegd. Zó ontzettend vermoeiend. Hij onthoud gewoon echt niks. Erg respectloos naar mij toe. Dus het is niet alleen dat ik respectloos ben naar hem toe, maar hij zeker ook wel naar mij.

[Brummetje]

En ik weet eigenlijk voor bijna 100% zeker dat dat nare gedrag wat ik doe, gewoon een gedragsprobleem is, misschien onderdeel van mijn autisme. En ik weet ook dat het niet zomaar overgaat. Misschien niet eens met hulp...

[haram]

In mijn privésfeer ken ik iemand die zichzelf voor de keuze heeft gesteld: zelfmoord plegen of een baby krijgen.
Een leven nemen of een leven geven.

Natuurlijk is het erg discutabel om met dat motief een kind te krijgen.

Maar ik vermoed dat de meeste motieven dat zijn op de keper beschouwd.

Wel betekende dit voor haar dat zelfmoord vanaf dat moment geen optie meer was, no matter what.

Dat kind is inmiddels bijna volwassen en met beiden gaat het goed.
Daarna is zij nog getrouwd en heeft een tweede kind gekregen.

Soms gaat een leven een poos heel moeizaam, maar komt er een keerpunt waardoor het weer op de rails komt.

n.b. ik schrijf dit zonder het hele dagboek gelezen te hebben, iedere situatie is anders.
Maar zwart/wit is het vrijwel nooit.

[Ereinion]

Even zonder de rest van de reaties te hebben gelezen, ga ik na deze post doen.

Ik weet dat ik een echte bitch kan zijn, omdat mijn gedachten automatisch allerlei vervelende dingen gaat denken. (Zoals bijv het wraak nemen, echt, ik zal dat nooit doen, maar ik denk het helaas wel. Of zm, ook dat zal ik never nooit doen, ik ben er namelijk van overtuigd dat je dan gestraft word, en geloof me, wat ik heb gezien op tv (docu over vrouw die zelfmoord wilde plegen) dat was echt niet leuk! Dat houd me tegen om het te doen + dat ik mijn leven vaak ook niet vreselijk vind. Het komt eigenlijk maar heel sporadisch voor, dat ik aan zm denk.)
En ik weet niet waarom ik dan zo naar denk, dat ik bijv mijn vriend wil straffen. Is het mijn karakter of komt het ooit nog goed met mij?

1 ding weet ik zeker en dat is dat ik het heel vervelend vind van mezelf. Maar ik kan het niet stoppen. En om hem er niet mee lastig te vallen, moet ik het op een andere manier uiten en aangezien ik geen vrienden heb waar ik ff naar toe kan gaan... Daarom wil ik het graag van me afschrijven als ik verdriet heb.

En wat ik ook erg vervelend vind van mezelf is mijn hoe-zeg-ik-dat, ehm: de wil om te laten zien dat ik het wel kan. Bij iets anders dan kinderen kan ik dat gerust doen, mezelf toch bewijzen. Maar mijn verstandige ik weet echt, heus wel dat ik dat bij dit niet moet doen. Ik besef dat je kinderen voor je hele leven hebt. Dat je ze niet terug kan brengen naar de winkel en omruilen. Echt, dat begrijp ik.

Mooi dat je dit zo schrijft en over jezelf weet. Als je weet wat je zwakke punten zijn, ben je al een heel eind opweg om ze te veranderen. En zoals ik al eerder zei: slechte eigenschappen kunnen ook positief zijn. Dat je meteen in de verdediging schiet en wraakacties verzint, betekent ook dat je ergens voor staat en dat wilt verdedigen. Misschien ben je dus wel heel betrouwbaar. Op dit moment uit je dat echter op een negatieve manier.

En dat je jezelf wilt bewijzen is juist een hele positieve eigenschap! Daardoor kun je succesvol worden, maar dan moet je jezelf wel op een constructieve manier bewijzen en zorgen dat anderen daar niet de dupe van worden. Ik denk dat je dit talent van jezelf moet koesteren en er trots op moet zijn. Zorg dat deze eigenschap je verder helpt!

Trouwens, hulde voor wat je hier zegt over kinderen krijgen. Je klinkt erg volwassen en verantwoordelijk. Dat miste ik eigenlijk in de hele discussie, maar nu stel je me weer gerust.


Emoties van je afschrijven is super. Het fijne van hier is dat je een schermpje hebt waar je je helemaal kunt laten gaan. Maar misschien moet je je post nog een paar keer doorlezen voor je op verzenden drukt (misschien doe je dat ook wel). Maak zinnen milder of haal ze gewoon weg.